Παραλειπόμενα διακοπών και γενέθλια

Πριν από τρεις Αύγουστους, φυτεύτηκαν οι πρώτοι σπόροι. Ήμουν τυχερή γιατί το περβάζι αυτό, είχε απάγκιο και καθάριο φως απ’ τους ανθρώπους που το τίμησαν με την παρουσία τους. Είχε φροντίδα και δυναμωτικό έδαφος για να ευδοκιμήσει και ν’ απλώσει τα κλαράκια του. Κάνοντας τον απολογισμό της τριετίας που πέρασε, μόνο καλές στιγμές και  δυνατές συγκινήσεις μπορώ να καταγράψω. Και δώρα φίλων, γνωριμίες και σμιξίματα, ταχυδρομικά πακέτα, μηνύματα, τηλέφωνα, ευχές, μια γλυκιά προσδοκία για ν’ ανταμώσουμε, ανησυχίες και στεναχώριες που μοιράστηκαν ρεφενέ στην παρέα, εμψυχωτικά λόγια, να συντροφεύει ο ένας τον άλλο, να γινόμαστε μια μικρή κοινωνία ανθρώπων με κοινές ανησυχίες και ανάγκες, να γεφυρώνουμε αποστάσεις και να παραχωρούμε, να νοιαζόμαστε, να μοιραζόμαστε και να κατανοούμε τη διαφορετική άποψη και την αξία του διαλόγου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, απ’ την καρδιά μου και με όλη μου την αγάπη! Και μια ευχή· να είμαστε όλοι καλά και να γίνουν τα βασιλικά μας διπλά και τρίδιπλα!

 Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σ’ ένα περβάζι παραδοσιακού καφενείου στη Χώρα της Σκύρου. Πέρα απ’ τη φυσική ομορφιά, την υποδειγματική τάξη και καθαριότητα του νησιού και τη ζεστή φιλοξενία των ντόπιων, κράτησα κάτι μικρά ενσταντανέ που με εντυπωσίασαν.

Το έξυπνο χιούμορ τους:

[Ένα παραθαλάσσιο beach bar στο χωριό Ασπούς]

Από μια βραδινή βόλτα στο λιμάνι της Λιναριάς:

 [Υπόκλιση στον ευφάνταστο ιδιοκτήτη του οχήματος με τις …βλεφαρίδες]

Το πλοίο  «Αχιλλέας» ανήκει σε μια εταιρεία λαϊκής βάσης (Σκύρος Ναυτική Εταιρεία), με 2.000 μετόχους, ντόπιους και φίλους του νησιού. Σε κάθε είσοδο και απόπλου απ’ το λιμάνι της Λιναριάς, η μουσική απ’ το παρακείμενο μπαράκι στον Κάβο σταματάει και παίζει δυνατά το θρυλικό κομμάτι «Zarathoustra» του Strauss. Αν είναι βράδυ, οι θαμώνες ανάβουν σπινθιρίζοντα κεράκια και δημιουργείται μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα καλωσορίσματος του βαποριού στο λιμάνι.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε με διακριτικότητα, την ώρα που το ζευγάρι των ψαράδων ξέμπλεκαν τα δίχτυα στο καΐκι τους. Στον αντίποδα και λίγα μέτρα πιο πέρα, στην κεντρική μαρίνα του λιμανιού που φιλοξενεί τα ιδιόκτητα σκάφη, στο εξωτερικό σαλόνι ενός πολυτελέστατου καταμαράν, το προσωπικό ετοίμαζε πυρετωδώς το τραπέζι του δείπνου. Λευκά τραπεζομάντηλα, πορσελάνινα σερβίτσια και κρυστάλλινα κηροπήγια. Ασημένιες σαλατιέρες, ασορτί αλατοπιπεριέρες, σπάτουλες, ανοξείδωτες πένσες για τους αστακούς, λαβίδες, ραβιέρες, τυριέρες, καράφες κι όλο το τζάντζαλο της οικουμένης. Κρίμα τόσος κόπος, γιατί στο τέλος του δείπνου οι συνδαιτυμόνες το έσκασαν με ελαφρά απ’ το φωταγωγημένο σκάφος, για να βολτάρουν στο λιμάνι, να απολαύσουν το γεμάτο φεγγάρι και να φωτογραφήσουν το ζευγαράκι της ψαρόβαρκας που κολάτσιζε ψωμοτύρι και τάιζε με ψαροκέφαλα το γατομάνι που είχε συρρεύσει στην προβλήτα.

Πως το είχε πει κάποτε ο Ωνάσης;

"Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο περισσότερο ξέρεις, ότι δεν έχεις"

Στις γειτονιές της Παναγιάς

Στήνονται πανηγύρια με λαϊκές ορχήστρες στα χωριά, οι τοίχοι γεμίζουν αφίσες με τις εκδηλώσεις και τους καλλιτέχνες που θα πλαισιώσουν το γιορταστικό πρόγραμμα του Δεκαπενταύγουστου, οι πλανόδιοι μικροέμποροι τακτοποιούν τους πάγκους με την πραμάτεια τους, στα κεφαλοχώρια ντανιάζουν  τις πλαστικές τραπεζοκαρέκλες κι  οι σούβλες καθαρίζονται και λαδώνονται για να υποδεχτούν τα σφαχτάρια. Οι πλατείες σημαιοστολίζονται, οι αιωνόβιοι κορμοί απ’ τα γέρικα πλατάνια ασβεστώνονται, γυαλίζουν οι μπουρμάδες και τα πλακόστρωτα σοκάκια απ’ την πάστρα, και μόνο κάτι αποκομμένα ανθάκια βουκαμβίλιας στροβιλίζονται πέρα-δώθε κατά τη φορά του αέρα, οι εκκλησιές αστράφτουν σαν κατάλευκες νυφούλες στο μπλε χαλί του Αιγαίου και τα μικρά απόκρημνα ξωκλήσια ανοίγουν τα μανταλωμένα πορτόφυλλα τους, αχνοφέγγουν ταπεινά τα καντηλάκια τους μέχρι να φανούν οι λίγοι μα θαρραλέοι προσκυνητές που θα φτάσουν στα πιο δύσβατα σημεία του νησιού,  για ν’ ανάψουν ένα κερί στο τσίγκινο μανουάλι  και να προσευχηθούν στη χάρη Της. Εδώ δεν έχει πρόναο και κυρίως ναό, Ωραία Πύλη, άμβωνες και περίτεχνα τέμπλα. Δεν ανθίζουν βασιλικοί και μαντζουράνες στον περίγυρο, μόνο αγριάδες και πουρνάρια που τα τρώει η αρμύρα και τ’ αγιάζι του χειμώνα. Εδώ δεν σερβίρονται γιορταστικά γεύματα με τοπικές κουζίνες, δεν φτάνουν οι ήχοι απ’ τα βιολιά και τα νταούλια  που παίζουν στους μόλους και στις πλατείες και κανένα ιδιωτικό σκάφος δεν θα τολμήσει να δέσει σ’ αυτά τα καθόλου ευλίμενα νερά.

Ίσως από δω πάνω, να έχει καλύτερο σήμα προς τον ουρανό. Ανοίγουν τα πνευμόνια στον καθαρό αέρα, ξεδιπλώνεται το βλέμμα στον αχανή ορίζοντα, γαληνεύει η σκέψη στην απεραντοσύνη της θάλασσας και οι ήχοι της φύσης συνθέτουν την πιο κατανυκτική ψαλμωδία. Τα κύματα που σκάνε αφρίζοντας πάνω στα βράχια, μικρά σμήνη από  περαστικά θαλασσοπούλια κι ο βόμβος μιας ψαρόβαρκας που αργοκαλάρει μεσοπέλαγα.

 Εδώ δεν έχει τάματα κι ασήμια. Το αλισβερίσι γίνεται μόνο με καθαρή ψυχή και  ιερή προσευχή. Σε κάθε εκπνοή και μια ικεσία: «Βοήθα Παναγιά μου!... Να έχεις όλα τα παιδιά καλά, να προστατεύεις  τους αδύναμους και τους φτωχούς, να μας φυλάς απ’ τ’ άδικο, να έχουμε καλές θάλασσες κι απάνεμα λιμάνια και ειρήνη σ’ όλες τις γειτονιές του κόσμου». Κάποιοι θαλασσινοί λένε πως εκεί που ματίζει η θάλασσα με τον ουρανό,  ανοίγουν ξαφνικά οι ουράνιες πύλες πίσω απ’ τα  σύννεφα και ξεπροβάλλει η αγκαλιά της ορθάνοιχτη και προστατευτική.

 Η Μεγαλόχαρη, η Παναγιά η Θαλασσινή, η Οδηγήτρια, η Εκατονταπυλιανή, η Παναγιά του Κάστρου και η Πορταϊτισσα, η Φανερωμένη και η Παναγιά η Ερυθιανή.  Όπως κι αν την έχουν ορίσει οι λογικές του κλήρου και της ανθρωπογεωγραφίας, Εκείνη είναι το πανανθρώπινο σύμβολο της Μάνας, το φυλαχτό μας στις φουρτούνες της ζωής και το πρότυπο της μητρικής αγάπης και της αληθινής ιεροσύνης.

Καλή Παναγιά σ’ όλους και Χρόνια Πολλά σ’ όσους γιορτάζουν σήμερα!

φωτογραφίες: Θάνος Τσάκαλος