Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Μάθε με παιδί μου γράμματα

Γύρισα πάλι στα θρανία. Στην ίδια τάξη που εσύ προετοιμάζεσαι το πρωί για να γίνεις ένα ώριμος ενήλικας, εγώ μαθαίνω τα απογεύματα πώς να γίνω ένας ώριμος γονιός. Μαζευόμαστε που λες λίγοι γονείς, τραβάμε τα θρανία στην άκρη και σχηματίζουμε έναν κύκλο με τις καρέκλες. Ξανά σε μια αίθουσα διδασκαλίας, παρέα με παλιούς συμμαθητές απ’ το σχολείο. Ν’ ακούγονται πάλι τα χτυποκάρδια μας στον αέρα. Και να τρέμουμε μη βρεθούμε αδιάβαστοι. Ο ειδικός σε θέματα εφηβείας, συντονίζει την κουβέντα. Που μονίμως είναι ασυντόνιστη. Δίχως ειρμό. Με άναρθρες κραυγές αγωνίας. Με αντιφατικά μηνύματα κι εκρήξεις θυμού. Με λόγια που πέφτουν στο πάτωμα, κάνουν γκελ και γυρίζουν πάνω μας με δύναμη. Μας πονάνε και μας ματώνουν.

- Ο γιος μου είναι όλη τη μέρα κλεισμένος στο δωμάτιο και παίζει με τον υπολογιστή. Δεν βγαίνει έξω, δεν έχει παρέες, ανησυχώ…

- Ο δικός μου γυρίζει διαρκώς με το ποδήλατο στην πλατεία και μαζεύεται πίσω, αργά το βράδυ. Τι να κάνω για να τον μαντρώσω λίγο στο σπίτι;

Άλαλα τα χείλη του “ειδικού”. Επιστήμονας είναι, όχι μάγειρας για να σκαρώνει συνταγές. Δεν περιμένουμε απαντήσεις. Συνεχίζουμε το ανελέητο σφυροκόπημα με λέξεις-βόμβες.

- Δεν μου μιλάει πια καθόλου…
- Παλιά σας μίλαγε;
- Ουουου… γλώσσα δεν έβαζε!...
- Κι εσείς τον ακούγατε;
- Ε, ναι φυσικά… Όταν είχα χρόνο βέβαια…

Μιλάμε ασταμάτητα και ακατάπαυστα. Ανήσυχο μελίσσι που εκπέμπει έναν εκνευριστικό βόμβο. Η συνεδρία της ημέρας ήταν σχετικά με τη βελτίωση της επικοινωνίας με τους εφήβους. Θέμα που εμείς το είχαμε βάλει στην ατζέντα. Ομόφωνα και επιτακτικά. Βιαστήκαμε να πάμε κατευθείαν στο πτυχίο, χωρίς να έχουμε μαθητεύσει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει την μεταξύ μας επικοινωνία. Κι ορεγόμαστε βελτιωμένη επικοινωνία με τον έφηβο!... Λες και κατορθώσαμε ν’ ακούσουμε τη σιωπή του. Να αποκωδικοποιήσουμε την κλειστή του πόρτα. Να αποδεχτούμε το φτύσιμό του. Να του κάνουμε χώρο για ν’ ανασάνει και να μας ξεπεράσει. Με ελάχιστη διάθεση αυτοκριτικής, μιλάμε διαρκώς σε τρίτο πρόσωπο: “Χάθηκε η επαφή με την κόρη μου”... “Η πόρτα του γιου μου είναι μονίμως κλειστή”... “Οι παρέες του δεν μου αρέσουν, δεν είναι καλά παιδιά”. Αγωνίζεται ο “ειδικός” να βάλει τάξη. Στην απόλυτη αταξία. Θυμώνουμε στα στριμώγματά του. “Τι εννοείς να συζητήσω μαζί του; Μου χτύπησε την πόρτα στη μούρη… το καταλαβαίνεις; Ποιος είν’ αυτός δηλαδή;” …

Για ν’ αποφορτίσει το κλίμα και να μας βάλει να δουλέψουμε σε ομάδες κι όχι σε αγέλες, μας βάζει μια άσκηση. “Πάρτε μια λευκή κόλα και γράψτε σαν να ήσασταν εσείς οι έφηβοι. Μια φράση μόνο. Τι θα λέγατε στους γονείς σας;” Ζόρικο το θέμα. Η τάξη σιώπησε ξαφνικά. Γυρίσαμε πίσω, καθίσαμε ανά δυάδες στα θρανία και παίζαμε με τα στυλό μας, ανταλλάσσοντας ματιές απορίας. Σαν τότε που γράφαμε τεστ σ’ ένα θέμα που δεν ήταν στα SOS. Κι όμως, πιο SOS δεν θα μπορούσε να μας λάχει.

Το θρανίο που κάθισα, ίσως να ήταν του γιου μου. Ίσως όχι. Δεν θα το μάθω ποτέ. Στην αμηχανία της στιγμής και προσπαθώντας να θυμηθώ τι έλεγα εγώ στους γονείς μου ως έφηβη, η ματιά μου καρφώθηκε στη ζωγραφισμένη επιφάνεια του θρανίου. Μια καρικατούρα ενός παιδιού κι ακριβώς από κάτω, γραμμένη με κατακόκκινα γράμματα, η φράση που έψαχνα:
«Αντί να κοιτάξεις πίσω απ’ τα λόγια μου, εσύ κρέμεσαι απ’ τις λέξεις μου!... Αγάπα με αν τολμάς!...»

Αντέγραψα τη φράση στην κόλα μου, δίχως δεύτερη σκέψη. Ευγνωμονώντας τον έφηβο που μου παραχώρησε δίχως να το ξέρει, την απάντηση στο πιο δύσκολο τεστ της ζωής μου. Σκονάκι σοφού εφήβου προς αδιάβαστο γονέα. Στην ανάγνωση των απαντήσεων, ο “ειδικός” ξεχώρισε τη φράση μου, ως απόλυτα ρεαλιστική. Πού να ήξερε ο φουκαράς!...

Το βράδυ, γύρισα σπίτι κατάκοπη. Σα να είχα διασχίσει ένα βουνό. Η πόρτα του “μικρού” ήταν μισάνοιχτη. Έχωσα το κεφάλι μου στο σκοτάδι, βεβαιώθηκα πως κοιμόταν μακαρίως και πήγα στο προσκεφάλι του. Του χάιδεψα τα μαλλιά και τον φίλησα γλυκά στο μέτωπο. Ίσως να με κατάλαβε. Ίσως και όχι. Βγήκα συγκινημένη απ’ το δωμάτιο του. Εκείνο το βράδυ, κάναμε την πιο φλύαρη συζήτηση των τελευταίων χρόνων. Ίσως να την “άκουσε”. Ίσως και όχι. Σίγουρα όμως την ένιωσε.

Ξανάγραψα τη δική μου φράση αυτή τη φορά. Κι ήταν η πιο έντιμη και ειλικρινής παραδοχή, που του έχω ξεστομίσει ως τώρα.


“Δεν είναι που εσύ δεν βρίσκεις την ωριμότητά σου. Θα τη βρεις με  το χρόνο.

Είναι που εγώ, έχασα την παιδικότητά μου. Οριστικά και  αμετάκλητα”.




53 σχόλια:

  1. στο ζενίθ της εφηβειας βρίσκομαι τώρα με τον μεγάλο γιο μου!
    Είναι σημαντικό να ακουμε τα παιδιά μας και να τα ρωτάμε ''Γιατί'' νιώθεις έτσι ,Γιατί θέλεις να γίνεις αυτό ή εκείνο ...να ακούμε τα Γιατί τους!
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομοιοπαθείς ε; Νάσια μου προς το παρόν, εξασκώ την ακοή μου. Το είχα για εύκολο, αλλά τελικά είναι το πιο δύσκολο όλων. Να ακούμε...
      Την καλησπέρα μου και τις ολόψυχες ευχές μου για ψυχική δύναμη!

      Διαγραφή
  2. -Γιατί, βρε παιδί μου, πάλι αδιάβαστος;
    -Κύριε, δε μπορώ να καταλάβω τη Χημεία.
    -Ποιο μάθημα σ’ αρέσει;
    -Η Γυμναστική!
    -Τίποτα άλλο;
    -Πολλά, αλλά στο Λύκειο δεν τα κάνουν.

    Αυτόν το διάλογο τον έχω κάνει πολλές φορές, Μαρία.
    Οι μισοί μαθητές τής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τού προγράμματος. (Το πόσο πραγματικά είναι τα απολυτήρια που παίρνουν, ας το αφήσουμε…).
    Οι μισοί λοιπόν μαθητές πλήττουν αφόρητα σ’ αυτό το στυφό σχολειό και μόνη ικανοποίηση τους είναι τα διαλείμματα και οι εκδρομές καθώς και ο χαβαλές που γίνεται σε κάποιες διδακτικές ώρες. Και κάποιες γιορτές, όταν ο υπεύθυνος καθηγητής δεν αρκεστεί στην εκφώνηση μιας τετριμμένης ομιλίας.
    Οι μαθητές αυτοί εξετάζονται και αξιολογούνται και, πολλοί, μέσα από τα αισθήματα απαξίωσης που τους δημιουργούνται, αρχίζουν να μισούν το σχολείο, την κοινωνία, τα πάντα. Τα σχολεία μας έτσι, παίζουν και τον καταστροφικό τους ρόλο για την προσωπικότητα των αυριανών πολιτών. Εδώ εκκολάπτονται και τα μολότωφ. Εξάλλου οι καταστροφές στα σχολικά κτήρια, μικρές ή μεγάλες δεν είναι ασυνήθιστες.
    Έθεσες πολύ έξυπνα το ζήτημα της σχέσης ενηλίκων-εφήβων, αγαπητή μου Μαρία. Αρκέστηκα, περιληπτικά, στο χώρο τού σχολείου. Παρότι στη σύνταξη, η πληγή τής παιδείας-κοινωνίας μας παραμένει ανοιχτή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου δεν σου κρύβω ότι περίμενα με αγωνία το σχόλιο σου. Είσαι απ' τους ανθρώπους που υπηρέτησαν αυτό το χώρο κι έχεις τον πρώτο λόγο. Περιγράφεις με απόλυτη ευκρίνεια την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Και σ' ευχαριστώ για το πολύ κατατοπιστικό σου σχόλιο, καθώς και το θάρρος σου να ασκήσεις κριτική στην παθογένεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Μακάρι όλοι οι καθηγητές να έχουν αντίστοιχο τρόπο σκέψης!
      Να'σαι καλά, σ' ευχαριστώ θερμά!

      Διαγραφή
  3. ενταξει, ειδικα το τελος υπεροχο!
    συγχαρηρηρια για αλλη μια φορα Μαρια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για άλλη μια φορά, σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!... Κική μου...

      Διαγραφή
  4. Το θέμα που θίγεις, Μαρία, καυτό και άκρως επίκαιρο, ειδικά για όσους έχουν παιδιά σ' αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες.

    Είναι ευδιάκριτη η διάθεσή σου για να σταθείς υπεύθυνα και τρυφερά στο πλευρό του παιδιού. Ο τρόπος βρίσκεται το ψάξουμε πρώτα μέσα μας. Μετά τα βήματα είναι πιο βατά κι εύκολα, τα παιδιά δείχνουν τα πατήματα.

    Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άγγιξες φλέβα Ευάγγελε! Η διαφωνία μου με κάποιες "συμμαθήτριες" ήταν σ' αυτό ακριβώς το σημείο που εντόπισες. Ήρθαμε για να ψαχτούμε οι ίδιοι ως γονείς, κι όχι να κόψουμε & να ράψουμε τα παιδιά μας στα πατρόν που εμείς επιθυμούμε.
      Να'σαι καλά! Ευχαριστώ πολύ για την κατάθεσή σου!

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα γλυκιά μου Μαρία
    Πέρασα κι εγώ αυτό το στάδιο
    Δύσκολή αλλά υπέροχη σαν ηλικία
    η εφηβεία!!!!
    Η φράση σου
    “Δεν είναι που εσύ δεν βρίσκεις την ωριμότητά σου. Θα τη βρεις με το χρόνο.
    Είναι που εγώ, έχασα την παιδικότητά μου. Οριστικά και αμετάκλητα”.
    κλείνει μέσα της την β α σ ι κ ή αλήθεια!!!

    φιλάκι και να είσαι καλή μαθήτρια...το χρωστάμε στο μέλλον αυτό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου ήταν μια κουβέντα του ειδικού που με προβλημάτισε κι ήταν η αφορμή για το κείμενο. Η εφηβεία, μας είπε, είναι μία απ' τις πιο γόνιμες και ενδιαφέρουσες φάσεις των παιδιών σας. Απολαύστε την και μην δυσανασχετείτε.
      Προσπαθώ Ελένη μου... για την ώρα αντιγράφω, αλλά στο επόμενο μάθημα θα πάω διαβασμένη ;-)

      Διαγραφή
  6. Μαρια μου αν και δεν εχω πια παιδια στην εφηβεια σε διαβαζω και μου ταιριαζουν αυτα που λες και τωρα που τα παιδια μου ειναι 28 και 26 και ξερεις οσο τα παιδια ειναι στο σπιτι μαζι μας τοσο οι σχεσεις θελουν κι αυτες την προσπαθεια τους , φιλιά πολλα αυτο που λεει ο αντρας μου παντα μα παντα οταν νευριαζω με τα παιδια ειναι ...κανε πισω ...αυτα ειναι σε δυσκολη φαση πιο πολυ απο σενα και με ηρεμει και κανω υπομονη, φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχει ο σύζυγος Μαίρη μου... Το ξέρω βέβαια πως στην πράξη, είναι δύσκολη η εφαρμογή της συμβουλής του. Αλλά με εντάσεις και νεύρα το έχουμε χάσει το παιχνίδι...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου! Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου, Μαρία μου! Αχ μαρία μου!
    Περιττό να σου πω ότι λάτρεψα τη δημοσίευση. Ότι συμφώνησα με τον ειδικό. τον αισθάνθηκα...έχω δουλέψει λίγο κι εγώ με ομάδες γονέων και τι ήμουν εγώ ; Μια απλή Κοινωνική Λειτουργός. Όχι ψυχολόγος. Χωρίς μεγάλη εμπειρία τότε. Αλλά δεν υπάρχει καλύτερο για τον ειδικό να δουλεύει με ομάδες γονέων. Μην τον λυπάσαι. Είναι άξιος . Και χαίρεται με κάθε πίεση και πρόβλημα που προκύπτει. Γιατί μέσα από αυτά μαθαίνουμε όλοι!
    Μέσα από την άσκηση που σας έβαλε... Την ίδια είχα σκεφτεί κι εγώ να σου γράψω σαν σχόλιο όταν ξεκίνησα την ανάγνωση...
    Γιατί ξεχνάμε τη δική μας εφηβεία; Εγώ νιώθω σαν να είναι χτες! Αυτή τη στιγμή είμαι μέσα στο ίδιο δωμάτιο που μεγάλωσα ως έφηβη. Κοιτάζω την πόρτα που άπειρες φορές την είχα χτυπήσει κατάμουτρα της μαμάς ζητώντας την απομόνωσή μου!
    Έχω ακόμα στο πλάι της πόρτας το αυτοκόλλητο με το βέλος της υποχρεωτικής πορείας προς τα έξω.
    Επέζησα αυτής! Με τραύματα. Δεν υπάρχει εφηβεία χωρίς τέτοια !Όμως η αγάπη και η επικοινωνία σαν μεγαλώνεις γιατρεύει.
    Συνέχισε να χαϊδεύεις το κεφάλι του ( ακόμα κι όταν κοιμάται). Θα το νιώθει. Την αγάπη τη νιώθουμε. Κι όταν η πλημμυρίδα αποσυρθεί θα είσαι εκεί βράχος να αγκαλιάσεις και να βοηθήσεις...

    Υπέροχοι προβληματισμοί...
    Μην ξεχνάμε γαμώτο: υπήρξαμε κι εμείς παιδιά!

    Σε φιλώ γλυκά...
    Να πειράζει άραγε το σεντόνι μου; ;-) Να ζητήσω συγγνώμη; Παρασύρθηκα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μου φέρνεις συχνά τα σεντόνια σου Αριστέα μου, γιατί τα χρειάζομαι. Σ' ευχαριστώ πολύ που δεν περιορίστηκες σ' ένα λιγόλογο σχόλιο. Οι εμπειρίες σου ως ειδική αλλά και ως πρώην έφηβη, μου είναι ιδιαίτερα πολύτιμες. Πάντα κρατάω "σημειώσεις" στο μυαλό μου και τη δεδομένη στιγμή που χρειάζεται να αντιμετωπίσω μια κρίση, τις ανακαλώ και τις συμβουλεύομαι. Ακόμα θυμάμαι παλιές σου αναρτήσεις στα Βότσαλα, αλλά και στο μπλογκ σου.
      Να'σαι καλά! Σ' ευχαριστώ από ... ♥

      Διαγραφή
  8. Ευχαριστώ για τις τελείες σου!
    Κάπως έτσι θα απαντούσα κι εγώ, αν δεν είχε βρεθεί το από μηχανής "σκονάκι".
    Να'σαι καλά Τζίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δύσκολη ηλικία... και για το ίδιο το παιδί που προσπαθεί να κατανοήσει τις τόσες αλλαγές που του συμβαίνουν, μέσα σε έναν κυκεώνα ορμονών και νέων σκέψεων από το πουθενά... αλλά και για το γονιό, που θέλει να σταθεί πλάι του, να το κατανοήσει όσο μπορεί και να το προστατέψει, όπως έκανε πάντα.
    Μετά τη δική μου εφηβεία, η μητέρα μου ειδικά ακούει τη λέξη "εφηβεία" και την πιάνει σύγκρυο... Είχα γίνει αγρίμι. Καυγάδες; Καθημερινά και χωρίς λόγο στην ουσία. Όταν τα χρόνια μου αυτά όμως πέρασαν και έφυγαν, κατανόησα πολλές αντιδράσεις της. Και συμφώνησα σε αρκετούς χειρισμούς που έγιναν σε ζόρικες καταστάσεις. Αυτό που μου έμεινε να θυμάμαι με γλύκα, είναι εκείνη, να στέκεται βράχος δίπλα μου, μην και τυχόν κάποια στιγμή άνοιγα την πόρτα και τη χρειαζόμουν.
    Στέκομαι ιδιαίτερα στις δύο υπογραμμισμένες φράσεις, εκείνη του θρανίου, και τη δική σου. Και οι δύο κρύβουν μέσα τους τόση αλήθεια...
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώστε υπήρξες αγρίμι Έλλη μου; Δεν μπορώ να σε φανταστώ έτσι...
      Ίσως τελικά να είναι γόνιμο να βιώνεται στο έπακρον η εφηβεία. Φοβάμαι τους ήρεμους έφηβους... Βολεύει τους γονείς, αλλά είναι μια ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να εκραγεί στην ενήλικη ζωή ;-)
      Tην καληνύχτα και τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  10. Θα με κάνεις να ανάψω τσιγάρο και το έχω κόψει εδώ και 16 μήνες....
    Που λες, κάποιο βράδυ στις αρχές της εφηβείας του γιου μου, τσακωθήκαμε πάρα πολύ άγρια. Μιλάμε όμως για πάρα πολύ... Όταν κόπασε κάπως ο καβγάς, εκείνος ξάπλωσε στο κρεβάτι του, σαν πληγωμένο πουλάκι. Εγώ σαν την τρελή, δεν ήξερα πως να κλείσω αυτή τη βραδιά και πήρα ένα βιβλίο του με....παραμύθια και του διάβασα ένα....... Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως δεν αντέδρασε καθόλου..... Χρόνια μετά, λέω να το πάρω για θετικό μήνυμα, το ότι έκατσε και με άκουγε, χωρίς να αντιδρά, σαν μια αόρατη ανακωχή (και αποδοχή, θέλω να πιστεύω, ότι κι οι γονείς πολλές φορές κάνουν χοντράδες και δικαιούνται μια συγχώρεση, έστω και καμουφλαρισμένη...) Μακάρι να ήταν έτσι...

    Υ.Γ Έχεις δίκιο, έσμιξαν σήμερα οι δρόμοι μας, ανάμεσα σε θρανία.. Καλό βράδυ Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συναδέρφισσα και συναγωνίστρια σε χαιρετώ!
      Και παραμύθια διαβάζουμε και ιστορίες διηγούμαστε και συγνώμες ζητάμε.
      Κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι εμφανή άμεσα, τουλάχιστον βάζουμε το σπόρο μας και τον φροντίζουμε με αγάπη.
      Κάποτε θα ανθίσει...
      Καλό βράδυ Πέτρα μου. Αυτές οι "διασταυρώσεις" μας, πολύ μ' αρέσουν ;-)

      Διαγραφή
  11. Τελος.
    Και αυτο το τελος
    περικλειει τοσες εννοιες.
    Απαραδεκτα τετελεσμενοι μελλοντες.......ειμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω ναι!
      Τελεσίδικα και απόλυτα συμφωνώ μαζί σου!

      Φιλιά πολλά Αγριομελένια μου!
      Υ.Γ. Αυτό το πιστόλι που κολλάει τα πάντα, μου έχει πάρει τα μυαλά ;-)

      Διαγραφή
  12. Όσο "διαβασμένος" κι αν είναι ο γονέας, πάντα θα χρειάζεται τα σκονάκια των σοφών εφήβων για να τα βγάζει πέρα...
    Και η εφηβεία είναι μια περίοδος που όλοι μας χρειαζόμαστε σκονάκια κι υπομονή!!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το αποδεχτούμε αυτό Μαράκι μου, αν παραδεχτούμε πως δεν είμαστε παντογνώστες και εξουσιαστές, τότε τιμάμε και το ρόλο μας. Αν...
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  13. Αχ!! αυτή η εφηβεία.. Κανελλάκι μου..!! μακάρι να μπορούσαμε να ανταποκριθούμε σε αυτά που πρέπει..σωστά..σαν γονείς... και καλα εσείς που έχετε και κάποιες γνώσεις ..και έχετε την ευκαιρία να ξανά καθήσετε στα θρανία..νομίζω ότι βοηθανε πολύ αυτά τα μαθήματα!!!! ...πολλές φορές τα παιδια .. εχουν δικιο.. αλλα εμεις είμαστε ξερόλες... και δεν τα τα ακουμε..υπομονή και αγάπη χρειάζεται.... τωρα το λέω και εγώ.. που έχουν περασει χρόνια απο την εφηβεία τους.... σκέψου..οτι για να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις παλιά .. επρεπε να βασιστείς μόνο στο ένστικτο.......φιλώ σε.......υ.γ... μου άρεσε το σεντόνι της Αριστέας..!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως το ένστικτο να είναι πιο αποτελεσματικό Ρουλάκι μου. Έχω ακούσει απόψεις μορφωμένων γονιών και τρόμαξα. Οι γνώσεις από μόνες τους δεν προσφέρουν το παραμικρό στο γονεϊκό ρόλο. Τα παιδιά μας δεν είναι πρότζεκτ. Κι όποιος το βλέπει έτσι, πλανάται πλάνην οικτρά...
      Και μένα μου άρεσε το σεντόνι της. Έχει καταθέσει την ψυχή της γι αυτό το λειτούργημα και σε τέτοιους ανθρώπους, υποκλίνομαι και προσκυνώ...
      Φιλιά πολλά πατριωτάκι μου γλυκό!

      Διαγραφή
  14. Σκέφτομαι πως υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά Κανελλάκι μου που δεν ξέρουν τι σημαίνει εφηβεία, που δεν τρέμει κανένα φυλλοκάρδι για την ζωή τους, που αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν πριν ακόμα απογαλακτιστούν...
    Μήπως φταίμε κι εμείς για τις εκρήξεις των εφήβων μας με τις απαιτήσεις, τον καταπιεστικό τρόπο επικοινωνίας που διαλέγουμε ή ακόμα και με τις παραχωρήσεις και υποχωρήσεις μας σε κάθε δική τους απαίτηση; Μήπως πρέπει να τους βοηθούμε να ενηλικιωθούν και να μη τους κρατάμε αιωνίως έφηβους ακόμα και μετά τα είκοσι, για να μην επεκταθώ και μιλήσω για ακόμα μεγαλύτερους άντρες και γυναίκες που δεν κόβουν ποτέ τον ομφάλιο λώρο.
    Νομίζω είναι ένα μεγάλο θέμα με τόσες παραμέτρους όσες και οι χαρακτήρες των ανθρώπων.

    Καλό ξημέρωμα εύχομαι , να είσαι καλά Κανελλάκι μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαύλος κύκλος Λεβίνα μου... Και στο ίδιο σημείο καταλήγουμε. Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης μας.
      Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως υπήρχαν και θα υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν την πολυτέλεια της ανήσυχης εφηβείας. Ενηλικιώνονται σε μια μέρα και ρίχνονται στον αγώνα της επιβίωσης. Είναι άλλες κοινωνίες και άλλες εποχές ίσως. Στη δική μας και έτσι όπως την έχουμε οχυρώσει, οφείλουμε να σταθούμε πλάι τους. Μπορεί να έχουν τα υλικά αγαθά που για κάποια παιδιά είναι άπιαστο όνειρο, αλλά συναισθηματικά και πνευματικά, είναι πτωχευμένα. Το σχολείο είναι εχθρικό, τα μηνύματα που εισπράττουν είναι καταιγιστικά, κάποιοι τα βλέπουν μόνο ως καταναλωτικά όντα κι εμείς το ενισχύουμε, όντας οι ίδιοι οπαδοί του "φαίνεσθαι" και του "καταναλώνειν". Δεν είναι τυχαίο πως η αγαπημένη βόλτα μιας μέσης οικογένειας σήμερα, είναι στα εκπτωτικά χωριά και στα mall.
      Αγωνιώ πολύ και αμφιβάλλω αν οι παραχωρήσεις (που πολύ σωστά γράφεις), είναι δείγμα αληθινής αγάπης ή απλού βολέματος.
      Τα φιλιά μου & την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  15. Την ίδια εμπειρία βίωσα κι εγώ λίγο μετά την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς. Μας κάλεσε η διευθύντρια και ο σύλλογος των καθηγητών του Γυμνασίου, ως γονείς με «πρωτάκια» να μας ενημερώσουν.
    Άκουγα επί ένα τέταρτο έναν τύπο δυο θρανία μακριά από μένα να αρλουμπολογεί ασύστολα. Βομβάρδιζε τους καθηγητές και όλους εμάς που είχαμε την ατυχία να βρισκόμαστε στην αίθουσα με απίστευτες …. Ας μη το πω.
    Νόμιζε πως η συγκέντρωση γινόταν για να του λύσει τα ΔΙΚΑ του και μόνο προβλήματα. Προβλήματα που όποιος τον άκουγε θα διαπίστωνε πως βρίσκονταν μόνο μέσα στο δικό του κεφάλι και τα δημιουργούσε μόνος του.
    Το θέμα που θίγεις Μαρία είναι τεράστιο. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι έχουμε μάθει μόνο να μιλάμε και έχουμε ξεχάσει να ακούμε. Κάνουμε αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούσαμε τους δικούς μας γονείς. Που, κακά τα ψέματα, ήσαν πιο «αγράμματοι» από εμάς, πιο ταλαιπωρημένοι από εμάς, φρόντιζαν μεγαλύτερες οικογένειες από εμάς, είχαν περισσότερα και βασικά προβλήματα να λύσουν. Τουλάχιστον με τους δικούς μου γονείς αυτό ίσχυε.
    Πιστεύω πως σε παρόμοιες συγκεντρώσεις όποιος πάει για να ακούσει, μαθαίνει. Όποιος πάει μόνο για να πει, φεύγει όπως ήρθε. Αγράμματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω βρεθεί (οσιο)μάρτυρας σε τέτοιες συγκεντρώσεις και σιχτίρισα τον ρόλο μου αλλά και το φύλο μου. Ιδίως σε περιόδους καταλήψεων, όταν χρειάζεται να σταθούμε κοντά στα παιδιά και να υποστηρίξουμε το δικαίωμά τους να έχουν άποψη, γίνεται της... "βουλής". Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε αυτούς τους πολιτικούς!...
      Μένω στην τελευταία σου πρόταση και την χειροκροτώ.
      Να'σαι καλά κι ελπίζω αυτός ο αναλφαβητισμός μας να πάψει κάποτε!

      Διαγραφή
  16. Έτσι, το πιο σημαντικό, Κανελλιώ μου, είναι να σκύβουμενε τρυφερά μέσα μας. Να ξεκινάμε από τσι "χαμηλές πτήσεις". Πολύ χαμηλά = κοντά στην καρδιά! Εάν δεν μάθουμενε εμάς, πώς θα κατανοήσουμενε κάποιον άλλον; Πόσο μάλλον τους εφήβους σε αυτή την περίοδο ορμονικών και σωματικών αλλαγών... Ειδικά στην Ελλάδα τση κρίσης, πρέπει ν'ακούμε. Μοναχά ν'ακούμε και να τα παροτρύνουμε να καλλιεργούν τη φαντασία τους και τη δημιουργική και κριτική τους σκέψη. Λατρεύω τα Σχολεία Γονέων - γράψε λάθος. *ΖΩ* για αυτά... Μέσα από το πρόγραμμά μας, στο εδώ "παιδικό χωριό" που είμαι, έμαθα τόσα πολλά που τα έφερα μαζί μου στο σχολείο που εργάζομαι, το πανεπιστήμιο.. ακόμη και τα συνέδριά μας.

    Φιλί γλυκό από Μελβούρνη :)

    ΥΓ Ελπίζω η Αριστέα να επιστρέψει στα Βοτσαλάκια μας.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περίμενα να μου αφήσεις τα σοφά χνάρια σου Αγριμιώ μου. Ξέρω πως τον υπηρετείς πιστά αυτό το θεσμό και μακαρίζω την τύχη μου που υπήρξα από παλιά και συνεχίζω ακόμα, "μαθήτρια" σ' αυτές τις σχολές. Το εξοργιστικό είναι πως ενώ λειτουργούν σε τακτική βάση, η συμμετοχή είναι μηδαμινή. Είμαστε τα ίδιο σχεδόν άτομα επί χρόνια, είναι κάτι ξέμπαργκοι που έρχονται μια φορά και εξαφανίζονται και κάτι άλλοι που έρχονται να πουν τον πόνο τους κι όταν διαπιστώνουν πως πρέπει να δουλέψουν με τον εαυτό τους κι όχι να πάρουν συμβουλές για να "εκτελέσουν" τα παιδιά τους, εξαφανίζονται πανηγυρικώς...
      Αυτά τα ωραία, στο μικρό μας χωριό την Ελλαδίτσα μας. Φιλιά πολλά στη Μελβούρνη και καλή δύναμη να έχεις!
      Υ.Γ. Είναι πνιγμένη μ' όλα αυτά που καταπιάνεται κι έχει παραμελίσει λίγο τα βοτσαλάκια. Είμαι σίγουρη ότι όταν επανακάμψει, θα μας βάλει υλικό στην ταϊστρα μας ;-)

      Διαγραφή
    2. Αχ η καρδιά μου και η σκέψη μου δεν έχει φύγει από τα βοτσαλάκια !
      Πόσες αναρτήσεις δεν έχουν περάσει από το μυαλό μου! Μακάρι να είχα ένα σύστημα που να κατέγραφε τις σκέψεις μου χωρία να χρειαστεί ν αγράφω! Δεν τα πάω καλά καρδιές μου με το πληκτρολόγιο! Κάνω αρκετή ώρα να γράψω και πάντα μου φεύγουν και λάθη!
      Σύντομα ελπίζω να κάνω πάλι την αρχή .... Γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!

      Τα φιλιά μου ♥

      Διαγραφή
  17. Μαράκι μου πιστεύω ότι αν αγαπάς πάρα πολύ την βρίσκεις την άκρη!
    Ανθρωποι είμαστε και θα κάνουμε λάθη αλλά αν αγαπάμε πραγματικά όλα φτιάχνουν!
    Και να μην ξεχνάμε ότι ήμασταν και εμείς κάποτε παιδιά!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς είναι που ξεχνάμε συχνά Ελενάκι μου. Λες και γεννηθήκαμε παντογνώστες και αλάνθαστοι! Κι εκεί απάνω γίνεται το λάθος.
      Είμαι σίγουρη πως διαθέτεις πλεόνασμα αγάπης και η παιδικότητά σου δεν σ' έχει εγκαταλείψει. Χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ανθρώπων, όπως εσύ.
      Φιλιά πολλά Ελενάκι μου!

      Διαγραφή
  18. Υπέροχη τροφή σκέψης, Μαρία μου, που αφορά όλους όσους έχουμε, ή ερχόμαστε σε επαφή με, παιδιά. Παλιά, σε κάποιο σχόλιό μου, είχα μιλήσει για το αγαπημένο μου κείμενο του Χόρχε Μπουκάι, που το έχω αναρτήσει σε εμφανές σημείο του σπιτιού μου, για να μην έχω δικαιολογία να το παραβλέψω. Είναι το "Θέλω" και πολλοί θα το ξέρουν. Πως να το θυμάται κανείς την κρίσιμη στιγμή ,εκεί είναι το θέμα :
    " Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
    Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
    Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
    Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα
    Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις
    Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
    Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
    Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
    Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
    Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
    Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
    Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
    Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
    Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…
    ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ

    Όλο αυτό, μάλλον σημαίνει Αγάπη.
    ΧΩΡΙΣ ΌΡΟΥΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Άννα μου!
      Δεν θα γινόταν καλύτερο σχόλιο απ' αυτή τη "λίστα".
      Κρατάω όλα αυτά τα "θέλω" και φροντίζω για τη δημιουργική του συνύπαρξη με τα δικά μου "μπορώ"... Αυτό προσπαθώ φιλότιμα.
      Να'σαι καλά Αννούλα μου!!!

      Διαγραφή
  19. Εμένα μου αρέσει πολύ που το ψάχνεις και το παιδεύεις μέσα σου Μαρία μου.. Μου αρέσει που δεν έχεις έτοιμες λύσεις κι εύκολες συνταγές να ξεπατικώσεις. Δεν έχω παιδιά αλλά κι εγώ σαν έφηβη είχα τα δικά μου, όπως κι όλοι φαντάζομαι ποιος λίγο ποιος πολύ. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι οι επαναστάσεις καλό είναι να γίνονται όταν πρέπει γιατί μετά είναι πολύ κακά τα εσωτερικά ξεμπερδέματα. Είμαι σίγουρη θα είσαι εκεί παρούσα, βράχος και θάλασσα!!
    Με στεναχώρησε βέβαια λίγο αυτό το ’’η παιδικότητα χάθηκε οριστικά κι αμετάκλητα’’.. Θα μπορούσε ίσως να ναι κάπου ξεχασμένη, σε σίγαση? Ισως γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω ότι δεν χάνεται..
    Σε φιλώ γλυκά καλή μου Μαρία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο θαλασσόβραχος με εκφράζει απόλυτα Μαριλένα μου! Και ναι, δεν με παίρνει να κάνω απουσίες εκεί. Πάντα παρούσα και στις επάλξεις!
      Όσο για την παιδικότητα... ναι θέλω κι εγώ να κρατάω ένα μικρό κομμάτι, κρυμμένο σε μια "τσέπη" της ψυχής. Κι εκεί ανατρέχω όταν τα βρίσκω σκούρα ως ενήλικη...
      Φιλιά πολλά Μαριλένα μου!

      Διαγραφή
  20. Νάμαι και γω, αφού διάβασα το ταπερακι στης Ρενας...
    Είχα και εχω θέμα με τον υπολογιστή μου, όμως θα ταχτοποιηθεί καποια στιγμή.
    Θα σου πω κάτι που δεν θα ξεχάσω, απο τη δική μου ζωή.Γίνονταν σεμιναρια για το θέμα προ πολλων ετων, πλην όμως εγω εργαζόμουν πρωί απογευμα και δεν είχα δυνατότητα να τα παρακολουθήσω.Έπρεπε να αλλαξουν προγραμματα συναδελφων κτλ.κτλ.. τελικα, δυο απογεύματα συμμετείχα.Στο ένα εξ αυτών, ο χρόνος παντα ειναι ΄θεμα, ποσο μαλλον τότε....ο μικρος γιος μου μάκολουθουσε:μαμα να σου πω. μαμα να σου πω, αλλα εγω ειχα τόσα να κανω και να παω και εκεί μακρια στην ώρα μου και όλο ελεγα:δεν προλαβαινω, δεν προλαβαινω....
    Οταν λοιπον Μαρία μου, εφτασα, η πρώτη φραση που μας ειπε η ειδικός ήταν: όταν το παιδι σας θελει να σας πει κατι, θα παρατάτε τα παντα και θα το ακούτε! Βούρκωσα..Στην ερωτησή της , γιατί,,,
    ειπα: γιατι , για να είμαι εδω άφησα το παιδί μου, χωρίς να ακούσω τί ήθελε να μου πει....Όταν γύρισα αργα το απογευμα, μπαίνοντας απο τη πόρτα, ΄φωναξα :...τί ήθελες να μου πεις ; - δεν θυμάμαι.......
    Απο τότε, θυμάμαι τη φραση: οταν τα παιδιά σας θελουν αν σας πουν κάτι, παρατήστε τα παντα και ακούστε τα..
    Μαρία μου, οσα θέματα έχασα στο απαγκιο σου, να ξερεις οτι θα τα αναπληρώσω.Όσο για το αν είμαστε καλοί γονείς, ποιός διδάχτηκε τί πρέπει; όλοι π ρ ο σ π α θ ο ύ μ ε ! φιλιά πολλά πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Βαρβάρα μου το ίδιο ακριβώς λάθος το έκανα πολλάκις. Στο παρελθόν. Γιατί τώρα πια, και φωτιά να έχει πιάσει το σπίτι, τα σταματάω όλα για ν' ακούσω. Το κακό είναι ότι ο χρόνος εκτός δουλειάς όσο πάει και συρρικνώνεται...
    Με φοβίζουν όσοι ισχυρίζονται ότι είναι καλοί γονείς. Είναι σα να το λένε για να επιβεβαιώσουν στον εαυτό τους το ανεκπλήρωτο.
    Να'σαι καλά Βαρβάρα μου και είμαι σίγουρη πως στέκεσαι λαμπάδα αναμμένη στα παιδιά σου.
    Μια γλυκιά καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. δεν υπαρχει δυσκολοτερη και πιο σημαντικη δουλεια αππ αυτην του γονεα.ειναι αδυνατο να κλεισω ολες τις σκεψεις μου σε ενα κουτι σχολιασμου και σε ευχαριστω για αυτο!καθε σκεψη καθε αυτοκριτικη ειναι ενα βημα να γινουμε καλυτεροι!τις σκεψεις που μου ηεννησες μαζι με κατι ακομα που διαβασα τελευταια λεω να τα κανω αναρυηση να συζητησουμε πιο ανετα.και παλι ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες τη σκέψη σου και χαίρομαι που θα κάνεις μιαν αντίστοιχη ανάρτηση. Το θέμα σηκώνει μεγάαααλη κουβέντα Πεταλούδα μου... Και μας "καίει" όλους, ανεξάρτητα αν είμαστε γονείς ή όχι. Υπάρχουν ανάμεσά μας και οι αιώνιοι έφηβοι και η αντιμετώπιση πρέπει να είναι ανάλογη ;-)
      Φιλιά πολλά και σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!

      Διαγραφή
  23. Μαρία μου, αν και τα έχω εύκολα τα κλάμματα....
    εδώ άξιζε τον κόπο που με έπιασαν.
    Η δική σου φράση επισκίαζε τη φράση που αντέγραψες ως αδιάβαστη.
    Καμιά φορά τα διαγωνίσματα μας κάνουν να συνειδητοποιούμε την ασχετοσύνη μας.
    Αυτό το θυμάμαι απ' όταν ήμουν μαθήτρια και αμέσως μετά την επιστροφή στο σπίτι
    ίσως από τύψεις, γύρναγα σπίτι και άρχιζα να διαβάζω το μάθημα απ' την αρχή του βιβλίου.
    Έτσι κι εσύ νιώθοντας άσχημα συνειδητοποίησες τι φταίει και το συμπέρασμά σου
    έγινε συμπέρασμα όλων των γονιών....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι Φλώρα μου... Και το θεαματικό είναι πως μαθαίνουμε εμείς πρώτοι, απ' τους μικρούς μας μαθητές. Όσοι μπορούν να το αντιληφθούν (έγκαιρα) αυτό, θα έχουν καλές αποδόσεις στα "διαγωνίσματα" της ζωής...
      Φιλιά πολλά σου στέλνω και όλες μου τις ευχές!

      Διαγραφή
  24. Εχεις δίκιο Μαρία μου σ'αυτές τις σχολές καλούμαστε να ανακαλύψουμε τα παιδιά που κρύβουμε
    για να καταλάβουμε τα δικά μας παιδιά.
    Το κακό είναι ότι αρνούμαστε να σκύψουμε να τ'ακούσουμε και μετά
    νευριάζουμε που μας γυρίζουν την πλάτη και ψάχνουν άλλους να πουν αυτά που θέλουν ν'ακούσουμε εμείς.

    Είναι σχολή διά βίου μάθηση και γιαγιάδες να γίνουμε πάντα αδιάβαστες θα'μαστε!

    Φιλάκια πολλά για καλό ΣΒΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζουζού μου είμαι σίγουρη ότι ανήκεις στην κατηγορία των γονιών που (τουλάχιστον) ψάχνονται, εξελίσσονται και προσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής. Κι αυτό είναι το ζητούμενο...
      Σου στέλνω τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  25. Μεγάλωσα δυο γιούς και τη κόρη του άνδρα μου απ' το πρώτο του γάμου, και αυτό υπήρξε ένα αληθινό σχολείο ζωής για μένα...
    Μετά από πολλά χρόνια και διαβάζοντας όλα τα παραπάνω σχόλια, είδα πως όλα αυτά τα χρόνια είχα κατά νου, τη δική μου εφηβεία και είχα πει, "δεν θα κάνω στα παιδιά μου αυτό που μου έκαναν οι γονείς μου", έτσι πέρασαν αυτά τα χρόνια, τ' άφησα στην ησυχία τους, στην ακαταστασία τους, στην απλυσιά τους, στο εξωφρενικό τους ντύσιμο, στα ξυρισμένα τους κεφάλια, στις σιωπές τους, στους αναστεναγμούς τους, στα νεύρα τους και είχα ένα βλέμμα από απόσταση, τα κατά-νοούσα απόλυτα και απλά τα έκανα να αισθάνονται πως είμαι εκεί μαζί τους και όχι απέναντι τους, τώρα πια και ως γιαγιά ξέρω πως όταν υπάρχει αγάπη όλα κυλούν πολύ πιο εύκολα...

    ΑΦιλιά καρδιάς και καλή δύναμη στους γονείς!

    ΥΓ: Μου αρέσει που αυτή η εξαιρετική ανάρτηση, συνέπεσε με το αφιέρωμα που έκανα στο μικρότερο μας γιό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κάτι πάλι έγινε και το σχόλιο μου δεν εμφανίστηκε...
    Απλά έγραφα πως μεγάλωσα τους δυο μου γιούς και τη κόρη του άνδρα μου, έχοντας κατά νου το εξής: ¨Δε θα κάνω στα παιδιά μου αυτό που έκαναν σε μένα οι γονείς μου" ... έτσι τ' άφησα στην ησυχία τους, διατηρώντας πάντα ένα βλέμμα, βασικά κατανόησης. Τ' άφησα εντελώς ελεύθερα, στην ακαταστασία τους, στην απλυσιά τους, στο εξωφρενικό τους ντύσιμο, στις σιωπές τους, στα νεύρα τους και καταλάβαινα γιατί θυμόμουν εμένα... τους έδωσα την αίσθηση ότι απλά ήμουν εκεί...
    Τώρα ως γιαγιά πλέον, ξέρω πως το μόνο που "φτάνει" για όλους μας, είναι η αγάπη... που δεν απαιτεί τίποτα.

    ΑΦιλιά Μαρία και καλή δύναμη στους γονείς!

    ΥΓ: Μου αρέσει που αυτή η εξαιρετική ανάρτηση, συνέπεσε με την αφιέρωση που έκανα στο μικρό μας γιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου γλυκιά, σ' ευχαριστώ για το καταπληκτικό σου σχόλιο. Υποκλίνομαι στην υπομονή και στη σοφία σου να μείνεις η σιωπηλή δύναμη στο διάστημα της "απλυσιάς και της ακαταστασίας". Για μένα, αυτή είναι η απόλυτη υπέρβαση και θαυμάζω όσους το καταφέρνουν. Ενώθηκαν απόψε οι κλωστές μας, όπως είδα στο μπλογκ σου. Να'σαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!
      Φιλιά πολλά και καλές διαδρομές να έχετε!

      Διαγραφή
  27. Πω πω τι να πω;
    Δυο φορές η ίδια εκδοχή... νομίζω πως το internet τα έχει βάλει μαζί μου!
    Να το πάρω προσωπικά; χαχαχα! και που θα πάει η επιμονή μου; ;-)
    ΑΦιλάκια και καλή νυχτιά να έχουμε! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.