Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Επέτειος

"Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω… Η μικρή αδυνάτισε κι άλλο… Μου είπαν στο σχολείο για τα εμβόλια… τους εξήγησα… Τι να εξηγήσω δηλαδή;… Ο μεγάλος θέλει παπούτσια… αν πληρωθούμε αυτό το μήνα, θα του τα πάρω… Παλληκαράκι έγινε!... Γκρινιάζει κι ύστερα έρχεται πλάι μου και με πνίγει στις συγνώμες… Κι εσύ, σταμάτα να κλαις… Μη σε βλέπουν τα παιδιά και τους πάρει από κάτω… Κάτι θα βρεθεί, θα δεις… Να πάρουμε και λίγα όσπρια για το χειμώνα… Ονειρεύτηκα χτες ότι ήμασταν σε μια παραλία με γαλαζοπράσινα νερά… Εσύ ψάρευες σ’ ένα βράχο κι εγώ με τα παιδιά σκαλίζαμε γοργόνες πάνω στην άμμο… Σε κοιτούσα από μακριά και σ’ ερωτευόμουν απ’ την αρχή… Μύριζες γιασεμί…"

"…Να πάρεις τη σπιτονοικοκυρά αύριο… εξήγησέ της πάλι… Θα δώσω το βαφτιστικό της μικρής, δε γίνεται αλλιώς… θα της το αντικαταστήσουμε με την πρώτη ευκαιρία… Να μη σταματήσει τ’ αγγλικά του ο μεγάλος… τουλάχιστον να πάρει το χαρτί , να μην πάνε χαμένα τόσα χρόνια στο φροντιστήριο… ύστερα… έχει ο Θεός!... Ας περιορίσουμε κι άλλο τα ψώνια… Θα κάνω αίτηση και στο κοινωνικό παντοπωλείο… Κουράστηκα!... Τα παιδιά να προσέχεις… Να μην πάθουν κακό!... Να βάλουν χοντρά ρούχα το πρωί, χάλασε ο καιρός… μην κρυώσουν Παναγία μου!"...

"…Πιάσε μου το χέρι, βάλε με στην αγκαλιά σου… θέλω μια σπηλιά να κρυφτώ απόψε… να κλάψω, να ξορκίσω το χτικιό του φόβου, να λευτερωθώ … κι ύστερα να με φιλήσεις τρυφερά και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς… να πάρω δύναμη… Η μικρή θέλει να γίνει μπαλαρίνα… είναι λεπτοκαμωμένη και θα τα κατάφερνε στα σίγουρα!… Τους είπα στο σχολείο να μην την ξαναρωτήσουν γιατί είναι τόσο αδύνατη… “Έτσι είναι το σκαρί μας!”, τους είπα… “…και να μη φέρνετε το παιδί σε δύσκολη θέση”… Την πιάσανε πάλι να ξεροσταλιάζει έξω απ’ το κυλικείο και να παρακολουθεί τα παιδιά που ψωνίζανε λιχουδιές… μου είπαν πως ο σύλλογος θα συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει… ντράπηκα!"...

"...Σαν σήμερα στεφανωθήκαμε, θυμάσαι;… Πώς κυλήσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια;… Θα γεράσουμε μέσα σ’ ένα βράδυ… αυτό φοβάμαι… Δεν θυμάμαι πια πότε περπάτησε ο μεγάλος μας… πότε έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια το Λενιώ μας… Τρέμω για το αύριο κι έχασα το χτες τους!…. Να προσέχεις! Σ’ αγαπώ!... Μην πέφτεις κάτω… κι αυτό θα περάσει, θα δεις!... Κρυώνω… Ο χειμώνας με τρομάζει… Θα τον βγάλουμε και φέτος;… Να ήταν τρόπος να σου δείξω πόσο σ’ αγαπώ!... Δεν προλαβαίνω πια τίποτα… Ούτε έχω δώρο για σένα απόψε… Μόνο τα δάχτυλά μου μπορώ να μπλέξω στα μαλλιά σου και να τα χαϊδεύω μέχρι να ξημερώσει… Να γαληνέψει λίγο η ανάσα μας"...


"Αχ!... Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω..."


(Για την Έλενα)





60 σχόλια:

  1. Γιατί βουρκώνω κάθε φορά που διαβάζω τις ιστορίες σου??????? ( με μια εξαίρεση βέβαια : το "σκασμός Αντωνάκης" που με έκανε να γελάσω πολύ!!!! ) ΜΠΡΑΒΟ !!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκη μου σ' ευχαριστώ! Τιμή μου να σου αποσπώ λίγα δάκρυα...
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  2. Παλι συγκινηθικα...
    Η αποτυπωση της σκληρης πραγματικοτητας που ζουμε..
    Καλη εβδομαδα Μαρια μου..
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με ακρίβεια μαγνητικής τομογραφίας, Μαράκι μου.
      Μακάρι να ήταν προϊόν φαντασίας, η ιστορία!
      Καλή βδομάδα να έχεις !

      Διαγραφή
  3. Υπέροχο σαν κείμενο, κρίμα σαν πραγματικότητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο θα ήθελα να συνέβαιναν αντίθετα Χριστίνα μου!!!
      Υπέροχο σαν πραγματικότητα...
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Μαρία μου!!! Να σχολιάσω πρώτα την πανέμορφη φωτό σου!!! Πόσο γαλήνια!!
    Το κείμενό σου ... ξεσκίζει τα σωθικά. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.. Είναι και που μπορεί να είναι ιστορία που την ζουν τόσοι συμπολίτες μας.. Η αγωνία για το σήμερα. Η αγωνία για το αύριο, για τα παιδιά και το μέλλον τους.. Κι αυτή η απελπισία που σφίγγει σαν μέγγενη τις καρδιές των ανθρώπων όταν δεν έχουν από που να κρατηθούν...
    Αχ αμήν να γαληνέψει η ανάσα μας Μαρία μου!!!
    Καλή βδομάδα να χεις κοπέλα μου. Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω έναν καλό φίλο και χορηγό φωτογραφιών Μαριλένα μου. Που εκτός των άλλων, είναι και εξαιρετικός φωτογράφος. Του χρωστά (τουλάχιστον), μια ανάρτηση. Στα προσεχώς...
      Αμήν κι από μένα, να γαληνέψουν οι ανάσες μας, δεν πάει άλλο!
      Καλή βδομάδα και σε σένα Μαριλενάκι μου και σ' ευχαριστώ πολύ για όλα ♥

      Διαγραφή
  5. Η φτώχεια αντέχεται. Το άγχος, μπροστά στο φάσμα τής απόλυτης φτώχειας-ανέχειας, είναι που σε παραλύει. Όταν όμως έρχεται συμπαραστάτης η αγάπη, η ελπίδα αναζωογονείται.
    Αυτά τα δυο συναισθήματα, άγχος και ελπίδα, τα διαπλέκεις με δεξιοτεχνία, Μαρία, και αποφεύγοντας τον πλατειασμό, παραδίδεις ένα πολύ ωραίο διήγημα. Ο αναγνώστης μπαίνει στην ατμόσφαιρα και συμπάσχει.
    Εμένα πάντως με γύρισες στο 1961, όταν η αγορά παπουτσιών ματαιώθηκε, επειδή οι δραχμές που είχαν μαζευτεί στον αυτοσχέδιο χαρτονένιο κουμπαρά μου, κυρίως πενηνταράκια, χρειάστηκαν επειγόντως στο σπίτι. Βολεύτηκα με τα παλιά μεγαλύτερου αδερφού, με αρκετό βαμβάκι στις μύτες, αφού μού ήταν μεγάλα. Ασήμαντη η ενόχληση. Η φτωχή μας ευτυχία ήταν πολύ ευρύχωρη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για την ακριβή ακτινογραφία που κάνεις στα κείμενα Άρη μου. Διαβάζεις τις σκέψεις μου κι όχι απλά τις λέξεις.
      Όσο για τη σύντομη ιστορία σου, μ' έκανε να βουρκώσω...
      "Η φτωχή μας ευτυχία ήταν πολύ ευρύχωρη… " Σ' ευχαριστώ που μου χάρισες αυτό το "διαμάντι"!!!

      Διαγραφή
  6. Ένα ακόμα υπέροχα γραμμένο κείμενο που μας βεβαιώνει πως όταν υπάρχει Αγάπη στη Ζωή μας, τα πάντα μπορούμε να ανεχτούμε...

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς και καλή βδομάδα σε όλους! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου ♥
      Καλό βραδάκι να έχεις!

      Διαγραφή
  7. Καλημέρα Μαριώ μου
    Ξεκουμπώνεις τα κουμπιά
    μιας κοινωνίας άδικης και μας
    φανερώνεις την ένδεια της!!!!

    φιλάκια καρδιάς♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Λενιώ μου, σ' ευχαριστώ πολύ!!!
      Ας ξεκουμπωθούμε επιτέλους, μπας και καταφέρουμε να εξοικειωθούμε με τη γύμνια μας.
      Φιλάκια καρδιακά κι από μένα!

      Διαγραφή
  8. Μαρακι μου καλημερα!
    Καλη εβδομαδα να εχεις!
    Ειλικρινα καθε φορα που σε διαβαζω συμπασχω με τους ηρωες σου! Δεν ειναι φανταστικοι, ειναι οι ανθρωποι της διπλανης πορτας, ειμαστε εμεις και ειμαστε αληθινοι!
    Μπραβο καρδια μου! Μπραβο!!

    * Κι εγω θελω πολυ να σε γνωρισω απο κοντα! Τιμη μου και χαρα μου! Ευχομαι να το κανονισουμε! Φιλακια πολλα!
    Να εχεις μια ομορφη εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου, να'σαι καλά! Εκ μέρους όλων των "γειτόνων" της διπλανής πόρτας μας, σ' ευχαριστώ ειλικρινά για την ευαισθησία σου!

      * Όποτε είναι εφικτό, στείλε mail. Θα χαρώ απέραντα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  9. Μαρία μου, βαλάντωσα να κλαίω και δεν ντρέπομαι να το λέω δημόσια.
    Έπειτα πέρασα από τα σχόλια και έμεινα στην τελευταία φράση του Άρη ΄Αλμπη
    " Η φτωχή μας ευτυχία ήταν πολύ ευρύχωρη… " . Εκεί πήρα μια βαθιά ανάσα ελπίδας,
    όμως η πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη και παύει λίγο λίγο να είναι ευρύχωρη...
    Μαρία μου, σ' αγαπώ για την ευαισθησία σου.
    Φιλιά θλιμμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως, το σχόλιο του Άρη, ήταν καταλυτικό. Κι εγώ συγκινήθηκα πολύ απ' τη μαρτυρία του.
      Φλώρα μου ας μη μιλάμε για ευαισθησίες. Νομίζω πως τα σκήπτρα ανήκουν επάξια σε σένα.
      Για την τελευταία σου πρόταση, σου χρωστώ (τουλάχιστον) ένα φιλί. Από κοντά, συντόμως...
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  10. Μου θύμισες γράμματα του πατεράκι μου ...άλλες εποχές πέρα στο '70! Από τα ξένα κι αυτός!
    Ποιος το περίμενε πως θα γυρνούσαν τούμπα οι καιροί;

    Μαρία μου πάντα πιάνεις το σφυγμό των δύσκολων καιρών μας
    Εμένα ...με έλιωσες....


    Καλή εβδομάδα μάτια μου ♥


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σκεφτόμουν κι εγώ πολύ έντονα Αριστέα μου. Πως ξαναζούμε ιστορίες και βάσανα, που τα είχαν ήδη βιώσει οι γονείς και οι παππούδες μας. Είναι στα πλαίσια της ανάπτυξης (τους) φαίνεται...

      Καλή βδομάδα να έχεις Αριστάκι μου!

      Διαγραφή
  11. Μαράκι μου γλυκό πόσο χαίρομαι που το δημοσίευσες ξανά!
    Βγάζει ένα καταπληκτικό μήνυμα αυτό σου το κείμενο!
    Υποφέρουν, δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει και το μεγαλείο που βγάζουν είναι τεράστιο!
    Δεν μπορείς να μην υποκλιθείς!
    Υπάρχουν παντού γύρω μας αυτοί οι άνθρωποι και δεν έχουν ανάγκη από οίκτο αλλά από βοήθεια να ξεπεράσουν τα δύσκολα!
    Φαίνεται τόσο η αγωνία τους και ειδικά για τα παιδιά τους, αλλά έχουν και μια αισιοδοξία σε πείσμα των καιρών!
    Μοναδικό πραγματικά δεν έχω τίποτα άλλο να πω για τον τρόπο που γράφεις και με καθηλώνει!
    Σε ευχαριστώ πολύ που το αναδημοσίευσες!
    Με είχε στιγματίσει αυτό το κείμενο!
    Είσαι θησαυρός πραγματικός!
    Πολλά πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ που μου το ζήτησες! Όταν το έγραψα, ήλπιζα πως σ' ένα-δυο χρόνια το πολύ, δεν θα είναι πια επίκαιρο. Πως θα στρώνανε τα πράγματα και θα σταμάταγε η κατρακύλα... Πού να'ξερα;
      Φιλιά άπειρα και κάτω τα χέρια απ' το θησαυρό! Είναι (είσαι) δικός μου!!!

      Διαγραφή
  12. Η οικονομική κρίση εξαπλώνεται και γίνεται κρίση οικογενειακή και προσωπική.
    Αγγίζει τη βαθιά κρίση αβεβαιότητας και προοπτικών που βιώνουμε όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, αλλά όλοι.
    Με επιτήδειο λόγο κι αιχμηρή σκέψη αναδεικνύεις την "ματωμένη" καθημερινότητα της νεόπτωχης Ελληνικής οικογένειας, που προσπαθεί ν' ανασάνει σκαλίζοντας τα τεμαχισμένα της συναισθήματα!
    Κάθε σου κείμενο και μια σπουδαία διαδαχή ήθους και ποιότητας αξιών!
    Καλή εβδομάδα Μαρία μου και να έχεις ένα όμορφο βραδάκι! Φιλιά πολλά με ανθισμένη αγκαλιά!:-))♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανεπιτήδευτος είναι ο λόγος Κατερίνα μου. Η ιστορία αληθινή. Οι διάλογοι, στη βάση τους, αληθινοί κι αυτοί. Η μικρή ίσως ξεχάσει το όνειρό της να γίνει μπαλαρίνα. Μα θα θυμάται τον πόνο της για πάντα.
      Δεν εύχομαι απλώς, αλλά το προσδοκώ... όλοι οι ηθικοί αυτουργοί να βρουν την κόλαση που τους αξίζει!
      Φιλιά πολλά, εγκάρδια και με βαθιά συγκίνηση ♥

      Διαγραφή
  13. Μια από τις χιλιάδες οικογένειες που βαριανασαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες.
    Τις δικές μας.

    Σου οφείλω ένα ευχαριστώ.

    Μου οφείλεις ένα πληκτρολόγιο.
    Το έχω μουσκέψει τόσες πολλές φορές εδώ μέσα που όπου να ‘ναι θα σταματήσει να δουλεύει.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σου στείλω ένα αδιάβροχο Πέτρο! Γιατί όπως το βλέπω, έχουμε να ρίξουμε πολύ κλάμα ακόμα ;-)
      Σ' ευχαριστώ! Από καρδιάς...

      Διαγραφή
  14. Μια ζαριά η ζωή για ν’ αρχίσει πάλι...
    Θα΄ρθουν καλύτερες μέρες... ελπίζω... αλλιώς τι;
    Σ΄ευχαριστώ για τα τόσα όμορφα που μας χαρίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ελπίζω Μαρία... Δεν γίνεται αλλιώς, θα'ρθουν...
      Εγώ σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  15. έμεινα ώρα πολύ. να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω. να σκουπίζω το ένα δάκρυ μετά το άλλο. να νιώθω κάθε λέξη μαχαιριά και πληγή... να νιώθω ανίσχυρη και οργισμένη... κάθε λέξη μαχαιριά και πληγή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω πως οι μαχαιριές αυτές, είναι το καύσιμο για να μένουμε ξύπνιοι και ευαισθητοποιημένοι. Πονάνε, αλλά δίνουν και ώθηση. Σ' ευχαριστώ που είσαι συνοδοιπόρος μου Βίκυ! Η παρουσία ανθρώπων σαν και σένα, μου δίνουν απίστευτη δύναμη και αισιοδοξία!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  16. Τουλάχιστον να γαληνεύει η ανάσα μας...για να μπορούμε να αντέχουμε, μέχρι να ξημερώσει (με κάθε έννοια)!
    Εκπληκτικό, δυνατό κείμενο...αυτή την αγωνία πόσο τη νιώθουμε οι περισσότεροι στο πετσί μας!
    Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό "ξημέρωμα" να έχουμε Μαράκι!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!!!

      Διαγραφή
  17. Άλλη μια εκπληκτική γραφή σου, δεν ξέρω ειλικρινά τι άλλο να πω πέρα από τις γνωστές προτροπές... τούτη τη φορά όμως δεν θα γλιτώσεις,,,θα έχω Σ/Κ ελεύθερα !!!

    Υστερόγραφο 1 μόνο αυτό ήταν στο συρτάρι? άλλα?
    Υστερόγραφο 2 Υποκλίνομαι και σιωπώ (ως προς τα σχόλια μόνο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με απειλή μοιάζει αυτό... Άντε να σε δω!...

      Υ.Γ.1: Τα ξεσκονίζω...
      Υ.Γ.2: Κι εγώ ;-)

      Διαγραφή
    2. Με απειλή μοιάζει αυτό... Άντε να σε δω!...

      Υ.Γ.1: Τα ξεσκονίζω...
      Υ.Γ.2: Κι εγώ ;-)

      Διαγραφή
  18. Αυτή η (εκνευριστική κατά τα άλλα) έκφραση: πιο επίκαιρο από ποτέ, βρίσκει για άλλη μια φορά ανταπόκριση με το κείμενο σου Μαρία... Πίσω από τις κλειστές πόρτες υπάρχουν τόσα πολλά ανομολόγητα δράματα.... Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώπα σόρρυ, ξέχασα! Θέλω την (φωτό) Κούβα μου πίσω! :))

      Διαγραφή
    2. Κι έξω απ' τις πόρτες μη σου πω. Κι εκεί που δεν υπάρχουν πια πόρτες, παρά μόνο παγκάκια και πεζούλια.
      Πέτρα, καλό βράδυ να έχεις!
      (Σ' αυτή την φωτογραφία ειδικά, δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ... )

      Διαγραφή
  19. Μαρακι χτυπησες κεντρο σημερα! Ισως καποτε να γραψω το γιατι...
    Φιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ ναι; Και δεν φημίζομαι για το σημάδι μου :-(
      Γράψε αν θέλεις... θα ήθελα να το μοιραστείς.
      Καλό βράδυ να έχεις Πεταλούδα μου!

      Διαγραφή
  20. Μαρία μου υπέροχη πολύ ,συγκινητική η ιστορία σου.
    Με γύρισε χρόνια πίσω,κάπως έτσι μεγαλώσαμε και'μεις ξεροσταλιάζοντας έξω απ'τα κυλικεία χωρίς θέρμανση χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα.
    Και για φαντάσου ξαναγύρισαν πίσω οι ίδιες συνθήκες μετά από 45χρόνια ακόμα χειρότερες οι καταστάσεις!

    Τουλάχιστον ας μείνει η αγάπη βαθιά στα ζευγάρια
    να δώσουμε περισσότερη έμφαση στις πραγματικές αξίες της ζωής!

    Τα φιλιά μου γλυκιά μου !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε τρία χρόνια, γυρίσαμε 45 χρόνια πίσω. Success Story!
      Ν' αφήσουμε τη συνταγή, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές...

      Φιλιά Ζουζού μου και σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες!
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  21. Αλγο-ρυθμος.....στα ματια.

    Βαστα γερα,ανθρωπε!
    Τα χερια μου ,ισως αδεια....
    μα σε κρατανε μην πεσεις.

    Καλημερα και ανοιγω το παραθυρο
    "δροσια να μπει του Μαη"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Με συγκίνησες...........όχι γιατί είναι καλογραμμένο- που είναι-, όχι γιατί κάνεις τον αναγνώστη να ζει την ιστορία σου- που το κάνεις-, αλλά γιατί η κοινωνία μας τρέχει ιλιγγιωδώς προς τα πίσω χωρίς φρένα και το σταμάτημα με τρομοκρατεί.
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου και η όπισθεν αποτελεί μια ταχύτητα. Εφόσον επιλέξαμε "οδηγό" που οπισθοδρομεί, θα πληρώσουμε και τις συνέπειες. Η ευθύνη είναι και ατομική για τον καθένα μας.
      Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου που μοιράζεσαι τη συγκίνησή σου!
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  23. Πώς τα καταφέρνεις, να βγάζεις από μέσα μου με την ίδια ευκολία τον λυγμό και το γέλιο (Antonakis) μόνο εσύ το ξέρεις.
    Σήμερα, όμως, ο λυγμός δύσκολα παρηγοριέται. Είναι γιατί η πραγματικότητα γύρω μας, πολλαπλασιάζει την ιστορία σου σε επίπεδο εφιάλτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου προσπαθώ να κρατάω τις ισορροπίες μου, γιατί ο θυμός με πνίγει. Η ιστορία είναι αληθινή και ταυτόσημη με χιλιάδες αντίστοιχες ιστορίες συμπολιτών μας. Ας κάνουμε ό,τι μας φωτίσει ο Θεός (και η λογική).
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  24. ....Αυτός ο κόμπος στο λαιμό, πως λύνεται;
    Aληθινές ιστορίες που ζούμε όλοι μας, λίγο-πολύ...
    ΄Ενα φιλί σου στέλνω με άρωμα ελπίδας...
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αντέχουμε γενιές και γενιές!!!!!
    Τώρα θα τα βάλουμε κάτω;
    Πολύ με συγκίνησες Μαρία μου, με γύρισες μισό αιώνα πίσω!!
    Φιλάκια κι ελπίζω να πάρεις το καπελάκι σου και να ανέβεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι είναι η απάντησή μου. Τώρα ΔΕΝ γίνεται να το βάλουμε κάτω. Έχουμε χρέος σ' αυτούς που θυσιάστηκαν σ' αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο. Κι εδώ δεν υπάρχουν λίστες με ονόματα νεκρών. Πλάι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, θα έπρεπε να έχουν στήσει κι άλλο ένα μνημείο, του Άγνωστου Αυτόχειρα...
      Φιλιά πολλά και το καπελάκι είναι σε ετοιμότητα ;-)

      Διαγραφή
    2. Και η Κρήτη έχει τα πρωτεία Κανελλάκι μου στους αυτόχειρες.....

      Διαγραφή
    3. Και του Άγνωστου αγέννητου μωρού, ε;

      Διαγραφή
  26. Είναι αυτή η πραγματικότητα που πονά, μαχαίρι που στριφογυρνά στην πληγή κι είναι το σήμερα που ξέρω πως έρχεται ένα ακόμα πιο ασταθές αύριο…
    Διάβαζα αυτά που γράφεις και μοιάζουν να ανήκουν σε μιαν άλλην εποχή… αυτήν που έβλεπα κάποτε στις παλιές Ελληνικές ταινίες…
    Παιδιά που έτρεχαν να συναντήσουν το πατέρα που γυρνούσε ρημαγμένος από το μεροκάματο… γυναίκες κακογερασμένες απ’ την σκληρή δουλειά … σπίτια που τα φώτιζε η ασετιλίνη…
    Εκεί γυρνάμε; Εκεί γύρισε η Ελλάδα ;
    Κι εμείς Κανελλάκι μου; Εμείς απλοί παρατηρητές… να μην έχουμε την δύναμη να ενωθούμε , να αντισταθούμε στην κατάντια…
    Νοιώθω την ψυχή μου να αιμορραγεί όταν μου δίνεις τέτοια πνευματική τροφή Κανελλάκι μου….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eμείς αντιστεκόμαστε και συνεχίζουμε να είμαστε αλληλέγγυοι σ' όσους δεινοπαθούν. Παλιά τουλάχιστον υπήρχε μεροκάματο για τον πατέρα. Η ανεργία είναι πιο εξαντλητική και ταπεινωτική...
      Δεν είναι στις προθέσεις μου να αιμορραγούν οι ψυχές μας Λεβίνα μου. Μα πρέπει να βλέπουμε την αλήθεια κατάματα.
      Σε φιλώ γλυκά και μη μου στεναχωριέσαι... Πείσμα θέλει και πίστη!

      Διαγραφή
    2. Δεν δίνω σημασία στον εαυτό μου Κανελλάκι μου... αιμορραγεί, κλαίει, σπαράζει αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και ποτέ δεν φοβήθηκα την αλήθεια να την δω κατάματα... το αντίθετο θα με ενοχλούσε! Να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, να λέω πως όλα πάνε καλά, πως πιστεύω τα απίστευτα ... χίλιες φορές να στενοχωριόμαστε παρά να ζούμε σε μια νιρβάνα άγνοιας ... Όταν ξέρεις έχεις και ελπίδα πως κάτι θα καταφέρεις να διορθώσεις....
      Καληνύχτα Κανελλάκι μου....καλό ξημέρωμα

      Διαγραφή
  27. Μέσα από πόνους και στερήσεις .. Κανελλάκι μου γινόμαστε δυνατότεροι και πεισματάρηδες.. πως θα τα καταφέρουμε.. να γαληνεψουμε τις ανάσες μας.. οσο υπάρχει ΖΩΗ .....ακόμα και στις οι απώλειες η ΖΩΉ συνεχίζεται..
    το κείμενο σου συνταρακτικό...το διάβασα με κόμπο στο λαιμό.. που λύθηκε.. σε δάκρυ.... αφορμή.... τόθελα..φιλώ σε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Να'σαι καλά Ρουλάκι μου! Όσο συγκινούμαστε και δακρύζουμε, έχουμε την ελπίδα να σιγοκαίει. Να κρατηθούμε άνθρωποι, αυτό τουλάχιστον να διαφυλάξουμε...
    Φιλιά ολόγλυκα σου στέλνω καρδιά μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΄Άλλος ένας κόμπος στο λαιμό, άλλη μια γροθιά στο στομάχι και θυμός μαζί με ενοχές.....Κανελλάκι μου εκείνο το τραπέζι να το κανονίσεις.....σύντομα....., δεν ημερεύει η ανάσα μου με τα λιγοστά που ρίχνω στο καλάθι του σούπερ μάρκετ για βοήθεια όσων έχουν ανάγκη , αντίθετα αγριεύει και γίνεται φωτιά να με κάψει...οι προσπάθειες του απλού κόσμου συγκινητικές, η απουσία της πολιτείας αποτροπιαστικά κραυγαλέα και οι υπεύθυνοι πανηγυρίζουν !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.