Ⓢ Ⓞ Ⓢ

 

«Η Α’ θέση διαθέτει απίθανες ανέσεις και πολυτέλεια.  Ένα απ’ τα μεσημεριανά γεύματα περιλαμβάνει σούπα, φιλέτο γλώσσας, ψαρονέφρι με κουνουπίδι και γαλλικές τηγανητές πατάτες». Adolf Saalfeld- Αρωματοποιός

«Παγόβουνο! Ευθεία μπροστά!» Joseph Hyman-Φωτογράφος

«Καλύτερα να ετοιμαστείτε να στείλετε μια κλήση για βοήθεια. Αλλά μην το στείλετε μέχρι να σας πω…» Edward Smith-Καπετάνιος (σύμφωνα με τη μαρτυρία του Bride)

«Κοίταξα έξω από το φινιστρίνι, η θάλασσα ήταν σαν γυαλί και δεν τον πίστεψα». Tom Whiteley - Yπεύθυνος καταστρώματος (όταν του είπε ένας συνάδελφός του ότι το πλοίο είχε χτυπήσει παγόβουνο)

«Ο καπετάνιος ήρθε και μας είπε ότι τα μηχανοστάσιά μας είχαν πάρει νερό και ότι πλέον είχαν λίγες δυνατότητες να συνεχίσουν να λειτουργούν. Στείλαμε αμέσως αυτό το μήνυμα στο Carpathia. Πήγα στο κατάστρωμα και κοίταξα γύρω. Το νερό ήταν πλέον πολύ κοντά στο κατάστρωμα του σκάφους». Harold Bride-Κατώτερος αξιωματικός

«Εγκαταλείψτε την καμπίνα σας τώρα. Κάθε άνθρωπος να κοιτάξει τον εαυτό του. Φροντίστε τον εαυτό σας. Σας απελευθερώνω απ’ την υπηρεσία» Edward Smith-Καπετάνιος (σύμφωνα με τη μαρτυρία του Bride)

«Κανείς στον Τιτανικό δεν γνώριζε πόσες σωσίβιες λέμβους είχε. Υπήρχε ωστόσο άφθονος χρόνος για να σωθεί κάθε ψυχή αν υπήρχαν οι αναγκαίες βάρκες». Adolf Saalfeld- Αρωματοποιός

«Υποθέτω ότι όλα τα μέλη της ορχήστρας πνίγηκαν. Ήταν ήρωες. Έπαιζαν το υπέροχο Autumn». Harold Bride-Κατώτερος αξιωματικός

«Υπήρχαν άντρες γύρω μου, εκατοντάδες από αυτούς. Η θάλασσα ήταν αδίστακτη μαζί τους. Όλοι τους είχαν μόνο τα σωσίβια τους. Το όμορφο πλοίο ξεκίνησε σταδιακά να βυθίζεται, όπως μια πάπια που κατεβαίνει για βουτιά». Harold Bride-Κατώτερος αξιωματικός

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Όταν είδα τελευταία φορά τον καπετάνιο βρισκόταν στο νερό προσπαθώντας να βάλει ένα μωρό σε μια από τις σωσίβιες λέμβους γεμάτες με ανθρώπους. Ορισμένες γυναίκες προσπάθησαν να τον τραβήξουν στη βάρκα, αλλά απομακρύνθηκε από αυτές και είπε: ‘Σώστε τον εαυτό σας’. Τον είδα να βουλιάζει και να μην ξανανεβαίνει ποτέ». 

Tom Whiteley - Yπεύθυνος καταστρώματος

• —– ٠ ✤ ٠ —– • 

Σημείωση 1: Η φωτογραφία είναι απ’ το επίσημο δείπνο της ΠΤΔ για τα 200 χρόνια απ’ την ελληνική επανάσταση (Μάρτιος ’21). Στα «ΝΕΑ» εκείνης της ημέρας ο τίτλος του άρθρου ήταν: “Ποιες κυρίες έκλεψαν την παράσταση στο Προεδρικό Μέγαρο”. Κάθε συνειρμός για το πολυτελέστατο «αβύθιστο» πλοίο με τη μισοβυθισμένη πατρίδα μας, είναι εύλογος και ευκταίος. Στον Τιτανικό, ο James Witter που εργάζονταν ως βοηθός στο καπνιστήριο, προσπάθησε να ειδοποιήσει εγκαίρως τους επιβάτες της καμπίνας του να σηκωθούν απ’ τα κρεβάτια τους, γιατί το πλοίο βουλιάζει. Όχι μόνο δεν τον πίστεψαν αλλά ένας εκ των επιβατών τού πέταξε μια μπότα. Στη δική μας περίπτωση, οι μπότες πέφτουν βροχή απ’ τα μέσα ενύπνιας ενημέρωσης.  

• —– ٠ ✤ ٠ —– •

Σημείωση 2: Οι παραπάνω μαρτυρίες προέρχονται από επιζώντες του ναυαγίου που έζησαν το υπόλοιπο του βίου τους στοιχειωμένοι από εκείνη τη νύχτα, με σοβαρά προβλήματα υγείας και ψυχικές διαταραχές.

«Γ» όπως Γυναίκα

 

«Α» όπως Άνοια, σκέφτηκε. «Θ» όπως Θυσίες. «Γ» όπως Γέννες. «Φ» όπως Φροντίδα. «Ξ» όπως Ξενύχτια. «Π» όπως Πόνος. «Γ» όπως Γηρατειά. «Μ» όπως Μοναξιά, «Φ» όπως Φόβος. Τα δάκρυα που έτρεχαν απ’ τα μάτια της στη διάρκεια της εξέτασης, τα δικαιολόγησε στο γιατρό, πως «είναι απ’ τις διασταλτικές σταγόνες που μου βάλατε».

«Τα πήγατε περίφημα στην εξέταση. Είστε τυχερή. Θα πρέπει να έχετε κλάψει πολύ στη ζωή σας», της είπε ο οφθαλμίατρος καθώς έσβηνε τον οπτομετρικό πίνακα. «Αυτή η  υπερβολική δακρύρροια ξέρετε, σάς προστάτεψε από ξηροφθαλμίες και ερυθρότητες. Και η πρεσβυωπία σας έμεινε σταθερή, πράγμα σπάνιο για την ηλικία σας. Μπράβο σας!» Να που βγήκε και κάτι ωφέλιμο απ’ τα τόσα κλάματα, μονολογούσε σαρκαστικά μπροστά στον καθρέφτη του ασανσέρ. Βουρκωμένη -από χαρά αυτή τη φορά- βγήκε στην ηλιόλουστη μέρα.

Η εξέταση ρουτίνας πήγε θαυμάσια και καταπώς το συνήθιζε από χρόνια, κοντοστάθηκε στο μικρό καφέ του πεζόδρομου για να κεράσει ένα περιποιημένο πρωινό τον εαυτό της. «Περιμένετε παρέα;» την ρώτησε ευγενικά η σερβιτόρα. «Όχι πια, κορίτσι μου». Παράγγειλε στην κοπέλα που την κοιτούσε χαμογελαστή, έβαλε τα πρεσβυωπικά γυαλιά κι έσκυψε στο βιβλίο της. Βάσανο να μην έχεις κάτι ή κάποιον να περιμένεις. Να ’χεις διεκπεραιώσει με επιτυχία όλες τις αναμονές του βίου σου και να σκαρώνεις τώρα νοητές εκκρεμότητες για να ’ναι το μυαλό σε λειτουργία.

«Έχετε λίγο χρόνο;» τη ρώτησε δειλά η κοπέλα, καθώς άφηνε το φλιτζάνι μπροστά της.

«Aπό χρόνο άλλο τίποτα, κορίτσι μου. Δεν ξέρω μάλιστα πώς να τον ξοδέψω», απάντησε η ηλικιωμένη γυναίκα, παρατηρώντας την κοπέλα πάνω απ’ τα γυαλιά της.

«Ξέρετε, αυτό το διάστημα, κάνω τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Σπουδάζω ψυχολογία με ειδίκευση στην τρίτη ηλικία. Συγγνώμη αν σας φέρνω σε δύσκολη θέση, αλλά θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε για τη ζωή σας. Φαίνεστε μια γοητευτική προσωπικότητα».

«Εγώ γοητευτική; Σε καλό σου κορίτσι μου, ξέρεις πόσο χρονών είμαι;»

«Τα μάτια μαρτυράνε την ηλικία του ανθρώπου. Κι εσείς έχετε δροσερό και λαμπερό βλέμμα. Λοιπόν, θα μου παραχωρήσετε λίγο απ’ το χρόνο σας, κάποια στιγμή; Μόνο να μου φέρετε λίγες λέξεις όταν συναντηθούμε. Μπορείτε;”

«Tι λέξεις δηλαδή;» Κατέβασε τα γυαλιά της και κοίταξε παραξενεμένη την κοπέλα.

«Φανταστείτε πως είστε στο γιατρό και σας ζητάει να του διαβάσετε γράμματα και αριθμούς, για να ελέγξει την όρασή σας. Εγώ θα ήθελα να μου διαβάσετε τις λέξεις που έχετε κρυμμένες μέσα σας. Τι λέτε;»

«Θα προσπαθήσω… Δεν μου έχουν ξαναζητήσει τέτοιο πράγμα».

«Είναι τόσο απλό, ωστόσο λίγοι άνθρωποι αφιερώνουν ελάχιστο απ’ το χρόνο τους για να το κάνουν. Παρατηρείστε τον εαυτό σας στη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ σημειώστε τις λέξεις σας. Εν ανάγκη, ανακαλύψτε ένα καινούργιο γλωσσάρι που θα εκφράζει αυτό που είστε σήμερα, μετά από τόση διαδρομή που έχετε διανύσει. Είναι ένα μαγικό ταξίδι, θα δείτε!»

Έφυγε φουριόζα απ’ το καφέ, με μιαν άγρια χαρά να την έχει κυριεύσει. Είχε πάλι ένα σωρό πράγματα να φροντίσει. Σημειωματάριο, μολύβια, γόμες. Μνήμες, απουσίες, ενθύμια. Φωτογραφίες, γράμματα, νυφιάτικα στέφανα και βαφτιστικούς σταυρούς. Σελιδοδείκτες στο βιβλίο της ζωής της που έπρεπε ν’ ανατρέξει. Να βρει τις λέξεις που τις έχει προσπεράσει αλλά αυτές περιμένουν υπομονετικά να τις δει κατάματα. Έστω και με τα πρεσβυωπικά μάτια της.

«Γ» όπως Γυναίκα, σκέφτηκε στο δρόμο της επιστροφής.

Γενναίο που είναι να ’χεις ποτίσει χωράφια με τα δάκρυά σου!

Φωτογραφία: ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΤΣΟΣ “ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ”

ëH φωτογραφία πήρε το 3ο βραβείο στο φωτογραφικό διαγωνισμό «Η εικόνα μιας λέξης»

 

 

 

 

«Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής» [*]

 

Στον ιδανικό κόσμο του Καμιλέρι, θα είχαμε έναν επιθεωρητή με πολύ ισχυρή την αίσθηση τις δικαιοσύνης, ακόμα κι αν αυτή δεν συνάδει πάντα με τη «δικαιοσύνη» που αποδίδουν τα δικαστήρια. Θα είχαμε μια αστυνομία που θα μαχόταν για την κάθαρση τις κοινωνίας, ακόμα κι αν δεχόταν πιέσεις και απειλές απ’ τη μαφία ή τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Θα είχαμε έντιμους δημόσιους λειτουργούς, με κατανόηση προς τους συνανθρώπους τους, κυρίως τους πιο αδύναμους και άτυχους τις ζωής. Θα είχαμε αδιάφθορους δημοσιογράφους που εκπληρώνουν με συνέπεια την υποχρέωσή τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σάλβο Μονταλμπάνο κατηγορήθηκε ως «κομμουνιστής» γιατί ήταν έντιμος και δίκαιος. Ήταν ο αγαπημένος και αξιοσέβαστος «μπάτσος» που ξεχώριζε για την ποιότητα του χαρακτήρα του. Ακόμη και όταν ήταν αναγκασμένος να στείλει δυνάμεις καταστολής εναντίον των εργατών, άφηνε να πάνε οι καραμπινιέρι και όχι η αστυνομία. «Ο Μονταλμπάνο δεν θα χτυπούσε ποτέ την κοινωνία. Έβγαινε από τη στενή αντίληψη που θα είχαμε για έναν επιθεωρητή τις αστυνομίας. Πάνω από όλα ήταν πολίτης» όπως έλεγε ο δημιουργός του.

«Το είπα και το επανέλαβα εκατό φορές. Δε θέλω κανένας από το αστυνομικό τμήμα να ανακατεύεται μ’ αυτές τις ιστορίες! […] Έτσι κι αλλιώς, στο διευθυντή του εργοστασίου θα βρουν μια άλλη θέση, εκείνοι που θα μείνουν άνεργοι είναι οι εργάτες. Κι εμείς θα τις δείρουμε κι από πάνω;» λέει οργισμένος στους υφισταμένους του στη «Φωνή του Βιολιού», όταν καλείται να καταστείλει μια εργατική κινητοποίηση.

ëΑντρέα Καμιλέρι. Αύριο συμπληρώνονται τρία χρόνια απ’ το θάνατό του. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του ήταν τυφλός. «Βλέπω περισσότερα πράγματα τώρα που είμαι τυφλός», έλεγε. Πυροδότησε μάλιστα και το μένος της φασιστοειδούς και ρατσιστικής Ιταλίας όταν δήλωσε για τον Σαλβίνι: «Όταν τον  βλέπω με το κομποσκοίνι, μού έρχεται εμετός». Οι φασίστες είναι εκδικητικά όντα και δεν του το συγχωρέσανε. Το απέδειξαν με τις απερίγραπτες προσβλητικές επιθέσεις εναντίον του, απ’ τη στιγμή που άρχισε να δίνει τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 1954 συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στην κρατική RAI, αλλά δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής.

Ήταν λάτρης τις Ελλάδας και του πολιτισμού και σε συνέντευξη που είχε δώσει στην Αυγή τον Ιανουάριο του 2014, είχε κατακεραυνώσει την Ευρώπη για τον τρόπο που φέρθηκε στη χώρα μας: “... Πρέπει να έρθει η μέρα που θα ζητήσουν συγγνώμη από την Ελλάδα για τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκαν. Γιατί είναι σαν να κακομεταχειρίστηκαν την ίδια τους τη μάνα και να την πέταξαν στο δρόμο. Η Ελλάδα αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού, που εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Εκεί βρίσκονται τα θεμέλια της Ευρώπης. Όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν...”

Ο Καμιλέρι συνήθιζε να αποδελτιώνει τις αστυνομικές ειδήσεις και όταν του ερχόταν μια πρωτότυπη ιδέα τροποποιούσε αναλόγως τα γεγονότα και καθόταν να γράψει, πάντοτε ξυρισμένος και ντυμένος στην τρίχα, με ένα τσιγάρο στα χείλη. Είχε ήδη γράψει το τέλος του Μονταλμπάνο απ’ το 2005 φοβούμενος ότι μπορεί να πεθάνει χωρίς να έχει τον τελευταίο λόγο για την τύχη του. Δεν πεθαίνει ακριβώς ο επιθεωρητής, τον εξαφανίζει με έναν παράξενο τρόπο. Το χειρόγραφο βρίσκεται σε ένα συρτάρι του εκδοτικού οίκου Sellerio…

«Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου καθιστός σε μια πλατεία και να διηγούμαι ιστορίες, και στο τέλος να γυρίζω ανάμεσα στο κοινό με την κόπολα (σιτσιλιάνικη τραγιάσκα) στο χέρι»

Αν και γεννήθηκε  σε μια περιοχή που μαστίζεται από την ασχήμια της Μαφίας, της ομερτά και της διαφθοράς, ο Καμιλέρι πέρασε τη ζωή του με την ομορφιά και πολέμησε μέχρι το τέλος του την ασχήμια. Ο Σικελός συγγραφέας είναι ο δημιουργός 103 βιβλίων, έχει πουλήσει 26 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Ιταλία και έχει ξεπεράσει τα 35 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, τα δικαιώματα της τηλεοπτικής σειράς «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» που βασίζεται στα μυθιστορήματά του, έχουν πωληθεί σε 63 χώρες.

[*] Ο τίτλος προέρχεται από συνέντευξή του σε δημοσιογράφο της ισπανικής εφημερίδας El Mundo. «Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής. Πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγω».

 

Ήτανε κάτι Ρώσοι και κάτι Αμερικάνοι…

Θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με την αιώνια κόντρα ανάμεσα σε Ρώσους και Αμερικάνους. Μόλις οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν ότι οι Ρώσοι πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι και άρχισαν να το βάφουν κόκκινο, έστελναν αγωνιώδη μηνύματα στον κυβερνήτη. «Πρόεδρε, έχουν βάψει, ήδη, το μισό και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Aναμένουμε οδηγίες». Καμία αντίδραση απ’ το Πεντάγωνο. «Πρόεδρε, τα τρία τέταρτα της σελήνης, είναι κόκκινα. Τι κάνουμε;» Λίγο πριν ολοκληρωθεί το έργο των Ρώσων, και αφού το φεγγάρι είχε κοκκινίσει ολούθε, ήρθε η πολυπόθητη απάντηση. «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Για όλα υπάρχουν λύσεις, φτάνει να συνυπάρχουν άφθονο θράσος και ταλέντο στην προπαγάνδα.

Ο Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, ο Ιρανός πρόσφυγας που διέπρεψε στις φετινές πανελλαδικές, ήταν η άβολη περίπτωση ενός παιδιού-θαύματος που έπρεπε να διαχειριστούν οι αρμόδιοι απ’ τις υπηρεσίες Μετανάστευσης και Ασύλου. Το κακό γι’ αυτούς ήταν ότι το νεαρό προσφυγόπουλο κατάφερε να φτάσει ζωντανό απ’ τα τουρκικά παράλια ως τη Λέσβο, πάνω σε μια φουσκωτή λέμβο. Το χειρότερο ήταν ότι επέζησε μέσα στις εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης των προσφυγικών δομών, και το χείριστο, πως κατόρθωσε να διαχειριστεί την ψυχοφθόρα καθημερινότητα και να μάθει σε τρία χρόνια τη γλώσσα μας κι όλα αυτά που εμείς δεν τα μαθαίνουμε σ’ όλη μας της ζωή.

Ο Κουρός είναι αυτοδημιούργητος κι ό,τι κατάφερε το χρωστάει στον εαυτό του και στους γονείς του που τον στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους. Στους καθηγητές και στους συμμαθητές του που τον ενδυνάμωναν καθημερινά για να προλάβει να προετοιμαστεί έγκαιρα για τις εξετάσεις.

Δεκάρα τσακιστή δεν χρωστάει σ’ όλους αυτούς που το πρωί υπογράφουν παράνομες επανοπροωθήσεις και το απόγευμα φωτογραφίζονται πλάι στα παιδιά που ξεχωρίζουν για τις επιδόσεις τους και μας βάζουν στην κυριολεξία τα γυαλιά. Κανένας από δαύτους δεν βλέπει με συμπάθεια την ένταξη των νέων προσφύγων σε μια κοινωνία που έχει κάνει καραμέλα τη λέξη “λαθρομετανάστες”. Ουδέποτε στήριξαν τα δικαιώματα τους και ποτέ δεν επεδίωξαν να δημιουργήσουν ευκαιρίες στους νέους πρόσφυγες. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και δεν ξεβράστηκαν σε μια παραλία, όσοι δεν θάφτηκαν ως “άγνωστοι νεκροί” σ’ ένα χωράφι, μονάχοι τους παλεύουν κι ήρθαν ως εδώ για να μας δώσουν λίγη απ’ τη λάμψη τους.  Κι αν είναι κάποιοι που δικαιούνται να περηφανεύονται για την πρόοδό τους, είναι μόνοι οι καθηγητές τους κι όσοι εθελοντικά τούς συντρέχουν.

Η πρόσφατη ένταξη του νεαρού προσφυγόπουλου στην ομάδα Μεντόρων του Υπουργείου Μετανάστευσης (οι Μέντορες σάς μάραναν), είναι η απέλπιδα προσπάθεια μιας αποτυχημένης κυβέρνησης να περισώσει το γόητρό της.  Είναι η σύγχρονη προεδρική εκδοχή του: «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Στο κατάμαυρο σύμπαν που έχουν δημιουργήσει, η έγνοια των αρμοδίων είναι να κερδίσουν τις εντυπώσεις με ένα ρεσιτάλ χυδαίας υποκρισίας. «Μη σκάτε που πέτυχε, θα τον βάλουμε στο κλαμπ των αρίστων για να τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας». Μια σέλφι στο προεδρικό, δυο αράδες σκονάκι απ’ τους κειμενογράφους του Kυβερνήτη, λίγα τηλεοπτικά πλάνα για την τηλεόραση κι έτοιμο το μύθευμα.

Λες κι έχει ανάγκη αυτό το φωτισμένο πλάσμα να γίνει παράδειγμα προς μίμηση μέσα από γενικές γραμματείες και οφίτσια. Λες κι όλα τα προσφυγόπουλα που παλεύουν για μόρφωση αλλά δεν αριστεύουν, θα βρουν ξαφνικά ορθάνοιχτες τις πόρτες για την ένταξή τους στην κοινωνία. Κι άντε να εξηγήσεις στον Πρόεδρο της ολιστικής ανεμελιάς που ντύθηκε ξαφνικά την προβιά του αλληλέγγυου, τι σημαίνει “κοπιάζω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα”. Σε μια χώρα που καταδικάζεται απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τα δικαιώματα του Ανθρώπου.

*Το σκίτσο της ανάρτησης είναι του Γιάννη Δερμεντζόγλου, δημοσιευμένο στο tvxs

  

Φτώχεια

 

Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν ησυχία, ούτε μπορούν να την αγοράσουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τα πόδια τους έχουν ξεχάσει να περπατούν, όπως οι κότες που τα φτερά τους έχουν ξεχάσει να πετούν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τρώνε σκουπίδια και τα πληρώνουν σαν να είναι φαγητό.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν κάθε λογής βρομιές, σαν να ήταν αέρας, χωρίς να τις πληρώνουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που η ελευθερία τους περιορίζεται στην επιλογή του καναλιού που θα δουν στην τηλεόραση.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που ζουν παράφορα πάθη με τις μηχανές.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που βρίσκονται πάντα με πολλούς αλλά πάντα μόνοι.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ότι είναι φτωχοί.

Eduardo Galeano

ëΑπόσπασμα από το βιβλίο του Galeano «Ένας κόσμος ανάποδα», μετάφραση Γεωργίας Ζιακοπούλου, εκδόσεις Πάπυρος

Αναδημοσίευση απ’ το 3point magazine

Σκίτσο: Gerhard Haderer