Προσπαθώ να κρατήσω όσο
γίνεται περισσότερο τη γλυκιά γεύση απ’ τους πρωινούς λουκουμάδες που μας ετοίμαζε
η κυρία Γαρυφαλλιά στον ξενώνα. Την πανοραμική θέα απ’ το μικρό μπαλκόνι, με το
παλιό καρνάγιο στο ακρολίμανο και την απλωσιά της θάλασσας ν’ αγκαλιάζει
τρυφερά το μικρό ψαροχώρι. Στο θαλάσσιο μονοπάτι που συναντιέται ο Παγασητικός
με το Αιγαίο, είναι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη, ένας τόπος που κουβαλάει βαριά
ιστορία και φυλάει με σεβασμό τις πύλες του βουνού των Κενταύρων.
Νησιώτικο περιβάλλον,
τριπουρομεζέδες πλάι στους ψαράδες που ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους, ασβεστωμένα
πλακόστρωτα δρομάκια, μυρωδιές απ' τα τσουκάλια των σπιτιών, ντόπια
προϊόντα από συνεταιρισμούς και υπαίθριους πάγκους, και φιλόξενοι άνθρωποι που
δεν τσιγκουνεύονται τις καλημέρες τους και διατηρούν ατόφια τη ντοπιολαλιά και
τα έθιμά τους.
Το νησάκι απ' τον
Αλογόπορο με θαλάσσιο ταξί, είναι η αφορμή για να μετρήσεις τις αντοχές σου
στην πεζοπορία, να δροσιστείς στον ολάνθιστο αυλόγυρο του μοναστηριού της Ευαγγελίστριας
και να διασχίσεις τα μονοπάτια που κάποτε "φιλοξένησαν" πέντε
χιλιάδες γυναίκες εξόριστες. Τα κρυστάλλινα νερά της Πράσινης Άμμου, είναι το
σημείο που γαληνεύει η ψυχή, αποσυμπιέζεται το σώμα και το μυαλό, ακόμα κι αν
ένα ιδιωτικό σκάφος έχει ρίξει άγκυρα και φαλτσάρει στη μουσική πανδαισία της
φύσης.
Για την ιστορία πάντως,
τα τζιτζίκια νίκησαν πανηγυρικά τα "τάκα-τούκα" απ' τις ρακέτες και,
για καλή μας τύχη, οι θορυβώδεις σκαφάτοι επισκέπτες, αναχώρησαν γρήγορα για το
ταβερνάκι στην άλλη άκρη του νησιού. Δεν ξέρω αν είχαν επίγνωση της
ιερότητας του τόπου κι αν διέκριναν ανάμεσα στις πικροδάφνες τους μικρούς
ξύλινους σταυρούς με τα ξεθωριασμένα ονόματα των νεκρών. Απ' τα ξεφωνητά τους
πάντως καθώς σήκωναν άγκυρα για να φύγουν, νομίζω πως ήξεραν με λεπτομέρειες το
μενού της ταβέρνας και το "πόσο "γ@μ@τη" είναι η ντόπια καραβιδομακαρανάδα"...
[φωτογραφίες
από Παλαιό Τρίκερι & οικισμό Αγίας Κυριακής]
Στο υστερόγραφο του
φετινού καλοκαιριού, το Απάγκιο γιορτάζει τα οχτώ του χρόνια. Σας ευχαριστώ για
την πολύτιμη συντροφιά σας και για όλα τα ωραία που διακινούμε μέσα απ’ τις αναρτήσεις
και τα σχόλιά μας! Σε συνθήκες ζόρικες και πιεστικές, και σε πείσμα των
(αρίστων) καιρών που μας θέλουν όλους ενοχικούς και καταθλιπτικούς, εμείς βαστάμε
αδιάσπαστη την ανθρώπινη αλυσίδα μας. Και προχωράμε. Καλό αποκαλόκαιρο σ’ όλους
σας!
Και να προσέχετε, οσονούπω
καταφτάνουν οι μεγάλες “ψύχρες” ♥
