tag:blogger.com,1999:blog-57735433359341344502024-03-18T17:06:34.287+02:00 απαγκιο Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.comBlogger450125tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-3539697214240539162024-03-11T15:54:00.000+02:002024-03-11T15:54:19.412+02:00“Ένα βιβλίο… ράβεται" «Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι».
Με τα λόγια του Καβάφη -που αποτελούν και το έμβλημα της ΠΕΛ- να σηματοδοτούν διαρκώς τη διαδρομή, έκλεισε ένας
κύκλος για να ξεκινήσει ένας νέος. Το μυθιστόρημά μου “Εμπριμέ
χρόνια” τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στον 42ο
Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Σε μια
συγκινητική εκδήλωση που έγινε το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-62039448765056492022024-02-13T18:02:00.000+02:002024-02-13T18:02:16.596+02:00Μια πρόσκληση και στιγμές μιας υπέροχης εκδήλωσης
Το βράδυ της Δευτέρας
που μας πέρασε, είχα την τιμή και την απέραντη χαρά να συμμετέχω στην εκδήλωση
που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου μας Αργώ. Αφορούσε τα έργα από ορισμένους
Ηρακλειώτες συγγραφείς και ποιητές, μία εκ των οποίων ήταν και η υποφαινόμενη.
Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Τασιλένα Βουδούρη διάβασε
δύο κείμενά μου απ’ τις «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» και «Στα Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-46797785052851697592024-02-09T18:02:00.001+02:002024-02-09T18:36:51.872+02:00“Σε ικετεύω, σκότωσέ με!” Μια ιδέα-μια έμπνευση [*]
“Γιατρέ, δεν χρειάζομαι
θεραπευτική αγωγή. Ας μιλήσουμε σαν γιατρός προς γιατρό. Δεν σκοπεύω να
χαπακώνομαι σ’ όλη μου τη ζωή προκειμένου να ξεχνάω πρόσκαιρα την προδοσία που
έγινε εις βάρος μου”.
“Επειδή θέλεις να
μιλάμε στην κοινή μας γλώσσα, Αντιγόνη, σε διαβεβαιώνω ότι δεν σε αντιμετωπίζω
σαν μια κοινή απατημένη σύζυγο. Καταλαβαίνω απόλυτα την οδύνη σου. ΔώσεΜαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-46810556001512394162024-02-06T14:52:00.000+02:002024-02-06T14:52:41.867+02:0025 Λέξεις #15 ~Συμμετοχή~ «Τι να τον κάνω τον
ουρανό δίχως φεγγάρι;» είπε ο ρομαντικός.
Και περιφρόνησε το
στεναγμό του γαλαξία.
Τις ματωμένες ψυχές τις
είπε σύννεφα, ο αγιογδύτης!»
Συμμετείχε στο δρώμενο
25 Λέξεις # 15 [blog: ΚΕΙΜΕΝΟ της Μαρίας Νικολάου]
Μια φωτογραφία, 25
λέξεις και προσωπικές διαδρομές πάνω στον καμβά της Μαρίας. Υπέροχη εμπειρία
και καταπληκτικές συμμετοχές. Όλες συγκεντρωμένες εδώ, Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-71284497047524685582024-01-25T20:49:00.001+02:002024-01-25T20:52:24.707+02:00«Πού θα πάει, θα ξημερώσει…» [*]
«…Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πώς να φάω και να πιω,
όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,
όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω…»
«Στους
Μεταγενέστερους» - Μπέρτολτ Μπρεχτ (απόσπασμα)
«…Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-34924700326381567432024-01-09T18:35:00.000+02:002024-01-09T18:35:36.117+02:00"Διδάσκουμε ζωή, κύριε…" [Rafeef Ziadah] «Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει
στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει
στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, επαρκώς γεμάτες με
στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.
Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-60496396156783381512023-12-30T17:23:00.000+02:002023-12-30T17:23:22.841+02:00Ο άνθρωπος που φοβόταν τα χέρια του Είμαι ένας άνθρωπος που
αρνιόταν να χρησιμοποιεί τα χέρια του
“Χρόνιος αντιρρησίας
χρήσης άνω άκρων” η διάγνωση
Από μικρός άκουγα μόνο
“Να κρατάς άμυνα σ’
όσους είναι πιο δυνατοί
Να βαράς αλύπητα όσους
είναι αδύναμοι”
Στο σχολείο μού δίδαξαν
πως πρέπει πάντα να βγαίνω νικητής
και πως η ήττα είναι
ντροπή
Κι όποιος σταθεί
εμπόδιο “Χτύπα τον για να μάθει”
Στο σπίτι με
Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-45024193785103451522023-12-13T16:17:00.000+02:002023-12-13T16:17:52.740+02:00Πολλά Δε Θέλει Ο Άνθρωπος [*]
Τότε που οι χριστουγεννιάτικες
μπάλες ήταν γυάλινες και απαστράπτουσες. Στα κλαδιά του δέντρου απλώναμε
λωρίδες από βαμβάκι που παρίστανε το χιόνι. Απ’ το ίδιο υλικό ήταν και οι
λευκές νιφάδες που κολλούσαμε στο τζάμι (δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα στην
αγορά τα σπρέι χιονιού, καθώς και τα σπρέι αφαίρεσης χιονιού).
Το ραδιόφωνο έπαιζε από
νωρίς το πρωί παραδοσιακά κάλαντα απ’ όλη την Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-21208778393482128102023-11-16T18:51:00.000+02:002023-11-16T18:51:10.466+02:00«Τα χάπια σου, τα πήρες;»
Ήταν
η καθιερωμένη ‘καληνύχτα’ τους λίγο πριν κλείσουν αποκαμωμένοι τα βλέφαρά τους
και παραδοθούν στις αγκάλες του Μορφέα. Κι ας το ήξεραν καλά κι οι δυο τους πως
ακολουθούσαν κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών. Πιεσόμετρο, φάρμακα,
γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά και συγκινήσεις με ρέγουλο, ήταν η απαράβατη
καθημερινότητά τους. Παρέα μ’ ένα παλιό μπαστούνι από ξύλο κρανιάς, ψηλόκορμο
σαν τονΜαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-33957930508646641122023-10-18T16:11:00.001+03:002023-10-18T16:11:34.912+03:00Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη | Adonis |
// Ως τώρα, η γη
ζωγραφιζόταν σαν αχλάδι
εννοώ σαν στήθος
Όμως η διαφορά στήθους και ταφόπλακας είναι μονάχα ένα γεωμετρικό τέχνασμα:
Νέα Υόρκη,
ένας πολιτισμός με τέσσερα πόδια. Κάθε κατεύθυνση ένας φόνος
κι ένας δρόμος προς τον φόνο,
&Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-18257099272630718252023-10-08T17:42:00.001+03:002023-10-08T17:42:40.708+03:00Σκάντζα βάρδια Τα τελευταία χρόνια της
καριέρας της στη νοσηλευτική, δούλευε νυχτέρι για να είναι κοντά μας το πρωί
που θα ξυπνούσαμε. Και όσο πιο πολλές ώρες γινόταν, παρούσα στη ζωή μας.
11.00-07.00, ένα
οχτάωρο δηλαδή που περιείχε όλες τις εμπειρίες που ένας συνηθισμένος άνθρωπος ίσως
και να μη βιώσει ποτέ στη ζωή του. Βαριά τραυματισμένους νεαρούς, ετοιμοθάνατους
γέροντες και χειρουργημένους Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-74782755823616139572023-09-13T14:58:00.000+03:002023-09-13T14:58:15.376+03:00Φεστιβάλ βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως «Αν έχεις έναν κήπο και
μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σού χρειάζονται» κατά τον Κικέρωνα.
Προσφέρονται και τα δύο,
με πολλή αγάπη αλλά και πείσμα να πάμε κόντρα στα λασπόνερα και στα πάσης
φύσεως κοινωνικά απόβλητα που μας πνίγουν, με όπλο τις λέξεις και τις εικόνες μας.
Ο “κήπος” είναι το
Πεδίον του Άρεως και η “βιβλιοθήκη” είναι άλλο ένα φεστιβάλ βιβλίου, συνεπές
στο φθινοπωρινό Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-18029471976340897012023-09-09T17:52:00.001+03:002023-09-09T17:52:59.081+03:00Ο κόσμος που κατάπιε η λάσπη «Περπατούμε μέσ’ στη
λάσπη, στην καταστροφή και στην πλημμύρα. Οι δυστυχισμένοι κάτοικοι στο
Μπουρνάζι όλο ελπίζουν ότι κάποιος τέλος πάντων θα φτάσει, κάποια επιτροπή,
κάποια βοήθεια από τις τόσες υποσχέσεις, για να τους βοηθήσει στις κρίσιμες
στιγμές που περνάνε. Μόλις φτάσει κανένα αυτοκίνητο, τρέχουν, αρωτούν,
περιμένουν κι απογοητευμένοι ξαναγυρίζουν στις απελπισμένες τους προσπάθειες Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-26581707137429190722023-08-24T17:56:00.001+03:002023-08-24T20:33:11.356+03:00Δέκα χρόνια πορείαΑποκαρδιωτικό αλλά καθιερωμένο,
πλέον, να “γιορτάζουμε” τα γενέθλια του Απάγκιου με διάκοσμο από στάχτες κι αποκαΐδια.
Εν μέσω αποπνικτικής ατμόσφαιρας λοιπόν,
αγναντεύοντας τη βροχή από καύτρες και αιωρούμενα σωματίδια, στέλνω την αγάπη
και την ευγνωμοσύνη μου στους φίλους Απαγκιώτες. Και είναι όμορφα, ρε γ@αμώτο,
να κλείνεις μια δεκαετία διαδικτυακής πορείας, συντροφιά με “δρομείς” Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-48564211952135360182023-08-05T17:34:00.002+03:002023-08-05T18:25:47.739+03:00Καλοκαίρι μόνον κατόπιν ρεζερβέ Όταν τα καλοκαίρια μας
δεν τα λέγαμε «σεζόν».
Όταν οι παραλίες μας δεν
ήταν “οργανωμένες” και δεν χρειαζόταν παρά μια ψάθα και μια φθαρμένη πετσέτα για
ν’ απολαύσουμε θάλασσα και ήλιο.
Όταν δεν μας σέρβιραν στις
ξαπλώστρες ανήλικα παιδιά, εξοντωμένα απ’ την ολοήμερη ορθοστασία στο λιοπύρι.
Όταν δεν υπήρχαν τόσα πεντάστερα
ξενοδοχεία με χλιδάτες παροχές, που προσφέρουν όμως ως διαμονή Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-73068480673780222932023-07-25T18:21:00.000+03:002023-07-25T18:21:02.990+03:00«Η αντιμετώπιση των ψυχώσεων» [*] Ευτυχώς, τότε τα
πράγματα ήταν πιο απλά. Ένας τολμηρός ποιητής απ’ την Κυψέλη, ένα «σάλτο
μορτάλε» στο όνειρο, μια πλωτή εξέδρα που βρήκε στις αποθήκες του ΟΛΠ στο Κερατσίνι,
τέσσερις άγκυρες να τη συγκρατούν, μια μαγική νύχτα με φεγγάρι, κι όλη την
παλιοπαρέα να μας συντροφεύει από ένα μαγικό αερόστατο στον ουρανό. Ο Φελίνι, ο
Μάρκος, οι Μπιτλς, ο Σαρλώ, ο Καντίνσκι, ο Μπόρχες, ο Σινάτρα, Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-45596046400862753822023-07-19T17:00:00.000+03:002023-07-19T17:00:40.533+03:00Ε Κ Κ Ε Ν Ω C T E ✚ −Να τους πεις ότι πάντα
είχαμε φωτιές και θα συνεχίσουμε σταθερά να έχουμε. Και κοίτα, μη σου πάρουν
τον αέρα, με τσαμπουκά θα μιλάς, κι αν σε ζορίσουν πολύ, πέτα τους κανένα σουρεαλιστικό
που δεν θα το καταλάβει κανείς τους.
−Σαν τι δηλαδή;
−Βάλε λίγη “κοσμογονία
στην πυροπροστασία”, θα το θυμάσαι αυτό;… μπα… χλωμό το κόβω, σημείωσέ το στη
φούχτα σου, μη πεις τίποτ’ άλλο που δεν πρέπει. Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-76570870550746152402023-07-15T19:24:00.000+03:002023-07-15T19:24:34.584+03:00Συμβουλές ενός γάτου Πρόκειται για έναν γάτο κοινό, γέρο, και με εμφάνιση συνοικιακού μπακάλη.
Δεν έχει τίποτα το εξωτικό, τίποτα από Σιάμ ή Περσία στο παθητικό του. Τα
μουστάκια του αρχίζουνε να παίρνουνε το δρόμο των γηρατειών. Οσμίζεται ακόμη τα
μικρά, τρυφερά ποντίκια, αλλά είναι ζήτημα αν μπορεί πια να παίζει μαζί τους.
Τις νύχτες, επάνω στα πυρωμένα κεραμίδια, μαζεύει ολόκληρον ένα λόχο από
νεαρούς, Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-62808574874217491582023-06-19T17:04:00.001+03:002023-06-20T09:10:33.115+03:00Δώσε πόνο, Πρόεδρε!
Ήταν στην εκπνοή του
2011, την αξέχαστη εποχή που οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν καθημερινά απ’ την
απελπισία τους και το κέντρο είχε πλημμυρίσει από άστεγες οικογένειες. Επισκεπτόμασταν
τακτικά τον ξενώνα αστέγων της ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ στον Κεραμεικό. Εκεί είχαμε γνωρίσει
πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους που απ’ τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν στο
δρόμο, με τα λιγοστά υπάρχοντά τους σε μια πλαστική σακούλαΜαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-66123719962785389862023-06-10T20:29:00.000+03:002023-06-10T20:29:56.007+03:00«Ουαί υμίν» Θα μπορούσε να ήταν ένα
κοινωνικό πείραμα. Aνήμερα του Αγίου Πνεύματος, στον προαύλιο χώρο μεγάλης και
πολυτελούς ενορίας. Στο εσωτερικό γίνεται το αδιαχώρητο. Κοσμοσυρροή και γύρω
απ’ το εξωτερικό μανουάλι του ναού, μια μεγάλη μεταλλική κατασκευή με άμμο και στρογγυλές
υποδοχές για τις λαμπάδες. Κυρίες με σφιχτοπιασμένους κότσους δεν προλαβαίνουν
να τσιτσιρίζουν αρμαθιές κεριά στο Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-83872357377113885482023-05-30T09:19:00.000+03:002023-05-30T09:19:09.614+03:00ΕΓΩ, δεν... «ΕΓΩ δεν θέλω περιπέτειες,
ΕΓΩ θέλω σταθερότητα στη ζωή μου». Είπε ο καλός μου γείτονας, κύριος Δεμεμέλης,
κραδαίνοντας τον δείκτη του -δεξιού πάντα χεριού του- προς το μέρος μου. Προς
στιγμή φοβήθηκα, μήπως -άθελά μου- απείλησα τη σταθερότητά του, με τόσο μένος
που μου φώναζε. Αργότερα κατάλαβα βέβαια, πως απευθυνόταν σε κάποιο αόρατο
κοινό, εχθρικό προς τα χριστιανοπατριωτικά του ιδεώδη. Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-3446692018200988062023-05-28T21:01:00.000+03:002023-05-28T21:01:32.106+03:00«Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε» Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι
αγκαλιές
που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε.
Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να
πάρουμε.
Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της
γιορτής.
Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να
βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια
σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες
της. Το βιβλίο με τα Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-84003545293686185182023-05-13T20:22:00.003+03:002023-05-13T20:22:57.123+03:00Μανάδες παντός καιρού
Mετά από σκληρές
διαπραγματεύσεις με την εκπρόσωπο των οικονομικών θεμάτων, το αίτημα ναυάγησε.
«Δεν υπάρχει
δημοσιονομικός χώρος για έκτακτες παροχές. Το χρέος μας ξεπερνά κατά πολύ το
εισόδημά μας και κινδυνεύει να μην είναι βιώσιμο».
«Δηλαδή δεν γίνεται να τις
πάρω;»
«Όχι! Ίσως το 2024 και
εφόσον καταφέρουμε να ενταχθούμε σ’ ένα νέο δημοσιονομικό πλαίσιο. Άφησέ τις πίσω
στο ράφι, Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-48358457079621783392023-05-02T20:07:00.000+03:002023-05-02T20:07:06.905+03:00«Καλέ μου άνθρωπε»… «Καλέ μου άνθρωπε»…
«Ακαμψία» πάθαμε
ομαδικώς.
Οι «Τουρκόγυφτοι»
αποπάνω δεν προσέχουν τους αποκάτω.
Το «γιαταγάνι της
Επαναστάσεως» έχει σκουριάσει και πάμε στον πόλεμο με «το φαράσι και το
φλιτ». Θα μου πεις βέβαια: «Τι φλιτ παιδάκι μου; Κλέφτες είν΄ αυτοί, δεν
είναι κατσαρίδες!» Κι εγώ θα σου πω με αφέλεια: «Προσέξτε! Μη μου
ξεκολλήσετε τη φούντα!»
«Με τι χαίρεται ο
κόσμος!» Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-5773543335934134450.post-56972800345975033152023-04-25T14:44:00.000+03:002023-04-25T14:44:45.121+03:00Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης Ζορμπά«Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία.
Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα
στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν
είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Επομένως η ανυπαρξία είναι
αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που
έρχεται.
Μαρία Κανελλάκηhttp://www.blogger.com/profile/03044291394837471604noreply@blogger.com16