Το πασχαλινό μπαζάρ μας θα πραγματοποιηθεί στις 5,6 Απριλίου στο φουαγιέ του θεάτρου "Εμπρός".
Με χαρά ξεκινάμε τις προετοιμασίες, ελπίζοντας και αυτή την φορά στην συμμετοχή του κόσμου, για να μπορέσουμε να στηρίξουμε την καθημερινή ζωή των παιδιών, των μανάδων τους και των άπορων γυναικών που ζουν έγκλειστες στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας.
Χρειαζόμαστε εθελοντές για:
- Διακόσμηση λαμπάδων και πασχαλινών στολιδιών
- Παρασκευή μαρμελάδων, γλυκών του κουταλιού, λικέρ, κουλουράκια κ.ά.
Μαζεύουμε:
- Βιβλία
- Μεταχειρισμένα αντικείμενα
- Κοσμήματα, φο μπιζού
- Δίσκους, cd, dvd
Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν ας επικοινωνήσουν στο xeblogarisma@gmail.com
(Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση απ' το ξεblogarisma. Μια ομάδα bloggers που βοηθάει τις μαμάδες που βρίσκονται φυλακισμένες στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας μαζί με τα παιδιά τους. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δράση τους, μπορείτε να βρείτε στον πιο πάνω ιστότοπο).
Μπορεί στη Δύση οι γυναίκες να έχουν κατακτήσει τα δικαιώματά τους και να απολαμβάνουν την πολυτέλεια μιας Παγκόσμιας Ημέρα της Γυναίκας. Ωστόσο, ένα δισεκατομμύριο γυναίκες θα πεινάσουν έναντι 450 εκατομμυρίων αντρών (σύμφωνα με την UNESCO, το 70% όσων ζουν σε απόλυτη φτώχεια είναι γυναίκες), 540 εκατομμύρια γυναίκες δεν θα μπορέσουν να απολαύσουν ένα βιβλίο ή να βάλουν μια υπογραφή έναντι 280 εκατομμυρίων αντρών (σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, περισσότερα από τα δύο τρίτα των αναλφάβητων ενηλίκων είναι γυναίκες) και 6.000 γυναίκες θα υποστούν ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων τους (σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, 6.000 γυναίκες «χάνουν» την κλειτορίδα τους ημερησίως).
Σύμφωνα με δημοσίευμα της ActionAid, αν η φτώχεια είχε πρόσωπο, θα ήταν αυτό μιας γυναίκας:
- Το 70% του πληθυσμού που ζει σε συνθήκες έσχατης φτώχειας είναι γυναίκες - Τα 2/3 των αναλφάβητων ενηλίκων στον κόσμο είναι γυναίκες - To 80% των προσφύγων είναι γυναίκες και παιδιά - Οι γυναίκες καλλιεργούν το 80% των χωραφιών, ενώ κατέχουν μόλις το 1% της γης
Οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι οι φτωχότεροι των φτωχών. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο οι γυναίκες είναι τα περισσότερα θύματα λιμού γιατί τρώνε τη λιγότερη τροφή, δεν τους επιτρέπεται να πάνε σχολείο, πέφτουν θύματα ενδο-οικογενειακής και σεξουαλικής βίας και δεν μπορούν να πάρουν καμία απόφαση για τη ζωή τους.
Μία στις τρεις γυναίκες αυτών των χωρών έχει ξυλοκοπηθεί, βιαστεί ή κακοποιηθεί ψυχολογικά ή σωματικά στη ζωή της. Αυτές οι γυναίκες πολλές φορές δεν έχουν καν το δικαίωμα στην επιβίωση. Χάνουν τη ζωή τους από το HIV, είτε γιατί δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν ασφαλείς σεξουαλικές επαφές, είτε γιατί πέφτουν θύματα βιασμού από άντρες φορείς.
Σε εκατομμύρια γυναίκες του αναπτυσσόμενου κόσμου δεν επιτρέπεται να πάνε σχολείο, με αποτέλεσμα να στερούνται τη μόρφωση πολύ συχνότερα απ' ότι τα αγόρια. 45 εκατομμύρια κορίτσια αυτού του κόσμου δεν πάνε ακόμη και σήμερα στο σχολείο. Αυτές οι γυναίκες και τα κορίτσια δεν μπορούν να πάρουν καμία απόφαση για τη ζωή τους. Αυτές οι γυναίκες έχουν όνομα, αληθινή ζωή και αληθινές ανάγκες. Είναι η Γκάντα, 23 χρονών, μητέρα 2 παιδιών από το Πακιστάν που ελπίζει η κόρη της να ζήσει καλύτερα. Είναι η Λάιλα, 37 ετών από την Κάμπια της Σιέρα Λεόνε που μετά από πολλούς ξυλοδαρμούς βρήκε τη δύναμη να ζητήσει βοήθεια από την ActionAid και να σταθεί στα πόδια της.
Η Thu από το Βιετνάμ, είναι ένα ακόμη από τα θύματα εμπορίου λευκής σαρκός. Κακοποιημένη και πεινασμένη εξαναγκάστηκε να «εργαστεί» σε οίκο ανοχής στην Κίνα στα 18 της.Μετά την απόδραση της βρήκε την δύναμη να ξαναρχίσει τη ζωή της. Απευθύνθηκε σε μία Ένωση Γυναικών την οποία υποστηρίζει η ActionAid. Σήμερα, με τη βοήθεια της Ένωσης και της ActionAid έχει μάθει να ράβει και βγάζει τα προς το ζην φτιάχνοντας καλύμματα μαξιλαριών. Έχει δικό της σπίτι και είναι και η ίδια υπεύθυνη για ένα πρόγραμμα στήριξης γυναικών.
Η Musarrat, 21 ετών, από το Πακιστάν, βρέθηκε υπό την απειλή όπλου και κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν τοπικό φεουδάρχη επειδή παντρεύτηκε χωρίς την συγκατάθεση της οικογένειας της. Η ίδια μίλησε δημοσίως για το γεγονός παρά τις απειλές του πατέρας της ότι θα την σκότωνε εάν το έκανε.
Οι γυναίκες που βιάζονται στο Πακιστάν, απειλούνται με φόνο από τα μέλη της οικογένειάς τους επειδή επέτρεψαν να ατιμαστούν. Η ActionAid είναι δίπλα στις γυναίκες σαν την Musarrat. Τις στηρίζει ψυχολογικά, τις βοηθά να αυξήσουν το εισόδημά τους και κάνει εκστρατεία για αλλαγή στους νόμους περί βιασμών στο Πακιστάν.
Απ' την Κίνα ως την Κόστα Ρίκα και απ' το Μαλί μέχρι τη Μαλαισία, δημοφιλείς τραγουδιστές και μουσικοί, γυναίκες και άντρες, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να μεταφέρουν ένα μήνυμα ενότητας και αλληλεγγύης: Είμαστε «Μία Γυναίκα» Το τραγούδι κυκλοφόρησε την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικών, πέρυσι στις 8 Μαρτίου 2013. Γράφτηκε για την Υπηρεσία του ΟΗΕ για τις Γυναίκες (UN Women), προκειμένου να τιμήσει την αποστολή και το έργο τους.
Η Μελίνα μας... η Στέλλα, η Ίλια, η Φαίδρα, η μάχιμη Ελληνίδα, η μικρή Θεά που υπερασπίστηκε με πάθος τις αξίες της ως την τελευταία στιγμή.
Στους ζόρικους καιρούς που βιώνουμε, λείπει η δυνατή φωνή της, η παλληκαριά της και η αστραφτερή ματιά της. Αναρωτιέμαι. Αν ζούσε σήμερα...
Να πάλευε ακόμα για την επιστροφή των κλεμμένων. Κόντρα ρόλος στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό.
Που όλοι φυγαδεύουν τα κλεμμένα τους έξω.
Λεηλατούν και ξεπουλάνε γη, νερό και αέρα. Παραχωρούν εκτάσεις σε
ιδιωτικές εταιρείες. Λιμάνια και αεροδρόμια σε ξένα συμφέροντα.
Εργατικά δικαιώματα που καταχτήθηκαν μετά από αιματηρές θυσίες χρόνων, αποκαθηλώνονται από φιρμάνια αμόρφωτων και άεργων αποφοίτων κολλεγίων.
Τις ασφαλιστικές εισφορές των ηλικιωμένων, τις κάνανε οφσόρ εταιρείες και λογαριασμούς στην Ελβετία. Κι αφού μας παραμύθιασαν με στικάκια και λίστες, ζήσανε αυτοί καλά κι οι συνταξιούχοι ζητιανεύουν το αυτονόητο. Ένα χαρτζηλίκι κι ένα φάρμακο. Κι ας έχουν καταβάλλει ήδη την αξία τους, διπλή και τρίδιπλη όλα αυτά τα χρόνια.
Ακόμα και τον ανθό της κοινωνίας μας, τα παιδιά μας... κι αυτά τα στέλνουμε καραβιές στο εξωτερικό. Για να γλυτώσουν την ξεφτίλα και την ανέχεια.
Πόσο θα ήθελα να την έβλεπα για λίγο ανάμεσά τους. Στο κοινοβούλιο. Που το καταντήσανε κι αυτό, επαρχιακό μπαρ που συχνάζουν γραφικοί τύποι. Την ώρα που η χώρα καταρρέει και μετράει χιλιάδες θύματα, αυτοί τρωγοπίνουν στο κυλικείο και γυρίζουν στην αίθουσα για να τσακωθούν με θεατρινίστικους διαλόγους. Ξύνοντας το χαμηλό τους υπογάστριο, εκεί ακριβώς που έχουν τοποθετημένη την πατρίδα τους.
Απομόνωσα ένα απόσπασμα της ομιλίας της στην Oxford Union (1986). Είναι ένα κομμάτι που το διαβάζω συχνά και φοβάμαι πως θα παραμείνει τραγικά επίκαιρο και διαχρονικό. Ίσως είναι και μια άλλη οπτική στη μίζερη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Μα κυρίως γιατί οι λέξεις της, χαρακτηρίζουν είκοσι χρόνια μετά, τη σύγχρονη ληστρική επιδρομή των ντόπιων ΕΛΓΙΝαράδων:
«...Για να αφηγηθώ όλη την τερατωδία, χρειάζεται αρκετός χρόνος και αρκετή ψυχραιμία. Οι λέξεις "λεηλασία", "ερήμωση", "αχαλίνωτη καταστροφή", "αξιοθρήνητη συντριβή και συμφορά" δεν είναι δικές μου για να χαρακτηριστεί το γεγονός...»
«...Η κυβέρνησή μου έχει ζητήσει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μας το αρνήθηκαν. Ας σημειωθεί ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το αίτημα αυτό. Επιτρέψτε μου να απαριθμήσω τα μόνιμα επιχειρήματα ενάντια στην επιστροφή και να ασχοληθώ με αυτά ένα προς ένα./..
Παραμένει ένα δεύτερο επιχείρημα παρά το ότι έχει έκτοτε αμφισβητηθεί από πολλούς Βρετανούς περιηγητές στην Ελλάδα την εποχή αυτή: "Οι αδαείς και δεισιδαίμονες Έλληνες ήταν αδιάφοροι για την τέχνη και τα μνημεία τους".
Αυτό βέβαια υπονοεί ότι ήταν τυφλοί, ασυνείδητοι και άκαρδοι. Ποιοι ; Οι Έλληνες που πολύ μετά τον Περικλή δημιούργησαν τα θαύματα της Βυζαντινής Τέχνης; Οι Έλληνες, που ακόμα και κάτω από την οθωμανική κατοχή, δημιούργησαν σχολές τέχνης και χειροτεχνίας; Οι Έλληνες που παρά τα 400 χρόνια τουρκικής κατοχής, διατήρησαν με πείσμα τη γλώσσα και τη θρησκεία τους; Οι ίδιοι Έλληνες που κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία τους έστειλαν στους Τούρκους στρατιώτες βόλια να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους; Ναι, εναντίον τους.
Οι Τούρκοι στρατιώτες κλεισμένοι στην Ακρόπολη έμειναν από πολεμοφόδια και άρχισαν να καταστρέφουν τις κολώνες για να αφαιρέσουν το μολύβι να κάνουν με αυτό βόλια. Οι Έλληνες τους έστειλαν πολεμοφόδια με το μήνυμα : "Να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες". Μόλις έγινε ανεξάρτητη η Ελλάδα, ένα από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα που πέρασαν από την ελληνική κυβέρνηση ήταν εκείνο για την προστασία και συντήρηση των εθνικών μνημείων. Είναι αυτό αδιαφορία;
Θεωρούμε αυτή την κατηγορία τερατώδη. Θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά επιτρέψτε μου, να επαναλάβω τι είπε ένας γέρος καρδιοπαθής Έλληνας στον J. C.Hobhouse. "Παίρνετε τους θησαυρούς μας. Σας παρακαλώ να τους φυλάξετε καλά. Μια μέρα θα τους ζητήσουμε πίσω". Μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος αυτός μιλούσε για λογαριασμό του;...»
Μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης.
H “ξινή” κατέφτασε μπουρινιασμένη στο γραφείο. Ούτε σκέψη για μια "Καλημέρα". Σπανίως τη λέει και πάντα με σφιγμένο στόμα. Διέσχισε το διάδρομο με στρατιωτικό βηματισμό και χώθηκε στο λαγούμι της. Ξεφόρτωσε με θόρυβο τα τσαμασίρια της. Λάπτοπ, τροφοδοτικό, καφέ κι ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο. Την παρακολουθούσα με προσοχή σκοπευτή που στοχεύει τον αντίπαλο. Δύσκολη μέρα ξεκίναγε κι είχα τη βεβαιότητα πως μου την είχε στημένη. Θα με φώναζε στο γραφείο της για μίτινγκ. Θα με πυροβολούσε με τις γουρλοματάρες της ορθάνοιχτες, πάνω απ’ τα χαμηλωμένα γυαλιά της. "Τα νούμερα του μήνα είναι απογοητευτικά… Δεν υπάρχουν δικαιολογίες… Έπρεπε να το είχες προβλέψει… Αν συνεχίσεις έτσι, θα σε δώσω στυγνά…" και άλλα πικρόχολα, πριν μου ρίξει τη χαριστική βολή.
Με φώναξε. Μπήκα στο γραφείο της, οπλισμένη σαν αστακός. Είχα ξενυχτήσει κατεβάζοντας αναφορές, νούμερα, πίνακες, μετρήσεις και πολύπλοκα γραφήματα με απεικονίσεις, ποσοστά και προϋπολογισμούς. Είχα προβλέψεις όλες τις πιθανές της ερωτήσεις και είχα προετοιμάσει αντίστοιχα τις απαντήσεις μου. Είχα προπονηθεί για στενό μαρκάρισμα και επιθετικό παιχνίδι. Όχι για να της πάω κόντρα. Για ν’ αποδείξω το αυτονόητο. Και να μην της επιτρέψω να μου κλέψει ούτε ένα δράμι απ’ την αξία μου.
Κοιταχτήκαμε με ύφος μονομάχων, λίγο πριν αρχίσουν το πιστολίδι. "Κάτσε!" μου είπε επιτακτικά. Κάθισα και την πυροβόλησα με μια μεγαλοπρεπή "Καλημέρα", νομίζοντας πως θα την αφοπλίσω και θα έρθει σε δύσκολη θέση. Πως θα αισθανθεί άσχημα για όλες τις καλημέρες που μου χρωστάει. "Έχεις το τηλέφωνο εκείνου του Μαστολόγου που μου έλεγες τις προάλλες; Πρέπει να πάω άμεσα. Και κοίτα… είναι και μια μαγνητική που πρέπει να κάνω. Κι όλο το αναβάλλω. Φοβάμαι πως δεν θα βγω ζωντανή από κείνο το μηχάνημα. Μαλακίες τώρα, ξέρεις… Με πιάσανε οι φοβίες μου πάλι…".
Την ώρα που την σάρωνε το μηχάνημα κι εγώ την παρατηρούσα πίσω απ’ το χοντρό τζάμι, προσπαθούσα να θυμηθώ τις ώρες που μεσολάβησαν απ’ το μίτινγκ στο γραφείο, ως το απόγευμα που ήρθαμε παρέα στο διαγνωστικό. Η ξινή με αιφνιδίασε πανηγυρικά για άλλη μια φορά. Νομίζω πως μου πέσανε τα χαρτιά απ’ τα χέρια, μ’ έπιασε ταχυπαλμία, δαγκώθηκα, βούτηξα σε πελάγη ενοχών κι όταν έφυγε ο κόμπος απ’ το λαιμό μου, της ψιθύρισα με σπασμένη φωνή: "Άντε σήκω!... Πάμε παρέα. Αυτό το θέαμα, δεν το χάνω με τίποτα…". Η ξινή με κοίταξε απορημένη. "Ποιο θέαμα;". "Να σε βάζουν στο φούρνο κι εγώ να σου χαμογελάω από μακριά! Δεν ξέρεις πόσο την περίμενα αυτή τη στιγμή!...". "Είσαι ηλίθια!..." μου είπε φρενιασμένη. Σηκώθηκε και χώθηκε στην αγκαλιά μου. Έκλαψε, τσαλακώθηκε, ξεφόρτωσε. Έβριζε χυδαία, με χτύπαγε στην πλάτη, άκουγα την καρδιά της να μουγκρίζει και να συσπάται. Λύγισα κι εγώ μαζί της, γίναμε ένα κουβάρι από δυο εύπλαστα σώματα που λίγο πριν, μοιάζανε ατσάλινα απ’ τον εγωισμό και την έπαρση.
"Θα είσαι απ’ έξω;", μου είπε λίγο πριν την φωνάξει ο χειριστής του μηχανήματος.
"Το καλό που σου θέλω, να βγεις καλά από κει μέσα! Δυο βράδια ετοίμαζα την παρουσίασή μου, δεν θα πάει χαράμι τόσος κόπος για μια κωλοεξέταση"...
"Κάτι πρηξίματα στις μασχάλες… μπορεί και να μην είναι ανησυχητικό, αλλά…"
Φώναξαν τ’ όνομά της. Μου άφησε την τσάντα και το παλτό της και μπήκε σκυφτή στη μεγάλη αίθουσα. Σε λίγα λεπτά άκουγα τα μαρσαρίσματα του τομογράφου να διαπερνάνε το κορμί της.
Α ρε ξινή!... Χρειάστηκαν δυο μασχάλες πρησμένες, να μας προσγειώσουν ανώμαλα απ’ τη στρατόσφαιρα του γραφείου. Άντε να μας δω τώρα, που πατήσαμε γήινο έδαφος. Εσύ, ξαπλωμένη στο θολωτό κρεβάτι του τομογράφου. Κι εγώ να σε περιμένω απ’ έξω και να φυλάω σα πιστό σκυλί, τα τιμαλφή σου. Την αγωνία, το φόβο και τη μοναξιά σου.
Και να μην έχω βρει ακόμα το γαμημένο το κουράγιο να σου πω ένα "Ευχαριστώ". Που με διάλεξες για συνεπιβάτη σου στην κάψουλα προσγείωσης.
Κι ένα "Συγνώμη" που δεν σε φώναξα ποτέ με τ’ όνομά σου.
