Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Στα παράλια της Βαρβακείου


Μην το φοβάσαι το σκοτάδι, το συνήθισε πια η ματιά μας. Λειτουργούμε σαν τα αιχμάλωτα ζώα, που η ζήση τους επαφίεται αποκλειστικά στη χρήση τους. Γέννα, υποβοηθούμενο μεγάλωμα με ορμόνες και υπέρυθρες λάμπες, σύντομος βίος με ελεγχόμενο κόστος, ξεζούμισμα και εξόντωση, αφού έχει απορροφηθεί οτιδήποτε είναι εκμεταλλεύσιμο στον οργανισμό μας. Κάτι παλιά βιβλία που διαβάζαμε στα νιάτα μας, κάτι ιδεολόγοι ποιητές και συγγραφείς που μας ξεσήκωναν με κείμενα περί κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρηνικής συνύπαρξης, τα κρύψαμε σ’ ένα πατάρι και τα ξεχάσαμε οριστικά. Τώρα εσύ τρέχεις να βρεις ένα μεροκάματο, «Ό,τι να’ναι» μου έλεγες με απόγνωση τις προάλλες κι εγώ θυμόμουν πόσο ωραίες εκθέσεις έγραφες και πως πάντα άφηνες διακριτικά να αντιγράφουν απ’ την κόλα σου, όσους είχαν την τύχη να κάθονται στο πίσω θρανίο. Την τελευταία φορά που σε είδα στο κέντρο, είχες αδυνατίσει απίστευτα και ντράπηκα που δεν είχα να σε κεράσω έναν καφέ και μια τυρόπιτα. Θα το αρνιόσουν ευγενικά, αλλά εγώ θα επέμενα. «Ας πιούμε ένα καφεδάκι, να θυμηθούμε λίγο τα παλιά ρε φίλε», έτσι θα σου έλεγα. Όση ώρα σχεδίαζα τα λόγια μου, ψαχούλευα τα ψιλά στη τσέπη μου. Το κατάλαβες. Μπορεί να ήταν κι η ιδέα μου, μα είδα τα μάτια σου να υγραίνουν.

«Λιακάδα σήμερα…ας περπατήσουμε», μου είπες για να με βγάλεις απ’ τη δύσκολη θέση. Κατηφορίσαμε βουβοί ως την Πειραιώς. Βήμα και στεναγμός αυτή η διαδρομή. Άκουγα την ανάσα σου να βαραίνει. Βρώμικα στενά, συστοιχίες από απλωμένα χέρια να μας σκοπεύουν σαν πολυβόλα, μελαμψά κορίτσια που τούτη την ώρα έπρεπε να είναι σε κάποιο σχολικό προαύλιο της πατρίδας τους και μικρά παιδιά που φοράνε αταίριαστα παπούτσια μεγάλων κι έχουν ήδη γεράσει. Και ταλαιπωρημένοι γέροντες, που φοράνε αταίριαστα βλέμματα μικρών παιδιών κι έχουν ήδη πεθάνει. Και χαρτόνια γραμμένα με τρόμο, κρεμασμένα σε ανθρώπινα ερείπια που καταρρέουν: «Πεινάω», «Άστεγος», «Άνεργος», «Άρρωστος», «Βοήθεια»…. Ανθρώπινες υπάρξεις σαν παρατημένα κτίρια, που στο κατώφλι τους κρέμεται η ταμπέλα «Κατεδαφίζεται».

Σωκράτους… Αρμοδίου…Πλατεία Θεάτρου… Βαρβάκειος…, οδοιπορικό σ’ ένα πεδίο μάχης. Η μηχανή του χρόνου γκαζώνει δυνατά κι αρχίζει τις προβολές της… κολυμπάμε ήδη στο παρελθόν και γαντζωνόμαστε απ’ τις σημαδούρες που επιπλέουν στην επιφάνεια. Ανάκατες μνήμες. Οι παλιές μας ανέμελες βόλτες, οι μυρωδιές απ’ τα μπαχάρια και τα μαγέρικα, τα παλαιοπωλεία και οι υπαίθριοι πάγκοι… οι ήχοι μιας πολύβουης πόλης που απλωνόταν νωχελικά στα χάδια του ήλιου. Τότε που αγοράζαμε παλιά βινύλια και δεύτερο χέρι βιβλία για τη σχολή. Αν περίσσευε κάνα ψιλό, τσιμπάγαμε στην Κληματαριά λαδερό και ψωμί στον ξυλόφουρνο. Στο μικρό τραπεζάκι πάνω στο καρό τραπεζομάντιλο, καλουπώναμε το σκαρί της ζωής μας. Καλαμπουρίζαμε και πειράζαμε τα περαστικά κορίτσια. Γελάγαμε και σπινθηροβολούσαμε απ’ την αψάδα της νιότης μας. Ανυποψίαστοι για το επερχόμενο ναυάγιο των ονείρων μας.

Στη τζαμαρία μας βιτρίνας παρατήρησα το είδωλό σου. Κουρασμένο και με έκδηλα τα σημάδια της παραίτησης. Με είδες κι εσύ. Στο καθρέφτισμα του τζαμιού, μιλήσαμε με τις ματιές μας. Δεν είχαμε το κουράγιο να κοιταχτούμε στα μάτια ως εκείνη την ώρα. Α ρε παλιόφιλε… Μαζί αποστηθίσαμε ολάκερα βιβλία, αναλύσαμε λέξεις και νοήματα, σπουδάσαμε, ονειρευτήκαμε, κι ορκιστήκαμε πως θ’ αλλάξουμε τον κόσμο.

«Tην πατήσαμε πανηγυρικά ρε παλιόφιλε. Σπουδάσαμε για να μην καταντήσουμε εργάτες με φτηνό μεροκάματο. Έτσι μας έλεγαν. Κι ύστερα μας παραμυθιάσανε πως το πτυχίο δεν αρκεί. Δώστου νέες θυσίες και έξοδα για μεταπτυχιακό. Το πήρα κι αυτό και τώρα μου λένε με περισπούδαστο ύφος πως είμαι “overqualified” και δεν μπορούν να με προσλάβουν. Εκτός κι αν δεχτώ να δουλέψω στο τζάμπα για δυο-τρεις μήνες για να δουν αν τους κάνω. Τάχα δοκιμαστικά. Κάποιοι ζητάνε και χρηματική εγγύηση για να με πάρουν. Κάποιοι άλλοι μου απέκλεισαν το ενδεχόμενο να πάρω άδεια το καλοκαίρι και να έχω ένα προσδιορισμένο ωράριο... “Από οχτώ το πρωί, μέχρι… όποτε...”, μου είπε με σαρδόνιο ύφος ο κουστουμάτος που μου πήρε συνέντευξη. Γι αυτό σου λέω... την πατήσαμε».


Μ’ άφησες να αντιγράψω πάλι απ’ την κόλα σου. Άφησα παράμερα τις ντροπές μου και σου ανοίχτηκα κι εγώ. Πως δουλεύω ντελιβεράς τα βράδια. Πως επιβιώνω με τα χαρτζιλίκια της μάνας μου. Πως μια σχέση που είχα, διαλύθηκε κι αυτή… Πριν ένα μήνα, μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Να φύγουμε εξωτερικό. «Εδώ θ’ ανοίξω τα πανιά μου…» της είπα, «…άμα αντέχεις, έλα να την πολεμήσουμε μαζί αυτή τη φουρτούνα». Άφησε πίσω της τις συμπληγάδες της σχέσης μας κι έβαλε πλώρη για ένα ασφαλές αραξοβόλι. 

«Το μετάνιωσες;», με ρώτησες. «Όχι ρε φίλε! Δεν μετριέται η ζωή απ’ τις νίκες μας, αλλά απ’ τις στιγμές μας. Κι εγώ, προτιμώ να κλωτσήσω το συμφέρον μου, παρά τη ζωή μου. Και στο κάτω της γραφής, τώρα δεν θα ζούσαμε ετούτη τη στιγμή. Τη συγκίνηση που βρεθήκαμε μετά από χρόνια. Την απένταρη βόλτα μας στην απέραντη πολιτεία μας».

Οι περαστικοί παρατηρούσαν με απορία δυο νταγλαράδες που αγκαλιάστηκαν άξαφνα στη μέση του δρόμου, χτυπώντας δυνατά τις παλάμες τους, ο ένας στην πλάτη του άλλου. Βουβοί και συγκινημένοι. Σαν κάτι χαμένους συγγενείς που ανταμώνουν μετά από χρόνια και δίχως αναστολές, αφήνονται ανάλαφροι και μεταρσιωμένοι στην ιερότητα της στιγμής.

Α ρε παλιόφιλε…στο ίδιο θρανίο χαράζαμε τις έγνοιες μας, στον ίδιο δρόμο αφήσαμε τα δάκρυα μας να κυλήσουν. Και στην ίδια ταλάντωση του χρόνου, πιαστήκαμε ο ένας με τον άλλο και ριχτήκαμε στο νερό. Κύματα, ξέρες, φουρτούνες, άγρια θηρία, ακίνδυνα ψαράκια, μπουνάτσες και σκουριασμένα ναυάγια.

Κολυμπάμε να πιάσουμε ακτή. Με ότι μας δίνεται. Βρεγμένοι αλλά όχι ξεραμένοι…


Φωτογραφία: Θάνος Τσάκαλος

49 σχόλια:

  1. βρεγμενοι,αλλα οχι ξεραμενοι..

    Ασε με να αντιγραψω,να κλαψω..

    Να πεθανω, με κεινο..Το.....ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ....!!!


    Πιο δυνατη απελπισια..Απ το ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΟ..."πειναω,βοηθηστε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η υπέρτατη ταπείνωση και ο απόλυτος πόνος. Να θες να δουλέψεις και να υποχρεώνεσαι στην απραξία...
      Σ' ευχαριστώ για το ποδαρικό σου Μαχαίρη. Μου φέρνει καλοτυχία να ξέρεις...

      Διαγραφή
  2. Πόσους χτύπους να μετρήσω;
    Μου ξέφυγε η ταχύτητα, μέσα στις οσμές, στις στιγμές, στις ματωμένες αλήθειες..
    Το ξέσπασμα το συγγενικό...
    Η κόλα του που έμεινε στο θρανίο...
    Στο "ότι να' ναι" ...
    Πονάνε οι συστοιχίες των απλωμένων χεριών και των χαμένων ονείρων...

    Κλαίω... και εκείνοι οι ξεσηκωμοί που χάθηκαν;
    Που πήγαν τα καλούπια που χτίζαμε;
    Στις άνισες μοιρασιές της επιβεβλημένης, ληστρικής...διανομής..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα είναι εδώ και εξελίσσονται Αντιγόνη μου. Κι ο πόνος είναι η μαγιά για τον ξεσηκωμό.
      Σ' ευχαριστώ που με τιμάς με την παρουσία σου!

      Διαγραφή
  3. "Δεν μετριέται η ζωή απ’ τις νίκες μας, αλλά απ’ τις στιγμές μας".
    Αν πούμε να μετρήσουμε τις ήττες θα μπερδευτούμε στο μέτρημα και θα λιγώσουμε!
    Αχ Μαρία μου!
    Πονάω και κλαίω...
    Φιλί τεράστιο! ♥

    Μία από αυτού που την πάτησαν πανηγυρικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι αναδημοσίευση στο φατσοβιβλίο βεβαίως!

      Διαγραφή
    2. Την πάτησες αλλά δεν την παράτησες. Αυτό έχει σημασία Αριστέα μου. Μόνο αυτό...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την αναμετάδοση ;-)

      Διαγραφή
  4. Κι εγώ, προτιμώ να κλωτσήσω το συμφέρον μου, παρά τη ζωή μου
    Αχ βρε Μαρία πόσες αλήθειες μας είπες σήμερα!!!!

    φιλάκι που δάκρυσε λίγο ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσες αντέχουμε Ελενάκι μου...
      Η αλήθεια είναι σαν την ηρωίνη. Σε μεγάλες δόσεις σκοτώνει.
      Φιλιά γλυκά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  5. ποσα μυνηματα! ποσες αληθειες Μαρια μου!
    καλη σου μερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μας βράδυ Κική μου.
      Οι αλήθειες είναι εκεί έξω και θα τις βρούμε κι αύριο στη θέση τους.
      Μέχρι να τολμήσουμε να τις αντιμετωπίσουμε...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Μου άρεσαν οι αισιόδοξες πινελιές στο τέλος, προτιμώ να πιστεύω ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, αυτός είναι και ένας από τους λόγους που μένω Ελλάδα και δε φεύγω όπως πολλοί.

    Για τον Αγγελάκα ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο!

    Καλή υπόλοιπη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύχομαι να μην το μετανιώσεις, όπως λένε όσοι έχουν φύγει ήδη.
      Σ' ευχαριστώ πολύ ρε Γιώργο, να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου ότι και να πω είναι λίγο.
    Πόνος και κλάμα με έπιασε διαβάζοντας.
    Πόσο αληθινή είσαι;
    Προσπάθησα στο τέλος να χαμογελάσω λίγο και εσύ το προσπάθησες αλλά η πίκρα δεν μπορεί να μου φύγει!
    Καλό υπόλοιπο ημέρας σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι οι αληθινές μας ιστορίες Ελενάκι μου. Αυτό που θα βιώσουν ενδεχομένως και τα παιδιά μας, όταν θα βγουν εκεί έξω...
      Καλό υπόλοιπο ζωής να έχουμε!

      Διαγραφή
  8. Μαρία μου, υπέροχο κείμενο! Κρατώ κι εγώ την ελπίδα που κρύβεται στην τελευταία φράση. (Για την ακρίβεια, κρατιέμαι από την ελπίδα...)
    Μπορεί να κάνουμε "την απένταρη βόλτα μας στην απέραντη πολιτεία μας", αλλά ναι, σημασία έχουν οι στιγμές μας, η ζωή μας όλη είναι αυτές οι στιγμές. Και η δύναμη, και η πάλη... Και αυτές οι αγκαλιές στη μέση του δρόμου, που διώχνουν για λίγο το γκρίζο και φέρνουν το φως.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι στιγμές έχουν μεγάλη ένταση και κρύβουν μια τεράστια δυναμική Έλλη μου.
      Είναι αυτές που μας κρατούν όρθιους, όπως και τους προγόνους μας που βίωσαν αντίστοιχες κατοχές και πολέμους. Και είναι το πιο δυνατό μας όπλο αυτό.
      Σ' ευχαριστώ πολύ και σου στέλνω τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  9. Δυο βουτιές στη θάλασσα της απελπισίας.
    Και περιμένουμε, παρακολουθώντας τα θηριώδη κύματα.
    Οι δύο αγωνίζονται να επιπλεύσουν.
    Μα να, τα κεφάλια προβάλλουν. Δεν πνίγηκαν.
    Πλησιάζουν την ακτή, ο ένας δίπλα στον άλλον.
    Βρεγμένοι αλλά όχι ξεραμένοι.

    Αριστοτεχνικό το σενάριο, Μαρία. Κι εγώ είδα την ταινία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ο ένας δίπλα στον άλλον"...
      Αυτό κρατώ.
      Άρη μου σ' ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  10. Mαρία μου, όταν σε πρωτογνώρισα φοβήθηκα το διαπεραστικό σου βλέμμα...
    αυτό που ξέρει να βγάζει ακτινογραφίες τους ανθρώπους.
    Όμως ξέρει να εστιάζει στον πόνο, στις πίκρες, στις δύσκολες στιγμές
    και το κυριότερο είναι ότι αυτό που βλέπει το καταγράφει τόσο γλαφυρά,
    τόσο ζωντανά...
    Μαρία μου,στη θέση αυτών των παλιών συμφοιτητών θα μπορούσαν
    κάποια στιγμή να είναι τα δικά μας παιδιά, οι φίλοι των παιδιών μας
    που τους αγκαλιάσαμε με την αγάπη μας στο μεγάλωμά τους δίπλα στα παιδιά μας
    και συχνά ρωτάμε τα παιδιά μας, ποιος απ' όλους έχει δουλειά....
    Δουλειά ακόμη και άμισθη... για το ψυχολογικό κομμάτι...
    Να νομίζουν τα παιδιά πως είναι χρήσιμα σε μια κοινωνία άχρηστη...
    και να μετράνε με τα δάχτυλα μέσα στην τσέπη τα ψιλά που δεν φτάνουν ούτε για καφέ.
    Κάθε φορά σου λέω πως κλαίω...
    σήμερα θέλω να ουρλιάξω σαν αγρίμι...
    Σε φιλώ και πνίγω μέσα μου το ουρλιαχτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα το αφήσεις ελεύθερο, να ξέρεις πως θα σε σιγοντάρω.
      Φλώρα μου με τιμούν τα λόγια σου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  11. Μαρία, θέλω πολύ, κάποτε να σε γνωρίσω από κοντά. Και τα μάτια να πούνε αυτά, που δεν χωρούν σε σχόλια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις...
      Άννα μου... σε νιώθω.
      Να είσαι καλά και θα'ρθει η ευλογημένη η στιγμή που θα ανταμώσουμε.
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
    2. ♥ ♥ ♥
      (κλοπιμαίες από την Αριστέα!)

      Διαγραφή
  12. Κλαίω...
    ... για τις αλλαγές, αλλά και για το κουράγιο που βρίσκουμε και προχωράμε.
    ΄΄Κι εγώ, προτιμώ να κλωτσήσω το συμφέρον μου, παρά τη ζωή μου.΄΄
    ΄΄Κολυμπάμε να πιάσουμε ακτή. Με ότι μας δίνεται. Βρεγμένοι αλλά όχι ξεραμένοι…΄΄
    Μαζί σου φίλη μου...

    Παλεύω και γω και προχωρώ...
    Έχασα τα πάντα σε μια μέρα και κέρδισα τον κόσμο όλο...
    Θα σας τα πω κάποια στιγμή... όταν όλα θα έχουν περάσει.

    Κουράγιο σε όλους... το σκοτάδι δεν διαρκεί για πάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια ευχή... να περάσουν γρήγορα και να σταθείς όρθια και πάλι.
      Όπως το λες. Το σκοτάδι το διαδέχεται το ξημέρωμα. Νομοτελειακά.
      Καλό κουράγιο Μαράκι!
      Όταν θα είσαι έτοιμη, μοιράσου το.
      Φιλιά και μια μεγάλη αγκαλιά!

      Διαγραφή
  13. Ενα κείμενο που σπάει κόκκαλα και λέει αλήθειες Κανελλάκι μου.. οι συμβιβασμοί στα όνειρα των παιδιών ..το φευγιό τους.. η ζωή γύρω τους να περνά...αγωνίες....για το αύριο... η ζωή δεν θέλει κλωτσιά.. πόλεμο θέλει...να βγει νικήτρια....και σιγουρα θα τα καταφέρει.. μάτια μου... σε αφήνω με ενα κόμπο στο λαιμό... και μια ελπίδα .οτι το αύριο θα είναι καλύτερο.. δεν μπορεί..!! φιλώ σε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντυπωσιακά τα χρωματιστά σου παρακείμενα...!!!

      Διαγραφή
    2. Ρούλα μου... τα παιδιά μας είναι από καλή γενιά μα τους έλαχε να ζουν σε μια ζοφερή εποχή. Μπορεί να έχουν τα πάντα -όπως λέμε όλοι- μα στην πραγματικότητα είναι απογυμνωμένα και με το μέλλον τους υποθηκευμένο. Θα γυρίσει όμως. Το πιστεύω. Και πιστεύω πολύ στα παιδιά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ρουλάκι μου για τα λόγια σου, την αγάπη σου και για το σχόλιο που μου αφήνεις πάντα για το "παρακείμενο" ;-)))

      Διαγραφή
  14. Κάθε φορά που σε διαβάζω Μαρία δεν βρίσκω περιεκτικές λέξεις για να γράψω . Νομίζω ότι μέσα στο κείμενό σου έγραψες όλα όσα νιώθουμε- νιώθουν οι άνθρωποι , κρατάμε την ελπίδα γιατί η ψυχή μας θα κατρακυλήσει νεκρή στα πόδια μας . Τον άνθρωπο να κοιτάμε στα μάτια , να τον αγκαλιάζουμε , έχουμε την άδεια τσέπη αλλά την καρδιά μην αδειάσουμε .
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι όσους έχουν γεμάτη τσέπη και άδειο χαρτοφυλάκιο ζωής.
      Η προσγείωσή τους θα είναι επώδυνη...
      Νικόλ μου σ' ευχαριστώ πολύ για την ευαισθησία που χαρακτηρίζει πάντα τα σχόλια σου!
      Χαίρομαι που συνυπάρχουμε και "κοιταζόμαστε" στα μάτια! Ειλικρινά χαίρομαι!

      Διαγραφή
  15. όλοι έτσι καταντήσαμε..εγώ βγαίνω για καφέ μόνο με καπεταναίους φίλους ... αυτοί κερνάνε... και κάνουν και ωραίες παρέες... οι άλλοι σαν βρεθούμε ... κλαίμε την μοίρα μας.... τουλάχιστον με δαύτους αισθανόμαστε ότι υπάρχουν ακόμα γυναίκες υπάρχει έρως... εμείς οι μπατίρηδες... τρεις το λάδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραίο σχόλιο Ποιητά μου!...
      "Υπάρχει έρως... ". Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ως τώρα αυτό. Πως αναπαράγουμε τον έρωτα μέσα από ιστορίες τρίτων!...
      Να είσαι καλά και πάντα με παρέες καπεταναίων εύχομαι :-)

      Διαγραφή
  16. Δεν υπάρχουν λόγια.......... Ελπίζω να καταφέρουμε να βγούμε στην ακτή!!!!!!!!!! Σε φιλώ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα τα καταφέρουμε.
      Βίκυ μου γλυκιά σ' ευχαριστώ πολύ που έκανες πετάλι ως εδώ :-)

      Διαγραφή
  17. Άντε και μια ακόμη προσπάθεια, άντε και λίγα χιλιόμετρα ακόμα, στερήσου κι άλλο για να τα καταφέρεις, διάβασε, κλείσου, χάσε…. Όλο προστακτικές.
    Και μετά;
    Άντε τώρα μια ακόμη έκπτωση, και λίγο ακόμα νερό στο κρασί που κατάντησε να μη πίνεται, και άλλες υποχωρήσεις, και θυσίες, και κάνε λίγο κουράγιο. Που δεν έμεινε.
    Γιατί;
    Αφού θα μπορούσες κάλλιστα να είχες αράξει σε μια κομματική οργάνωση και να παρασιτούσες. Να μάσαγες χρήμα χωρίς να χρειαστεί να ανοίξεις βιβλίο. Αν σπούδαζες κιόλας!!!! Θεός.
    Από πρόεδρος οργανισμού μέχρι και βουλευτής. Άμα ήσουν και αρκετά κωλόπαιδο; Υπουργό σε έβλεπα αγόρι μου.
    Βάλε τώρα το βίντεο της ζωής σου να παίξει ανάποδα και πες μου τι θα άλλαζες.
    Όλα ή τίποτα;

    Μαρία, αυτά σου τα κείμενα τα αγαπάω πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίποτα.
      Επιλογές είναι η ζωή μας. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα συμβαίνουν, έτσι όπως εμείς τα ορίζουμε.
      Πέτρο υπάρχει κι αυτή η διάσταση που περιγράφεις. Τους ζω καθημερινά. Τα γκόλντεν μπόυς, οι καριερίστες, και οι αμείλικτοι τεχνοκράτες. Ίσως μάλιστα κάποιοι από δαύτους, να έβαζαν το βίντεο της ζωής τους ανάποδα για να αλλάξουν την ταινία τους. Στο τέλος σιχαίνονται κι οι ίδιοι τον εαυτό τους.
      Δεν είναι ρόδινα τα πράγματα στο ρουφ-γκάρντεν. Κι ας δείχνουν έτσι...
      Σ' ευχαριστώ πολύ ρε Πέτρο!

      Διαγραφή
  18. Πώς άραγε μπορεί να νιώσει κανείς ότι, "πάνω απ΄ τα σύννεφα ο ήλιος πάντα λάμπει';... γιατί αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια...
    Καταστρέφουμε τον πλανήτη, με τον ίδιο τρόπο που καταστρέφουμε την χώρα μας και τους εαυτούς μας, έτσι υποθηκεύουμε το μέλλον των παιδιών μας για πάρα πολλά χρόνια.
    Μπορεί να με πουν ρομαντική, αλλά αρχίζω να διακρίνω γύρω μου μια σιωπηλή εσωτερική αντίσταση που θα μας βγάλει στην ακτή εκεί οι πιο δυνατοί θα κρατούν απ΄ το χέρι τους πιο αδύναμους...
    Καλή νύχτα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου κι εγώ το ίδιο "ρομαντική" παραμένω και χαίρομαι όταν συναντώ καθημερινά ανθρώπους,που κολυμπούν με σθένος τη ζωή τους και σχηματίζουν μια ανθρώπινη αλυσίδα αλληλεγγύης και αισιοδοξίας.
      Μεγάλο ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  19. Κανελλάκι μου ξεδίπλωσες για μία ακόμη φορά , αριστοτεχνικά και με απόλυτη ακρίβεια το σημερινό γίγνεσθαι.....την απόγνωση, τη θλίψη, την ταπείνωση......κι άφησες ν΄αχνοφανεί η αναλαμπή της ελπίδας, της αντίστασης, της ανθρώπινης δύναμης και επιθυμίας να σηκώσει το κεφάλι και να παλέψει για μία επιβίωση αξιοπρεπή και έντιμη....πιστεύω στους νέους ανθρώπους και ελπίζω........το κείμενό σου συγκλονιστικό, συγκινεί, αφυπνίζει, συνταράζει με τις αφόρητες αλήθειες του....Μαράκι σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλό σαββατόβραδο εύχομαι!...

      Διαγραφή
  20. Αχ βρε Μαρία... Γελάω για να μην κλάψω... Και σιγά μην κλάψω..Πόσες άθλιες τέτοιες προτάσεις έχω ακούσει σε συνεντεύξεις.. Λες κι είναι όλοι τους συννενοημένοι.. Σε επιπλήττουν και σε κάνουν να νιώθεις ενοχές που θες το καλύτερο και που προσπάθησες με χρόνο και χρήμα για να το αποκτησεις με τις ''περιττές'' σπουδές..
    Αλλά γελάω και γιατί πάντα υπάρχει ελπίδα!! Πάντα!! Οπως και στα κείμενά σου, σε όλα πάντα το φως νικά.. Πάντα οι άγιοι θνητοί σου με συγκλονίζουν!! Ολοι αυτοί οι ήρωές σου που ξύνουν το γκρίζο μέχρι να ματώσουν τα νύχια τους και να φανεί το χρώμα!!
    Μυρωδιές, γεύσεις, ματιές διαπεραστικές κι η φωτό του Θάνου, όλα ένα κύμα ανθρωπιάς και λύτρωσης!!
    Να σαι καλά κανελλάκι μου!! Σε φιλώ και να χεις ένα ξεκούραστο σ/κ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπέροχο σχόλιο!!!
      Οι "άγιοι θνητοί" με συγκλονίζουν κι εμένα. Και ζουν ανάμεσά μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαριλενάκι μου!

      Διαγραφή
  21. Α ναι ρε Μαρία... Τα θυμάμαι κι εγώ αυτά τα βιβλία, που είχε το αδέρφι μου ως μεγαλύτερο, που τα διάβαζα και στραβωνόμουν νύχτα μέρα, για να μάθω τι θα πει "ιδεολογία" και πως "θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρόλα αυτά Μαρία"... Κι όσο εμείς νομίζαμε πως "καλουπώναμε το σκαρί της ζωής μας", τόσο ερχόντουσαν τα ύπουλα τα κύματα και μας έκαναν τη ζωή μπουρ...τιτανικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ σε θέλω μάστορα. Στα κύματα και στη φουρτούνα. Αν ήταν όλα ρόδινα, δεν θα είχαν γραφεί αυτά τα βιβλία Πέτρα μου.
      Καλό βραδάκι να έχεις!

      Διαγραφή
  22. Ξέρεις, μάλλον ημουν ο πρώτος που το διάβασε, και μέχρι σήμερα δεν ξέρω πόσες φορές το έχω κάνει ακόμα, μα κάθε φορά όλο και μια καινούργια αλήθεια ανακαλύπτω αριστοτεχνικα κριμένη πίσω από τις λέξεις, πίσω από την γραφή σου , πίσω από την χειρουργική σου ματιά στο σήμερα... Ένα μεγαλο ευχαριστω που τα μοιράζεσαι μαζί μας και ένα ακόμα ποιο μεγαλο για την τιμή που μου κάνεις οι φωτογραφιες μου να αποτελούν ένα τόσο μικρο λιθαράκι σε αυτά που χτίζεις με την απαράμιλλη πένα σου. Να είσαι πάντα καλά και πάντα εσύ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είμαστε όλοι καλά ρε Θάνο, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο και να αφήνουμε πίσω μας τα "λιθαράκια" μας.
      Καλό βράδυ και πολλά φιλιά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  23. Καλησπερα Μαρία μου... πρωτη φορα σχολιαζω στο ιστολόγιο σου...
    ποσο υπεροχο κειμενο... και ποσο κοσμο εκφραζει!
    Εδω που μας καταντήσανε... οντως μετραμε στιγμές.... τπτ αλλο... παρακαλαμε να τελειωσει η μια μερα και να ειμαστε καλα, εμεις κι αυτοι που αγαπαμε, και να μας βρει το ξημερωμα καλα. και χασαμε καθε ελπιδα να ονειρευομαστε ... (που δεν πρεπει) κι απλα προσπαθουμε να παλεψουμε την καθε μερα........ οσο καλυτερα γινεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι καλώς όρισες στο Απάγκιο μας!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και την παρουσία σου εδώ.
      Καλό μας "ξημέρωμα" εύχομαι!

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.