Σπίτι από αστερόσκονη

 

Το σπίτι μοιάζει της μάνας μου.

Όσο περνάει ο καιρός, ρυτίδες αυλακώνουν τους τοίχους του.

Τα μαλλάκια της γκρίζες δαντέλες που θροΐζουν πένθιμα στα παραθυρόφυλλα.

Κάθε που τρίζουν τα φτενά κοκαλάκια της στην υγρασία

πόρτες και μεντεσέδες ακομπανιάρουν μ’ ανατριχιαστικά τσιριχτά.

Τα παντζούρια πετσικάρανε, έχει καιρό να τ’ ανοίξει

ούτε που καταδέχεται ο ήλιος να τρυπώσει απ’ τις κυρτωμένες γρίλιες της.

Χοντρόφλουδα δάκρυα  ξεκολλούν απ’ το ταβάνι.

Κι εγώ τη σοβαντίζω με έξτρα ενυδατικές για ώριμες επιδερμίδες.

“Τι τα θέλω ’γώ αυτά;” μου κλαψουρίζουν οι ρωγμές στα μάγουλά της

μα εγώ ακάθεκτη

“Σώπαινε κι έχουμε αρίφνητες πληγές να μερεμετίσουμε, μανούλα μου”

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μοιάζει του πατέρα μου.

Όσο περνάει ο καιρός, τα κυματιστά μαλλιά του πέφτουν

παρέα με τα κεραμίδια στη σκεπή.

Τα δοκάρια τρίζουν στις ρίζες τους, ξεδοντιάζεται σιγά σιγά το μικρό μας σπιτάκι.

Αγριοκισσοί που θρασομανούν οι μπλε φλεβίτσες στα πόδια του.

Τα γόνατά του σκεβρώνουν μαζί με τα ποδάρια του καλού μας τραπεζιού

τι κι αν ήταν πεχλιβάνης και παλίσανδρος;

“Το σαράκι του χρόνου είναι αμείλικτο, παιδί μου”

Αγκωνάρι η ψυχή του κι εγώ παίζω το τελευταίο μου χαρτί

βάζω στο πικάπ την παλιά πλάκα του Στράτου

“δε μπορεί”, λέω, “θα δώσει μια και θα σηκωθεί να το χορέψει”

~ ~ ~ ~

 

Το σπίτι μας μοιάζει κέντρο διερχομένων ψυχών

Ποιος έρχεται-

ποιος φεύγει-

έχασα το λογαριασμό.

“Να προσέχεις, παιδί μου” ντουετάκι ουρανόθεν.

“Η ζωή εδώ τελειώνει” και κονταροχτυπιέται

με το “ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός”.

Μια ζωή αταίριαστοι κι άλλη μια ζωή αχώριστοι.

Σιγά που δε θα συμφωνούσαν να το σκάσουν συντροφιά. 

Σιγά που θα συμφωνούσαν στη μουσική υπόκρουση του φινάλε. 

Σιγά που δε θα το κάνανε μιούζικαλ το φευγιό τους. 

~ ~ ~ ~

Το σπίτι μας είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό.

Στα κλαριά του στήνουν φωλιές τα μελλοντικά πουλιά

στον κορμό του καρποδένει  η αγάπη

στις φυλλωσιές του μινυρίζουν ερωτευμένες σουσουράδες

κάθε φιντάνι που ξεπροβάλλει

κέρασμα στοργικό απ’ του παραδείσου

τον οικίσκο τους.

 

Πηγή φωτογραφίας: pinterest

 

Ήταν η συμμετοχή μου στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης που οργανώνει η Αριστέα μας στον ιστότοπο «Η ζωή είναι ωραία». Από καρδιάς ευχαριστώ τους φίλους που συντρόφευσαν κι αυτό το ταξίδι, είτε με τις συμμετοχές τους, είτε με την παρουσία και τα σχόλιά τους. Για την Αριστέα κρατάω δυο στίχους του Ρίτσου, γιατί εκφράζουν απόλυτα αυτό που νιώθω:

}Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω~

Kαλή νέα χρονιά σ’ όλους μας, με αισιοδοξία, αλληλεγγύη και αρνητικά τεστ στη μιζέρια και στο φόβο ♥

Mαζευτείτε...

Ενσταντανέ του 2021

Την “υπέροχη” αυτή χρονιά, που δεν βλέπουμε την ώρα και τη στιγμή να την ξεπροβοδίσουμε, έγιναν και όμορφα πράγματα. Ως μέλος της μικρής μας αλλά θρυλικής, πλέον, κοινότητας-μπλογκοπαρέας, αναγνωρίζω πόσο υποστηρικτική ήταν η συνύπαρξή μας, κυρίως όταν φούντωνε ο φόβος και μας πάγωνε το κορωνοαγιάζι. Το μοιραζόμασταν όμως, ο καθένας με τον τρόπο του. Κι αυτό ήταν που, προσωπικά τουλάχιστον, με παρηγόρησε, μου έγλυψε πληγές  και διατήρησε το χαμόγελό μου στη θέση του. Ενίοτε, δάκρυζα κι απ’ τα γέλια, πράγμα σπάνιο για τις μέρες μας. Μια ανάρτηση, ένα σχόλιο, μια φωτογραφία, ακόμα και μια λέξη σας που μ’ άρπαζε απ’ το μανίκι για να με βγάλει μια βόλτα στη λιακάδα, όλα αυτά και το καθένα ξεχωριστά, ήταν τα κρυφά αναλγητικά μου. Αυτά ήθελα να θυμηθούμε κι ας μοιάζουν αυτονόητα ή ασήμαντα. Είναι σαν τα ταπεινά αλλά απαραίτητα υλικά μιας συνταγής, που αν και «δεύτερα», είναι αυτά που δίνουν γεύση και νοστιμιά στα κυρίως υλικά. Κι όπως λένε κάποιοι αγαπημένοι φίλοι της μπλογκοπαρέας μας:

«Μην ξεχνάτε να φοράτε το χαμόγελό σας» γιατί …

«Η ζωή είναι ωραία» κάτι σαν…

«…ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις» 

"Είχε περισσέψει λίγο νήμα, να το πετάξω;" (Ρούλα)

Αν μετρούσαμε το χρόνο σε δευτερόλεπτα, τότε σύντομα θα υποδεχτούμε τα επόμενα 31.536.000 της νέας χρονιάς. «Το νου μας ρεμάλια», να τα ξοδέψουμε σωστά και να μην τα σπαταλήσουμε αστόχαστα. Κι αν γινόταν να φτιάξω μια λίστα με μερικές απ’ τις πιο όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε ετούτη τη ζόρικη χρονιά, αυτές θα περιείχαν τη συγκίνηση, το γέλιο και το νοιάξιμο που διακινήθηκε εν αφθονία μεταξύ μας.

Τα Αχτιδένια φιλάκια της Γεωργίας ήταν αυτά που με έμαθαν πως η απάντηση στα εμπόδια της ζωής είναι ένα μεγαλοπρεπές «E, και;». Το μέγα γιατροσόφι της ανθρώπινης ύπαρξης, το ξετρύπωσα στο μαγικό κόσμο της Στεφανίας: «Άφησε την ομορφιά αυτού που αγαπάς, να είναι αυτό που κάνεις». Στου Μυαλού τα γυρίσματα είναι ο πολιτισμός που μας κάνει ανθρώπους κι ο Βασίλης ήταν η σταθερή αξία στην παρέα μας. Κάτι σαν τα φώτα πορείας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κι όταν ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο, η λύση είναι μία: στρίβειν δια της τέχνης. «Με ιάμβους και δακτύλους, με τροχαίους κι αναπαίστους και αμφίβραχεις» και μη με ρωτάτε τι θέλει να πει ο ποιητής μας. Ο Άρης στοχεύει πάντα στο δόξα πατρί της επικαιρότητας και μας μαθαίνει ξεχασμένες λέξεις και σπάνιες αξίες.

Τις καλύτερες αποδράσεις μου τις έζησα σε Cinefil βραδιές και μέσα απ’ την έμπειρη ματιά του Γιάννη, έμαθα να παρατηρώ τις γωνίες λήψης και τα συναισθήματα που κρύβουν οι σιωπές του σκηνοθέτη. Ατενίζοντας τη ζωή μέσα απ’ τη διαρκή δημιουργία είναι η απάντηση για να βγούμε απ’ τις σπηλιές που κρυβόμαστε κι αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής, ευγενική χορηγία, της ακούραστης Άννας.

Ότι θα (ξανα)ερωτευόμουν τη ζωή δεν το περίμενα με τον παλιοχαρακτήρα που έχω. Χρειάστηκε μια Μαρίνα κι ένας μαύρος γάτος που μου νιαούρισε το μυστικό: «Κάνε νιάου στη μαυρίλα των ημερών και στόλισε τις στιγμές». Έκτοτε, ζω την απόλυτη εισβολή της θετικής της αύρας, σε μορφή χιονοστιβάδας. Κι απ’ τον ιπτάμενο τάρανδο της Μαρίνας, προσγειώνομαι στη Γήινη Ματιά της Μαίρης, όπου έζησα αξέχαστες συγγραφικές σκυταλοδρομίες με άξιους συμπαίχτες και υπέροχα κείμενα.

Αν υπήρχε στ’ αλήθεια ως μαγαζί, θα ήμουν τακτικός θαμώνας. Ο λόγος για το café της Γλαύκης που σερβίρει το τέλειο χαρμάνι. Αγαπημένες και σπάνιες μουσικές, ποιοτικά κείμενα, συνθήματα τοίχου και προβληματισμούς με τους οποίους, συνήθως, ταυτίζομαι. Κι όταν η μετριοπαθής και χαμηλών τόνων Γλαύκη γράφει στην ιερογλυφική (χ@#^%#&^%$), ξέρω πως άλλο ένα, μεταμεσονύχτιο, εκπαιδευτικό νομοσχέδιο ψηφίστηκε, ήδη, ένα ακόμα καρφί στο σταυρό που σηκώνουν οι εκπαιδευτικοί. 

Τα λέει κι η Μάνια απ’ τη μακρινή Μορεάλη που προσπαθεί φιλότιμα να μάθει ελληνικά στα σποράκια της «Σποράκια είναι, όσο τους δίνεις ρουφούν, παίζουν, γελούν». Κι όσο κι αν βρίσκει σθεναρές αντιδράσεις, εκείνη απτόητη και με το χαχαχα στο τσεπάκι της, ατσαλάκωτο και ετοιμοπόλεμο: «Η γιορτή μέσα στην τάξη…τους έδωσα και τα δωράκια που τους είχα φτιάξει … άλλαξα τα γαλλικά και τα μετέτρεψα σε ελληνικές κατασκευές… κουφάλοι κεμπεκιώτες δεν θα σας περάσει χαχαχα».

Κι αν δεν έγινα ακόμα ράκος απ’ αυτά που ζούμε, το χρωστάω, αφενός σε μια φίλη εκ Θεσσαλονίκης, κι αφετέρου σ’ όλους εσάς. Για όσους δεν ξέρουν την αξία ενός ταπεινού κουρελιού, μπορούν να τη μάθουν Δια χειρός Ρένας. Από χριστουγεννιάτικες κάρτες, κοσμήματα και πάνινες κούκλες, μέχρι παπλώματα και πολύχρωμα ριχτάρια ήταν η φετινή λεία της φίλης. Έκανα κι εγώ το κουρέλι μου – φιλότιμο κι έβαλα στόχο να μην πετάω ούτε χνούδι! Γιατί, όπως λέει μια άλλη χρυσοχέρα φίλη: «ο στόχος είναι εκείνο το ιδιαίτερο παιχνίδισμα του νου που γίνεται γέφυρα με την ψυχή για να σε πάει όσο μπορεί πιο μακριά». Ο πολυμερικός πηλός της Αννίκας και τα ξύλινα σπιτάκια της μου είπαν τις πιο παραμυθένιες καληνύχτες. Κι επειδή στα Μονοπάτια της Φαντασίας όλα μπορούν να συμβούν, ίσως έρθει επιτέλους η ώρα που η σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα θ’ αλλάξει μονοπάτι και ρόλο, για ν’ ακολουθήσει τη μέθοδο της Πίπης: «Στρίβειν αποτόμως».

Κλείνω με κάτι που διάβασα στον Μάκη και με εκφράζει απόλυτα. «Κάντε χώρο στην αγάπη να περάσει. Αφήστε την να γεμίσει την ψυχή σας». Και δική μου ευχή και προσδοκία για τις φετινές γιορτές.

Να προσέχετε τους εαυτούς σας, να μη σταματάτε να διεκδικείτε και ν’ αντέχετε στα χτυπήματα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που υπάρχετε στο απάγκιο μου ♥

✿ Χ ρ ό ν ι α  π ο λ λ ά  ❀

v  Ζητώ συγγνώμη γιατί -μοιραία- άφησα εκτός πολλούς καλούς φίλους. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη διαδικτυακή μάζωξη.

v  Η ανάρτηση αυτή συμμετέχει στις Ιστορίες των Χριστουγέννων που οργανώνει η Μαρία Νικολάου στο ΚΕΙΜΕΝΟ

v  Ραντεβού όλοι στης Αριστέας για συμπόσιο και σπιτικά «μεζεδάκια»…

[Oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]