Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Να πας ν’ αγαπηθείς ντάρλινγκ!...



Θα μπορούσε να είναι ο επίλογος σ’ ένα αστυνομικό διήγημα. «Στο βαγόνι ενός τραίνου, όλοι οι επιβάτες είχαν ενοχική συμπεριφορά και διέπραξαν, από κοινού, ένα έγκλημα». Κι αν στο θρυλικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι “Όριεντ Εξπρές” υπήρχε ο γρίφος του πώς συνδέονται οι -φαινομενικά ετερόκλητοι- χαρακτήρες μέσα στο τραίνο, στην περίπτωσή μας ήταν ολοφάνερο πως ο κοινός κώδικας συμπεριφοράς τους ήταν το μένος και η επιθετικότητα απέναντι σε μια γυναίκα που βαστούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Για την ακρίβεια, μια γυναίκα που φορούσε μαντήλα, που έπιασε ένα κάθισμα μέσα στο βαγόνι και που το μωρό της κλαψούριζε ανήσυχο απ’ τα εχθρικά βλέμματα των επιβατών. Το κλαψούρισμα γινόταν ολοένα και πιο έντονο, για να καταλήξει σε γοερό κλάμα με αναφιλητά. Η υπεροχή της λογικής παραχώρησε πρόθυμα τη θέση της στην παρόρμηση και κάπως έτσι ξεκίνησε το ομαδικό “έγκλημα”.


Τα πρώτα χτυπήματα ήταν ήπια. Κάποια ειρωνικά σχόλια, δια γυναικείου μάλιστα στόματος (Tι έχει το μωρό σου και κλαίει; Νηστικό το άφησες;) Ακολούθησε ο βαρύς οπλισμός του βαγονιού. Κραυγές και υστερισμοί και σπρωξίματα να σηκωθεί απ’ το κάθισμα (Ήρθες στο τραίνο μας και θες να κάτσεις κιόλας, παλιοκα@@@λα). Ακόμα κι αυτοί που παρέμεναν σαν ουδέτεροι παρατηρητές, από απάθεια ή από φόβο για την μαινόμενη αγέλη, γύρισαν το κεφάλι τους απ’ την άλλη μεριά και χάζευαν τις οθόνες του κινητού τους. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην επόμενη στάση, με τη γυναίκα να αποχωρεί τρομοκρατημένη και το μωρό να κλαίει με λυγμούς στον ώμο της. Όλα έγιναν όπως τα ορίζει το πρωτόκολλο της εποχής. Χολή και μίσος. Και μαγκιά στον πιο αδύναμο. Για να συμπληρώσουν την εικόνα με τα καλτσάκια από νεκρά προσφυγόπουλα που επιπλέουν σαν τρόπαια νίκης στον οχετό του διαδικτύου.


Το τραίνο συνέχισε το δρομολόγιό του πάνω στις ράγες. Κάποιες κυρίες άνοιξαν τα παράθυρα «για να ξεβρωμίσει η ατμόσφαιρα», όπως αναφώνησε αγανακτισμένη μία εξ αυτών. Αν υπήρχε ο μικρόσωμος Βέλγος ντετέκτιβ ανάμεσά τους, σίγουρα θα τον έλουζαν κι αυτόν με διάφορα κοσμητικά επίθετα (ένας κοντοστούπης, γελοίος κι ασήμαντος ξένος). Με πεντακάθαρη συνείδηση και πεπεισμένοι ότι έπραξαν στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα, συνέχισαν τη μέρα τους.


Κάποιους θα τους περιμένει μια οικογένεια στο σπίτι. Ένα παιδί, ένας σύντροφος, μια μάνα, ένας ηλικιωμένος γέροντας. Αναρωτιέμαι αν η γυναίκα που ξεστόμισε σε μια νεαρή μάνα τέτοιες κουβέντες, είναι ικανή να αγαπήσει το δικό της παιδί. Να το φιλήσει με στοργή και να του διδάξει κώδικες ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς. Κι αν είναι ικανή να το προφυλάξει όταν κι αυτό θα βγει στη ζούγκλα του έξω κόσμου. Κι αν έχει αντιληφθεί τελικά, πως έχει ένα τεράστιο έλλειμμα αγάπης. Και πως ο μόνος εχθρός που απειλεί τα πάτρια εδάφη και τους ένθερμους “πατριώτες”, είναι το θηρίο του φόβου. Κι όπως πολύ σοφά είχε σημειώσει η Άγκαθα Κρίστι:
«Αν βάλεις το κεφάλι σου στο στόμα ενός λιονταριού, τότε δεν μπορείς να παραπονεθείς αν μία μέρα τύχει να σε δαγκώσει».

27 σχόλια:

  1. Ψιθύριζε τραγούδια και προσευχές στα μικρά της, ζύμωνε με πληγωμένα τα χέρια ψωμί για να χορτάσουν, ονειρευόταν τις νύχτες ένα ζεστό σπιτικό και ζωγράφιζε κόκκινες καρδιές στην πόρτα της, μέχρι που έγινε στόχος μιας ανελέητης βίας που της τα πήρε όλα.
    Και τώρα, σκυμμένη φιγούρα φορτωμένη απόγνωση, με χίλια μαχαίρια μπηγμένα στην πλάτη νόμιζε πως άφησε πίσω τους πνιγμένους. Δεν γνώριζε πως η κόλαση την ακολουθούσε στον ψεύτικο κόσμο του λεγόμενου πολιτισμού. Δεν πρόλαβε ούτε ένα δάκρυ ελπίδας. Απομακρύνθηκε, μη και τους μαγαρίσει.
    Μαρία μου, βαθιά συγκινημένη, απ’ τα ωραιότερα χρονογραφήματα που διάβασα.
    Σ' ευχαριστώ για την ομορφιά της γραφής σου και την πίκρα της αλήθειας.
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ κι εγώ Αννίκα μου, που μοιραζόμαστε αυτή την "πίκρα της αλήθειας" και όχι μόνο...
      Καλή συνέχεια στη μέρα σου.

      Διαγραφή
  2. Οι παγωμένες καρδιές που θα την βρουν την αγάπη..αφού έχει φύγει προ πολλού από τις καρδιές αυτές..την εχει διώξει το κρύο και η παγωμάρα που κατοικεί εκεί μέσα...πως να νιώσουν την ανθρώπινη ζεστασιά Κανελλακι μου;
    Ειμαι σίγουρη ότι δεν ωραιοποίησες τίποτε απο την αληθινή πραγματικότητα..
    Δυστυχώς έχουμε γίνει υπάνθρωποι και απολίτιστοι...τι κρίμα Κανελλάκι μου!!!
    Καλό ξημέρωμα αγάπη μου.. ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά. Ενδεχομένως να είναι αυτά που θα κάνουν μπούλινγκ στο σχολείο τους, σ' ένα αδύναμο ή διαφορετικό παιδί. Και κάπως έτσι, διαιωνίζεται το χάλι μας και ζούνε αυτοί καλά... κι εμείς, ας μην το συζητήσουμε.
      Φιλί με αγάπη Ρουλάκι μου ♥

      Διαγραφή
  3. Διαβάζω με θαυμασμό κάθε κείμενο σου , είσαι από εκείνες που δεν χρειάζεσαι γιορτή της γυναίκας για να διακριθείς. Είσαι από μόνη σου πηγή έμπνευσης για μας τις απλές...οδοντόκρεμες! Συνέχισε έτσι κι εμείς ευτυχείς θεατές της γραφής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απειλή. Φόβος. Ένστικτο. Κουλτούρα. Λογική. Ανθρωπιά.
    Οι εκάστοτε συνθήκες καθορίζουν τις συμπεριφορές.
    Στην έννοια τής κουλτούρας εμπεριέχεται η Παιδεία. Αυτή θα λειάνει το ένστικτο, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσει να το εξαλείψει.
    Γιατί ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας εξελικτικής διεργασίας. Και η εξέλιξη δεν δίνει την αγαθότερη εκδοχή…
    Τα γραπτά σου, Μαρία, πέραν της λογοτεχνικής τους αξίας, συμβάλλουν σ’ εκείνο που οφείλει να επιδιώκει και η Παιδεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ένστικτο, πάντως, το βλέπω να γίνεται "σαγρέ" αντί να λειαίνεται, Άρη μου.
      Με το δάχτυλο στη σκανδάλη όλοι μας, χωρίς να έχουμε προσδιορίσει ακόμα τον εχθρό μας. Καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει ε;

      Διαγραφή
  5. (Αναρωτιέμαι αν η γυναίκα που ξεστόμισε σε μια νεαρή μάνα τέτοιες κουβέντες, είναι ικανή να αγαπήσει το δικό της παιδί. Να το φιλήσει με στοργή και να του διδάξει κώδικες ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς.)

    Αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ, σε αυτές τις περιπτώσεις Μαρία μου δεν θέλω να είμαι μήτε "ευγενικός" μήτε "ήπιος". Μου έχει περιγράψει η μεγάλη μου κόρη τέτοιες σκηνές πολλές στις οποίες το κορίτσι δεν μένει άπρακτο.
    Η Ανοχή είναι συνενοχή! Η Ουδετερότητα είναι επίσης συνενοχή!
    Οι "άνθρωποι" αυτοί που αντέδρασαν έτσι όπως το περιέγραψες αλλά και έτσι τους ζούμε Μαρία, δεν παίρνουν πλέον από λόγια. Άτομα που την πέφτουν σε μια γυναίκα με ένα μωράκι και αρχίζουν τις βρισιές και τα περί "βρώμας" είναι καμμένοι. Και μήτε από παιδεία χαμπαριάζουν.
    Τα άτομα αυτά έχουν διαβεί τον "Ρουβίκωνα" ποταμό και έχουν επιλέξει στάση ζωής.
    Συνεπώς μονάχα από τη δική τους "γλώσσα" καταλαβαίνουν. Κράξιμο, πρόγγιγμα και καμιά σφαλιάρα αν σηκώσουν χέρι. Αλλά επειδή είναι και θρασύδειλοι μέχρι γελοίου, δεν θα έχεις και που να ...βαρέσεις.
    Ίσως να "σοκάρει" κάποιους κιριλέ αυτή η άποψη αλλά τα περί "μη βίας" και κάτι τέτοια ...λογοτεχνικά δεν πιάνουν στο πεζοδρόμιο.
    Το αυγό του φιδιού έχει πλέον σπάσει και μύρια αποβράσματα τρέχουν ανάμεσά μας.
    Στέλνω την καλημέρα μου και τις ευχές μου για καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε αντίστοιχη περίπτωση που ήμουν παρούσα στο τραίνο, είχα την τύχη να βρω κι άλλους επιβάτες που υψώσαμε οργισμένοι τη φωνή μας. Στην επόμενη στάση κατέβηκε ο "λάβρος" πατριώτης, αντί για την γυναίκα που δέχτηκε τη λεκτική επίθεση. Το συγκεκριμένο περιστατικό μου το διηγήθηκε φίλη που ήταν μάρτυρας στο "ομαδικό έγκλημα", δεν αντέδρασε καθόλου, ήταν παγωμένη απ' τον τρόμο και σοκαρισμένη που ένα βαγόνι άνθρωποι, τα βάλανε με μια νεαρή μητέρα. Είναι ο φόβος που λέγαμε...
      Καλημέρα κι από εμένα Γιάννη μου.

      Διαγραφή
    2. Σε καταλαβαίνω. Ναι, συμβαίνει! Είναι δυστυχώς που θα πέσεις και πως Μαρία μου. Και θέλει ψυχή. Προσπαθώ να αναπλάσω την εικόνα και ανατριχιάζω. Βρωμιά και παλιανθρωπιά.

      Διαγραφή
  7. Μαρία μου όταν ο κόσμος δεν έχει κώδικες ηθικής και συμπεριφοράς έτσι συμπεριφέρεται είτε βλέπει μια γυναίκα με μαντίλα είτε όχι. Θυμάμαι ήμουν είκοσι χρονών πριν πολλά χρόνια, βρέθηκα σε αστικό λεωφορείο στην Αθήνα όρθια μαζί με άλλους, ήμουν άρρωστη με πυρετό, δεν με κρατούσαν τα πόδια μου και ζήτησα ευγενικά από μία κυρία να μου παραχωρήσει τη θέση της, αυτή όχι μόνο δεν μου την παραχώρησε αλλά με στόλισε και με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Μου παραχώρησε βέβαια τη θέση του ένας νεαρός λίγο πριν λιποθυμήσω από ντροπή αυτή τη φορά.
    Όλα είναι θέμα παιδείας και ανθρωπιάς.
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τότε υπήρχαν αγενείς, Ελένη μου.
      Σήμερα υπάρχουν "γουρούνια" (θίγω και τα συμπαθή τετράποδα...)
      Δεν είχε να κάνει με την δυσκαμψία που έχουν κάποιες ηλικιωμένες κυράτσες. Είναι ατόφιο μίσος και ρατσισμός.
      Καλή σου μέρα...

      Διαγραφή
  8. Είναι τόσο απογοητευτικό να γνωρίζεις ότι αυτές οι σκηνές δεν είναι καθόλου μακριά από την καθημερινότητα μας....
    Ποσό κρίμα
    Έχει χαθεί κάθε ψηγμα ανθρωπιάς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς υπάρχουν διάσπαρτοι κάποιοι ατόφιοι Άνθρωποι που κρατάνε τα μπόσικα σ' αυτή την κοινωνία. Ως πότε όμως;

      Διαγραφή
  9. Ναι, να πάνε να α γ α πηθούν... ένας τίτλος μια λέξη που σαν βέλος δεν μπορεί να καρφωθεί στις πέτρινες καρδιές όσο και να τον μπήγουμε με δύναμη...
    Σκουπίδια ή καλύτερα σκουλήκια δυστυχώς είχε πάντα ο κόσμος αλλά κατάφερναν να κρυφτούν, τώρα που λέξη συμπόνια είναι παντελώς άγνωστη έχουν ξεθαρρέψει και δεν συγκρατούνται με τίποτα...
    Δεν είναι όμως ευθύνη όλων μας, να τολμήσουμε να αντιδράσουμε αν ποτέ γίνουμε μάρτυρες παρόμοιων σκηνών;
    ΑΦιλιά κατανόησης, συμπόνοιας και αγάπης σε όλους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως και είχε πει κι ο "Δάσκαλος":
      "Δεν είναι δείγμα υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία"
      Φιλιά Στεφανία μου ♥

      Διαγραφή
  10. Ένας κόσμος, που παραβλέπει την λογική και την αγάπη και επαναπαύεται στον παραλογισμό και το μίσος, τελικά σε αυτά θα χαθεί.
    Τι κόσμος Θεέ μου!
    Σίγουρα κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Τίποτα, δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Αλλά δυστυχώς τις όψεις, δεν τις βλέπουμε γι' αυτό που είναι, αλλά γι' αυτό που θέλουν να τις δούμε.
    Σε φιλώ γλυκά Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είμαστε και κάτι γραφικοί τύποι που δεν βλέπουμε με μυωπικά γυαλιά, Μαρίνα μου. Μακάρι να νικήσει το καλό αυτή τη φορά. Έστω να ρεγουλάρουμε λίγο τις φοβίες μας...
    Φιλί γλυκό Μαρινάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου έχει τύχει και εμένα παρόμοια περίπτωση και όταν μιλήσαμε επειδή ήταν πολλοί οι ενάντιοι μας είπαν να πάρουμε την κοπέλα (κοπέλα ήταν) με το τσεμπέρι-έτσι το είπαν- σπίτι μας. Νομίζω ότι ζούμε ακραίες καταστάσεις που γεννούν ακραίες συμπεριφορές. Δυστυχώς
    Να πάνε να αγαπηθούν λοιπόν και να αφήσουν τον κόσμο ήσυχο.Γιατί μην νομιζεις ότι την πέφτουν μόνο σε κυρίες πρόσφυγες ή μετανάστες, και σε έλληνες φέρονται παρόμοια αν δεν είναι της δικής τους ''τάξης''! Υπάρχει ένας ηλικιωμένος κύριος με πι που κάθεται κάθε πρωί στα σκαλιά της πολυκατοικίας μας. Καθόταν σε κάθε πολυκατοικία τριγύρω μια φορά την ημέρα κάθε πρωί. Του μιλήσαμε, τον ρωτήσαμε αν θέλει κάτι να τον βοηθήσουμε, είπε όχι μας ευχαρίστησε αλλά έχει πρόβλημα σίγουρα, είναι άπλυτος, τα νύχια του είναι ένα μέτρο, αλλά δεν παίρνει καμιά βοήθεια και μας είπε ότι θέλουν να τον βάλουν σε οίκο ευγηρίας. Μας έχει διηγηθεί τη ζωή του και εξαιτίας μας πιστεύω επέλεξε τη δική μας πολυκατοικία να κάθεται πλέον. Ξέρεις πώς κάνουν οι υπόλοιποι ένοικοι; Για τα μικρόβια που μας μεταφέρει; Για τις αρρώστιες που θα κολλήσουμε; Δεν φέρονται ΄μόνο στους αλλοδαπούς έτσι αυτοί οι άνθρωποι.Φέρονται και στους Ελληνες που έχουν ανάγκη ή που έχουν περιθωριοποιηθεί σαν τον κύριο που σου διηγήθηκα
    Λυπηρό αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι.Άλλοι μισάνθρωποι και άλλοι άνθρωποι.Λίγοι με Α κεφαλαίο
    Καλησπέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το τσεμπέρι μου μέσα!...
    Αχ βρε Αννούλα μου, ας μην χάσουμε αυτό το "Α" το κεφαλαίο, τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτή η (ψευτο)μαγκιά απέναντι στον αδύναμο είναι η αιχμή της γλώσσας του φιδιού.
    Και στους αφεντάδες βέβαια... "κοκοκο"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.