Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Ομόνοια-Μοσχάτο

Γύρισε στο γραφείο ανήμερα του Άη-Γιαννιού. Ανήσυχη για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Κουρασμένη απ’ την ολιγοήμερη άδεια. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά περάσανε σαν οδοστρωτήρας από πάνω της. Η μικρή διατηρούσε ακόμα τη συνήθεια να γράφει γράμμα σε κάποιον ανύπαρκτο Άγιο και κείνη υποκρίθηκε και φέτος πως το έστειλε. Ένα πρωί, στο ταχυδρομείο της γειτονιάς. Το τσαλάκωσε, το έβαλε στην τσέπη της, έκανε το γύρο του τετραγώνου για να περάσει λίγη ώρα και επέστρεψε σπίτι, προσπαθώντας να έχει μιαν υποψία χαμόγελου μπροστά στα ανυπόμονα μάτια της κόρης της. «Το έστειλες μαμά;» τη ρώτησε με αδημονία. Με το βλέμμα γυρισμένο αλλού, απάντησε μ’ ένα ξεψυχισμένο «Μα και βέβαια!». Πνιγμένη στις ενοχές και στην απόγνωση. Το γράμμα ξεχάστηκε,  χωμένο στο παλτό της. Δεν άντεξε ποτέ να το ανοίξει. Ήταν μάταιο.

Ο διευθυντής της ευχήθηκε ψυχρά και της ζήτησε να πάρει έναν καφέ και να πάει στο γραφείο του. Την έπιασε σύγκρυο. Ήξερε καλά πως η πρόσκληση για πρωινό καφέ, έκρυβε δύο κινδύνους. Παράπονα ή φευγιό. Με προσποιητή λύπη, της ανακοίνωσε το δεύτερο. Με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίστηκε η κατάργηση της θέσης της. «Έχετε ένα μήνα περιθώριο να αναζητήσετε μια νέα θέση εργασίας στην αγορά. Η εταιρεία, αναγνωρίζοντας τη συμβολή σας όλα αυτά τα χρόνια, θα σταθεί αρωγός στην προσπάθειά σας». Ζαχαρόσκονη στον πικρό καφέ που την κέρασε. Δεν απάντησε. Και να ήθελε, δεν είχε φωνή. Βγήκε απ’ το γραφείο του και γύρισε στη δουλειά της. Ήταν τόση πολλή, που δεν πρόλαβε να βουρκώσει.

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/
Αργά το απόγευμα, πήρε τον ηλεκτρικό για να γυρίσει σπίτι. Σωριάστηκε σε μια θέση πλάι στο παράθυρο κι απελευθέρωσε τις σκέψεις της. Αχαλίνωτες, ακολούθησαν την τροχιά του τραίνου.

Ομόνοια-Μοναστηράκι: Έγινε δέκα χρόνια μεγαλύτερη. Συνειδητοποίησε την κατάσταση. Οι πλάτες της λυγίσανε απ’ το βάρος και τις ευθύνες.

Μοναστηράκι-Θησείο: Στο μυαλό της στριφογύριζαν σενάρια, νούμερα, προβλήματα και αδιέξοδα. Και επισήμως άνεργη, μ’ ένα παιδί που μόνο αυτή φρόντιζε για το μεγάλωμά του, με αβέβαιο το ενδεχόμενο να βρει σύντομα δουλειά και μ’ ένα πενιχρό επίδομα ανεργίας που δεν θα την έφτανε ούτε για τα έξοδα μιας βδομάδας.

Θησείο-Πετράλωνα: Το ενδεχόμενο να ζητήσει βοήθεια, ήταν διαγραμμένο εδώ και χρόνια. Η μόνη βοήθεια που θα εισέπραττε, θα ήταν ένα ηθικοπλαστικό κήρυγμα με τον πηχυαίο τίτλο «Στο λέγαμε πως δεν θα τα καταφέρεις μόνη μ’ ένα παιδί. Τώρα κολύμπα!...».

Πετράλωνα-Ταύρος: Ο νους της δεν αντιστάθηκε σ’ ένα σενάριο αυτοκτονίας. Να πέσει στις γραμμές του τραίνου και να συνθλιβεί κάτω απ’ τις λαμαρίνες.

Ταύρος-Καλλιθέα: Παραδέχτηκε πως θα ήταν πιο αξιοπρεπές να πεθάνει στο σπίτι της. Αφήνοντας ένα γράμμα στην Αναστασία. Εξηγώντας της, τι;… Τι απ’ όλα;

Καλλιθέα-Μοσχάτο: Της ήρθε μια αυθόρμητη διάθεση να σηκωθεί όρθια και ν’ ανακοινώσει δημόσια: «Είμαι άνεργη, έχω μια κόρη να μεγαλώσω, δεν έχω καμιά βοήθεια από πουθενά, είμαι απελπισμένη! Χρειάζομαι μια κουβέντα σας για να κρατηθώ ζωντανή!». Μάταιο. Στο βαγόνι δεν υπήρχε παρά ένας ρακένδυτος γέροντας, που κοιμόταν μακαρίως στο απέναντι κάθισμα. Θα πρέπει να ήταν αξύριστος επί μήνες, ωστόσο περνώντας από μπροστά του, μια μυρωδιά ροδόνερου έφτασε στα ρουθούνια της.

Κατέβηκε στο Μοσχάτο και κάθισε σ’ ένα παγκάκι. Λιγοστοί άνθρωποι περάσανε από μπροστά της, κατευθυνόμενοι βιαστικά προς την έξοδο. Καθώς ξεκίναγε το τραίνο, διέκρινε τον ηλικιωμένο συνταξιδιώτη της, να της χαμογελάει πίσω απ’ το παράθυρο. Η μορφή του ήταν οικεία, αλλά της ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί εκείνη τη στιγμή.

Σα να ήταν από μολύβι τα πόδια της, σύρθηκε ως το σπίτι. Δεν είχε αποφασίσει αν έπρεπε να μιλήσει στην Αναστασία. Να της πει την αλήθεια ή να την προστατεύσει απ’ αυτήν. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, την πλησίασε μια νεαρή γυναίκα. Κρατούσε μια μεγάλη χάρτινη τσάντα και φαινόταν βουρκωμένη. Προχωρούσε σαν υπνωτισμένη και παραλίγο να πέσει πάνω της. «Συγνώμη!» της είπε τρομαγμένη η άγνωστη γυναίκα. «Δεν πειράζει, μην κάνετε έτσι! Δεν έγινε και τίποτα…». 

Η άγνωστη γυναίκα την πλησίασε και ξέσπασε σε κλάματα. «Δεν σας ξέρω, αλλά δεν έχω κάποιον άλλο να μοιραστώ αυτό που μου συμβαίνει. Το απόγευμα αγόρασα ένα δώρο στον εαυτό μου κι ύστερα πήγα στον γιατρό μου για να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έκανα προ ημερών. Τσεκ-απ ρουτίνας. Μετά, είχα κανονίσει να βγω με τον φίλο μου για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μου. Ο γιατρός μου ανακοίνωσε πως έχω όγκο στο στήθος. Επιθετικός, όπως έδειξε η αξονική… Τι σας λέω τώρα ε; Εσείς θα έχετε τα δικά σας κι εγώ σας ζαλίζω με τον καρκίνο μου… Να, σκέφτηκα να σας το κάνω δώρο. Δεν το χρειάζομαι νομίζω. Αύριο μπαίνω στο αντικαρκινικό και αν βγω ζωντανή, θα έχει τελειώσει ο χειμώνας. Πείτε ότι είμαστε φίλες. Πως βγήκαμε μαζί απόψε και σας κέρασα για τη γιορτή μου… Κάθε φορά που θα το φοράτε, να κάνετε μια ευχή για μένα. Αν γλυτώσω, θα έρθω να σας βρω. Εδώ μένετε; Κι εγώ δυο στενά παρακάτω. Πώς σας λένε; Εμένα Χαρά. Αστείο ε;…. Σας παρακαλώ κρατήστε το… και μην ξεχνάτε να κάνετε μια ευχή για μένα. Λένε πως οι ευχές από καλούς ανθρώπους, πάντα εκπληρώνονται… Θα το πάρετε; Σας ευχαριστώ!»
Της άφησε την τσάντα στα πόδια και χάθηκε στο σκοτάδι.  

Έμεινε για λίγα λεπτά στην είσοδο της πολυκατοικίας, προσπαθώντας να διαχειριστεί αυτό που της συνέβη. Αδύνατον να βάλει σε τάξη τα γεγονότα. Ήταν κι αυτή η μυρωδιά ροδόνερου, που είχε αφήσει πίσω της η λαχανιασμένη ανάσα της άγνωστης γυναίκας. Είχε κολλήσει στα ρουθούνια της εδώ και ώρα και την ζάλιζε ευχάριστα. Κάτω απ’ τη λάμπα του πεζοδρομίου, έβγαλε το ρούχο που ήταν διπλωμένο στη σακούλα. Ένα κατακόκκινο μάλλινο παλτό. Μακρύ ως τις γάμπες, με μαύρη αγκράφα στη μέση και ζεστή επένδυση στο εσωτερικό του. Ένιωσε το κεφάλι της, σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί απ’ τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα.

Αργά το βράδυ, όταν κοιμήθηκε η μικρή, έβγαλε το παλτό απ’ την τσάντα και το φόρεσε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Μετά από πολύ καιρό, του χαμογέλασε. Έκοψε την ετικέτα απ’ το μανίκι και το κρέμασε στον καλόγερο για να το φορέσει την επόμενη μέρα. Μάζεψε το παλιό της παλτό και πριν το κρεμάσει στην ντουλάπα, άδειασε τις τσέπες. Βρήκε το ξεχασμένο γράμμα της Αναστασίας. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και το διάβασε:

«Αγαπημένε Άη-Βασίλη, με λένε Αναστασία και είμαι δέκα χρονών. Ίσως να μην υπάρχεις, αλλά δεν έχω πού να στείλω το γράμμα μου. Θα ήθελα να είχα έναν παππού σαν και σένα, να με φροντίζει και να μου φέρνει δώρα. Μένω με τη μαμά μου σ’ ένα διαμέρισμα στο Μοσχάτο. Δεν έχουμε καμινάδα και δεν θα μπορέσεις να με βρεις εύκολα, γιατί είμαστε μεγάλη πολυκατοικία. Αλλά δεν χρειάζεται να έρθεις. Αυτό που θέλω να μου φέρεις, μπορείς να το κάνεις κι από μακριά. Να προστατεύεις τη μαμά μου, από κει πάνω που πετάς με το έλκηθρό σου. Αν δεις ότι κινδυνεύει, να τη φυλάς για να είναι καλά. Αν είναι καλά η μαμά, εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω, ό,τι της ζητήσω. Ξέρω πως δουλεύει παραπάνω ώρες για να μη λείπει τίποτα στο σπίτι μας. Κι αν μπορείς, να της στείλεις ένα ζεστό παλτό, γιατί αυτό που έχει είναι τρύπιο. Θα ήθελα να έχει ένα κατακόκκινο παλτό, μακρύ και ζεστό. Τα Χριστούγεννα μου πήρε ένα καινούργιο μπουφάν και νομίζω πως δεν έφτασαν τα χρήματα να πάρει κι εκείνη κάτι. Γι αυτό σε παρακαλώ πολύ, να την έχεις καλά.
Σ’ ευχαριστώ καλέ μου Άγιε!
Αναστασία»

65 σχόλια:

  1. Έχω μείνει άφωνη.... ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα στην πορεία, στέγνωσε η απόγνωση τα δάκρυά μου και τέλος ξαναδάκρυσα στο τέλος.
    Βέβαια το κείμενο αξίζει να φιλοξενείται στο εβδομαδιαίο Περιοδικό Πολιτισμού 24 Γράμματα.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ που μου περιγράφεις τι ένιωσες. Το εκτιμώ πολύ Φλώρα μου.
      Και τα δικά μου φιλιά!

      Διαγραφή
  2. και κλαιω......

    τελεια γραφη! τελεια αλλα πολυ κλαμα!
    αμα το ξερα θα δε διαβασα το απογευμα. :)

    φιλακια πολλα αστερι μου!! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύχομαι η μέρα να τελειώσει με γέλιο Κική μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Σ’ έναν παλιό κινηματογράφο, η ταινία τελειώνει. Οι θεατές βουρκωμένοι. Δε σηκώνεται κανείς να φύγει…
    Σ’ ευχαριστώ, Μαρία, σ’ ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τη μικρή σκηνή που μου σκηνοθέτησες.
      Δεν θα κουραστώ να σου εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή που μου κάνεις!

      Διαγραφή
  4. …Τι να σχολιάσω Κανελλάκι μου σε αυτό το θαυμάσιο εμπνευσμένο κείμενο;
    Την θετική αύρα που αποπνέει μέσα από τις αντιξοότητες της ζωής;
    Τα μηνύματα, τα εναλλαγόμενα συναισθήματα, χαρά λύπη, κρύο ζέστη, απογοήτευση ελπίδα, ζωή και θάνατος όλα μέσα σε ένα κείμενο να χορεύουν αρμονικά και τελικά τα σκήπτρα να τα παίρνει η ίδια η ζωή !
    Μαγεία Κανελλάκι μου… απλά μαγεία .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται μόνο όταν βρίσκουν αποδέκτη.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Λεβίνα μου που είσαι πάντα εδώ! Απ' την καρδιά μου σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  5. Ανατρίχιασα, συγκινήθηκα, πόνεσα...
    Απλά μοναδικό!
    Καλή σου μέρα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου... ένα μεγάλο ευχαριστώ!
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  6. Δεν θα ξαναμπώ ποτέ σε τρένο, χωρίς να μου τρυπούν τα λόγια σου την καρδιά και το μυαλό..... Τα σέβη μου Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα βαγόνια του τρένου, κρύβονται πολλές μικρές ιστορίες. Είμαι σίγουρη πως παρατηρείς τους ανθρώπους στα μάτια και προσπαθείς να τις διαβάσεις.
      Σ' ευχαριστώ Πέτρα μου!

      Διαγραφή
  7. Μόλις σε διάβασα στο 24 γράμματα κι έτρεξα να σου πω αλλά ήδη χαίρομαι που το ανάρτησες κι εδώ!!!
    Μαρία!!!! Τι να πω πια;;; Δεν θα σου πω ότι ένιωσα... Θα σου πω για την Αναστασία.
    Μου άρεσε παρα πολύ το γεγονός ότι το παιδί έρχεται να αγκαλιάσει την μάνα του σαν μάνα το ίδιο!! Γιατί αυτό δεν κάνει η μάνα;; Παρηγορεί, εφησυχάζει,δίνει ελπίδα και κουράγιο... Διώχνει τον μπαμπούλα μακριά... Κι η Αναστασία με το γράμμα της τα κατάφερε όλα αυτά.. Πόσες Αναστασίες υπάρχουν πραγματικά εκεί έξω.. Τα παιδιά μας γίνονται αποδέκτες αυτής της άθλιας καθημερινότητας μέσα κι από τα δικά μας μάτια.. Ας μην ξεχνάμε ότι
    πάντα υπάρχει ακόμα και μια χαραμάδα ελπίδας και στις πιο ζοφερές καταστάσεις!!
    Και χαίρομαι πάντα που επιλέγεις σε όλα σου τα κείμενα να αναδείξεις την ελπίδα και την ανθρωπιά!! Ειδικά όταν προέρχονται από τις πράξεις και τα λόγια των παιδιών πιστεύουμε πιο πολύ σε ευτές τις αρετές!!
    Να σαι καλά Μαρία μου!! Να σε κάνω μια αγκαλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πες ότι την έκανες.
      Ένιωσα τη θέρμη της.
      Σ' ευχαριστώ Μαριλένα!

      Διαγραφή
  8. ΠΑΝΤΑ ΕΙΣΑΚΟΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ!
    Γράφω μόνο αυτο, για να μην γράψω άλλα! θα ήθελα να μην ηταν αληθεια το φευγιό... αλλα σήμερα ποτε κανεις δεν ξέρει την επόμενη μέρα!
    να είσαι παντα καλα!!!
    δεν εχω λόγια!!
    σ΄έυχαριστώ!και...συμπτωματικά, περνάω πάντα, όταν έχω την ανάγκη να διαβασω ενα τέτοιο γραπτό!φιλια!! καλη χρονια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'ξερες πόσο χαίρομαι αν καλύπτω στο ελάχιστο αυτή την ανάγκη σου!...
      Εύχομαι να έχουμε πολλές τέτοιες συμπτώσεις στο μέλλον αγαπημένη μου φίλη!

      Διαγραφή
    2. Η αγαπημένη φίλη λέγεται Βαρβάρα Μαρία μου και θα σου πω ένα μυστικό εδώ: είναι ένας άγγελος!
      Έχει μια φωνή και μια ψυχή μικρού παιδιού! ♥

      Διαγραφή
    3. Σ' ευχαριστώ πολύ Αριστέα μου. Το είχα ανάγκη αυτό το "σκονάκι"...
      Να'σαι καλά ;-)

      Διαγραφή
    4. την είχα για ..καλή μαθήτρια την φίλη σου, Μαρία, χωρίς...σκονάκια, αλλα....με διεψευσε!!χα χα χα!!πολλά φιλια και στις δυό σας!!!καλή χρονιά!!!

      Διαγραφή
    5. Χάρηκα αδέρφι που ανακάλυψες το << απάγκιο>> την τροφή της σκέψης θα έλεγα εγώ...φιλιααα!!!

      Διαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Kανελλάκι μου γλυκό κι αγαπημένο με πόση συγκίνηση μπορείς να τυλίξεις τον αναγνώστη σου, με πόση μαγεία, με πόση αλήθεια ;;;;; Κάθε φορά που θα βρίσκομαι στο τρένο θα έρχεται στη σκέψη και τη θύμισή μου μία κυρία με κόκκινο παλτό και όπου τύχει να δώ ένα κόκκινο μάλλινο παλτό θα ριγώ στην ανάμνηση του γράμματος της Αναστασίας στον ΄Αγιο Βασίλη......με συγκλόνισες ακόμη μία φορά.... Σε φιλώ, καλή χρονιά !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου συγκινούμαι όταν δημιουργούνται θύμησες και εικόνες στην αντίληψη ενός ανθρώπου σαν εσένα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα! Να'σαι καλά και καλή χρονιά να έχεις!

      Διαγραφή
  11. Τι να πω........... υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου και της γραφής σου!!!!!! Σε φιλώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου άσε τις υποκλίσεις και συνέχισε τις ορθοπεταλιές σου. Ξέρεις εσύ ;-)
      Σε φιλώ κι εγώ!

      Διαγραφή
  12. Γιατί μου το έκανες αυτό; Ξέρω ότι σκαρφίστηκες την ιστορία...Ξέρω όμως ότι ίσως είναι κι αληθινή. Στις μέρες μας πια παίζει περισσότερο να είναι αληθινή. Κλαίω! Μόνο αυτό σου λέω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Koμάτια ενώνω Αριστέα μου. Ρετάλια από ανθρώπινες ιστορίες, που είναι αληθινές...
      Κλάψε. Κι εγώ μαζί σου. Λυτρώνει το κλάμα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  13. πάντως ομολογώ ότι μ αρέσεις και στα ολιγόλεκτα (σε είχα πάρει χαμπάρι εγώ από σχόλια που σκόρπαγες εδώ και εκεί) αλλά και στα γαλαντόμα σου ... και σκορπάς και σκορπίζεσαι, τα σέβη και την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα το έχω στα υπόψη για τα ολιγόλεκτα λοιπόν...
      Ευχαριστώ πολύ Χρηστάρα!

      Διαγραφή
  14. Respect Μαρία μου δεν μπορώ να πω κάτι άλλο!
    Πάω να κλάψω με την ησυχία μου!
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι άλλο κλάμα ρε παιδιά. Βαλαντώσαμε εδώ μέσα...
      Ελενάκι μου ευσυγκίνητο και ευαίσθητο, δεν θέλω να κλαις. Μόνο να γελάς με αισιoδοξία ;-)

      Διαγραφή
  15. Μπράβο βρε Μαρία.
    Καλή συγγραφική χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αχ βρε Μαρία! Πως το καταφέρνεις αυτό; Δάκρυσα....και δεν είναι η πρώτη φορά που δακρύζω διαβάζοντας σε! Δεν θα πω άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου σ' ευχαριστώ! Δεν έχω λόγια...
      Λες λίγα, αλλά διαβάζω πολλά στις λέξεις σου. Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  17. Μοναδικό!!!
    Αφού κατάφερα να σταματήσω τα δάκρυά μου, θέλω και πάλι να εκφράσω τη χαρά μου που σε γνώρισα!
    Να δημιουργείς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου σ' ευχαριστώ πολύ που κατέβηκες ως εδώ!
      Καλή Χρονιά να έχεις και ό,τι καλύτερο στη ζωή σου.
      Φιλιά πολλά στην όμορφη πατρίδα σου!

      Διαγραφή
  18. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγώνας. βιοπάλη, νιάξιμο, συγκίνηση, πίστη....
    Νά' σαι καλά... η γραφή σου είναι υπέροχη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Τζίνα μου! Καλή χρονιά να έχεις και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

      Διαγραφή
  20. Στα δικά μου αυτιά ακούστηκε ως μια από τις εκατομμύρια φωνές απόγνωσης. Τα προβλήματα-καρφιά πονάνε περισσότερο δίχως σύντροφο και με μια κοινωνία έτοιμη να κατασπαράξει σάρκες.
    Όμως
    μέσα από τη ζωή που κυλάει αδυσώπητα γεννήθηκε μια ακόμη τραγική ιστορία, μέσα από μια τραγική ιστορία φαίνεται πως μια άλλη η ζωή θα συνεχίσει.
    Δεν είναι δικαίωση, ούτε πρόκειται για κάθαρση μιας ταλαιπωρημένης ψυχής που αμφιταλαντεύεται στα ‘θέλω’ και στα ‘πρέπει’. Είναι όμως η ώθηση για να συνεχιστεί η ζωή που πια κατάντησε σκέτη επιβίωση.

    Η δε Αναστασία θα πάρει το μήνυμα πως ο Άγιος που έψαχνε λέγεται ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο μου σ' ευχαριστώ για την πολύ ακριβή ανάλυση που έκανες.
      Ολόσωστος και οξυδερκής όπως πάντα.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  21. Αχ Μαρία μου πως τα καταφέρνεις κάθε φορά και με κάνεις να βουρκώνω με τις ιστορίες σου?
    Μ'αρέσει που μέσα στη μαυρίλα τους το τέλος σ'αφήνει ένα μηδιάμα όπως τα παραμύθια
    με το ευχάριστο τέλος.Μακάρι να'ταν και η ζωή μας σαν παραμύθι να'χαν καλό τέλος όλα!
    Είναι ζωή όμως και είναι πολύ σκληρή για παραμύθι!

    Να'σαι καλά και να καταγράφεις τη ζωή όπως εσύ γνωρίζεις με σκούρα χρώματα
    σε γαλάζιο ουρανό!

    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να΄σαι καλά κι εσύ Ζουζού μου!
      Σ' ευχαριστώ για τη συντροφιά και τη ζεστή κουβέντα σου.

      Διαγραφή
  22. Κλαίω...
    ΄Εχω πολλά κοινά με την ηρωίδα σου...
    Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί, να έχεις την απόλυτη ευθύνη και να τα βάζεις με τις στροφές της ζωής..
    Δεν είναι καθόλου εύκολο...
    Υποκλίνομαι και σου στέλνω μια αγκαλιά♥
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, κάτι ξέρω κι εγώ Αννιώ μου. Με δύο παιδιά μάλιστα...
      Καθόλου εύκολο.
      Κι εγώ υποκλίνομαι σε σένα και σ' ευχαριστώ που το μοιράζεσαι.
      Καλή δύναμη να έχεις!

      Διαγραφή
  23. Ο δυνατός παλμός της καρδιάς που όσο διάβαζα γινόταν και δυνατότερος...και ο κόμπος στο λαιμό .. δεν άφησαν περιθώριο στα δάκρυα να τρέξουν...εκεί κατά στο τέλος φάνηκε μια μικρή σπίθα ελπίδας..από τα αναπάντεχα της ζωής...συγκλονιστικό Μαρία μου..!!!σε ευχαριστούμε που μας έκανες κοινωνούς της γραφής σου.. φιλάκιααα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σας ευχαριστώ Ρούλα μου για την τιμή που μου κάνετε. Το εννοώ αυτό!
      Η Βαρβάρα είναι αδερφή; Κι εγώ δεν είχα ιδέα τόσο καιρό...
      Φιλιά και στις δυο σας!

      Διαγραφή
  24. Μαρία μου, τα κείμενά σου, θά'πρεπε να μοιράζονται, σαν γιατρικό. Βιταμίνες της ψυχής!!!
    Σ'ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ΥΓ : Από δω και πέρα, η μυρωδιά του ροδόνερου, θα φέρνει στο νου μου, Αγγέλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε παστίλιες ίσως; Χαχαχα... ωραίος παραλληλισμός. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, ότι λειτουργούν ως βιταμίνες. Να'σαι καλά ρε Αννούλα, πολλά φιλιά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  26. Μαρία μου συγκλονιστικό
    μετά βίας συγκράτησα; τα
    δάκρυά μου
    Γενικά όταν η πένα όταν
    βουτά στο μελανοδοχείο
    της ανθρωπιάς και είναι
    και χαρισματική φέρνει
    αποτελέσματα απογειωτικά
    με άρωμα ροδόνερου στις παλάμες!!!

    Να είσαι καλά και να γράφεις
    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις ευχαριστίες και την τιμή μου σε μια πολύ γερή "πένα" σαν τη δική σου.
      Ελένη μου... να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  27. Συγκλονιστικό!
    Κανένας μας δεν θα ξαναμπεί σε τρένο δίχως να νιώσει την αγωνία...ούτε ένας δε θα δει ένα κόκκινο παλτό χωρίς να αναρωτηθεί για την τύχη της Χαράς!
    Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Μακάρι να έχουμε συνειρμούς στους συρμούς...
    Ευχαριστώ Μαράκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Τι να πω Μαρία μου!
    Δεν θα πω τίποτα,απλώς ένα ευχαριστώ!
    Είσαι απίθανη και χαίρομαι που σε γνωρίζω!
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πόσο χαίρομαι που με γνωρίζεις...
      Φιλιά Χριστινάκι!

      Διαγραφή
  30. Καθε φορα
    μου κανεις το ιδιο "πραγμα"
    Γιατι ,βρε Μαρια μου?

    ...ακολουθησα τα καλωδια...
    ειμαι σιγουρη πως μια μυρωδια ροδονερου
    ξεχυνεται απο την οθονη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί βρε Αγριομελάκι μου τα καλώδια μας είναι ομοιοκατάληκτα. Γι αυτό...
      Φιλιά και μου'λειψες...

      Διαγραφή
  31. Κάθε φορά Μαρία μου που σε διαβάζω, γίνομαι γίγαντας πλούτου, σκέψης, γνώσης, αντίληψης και όχι μόνο!
    Οι σκέψεις γίνονται θρόισμα ψυχής, τα λόγια σου εικόνες, που ξεκλειδώνουν συναισθήματα γνωστά και άγνωστα, παραμελημένα ή ξεχασμένα, στη δίνη της κρίσης! Καθηλώνεις τον αναγνώστη σου Μαράκι μου! Μετατρέπεις μ' έντεχνο τρόπο την πίκρα και την απελπισία, σ' έναν δόκιμο προβληματισμό, σε μια 'φρόνιμη" αγωνία, που στο τέλος, αλιεύουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία! Σ' ευχαριστώ πραγματικά, για τα σπουδαία που μου δίνεις κάθε φορά που σ' επισκέπτομαι, ανιδιοτελώς κι απλόχερα! Αυτές τις μέρες δεν είμαι στα καλύτερα μου, μα, αφού σε διάβασα ένοιωσα πολύ καλύτερα και το λέω με ειλικρίνεια! Να είσαι πάντα καλά Μαρία μου και στο διάβα σου μόνο "ροδόνερο" να ρέει, κυριολεκτικά και μεταφορικά!
    Φιλιά πολλά με ζεστή αγκαλιά!-))♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου δεν έχω σχόλια για το σχόλιο σου.
      Μεγάλη τιμή μου κάνεις και τη μέγιστη χαρά μου δίνεις.
      Να'σαι καλά και γρήγορα να φτιάξει η διάθεσή σου εύχομαι!

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.