Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

Βασανιστές και βασανισμένοι

 [Βρείτε τις διαφορές]


Τηλεγράφημα του διεθνούς πρακτορείου UPI για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973
// Την ηµέρα εκείνη ήµουν υπηρεσία. Στο στρατό είχα δέκα µήνες. Ήµουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισµένων, στο Γουδί. Τότε οι “μαυροσκούφηδες” ήταν σώµα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, µπήκαµε επιφυλακή. “Οι κοµουνιστές καίνε την Αθήνα”, µας έλεγαν κι εµείς τους πιστεύαµε. Θυµάµαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαµε στα κρυφά το σταθµό του Πολυτεχνείου. “Παλιοκουµμούνια, θα καλοπεράσετε!” λέγαµε.

Μισή ώρα µετά τα µεσάνυχτα της 16ης Νοεµβρίου η ίλη µου πήρε εντολή να ετοιµαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά µας άρµατα, κάτι γαλλικά ΑΜΧ30. Εγώ ήµουν οδηγός στο πρώτο άρµα που βγήκε στο δρόµο. [Στο ίδιο άρµα βρίσκονταν ο αξιωµατικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάµπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εµβαλωµένος και ο Γιάννης Τίρπας.]

Τεθωρακισμένο μπροστά στο κτίριο της Βουλής, 17 Νοεμβρίου 1973
Στις 1.15' το πρωί της 17ης Νοεµβρίου φτάσαµε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαµε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του ΙΚΑ, στη στάση Σόνια, σταµατήσαµε, γιατί ο δρόµος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγµατα, φωτιές και ακινητοποιηµένα λεωφορεία. Με διάφορες µανούβρες αριστερά δεξιά, µπρος πίσω, άνοιξα το δρόµο και προχωρήσαµε. Όταν φτάσαµε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, µας έδωσαν εντολή να σταµατήσουµε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, µείναµε περίπου µία ώρα. Ο κόσµος θυµάµαι ότι µας φώναζε: “Είµαστε αδέρφια, είµαστε αδέρφια”. Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα!

Μας είπαν να πάµε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι µπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναµε. Σταµατήσαµε λίγα µέτρα πιο πέρα. Φτάνοντας µπροστά στην πόρτα έστριψα το άρµα προς το Πολυτεχνείο, µε γυρισµένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυµάµαι ότι σηκώθηκα από τη θέση µου κι εγώ και το άλλο πλήρωµα. Δεκάδες φοιτητές κρέµονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Κι εγώ, να σκεφτείς, ότι τους έβλεπα σαν µαµούνια, που ήθελα να τα φάω!
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973, ώρα 10.00 π.μ.
Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρµατος και µου λέει: “Θα µπούµε µέσα, θα ρίξουµε την πύλη. Ετοιµάσου!” Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγµατα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρµατος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα σταµάτησα. Σταµάτησα σκόπιµα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισµα οι φοιτητές, τροµαγµένοι, έφυγαν προς τα πίσω. Αν έµπαινα µε ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτοµα, που εκείνη τη στιγµή ήταν κρεµασµένα στα κάγκελα.

Η καγκελόπορτα έπεσε αµέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθµευµένο το Μερσεντές, το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. Η αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνοµικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα κι εγώ από το άρµα και µπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα µπορούσε όµως και να υπάρχουν νεκροί.

              

















Ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής σκότωσε τον Μιχάλη Μυρογιάννη, 20 ετών, το μεσημέρι της 18ης Νοεμβρίου, μπροστά στο Πολυτεχνείο

Αστυνοµικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι λοκατζήδες να τους σταµατήσουν -θυµάµαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια µαζί τους-, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν. Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπηµένοι, θυµάµαι ότι είδα πολλούς τραυµατίες, ενώ τρεις τέσσερις ήταν σωριασµένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγµή ένας φοιτητής όρµησε καταπάνω µου και µου είπε: “Τι κατάλαβες τώρα που µπήκες;” Αφήνιασα. Έβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: “Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, µη σε καθαρίσω”. Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγµή... Αν έλεγε µια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήµουν. Ένας φασίστας.

Όπως περνούσαν οι φοιτητές, θυµάµαι ότι έριχναν µέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προµήθειες είχαν µαζί τους. Όταν γυρίσαµε στο Γουδί, το άρµα έµοιαζε µε περίπτερο. Όσο σκέφτοµαι ότι οι φοιτητές µάς έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, µετά απ' όσα τους κάναµε... Δεν µπορώ να το συγχωρέσω αυτό το πράγµα στον εαυτό µου. Σκέφτοµαι τι πήγα κι έκανα!...


Όταν γυρίσαµε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί µου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόµουν ότι ήµουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι µεγάλο. [...]

Στο µεροκάµατο η ζωή µου άλλαξε 180 µοίρες. Έκανα όποια δουλειά µπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν µπορώ να έχω τα ίδια αιτήµατα µε τους εργοδότες. Εµένα, που µου έµαθαν να µισώ τους κοµουνιστές, ψήφισα δύο φορές ΚΚΕ!

Στη δουλειά, πριν από χρόνια, κάποιος άκουσε πώς µε λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση µε τον “πορτάκια”, όπως είπε, του Πολυτεχνείου. “Ξάδερφός µου είναι, µακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο”, απάντησα. Είµαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ είκοσι χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης Α. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι µου δεν ξέρουν ποιος είµαι, ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα µου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά µου δεν το είπα ακόµα.

Ντρέποµαι γι' αυτό που ήµουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση µου θα µπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήµουν άλλωστε. Δε µε απαλλάσσει όµως αυτό. Μέχρι που µπήκα µέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής µου.

Είχαν µεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόηµα, αλλά θα ήθελα να τους πω µια µεγάλη συγγνώµη…//

[Α. Σκευοφύλαξ, οδηγός του τανκ που παραβίασε την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου 
Βήμα Reportage, 9 Νοεμ. 2003, έρευνα Κώστα Χατζίδη]


//…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια. 
«Τι συμβαίνει; Πως από εδώ;» ρωτώ. 
«Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;;. "

Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη «Σμαρώ», ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου, σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια… [...] 

Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. 
«Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;» ρωτούσαν. 
«Ενωματάρχης στην ασφάλεια», απαντούσα. 

Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν... //


Στις 20 Νοέμβρη συμπληρώνονται οχτώ χρόνια απ’ τον θάνατο του Χρόνη.
Για όσους εντρύφησαν στις σελίδες των βιβλίων του, ξέρουν πως δεν του αρμόζουν μνημόσυνα και τελετές. Στη μνήμη του Χρόνη αλλά και σ’ όλων των ανθρώπων που αφανίστηκαν απ’ τη ζωή, πιστοί όμως στις αξίες τους ως την ύστατη στιγμή, οφείλουμε ν’ ανοίξουμε επιτέλους τις διαθήκες που μας άφησαν. Ίσως και να βρούμε όλες τις απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που μας βασανίζουν. Ο Χρόνης άλλωστε, είχε μιλήσει πολλά χρόνια πριν, γι αυτά που βιώνουμε σήμερα…

//Βλέπω συνέχεια τους πάντες να δηλώνουν ότι είναι εναντίον της τρομοκρατίας κι αυτό είναι σωστό και καλό. Οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο ρωτήσεις, «Ρε σύ, σου αρέσει να πάει ένας να βάλει μία βόμβα σε ένα τρένο και να σκοτωθούν εκατό άνθρωποι;» Θα σου πει «όχι». Είμαστε λοιπόν εναντίον της τρομοκρατίας. Τι είναι όμως η τρομοκρατία; Είναι μία μορφή βίας μη ελεγχόμενη από την κυρίαρχη εξουσία. Και βρισκόμαστε μπροστά στο παράλογο φαινόμενο. Ένα παιδάκι το οποίο ντύνεται με δυναμίτιδα και πάει να σκοτωθεί διατρανώνοντας την απελπισία του ή την σχιζοφρένειά του με τον Αλλάχ και λοιπά, δικό του πρόβλημα είναι, θεωρείται τρομοκράτης. Κι ένας πιλότος βομβαρδιστικού ο οποίος βομβαρδίζει σχολειά, νοσοκομεία, παιδιά, πρόσφυγες στο δρόμο και λοιπά και λοιπά, παρασημοφορείται ως ήρωας. Δεν είναι σχιζοφρενές αυτό; 

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και πού φαίνεται η υποκρισία τους; Γιατί, ρε κερατάδες, δεν δηλώνετε ότι είστε εναντίον της βίας. Βία είναι και η μια, βία είναι και η άλλη. Η μία είναι θεσμοθετημένη, η άλλη όχι. Ας συνεννοηθούμε. Γιατί δεν δηλώνουμε ότι είμαστε εναντίον της βίας; Γιατί τότε θα ξετυλίγαμε το κουβάρι της υποκρισίας και θα φτάναμε κάπου στην αλήθεια. Στο τι κοινωνία ζούμε, σε τι κόσμο ζούμε και πού οφείλονται αυτά τα πράγματα. 
Τώρα επιστρέφουμε στο παρελθόν …//

Σημείωση: Το παρόν αφιέρωμα είχε δημοσιευτεί αρχικά τον Νοέμβρη του 2015. Επιβεβαιώνοντας απόλυτα τον επίλογο του Χρόνη, το καταφέραμε κι αυτό: "Eπιστρέψαμε στον παρελθόν"...


25 σχόλια:

  1. Επιλεγμένες αναφορές σε μια μεγάλη μέρα, μια ύψιστη στιγμή αλλά και σε μια περίοδο ολάκερη. Μαρτυρίες ανθρώπων και από τις δύο πλευρές. Η μαρτυρία του οδηγού του άρματος συγκλονιστική. Φέρνει στο φως πτυχές άγνωστες από εκείνες τις τραγικές μέρες και στιγμές. Και μάλιστα αποκαλύπτει τον εσωτερικό κόσμο πολλών πρωταγωνιστών που αντιλήφθηκαν το ρόλο που επιφύλαξε για αυτούς το σύστημα και το κράτος.

    Μεγάλες μέρες και ώρες Μαρία μου. Καταθέτεις το σεβασμό σου στην ιστορική μνήμη με τον καλύτερο τρόπο. Και σε ευχαριστούμε για αυτό. Είναι σπουδαία αυτά τα λιθαράκια Μαρία μου στους καιρούς που ζούμε.

    Υ.Γ. Εξαίρετο το φόντο σου στο "μέτωπο" του μπλογκ, μου αρέσει πάρα πολύ.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά βρε Γιάννη.
      Για τα κοινά μας "λιθαράκια" που βάζουμε ως ανάχωμα στην περιρρέουσα ξεφτίλα.
      Α, και σ' ευχαριστώ ιδιαιτέρως και για το υστερόγραφο!
      Αγαπάω πολύ αυτή την παρατηρητικότητά σου και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Πώς αλλιώς βέβαια θα ήσουν τόσο δεινός ιχνηλάτης του κινηματογράφου; 😉

      Διαγραφή
  2. Ας μην θυμόμαστε μόνο αυτήν την μέρα εκείνα τα παιδιά που είχαν το θάρρος να σηκώσουν το κεφαλι τους και να ζητήσουν ψωμί παιδεία ελευθερία...
    Και από την άλλη ,εκείνοι που με το έτσι θέλω κυβερνούσαν την χώρα μας ,Κανελλάκι μου μπόλιαζαν με μίσος τον έναν εναντίων των άλλων μονο και μόνο για τις διαφορετικές ιδέες τους.. ήταν από τις πιο μαύρες εποχές της πατρίδας μας...
    Κάποτε πρέπει να γραφεί η αλήθεια για ότι είχε συμβεί τότε στο πολυτεχνείο.
    Οπως ακριβώς το λες κορίτσι μου Βασανιστές και βασανισμένοι... Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος άνθρωπος να διώκεται για τα πολιτικά του πιστεύω..
    Πολύ ωραία η αναφορά σου στην μέρα αυτή και στις ιστορικές μνήμες... έδειξες και μια άλλη μεριά των ανθρωπίνων συναισθημάτων εκείνης της μέρας!!
    Ειναι καλό να μαθαίνουμε την ιστορία και από την άλλη πλευρά της.!!
    Τα παρακείμενα σου μου θύμισαν ότι..η μουσική ενώνει τον κόσμο!!! 👍
    Καλά να είσαι Μαράκι μου στέλνω σου μια αγκαλιά μεγάλη..❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μουσική και οι μουσικοί -μαζί με όλους τους καλλιτέχνες- είναι αφημένοι στην τύχη τους. Αυτή την κοινωνική απομόνωση αποτυπώνει η εξαιρετική φωτογραφία του Θάνου.
      Όσο για την πρόσφατη ιστορία μας, έχω κι εγώ τα τεφτέρια μου που τα ανασκαλίζω συχνά.
      Ρουλάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ, η αγκαλιά σου είναι πάντα ένα ζεστό καταφύγιο ♥

      Διαγραφή
  3. Μαρία, εξαιρετικό το αφιέρωμα σου στη σημερινή επέτειο.. Συγχαρητήρια..!

    Διαχρονικά παραμένουν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου για ψωμί, παιδεία, Ελευθερία.. Πάντοτε επίκαιρα, πάντοτε φωτεινά, οδηγούν τους νέους μας και όλο το λαό σε υπέρτατες αξίες.. , δημοκρατία, αξιοπρέπεια, Κοινωνική πρόοδο, αλληλεγγύη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ό,τι κι αν κάνουν, όση λάσπη κι αν ρίξουν, οι μνήμες είναι νωπές και καμιά θυσία δεν πήγε χαμένη. Ξαναζούμε την αγριάδα εκείνων των ημερών, Τάσο. Κι ας πράξει ο καθένας όπως νομίζει. Η ιστορία που επαναλαμβάνεται, είναι χαρακτηριστικό των λαών με ρηχή μνήμη και πολιτική ανωριμότητα. Οψόμεθα...

      Διαγραφή
  4. Σαράντα έξι χρόνια μετά η μαρτυρία του οδηγού του άρματος που έριξε την πόρτα στο Πολυτεχνείο, συγκλονίζει. Πικρές μέρες, γεμάτες θύμησες που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά. Αυτή η ευσύνοπτη αναφορά με απόλυτη ειλικρίνεια λόγου και πράξεων, που οδήγησε σε τραγικά γεγονότα, θα στοιχειώνει πάντα τη ζωή του. Τι να πεις γι αυτό το παλικάρι που στη δύνη μιας σκληρής περιόδου βρέθηκε στη λάθος πλευρά, με λάθος πληροφορίες, εκφραστής μιας συνωμοσίας του μίσους και μιας νοσηρής προπαγάνδας.
    Πως αλλάζει εικόνα η ιστορία αν της βάλεις ένα μεγεθυντικό φακό. Πως αλλάζεις ζωές και συνειδήσεις σε απλούς, ανυποψίαστους πολίτες. Πως ζεις με τόσο βάρος στις πλάτες για μια ιδέα που δεν ήταν καν δική σου.
    Κι απ’ την άλλη, βρε Μαρία μου, είδαμε κι αυτούς που καπηλεύτηκαν τη δημοκρατία, που αυτοχρήσθηκαν αντιστασιακοί, που επωφελήθηκαν από καταστάσεις και κόμματα και άφησαν να σβήσει η μνήμη υπακούοντας στις ανάγκες και σκοπούς, ξεχνώντας και ιδέες και οράματα, εξαγοράζοντας την όποια δράση. Κι αλίμονο στον κοσμάκη που τους παρατάσσει στους ήρωες.
    Αλίμονο σε κείνους που τους πίστεψαν. Τι κρίμα!
    Κι όπως λέει ο Αναγνωστάκης:
    Όλοι φόρεσαν τις μαύρες γραβάτες
    Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες
    …………………………………………………
    Λίγοι είναι εκείνοι που ακόμη θυμούνται και τιμούν. Κι ο Μίσσιος αγωνιστής, κι αγαπημένος λέει πως «….έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία με όλα τα προσχήματα νόμιμα ή παράνομα και εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς χειρότερο από κείνο που προϋπήρχε»
    Άδικο είχε; Έχουμε ακόμη στο σβέρκο μας τους νοσταλγούς εκείνης της εποχής.
    Μαρία μου εξαιρετικό το αφιέρωμα!
    Τα οράματα γίνονται πραγματικότητα όταν υπάρχει θέληση. Ποιος ξέρει....ίσως κάποτε!
    Να είσαι καλά!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω να προσθέσω ούτε λέξη στο σχόλιό σου, Αννίκα μου.
      Συνυπογράφω και ενώνω την ευχή μου αυτό το "κάποτε" να έρθει σύντομα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για αλληλοσπαραγμούς, με τον γείτονα να καιροφυλακτεί και την κοινωνία μας κατακερματισμένη.
      Να είσαι καλά κι εσύ Αννίκα μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  5. Δυνατά τα αποσπάσματα που αναφέρεις. Μας θύμισαν τις ημέρες εκείνες, σε όσους ήμασταν σε ηλικία που να έχουμε αναμνήσεις από τότε. Τα θυμάμαι σαν τώρα, έμενα και κοντά στο Πολυτεχνείο κοπελούδα κιόλας, τά βίωσα ως το πετσί μου. Ήταν τόσο έντονα όλα αυτά που δεν σβήνουν από τη μνήμη. Καλό θα είναι να μεταφέρονται και στη νέα γεννιά που δεν τα έζησε. Να ξέρουν τι σημαίνει φασισμός και να τον ξεχωρίζουν στη ζωή τους.
    Θαυμάσιο αφιέρωμα Μαρία μου
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η νέα γενιά καλείται τώρα να (ξανα)βγάλει το φίδι (του φασισμού) απ' τα λαγούμια της εξουσίας. Το ζουν κι αυτοί στο πετσί τους, το ξύλο και την άγρια καταστολή. Τότε βέβαια ήταν πιο ευδιάκριτα τα πράγματα, τώρα όμως είναι όλα καμουφλαρισμένα κάτω απ' το περιτύλιγμα της κανονικότητας και της υποτιθέμενης "προστασίας της δημόσιας υγείας".
      Να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή...
      Φιλιά πολλά Αννούλα μου και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  6. Φέτος δεν έγραψα γι αυτή τη μέρα για να μη φανώ γραφική. Την έζησα έστω και χωρίς πραγματική συμμετοχή απλά επειδή η ταυτότητα μου έγραφε φοιτήτρια Πολυτεχνίου. Με συνέλαβαν, είδα πολλά και άκουσα , ήμουν μάρτυρας στο παγκράτι εκτέλεσης. Όμωςείδα και αργότερα πόσοι εκμεταλεύτηκαν για προσωπικούς λόγους την υποχρέωση τους να πολεμήσουν εκείνη την άγρια μέρα . Εγώ είχα τη τύχη να σωθώ , θα ομολογήσω πως ένοιωσα τρόμο όταν δεν ήξερα πως θα σωθώ. Η ανθρώπινη φύση , ο φόβος από τις κραυγές του διπλανού γραφείου ανάκρισης ζωντανεύουν τέτοια μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τιμή μας να είσαι μαζί μας..! Να μας κάνεις κοινωνούς γεγονότων που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία μας.. Είναι ξεχωριστή κάθε μαρτυρία.. Ανακαλύπτω ότι ακόμα διατηρείται μέσα σου ο πηγαίος αυθορμητισμός της τότε φοιτητικής νεολαίας..

      Διαγραφή
    2. Μαζί με τον Τάσο, εκφράζω κι εγώ την τιμή μου για την παρουσία σου, Γεωργία μου. Οι μαρτυρίες από εκείνες τις μαύρες μέρες, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Κι όταν έχεις τέτοιες αδιάψευστες καταγραφές στη μνήμη σου, πώς να μην νιώθεις δέος σε κάθε επέτειο;
      Tα φιλιά και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  7. Η μνήμη είναι χρήσιμη, αναγκαία, τουλάχιστον για εμάς τους μεγαλύτερους που ξέρουμε τι διακυβεύτηκε εκείνες τις ημέρες. Λέμε είναι γιορτή της Δημοκρατίας! Ναι! έτσι το έχω εκλάβει κι εγώ κι έτσι το αντιμετωπίζω σε κάθε περίπτωση και πάντα ήθελα ως Λαός να είμαστε ενωμένοι αυτή την ημέρα. Δεν με αφορούν τόσο τα πρόσωπα, άλλοι εκμεταλλεύτηκαν την όποια συμμετοχή τους, άλλοι αποστασιοποιήθηκαν και άλλοι χάθηκαν στις αναμνήσεις τους. Τιμώ όμως την Νεολαία του τόπου μας, που δεν λογάριασε τη δύσκολη εκείνη στιγμή να υπερασπιστεί το υπέρτατο αγαθό της Δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όλα τα άλλα, σήμερα, με αφήνουν αδιάφορο! Πλην εκείνων που τόλμησαν να ξανασηκώσουν τις μαύρες σημαίες και όσους τους υποστηρίζουν. Αυτοί είναι οι εχθροί μου σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ με τον επίλογό σου Βασίλη, προσθέτοντας μόνο πως το μαύρο έχει ξεπλυθεί στο χρόνο κι έχει πάρει γαλάζιες αποχρώσεις. Ας προσέχουμε τη "χρωματολογία" για να ερμηνεύουμε ορθά τα σημάδια των ημερών.
      Την καλησπέρα μου Βασίλη.

      Διαγραφή
  8. Και όλος αυτός ο σαματάς, με τους χιλιάδες κορωνοχτυπημένους και με τις ασφυκτικά γεμάτες ΜΕΘ, ήταν εμφανέστατο τι σκοπό είχαν λίγες μέρες πριν την γιορτή της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου:
    "Μη τολμήστε να βγείτε γιατί θα πέσουν πρόστιμα" και τα 300 ευρώ πρόστιμο κράτησαν τον κόσμο μέσα... ΟΜΩΣ, μια μεγαλούτσικη ομάδα καλά οργανωμένων αγωνιστών βρέθηκαν μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία, με τις μασκούλες τους, με τα πλακάτ τους και κρατώντας αποστάσεις φώναξαν τα συνθήματα τους... ΤΕΛΕΙΑ την "έφεραν" στην αστυνομία και φυσικά στο σημερινό φασιστικό κράτος!
    Έχω όλες τις λεπτομέρειες από την κόρη καλής μου φίλης που ήταν εκεί!

    ΑΦιλιά αγωνιστικά με ένα τεράστιο ευχαριστώ για το εξαιρετικό σου αφιέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα εύστοχη και μέσα στα γεγονότα, Στεφανία μου.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά γι' αυτό το σχόλιο!!!

      Διαγραφή
  9. Μεγάλης αξίας τα ντοκουμέντα που ξαναδημοσιεύεις, Μαρία. Γίνονται πολύ σημαντικότερα σήμερα.
    Η επιστροφή στο παρελθόν είναι εμφανής εδώ και πολύν καιρό. Με τη χθεσινή χουντική καταστολή είναι εμφανέστατη. Το πρόσχημα της πανδημίας παραμένει ενεργό και θα χρησιμοποιηθεί επί πολλούς μήνες.
    Όσο κι αν χειριστούν το ζήτημα όμως, ο ατμός δε μπορεί να παραμένει
    στο καζάνι. Θα βρει τρόπο να εκτονωθεί. Και αυτή η εκτόνωση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Οι απέναντι μας μελετούν συνεχώς και καραδοκούν.
    Η ανεπάρκεια των κυβερνώντων δεν τους επιτρέπει να δουν λίγο παραπέρα ότι η εθνική ενότητα σήμερα είναι όρος επιβίωσης μπροστά στην επιβουλή των εχθρών μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα με τον ψύχραιμο και διεισδυτικό σου λόγο, βάζεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη!

      Διαγραφή
  10. Συγκλονιστική η εξομολόγηση του οδηγού του τανκ.
    Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
    Τότε φοβόμασταν τα τανκς και τώρα τον αόρατο ιο.
    Κσι τα δυο σε βάζουν σε καταστολή.
    Το ένα το βλέπεις και το πολεμάς , το άλλο;
    Θα σημάνουν οι καμπάνες Μαράκι μου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές τις καμπάνες περιμένουμε Ρένα μου!
      Φιλιά πολλά και να προσέχετε πολύ♥

      Διαγραφή
  11. Θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα Ρένα μας. Περιμένω να σημάνουν οι καμπάνες ανάσταση (και ο νοών νοείτο). Σε φιλώ, Μαράκι μου.
    Και: έχω δωράκια για τα γενέθλιά μου στο μπλογκ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Από τα πιο ωραία αφιερώματα που έχω διαβάσει! Σ' ευχαριστούμε Μαρία μου!
    Θα με πεις τρελή, που μέσα μου ξεχώρισα έτσι τα πράγματα, αλλά στάθηκα πολύ στο τέλος!
    Και σκέφτηκα πόσο δίκιο έχει ο Χρόνης Μίσσιος! Κι αυτή η βία, πόσο ξέφυγε κι από τα σωματικά κι από τα ψυχικά της πλαίσια και πήρε διαστάσεις τεράστιες και τώρα αγκαλιάζει τη πραγματικότητα κι έχει γαντζωθεί στο πετσί της! Κι εμείς χωμένοι στην υποκρισία μας, το φόβο και την συναισθηματική μας κούραση, γυρνάμε το κεφάλι, περιμένοντας το ξημέρωμα! Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
    Πολλά φιλιά Μαρία μου, να είμαστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύ εμπεριεκτική η αναδρομή σου στο πολυτεχνείο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.