Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

11.00 – 7.00 [Ιστορίες της νύχτας]


-         Τελειώνει ο ορός, σύρε Χριστιανή μου να φέρεις μια μπουκάλα!
-         Να βάλω τη ρόμπα μου πρώτα κυρία Ελένη… πω-πω απ’ τα μούτρα μ’ έπιασες ακόμα δεν ήρθα.
-         Άργησες.  Έντεκα και δέκα πήγε η ώρα. Ανεπρόκοπη είσαι Μπέλλα!
-         Έντεκα παρά πέντε είναι κυρία Ελένη. Έλα, ώρα για το μπανάκι μας…
-         Να μ’ αλλάξεις και κιλότα. Αύριο θα περάσει ο γιατρός να δει την καισαρική μου. Το μωρό; Πού είναι το μωρό μου; Δεν μου το φέρανε από ψες να το ταϊσω. Άμε να τους πεις να το φέρουνε κοντά μου απόψε. Να κοιμηθούμε αγκαλιά…
-         Σσσς… μη φωνάζεις κυρία Ελένη.  Θα ξυπνήσουμε την κυρία Θεώνη δίπλα. Έλα, στηρίξου πάνω μου και σήκωσέ μου τον ποπό σου… μπράβο το κορίτσι μου! Γύρνα λίγο στο πλάϊ… έτσι μπράβο! Να βάλουμε λίγο ταλκ στην κατάκλιση κι είσαι έτοιμη για νάνι.
-         Θα μου πεις ένα νανούρισμα ν’ αποκοιμηθώ; Άντε γεια σου! Πες μου κάτι απ’ τον τόπο σου.
-         Πάω να πλύνω την πάπια κι έρχομαι. Σκεπάσου κυρία Ελένη, κάνει ψύχρα απόψε.
-         Να μου βάλεις και κολόνια λεμόνι κόρη μου… και να με σταυρώσεις να καλοξημερώσω!
-         Σκεπάσου κυρία Ελένη…

“Έχει δέκατα πάλι. Και το χρώμα της δεν είναι καλό. Μπορείτε να έρθετε λίγο να την δείτε; Δεν έχω καλό προαίσθημα… Επιτέλους, μάνα σας είναι! Αν συμβεί κάτι… όχι δεν σας πιέζω κυρία μου… Φυσικά και δεν με πληρώνετε για να μιλάω στα τηλέφωνα… Κατάλαβα, αφήστε το. Καληνύχτα κυρία Νάνσυ!

-         Μπέλλα… άπλωσε τα πόδια σου εδωνά στην άκρη του κρεββατιού. Βαλ’τα κάτω απ’ τα σκεπάσματα να τα ξεκουράσεις λίγο. Κλείσε τα μάτια σου, άμα θέλω τίποτις θα σε σκουντήξω…
-         Είσαι ζεστή κυρία Ελένη. Έλα να βάλουμε το θερμάμετρο.
-         Θερμόμετρο το λένε βρε χαζούλα… ακόμα δεν έμαθες να μιλάς σωστά;
-         Έχεις δέκατα, πάω να φέρω ένα αντιπειρατικό.
-         Ξεπίτηδες το κάνεις. Για να γελάσω ε;
-         Σήκωσε λίγο το κεφαλάκι σου.. έλα ρούφα απ’ το καλαμάκι. Μπράβο το κορίτσι μου!
-         Αχ να χαρείς, σβήσε τη λάμπα! Έλα, ίσιωσε λίγο τα πόδια σου να ξεπρηστούν. Τι ώρα είναι;
-         Κοντεύουν μεσάνυχτα. Κοιμήσου κυρία Ελένη. Κοιμήσου…
-         Έχεις κι εσύ την κόρη σου στα ξένα; Τήνε βλέπεις καθόλου;
-         Eγώ έχω ένα μικρό αγοράκι... μωρό το άφησα στη μάνα μου, για να’ρθω να δουλέψω στην Ελλάδα... κι ακόμα παλεύω να μαζέψω χρήματα και  να φτιάξω τα χαρτιά μας... να τους φέρω  εδώ... να’μαστε όλοι μαζί... άστα κυρά Ελένη… Να δω αν είσαι ζεστή… μπα, δροσέρεψε το μέτωπό σου. Κοιμήσου τώρα. Το ξενυχτήσαμε απόψε κι έχουμε πρωινό ξύπνημα αύριο. Θα’ρθει κι ο σπαθολόγος να μας δει ε;
-         Αχ σε καλό να μας βγουν!... και δεν μπορώ και να γελώ απ’ τους πόνους.
-         Πονάς κυρία Ελένη;
-         Εσύ δεν πονάς κόρη μου; Το ίδιο καρφί έχουμε… Τον ίδιο πόνο. Καληνύχτα κόρη μου!

Κοιμήσου μες στην κούνια σου, μες στ’ άσπρα τα πανιά σου,
κι η Παναγιά η Δέσποινα θα είναι συντροφιά σου.
Καληνύχτα κυρία Ελένη…



Λίγο πριν τη λήξη της βάρδιας, η κυρία Ελένη τύλιξε για τελευταία φορά τα σκελετωμένα της δάχτυλα στον καρπό της Μπέλλας. “Να’χεις την ευχή μου κορίτσι μου”... σ’ αυτόν τον αναστεναγμό λευτερώθηκε η ψυχή της κι η Μπέλλα, όση ώρα σκέπαζε το πρόσωπό της με το λευκό σεντόνι, αναρωτιόταν για το ποια ήταν η παραλήπτρια της ευχής.
Είχε ήδη ξημερώσει όταν τηλεφώνησε στο πρακτορείο, για να τους ενημερώσει πως έμεινε δίχως δουλειά. Κι ύστερα στην κυρία Νάνσυ, επιστρατεύοντας την πιο υπηρεσιακή της φωνή. Αισθάνθηκε πως της ανέτρεψε το πρόγραμμα της μέρας και πως -ίσως- θα έπρεπε να αναβάλλει κάτι, για να επικοινωνήσει με το γραφείο τελετών που παρέλαβε το σώμα της μητέρας της.

Τέλος, μάζεψε τα λιγοστά πράγματα της κυρίας Ελένης σε μια νάϋλον σακούλα και άκουσε με ανακούφιση πως ήταν παντελώς άχρηστα στην κόρη της. Κράτησε τη μυρωδιά και τα τελευταία της λόγια, μαζί με τη ρόμπα της, την ξύλινη εικονίτσα που είχε κρεμασμένη στο κεφαλάρι, το μαύρο κομποσκοίνι που δεν έβγαλε ποτέ απ’ τον καρπό της, και το οβάλ μπουκαλάκι με την κολόνια λεμόνι.
Και συνέχισε το «αποκλειστικό» της, όταν γύρισε κατάκοπη στο μικρό της δωμάτιο. Την έκλαψε με λυγμούς. Σαν να θρηνούσε την απουσία της μάνας της.


Πηγή φωτογραφιών:

55 σχόλια:

  1. Έκλαψα, Μαρία.
    Γιατί οι "Μπέλλες" [οι αχρείαστες-να-ναι] γίνονται μέρος μιας σκληρής καθημερινότητας, μέλη της οικογένειας, σχεδόν... και φορτώνεται η μνήμη τους τα "αναπόφευκτα" -εις πολλαπλούν- που αναρωτιέσαι πώς και για πόσο αντέχουν...
    Πολύ δυνατή η "νυχτερινή" σου ιστορία...

    Μ' όλο μου το σεβασμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχουν κι άλλη επιλογή Ρούλα μου. Είναι προορισμένες να αντέχουν και να κάνουν τη "βρώμικη" δουλειά.
      Σ' ευχαριστώ!...

      Διαγραφή
  2. Μαρία...χτυπάς καίρια συναισθηματική φλέβα....! και, καλή μου, την χτυπάς εκεί που πονάμε όλοι μας λίγο πολύ. Δυστυχώς η γενιά των γονιών μας εγκαταλείφθηκε σε ξένα χέρια για το σκατοσφούγγισμα (συχώρα μου την έκφραση) και το κλείσιμο των ματιών.
    Βλέπεις η μεγάλη πλειοψηφία ημών των τέκνων αδυνατεί να σταθεί δίπλα στην τρίτη ηλικία των γονιών μας. Βλέπεις "τρέχουμε", όλη μέρα "τρέχουμε". Σαν ακούω αυτή την έκφραση ειλικρινά θυμώνω πολύ. Γιατί είναι επιλογή μας και όχι καπέλο από έξω το "τρέξιμο" που επικαλούμαστε.
    Τέλος πάντων....
    Μαρία, το κείμενό σου, η κατάθεση ψυχής σου ήταν για μένα υπέροχη, γεμάτη ανθρωπιά, γεμάτη αλήθεια, γεμάτη αισθήματα. Γέμισα συγκίνηση σε μια αναπαράσταση εικόνας από αυτές που κατακλύζουν σκελετωμένα σπίτια και δωμάτια νοσοκομείων και ιδρυμάτων στις μέρες μας.
    Σε φιλώ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου... το ξέρω πως είναι κοινή αυτή η "φλέβα" σε όλους μας. Για διαφορετικούς λόγους στον καθένα.
      Και είναι η πιο έντιμη κατάθεση αυτή που δίνεις - κυρίως αυτό το "τρέχουμε"...που το έχουμε σαν μόνιμο άλλοθι σ' όλες τις απουσίες μας.
      Εγκάρδια ευχαριστώ για το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  3. Θαυμάσιο δημοσίευμα Αλτρουιστικό, ανθρώπινο μα και απόσταγμα μιας μοντέρνας γενιάς που τους λείπει η ανθρωπιά.

    Κανείς δεν σκέφτεται ότι σε όλους θάρθει η σειρά τους-μας να περάσουν το μονοπάτι του αχ, βαχ αυτό που οδηγεί στον Αχέροντα.
    Κανένας δεν φοβάται τον Αχέροντα αλλά όλοι φοβόνται την βάρκα που οδηγεί σε αυτόν...

    Την καληνύχτα μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απλά αληθινό κ. Γαβριήλ μου.
      Το βίωσα σ' ένα ξενύχτι που είχα κάνει σε κάποιο νοσοκομείο. Τρόμαξα κι εγώ στη διαπίστωση πως το πέρασμα του Αχέροντα, είναι πλέον ένα μοναχικό μονοπάτι, μια απλή διεκπεραίωση.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γαβριήλ!

      Διαγραφή
  4. Αμαν!!! Με έκανες να δακρύσω πρωί πρωί!!! Αχ και να χα μπροστά μου αυτήν τη Νάνσυ και κάθε Νάνσυ που δεν έχουν χρόνο για τη μάνα που τους γέννησε!!!
    Μια πραγματικότητα το διήγημά σου που πονάει.......Παραγίναμε μοντέρνοι....
    Καλή σου μέρα Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παραγίναμε απάνθρωποι θα έλεγα.
      Άννα μου την καλησπέρα μου και σ' ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τη συγκίνησή σου!

      Διαγραφή
  5. Μαρία μου καλημέρα.
    Η ιστορία της Νυχτας ηταν συγκινητικη, δυναμικη, ειχε κατι απο μια θλιμμενη νοσταλγια μεσα της.
    Θελω να σου πω πως ενιωσα σα να εβλεπα μια σκηνη να διαδραματιζεται μπροστα μου μεσω της εικονας ενος ξεφτισμενου καρδου
    Δε μπορω να εκφρασω ακριβως την αισθηση που μου δημιουργησες, μπορω να σου πω ομως με σιγουρα πως μου αρεσει να νιωθω πραγματα οταν διαβαζω κατι, ειναι σαν μια γευση ζωης αλλιωτικη. Καπως ετσι.

    Τα φιλια και την αγαπη μου ολη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αχ Μαράκι μου!
    αχ!
    Να φθάνει μια ξένη να γίνεται πιο δικός σου από τον δικό σου άνθρωπο!
    Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λαβωματιά από τη λιποταξία όχι του αίματος, το τονίζω! Από τη λιποταξία της αγάπης! Η αχαριστία είναι από τα χειρότερά μου!
    Να'σαι καλά , όσο κι αν πόνεσε η ιστορία σου!
    Φιλάκια πολλά και σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μαιευτική της σκέψης, σου ανήκει επάξια Αριστέα μου. Όλα αυτά υπάρχουν σαν μνήμες μέσα μας, κι εσύ δίνεις την αφορμή να επανέλθουν και να αποτυπωθούν. Γιατί λίγο-πολύ, όλοι γράφουμε τις νυχτερινές ιστορίες που μας έχουν σημαδέψει.
      Εγώ σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου τι πιο ανθρώπινο θα μπορούσες να γράψεις!!!!
    Πολλές φορές σαν σε διαβάζω έχω την πεποίθηση πως
    είσαι πλασμένη για τα μεγάλα και τ' αληθινά και ποτέ δεν
    έπεσα έξω!!
    Μπράβο κορίτσι ανηφορικός ο δρόμος αλλά η κορφή δικαιώνει!!!

    φιλάκια θαυμασμού ♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ανηφόρα όμως ρε Ελενάκι μου...
      Μεγάλα και αληθινά "ευχαριστώ", για τα λόγια σου που με τιμούν κάθε φορά και μου δίνουν κουράγιο ♥

      Διαγραφή
  8. Πόσο δύσκολα και σκληρά είναι τα γηρατειά!!!
    Κυρίως τα μοναχικά γηρατειά, μέσα σε ίδρυμα ή μέσα σε μοναχικές κάμαρες.
    Μαρία μου, έχω ζήσει μέσα σ' αυτούς τους χώρους πολλές ώρες.
    Δυστυχώς η περιποίηση αυτών των ανθρώπων τις περισσότερες φορές
    γίνονται χωρίς συναίσθημα από ανθρώπους εντελώς ψυχρούς, ανέκφραστους και επαγγελματίες.
    Η γυναίκα της ιστορίας σου ήταν πολύ τυχερή που βρήκε άνθρωπο να αφήσει την ευχή της
    και χέρι να κρατάει ξεψυχώντας.
    Σιωπώ Μαρία μου γιατί δεν έχω τι άλλο να πω.
    Θλίβομαι και πικραίνομαι.
    Φιλάκια πολλά κι ας ελπίσουμε πως τα δικά μας παιδιά μπορεί και να είναι κοντά μας στο σβήσιμό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Φλώρα μου. Έχοντας όμως γνωρίσει κάποιες γυναίκες που στέκονται σαν κόρες ως την τελευταία στιγμή, παραμερίζοντας την επαγγελματική τους ιδιότητα και συνήθως δίχως ανταμοιβή (μετά τον θάνατο, εμφανίζονται δια μαγείας όλοι οι συγγενείς), αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την ιστορία που στη βάση της είναι αληθινή.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου και ξέρω πως σου ξύπνησε άσχημες μνήμες. Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  9. Αποκαλυπκτική και καταλυτική η νυκτερινή ιστορία σου Μαρία μου....περιέγραψε επακριβώς, συνηθισμένη, δυστυχώς, σκηνή της σύγχρονης πραγματικότητας......οι γέροντες ανήμποροι, άρρωστοι εγκαταλείπονται σε νοσοκόεία, ιδρύματα, ή και στο ίδιο τους το σπίτι και φροντίζονται από ξένους, επαγγελματίες συνήθως γιατί οι δικοί τους άνθρωποι αν και υπάρχουν, είναι απόντες....δεν μπορούν, δεν επιθυμούν να αναλάβουν το βάρος της περίθαλψης των γονιών τους......αυτή είναι δυστυχώς η αντιμετώπιση των αδύναμων γερόντων από την κοινωνία μας, αυτή είναι η απάνθρωπη αντίληψή μας για την τρίτη ηλικία και τα προβλήματά της, αδιαφορώντας για το "εκεί που ήσουν, ήμουνα κι εδώ που είμαι, θάρθεις..." Συγκλονιστικό το κείμενό σου, πικρή η αλήθεια του και πολλά τα συναισθήματα που κατακλύζουν όσους έχουνε διατηρήσει ακόμη την ανθρωπιά τους.... Σε φιλώ Κανελλάκι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το γενικεύω Κλαυδία μου γιατί στην Ελλάδα κρατά καλά (ακόμα) ο δεσμός της οικογένειας και ο σεβασμός στις ύστατες ώρες των δικών μας. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, που κάποιες φορές είναι ακραίες έως και εξοργιστικές.
      Τα φιλιά και την καληνύχτα μου Κλαυδία μου γλυκιά!

      Διαγραφή
  10. Αχ, Μαράκι μου.... Αν βρεις τη σωστή γυναίκα για τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου, πραγματικά δένονται σαν να είναι παιδιά τους.
    Εμείς παρόλο που η μαμά μου έμενε στο ίδιο σπίτι, δούλευε και ήταν και δύσκολη η περίπτωση της γιαγιάς μου οπότε αλλάξαμε 6 γυναίκες μέχρι να βρούμε την κατάλληλη για να βοηθά τη κατάσταση...
    Για να μη μιλήσω για τις άλλες και συγχυστώ, θα μείνω στη τελευταία που την έκλαψε σαν μάνα της πραγματικά... Μακάρι να υπάρχουν πάντα τέτοιοι άνθρωποι σε τέτοιες δουλειές!
    Σημαντική η ιστορία σου!
    Καλό ΣΚ σου εύχομαι!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τέλος καλό λοιπόν για την γιαγιά σου Κατερίνα μου!
      Πάλι καλά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τις αναμνήσεις και τα σχόλια σου!

      Διαγραφή
  11. τοσο αληθινο!
    αλλαζουν οι σχεσεις, απο εκει που ειναι αγαπημενες μαμα και κορη εκει κοβεται ο ομφαλιος λωρος μια καλη, ή που μπορει να μην αγαπηθηκαν ποτε και να ηταν η σχεση τους απο αναγκη και της μιας και της αλλης, θα δικαιολογησω την κορη λεγοντας πως ολο και θα εχει το μεριδιο της σ αυτη την κακη και αδιαφορη συμπεριφορα και η μανα!
    οπωσδηποτε ειναι πικρη και συγκινητικη η καταληξη αλλα πραγματικα πολυ θα ηθελα να ηξερα το γιατι και το πως
    και ναι τα γηρατεια εχουν πολυ πονο και πολυ θλιψη και αλλη τοση μοναξια δυστυχως, και ετυχως που υπηρξαν, υπαρχουν αυτες οι γυναικες που αφεθηκαν να στηριξουν γερους και αδυναμους συνηθως με μικρο αντιτιμο

    ωραια ιστορια !

    καλο βραδυ
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα υπάρχει ένα "πώς" κι ένα "γιατί" Στέλλα μου.
      Μα υποτίθεται πως την ύστατη ώρα, συγχωρούμε και τιμούμε τον γεννήτορα μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και σε καλωσορίζω στο Απάγκιο!

      Διαγραφή
  12. Και θέλοντας να γράψεις μια ιστορία νύχτας Μαρία μου, με πήγες στης μητέρας μου το σπίτι (88 ετών) που έχει όλα της τα λογικά αλλά χρειάζεται την φροντίδα μιας γυναίκας (Ουκρανή) που προς το παρών φαίνεται καλή... δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, θα προσθέσω πως είναι δύσκολα πολύ δύσκολα τα γεράματα των γονιών μας και δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς, πια θα είναι τα δικά μας...

    ΑΦιλάκια καρδιάς και καλή δύναμη σε όλους τους ηλικιωμένους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύχομαι να είναι καλά η μητέρα σου Στεφανία μου και η γυναίκα που την συντροφεύει να αποδειχθεί καλή και σε βάθος χρόνου.
      Αν ισχύει αυτό που λένε πως "ότι δίνεις - παίρνεις", ίσως να είναι ανθρώπινα και με αξιοπρέπεια κυρίως.
      Φιλιά από καρδιάς ♥

      Διαγραφή
  13. Και καλα ..ηταν καλή η Μπέλλα της κυριας Ελενης η αποκλειστικη... υπαρχουν και ανθωπινες Μπέλες Κανελλακι μου αλλα που εχουμε φτασει και γιατί ... να είναι τοσο δυσκολο να φροντισεις τον γονιο σου οταν έχει αναγκη... δεν το θελει να επιβαρινει ειναι σιγουρο... αλλα τα γηρατεια φιλη μου και προπαντως τα μοναχικα........αχ! πως μας κανεις και καθε φορα να σχολιαζουμε λες και στις ιστοριες σου μπαινουμε μεσα και εμεις και βλεπουμε το θεμα σαν να το ζουμε...πως αποξενώνεται η αγαπη;... έχεις το χάρισμα..να μας κάνεις καθε φορα..να νιωθουμε βαθια συναισθηματα συγκινησης... να είσαι καλα και να εχεις την ευχη μου....!! Τα παρακειμενα σου...ματωμένα χνάρια...στην αθωότητα..!!φιλώ σε...με μια αγκαλιά..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ που μπήκες μαζί μου στην ιστορία της κυρίας Ελένης!
      Ρούλα μου γλυκιά, κρατάω με συγκίνηση την ευχή σου και σ' ευγνωμονώ γι αυτή σου τη φράση!
      Φιλώ σε αγαπημένη μου!

      Διαγραφή
  14. Θα μπορούσες να ξετυλίξεις την ιστορία σου σε πολλές σελίδες, Μαρία, όπως κάνουν οι περισσότεροι συγγραφείς, και γίνονται κουραστικοί.
    Μέσα από το λιτό, περιεκτικό σου διήγημα αναδύονται ανάγλυφα:
    – Η ανθρώπινη σχέση μιας ανεκτικής αλλοδαπής υπηρέτριας με την απαιτητική, πλην όμως καλοσυνάτη, μέσα στο θολό της μυαλό, υπηρετούμενη μοναχική μάνα.
    Δίνεις πολύ πρωτότυπα μια εκδοχή τής ανθρώπινης τρυφερότητας.
    – Η αφοσίωση μιας κόρης στη δουλειά της, σε σημείο να βαριέται την ύπαρξη τής μάνας…
    – Η αγωνία τής επανεύρεσης εργασίας και το άγχος τής φτώχειας («… άκουσε με ανακούφιση πως ήταν παντελώς άχρηστα στην κόρη της»).
    Όλα αυτά χώρεσαν σε εντυπωσιακά λίγες γραμμές. Μαζί, ο ρεαλισμός μιας συνηθισμένης ιστορίας, που βιώνουν πολλοί, υπερβολικά πολλοί, στην εποχή μας.
    Και μια καυτερή νύξη «… ποια ήταν η παραλήπτρια τής ευχής».
    Εύγε, Μαρία.













    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορώ να σου κρυφτώ Άρη μου;
      Αποφλοιώνεις τις λέξεις και βγάζεις την ουσία τους.
      Σ' ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την προσοχή σου σ' αυτήν την "καυτερή νύξη"... δίκιο έχεις.
      Πόσο με ξαφνιάζουν κάθε φορά τα σχόλια σου, να'ξερες. Οι ανθρώπινοι αισθητήρες σου είναι διαρκώς ενεργοποιημένοι στο φουλ! Να'σαι καλά!!!

      Διαγραφή
  15. Κάτσε να σκουπίσω τα μάτια μου για να δω τα γράμματα.
    Με έκανες και κλαίω με λυγμούς πρωί πρωί.
    Έχω δίπλα μου μια Μπέλα καταπληκτική, που φροντίζει τη θεία μου.
    Εύχομαι να έχω τη δύναμη να συνεχίσω να φροντίζω τη μητέρα μου που έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 86 και προς το παρών τα έχει 400.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάτησα δημοσίευση, πριν σου ευχηθώ καλό πσκ και να σου μπράβο για το γράψιμο σου, άλλη μια φορά.
      Μου χρωστάς ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ακόμα κλαίω.
      Βρεγμένα φιλιά.

      Διαγραφή
    2. Γέλασα πολύ με το σχόλιο σου Ρένα μου! Έχεις το χάρισμα να αποφορτίζεις την ατμόσφαιρα με το χιούμορ σου.
      Όταν με το καλό συναντηθούμε, θα εκπληρώσω το χρέος μου. Υπόσχεση ;-)

      Διαγραφή
  16. Ό,τι και να πω, θα είναι λίγο μπροστά στην ευαίσθητη ματιά σου προς τον άνθρωπο!!!
    Ένα κείμενο διαμάντι!!!
    Μια καθημερινή ιστορία, που αγγίζει πολλές σύγχρονες οικογένειες...
    Δεν μπορώ να φανταστώ τον γονιό σε χέρια άλλων έξω από την οικογένεια, όμως από ανάγκη
    κάποιες φορές γίνεται. Το σκληρό και απάνθρωπο είναι όταν συμβαίνει από αδιαφορία ή απίστευτο εγωκεντρισμό...
    Εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων και απόδοση τέτοιων καταστάσεων εδώ συνοδευόμενη με ένα αδιόρατο, λεπτεπίλεπτο χιούμορ!!!
    Μαρία μου, συγχαρητήρια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ξέρεις πρόσφατα πολύ νωπά είναι ακόμα τα δικά μου γεγονότα που χρειάστηκε να έχω δίπλα μου μια εξαιρετική ΄΄Μπέλλα΄΄ .
    Είδα πολλά στα μάτια σου και ευχαριστώ πολύ που κάθε φορά μας συγκινείς !!!
    Σε φιλώ με μια αγκαλιά μεγάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα μάτια λένε πολλά όταν βρίσκουν αποδέκτες.
      Η συγκίνηση αμοιβαία Μαρία μου!
      Ξέρω πως τέτοιες ιστορίες σκάβουν λίγο τις πληγές μας, αλλά χάρηκα πολύ που μια "Μπέλλα" ήταν δίπλα σου.
      Αγκαλιά τεράστια!

      Διαγραφή
  18. Μαρία δεν έχω λόγια!!
    Από την ανάμνηση της καισαρικής μέχρι τον πόνο της απουσίας, (Το ίδιο καρφί έχουμε… Τον ίδιο πόνο.), γεμάτη συναισθήματα η ιστορία σου...
    Υπέροχη!!!
    Φιλιά πολλά και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Μαράκι μου!
      Ήταν μια μικρή γέννα αυτή η ιστορία, αλλά τελικά βγήκε στο φως.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τη συντροφιά σου!

      Διαγραφή
  19. Πολλή τρυφερή και συγκινητική η ιστορία σου Μαρία μου!! Δυστυχώς κυρίες Νάνσες υπάρχουν πάρα πολλές, αλλά το καλό είναι ότι υπάρχουν άλλες τόσες Μπέλλες, κι ίσως και πιο πολλές ακόμα!! Ελάχιστα σπιτικά δεν εχουν βιώσει κάτι τέτοιο, οπότε περνά ακόμα πιο άμεσα το μήνυμά σου στις καρδιές μας!! Μακάρι να γινόταν κτήμα στο μυαλό του καθενός, όχι η υποχρέωση ούτε η ηθική υπόσταση του πράγματος, αλλά η αγάπη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!!
    Μπράβο σου για την δυνατή σου ιστορία της νύχτας Μαρία μου!! Σε φιλώ και να χεις ένα ξεκούραστο σ/κ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το λες Μαριλένα μου. Για την ισορροπία των πραγμάτων, υπάρχουν οι μεν και οι δε.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που ήρθες και σε φιλώ γλυκά Μαριλενάκι μου!

      Διαγραφή
  20. Άσε, γιατί με έκανες και έκλαψα εγώ, κι η Νάνσυ (τρομάρα της..) ακόμα να πάρει χαμπάρι... Κι ούτε που πρόκειται βέβαια. Κι όσο μεγαλώνουμε ξέρεις, τόσο και μπαίνουμε πιο πολύ στο ρόλο της ανήμπορης μάνας και στις αμέτρητες συνέπειες της ηλικίας... Καλό βράδυ Μαρία κι εύχομαι να συναντήσουμε μόνο Μπέλλες παρακάτω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε τέτοιες στιγμές, μοιραία προβάλλεις το δικό σου σενάριο.
      Εύχομαι κι εγώ το ίδιο Πέτρα μου...
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  21. Αχ, Μαρία μου... ανατρίχιασα. Ειλικρινά.
    Φεύγω συγκινημένη...
    Φιλιά, καλό Σ/Κ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!
      Να έχεις μια καλή νέα εβδομάδα!

      Διαγραφή
  22. Μαράκι μου γλυκό, σου γράφω προσπαθώντας να σκουπίσω τα δάκρυά μου, που δε λένε να σταματήσουν... Δεν πάει πολύ καιρός (ή τουλάχιστον για μένα είναι λίγος) που βρέθηκα στη θέση της Μπέλλας στο προσκέφαλο της γιαγιάς μου κι έτρεμα στην ιδέα ότι θα φύγει στη δική μου "βάρδια" και όχι στης μαμάς μου. Σκέφτομαι αυτή τη γυναίκα που ξεψύχισε μακριά από το παιδί της, ενώ η δική μας γιαγιά μας είχε και τις δυο (κόρη κι εγγονή) και ειλικρινά ματώνει η ψυχή μου...
    Να είσαι καλά που έδωσες αφορμή για σκέψη σε όλους!!!
    Σε φιλώ και σ' ευχαριστώ!
    Καλή Κυριακή, φίλη μου αγαπημένη
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευλογία για την κάθε γιαγιά να έχει στο προσκεφάλι της κόρη και εγγονή. Μπράβο σας και δεν είναι σχήμα λόγου.
      Ξέρω πως θέλει πολλά κουράγια να το κάνεις αυτό.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου για την προσωπική σου κατάθεση! Το εκτιμώ πολύ!

      Διαγραφή
  23. "Παντελως αχρηστα" λοιπον πλεον τα προσωπικα αντικειμενα ΜΑΣ....
    Για τα παιδια ΜΑΣ....!!

    Τι να λεμε..

    Οσο βαστουνε τα.."κοτσια" μας..."ΤΡΕΧΟΥΜΕ"..Για την ασφαλεια..Την καλοπεραση..Τις σπουδες,τα προβληματα
    Τις αναγκες τις ελλειψεις.,,
    Και πολλες φορες...
    ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΕΦΙΑ....
    Των παιδιων μας.,,

    Ναι..Εχουμε αυτο το ΚΑΘΗΚΟΝ....Αυτην την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σαν γονεις..

    Για αυτο ΤΡΕΧΟΥΜΕ....!!!

    Οταν ομως..."Τελειωσουν τα ψωμια μας"
    Ειμαστε μονοι...
    Διοτι τα παιδια ΜΑΣ....

    Τρεχουν,για τα δικα τους παιδια...


    Και παει λεγοντα....!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσκυνώ τη σοφία του λόγου σου Δάσκαλε!
      Και το μεγαλείο της ψυχής σου. Και είναι απ' τις φορές που δεν έχω τίποτα να σχολιάσω και να συμπληρώσω.
      Τα είπες όλα!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαχαίρη!

      Διαγραφή
  24. Σε κάποιους ανθρώπους ακόμα και σε οικείους, τους είναι άχρηστη η ανθρωπιά Μαρία μου, αφού κι οι ίδιοι ζουν στην ερημιά της ψυχής τους κι εκούσια απουσιάζουν. Πιστεύω πως οι δεσμοί και οι σχέσεις παιδιών – γονέων, όταν αλληλλοτροφοδοτούνται, με αγάπη, αφοσίωση και φροντίδα από τη βρεφική τους ηλικία, είναι δύσκολο ν’ απαρνηθούν τους γονείς στα γεράματα. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, βέβαια. Άγγιξες ευαίσθητα θέματα Μαράκι μου με τρυφερότητα κι “εκλεπτυσμένες” αιχμές εκεί που οφείλει και πρέπει με πολλά μηνύματα. Έχε την ευχή μας, καρδιά μου, που μοιράζεσαι μαζί μας αυτές τις υπέροχες διηγήσεις και φυτεύεις σπόρους σκέψεων, συναισθημάτων και προβληματισμών!
    Να είσαι πάντα καλά και να έχεις ένα ωραίο και γλυκό απόγευμα!
    Στέλνω μια ζεστή αγκαλιά με τα φιλιά μου! :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τέτοια λόγια και την ευχή σου να με συνοδεύει, ωραίο και γλυκό είναι το βράδυ μου.
      Κατερίνα μου... σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  25. Αλλη μια φορα εκπληκτικό το κείμενο , σαν το αγκάθι του τριανταφυλλου κεντρίζει όλους μας και μας θυμίζει στιγμές και εμπειρίες που τσακίζουν " κόκαλα " . Κανελλακι μου εχεις το χάρισμα να μας μαγευεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Όμορφη η ιστορία σου...με συγκίνησες, πόσοι άνθρωποι είναι μόνοι τους στα τελευταία τους, έχω μια φίλη που δουλεύει σε γηροκομείο και μου λέει αρκετές ιστορίες....
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φίλη σου πρέπει να έχει πολύ δυνατές εμπειρίες και πολύ δυνατό στομάχι Ωραιοζήλη μου.
      Δύσκολη η δουλειά στο γηροκομείο. Είναι αξιοθαύμαστοι οι άνθρωποι που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τέτοιους χώρους.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες!

      Διαγραφή
  27. Υπέροχη η ιστορία σου Μαρία μου... έχω ακούσει αρκετές ιστορίες με παιδιά που δε δίνουν δεκάρα για τους γονείς τους και πραγματικά είναι τόσο μα τόσο λυπηρό... με συγκίνησε η ιστορία σου.. φιλάκια πολλά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ποια κόρη και ποιανής μάνας. Δεν ξεχωρίζουν βαθμοί συγγένειας. Ξεχωρίζουν η δίψα για ανθρώπινη επαφή, το χάδι της περιποίησης στους λιγμούς και στους πυρετούς και η γνήσια μυρωδιά της κολώνιας, που τρέφει τις μύτες των ψυχών των γνήσιων΄. Πως μπορεί να πέφτει στο μαξιλάρι μια κόρη που δεν έφτασε να κλείσει στα χέρια της τα δάκτυλα της μάνας, έστω για τελευταία φορά. Τη μάνα που τίποτα δεν την ξεγράφει, την έκλεισε μέσα της μια μάνα που θα μπορέσει να περάσει την ευχή που πήρε, στο δικό της παιδί, όποτε το φέρει κοντά της.
    Μας έκανες να κερδίσουμε, την ανθρωπιά που λείπει και την ανθρωπιά που υπάρχει. Νάσαι καλά Μαρία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.