Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ


[αλλά σεβασμός στις ώρες της κοινής ανησυχίας των θνητών]

Αν δεν μπορείτε να συνδράμετε έμπρακτα στη δοκιμασία αυτή, τουλάχιστον, σταματήστε τη διασπορά αναρτήσεων με το «Πόσο ουάου περνάτε που μένετε σπίτι». Δεν βοηθάτε στην υιοθέτηση του σλόγκαν, τουναντίον, γίνεστε προκλητικοί για όσους δεν είμαστε σελέμπριτις και, σίγουρα, δεν διαθέτουμε τα γυαλιστερά τετραγωνικά και την πανοραμική θέα που εσείς έχετε καβατζάρει στη ζωή σας.

Παντελώς αδιάφορο για το πόσο δημιουργικά περνάτε το χρόνο σας με τα παιδιά, κάτι που, για τον απλό κόσμο, είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο και καθημερινώς επιδιωκόμενο.

Κι αντί να αυτοφωτογραφίζεστε "άνευ ρετούς και μακιγιάζ", όπως με στόμφο γράφουν οι λεζάντες σας, προσπαθήστε να βοηθήσετε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας σας, τον πλησίον σας. Αυτόν που με δυσκολία «θα μείνει σπίτι», γιατί το σπίτι του είναι ένα τσιμεντένιο κλουβί και γιατί ο εγκλεισμός θα τον γλυτώσει, ενδεχομένως, απ’ τον ιό αλλά δεν θα τον προφυλάξει απ’ την κατάθλιψη.

Κι απ’ τον πανικό της απόλυσης και της αιφνιδιαστικής απώλειας των ελάχιστων που είχε καταφέρει με κόπους να εξασφαλίσει για την οικογένειά του.

Κι απ’ την απόγνωση για την επερχόμενη φτώχεια.

Αν δεν μπορείτε να «Μείνετε σιωπηλοί στο σπίτι», τουλάχιστον μην ενοχλείτε τους αποκάτω. Έχουμε άγριο κουπί να τραβήξουμε. Δίχως ρετούς, με το χέρι στην καρδιά -για να μετράμε τις ταχυπαλμίες- και με όλο το σεβασμό στους κυβερνητικούς αντιπροσώπους που εξαγγέλλουν διαρκώς νέα μέτρα. Ας είχαμε κι εμείς την ασφάλεια της θέσης, το μισθό ακέραιο και στην ώρα του, την ιατρική κάλυψη -ο μη γένοιτο- εξασφαλισμένη και θα μέναμε σπίτι μας αδιαμαρτύρητα και χαμογελαστά. Και θα λιώναμε στους κοιλιακούς, όπως μια γνωστή αοιδός κάνει αυτές τις μέρες, στο γυμναστήριο της βίλας της.

Κι αν σας διαφεύγει -που δεν θα έπρεπε- υπάρχουν και  τα παιδιά των στενών μπαλκονιών και των ανήλιαγων διαμερισμάτων που συνθλίβονται απ’ την ψυχολογική ομηρία και την άτυπη αιχμαλωσία. Κι άντε να μαντρώσεις ένα ή περισσότερα παιδιά που λαχταράνε τρεχαλητό και παιχνίδι, στα στενά πλαίσια ενός τοξικού διαμερίσματος. Εδώ σε θέλω Σπύρο μου!...

29 σχόλια:

  1. Α..να γειάσει το στοματάκι και το χεράκι σου! Πόσα τους σέρνω κάθε μέρα που τους βλέπω δίπλα στην πισίνα να μου το παίζουν έγκλειστοι, ή στο γκαζόν να τρέχουν με το παιδί τους...και να μας δίνουν μάθημα υπακοής και νοιαξίματος του πλησίον! Α...σε λάτρεψα σήμερα διπλά
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι, να μαζευόμαστε σιγά σιγά όλοι εμείς οι "ασελέμπριστοι" και να τους στέλνουμε στον αγύριστο. Κουράζουν πιο πολύ κι απ' τα δελτία ειδήσεων, πλέον...
      (Ευχαριστώ Αννούλα ♥)

      Διαγραφή
  2. Περιγράφεις πολύ παραστατικά τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στη ζωή μας, Μαρία.
    Πώς θα φτάσουμε σε μια ομαλότητα, μέσα από τη σήραγγα της κατάθλιψης στην οποία πορευόμαστε.
    Τι θα κουβαλήσουν τα παιδιά μετά «την ψυχολογική ομηρία και την άτυπη αιχμαλωσία», όπως τόσο εύστοχα επισημαίνεις.
    Και πόσο βελτιωμένοι θα βγουν οι άνθρωποι που ακόμα δεν έχουν μάθει να σέβονται τουλάχιστον τις ώρες κοινής ησυχίας των διπλανών τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή είχαμε πιάσει προ πολλού πάτο, θεωρώ πως ίσως και να βγουν πιο βελτιωμένα μοντέλα τα παιδιά μας. Όταν με το καλό τελειώσει αυτός ο εφιάλτης βέβαια, κι αφού μετρήσουμε τις πληγές μας.
      Την καλησπέρα μου Άρη.

      Διαγραφή
  3. Η ψυχολογική ομηρία και η άτυπη αιχμαλωσία των παιδιών, πως παλεύονται ;;; Ο εγγονός μου 2 ετών φέρνει τα παπουτσάκια να του τα φορέσουν για να βγούν βόλτα και να κάνει ντήλατο....Τρόμος και ανασφάλεια....η κόρη μου εργάζεται στο Νοσοκομείο του Ρίο....όπως και εκατοντάδες άλλοι δίνουν αγώνα κάτω από αντίξοες συνθήκες γιά να περιθάλψουν ασθενείς... Στιγμή δεν φεύγει ο νούς μου, από όλους αυτούς, που ο αυτοπεριορισμός είναι οδυνηρή εμπειρία γιατί οι συνθήκες είναι πραγματικά δύσκολες και καταπιεστικές.... και με ξεπερνάει η ασυνειδησία αυτών που φορτώθηκαν σε καράβια να πάνε "διακοπές" στο νησί, να "ξεσκάσουν" με μπάρμπεκιου στο χωριό ή με πούλμαν γιά "Διαλογισμό" στην Πόλη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τραγική η εικόνα που περιγράφεις βρε Κλαυδία με το μικρό σας. Και με την κόρη σου που είναι στο μέτωπο του "πολέμου". Τι να πω; Ο καθένας το βιώνει με την δική του ένταση και ανάλογα τις συνθήκες του "καταφυγίου" του. Μόνο ευχές απ' την καρδιά μου μπορώ να σου στείλω. Καλές αντοχές με όλα και γρήγορα να ξαναρχίσουν οι βόλτες με το ...ντήλατο 😀

      Διαγραφή
  4. Βλέπω κι εγώ τους celebrities και τα σπίτια τους κι έχω πολλά νεύρα με τον μπαμπά μου, που δεν μένουμε σε βίλα. Άσε! χαχα
    Από την άλλη μου είπαν, "είδες τι τραβάς για να μην έχεις παντρευτεί; Δεν είσαι σε καραντίνα, με κανέναν ψηλό, μελαχρινό". Ναι έχω κουλ γονείς!
    Μαρία μου, άλλο ένα κουπί που πρέπει να τραβήξουμε. Η γενιά μου, βρήκαμε την Ελλάδα σε μια στιγμή της που όλο κουπί μας βάζει να τραβάμε. Για πόσο δεν ξέρουμε. Ούτε που πάμε, ξέρουμε. Μα θα τραβήξουμε κουπί, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο!
    Με την ελπίδα να μην θρηνήσουμε άλλους νεκρούς κι ο εφιάλτης του κοροναϊού να τελειώσει όσο πιο σύντομα γίνεται, σε καλημερίζω!
    Και σου στέλνω και φιλιά (από μακριά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίχως μελαχρινό σύζυγο και εκτός σελέμπριτι λόμπι. Τι ζεις, βρε Μαρίνα μου, κι εσύ!
      Φιλί τρυφερό και γεμάτο κατανόηση για όσα πολύ σωστά γράφεις για τη γενιά σου ♥

      Διαγραφή
  5. Είναι νομίζω ώρα να αρχίζουν δειλά-δειλά να ακούγονται τέτοιες φωνές και απόψεις Μαρία μου. Κουράστηκα να το ακούω αυτό το μότο. Και κουράστηκα να το ακούω από ανθρώπους εκτός γραμμής "παραγωγής" της οικονομίας. Εκτός δηλαδή των απλών καθημερινών ανθρώπων. Τι άλλο να πω τώρα εγώ. Απλά έπαψα να τους ακούω, σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί τους. Αφήστε τους να "τραγουδάνε" και να λένε το ποίημα.
    Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Πολλά έχω κατά νου, πολλές σκέψεις, πολλές απόψεις. Πνίγομαι να τις εκφράσω. Αλλά δεν ξέρω και αν θα δώσει σημασία και κανένας, δεν ξέρω με λίγα λόγια Μαρία μου πως να τις εκφράσω.
    Σκέφτομαι να ανεβάσω ένα θέμα σε κάποιο από τα μπλογκ μου. Σιγά μην του δώσουν σημασία. Να το βάλω στο facebook ; Έχει καταντήσει πλέον πάγια τακτική να διαβάζονται τίτλοι. Μόνο τίτλοι.
    Στέλνω φιλιά και δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη αδιαφορούμε για το αν και πόσοι μας ακούν. Υψώνουμε ο καθένας τη φωνή του, μέχρι όλες αυτές να ενωθούν και να γίνουν μια εκκωφαντική κραυγή.
      Υπομονή, ψυχραιμία και αγάπη. Βάλε και λίγο χιούμορ (πάντα έχουμε ένα μικρό απόθεμα μέσα μας). Θα περάσει κι αυτό. Θυμάσαι τα παλιά υφαντά που είχαν κρεμασμένα οι γιαγιάδες μας στα χωριατόσπιτα;

      Διαγραφή
  6. Και πέρασε μόνο μια βδομάδα...
    Το τι μπορεί να ακολουθήσει το είδαμε χθες στα διόδια όπου χιλιάδες άφησαν τα σπίτια τους για να βρεθούν στον καθαρό αέρα, κατανοητό, "αλλά" το τι τους περιμένει εκεί, το τι θα μεταδώσουν στους ηλικιωμένους τους, το πως θα ζήσουν αν αρρωστήσουν, άγνωστο! Μη ξεχνάμε πως είδαμε τι συμβαίνει αυτό τον καιρό σε κάτι χωριά στα βόρια, με την άφιξη των "μένουμε στο σπίτι"...
    Ναι, η ενσυναίσθηση και προπαντός η αγάπη θα μας οδηγήσουν στην σύνεση!

    Πολλά δυναμικά ΑΦιλάκια σου στέλνω Μαρία μου!


    Αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο απ΄το δυάρι όπου στοιβάζεται μια ολόκληρη οικογένεια ή μια εντατική;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα μένουμε και θα το περάσουμε με όλη την ευθύνη που διαθέτει ο καθένας μας, μιας και οι κυβερνήτες μάς πέταξαν το μπαλάκι της ευθύνης, αντί να στελεχώσουν έγκαιρα τα νοσοκομεία μας. "Αλλά" ας μην προσποιούμαστε ότι περνάμε ουάου και το διασκεδάζουμε. Ο εκγλεισμός δεν είναι ίδιος για όλους, διαφοροποιείται ανάλογα με τα τετραγωνικά της "φυλακής" του.
      Ο ιός πάντως μάς ήρθε από μια επίδειξη μόδας στο Μιλάνο (η οποία δεν ακυρώθηκε ως όφειλε, αφού ήδη είχαν παρουσιαστεί τα πρώτα κρούσματα στην Ιταλία). Αποποιούμαι την ευθύνη και τα διλήμματα που μας βάζουν, ο ιός είναι πλέον ανάμεσά μας και δεν έχω ιδέα με ποια μέσα θα περιθάλψουν όσους νοσούν ή είναι φορείς.
      Φιλιά Στεφανία μου!

      Διαγραφή
  7. Ακόμη και οι μικρές απορούν όταν βλέπουν διαφημίσεις με τέτοια σκηνικά.
    Ιδίως όταν όλοι είναι στην τσίτα και περπατάνε με τα παπούτσια μέσα στο σπίτι.
    Ας πάνε σε κανένα φωταφωγο με παιδάκια να δούνε πώς περνάνε.
    Καλή δύναμη σε όλους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σιγά μην σκοτιστούν για τα παιδάκια της πλέμπας...
      Καλές αντοχές Ρένα μου και μακριά τα παιδιά από τέτοιες εικόνες. Κανονικά, θα έπρεπε να είχαν σήμανση με την ένδειξη "Κατάλληλο μόνο για ενήλικες".

      Διαγραφή
  8. Μαρία καλημέρα.. Ακούμε καθημερινά για ατομική ευθύνη σε σημείο που μας υπαγορεύεται ότι για οτιδήποτε μελλούμενο ο λαός θα φταίει..
    Δεν σας κρύβω ότι δεν με ενοχλεί ούτε ο σκύλος του γείτονα ούτε τα πιτσιρίκια ούτε αυτός με τη πισίνα.. ούτε ο περαστικός που θα κοντοσταθεί να μου πει μια καλημέρα..
    Εκείνο που με προβληματίζει είναι που η Πολιτεία δεν βγαίνει ευθαρσώς να αναγνωρίσει τις δικές της εγγενείς δυσκολίες να ανταποκριθεί σε οτιδήποτε υπερβάλλον των δικών της σημερινών αντοχών και να προετοιμάσει έστω λύσεις ανάγκης.. Πόσες ΜΕΘ έχουμε.. Πόσα κρεβάτια μπορούν να εξοπλιστούν.. 200 – 250.. Νοσοκομείο έχει 6 κρεβάτια και δεν ανοίγει και τα υπόλοιπα 3 γιατί δεν έχει προσωπικό.. Το 2016 και 2017 πήραν σύνταξη από το ίδιο νοσοκομείο 40 γιατροί και στη θέση τους προσλήφθηκαν 10.. Πέρσι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «έτρεξε» να διοριστούν 3500 γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που σήμερα επωμίζεται ακέραιο το βάρος της αντιμετώπισης της κρίσης, και η σημερινή Κυβέρνηση ακύρωσε το διαγωνισμό και στη θέση τους πήραν 1500 αστυνομικούς για να κάνουν επιχειρήσεις ..στα Εξάρχεια..!
    Οι επόμενες ημέρες θα δείξουν την πραγματική μας εικόνα για να αντιμετωπίσουμε την εισβολή του κορωναιού.. Μακάρι να το ξεπεράσουμε με δίχως απώλειες..
    # συγχαίρω και ευχαριστώ για την αυταπάρνηση τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των Δημόσιων Νοσοκομείων μας και τους εύχομαι υγεία, κουράγιο και δύναμη..!
    # ...και ευτυχώς να λέμε που δεν πρόλαβε η Κυβέρνηση να κάνει τα Νοσοκομεία μας με λειτουργία ΣΔΙΤ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες όλα βρε Τάσο.
      Συνυπογράφω και ενώνω τη φωνή μου μαζί σου.
      Καλή δύναμη εύχομαι ολόψυχα!

      Διαγραφή
    2. Προσυπογράφω λέξη προς λέξη! Αυτή τη συζήτηση έχουμε με τον άντρα μου όλες αυτές τις ημέρες.
      Πόσο εύκολο τελικά είναι να κουνάμε το δάχτυλο και να "μαντρωνομαστε" ενώ θα πρεπε να συμβαίνει το αντίθετο?
      Εύχομαι να χουμε δύναμη να το ξεπεράσουμε όλο αυτό!

      Διαγραφή
  9. Το μπαλάκι που πετάει πάνω μας η τσιρκολί κυβέρνηση, φθάνει στο τέλος να το νιώθουμε
    σαν τεράστια χιονοστιβάδα. Δεν μπορώ άλλο. Έγκωσα πριν ξεκινήσει καν η απαγόρευση.
    Μένω σε πολλά τετραγωνικά, θενκς γκοντ, έχω την άπλα μου και τα σκυλιά μου (δεν χρειάζεται
    να δανειστώ για να βγω βόλτα ☺) αλλά πραγματικά θέλω να κλαίω. Με έπιασε η κλειστοφοβία μου ήδη...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Υπομονή Αριστάκι μου. Θα περάσει κι αυτό... ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι βλέπουν τα ματάκια μας και τι έχουμε να πάθουμε ακόμα Μαρία μου.! Πολύ φοβάμαι ότι θα πάρουμε προίκα κάτι απ'τα νέα μέτρα δεν μπορεί όλο αυτό να είναι για"το καλό μας".Μαζί φυσικά με τον ίό που θα'χουμε τον φόβο καθε χειμώνα.Μέσα σε 2εβδομάδες κατέρευσαν τα παντα θρησκεία,κοινωνία,ατομική ελευθερία.Ούτε Χούντα να είχαμε.Και για τις έρημες ψυχές των μεταναστών στις Δομές ούτε λόγος.!Τα γερόντια γιατί να βιώνουν τη μοναξιά σ'αυτές τις δύσκολες ώρες?? Σε ζάλισα.Ισως θα πρέπει να ξαναγυρίσω στο blogg να ξεσπάω λίγο ... :)
    Καλό κουράγιο σε όλους μας.
    Φιλάκια εκ του μακρόθεν χωρίς ιο΄!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ίδια αγωνιώδη ερωτήματα έχω κι εγώ και όλοι οι υγιών σκεπτόμενοι άνθρωποι ετούτες τις μέρες. Ζουζού μου, μην χάνεσαι. Άνοιξέ το, αέρισέ το και ανέβαζε πράμα... Μόνο ειδοποία να έρθω βίζιτα (με μάσκα φυσικά).
      Φιλιά γλυκά Ζουζού μου! Το πόσο χάρηκα που σε "είδα" ξανά...

      Διαγραφή
  12. Μαρία μου, δε νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο να μείνουν στη θέση τους και περάσουν καλά οι ίδιοι και εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα προστατεύουν (πολλές από τις αποφάσεις τους το αποδεικνύουν καθημερινά). Δεν έχουν ιδέα τι γίνεται παρακάτω. Είναι εκτός πραγματικότητας, μάλλον μιας πραγματικότητας που δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσουν. Ανατριχιάζουν στην ιδέα ενός τέτοιου βιώματος.
    Παράλληλα ζούμε και το "παραμύθι" του Υπουργείου Παιδείας, όπου κάνεις τάμα σε όποιον Άγιο είναι εύκαιρος για να μπεις στο σύστημα για την εξ αποστάσεως...για να μπεις απλά όχι για να εργαστείς εκεί κιόλας(εδώ γελάμε ή αρχίζουμε τα μεγάλα βρισίδια)! Απλά αισθάνεται κανείς μετέωρος μέσα σε τόσα "πυρά", γιατί είναι πολλά!
    Κάνουμε υπομονή και δείχνουμε σύνεση και αντοχή για το κοινό καλό, όμως δε θέλει και πολύ να "σκάσει" κανείς από όλα τα άλλα και όχι από τον "μικρό" τελικά!
    Πάντως, το εικονικό καφέ στη γειτονιά σου επιμένει να προσφέρει μικρές στιγμές χαλάρωσης από την παράνοια, πέρα από τις πικρές αλήθειες που μπορεί να σερβίρει κάποιες φορές.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς αυτό το καφέ παραμένει ανοιχτό και σερβίρει το χαρμάνι των ημερών. Αυτό που περιγράφεις με την πλατφόρμα του υπουργείου, το έχω ακούσει κι από άλλους γονείς και δασκάλους. Υπομονή λοιπόν, πλύσιμο χεριών και καλές αντοχές σ' όσα αποφασίζουν κάποιοι "φωστήρες" για τις τύχες μας.
      Φιλί γλυκό Γλαύκη μου!

      Διαγραφή
  13. Νομίζω ότι είμαι τυχερή που δεν εχω φέης και δεν βλεπω τιποτα απο αυτά για να συγχιστώ..Από ότι κατάλαβα πρόκειται για προβολή των σελέμπριτης...φτου ούτε να το γραψω δεν ξέρω..
    Μήπως έπρεπε να απαγορευτούν δια ροπάλου αυτά; δια την προσβολή της ανθρώπινης νοημοσύνης; λέω εγώ τώρα.
    Και να σκεφτείς Κανελλάκι μου πως είμαστε ακόμα στην αρχή.. εμένα αλλού πάει ο νους μου σε παράξενα μονοπάτια πια.. και συγνώμη δηλαδή στην παρέα..στο φρικτότερο όλων..στο δίλημμα των γιατρών..για το ποιους θα σώσουν..και το πως φεύγουν οι μεγάλοι άνθρωποι ..γιατί είναι σίγουρο ότι θα φύγουν...αδιάβαστοι και ολομόναχοι χωρίς κανένα δικό τους δίπλα..
    Εχουμε ακούσει τρομερές ιστορίες γιατρών που έχουν βρεθεί σε αυτό το δίλημμα..
    Αμ και το άλλο; πως μετά θα έχουν τον βραχνά εκείνοι που θα έχουν χάσει τις δουλειες τους ..το πως θα τα βγάλουν πέρα μέσα σε ένα κράτος που βλέπει μόνο το κεφάλαιο;πολύ στοχευμένα τα κείμενα σου Μαρακι μου..
    Αλλά επειδή πάντα υπάρχει ένα αλλά.. πιστεύω ότι υπάρχει και η ανθρώπινη δύναμη για επιβίωση..να ξεπερνά τα εμπόδια..θα το περάσει και αυτό ..το θέμα είναι τι θα αφήσει πίσω του..
    Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό που περνάμε ..θα είναι ένα μάθημα για όλους μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι..εύχομαι Κανελλάκι μου....φιλώ σε.. ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τα ανεβάζουν στο φέις Ρούλα μου, αλλά σε επίσημα ειδησεογραφικά sites. Να διαβάζεις δηλαδή τον αριθμό των νεκρών απ' τη μια κι απ' την άλλη να βλέπεις βίντεο με την τάδε ανθυποστάρ στο σαλόνι με τις πυτζάμες της. Λατέρνες του κερατά!
      Λοιπόν Ρουλάκι μου, οργανωνόμαστε και δημιουργούμε. Εγώ πάντως ετοιμάζω εκείνα τα κριτσίνια καρότου που μας είχες προτείνει προ καιρού.
      Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε!

      Διαγραφή
  14. Τέτοιο εγκλεισμό ποιος δεν τον θέλει; Να είσαι κλεισμένος σε τόσα τετραγωνικά που μπορείς να κάνεις εκδρομή σε αυτά και να ξεσκάσεις. Να έχεις έναν τεράστιο κήπο που μπορείς να είσαι έξω χωρίς ειδική άδεια, και να μπορείς να ασχοληθείς με ένα σωρό πράγματα όπως απλωτές στη πισίνα σου!
    Αλλά το δύο επί δύο σου θυμίζει συνεχώς μια ζωή χωρίς ενδιαφέρον παρόν και ένα αμφίβολο σκοτεινό μέλλον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πισίνα όμως θα είναι θερμαινόμενη;
      Ιδού το μέγα αγωνιώδες ερώτημα, Μαίρη μου.
      Τι τραβάνε κι αυτοί οι πισινούχοι...

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.