Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019

Σφαίρα γενεθλίων


Κάθε φορά που αργούσες να γυρίσεις σπίτι, γινόμουν έξαλλος. Η μάνα σου με συγκρατούσε να μην σ’ αρπάξω απ’ την αλογοουρά και σε πλακώσω στις σφαλιάρες. Κι ήταν κάτι βράδια που ερχόμουν “φτιαγμένος” απ’ την υπηρεσία, ο Θεός να με συγχωρέσει, μα έβλεπα στο πρόσωπό σου όλα εκείνα τα τσογλάνια που μας πετάγανε μολότοφ, λίγο νωρίτερα. Πώς γλύτωσε απ’ τα χέρια μου εκείνο το κωλόπαιδο που μας έριξε το καπνογόνο μες στην κλούβα; Πώς; Άγιο είχαμε και δεν λαμπαδιάσαμε όλοι μας… Μα τι λέω; Oι άλλοι είχανε τον άγιο με το μέρος τους. Εγώ, όμως, δεν έπρεπε να ζήσω, εκείνο το βράδυ. Χίλιες φορές να γινόμουν κάρβουνο και να μην περνούσα αυτό το μαρτύριο που ζω τώρα… Να μην βρισκόμουν εδώ, απόψε. Ας γινόταν να γυρίσω το χρόνο, λίγες μέρες πίσω…


Απόψε είναι τα γενέθλιά σου. Αν ζούσες, θα σου έκανα ένα απ’ αυτά τα σαχλά δώρα που συνήθιζα να σου παίρνω, από τότε που ήσουν πιτσιρίκι. Όχι πως πολυνοιαζόμουν για γενέθλια και τέτοιες μαλακίες, πιο πολύ γούσταρα να μπαίνω στο μάτι της μάνας σου. Για να την θυμώσω και να της πάω κόντρα που σ’ ονειρευόταν επιστήμονα διανοούμενο. Κάτι βράδια που σηκωνόμουν για τουαλέτα κι έβλεπα το φως του δωματίου σου αναμμένο, σκύλιαζα. Ήξερα πως διαβάζεις πάλι, σε άκουγα να φυλλομετράς και να τακτοποιείς στα ράφια τα βιβλία σου, και με το ζόρι κρατιόμουν να μην χιμήξω μέσα και να τα κάνω όλα λαμπόγυαλο. Ήταν κι αυτή η φράση που μου είχες πει κάποτε, και μου θόλωνε το μυαλό, βρε αγόρι μου. “Εγώ, δεν πάω στρατό, δεν πιάνω όπλο στα χέρια μου, να το ξέρεις!” Κι ήταν το πιο μεγάλο ψέμα που μου είπες!


Θυμάσαι πέρσι που ᾽κλεισες τα δεκαοχτώ και σου ᾽κανα δώρο εκείνο το αεροβόλο; Η άλλη είχε φρικάρει και με κέντριζε σαν τη σφίγγα με τα μάτια της. Θυμάσαι τη φάση που αυτή ωρυόταν, κι εγώ σε γραπώνω απ’ την κουκούλα και κλειδωνόμαστε στην κουζίνα; Τι γέλια είχα ρίξει τότε, ο μαλάκας! Ήθελα να σε κάνω άντρα, έτσι το εννοούσα εγώ το πέρασμά σου στην ενηλικίωση. Κι όσο άκουγες τις τσιρίδες της και δείλιαζες, εγώ σου φώναζα: “Άσ’ τηνε, μωρέ, την υστερικιά, κι έλα να σου μάθω καλό σημάδι”. Κι ανοίγω το παραθυράκι της κουζίνας και… μπαμ-μπαμ-μπαμ… πάρ ᾽τα κάτω τα νεράντζια στον κήπο. “Ε; Με παραδέχεσαι, δικέ μου;” σου φώναζα πωρωμένος. Και τότε σου έδωσα το αεροβόλο. “Ρίξε, ρε!” Θυμάσαι;


Έτρεμες σαν το ψάρι, φουκαρά μου… Και πού να ᾽ξερες πως εγώ έτρεμα περισσότερο από σένα! Κι όταν έβαλες την κάνη στο λαιμό σου, κιότεψα. “Να την πατήσω να γελάσουμε κι άλλο;” Το δάχτυλό σου έσφιγγε σιγά-σιγά τη σκανδάλη και στ’ άρπαξα τελευταία στιγμή απ’ τα χέρια. Είχα πάθει σοκ. Ορκίστηκα πως, τέρμα τα νταϊλίκια μαζί σου. Τόσο μαλάκας ήμουν! Χρόνια παίζω μ’ αυτά τα μαραφέτια κι εσύ με αφόπλισες με μία σου φράση.


Το θυμάσαι κι αυτό; Καλό εργαλείο, αξιόπιστο και γρήγορο. Βρίσκει πάντα το στόχο του. Μας το δώσανε τις προάλλες στην υπηρεσία, για ν’ αποσύρουμε τα παλιά περίστροφα. Παλιατζούρες πια. Ενώ αυτό; Τεφαρίκι σου λέω, δικέ μου! Μα πού στο διάολο το ξετρύπωσες, μου λες; Το κρατούσα καλά κρυμμένο στο σπίτι. Έτσι νόμιζα, ο μαλάκας. Αχρησιμοποίητο ήταν. Ολοκαίνουργιο, του κουτιού! Μία σφαίρα έλειπε μόνο απ’ τη θαλάμη του. Αυτή που ξεσφήνωσαν απ’ την καρωτίδα σου. Την καθάρισα, τη γυάλισα και την έδωσα στη μάνα σου. Nα την έχει με τα πράγματά σου και να σε θυμάται. Τις υπόλοιπες σφαίρες τις πέταξα. Μία μου φτάνει. Ξέρω καλό σημάδι, τώρα πια. Στο ίδιο σημείο που μου έμαθες, εσύ, να σημαδεύω. Εδώ κάτω…


Χρόνια πολλά, αγόρι μου! Έρχομαι να το γιορτάσουμε παρέα… Άσε, πάλι μαλακίες λέω. Δεν έχω θέση στον παράδεισο που είσαι τώρα. Μια ζωή παραβίαζα το χώρο σου κι άρπαζα ό,τι σ’ έκανε ευτυχισμένο. Πατέρας να σου πετύχει!... Η τελευταία μου λεηλασία στο δωμάτιό σου, έγινε απόψε. Έκλεψα το φούτερ σου. Αυτό το μαύρο με την κουκούλα που δεν το έβγαζες από πάνω σου. Έχει τη μυρωδιά σου, ακόμα. Όλα μυρίζουν εσένα, πια. Όλα…


Σαν βεγγαλικό που ξερνάει τον κόκκινο καπνό του θα τιναχτεί το κεφάλι μου. Η ύστατη συγγνώμη μου, πριν ριχτώ καταμεσής στην κόλαση.




Είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική σκυτάλη #4, που οργανώνει η MaryPertax στο ιστολόγιό της ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.


Με τη σειρά μου παραδίδω τη Φωτο-Σκυτάλη μου στην αγαπημένη μας φίλη Ρούλα Σμαραγδάκη. Είναι μια φωτογραφία εποχής, με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και νοσταλγική διάθεση. Πηγή:


Και η λέξη που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει στην ιστορία της είναι: "παραμύθι"
Μαίρη μου, ένα ειλικρινές ευχαριστώ για την ομαδικότητα και τη συλλογική δουλειά που απολαμβάνουμε μέσα απ’ αυτό το παιχνίδι!

51 σχόλια:

  1. Χριστέ μου! Μαρία!
    Δηλαδή, ας μου πει ένας τουλάχιστον από εδώ, πως εγώ ή ο κάθε "εγώ" να "υποδεχτεί" και να μιλήσει για ένα τέτοιο αφήγημα. Πως να σταθεί απέναντι σε μια τέτοια εξομολόγηση.
    Αγαπημένη μου φίλη. Μιλώντας την ίδια περίπου "γλώσσα σκέψης" στέκομαι εκστατικός απέναντι σε αυτό το βίωμα του ένστολου θύτη. Του "οργάνου της τάξεως" που για αυτό, όλα γύρω είναι ένας "κινούμενος στόχος". Από αδέσποτα ανήμπορα ζώα, ανυπεράσπιστους αδύναμους ιδιαίτερους ανθρώπους, "εχθρούς της τάξεως και της ηθικής", απόβλητους μεροκαματιάρηδες ξωμάχους της ζωής. "Αδελφές" και "λεσβίες" που λερώνουν την κοινωνία. Αλήτες εργάτες που τολμούν να απεργούν και να διεκδικούν. Σκατοκουλτουριάρηδες φοιτητές που παριστάνουν τους ανατρεπτικούς, κομμουνιστές που ποτέ δεν σκύβουν το κεφάλι.
    Τα πάντα όλα ένας "κινούμενος στόχος". Με αυτό έμαθαν να ζουν, αυτό διδάσκονται αιώνες τώρα. Σε αυτές τις "αρχές" υπηρετούν. Ποτέ τους Μαρία δεν λογοδότησαν! Ποτέ τους δεν ελέγχθηκαν! Ποτέ τους δεν τιμωρήθηκαν για όσα ανόσια βήματα έσυραν μέσα στο διάβα της ιστορίας.
    Πραίτωρες ενός κράτους που το μόνο που γνωρίζουν και επίσημα διδάσκονται είναι ο "εχθρός λαός".
    Και, μέσα από το δικό σου συγκλονιστικό αφήγημα, μπορεί να φτάσουν στο σημείο της ύστατης κρίσεως διαβαίνοντας τη δική τους προσωπική τραγωδία.
    Ξέρεις, μου θυμίζεις την συγκλονιστική σχέση που είχε ο Συνταγματάρχης Φιτς με τον γιο του Ρίκυ στο "American beauty". Την θυμάσαι εκείνη τη σχέση;
    Να σου πω κάτι κλείνοντας Μαρία. Στο αφήγημά σου αφήνεις μια χαραμάδα για να φτάσει ο θύτης στην αλήθεια και στην "λύτρωση" με τρόπο απόλυτα Αρχαίας τραγωδίας.
    Στην πραγματική ζωή δεν πιστεύω ότι για αυτού του είδους τα άτομα, με αυτήν την νοοτροπία, υπάρχει ελπίδα! Ένα απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν πρόκειται να τους επαναφέρει. Τα όσα γίνονται αυτές τις μέρες στη Χιλή, όπου ένστολοι "φύλακες της τάξεως" έχουν ως στόχο μάτια διαδηλωτών, κραυγάζουν για την αλήθεια. Μην έχεις την παραμικρή αναστολή ότι σαν χρειαστεί θα το κάνουν παντού!

    Όσον αφορά την φωτογραφία σου για τη Ρούλα μας, υπέροχη και συμβολική! Να της ευχηθώ καλή επιτυχία!
    Μαρία! η συγκίνησή μου σπονδή στο λόγο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χείμαρρος σωστός το σχόλιό σου Γιάννη και σ' ευχαριστώ πολύ για την εξαιρετική ψυχανάλυση που έκανες στο προφίλ του "ένστολου θύτη". Προεκτείνοντάς το μέχρι αυτά που συμβαίνουν στη Χιλή, έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της θεωρίας "νόμος & τάξη". Ως φαίνεται, αυτή η νοοτροπία έχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας με το μέρος της, οπότε προβλέπεται να ζήσουμε ξανά εποχές αλήστου μνήμης.
      Να είσαι καλά βρε Γιάννη!

      Διαγραφή
    2. Ναι, σίγουρα κάθε κοινωνία τρέφει τις δικές αυταπάτες Μαρία μου. Κάπως έτσι Ιταλοί και Γερμανοί, εργάτες και λαός, θεώρησαν ότι Μουσολίνι και Χίτλερ, φασίστες δηλαδή, θα τους ανέβαζαν στους ...επτά ουρανούς. Ντύθηκαν λοιπόν βασανιστές, έγιναν δολοφόνοι, φονιάδες και μετά τράβαγαν τα μαλλιά τους μετρώντας τα ερείπια στα σπιτικά τους πνιγμένα στο αίμα.
      Ας δουλέψουμε να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις.

      Υ.Γ. Κρίσιμο επίσης εδώ είναι να αντιληφθεί ο αναγνώστης στο κείμενό σου ότι δεν είναι μόνο ο "άντρακλας" που γίνεται θύτης σκοπευτής αλλά ο "ένστολος φύλακας της τάξεως" και η ιδεολογία που αναπαράγει.

      Καλησπέρα Μαρία μου.

      Διαγραφή
  2. Συγκλονιστικό!! Αχ βρε Μαρία μου πόσο συγκινήθηκα και πόσο θύμωσα με τους πατεράδες γενικά-όχι μόνο τους ένστολους- που προσπαθούν να κάνουν μάγκα το γιο τους, να τον μυήσουν στο ''αντριλίκι''. Πόσος πόνος βγαίνει από κάθε γραμμή σου! Εντυπωσιάστηκα αν και δεν πίστευα ότι θα εντυπωσιαζόμουν από σένα ξανά ποτέ, αφού σε ξέρω.
    Φοβερή γραφή, φοβερή ιστορία!
    Μπράβο Μαρία που έδειξες αυτήν την πλευρά, δεν περίμενα τέτοια ιστορία. Καθηλώθηκα!
    Η φωτογραφία για τη Ρούλα απίθανη
    Καλή συνέχεια κορίτσι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι στην "κουλτούρα" κάποιων να θεωρούν το νταηλίκι ως αντριλίκι. Και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε καθημερινά, με την γυναικεία κακοποίηση να έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Άννα μου!

      Διαγραφή
  3. Τι σφαίρα στην καρδιά ήταν αυτή σου η ιστορία; Πω πω! Δεν μαζεύομαι από την συγκίνηση που ένοιωσα και από τον θυμό για όλα αυτά τα στάνταρ που έχουν οι γονείς και ειδικά οι πατεράδες για τους γιους τους! Λες και δεν έχουν δική τους προσωπικότητα. Τι αίσχος και τι ανεπίδεκτοι μαθήσεως είμαστε! Τόσα μας διδάσκει αυτή η ζωή και εμείς κουμπούρες στην ίδια τάξη συνεχώς! Σ' ευχαριστώ για την πανέμορφη συμμετοχή σου Μαρία μου! Υπέροχη η φωτό για την Ρούλα και θεωρώ πως θα της αρέσει! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι που αυτό το αλισβερίσι με τις φωτογραφίες, ενεργοποιεί τη φαντασία μας Μαίρη μου. Η δύναμη της εικόνας είναι αδιαμφισβήτητη.
      Η ιστορία βέβαια δεν είναι προϊόν φαντασίας, αφού έχουν καταγραφεί αυτοκτονίες παιδιών (ή ατυχήματα) με υπηρεσιακά ή και κυνηγετικά όπλα που υπάρχουν στα σπίτια τους.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα!

      Διαγραφή
  4. Μαρία, ό,τι δικό σου έχω διαβάσει αναφέρεται σε μια τραγική πραγματικότητα είτε πολιτική είτε κοινωνική.
    Πατέρας να θέλει να δει τον γιό του άντρα αγοράζοντας του όπλο. Πα-τέρας!
    Πόσο κάλοι μπορούν να είναι οι άνθρωποι! Οι γονείς. Πόσο αδικημένα είναι τα παιδιά που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν από κατάλληλους γονείς!

    Ωωω για την φωτογραφία που διάλεξες μαζί με τη λέξη παραμύθι δεν έχω λόγια.
    Εξαιρετικότατα και τα δύο, γεννούν ευθύς αμέσως την έμπνευση.

    Σου αφήνω τα φιλιά μου
    την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν δεν καταφέρουμε ν' αντισταθούμε σ' αυτή την οπλο-λατρεία, μάς βλέπω να ζούμε αυτά που γίνονται ήδη στα σχολεία της Αμερικής. Τα παιδιά πληρώνουν πάντα τις παθογένειες του συστήματος, Στέλλα μου.
      Την καλησπέρα μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη βόλτα και το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  5. Δεν έχω λόγια, συγκινήθηκα και μπήκα μεσα στη ψυχή και στα δρώμενα. Η κίνηση με το φούτερ..πόσες φορές δεν έτύχέ νά τό κάνουμε..δακρύζω γιατί μου έτυχε..Υπέροχο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταλαβαίνω. Αυτά τα ρούχα με τις μυρωδιές τους, και κάτω από συνθήκες απώλειας, είναι μια σπαρακτική εμπειρία.
      Σ' ευχαριστώ Γεωργία μου!

      Διαγραφή
  6. Συγκλονιστικη και τοσο αληθινη ιστορια.ποσες φορες δεν εχουμε θρηνησει για τετοια θεματα.απο εκει δεν βγηκε το λεχθεν:τα αδεια οπλα σκοτωνουν?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το ήξερα αλλά είναι ακριβές. Τα όπλα, ακόμα και νεροπίστολα, σκοτώνουν. Και μόνο η κίνηση να σημαδεύεις έναν άνθρώπινο στόχο, είναι και μια μύηση στην επιθετικότητα.
      Σ' ευχαριστώ Λίτσα!

      Διαγραφή
  7. Εχω παθει ..Κανελλακι..δεν εξηγείται αλλιως αυτο που παθενω καθε φορα διαβαζοντας σε Μαρακι μου ..Τι συγκλονιστικος στοχος ηταν αυτος!!! τι ιστορια!!!Τι λαθη μεγαλα κανουν οι γονεις οπως ο ηρωας σου Κανελλακι μου να θελουν να κανουν τα παιδια τους κατ εικονα και ομοιοση τους και προπαντως οι πατεραδες ..Κοιτα ομως τι μπορει να κανει ενας στοχος και πως μπορει να αλαξει πορεια...και να βγαλει ..πολύ αργα βεβαια .. την ανθρωπια που κρυβουν ακομη και αυτοι που νομιζουν οτι ειναι δυνατοι..
    Οτι αλλο και να γραψω δεν νομιζω οτι θα βρω τα λογια για οτι ενιωσα στο λυτρωτικο τελος!!!!!
    Σε ευχαριστω παρα πολύ για την πανεμορφη εικονα που επελεξες για μενα Κανελλακι μου ελπίζω να φανω ανταξια της.. την αγαπη μου παντα..φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγά μην και δεν φανείς αντάξια, εσύ!
      Ρουλάκι μου, είμαι σίγουρη πως μέσα απ' τη δική σου οπτική, θα βιώσουμε το μαγικό παραμύθι των γιορτών.
      Σε φιλώ γλυκά και σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου για τα λόγια σου ♥

      Διαγραφή
  8. Ύβρις άτη νέμεσις τίσις.
    Με τον δικό σου ιδιαίτερο τρόπο, Μαρία, ξετυλίγεις μια τραγωδία, ερευνώντας τη βαριά ψυχοσύνθεση ενός άγριου «οργάνου».
    Κι όπως όλες οι τραγωδίες, με το δίδαγμά της!
    Φοβερό κείμενο!
    Θα μπορούσε ν’ αποτελέσει έναν δραματικό θεατρικό μονόλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το φαντάστηκα και ως μονόλογο, Άρη (όπως πάντα, είσαι μέσα στο μυαλό μου)...
      Ειλικρινά σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  9. Μαρία μου, δεν υπάρχεις! Τι συγκλονιστικό κείμενο! Πόση αλήθεια και πόσο πόνο κρύβει! Θύτης και θύμα ο πατέρας. Εγκλωβισμένος στα δικά του "πιστεύω", σε αυτό που πίστευε, στο "αντριλίκι". Θύμα του το ίδιο του το παιδί. Τύψεις, πόνος, και τελικά η μεγάλη απόφαση να στρέφει το περίστροφο στο ίδιο σημείο που το έστρεψε και ο γιος του. Δεν έχω λόγια. Θερμά συγχαρητήρια, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σταχυολογώντας τις πολύτιμες στιγμές...πολύτιμες, έτσι θεωρούσε κατά την άποψή του κι αυτό γιατί έτσι θα «έμπαινε στο μάτι» της γυναίκας του, διαπιστώνει πως είχε πολλά ρήγματα η σχέση τους.
    Θύμα κι αυτός της μισαλλοδοξίας του και των πολιτικών ιδεολογιών του καταστρέφει το πιο όμορφο, το πιο ιερό συναίσθημα της πατρότητας. Οι προσωπικές του εμπειρίες για τους ήρωες «με τα πιστόλια» γίνεται έπαρση, εμμονή, μίσος για ότι έχει την έννοια της διαφορετικής «κουλτούρας» της διαφορετικής βούλησης της νέας γενιάς.
    Ο φόρος της συνείδησης βαρύς. Τραγικό θύμα του ίδιου του εαυτού του. Η πατρική ευαισθησία έρχεται αργά. Μια ένοχη συγνώμη δεν επαρκεί. Ανελέητη η μοίρα που υφαίνει τη ζωή. Θολή από τύψεις η σκέψη δεν ωφελεί πια.
    Δυνατό ηθογραφικό κείμενο, με βάθος αυτογνωσίας, βαθιά συναισθηματικό, με μια καταλυτική σχέση πατέρα-γιου και μια ιδεολογική σύγκρουση που αποτυπώνει ξεκάθαρα τις συνέπειές της.
    Ένα συναρπαστικό κείμενο που με συγκίνησε. (μόνο που κράτησε λίγο)
    Συγχαρητήρια Μαρία μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άλλη μια εύστοχη ενδοσκόπηση στην ψυχολογία του πατέρα-πιστολέρο. Που συνήθως είναι αυτοκαταστροφικά άτομα, γεμάτα τοξικότητα και αρνητικό φορτίο. Κι αλίμονο αν τα παιδιά τους έχουν διαφορετικές αξίες.
      Αννίκα μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  11. Τι κείμενο Μαρία μου !!! Μία σφαίρα στις συνειδήσεις μας....στις στρεβλές αντιλήψεις μας γιά το μεγάλωμα των παιδιών μας, στις λανθασμένες πεποιθήσεις μας, στις άστοχες επιδιώξεις μας....Αυτή η σφαίρα σου Μαρία μου τα οριοθέτησε όλα....και συγκλονισμένους μας άφησε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους...Σ΄ευχαριστώ και σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πεδίο βολής το κάναμε εδώ μέσα, ε; 😶
      Κλαυδία μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  12. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό που θα γράψεις θα είναι πάλι γροθιά στο στομάχι, Μαράκι μου.
    Δεν περίμενα τόσο δυνατή.
    Πόσες φορές θα αναρωτηθούμε άραγε, τί δεν κάναμε σωστά στο μεγάλωμα τους;
    Κι απάντηση δεν θα πάρουμε φυσικά.
    Η φωτογραφία για τη Ρούλα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φωτογραφία της Ρούλας είναι το "γλυκό κουταλιού" μετά το κυρίως γεύμα που μας έπεσε λίγο βαρύ. Ρένα μου, δεν χρειάζονται συνταγές για σωστό μεγάλωμα. Η αγάπη ως βάση, αρκεί. Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία. Εσύ τα ξέρεις καλύτερα, αφού εκτός από μητέρα, είσαι και υποδειγματική γιαγιά. Μακάρι όλα τα παιδιά να είχαν τέτοια βιώματα...
      Σε φιλώ γλυκά ♥

      Διαγραφή
  13. Έχει τύχει να γνωρίσω δυο-τρεις τέτοιους πατεράδες. Με τέτοια νοοτροπία εννοώ. Όχι απαραίτητα κολλημένους μόνο με τη δύναμη αλλά και με την μπαγαποντιά, με τη κακώς εννοούμενη σεξουαλικότητα και τόσα άλλα. Με τη μόνη διαφορά πως δεν είχαν γιο που να τους επιφυλάξει μια τόσο δραματική "τιμωρία". Αλίμονο στους πατεράδες που φθάνουν να μάθουν απ' τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο.
    Ετούτος, της ιστορίας, είχε τουλάχιστον μια καλά κρυμμένη συνείδηση για να τον βάλει στη θέση του. Αλλά και πάλι, τι να το κάνεις;
    Πείστηκα πώς έτσι έγινε και λυπήθηκα και μετά θύμωσα και αγανάκτησα...
    Είναι η μεγάλη δύναμη του λόγου σου που με παρέσυρε Μαρία!
    Συγκλονιστικό!
    Σ'ευχαριστώ. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελλείψει γιου, η "τιμωρία" έρχεται μοιραία από άλλα κανάλια.
      Απ' τη θεία δίκη, δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς μας, όσα όπλα κι αν διαθέτει.
      Μαρία μου, δεν έγραψα κάποια φανταστική ιστορία, είναι δυστυχώς ένα υπαρκτό μοντέλο οικογένειας. Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  14. Ε να προσέχουμε λίγο κι εμείς οι μαμάδες πώς μεγαλώνουμε τα αγόρια μας, να μη μας βγαίνουν τόσο νταήδες, για να είναι καλύτεροι απέναντι στην κοινωνία και στις οικογένειές τους...
    Το ότι είναι εξαιρετικό και πολύ δυνατό το κείμενο, δεν χρειάζεται να το πω.
    Άλλωστε, ποτέ δεν έχεις γράψει κάτι λιγότερο από κειμενάρες.
    Και επειδή έπαθα έναν κόμπο τώρα, λέω να πηγαίνω σιγά-σιγά και να κάτσω να σκεφτώ.
    Καλό Σαββατοκύριακο Μαρία Κανελλάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ νόμιζα πως θα πας σιγά-σιγά να τσιμπήσεις κανένα μελομακάρονο για να γλυκαθείς...
      Ως μαμάδες να προσέχουμε, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
      Αλλά υπάρχουν και μπαμπάδες. Δεν φυτρώσανε από μόνα τους. Και συνήθως τα πρότυπα για τα αγόρια, είναι οι πατεράδες τους. Ας προσέχουν κι αυτοί λοιπόν.
      Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις και μιλ μερσί για τη... "σχολιάρα" 🙂

      Διαγραφή
  15. Ένα ακόμα συγκλονιστικό κείμενο που μας βάζει όλους απέναντι στην Ευθύνη, γιατί ως άτομα που "διαφέρουμε" λόγω καρδιάς απ΄τα ζώα (τα τετράποδα), η λέξη Ευθύνη δεν αφορά μόνο στο πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, αλλά και στο πώς στέκουμε απέναντι στη ζωή καθημερινά.
    Και παρακαλώ ας πάψουμε να είμαστε αφελείς και να αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν τόσα και τόσα στη ζωή.
    Μαρία μου, να πω Εύγε που βάζεις τα πράγματα στη θέση τους τόσο παραστατικά και αγγίζεις βαθιά τις συνειδήσεις όλων μας!
    Η σκυτάλη στην Ρούλα είμαι σίγουρη πως θα μας δώσει πολύ συγκίνηση!

    ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και ευγνωμοσύνης για τα κείμενα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ας πάψουμε να είμαστε αφελείς και να αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν τόσα και τόσα στη ζωή"
      Στεφανία μου, σ' ευχαριστώ ειδικά γι' αυτή την αράδα σου.
      Πέτυχες διάνα στο "στόχο" μου!

      Διαγραφή
  16. Νομίζω έπαιξε τρελή συνωμοσία για το θέμα σου Μαρία μου τώρα που πλησιάζει και η επέτειος του Αλέξη. Αισιόδοξο το κείμενό σου στο τέλος ο πατέρας φωτίζεται, δεν ξέρω αν ένας κλασσικός εθνικόφρονας Ελληνάρας μπορεί να μαλακώσει έτσι την ψυχή του. Εκτός και αν το έχεις δει με τα μάτια σου. Όμορφο κείμενο πάντως όπως πάντα. Να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είχα μόνο τον Αλέξη κατά νου, αλλά και όλα τα επόμενα θύματα της αστυνομικής βίας. Ακόμα κι αν δεν κατέληξαν σαν το άτυχο αυτό παιδί, θα ζουν ισοβίως με ανοιχτές πληγές στην ψυχή και στο σώμα τους.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Κρίστυ μου!

      Διαγραφή
  17. Δύσκολο να λες αντίο στο παιδί σου, όταν το βλέπεις είτε να ανοίγει κάπου μακριά τα φτερά του είτε να μπαίνει μια τελεία στη ζωή του. Δύσκολο να κάνεις τον απολογισμό σου ως γονιός. Να αφήνεις την αυτοτιμωρία στην άκρη και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεών σου.
    Διαβάζοντας το κείμενο συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να ακούμε την φωνή των νέων ανθρώπων, είτε μέσα από τις φωνές τους είτε μέσα από τη σιωπή τους.
    Μου αρέσει πολύ το πώς κάθε κομμάτι της φωτογραφίας βρήκε ξεχωριστή θέση στο κείμενο. Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι ευθύνες αναλαμβάνονται απ' όσους διαθέτουν μια στοιχειώδη ευαισθησία και υπευθυνότητα. Και ναι, είναι δυσβάσταχτο το φορτίο του αποχαιρετισμού στο παιδί σου. Πόσο μάλλον αν το έχεις "πυροβολήσει" εσύ. Να μπορούμε να ακούμε τα παιδιά, είναι η ύψιστη τέχνη για ένα γονιό. Έχεις απόλυτο δίκιο.
      Τζοάννα μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  18. (Τι καλά που είδα το φως και μπήκα!)

    Πραγματικά, ένα δυνατό, και πέρα ως πέρα αληθινό, κείμενο για όλους εκείνους τους νταήδες που έχουν από ένα όπλο στο σπίτι, είτε ανήκουν στα ένοπλα σώματα ασφαλείας, είτε όχι (γιατί έχουμε και τους κυνηγούς, αλλά και τους τσάμπα μάγκες).
    Πόσα ατυχήματα, αυτοκτονίες και δολοφονίες με όπλο (εν βρασμώ ψυχής, συνήθως, αυτές οι τελευταίες) δεν συμβαίνουν -όλο και πιο συχνά!
    Τι να κάνει μετά η μεταμέλεια και τι να διορθώσει;
    Το κακό βρίσκεται μέσα στον πυρήνα των οικογενειακών σχέσεων. Μέσα στην αρρώστια που κουβαλάμε οι πιο πολλοί -άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο- από τον τρόπο που μας ανέθρεψαν, την αγωγή που πήραμε, τις ζημίες που κουβαλάμε μέσα στη ψυχή μας!
    Ο γιαλός δεν είναι στραβός! Αρμενίζουμε σε σαπιοκάραβα και δεν κάνουμε τίποτα για να πλεύσουμε καλύτερα...
    Για αυτό τόσα πολλά ναυάγια...

    Μαρία μου!
    Εξαιρετική έμπνευση και καταγραφή ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος!

    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Θ' ανάβω τους πολυελαίους, για πάρτη σου)
      Μια χαρά είναι ο γιαλός και όλα όσα γράφεις είναι πέρα για πέρα αληθή.
      Φαίνεται πως έχουμε μια ροπή προς τα ναυάγια. Τι να πω;
      Σ' ευχαριστώ πολύ Αριστάκι μου.
      Χάρηκα πολύ που σε είδα ♥

      Διαγραφή
  19. Να πώς το δόγμα "νόμος και τάξη" διαπερνά όλα τις πλευρές της ζωής μας και την καταστρέφει. Συγχαρητήρια, Μαρία μου! Δυνατή, επίκαιρη συμμετοχή. 😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι.
      Νόμος, τάξη και μια μερίδα "κανονικότητα" για να μην ξεχνιόμαστε 😉
      Φιλί γλυκό Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή
  20. Μαρία μου πάντα η γραφή σου με συγκινεί και πάντα έχεις να καυτηριάσεις κάτι από τα κακώς κείμενα. "Φτιαγμένος" από την υπηρεσία...λοιπόν, Η πλύση εγκεφάλου που τους κάνει πειθήνια όργανα της εξουσίας, "στο πρόσωπό του γιου του έβλεπε όλα τα τσογλάνια που ρίχνουν μολότοφ", η πλύση εγκεφάλου που τους κάνει να μην μπορούν να ξεχωρίζουν ακόμα ούτε και τα οικεία τους πρόσωπα, και νομίζουν πως τα όπλα και η βία είναι αυτά που κάνουν τον άντρα.
    Μακάρι να μπορούσε να αλλάξει όλο αυτό.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Ελένη μου!
      Φιλιά πολλά και ευχές για έναν ήρεμο & γιορτινό Δεκέμβρη 🎄

      Διαγραφή
  21. Τι συγκλονιστικό κείμενο!
    Μαρία μου βρήκες το στόχο με απίστευτη μαεστρία και είπες μεγάλες αλήθειες με τον δικό σου υπέροχο τρόπο!
    Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα και σ' εσένα βρε Μαράκι!
      "Στολίζουμε" όποιον μας χαλάει τη διάθεση και στολιζόμαστε όση υπομονή μας απόμεινε 😉

      Διαγραφή
  22. Εξαιρετικό κείμενο Μαράκι μου! Πέτυχα στόχο με τη φωτογραφία αν και δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμή! Συγκλονισμένη αναρωτιέμαι πόσες σφαίρες χρειάζονται οι υποκριτικές συνειδήσεις των δύο μέτρων και δύο σταθμών! Ίσως πολλές, ίσως καμία, αν σκεφτεί κανείς πως οι περισσότεροι, που έχουν αυτή τη λογική, ταρακουνιούνται και αφυπνίζονται (αν το καταφέρουν κι αυτό) πάντα μετά το κακό, κάτι που είναι δώρο άδωρο.
    Όταν οι άνθρωποι τοποθετούν στους ανθρώπους ετικέτες, όταν τους αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενα για αρχειοθέτηση, πόσο εύκολο είναι να αλλάξουν?... Πόσο δυνατό είναι να διακρίνουν και να αφουγγραστούν τον άνθρωπο, την ψυχή του?... Τους ενδιαφέρει είναι να είναι το οπτικό τους πεδίο καθαρό από τα μιάσματα (αν είναι να είναι κάπου, ας είναι αλλού βρε αδερφέ, μακριά από κείνους), για να μπορούν να έχουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Για να μπορούν να έχουν την ψευδαίσθηση μιας δίκαιης κοινωνίας…
    Φιλί γλυκό, καλό μήνα!
    Μαρίνα
    Υ.Γ. Υπέροχη η φωτογραφία για τη Ρούλα μας!! Σίγουρα θα μας δώσει κάτι όμορφο!!
    Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ευχαριστώ Μαρίνα μου, για την πάσα που μου έδωσες με τη φωτογραφία αυτή. Ομολογουμένως στάθηκε πολύ εμπνευστική.
      Να είσαι καλά και καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  23. Μαρία μου δάκρυσα!
    Απο τις πρωτες λεξεις ενιωσα μια χαρακια μεσα μου!
    Δεν υπαρχουν λογια!
    Πολυ δυνατη η συμμετοχη σου! Χαρακιά αυτό που είπα πριν!
    Με καθήλωσες!
    Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. ...όταν ο απέθαντος μηχανισμός του κράτους διαχέεται και στην ανθρώπινη ύπαρξη παράγοντας τερατογενέσεις.
    Τι να πω Μαρία, έχεις τον τρόπο να στέλνεις ηχηρά μηνύματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αχ Μαρια. Πόσα "αχ" να χωρέσει αυτή η χώρα, που κάθε γωνιά της, κρύβει και μια ιστορία με πόνο.
    Ανατρίχιασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα!
    Να είσαι καλά, που πάντα μας χαρίζεις υπέροχες συμμετοχές.
    Σε φιλώ!:)
    Καλά Χριστούγεννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. εχω τον ίδιο κόμπο με την Αρτίστα, θα μπορούσα έως και να γράψω το ίδιο ακριβώς σχόλιο ... τι σχόλιο δηλαδή, είπαμε κειμενάρα
    Πάντως να προσθέσω πως και που αυτοκτόνησε πάλι μαλακία έκανε .. τέλος πάντων
    Αυτάααα, κάνω βόλτες γιατί ειχα χάσει την σκυτάλη ... το πάω ανάποδα μέχρι να φτάσω στην τελευταία που διάβασα ..
    Να σαι καλά να γράφεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.