Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

Λίγο ακόμα…

 


«Άντε αγάπη μου. Λίγο ακόμα να στεριώσουμε κάπου και να κάνουμε τη φαμίλια μας…»

«Λίγο ακόμα να μεγαλώσει το παιδί, να σπουδάσει και να πάρει τη στράτα του…»

«Λίγο ακόμα να ξεχρεώσουμε το δάνειο, ν’ ανασάνουμε μια σταλιά, να χαρούμε όση ζωή μάς απόμεινε…»

«Λίγο ακόμα να τελειώσει και το φανταρικό του…»

«Θα τα βολέψουμε Μάρθα μου, τελειώνουν κι οι δόσεις του στεγαστικού, λίγο ακόμα και θα χαρούμε κι εμείς…»

~ // ~

O Στέργιος κι η Μάρθα είχαν εφεύρει τη δική τους κλίμακα για να μετρούν τις δεκαετίες της ζωής τους. Το “λίγο ακόμα” τους, ξεκίνησε την εποχή που ένωσαν τις ζωές τους κι έφτασε ως τα γεράματά τους. Εκείνος τότε, άρτι αφιχθείς απ’ την Ρουμανία εκεί όπου κατέφυγαν οι γονείς του, μετά τον εμφύλιο, ως πολιτικοί πρόσφυγες. Κυνηγημένοι κομμουνιστές κι οι δυο τους, έστησαν τις ζωές τους πάνω στις στάχτες και μεγάλωσαν με αγάπη και φροντίδα το μονάκριβο αγόρι τους. Ο πατέρας του τον μύησε στην τέχνη της μουσικής, κι ο Στέργιος θα γινόταν ένας ταλαντούχος βιρτουόζος του βιολιού, αν δεν τους προλάβαιναν οι πολιτικές αναταραχές και η απώλεια των γονιών του. Οι απέλπιδες προσπάθειες των ελληνικών κοινοτήτων να επαναπατριστούν ναυάγησαν οριστικά και οι περισσότεροι δεν κατάφεραν να ξαναδούν την πατρίδα τους, εξαιτίας της εγκληματικής ολιγωρίας της ελληνικής κυβέρνησης. Ανάμεσά τους ήταν και οι γονείς του. 

~ // ~

«Χορεύετε δεσποινίς;» Η γνωριμία τους έγινε σ’ ένα βορειοελλαδίτικο κεφαλοχώρι, εκεί όπου κατέφυγε ο “νεαρός υπαίθριος βιολιστής” φιλοξενούμενος σε μια μακρινή θεία, τη μοναδική διασωθείσα συγγενή απ’ τα ξεκληρισμένα σόγια των γονιών του. Οι λιγοστοί εναπομείναντες που γλύτωσαν τις εκτελέσεις απ’ τους ΜΑΥδες και τους χωροφύλακες, άφησαν τα κοκκαλάκια τους, άλλοι εξορισμένοι στη Γυάρο, κι άλλοι στα ρουμανικά χώματα. 

Η “πανέμορφη νεαρά ενζενί” που περιόδευε μ’ ένα μπουλούκι θεατρίνων, είχε μόλις τελειώσει το νούμερό της και ζύγιζε με τη ματιά της τον νεαρό που υποκλινόταν μπροστά της. Το βαλσάκι που έριχνε και την αυλαία στην επιθεώρηση που «εφιλοξενείτο στο ιστορικόν καφενείον του Θύμιου Ζαμπέλη, ειδικώς διαμορφωμένον δια την περίστασιν» ήταν η απαρχή ενός μεγάλου έρωτα. Πίσω απ’ το γαριασμένο σεντόνι, που επιστρατεύτηκε και για χρέη θεατρικής αυλαίας, διαγράφονταν οι φιγούρες τους να χορεύουν ανάλαφρα, σαν ερωτευμένοι ημίθεοι που ίπτανται τρυφερά προς την ευτυχία.

Η σχέση τους ξεκίνησε όταν άρχισαν να διαλύονται τα μπουλούκια και η χώρα έμπαινε στην τροχιά της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Δούλεψαν σκληρά με συνεχείς μετακινήσεις σε πανηγύρια και υπαίθρια γλέντια, ο Στέργιος καθιερώθηκε ως λαϊκός μουσικός που έπαιζε με το δοξάρι του τις χαρές και τα βάσανα του κοσμάκη και η Μάρθα σαν πιστό σκυλί να τον ακολουθεί κατά πόδας και να φροντίζει τα πάντα. Απ’ το κούρντισμα του βιολιού, ως το καλοσιδερωμένο του κουστούμι και το σωστό κουμάντο στα έσοδά τους. Προλάβανε τις καλές εποχές που, με σκληρή δουλειά, έβγαζαν ένα αξιοσέβαστο μεροκάματο.

~ // ~

“Δεν είμαστε γέροι, γέρο μου, νεαροί υπερήλικες είμαστε!” Τον πείραζε εκείνη, κι ας έβλεπε τις βαθιές χαρακιές στα πρόσωπά τους, κι ας είχε προσέξει το ελαφρύ τρέμουλο στα χέρια του που δεν μπορούσαν πια ούτε ένα βιμπράτο να παίξουν στο βιολί. Μήτε μπορούσε να συγκρατήσει ό,τι έπιανε, τις προάλλες τού έπεσε το φλιτζάνι με το πιατέλο, χύθηκε κι ο καφές στο πάτωμα κι έκανε ένα μαυριδερό λεκέ στα πλακάκια, κι εκείνος κοιτούσε αποσβολωμένος τα σκούρα ζουμιά που λέρωναν τους αρμούς, σαν παραμορφωμένη καρδιά που στραγγίζει το μαύρο αίμα της, του φάνηκε. Έτρεμε σύγκορμος κι έβαλε το καλό του χέρι στήριγμα, για να κατευνάσει το ανεξέλεγκτο, να το συνεφέρει απ’ την ταραχή, να το μαλώσει για τη ζημιά, λες κι ήταν ξένο σώμα που εισέβαλλε στη ζωή του για να την κάνει καθημερινό μαρτύριο.

Από εκείνη τη μέρα, το έκαναν συνήθειο να πίνουν απ’ το ίδιο φλιτζάνι. Με πρόσχημα τις οδηγίες του γιατρού να μετριάσουν τους καφέδες, η Μάρθα βρήκε μια πρώτης τάξεως δικαιολογία να τον προστατεύει από τέτοια μικρά ατυχήματα. “Θα μαθαίνω και τα μυστικά σου, που τόσα χρόνια δεν αξιώθηκες να μου τα εμπιστευτείς”, του είπε με προσποιητά αυστηρό βλέμμα, καθώς του στήριζε το φλιτζάνι στο στόμα για να ρουφήξει την πρώτη γουλιά. “Σιγά τα μυστικά, λες και ξεκολλήσαμε ποτέ οι δυο μας!  Μια ζωή τσιμπούρι ο ένας στον άλλο, μόνο βιολί δεν έχουμε παίξει ακόμα παρέα. Αν ήταν τρόπος, θα μου βαστούσες και το δοξάρι, ε Μαρθούλα;”  

~ // ~

Ανήμερα της γιορτής της, τους βρήκε το κακό. “Ένας ισχυρός σεισμός έπληξε την πόλη και προξένησε σοβαρές ζημιές σε κτίρια και υποδομές. Μέχρι στιγμής δεν έχουν αναφερθεί θύματα”, έλεγε το δελτίο ειδήσεων εκείνη τη μέρα. Η οικογενειακή τους φωτογραφία βρέθηκε πεταμένη στο δρόμο, μαζί με ό,τι απόμεινε απ’ την κάμαρά τους. Ολόκερη η σκεπή είχε ξεκολλήσει απ’ τη βάση της, κι αν δεν ήταν προχωρημένη η ώρα, θα τους καταπλάκωνε στο κρεββάτι τους. Στη μικρή αυλή που έπιναν αμέριμνοι εκείνο το πρωινό τον καφέ τους, αντίκρυσαν όλα τους τα “λίγο ακόμα” να σωριάζονται σε συντρίμμια τριγύρω τους. “Μη γυρίσεις πίσω το κεφάλι σου, γέρο μου!” έσφιξε το χέρι της στο μπράτσο του και του έδινε το ρυθμό. Η φωνή της ακούστηκε σαν αδέξια δοξαριά που γρατζούναγε με πόνο το θηλυκό παραμιλητό της.

«Μόνο μπροστά θα βλέπουμε. Λίγο ακόμα και θα περάσει κι αυτό. Φτάνει που είμαστε όρθιοι. Φτάνει που είμαστε μαζί!...»

Είχε πάρει το μάτι της το μισοθαμμένο βιολί. Μονάχα ο κοχλίας και η μισή ταστιέρα είχαν απομείνει ραγισμένα πάνω απ’ τα  χαλάσματα.  Σαν ετοιμοθάνατος που αποχαιρετά με περηφάνεια τη ζωή.


πηγή φωτογραφίας: https://www.newyorker.com

photographer: Platon

 




Η συμμετοχή μου στον 6ο γύρο της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης που διοργανώνει
η Μαίρη στην Γήινη Ματιά της, όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε την πορεία της μέχρι τώρα.
Με τη σειρά μου παραδίδω την παρακάτω φωτογραφία στον επόμενο “δρομέα” μας, Βασίλη Διακοβασίλη, με τη συνοδευτική λέξη: Χάρτης

Photo by: Pedro Luis Raota 

48 σχόλια:

  1. Πολύ ωραία η ιστορία σου, Μαρία μου, μου άρεσε πολύ, έχω και μία αγάπη στο βιολί, καταλαβαίνεις... Έχεις γίνει τέτοια μαστόρισσα στο "ντύσιμο" φωτογραφιών με ιστορίες, που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τις φωτογραφίες αυτές με μια άλλη ιστορία...
    Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eίναι κάτι φωτογραφίες που "μιλάνε" Πίπη μου. Και η συγκεκριμένη ήταν ότι πιο αντιπροσωπευτικό για την πρόσφατη θεομηνία που περάσαμε στη γειτονιά μας. Υπήρξαν οικογένειες που έζησαν αυτή τη φρίκη.
      Σ' ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που έχουμε (άλλη) μια κοινή αγάπη. Το βιολί 😘

      Διαγραφή
  2. Μαρία μου υπέροχη η ιστορία σου που εξυμνεί τον αγώνα της ζωής, τα βάσανα που αντέχονται αν μοιράζονται στα δύο. Και μάλιστα όταν το μοίρασμα γίνεται με βάση την βαθιά και ειλικρινή αγάπη, υλικό που χτίζει γερά θεμέλια σε ό,τι δημιουργεί. Με συνεπήρες όπως πάντα! Σ' ευχαριστώ για την συμμετοχή σου ακόμα μια φορά και μάλιστα σε περίοδο δύσκολη για σένα όπως μου είπες. Πολύ ενδιαφέρουσα η φωτό για την πρώτη συμμετοχή του Βασίλη! Καλή συνέχεια πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δικές μου οι ευχαριστίες Μαίρη μου γι' αυτό το συλλογικό παιχνίδι που σκέφτηκες και στηρίζεις άοκνα. Καλή συνέχεια στους υπόλοιπους παίκτες μας και προσωπικά το χάρηκα πολύ. Ήταν μια διέξοδος στο ψυχοπλάκωμα που ζούμε αυτές τις μέρες.
      Τα φιλιά και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  3. Όταν είδα την εικόνα που σου έδωσαν ήμουν σίγουρη ότι ένα δάκρυ θα τρεμούλιαζε διαβάζοντάς σε.
    Πάντα έχεις την ικανότητα να μεταφέρεις τον πόνο και τα βάσανα του βιοπαλαιστή αλλά και την αγάπη που υπάρχει στη ζωή του με γλαφυρό τρόπο, γεννώντας εικόνες από μια άλλη εποχή.
    Ωραία και η εικόνα για το Βασίλη μας. Ενδιαφέρουσα και σίγουρα θα διαβάσουμε μια υπέροχη ιστορία. Η λέξη ''Χάρτης'' επίσης κρύβει δυνατές ερμηνείες
    Καλό σου βράδυ Μαράκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Αννούλα μου!
      Χαίρομαι όταν οι κοινωνικές μου αγωνίες διαπερνούν την οθόνη και αγγίζουν ευαίσθητες χορδές φίλων. Η Μαίρη φρόντισε να μας κάνει μια όμορφη "ορχήστρα" που ο καθένας συμπληρώνει τον άλλο, και όλοι μαζί εμπνεόμαστε, δημιουργούμε, συνεργαζόμαστε...
      Τι καλύτερο;

      Διαγραφή
  4. Υπέροχη περιγραφή μιας ολόκληρης ζωής σε λίγες μόνο παραγράφους!!!
    Συγχαρητήρια, Μαρία, για την συμμετοχή σου!!!
    Η φωτογραφία και η λέξη που επέλεξες για τον Βασίλη, είμαι σίγουρη πως δεν θα τον παιδέψουν καθόλου.
    Καλή συνέχεια!!!

    Υ.Γ. Συμφωνώ απόλυτα με την Πίπη, στο "ντύσιμο" των φωτογραφικών με ιστορίες!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Ζωή μου!
      Θα χαρώ πολύ αν η επιλεγμένη φωτογραφία αντιπροσωπεύει τον Βασίλη, μιας και παίρνει το βάπτισμα σ' αυτό το παιχνίδι και είχα μια μικρή αγωνία αν θα του αρέσει.
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  5. Αχ αυτά "τα λίγο ακόμα"... Όλοι έχουμε στη οικογένειά μας έναν Στέργιο και μία Μάρθα. Πέρα από τον θαυμασμό για όσα έχτισαν από το τίποτα, υπάρχει κι αυτή η μελαγχολία που δεν πρόλαβαν να χαρούν... Να ξεγνοιάσουν, να ξεκουραστούν, να απολαύσουν τις χαρές της ζωής.

    "Από εκείνη την ημέρα το έκαναν συνήθειο να πίνουν απ΄το ίδιο φλυτζάνι". Περιττό να σου πω πόσο συγκινήθηκα και πόσο έκλαψα. Σ'ευχαριστώ που αγκάλιασες με αυτό τον τρόπο την επιλογή μου. Η τηλεπάθεια που είχαμε μοναδική.

    Εξαιρετικές οι επιλογές σου για τον Βασίλη. Πολύ δυνατή η σκυτάλη και έντονες οι συγκινήσεις!

    Καλή εβδομάδα με δύναμη και χαμόγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο τη χάρηκα αυτή τη φωτογραφία βρε Κατερίνα μου! Είναι τόσο εκφραστική, τόσο ευαίσθητη...
      Σ' ευχαριστώ γι' αυτή την... τηλεπαθητική συνεννόησή μας που έχει ιδιαίτερη αξία.
      Δύναμη και χαμόγελα, όπως ακριβώς το λες!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Μαρία Κανελλάκη all time classic!
    Η Γραφίδα του κοινωνικού ρεαλισμού κεντάει στο πληκτρολόγιό σου κορίτσι μου. Έχεις το δικό σου πλέον πάγιο τρόπο να μιλάς για αυτές τις κατηγορίες των απλών ανθρώπων του μόχθου. Να μπερδεύεσαι στα όνειρά τους, να διαβάζεις τον πόνο τους, να ιχνογραφείς τις έγνοιες, τις απογοητεύσεις, τις πίκρες και τα βάσανα.
    Είναι ευλογημένη αυτή σου η ικανότητα. Να γράφεις ιστορίες για τους απλούς ανθρώπους. Τους πραγματικούς star της ζωής, τους ανθρώπους του ιδρώτα και των συναισθημάτων.
    Ήταν δώρο για σένα, τόσο η εικόνα του ηλικιωμένου ζευγαριού όσο και η λέξη "μαζί". Σε χαρακτηρίζει. Έλεγα από μέσα μου, "η Μαρία θα ζωγραφίσει θα το δείτε..."
    Και το είδαμε. Ευχαριστούμε καλή μου για ένα ακόμα αφήγημά σου που μας χάρισε τόση αγάπη, τόση συγκίνηση αλλά και τόση δύναμη ζωής και συνέχειας.
    Και η εικόνα σου στο Βασίλη το συνεχίζει, εκεί που το άφησες.

    Πόσο λατρεύω αυτή τη "σκυτάλη" δεν λέγεται.
    Μαρία μου, τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς το λένε στην αθλητική αρθρογραφία... "αυτός ο κόουτς μας φτιάχνει την ψυχολογία"
      Ε, κάπως έτσι λειτουργείς κι εσύ στην ομάδα μας.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τα λόγια σου, Γιάννη!

      Διαγραφή
    2. Μεγάλη μου χαρά και τιμή να μπορώ έστω να δίνω κάτι σε αυτό το κομμάτι Μαρία μου. Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  7. Μαρία Κανελλάκη!
    Πρώτα πρώτα οφείλω να σου δώσω πολλά συγχαρητήρια για την ιστορία σου. Πατά πάνω στα δύσκολα, ιστορικά βιώματα της πατρίδας μας και την ευαισθησία για τα γηρατειά. Για τη ζωή που έζησαν, γι΄ αυτά που χάρηκαν, για τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, για τη δύναμη που χρειάζεται να πορεύεσαι παρέα με εκείνον που αγαπάς!
    Η εικόνα και η λέξη, με τα οποία με προκαλείς να συμμετάσχω σε αυτό το συγγραφικό δρώμενο, για πρώτη φορά, πιστεύω ότι μπορούν να δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα. Παίρνω λοιπόν τη σκυτάλη, με τη δύναμη που μου χαρίζετε όλοι εσείς που συμμετέχετε μέσα από τις πολύ αξιόλογες συμμετοχές σας.
    Καλό βράδυ και καλή συνέχεια!!!!
    ΥΓ: Ήδη έβαλα το μπλοκ σου, στα αγαπημένα μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα ζεστό καλωσόρισμα στην σκυταλο-παρέα μας, Βασίλη!
      Νομίζω πως έγινε ένα καλό "ζέσταμα" με τις προηγούμενες συμμετοχές και είναι τώρα η σειρά σου να βιώσεις αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία.
      Πολύ καλή επιτυχία σου εύχομαι απ' την καρδιά μου και χαίρομαι που είσαι μέρος της παρέας μας!

      ΥΓ: Παρομοίως 😉

      Διαγραφή
  8. «Η φωνή ακούστηκε σαν αδέξια δοξαριά που γρατσούναγε με πόνο το παραμιλητό της»
    Αγάπησα αυτή την ιστορία.
    Στου χρόνου τον καθρέφτη η ομορφιά της ψυχής, η αγάπη και η κοινή προσπάθεια του Στέργιου και της Μάρθας. Πόσο οικεία η ιστορία σου Μαρία μου.
    Με άρωμα μιας άλλης εποχής με αρχές και αξίες και δυνατούς συμβολισμούς για την ελληνική οικογένεια για τα εύκολα και τα δύσκολα, κυρίως για τα δύσκολα.
    Λιτός, τρυφερός, αληθινός ο λόγος σου με θαυμαστό τρόπο βρίσκει ισορροπία στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τότε με όλα τα δεινά, που παρά τις δυσκολίες η θέληση για να ζήσουν στάθηκε πιο δυνατή. Μια ωδή στην αγάπη, στην ελπίδα, στο «μαζί» επειδή ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ιδανικά και όνειρα είναι και ταπεινά αισθήματα και λαχτάρα για τη ζωή και το ταίρι του, ευάλωτος και τρομαγμένος όταν υποφέρει.
    Σ' ευχαριστώ γι αυτό που διάβασα!

    υ/γ Κι απ' τον μαύρο εκείνο τον καιρό, τον καιρό των ΜΑΥδων τις πιο πικρές αναμνήσεις
    Μαρία μου μ' ένα σφίξιμο στην ψυχή διαβάζω τις ιστορίες σου, αλλά μα την αλήθεια το χαίρομαι.
    Να είσαι καλά!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες όλα με το σχόλιό σου, Αννίκα μου.
      Δεν έχω να προσθέσω κάτι, πέρα απ' την ευγνωμοσύνη μου για την διαδικτυακή μας συνύπαρξη!

      υ/γ Είσαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, εντόπισες όλα αυτά που προσπάθησα να χωρέσω στην ιστορία μου.

      Διαγραφή
  9. Μια εικόνα και μια λέξη "Μαζί" συνεχίζοντας την σκυτάλη Κανελλακι μου ήξερα ότι θα μας γέμιζες για μια ακόμα φορά συναισθήματα,
    Ηταν σαν πορευόμαστε μαζί στις δυσκολίες τους να ζούσαμε και εμείς εκεί στο "Μαζί," και στο "λίγο ακόμα" μέσα στην ζωή στου Στέργιου και της Μάρθας...
    Μέσα από τις ζωές τους είδαμε πόσο στήριξαν ο ένας τον άλλο παρ όλες τις αντιξοότητες που πέρασαν μέχρι το τέλος της ιστορίας σου!!
    Αυτό είναι η πεμπτουσία του ΜΑΖΙ!!!
    Σε ευχαριστούμε ακόμα μια φορά Κανελλακι μου που μας έκανες κοινωνούς της συμμετοχής σου και της πένας σου!!
    Να γιατί σ αγαπάμε!!
    Η εικόνα που παραδίνεις στον κ.Διακοβασίλη και η λέξη εξαιρετικά και τα δύο.
    Την καληνύχτα μου μαζί με την αγάπη μου σου στέλνω... φιλώ σε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρουλάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλή επιτυχία να έχετε όλοι σας στη συνέχεια!
      Ξέρω πως αυτό το ΜΑΖΙ, σού είναι πολύ γνώριμο και το έχετε υπηρετήσει με συνέπεια στην οικογένεια. Σας θαυμάζω απεριόριστα ♥

      Διαγραφή
  10. Να είσαι καλά Μαρία μου για την υπέροχη ιστορία που μας χάρισες.
    "Όπου φτωχός κι η μοίρα του", λέει ο λαός μας... Οι συνθήκες της ζωής που πολλές φορές οφείλονται σε παράγοντες πάρα από σένα, όπως ένας εμφύλιος, σε αναγκάζουν να λες πάντα "λίγο ακόμη". Αυτό το "λίγο ακόμα" καλά προστατευμένο από την αγάπη των ηρώων της ιστορίας σου.
    Και ήταν αυτή τους η αγάπη που τους έδωσε τη δύναμη να ακούσουν αγκαλιασμένοι την τελευταία δοξαριά χαμένη κάτω από τα χαλάσματα.
    Η εικόνα που διάλεξες για την συνέχεια ενδιαφέρουσα.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι το πείσμα και η ψυχική δύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι και το λένε, όταν οι περισσότεροι τριγύρω μονολογούν "Ως εδώ"...
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!

      Διαγραφή
  11. Υπεροχη η συμμετοχή σου Μαρία μου σε αυτό το πραγματικά όμορφο δρώμενο!
    Μπράβο σε όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι καλά αυτά τα δρώμενα που μας δίνουν παρόμοια κείμενα, μας προετοιμάζουν για ποιοτικό χειμώνα!
    Λίγο-λίγο περνάει η ζωή και ο καθένας το "βιολί" του κάπως "έτσι" δεν περνούν και οι ζωές μας Μαρία μου;
    ... και τώρα που και η ίδια είμαι στην τελευταία στροφή της ζωής μου, κοιτώ μπροστά και έχω κατά νου, τα τελευταία χρόνια να τα ζήσω αξιοπρεπώς ευγνωμονώντας που έχω μια στέγη και τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μου!
    Ευχαριστούμε για το τρυφερό και ανθρώπινο κείμενο και φύγαμε... όλοι θα φύγουμε έτσι δεν είναι, ας είναι με χαμόγελο!
    ΑΦιλάκια πολλά και πάντα καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ σ' ευχαριστώ για το φιλοσοφημένο σου σχόλιο, Στεφανία μου ♥

      Διαγραφή
  13. Μαρίνα μου μόνο κάτι τέτοιο περίμενα από εσένα, ένα βιβλίο στα χέρια μου που κάθε του σελίδα βγάζει μπροστά μου μία εικόνα. Ίσως εγώ από όσους διάβασαν αυτό το υπέροχα πλούσιο κείμενο το ένοιωσα περισσότερο από όλους. Μόνοι μας πια, δίνουμε τα χέρια κάθε τόσο και λέμε το " μαζί". Τόσο περίπλοκη η ιστορία σου, τόσο συγκινητική, τόσο τρυφερή..θα πω απλά..ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Γεωργία μου!
      Ήμου σίγουρη πως, εσύ, θα το ένιωθες ένα "τσικ" παραπάνω 😉
      Σε φιλώ και σου στέλνω τις πιο εγκάρδιες ευχές μου!

      Διαγραφή
  14. Συγχαρητήρια Μαρία για την συμμετοχή σου.Συγκινητικό και τρυφερό διήγημα.
    Συνεχίζουμε όλο και πιο δυνατά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ύμνος τής αρμονικής συνύπαρξης του ζευγαριού.
    Παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζονται οι αντιξοότητες στη ζωή.
    Ένεση αισιοδοξίας για τους απελπισμένους.
    Ένα ακόμα διήγημά σου, Μαρία, γραμμένο με την τρυφερότητα και την ευαισθησία που διακρίνει τα γραπτά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Άρη μου!
      Λίγη τρυφερότητα κι ευαισθησία μάς έχουν απομείνει ακόμα, μέχρι να αποκτηνωθούμε εντελώς.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  16. Τι ωραίο κείμενο!
    Εύγε Μαρία.
    Αυτό το λίγο ακόμα πολλούς ανθρώπους έχει κρατήσει και παλιότερα και τώρα. Κι έχει φανεί χρήσιμο σε πολλές περιπτώσεις.
    Από τα πιο σοβαρά προβλήματα μέχρι τα πιο χαζά π.χ. "Λίγο ακόμα, να περάσουν και τα γενέθλιά μου, να φάω τούρτα και μετά θα αρχίσω δίαιτα" κι΄ ύστερα "Λίγο ακόμα να περάσει και η γιορτή του Ήρωα, να φάω γλυκό και μετά θα αρχίσω δίαιτα".
    Ναι, ο καθένας με τον πόνο του κι η αρτίστα με τον δικό της!
    Καλημέρα Μαρία Κανελλάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε μπορεί, θα το έχεις και σε άλλη έκδοση, αυτό το "λίγο ακόμα".
      Σε πιο εξαντρίκ καταστάσεις, ξέρεις εσύ Αρτίστα μου...
      Διπλές ευχές στην ηρωική οικογένεια και εύχομαι, στο εξής, όλες οι αναμονές να αφορούν γιορτές και δίαιτες ♥

      Διαγραφή
  17. Μολις είδα την εικόνα, ήμουν σίγουρη ότι θα μου αρέσει η ιστορία σου κι ότι θα κλάψω πάλι.
    Άγγιξε τόσο λεπτές χορδές, σαν να έπαιζε το βιολί του.
    Είσαι μαέστρος Μαράκι μου.
    Περιμένω τη συνέχεια με την ωραία εικόνα που διάλεξες για τον φίλο μας.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ περιμένω με ενδιαφέρον τη συμμετοχή του Βασίλη, έχοντας μάλιστα και την ευθύνη, της πάσας που του έδωσα 😀
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ρενάκι μου!

      Διαγραφή
  18. Θαυμάζω την ιστορία και την μεγαλοσύνη που αποπνέει, μέσα απ' την απλότητά της.
    Τυχερό το ζευγάρι θα πω γιατί το "λίγο ακόμα" τους, κράτησε τόσα χρόνια και τους έδεσε μαζί.
    "Λίγο ακόμα μαζί", αυτό δεν είναι το ζητούμενο κάθε ανθρώπου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη;
    Τα βάσανα περισσεύουν, η αγάπη όμως κάνει τη διαφορά.
    Δεμένη ιστορία με τις λέξεις "κλειδιά" άριστα διαλεγμένες και τοποθετημένες στις σωστές "γωνίες" του κειμένου, καταφέρνουν το στόχο τους: απογειώνουν την ιστορία και συγκινούν βαθιά.
    Σ' ευχαριστούμε για την συμμετοχή σου Μαρία Κανελλάκη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μαρία μου!
      Καλή συνέχεια στο παιχνίδι μας!

      Διαγραφή
  19. Κανελάκι μου σήμερα γιορτάζουμε μαζί με τον σύζυγο 42 χρόνια έγγαμου βίου.... 42 Χ 365 καλές ημέρες, ζόρικες , χαρούμενες, λυπημένες, αγχωτικές, παράδοξες, αγωνιώδεις, χαρούμενες και ήρεμες....Η εικόνα των 2 ηλικιωμένων της φωτό, με έκανε να αναλογιστώ το δικό μας μαζί και η ιστορία που έπλασες με τόση ευαισθησία , εξυμνώντας τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης συνύπαρξης, το δέσιμο των ψυχών όπως πορεύονται στον κοινό αγώνα της ζωής με συγκίνησαν βαθειά. Είσαι κορυφαία στο είδος, απολαμβάνω την συναρπαστική γραφή σου με ήρωες τους απλούς, αληθινούς βασανισμένους ανθρώπους και είμαι ευγνώμων που η σκυτάλη, μας δίνει την ευκαιρία να αφηγηθούμε τις ιστορίες μας....Με έβαλες σε σκέψεις, μήπως είναι ο κατάλληλος καιρός να πίνουμε κι εμείς από το ίδιο φλυτζάνι¨?....Η φωτό και η λέξη γιά τον φίλο μας. πολλά υποσχόμενη....Σε φιλώ με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πετύχαμε και επέτειο Κλαυδία μου! Να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά, απ' την καρδιά μου ♥
    Οι ιστορίες μας αντανακλούν τις ζωές μας, δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι άλλο, τώρα ειδικά που αυτές οι σχέσεις (σαν τη δική σας) γίνονται "εγχειρίδιο επιβίωσης" για τους νεώτερους. Μόνο με το "μαζί" προχωράμε, αλλιώς τελειώσαμε σαν είδος.
    Την αγάπη μου και τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλησπέρα Μαρια.Χαίρομαι που βρέθηκα στην παρεα σας,μέσω της Γήινης Ματιάς.
    Ο λογος σου καταλυτικός.Ενα μικρό κείμενο πέρασε,ακούμπησε,αφουγκράστηκε ολόκληρο κομμάτι της ιστορίας μας,μαζι με τους δυο βιοπαλαιστές σου.
    Αλλά κι όμορφα και κάπως ανάλαφρα χάιδεψε το τέλος μιας συντροφικής ζωής.🌷

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλωσήρθες στην παρέα μας Γιούλη!
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο!

      Διαγραφή
  22. Μαρία μου, πάντα με καθηλώνεις. Χαίρομαι να σε διαβάζω, κοπέλα μου. Τι υπέροχο κείμενο. Και πόσες εικόνες και νοήματα έβαλες μέσα. Πολιτικά, κοινωνικά, τρυφερά, αισθήματα αγάπης και προστασίας. Αυτό το "λίγο ακόμα" πόσες φορές μας κάνει να αντέχουμε τα δεινά. Και πόσες όμως άλλες φορές τελικά μας καταδικάζει. Ένα τεράστιο μπράβο, φίλη μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τίποτε λιγότερο από εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις, θέλει σωστή δοσολογία και ορθή κρίση, για το αν αξίζει να το εξαντλήσουμε.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!

      Διαγραφή
  23. Μαρία μου, υπέροχο, τρυφερό μα και απόλυτα ρεαλιστικό!
    Η δύναμη της αγάπης παραμένοντας αναλλοίωτη στον χρόνο δίνει αντοχές για τα πάντα!
    Με συγκίνησε και το θαύμασα!
    Έτσι, με τα πόδια στη γη και την ψυχή ψηλά, πολύ ψηλά!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Δυστυχώς κι οι προπαππούδες μας κι οι γονείς μας, κι εμείς, με αυτό το "λίγο ακόμα" πορευόμαστε. Και προσπαθούμε να αντέξουμε, κάθε πίκρα, κάθε καταστροφή.
    Κι αυτό το "μαζί" πόσο μεγάλη σημασία έχει. Γιατί καμιά φορά, είναι βαριά η ζωή και χρειάζεσαι κάποιον να μοιραστεί το βάρος.
    Και με κάνει να σκέφτομαι, πόσο περίεργο είναι που όλα αλλάζουν κι όλα μένουν ίδια τελικά.
    Μαρία μου, πόσο αληθινή και συγκινητική η συμμετοχή σου. Την απόλαυσα, την ένιωσα στη ψυχή μου, με έκανε να σκεφτώ με τα νοήματα και τις προεκτάσεις της.
    Να 'σαι καλά, πάντα να δημιουργείς, να μας μαγεύεις.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Όλα τα ίδια μένουν -κατά βάση- Μαρίνα μου.
    Το ότι έχουμε εξελίξει την τεχνολογία δεν μας καθιστά "βελτιωμένα μοντέλα". Τουναντίον, με τα ίδια πάθη & λάθη πορευόμαστε...
    Καλό σαββατοκύριακο να έχεις ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλησπέρα Μαρία. Πολύ όμορφη ιστορία. Μου αρέσει που η ιστορία αυτή αναβλύζει αγάπη. Την ενέργεια, τη δύναμη του μαζί, τη νιώθω στο πετσί μου.
    Ναι, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ζευγάρι, πολλές και αντικειμενικές. Όμως η αγάπη τους, κάτι περισσότερο από βάλσαμο. Κάτι που τους επιτρέπει να πορεύονται στη ζωή «σαν ερωτευμένοι ημίθεοι που ίπτανται τρυφερά προς την ευτυχία».
    Πόσο όμορφα βρίσκουν τη θέση τους στην ιστορία όλα τα κομμάτια της φωτογραφίας – άνθρωποι και αντικείμενα.. Πάω να δω τι θέση βρίσκει η φωτογραφία που διάλεξες στο κείμενο του Βασίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.