(Αμάν αυτή η μάνα σου πια)
Βράδυ καθημερινής. Κλασσικό
δείπνο, μιας συνηθισμένης (στη γκρίνια) οικογένειας. Τριάρι στη τσιμεντένια καρδιά
της πόλης∙ η κρεββατοκάμαρα του ζεύγους,
το εφηβικό δωμάτιο της Νικόλ και το μικροσκοπικό ημιυπαίθριο, που φιλοξενεί την
κυρία Νικολίτσα, πεθερά της Βούλας και μητέρα του Παντελή. Στενό μπαλκονάκι με
ξεφτισμένες τέντες και θέα στη μπουγάδα απ’ το απέναντι τριάρι, όπου είναι
στρυμωγμένη μια άλλη τυπική οικογένεια…
-
Νικόοοολ,
κλείσ’το ρημάδι κι έλα να φάμε!
-
Άντε Νικολίτσα
μου, ήρθε ο μπαμπάς πουλάκι μου…πλύνε τα χέρια σου…
-
Σπέρααα…πάλι
τρώγεστε; Μέχρι έξω ακούγεστε!
-
Η κόρη σου!
-
Τι έκανε
πάλι η Νικολίτσα;
-
Νικόλ τη
λένε!
-
Ναι καλά, τι
σου’ κανε το παιδί;
-
Ναι βρε
Βούλα μου, τι σου φταίει πάλι το έρμο;
-
Καλά, εσύ
δεν την έβριζες νωρίτερα,που δεν ξεκολλάει απ’ το κινητό;
-
Να μην της
παίρνατε κινητό, εσείς φταίτε! Τι δουλειά έχει μια σταλιά κοριτσάκι με κινητό;
-
Μας
τρολάρεις ρε γιαγιά; Ξέρεις από πότε έχω περίοδο;
-
ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ
ΒΟΥΛΩΣ’ΤΟ!... Καλά ρε Βούλα, της ήρθε
περίοδος και δεν μου είπες τίποτα;
-
ΝΙΚΟΛ τη
λένε! Δε πήρες χαμπάρι τα κιβώτια με τις
σερβιέτες;
-
Το κοριτσάκι
μου…Της μίλησες τουλάχιστον σα μάνα προς κόρη;
-
Ναι, εμένα
περίμενε!
-
Θα φάμε
επιτέλους;
-
Πες ότι έχεις
πρεμούρες να δεις τη Φαζιλέτ!... Κι ύστερα λες για την εγγονή σου… ΕΣΥ, που
έχεις κολλήσει βεντούζα στην τηλεόραση!
-
Ρε Βούλα!...
Όρεξη έχεις βραδιάτικα;
-
Θα με
πεθάνετε εσείς…κάνε παιδιά σου λένε!
-
Καλά άστο γι’
απόψε, πεθαίνεις αύριο…Βούλα, τι έψησες;
-
Το ψάρι στα
χείλη μου έψησε, που ανάθεμα την ώρα που άφησα το χωριό, για να καταχωνιαστώ στο
κλουβί με τους τρελούς!
-
Μπορούμε να
ελπίζουμε σε μια απόδραση δηλαδή;
-
ΒΟΥΛΑ, ΤΙ
ΕΨΗΣΕΣ;
-
Ψάρι
λαδορίγανη.
-
Πάαααλι ψάρι
ρε μάνα; Ήμαρτον!...
-
Συγνώμη
κορίτσι μου, αύριο θα ετοιμάσω ελάφι γουέλινγκτον…με τσιπς το θέλεις, ή
προτιμάς ένα αντζέμ πιλάφι;
-
Πάω να βγάλω
το ψάρι απ’ το φούρνο…άντε, κάντε και κάνα σταυρό να σας συγχωρέσει ο Θεός για
τις αμαρτίες σας!
-
Με τόσα
τούρκικα που βλέπεις, θα φέρουμε ιμάμη να σε διαβάσει…άμα έρθει η ώρα σου…
-
ΒΟΥΛΑ
ΒΟΥΛΩΣ’ΤΟ!... Μια φορά να φάμε σαν άνθρωποι ρε γαμώτο!…
-
Νικόλ, φέρε
ποτήρια!
-
Πάλι εγώ;
-
Άστα
Νικολίτσα μου, τα φέρνω εγώ…
-
Νικόλ τη
λένε! Μια φορά να συμφωνήσουμε σε κάτι ρε Παντελή!
-
Ρίξε μου
τώρα και ευθύνες!…Έβαλες καμμιά μπύρα στο ψυγείο;
-
Δε
θυμάμαι...τράβα δες!
-
Άστο μπαμπά,
πάω εγώ…
-
Μπράβο
κούκλα μου!...
-
Μήπως ρώτησες
για το σελφοκόνταρο που λέγαμε;
-
Όχι…
-
Καλά, άσε θα
τα φέρει η γιαγιά τα ποτήρια…
-
Ρε μάνα; Τι
κάνεις τόση ώρα στην κουζίνα; Τι
έγινε γαμώ το στανιό μου; Την κατάπιε ο φούρνος;
-
Πού τέτοια τύχη;
-
ΒΟΥΛΑ ΣΚΑΣΕ!
-
Σκάσε εσύ,
Παντελή!
-
Δε σκάτε κι
οι δυο σας λέω ‘γω; Δεν σας αντέχω άλλο!...Πάω στη γιαγιά να τη βοηθήσω…
-
Τα βλέπεις;
Θα το τρελάνουμε το παιδί με τις υστερίες σου!
-
Τα χαΐρια
της μάνας σου δεν τα βλέπεις; Μας έχει σπάσει τα νεύρα με τη μουρμούρα της…
-
ΓΙΑ-ΓΙΑ!!!...
-
Κάηκε το
ψάρι; Και τα’λεγα εγώ!... Η γρουσουζιά της Παναγία μου!...
(Το ζευγάρι τρέχει στην κουζίνα)
-
Μάνα;
-
Αχ, και της
το’ πα της χριστιανής!…Οι πάνω αντιστάσεις έχουν διαρροή…
-
Εσύ
φταις!...Κακούργα γυναίκα!...
-
Τόσο καιρό
σε κυνηγάω ν’ αλλάξεις το ρελέ!
-
Κι ότι την
έψηνα να μου πάρει το σελφοκόνταρο ρε γαμώτο!
-
Την
παράψησες όμως…
-
Είστε
ηλίθιες ρε;
-
Εσύ που
είσαι λογικός, γιατί δεν την ξεφουρνίζεις, μήπως την προλάβουμε ζωντανή;
-
Θα με
χτυπήσει το ρεύμα!
-
Ενώ αν
είχαμε τώρα το σελφοκόνταρο, θα την σπρώχναμε με ασφάλεια! Τα’ λεγα εγώ!
[Συμμετείχε στην πρώτη απόπειρα - άσκηση σεναρίου, με τίτλο: «Πες το με εικόνες» εμπνευσμένο και σκηνοθετημένο στην εντέλεια, απ’
τον καλό φίλο Γιάννη (Giannis Pit ή και CINEFIL, όπως είναι
γνωστός στο διαδικτυακό στερέωμα).
Η αγάπη του Γιάννη για το σινεμά, οι γνώσεις που έχει κατακτήσει με την πολύχρονη
παρουσία του στο χώρο, οι έρευνές και το
πάθος του για τους δημιουργούς της έβδομης τέχνης, αλλά κυρίως η (πάντα) ευγενική
του διάθεση να μοιράζεται εμπειρίες και να δημιουργεί διαδραστικές συνευρέσεις,
έδωσαν το έναυσμα για τη νέα αυτή ιδέα. Απόπειρες να γράψουμε σε σεναριακή
μορφή, μικρά κείμενα. Η αρχή έγινε, ελπίζω να ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες
του και να συνεχίσει να μας δίνει τέτοιες αφορμές για έκφραση και
δημιουργικότητα.
Η “Μουρμούρα ιλ φό[ρ]νο”, συρρικνώθηκε για τις ανάγκες του ορίου
λέξεων στο παιχνίδι, κι εδώ είναι στην αρχική της μορφή. Ευχαριστώ θερμά τους συμπαίκτες
και τους φίλους που διάβασαν και αξιολόγησαν τα κείμενά μας και φυσικά ένα
μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Γιάννη!]
