Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Nude - Η συμμετρία της αγάπης

photo: http://www.terrapapers.com/
Ούτε που γύριζα το βλέμμα μου να τον δω. Τον αγνοούσα προκλητικά, λες κι είχε ψυχή και θα θιγόταν. Πάνε μήνες. Μπορεί και χρόνια. Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν τους ναυαγούς που περιπλανιούνται στα κύματα και χάνουν την επαφή με το χρόνο.

Απόψε κάνουμε ανακωχή. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να δω κατάματα τον εχθρό μου, έτσι μου είπε μια φίλη ψυχολόγος. Ανοίγω το ντουλαπόφυλλο και τον πλησιάζω . Ασπίδα μου τα ρούχα που φοράω ακόμα. Ο ολόσωμος καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου. Ετοιμοπόλεμος και αδηφάγος.

Ξεκινάω απ΄τα ανώδυνα, για να τον καλοπιάσω. Παπούτσια και κάλτσες. Μια μικρή ανατριχίλα στην επαφή με το παγωμένο μωσαϊκό, αναρριχάται στο σβέρκο μου.

Κι ύστερα το παντελόνι…
Αυτή τη φλεβίτσα στη γάμπα μου, την είχα από παιδί. Με τα χρόνια μεγάλωσε, διακλαδώθηκε κι άπλωσε σα χταπόδι τα αγγεία της, ως τις παρυφές του μηρού μου. Δεν με ένοιαξε ποτέ η αισθητική του θέματος, παρά μόνο αυτός ο έντονος πόνος που με έκαιγε μετά την ορθοστασία στη δουλειά. "Θα τα βάζεις σε μια λεκανίτσα με δροσερό νερό να ξεκουράζονται", μου έλεγε η μάνα μου. Στεναχωριόταν που κληρονόμησα τη φλεβίτιδά της.

Η μπλούζα πέφτει στο πάτωμα…
Πρώτη φορά αφήνω ρούχο να πέσει κάτω. Υπήρξα φανατική οπαδός της ευταξίας και την νοικοκυροσύνης. "Τα ρούχα μας, θέλουν το σεβασμό και τη φροντίδα μας", μου έλεγε.

Το φανελάκι έχει πάρει το σχήμα του στέρνου μου. Φουσκωμένο απ’ τη μια μεριά, κιτρινισμένο απ’ τις γάζες και τα αντισηπτικά απ’ την άλλη. Καθώς το βγάζω, σκέφτομαι πως πρέπει να το αντικαταστήσω μ’ ένα καινούργιο. Να είναι εκατό τοις εκατό βαμβακερό και με καλύτερη ελαστικότητα.

Χοντρές σταγόνες από δάκρυα, υγραίνουν το πάτωμα. Δεν δίνω σημασία. Ξεκουμπώνω το στηθόδεσμο. Παρακολουθώ την τροχιά του, καθώς προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου.

Κοιτάω μόνο τα μάτια μου και τα θυμάμαι όταν ήταν κοριτσίστικα, που κλαίγανε με το παραμικρό. Για έρωτες, για αδικίες, για πόνους και για συγκινήσεις. Τα συμπονώ και τους μιλάω. Τους δείχνω την παιδική φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η στιγμή. Την κρατάω σαν ένα καταφύγιο στο συμπαγές παρελθόν μου, όταν το παρόν γίνεται αβάσταχτο. Γυρίζαμε απ’ την εκκλησία και σταματήσαμε σ’ έναν πλανόδιο φωτογράφο. Η μάνα με το εμπριμέ φόρεμα. Το κυριακάτικο. Ο μπαμπάς με γυαλιά ηλίου και τα καλά του ρούχα. Κι εγώ στη μέση. Στο κέντρο του κόσμου τους. Στην ασφάλεια μιας κυριακάτικης βόλτας. Μας περίμενε ένα ταψί φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς. Κι ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή, κάτω από μια γέρικη συκιά. Στον κορμό της, η μάνα σημάδευε μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι το μπόι μου. Κάθε χαρακιά και λίγοι πόντοι παραπανίσιοι.


Ένας μαστός στα δεξιά και μια χαρακιά απ’ την άλλη. Μια βαθιά κόκκινη ουλή που ο γιατρός φρόντισε να τη ράψει όσο πιο αριστοτεχνικά μπορούσε. Αυτόματα θυμάμαι πως από δω έμαθα να τρέφω και να προστατεύω. Να αγκαλιάζω και να νανουρίζω. Εδώ κάποτε ακούμπησα ένα μωρό. Πάνω σ’ αυτό το σημείο, κοιμόταν τα βράδια. Από δω έπινε γάλα. Κάτω απ’ αυτή την ουλή, η καρδιά μου φτεροκοπούσε απ’ τη συγκίνηση της μητρότητας. 

Στον καθρέφτη, διακρίνω πίσω μου τη γνώριμη σιλουέτα του. Πάντα υπήρξε συνεπής στις ανάγκες μου. Στις εξετάσεις, στα χειρουργεία, στις θεραπείες, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου. Έσκυβε με προσήλωση στις πληγές μου, κι όση ώρα άλλαζε τις γάζες, μου μίλαγε για τα ταξίδια που θα πάμε όταν τελειώσει η θεραπεία. Ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά την αρρώστια μου και κάνει σχέδια για το μέλλον, εκείνος έμενε σιωπηλός και μου άφηνε χώρο και χρόνο να διαχειριστώ το θυμό μου.

Νιώθω τα χέρια του ν’ αγκαλιάζουν τη μέση μου και το βλέμμα του να με παρατηρεί μέσα απ’ τον καθρέφτη.
- Τι θα ήθελες πιο πολύ αυτή τη στιγμή;
- Να κουρνιάσεις μες στη μασχάλη μου, όπως παλιά. Να κουλουριαστούμε στο όστρακό μας και ν’ ακούς την καρδιά μου να χτυπάει στον κρόταφό σου.
- Το ίδιο ακριβώς λαχταρούσα κι εγώ. Αλλά δίσταζα να στο πω…
- Αν δεν σε απωθεί η ασυμμετρία στο κορμί μου, έλα κοντά μου…
- Αν ήμουν γλύπτης, τώρα είναι που θα ήθελα να σκαλίσω τη μορφή σου. Το μπούστο σου κυρίως. Μπορεί και να γινόταν κάποτε διάσημο. “Η συμμετρία της αγάπης”. Έτσι θα το ονόμαζα.
- Θα κλείσουν ποτέ οι πληγές;
- Απόψε κλείσανε κιόλας. Οριστικά και αμετάκλητα.

Το βλέμμα της μάνας με κοιτάει χαμογελαστό απ’ τη φωτογραφία. «Απ’ αυτή τη χαρακιά θ’ αρχίσουμε να μετράμε πάλι το μπόι μας. Απ’ αυτήν την τελευταία χαρακιά…».




(Σήμερα έγινε ένας αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων και ένας περίπατος 2 χιλιομέτρων, στο Ζάππειο. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής", διοργάνωσε την εκδήλωση που ομολογουμένως είχε μεγάλη απήχηση και πλήθος κόσμου. Με κυρίαρχο σύνθημα "Τρέχουμε πιο γρήγορα ... από τη σκιά του!", μας μετέδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο θαυμασμός, οι ευχές και το ενδιαφέρον μας, ας συνοδεύουν διαρκώς τις γυναίκες αυτές και τις οικογένειές τους που ζυγιάζονται καθημερινά με το θηρίο της αρρώστιας, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και θάρρος και στο τέλος βγαίνουν νικήτριες! )


photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η Μαριλένα μας, μέσα απ' το μπλογκ της ΜΑRILENASPOTOFART, μας έδωσε μια θαυμάσια πρό(σ)κληση, να γράψουμε ελεύθερα, έχοντας σαν θέμα το "Γυμνό". Την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γιατί στάθηκε (για άλλη μια φορά) η αφορμή, να περιπλανηθώ σε δύσκολα μονοπάτια. Κρατάω σαν επίλογο αυτό που γράφει η ίδια στην ανάρτησή της: "Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν"...

66 σχόλια:

  1. Ένα "καθαρά" γυναικείο θέμα. Και εξηγούμαι: όσο έντονα και αν το βιώνει μαζί και ο σύντροφος και να την ενθαρρύνει ψυχολογικά, κακά τα ψέμματα, η πληγή στην ψυχή παίρνει πολύ περισσότερο για να επουλωθεί από αυτό καθαυτό το τραύμα της σάρκας. Αν επουλωθεί!
    Μαρία, όπως πάντα, προσέγγισες και απέδωσες αριστοτεχνικά και με την ευγένεια που σε διακρίνει αυτό το τόσο σημαντικό θέμα που μπορεί κάποια στιγμή της ζωής να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο μιας γυναίκας. Έχω γνωρίσει κι εγώ (από επισκέψεις τους στο Νοσοκομείο) τον αγώνα αυτών των γυναικών που μάχονται για την ενημέρωση και θεωρώ πως το έργο τους είναι τεράστιο.
    Καλή σου εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο, απαραίτητη προϋπόθεση για να επουλωθούν οι πληγές, εσωτερικές και εξωτερικές, είναι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που θωρακίζει και εμψυχώνει. Σ' ευχαριστώ πολύ που άφησες τη γνώμη σου σ' ένα γυναικείο θέμα, που ωστόσο αφορά και τους άντρες.
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  2. Μαρία το ευχαριστώ είναι λίγο για το μέγεθος της συμμετοχής σου!! Δεν είναι εύκολα πράγματα εδώ... Προσέγγισες με την γνωστή σου ευαισθησία ακόμα μια φορά ένα τόσο δύσκολο και λεπτό θέμα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το είδες από όλες τις παραμέτρους στην ζωή μιας γυναίκας. Σαν μάνα, σαν κόρη, σαν σύντροφος. Λάτρεψα την αισιόδοξη ματιά σου μετά την μάχη!! Τον σύντροφο-βράχο!! Είμαι πολύ συγκινημένη γιατί εκτός από το ίδιο το θέμα της ιστορίας που τσακίζει, έμαθα πρόσφατα για ένα φιλικό μου πρόσωπο πως ετοιμάζεται σε λίγες μέρες για το μαχαίρι όπως το λέει και το μόνο που εύχομαι είναι να βγει νικήτρια.
    Σε ευχαριστώ και για την πληροφορία του αγώνα δρόμου! Αξίζουν όλοι και οι πάσχοντες κι οι συγγενείς αμέριστη αγάπη και βοήθεια από το λεγόμενο κράτος πρόνοιας... Ακούει;;;
    Μακάρι κάποτε να εξαλειφθεί αυτή η μάστιγα...
    Σε ευχαριστώ για όλα Μαρία μου!! Με την εκπληκτική σου πένα!!! Να σαι καλά!! Σε φιλώ με αγάπη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον εγώ πρέπει να σ' ευχαριστήσω Μαριλένα μου.
      Η προτροπή και η αφορμή δόθηκαν από σένα.
      Εύχομαι η θετική σκέψη όλων μας, να αγκαλιάζει και να προστατεύει όσες γυναίκες υποφέρουν.
      Την αγάπη μου και ένα ειλικρινές "Ευχαριστώ" για όλα!

      Διαγραφή
  3. Κάθε φορά που διαβάζω ένα κείμενο σου , Μαρία, είναι σαν να ξεκινώ την ανάγνωση ενός συναρπαστικού βιβλίου! Και ξαφνικά, μου το παίρνουν από τα χέρια :)) Υπέροχο, δεν έχω λόγια! Τον σεβασμό και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο καρκίνος του μαστού στις γυναίκες και ο καρκίνος του προστάτη στους άνδρες, "κτυπούν" γυναίκες και άνδρες, αδιακρίτως και στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ. Τι φταίει; Σίγουρα η εποχή που ζούμε προσφέρει μεν θεραπείες αλλά δεν ασχολείται με τη πρόληψη που για μένα δεν σταματά απλά στην ενημέρωση αλλά οφείλει ν' αγγίζει τα βαθύτερα ψυχολογικά αίτια... Μπορεί να φανώ ρομαντική, αλλά πιστεύω πως η μόνη θεραπεία βρίσκεται στην αγάπη και αποδοχή που δίνουμε πρώτα στον εαυτό μας και έτσι, αντανακλαστικά παίρνουμε και απ΄ το περιβάλλον μας...
    Το σώμα γερνά, αλλά η ψυχή μας γερνά μόνο αν της το επιτρέψουμε!
    Μαρία μου, πάλι με την υπέροχη γραφή σου, είμαι σίγουρη πως προβλημάτισες και έδωσες όμως και μια άλλη διάσταση σε κάτι που πρέπει να ευαισθητοποιεί όλους μας!

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα με τη "ρομαντική" σου εκδοχή Στεφανία μου.
      Το έχω δει και στην πράξη. Άνθρωποι που διέψευσαν τις προβλέψεις των γιατρών και επέζησαν γιατί είχαν θέληση και πείσμα.
      Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!

      Διαγραφή
  5. Ναι...είμαι εδώ και ώρα στο κουτάκι το λευκό για να σχολιάσω και είναι από τις φορές που δεν βγαίνουν οι λέξεις, όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί ήταν τόσες πολλές που μπούκωσε το σύστημα... Μαρία μου γκρεμοτσακίστηκα και αναστήθηκα άπειρες φορές διαβάζοντας σε!
    ΣΛ

    φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αναδημοσίευση τάχιστα!

      Διαγραφή
    2. Μου φτάνει να αφήνεις μια καρδούλα. Θα καταλάβω εγώ ;-)
      Σ' ευχαριστώ χαρά μου!...

      Διαγραφή
  6. Θεωρούσα πάντα αγκαθωτά τα κείμενα που έχουν μέσα τους χειρουργείο. Πολύ περισσότερο μετά από σχετικές εμπειρίες. Και τα αποφεύγω.
    Μα τα αγκάθια τού γραπτού σου, Μαρία, αντί να τρυπούν, τα μετέτρεψες σε μαλακές πινελιές τρυφερότητας. Και σε διάβασα τρεις φορές.
    Έχω γράψει επανειλημμένα πως η ανθρώπινη ευαισθησία είναι το υπ’ αριθμόν ένα στοιχείο που με έλκει στην επικοινωνία.
    Τι να πω για τον γεμάτο λεπτή τρυφερότητα συντροφικό διάλογο; Σε πόσα ζευγάρια θα έδινε έναυσμα να ξανασκεφτούν τη συμβίωσή τους!
    Η περιγραφή τού ξεντύματος, οι αναφορές στο παιδικό παρελθόν, οι χαρακιές στη συκιά, το χαμόγελο της φωτογραφίας…
    Ένα διήγημα ανθρωπιάς, λεπτότητας, ευγένειας. Ένα μεγάλο εύγε, Μαρία.
    Η γυναίκα μου, φιλόλογος σου έβαλε 20΄.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύο μεγάλα ευχαριστώ σε σένα και στη γυναίκα σου, για τα λόγια σας που με τιμούν αφάνταστα!
      Η ανθρώπινη ευαισθησία, νομίζω πως είναι τελικά το κοινό σημείο που μας δένει.
      Να είσαστε καλά & καλό βράδυ να έχετε!

      Διαγραφή
  7. Μπορεί να μην είμαι φιλόλογος όπως η σύζυγος του Άρη Άλμπη αλλά το 20 σου το βάζω με πολύ χαρά για τον τρόπο που προσέγγισες ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.
    Μαρία αν έχει κάτι καλό να επιδείξει η σημερινή εποχή είναι η άνεση και ευκολία να συζητάμε για θέματα που κάποτε ήταν θέματα «ταμπού»,δεν συζητιόταν ανοικτά,και οι γυναίκες που είχαν το πρόβλημα το έκρυβαν ακόμη και από τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος.
    Χαίρομαι που η εικόνα άλλαξε και το θέμα συζητιέται πλέον ανοικτά.
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είμαι σίγουρη τι γίνεται πίσω απ' τις κλειστές πόρτες των σπιτιών που δοκιμάζονται. Δεν τολμάω να το συζητήσω, μόνο όποιος το βιώνει γνωρίζει... Να τους έχει ο Θεός δυνατούς για να παλεύουν και να νικούν. Μόνο αυτό.
      Χριστινάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ & μια γλυκιά καληνύχτα!

      Διαγραφή
  8. Μαρία πήρες ένα επώδυνο θέμα για πολλές γυναίκες και γδύνοντάς το στην ουσία του το έντυσες με άπειρο σεβασμό, τρυφερότητα κι ευαισθησία....για άλλη μια φορά κατάφερες να με συγκλονίσεις!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κανελλάκη μου άγγιξες και πάλι ευαίσθητες χορδές, με τρυφερότητα και σεβασμό.......απάλυνες τις χαρακιές του γυμνού κορμιού , γλύκανες την πληγωμένη ψυχή , έδωσες το μήνυμα της αισιοδοξίας, ανέδειξες τη δύναμη που πηγάζει εκ των έσω και τοποθέτησες στη σωστή θέση με την πιό τέλεια προσέγγιση, τον σύντροφο.....
    Σ΄ευχαριστώ για τη γνωστοποίηση της δράσης στο Ζάππειο και για κάθε λέξη, σκέψη και νόημα της υπέροχης ιστορίας σου........Σε φιλώ γλυκό μου πλάσμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ Κλαυδία μου και σένα και όλους τους φίλους, που μοιραζόμαστε σκέψεις και νοήματα. Είναι κάτι που αφορά όλους μας, αφού έχουμε βιώσει στο περιβάλλον μας αντίστοιχες περιπτώσεις.
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  10. Μαρία μου!
    Χτυπά ακόμα δυνατά η καρδιά μου... Κόρη... μάνα...σύζυγος..καλείται να "δει" την νέα πραγματικότητα.
    Ας χαϊδέψουμε τις ουλές μας..
    Τα σημεία αλλάζουν μόνο. Το δικό μου ξεκινά από το στέρνο ως κάτω. Κάθε φορά θα σε θυμάμαι,σαν τις δυο φίλες που περπατήσαμε χθες από το Ζάππειο. Οταν αλλάζαμε τα στυλό στο ίδιο θρανίο, μεγαλώνοντας, διατηρώντας τη φιλία μας, μοιραζόμαστε τις όποιες αγωνίες μας! Με γέλιο και απαξίωση σ' αυτό που πολλοί φοβούνται να προφέρουν και το όνομα του!
    Ζητώ συγνώμη αν σε κούρασα με τις προσωπικές μου εμπειρίες!

    Σε φιλώ και σε θαυμάζω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου για αυτό σου -ειδικά- το σχόλιο!
      Να ξέρεις πως έχεις το θαυμασμό και την αγάπη μου.
      Καλή σου δύναμη Αντιγόνη μου!

      Διαγραφή
  11. Μαρία μου ότι και να πω είναι λίγο!
    Αποτύπωσες τόσο αληθινά κάτι που χρειάζεται να είμαστε δίπλα του και να μην ξεχνάμε ότι μπορεί να τύχει σε όλες!
    Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που κατάφεραν να το νικήσουν και πρέπει να τις αγκαλιάζουμε όλοι και να τους λέμε ότι από αυτή τη χαρακιά θα αρχίσουμε να μετράμε τις ωραίες στιγμές που ακόμα τις περιμένουν, γιατί έτσι είναι!
    Με συγκίνησες πάρα πολύ.
    Στο Άλμα Ζωής είχα κανονίσει να πάω μαζί με άλλες φίλες μου και ένα πολύ άσχημο κρυολόγημα με καθήλωσε στο σπίτι!
    Ημουν εκεί όμως και πάντα θα είμαι!
    Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελενάκι μου περαστικά σου και σ' ευχαριστώ πολύ που κάναμε παρέα αυτή τη νοερή βόλτα μαζί τους.
      Καλό βραδάκι να έχεις!

      Διαγραφή
  12. μια υπόκλιση..
    στον ανθρώπινο πόνο..
    στη δύναμη των λέξεων..
    στην "ενσυναίσθηση" ..

    σε σένα που μοιράζεσαι..

    τα φιλιά μου - καλημέρα -καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τα δικά μου φιλιά Ιώ...
      Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ απ'την καρδιά μου ♥

      Διαγραφή
  13. Καλημέρα Μαρία μου
    Ναι γιατρεύονται οι πληγές
    όταν τις ακουμπά η αγάπη
    κι ο σεβασμός!!!
    Είσαι απίθανη...υποκλίνομαι!!!

    φιλάκι και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δε βρίσκω λόγια να σχολιάσω... Δε μπορώ να πω τίποτα για το θέμα που άγγιξες και τον τρόπο με τον οποίο το έκανες... Ένα μεγάλο μπράβο θα πω μόνο!
    Μπράβο μπράβο μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν είναι Μαρία μου γυναικείο το θέμα.
    Το θέμα αφορά όλη την οικογένεια κι αλίμονο όταν ο σύντροφος, ο σύζυγος, ο φίλος είναι εκτός προβλήματος.
    Ωστόσο, όσο μεγάλες κι αν είναι οι ουλές της ζωής, τόσο πιο καλό είναι το ξεκαθάρισμα της ζωής μας
    καθώς λίγοι σκύβουν να προσκυνήσουν το δράμα μας.
    Μακάρι σε κάθε γυναίκα να αντιστοιχεί τέτοιος σύντροφος.
    Φιλιά Μαρία μου.
    Αν και δεν επέστρεψα στο blogging .... δεν άντεξα να μην κάνω εδώ ένα μικρό σχόλιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φλώρα μου σ' ευχαριστώ που πέρασες.
      Δίκιο έχεις σ' όσα λες. Δεν είναι πάντα ρόδινες οι συνθήκες. Κάποιοι λυγίζουν και το βάζουν στα πόδια. Είναι μακρύς και επώδυνος ο δρόμος...
      Μακάρι...
      Φιλιά πολλά σου στέλνω, να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  16. Με συγκίνησες πολύ, δεν έχω λόγια, να πω τι παραπάνω;
    Μπράβο σου! Και μπράβο σε όλους εκείνους που ενημερώνουν και βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Fri. Τα μπράβο ανήκουν σ' όσους και όσες δίνουν τις μάχες τους και τολμούν να το μοιραστούν και να προτρέψουν για πρόληψη. Τους ανήκουν όλα τα εύσημα!
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  17. Μαρία μου, δεν βρίσκω λόγια. Ειλικρινά. Ανατρίχιασα... Το μήνυμα βαθύ. Μου αρέσει ο τρόπος που κλείνεις το κείμενό σου, μέσα από την αγάπη έρχεται η ελπίδα και η συνέχεια. Μέσα από το "μαζί".
    Σε φιλώ μαζί με ένα μεγάλο μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!
      Καλό βράδυ και καλή δύναμη σου εύχομαι!

      Διαγραφή
  18. δεν έχω άλλα λόγια να σου πω, παρά πως τιμάς με την παρουσία σου τ' ανθρώπινο είδος!
    να είσαι καλά ψυχή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη κουβέντα! Απλά το υπηρετώ όσο πιο έντιμα μπορώ. Όπως κι όλοι όσοι αγκαλιάζουμε τέτοιες δράσεις. Και είχε μεγάλη απήχηση τελικά. Μαζεύτηκαν περίπου 19.000 άνθρωποι, πλημμύρισε η Αθήνα!
      Μια τεράστια αγκαλιά γύρω τους! Να τις έχει ο Θεός καλά!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Βίκυ μου!

      Διαγραφή
  19. Τα ιδια ευσυγκινητα κοριτσιστικα ματια
    συλλεγουν τους θησαυρους του "πονου" των ανθρωπων.
    Λεω: "το διαχειριζομαι"
    μα το μονο που συμβαινει
    ειναι να μεγαλωνει η αγκαλια
    για να μικραινει η χαρακια.

    Α βρε Μαρια....γαμωτο......γαμωτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τα "γαμώτο" μετράμε τη ζωή μας ρε γαμώτο...
      Κι είναι τόσες οι χαρακιές πια, που πρέπει να μεγαλώνουμε την αλυσίδα ολοένα και περισσότερο.
      Θησαυρέ μου, καλό βράδυ ♥

      Διαγραφή
  20. Μια μεγάλη σιωπή με σεβασμό και αγάπη στις χαρακιές που δεν τις βλέπουμε γιατί ειναι σκεπασμένες με ρούχα.. είναι όμως εκεί απέναντι από καθρέφτες. ..αν δεν βιώσεις.. δεν μπορείς να καταλάβεις... χρειάζεται.. αγαπη αγάπη αγάπη
    και πένα σαν την δική σου Κανελλακι μου να βτασει μεχρι τα κατάβαθα της ψυχής... πόσο υπέροχα έδωσες το θεμα..!!!!!
    και ναι υπαρχει ελπίδα.. αρκεί να έχεις ενα χέρι να πιάσει το δικό σου... σε ευχαριστούμε .. να έχεις την ευχή μου για τα συναοσθήματα που μας προσφερεις.. σε ευχαρσιστούμε που μας κανεις πιο ανθρώπους..!!! καλό σου μήνα μάτια μου φιλώ σε.!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και είσαι μακριά μου, πολλές φορές νιώθω πως σου πιάνω το χέρι και βαδίζουμε παρέα.
      Ρούλα μου... η ευχή σου είναι η ασπίδα και το φυλαχτό μου.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
    2. Με μάγεψε η θαλασσινή αγκαλιά σου... επάνω.!!

      Διαγραφή
  21. Δεν θα σου γράψω λόγια πολλά…
    Τα παίρνει ο άνεμος εξ άλλου και δεν έχουν σημασία εμπρός σε ότι αισθάνεται η ψυχή…
    Η δύναμη της θέλησης είναι αυτή που σε σηκώνει απ΄ τον πόνο, που σε κάνει να ξεχνάς την ανομοιομορφία της σάρκας, που σε ταΐζει ελπίδα και όνειρα και μετά έρχεται η αγάπη των δικών σου ανθρώπων να σταθεροποιήσει τα βήματά σου.
    Δύναμη έβγαλε το κείμενο αυτό κι όχι οίκτο. Μια δυνατή κραυγή που σκόρπιζε τα σύννεφα γύρω της κι έμοιαζε με αφετηρία ζωής.
    Καλό μήνα Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λεβίνα μου όταν είσαι κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, αναγνωρίζεις πόση δύναμη ανεκμετάλλευτη κρύβεται μέσα μας. Αυτό ήθελα να μοιραστώ κι ελπίζω να το προσέγγισα με όλο το σεβασμό που απαιτείται.
      Καλό μήνα Λεβινάκι μου και σ' ευχαριστώ πολύ για τη βόλτα σου ως εδώ ♥

      Διαγραφή
  22. καλο σου μηνα Μαρακι μου υπεροχο το χαρακι σου για αλλη μια φορα !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Απαντήσεις
    1. Παρομοίως ;-)
      Φιλιά πολλά Μαράκι μου και καλώς σε βρίσκω πάλι!

      Διαγραφή
  24. Άλλοι κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις με νυστέρι, εσύ με την γραφή σου, αυτοί ασχολούνται με το σώμα, εσύ με την ψυχή...όποιος δεν έζησε και τα δυο δεν ξέρει τίποτα... αυτά!!
    Υποκλινομαι για μια ακόμα φορά στην ευαισθησία σου, να είσαι πάντα καλά και καλό μήνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όποιος δεν έζησε...
      Φοβάμαι ότι λιγοστεύει ο πληθυσμός που δεν έζησε και δεν ζει αυτό τον εφιάλτη.
      Θάνο καλό μήνα εύχομαι ολόψυχα και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  25. Φοβερό το κείμενό σου Μαρία μου ο τρόπος
    που προσέγγισες αυτό το ευαίσθητο γυναικείο θέμα.
    Όλοι λίγο πολύ έχουμε μια εμπειρία από μακράν σ'αυτό το θέμα
    όμως πολλές φορές σκέφτομαι την ψυχολογία αυτών των γυναικών!
    Δεν έχω να πω τίποτα άλλο
    μόνο δύναμη και κουράγιο
    στις γυναίκες που η μοίρα τους χάραξε αυτόν τον δρόμο!

    Καλό μήνα γλυκιά μου
    πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ίδια ευχή κάνουμε όλοι μας Ζουζού μου! Να είναι δυνατές και να βγαίνουν νικήτριες στον αγώνα ζωής που δίνουν!
      Καλό μήνα να έχεις και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  26. Μαρία, μόνο εσύ θα μπορούσες να θίξεις με τέτοιο τρόπο ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

    Καλησπέρα μετά από αρκετές ημέρες και καληνύχτα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Διαβάζω με πολλή προσοχή το κείμενό σου Μαρία και το θέμα καρκίνος είναι μέσα στη ζωή όλων μας . Μπορεί η χαρακιά να υπάρχει σε ένα κορμί μα ίδιες χαρακιές υπάρχουν και σε όλη την οικογένεια !!! Ο καρκίνος έχει άλλη δύναμη . μερικοί λυγίζουν και το βάζουν στα πόδια και σέβομαι εκείνους που μένουν για να αγκαλιάσουν το χαρακωμένο κορμί!!
    Οσα διαβάζω θα πίστευα ότι γράφτηκαν από άνθρωπο που έχει τις γνώσεις ...αλλά πάλι η ευαισθησία αρκεί .
    Καλό μήνα και καλό ξημέρωμα.





    1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου σ' ευχαριστώ πολύ!...
      Πάντα διεισδυτική και ουσιώδης η γνώμη σου.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  28. Yπεροχο κειμενο,παρ οτι το θεμα δυσσκολο...
    Αλλα για σενα οι δυσκολιες ειναι προκλησεις...
    Και τα καταφερνεις,πολυ καλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα δύσκολα δεν πρέπει να μετριόμαστε Δάσκαλε;
      Να'σαι καλά που διάβασες μια γυναικεία κατάθεση και άφησες το στίγμα σου.
      Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!

      Διαγραφή
  29. Όταν άρχισα να διαβάζω και υποπτεύθηκα το θέμα,ήμουν έτοιμη να κλείσω τον υπολογιστή. Γιατί είναι ένα θέμα που βλέπω καθημερινά γύρω μου, γυναίκες να έρχονται να κάνουν εξετάσεις τη μια πάνω στην άλλη για να αντιμετωπίσουν το τέρας... Και ιδιαίτερα αυτή τη βδομάδα συγκλονίστηκα με μια μωρομάνα (μιας μόλις εβδομάδας)... άσε μην πω άλλα. Δεν ξέρω όμως πως τα καταφέρνεις Μαρία μου και με απορροφάς μέσα σ'αυτά που γράφεις. Με ταξιδεύεις, με συγκινείς, με αναγκάζεις να βουτήξω βαθιά μέσα μου... είσαι ιδιαίτερα χαρισμαστικός άνθρωπος. Πως μπορείς και προσεγγίζεις τέτοια θέματα με τόση λεπτότητα και τέτοια μαεστρία που δεν σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και κόμπο στο λαιμό,αλλά σε κάνουν να αγαπήσεις, να αγκαλιάσεις, να συμπαρασταθείς, μα πάνω από όλα να έχεις ελπίδα και αισιοδοξία.
    Σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτό που διάβασα.
    Εκπληκτική η συμμετοχή σου.
    Καλό μήνα καλή μου Μαρία, τα φιλιά μου και την απεριόριστη εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκη μου οι διαδρομές που κάνουμε είναι από κοινού. Δίχως συνταξιδιώτες, δε γίνεται ταξίδι και δεν υπάρχει προορισμός.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τη συντροφιά σου και τα πολύ γλαφυρά σχόλιά σου.
      Σου εύχομαι καλή δύναμη και κυρίως σ' αυτή τη γυναίκα που δοκιμάζεται, να πάνε όλα καλά και να τελειώσει γρήγορα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται...
      Καλό βράδυ να έχεις Νίκη μου!

      Διαγραφή
  30. Μία σπουδαία συμμετοχή Μαρία μου σε αυτή τη πρό(σ)κληση...!
    Ένα θέμα που αντιμετώπισες με ευγένεια, συγκίνηση και αλήθεια. Ένα θέμα που χρειάζεται περισσότερη γνώση και ευαισθητοποίηση!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σε φιλώ πιο γλυκά Κατερινάκι μου, για την ευαισθησία που πάντα σε διακρίνει.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  31. Μαρία, κλαίω..... Γράψε μια φορά και κάτι να μας απαλύνεις τον πόνο, έστω κι αν είναι ψέμα..... Εσύ θα μας κάνεις να το πιστέψουμε για αλήθεια....... Γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Καλώς ήρθες στα λημέρια μας πολυταξιδεμένο μου!...
    Παραγγελιά ελήφθη (υπόψη) και θα εκτελεστεί πάραυτα ;-)
    Μια γλυκιά καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Τι μπορω να γραψω εγω
    Υπαρχουν φορες που τα λογια δεν βοηθουν

    Να προσεχετε κορίτσια
    Να προσεχετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βέλβετ σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και την προστακτική σου!...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.