Το νου σου στο γιασεμί!... "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις" (τοβιβλίο.net)

Α14

Ξέρεις τι μου στοιχίζει περισσότερο; Ότι βάλαμε αυτόματο πότισμα στις γλάστρες. Κι έτσι δεν θα ζητήσω τη συνδρομή της γειτόνισσας. Φέτος δεν θ’ αφήσω πουθενά τα κλειδιά του σπιτιού. Το παραδέχομαι, τα φυτά ήταν η πρόφαση. Στο βάθος λαχταρούσα ν’ ανταλλάξουμε κλειδιά και οδηγίες. «Ειρηνάκι μου το νου σου στους βασιλικούς, στο μελισσόχορτο και στους δυόσμους. Τα υπόλοιπα αντέχουν δίχως καθημερινό πότισμα... Οι βουκαμβίλιες μαδάνε αυτή την εποχή και θα γεμίσουν τον τόπο. Σπρωξ’τα σε μια άκρη και θα τα μαζέψω άμα με το καλό γυρίσουμε. Α, θα φέρουμε ρίγανη και σύκα απ’ το νησί. Μην αγοράσεις...». 

Θυμάσαι όταν επιστρέφαμε κουρασμένοι απ’ τις διακοπές; Μας υποδεχόταν με αγκαλιές και μια παραγεμισμένη σακούλα. Μου την κρέμαγε διακριτικά στα δάχτυλα... «Ένα μικρό καλωσόρισμα!», μου έλεγε κάθε φορά χαμογελαστή. Στην κορυφή ήταν η αρμαθιά με τα κλειδιά, πιο κάτω ένα μικρό κατσαρολάκι με φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και παραδίπλα μια φρατζόλα ψωμί. «Για να μην έχεις μαγειρέματα πρώτη μέρα που γύρισες». Τι δύναμη έκρυβε ένα κατσαρολάκι φαγητό, ένα χαμόγελο και μια ποτισμένη γλάστρα! Ακόμα και την οδύνη της επιστροφής, τη μετατρέπανε διαμιάς σε μικρή γιορτή. Η κορύφωση της χαράς ήταν κάθε φορά που άνοιγα τη μπαλκονόπορτα. Μυρωδιές από πάστρα και φρεσκοποτισμένο χώμα. Κι ολοζώντανα φυτά, που ήταν πάντα μια στάλα ψηλότερα. Σαν τα παιδιά που πετάνε μπόι και ορθώνουν το κορμάκι τους, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Θυμάσαι που αραδιάζαμε βιαστικά τους σάκους στην είσοδο και πέφταμε ανυπόμονοι στο κατσαρολάκι; Και σα να το’ξερε η άτιμη. Το φαγητό που μας είχε λείψει περισσότερο στις διακοπές, ήταν μπροστά μας αχνιστό και λαχταριστό.

Κι αντί να κλαίμε που γυρίσαμε πίσω στο διαμέρισμα, δακρύζαμε από συγκίνηση για τα γεμιστά, τα γιουβετσάκια και τους μουσακάδες. Και σκαρώναμε βραδινές βεγγέρες στο μπαλκόνι μας, τάχα για να πούμε εντυπώσεις απ’ το ταξίδι και να δούμε φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα, λαχταρούσαμε να βρεθούμε ομοτράπεζοι. Ν’ ανταποδώσουμε τη φροντίδα και την αγάπη της. Να επιστρέψουμε το κατσαρολάκι, γεμάτο με το δικό μας φαγητό. Για να διατηρούμε το αέναο πήγαιν’ έλα του. Και για να προσδοκούμε σε επόμενες ανταλλαγές κλειδιών και ποτισμάτων.

Φωτογραφία: wooz.gr

Ρύθμισες τα μπεκάκια καλά; Αν πάθει κάτι το γιασεμί, δεν θα στο συγχωρήσω. Το είχε φυτέψει την άνοιξη, πριν μπει στο νοσοκομείο. Θυμάσαι; «Το νου σου στο γιασεμί!... Μέχρι να καθαρίσω με τις χημειοθεραπείες, θα έχει απλώσει», μου φώναζε μέσα απ’ το ασανσέρ, καθώς έφευγε. Κι από τότε μ’ έχει πιάσει μια μανία. Κάθε πρωί μετράω τα μπουμπούκια που ξεπροβάλλουν.Σάμπως και θ’ ανθίσουν παραπανίσια ζωή για το Ειρηνάκι.

Άντε, πάμε σιγά-σιγά... Έβαλες συναγερμό;

Με την ενότητα "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις", ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προσκαλεί αλλά και προκαλεί συνάμα, όποιον το επιθυμεί, να γράψει μια ή περισσότερες ιστορίες ή ποιήματα, 

βασισμένα σε δοθείσες εικόνες.(πηγή: τοβιβλίο.net)

Το κείμενό μου "Το νου σου στο γιασεμί" συμμετέχει σήμερα στο project, εδώ. 

Ευχαριστώ θερμά το δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net - και ιδιαίτερα τον δημιουργό και διαχειριστή του Κώστα Θερμογιάννη - για τη φιλοξενία του κειμένου μου.

Το Απάγκιο χρόνισε

Σας θέλω ζόρικους, ηλεκτρισμένους, 

δε θέλω άπραγους και φοβισμένους, 

φέρτε τραγούδια, φέρτε στιχάκια, 

μετράω ρεφρέν, μετράω χρονάκια.

(Διονύσης Τσακνής)

Φωτογραφία: http://tatphotography.blogspot.gr/

Το περσινό αποκαλόκαιρο, ετοιμαζόμουν για μετακόμιση. Φόρτωσα σ’ ένα παράθυρο του μπλόγκερ τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε γνώσεις κι εμπειρία κι έβαλα πλώρη για ένα Απάγκιο μέρος. Το όνομα προέκυψε απ’ τη διάθεση. Αυθόρμητα, δίχως δεύτερη σκέψη. Κάπου που να μη το πιάνουν τα μπουρίνια του διαδικτύου, να είναι φιλόξενο και να μαζεύει φίλους. Είχα την τύχη να μου κάνουν ποδαρικό περισσότεροι φίλοι απ’ όσους είχα υπολογίσει. Και την ευλογία να με συντροφεύουν διαρκώς με τις σκέψεις και τα λόγια τους. Και δεν το μετράω σε αριθμούς και χτυπήματα (ποτέ δεν υπήρξα καλή στις δοσολογίες), αλλά σε ευδιαθεσία, συγκινήσεις και συντροφικότητα. 31 Αυγούστου πέρυσι, πάτησα για πρώτη φορά πάνω στη "Δημοσίευση Ανάρτησης". Τρελό καρδιοχτύπι και απέραντη συγκίνηση. Σαν να άνοιγα για πρώτη φορά με τα δικά μου κλειδιά, την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν ήμουν μαθημένη βλέπετε στη διαχείριση, μόνο στο γράψιμο…

Αν και δεν μ’ αρέσουν τα ευχολόγια και τα λιβανίσματα, ωστόσο δεν ξεχνώ πως αν δεν ήταν μερικοί φίλοι να με "σπρώξουν" εκείνη την περίοδο, δεν θα είχα τολμήσει αυτό το ξεκίνημα. Ο Θάνος, η Πέτρα, η Φλώρα, η Έλενα, η Αριστέα, η Χριστίνα, ήταν κάποιοι απ’ αυτούς. Είχαν προηγηθεί συζητήσεις, μηνύματα, φωτογραφίες, συμβουλές, προτροπές, ιδέες και πληροφορίες. "Άντε τέλειωνε μάνα μου γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές!"… Κάπως έτσι αισθάνθηκα πως θα σκεφτόντουσαν, όσο εγώ λιποψυχούσα και δεν έκανα το μεγάλο βήμα. Τους οφείλω άπειρα "Ευχαριστώ" για την υπομονή και την επιμονή τους!

Ένα χρόνο μετά, κάνω ταμείο. Κλείνω με κέρδη. Το προσωπικό μου πλεόνασμα. Το θετικό σας πρόσημο στον ισολογισμό μου. Μικρές καταθέσεις όλων σας, στις μυστικές θυρίδες της καρδιάς μου. Στιχάκια, μαντινάδες, λόγια εμψυχωτικά, μουσικές, ανταλλαγές, αφιερώσεις, καινούριοι φίλοι, ιδέες, διαδικτυακά παιχνίδια, συμβουλές και πολύτιμα χαρίσματα.

Ζαλώθηκα τα δώρα, τις ευχές και την αγάπη σας, και πορεύομαι. Και δεν φανταζόμουν ποτέ, πως η φιλία και το νοιάξιμο δεν προϋποθέτουν μια συμβατική σχέση εκ του σύνεγγυς. Αναπτύσσονται και αιωρούνται στον αέρα, γίνονται θετική αύρα, μικροσωματίδια που εκτοξεύονται σα σαϊτιές και βρίσκουν τους στόχους τους.

Ίσως κάποτε διαπιστώσουμε πως αυτές οι "κοινότητες" που δημιουργήθηκαν, ήταν το αντίβαρο στην αβάσταχτη εσωστρέφεια και την παθητικότητα, που προτάσσει η εποχή. Το μυστικό μας καταφύγιο στους ανελέητους "βομβαρδισμούς" της κάθε μορφής εξουσίας, πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Οι κρυφοί μας κώδικες επικοινωνίας, οι ανταλλαγές και η διακίνηση αγαθών. Φιλικότητα, ενθάρρυνση, γνώση, έκφραση γνώμης και συντροφικότητα.

Είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν πως δεν αρκεί ν’ αλλάξουμε κυβέρνηση για ν’ αναστρέψουμε την καταστροφική μας πορεία. Αλλά συνήθειες και τρόπο σκέψης. Και κυρίως, να διατηρούμε και να δυναμώνουμε τις καλές παρέες και τις συλλογικότητες. 

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη χρονιά!

Ιστορίες του καφενέ: Το αβγό του Προέδρου

Φωτογραφία: http://elkibra-rebetiko.blogspot.gr/

- Ρε παιδιά, με το μπαρδόν κιόλας, μήπως έχετε κανένα ψιλό να πάρω ένα μπουκάλι νερό? Ξεροστάλιασα στη ζέστη ο καψερός.

Η παρέα που καθόταν κάτω απ’ τον πλάτανο του καφενείου, δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ο ένας σκούνταγε τον αγκώνα του άλλου και κάτω απ’ το μαντεμένιο τραπεζάκι, οι κλωτσιές στους αστραγάλους πηγαίνανε σύννεφο. Ο πιο θαρραλέος της ηλικιωμένης παρέας, ρώτησε τους υπόλοιπους μεγαλόφωνα:

- Ρε παιδιά, ο πρωθουπουργός δεν είν’ αυτός? Ήμαρτον Κύριε!...
- Ναι ρε Μήτσο, δίκιο έχεις... Ποιος είσαι Χριστιανέ μου?
- Εγώ είμαι καλέ, δίκιο έχει ο κύριος. Ο πρωθυπουργός είμαι....
- Και τι κάνετε εδώ χάμω;
- Γκρίνιαζε η κυρά στο σπίτι, είχε και φασίνα σήμερα και βγήκα ν’ αλλάξω τον αέρα μου. Αλλά μ’ έπιασε το ρημάδι το ισχίο μου και με γονάτισε. Να καθήσω λίγο στην παρέα σας; Κερνάτε καφέ; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Τι ρωτάς αφού κάθισες ήδη; Παντελήηηηη... ψήσε έναν πολλά βαρύ και όχι για τον Πρόεδρο!...
- Όχι κυρ Παντελή, φέρε καλύτερα ένα φρέντο καπουτσίνο. Ο ελληνικός μου πέφτει βαρύς. Και κάνα βουτηματάκι αν σου βρίσκεται.
- Κατά πρώτον, φρέντους δεν σερβίρει το κατάστημα κυρ-Πρόεδρε. Σε καφενέ είμαστε, όχι στο Κόστα-Ναβαρίνο.
- Αχ μη μου το θυμίζετε ρε παιδιά. Τι τράβηξα φέτος, να ξέρατε... Μ’ έπιασε η ισχιαλγία πάλι και την έβγαλα σουίτα-πισίνα και τούμπαλιν. Ούτε στην εκκλησία δεν πήγα με την Γιωργίτσα. Και περίμενε η φουκαριάρα πως και πως αυτές τις μέρες!... Να ισιώσει λίγο το κορμάκι μας απ’ την καθημερινή ταλαιπώρια και τον κάματο... Κυρ-Παντελή άκυρος ο καφές, πιάσε καλύτερα ένα ουζάκι. Και καμιά αντζούγια, λίγη ρώσικη και τίποτα ελίτσες αν σου βρίσκονται... Ε παιδιά; Τι λέτε; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Με το συμπάθιο Πρόεδρε... πώς εσείς, δηλαδή θέλω να πω... πώς βρεθήκατε στο δρόμο και ζητιανεύετε για ένα μπουκάλι νερό;
- Άνθρωπος είμαι κι εγώ ρε παιδιά… Έσπασα. Μη πιστεύετε αυτά που σας σερβίρουν στα κανάλια. Όλα είναι κατευθυνόμενα. Εγώ που με βλέπετε, δεν διαφέρω σε τίποτα απ’ όλους εσάς. Τις ίδιες ανησυχίες έχω, τους ίδιους πόνους και τα ίδια βάσανα. Που’σαι κυρ Παντελή, βάλε και κάνα αβγουλάκι να βράζει. E παιδιά; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω!
- Πάντως εμείς δεν πήγαμε διακοπές κυρ-Πρόεδρε. Κι όλα αυτά που παράγγειλες, αποτελούν το μεσημεριανό μας γεύμα. Άσε που μας έχεις εξοντώσει με τους φόρους και τα χαράτσια και δεν περισσεύει ούτε για καφέ πια… Κι έτσι όπως το πάτε, σε λίγο καιρό θα κάνετε ανασκαφές στην Αθήνα. Δεν χρειάζεται να τρέχεις ως την Αμφίπολη. Εδώ να δεις πόσα ταφικά μνημεία θα σκαφτούν!... Συνταξιούχος και σφίγγα. Άνεργος και επιστήλιο. Τείχη ανθρώπινα απ’ τις ουρές που σχηματίζονται στα συσσίτια. Θα τρίβουν τα μάτια τους οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος.
- Έγιναν λάθη και αδικίες που θα τα διορθώσουμε κύριοι. Αντί να λαϊκίζετε και να αναμασάτε τσιτάτα της αντιπολίτευσης, εμπιστευτείτε τα λόγια μου… Κυρ-Παντελή, αργεί εκείνο το αβγουλάκι που λέγαμε;
- Η υπαρξιακή κρίση της κότας κυρ-Πρόεδρε, δεν επιτρέπει την έξοδο του αβγού απ’ τον κώλο της. Μπορεί να μην φάτε σήμερα αβγό, αλλά ο βασικός μου στόχος, ήταν ν’ αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία στο κοτέτσι και οι κότες να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα αβγών.
- Α καλά… Και για πότε το βλέπεις να βγαίνει;
- Κοιτάξτε… οι προσπάθειες αποδίδουν. Ο κουμπάρος μου ο Σωτήρης που είναι επίτροπος στο διεθνές ορνιθοτροφείο, μ’ έβαλε σ’ ένα μηχανισμό ενίσχυσης της ορνιθοτροφίας και προώθησης της ρευστότητας αβγών. Ήδη κινούμαστε με ταχείς ρυθμούς προς την έξοδο.
- Του αβγού;
- Tης κότας. Θα αναλάβει η κάθε κότα τις ευθύνες της, θα πληρώσει εισφορές αλληλεγγύης και φόρους πολυτελούς διαβίωσης για την αντικειμενική αξία του κοτετσιού και στη συνέχεια θα μαδηθεί και θα οδηγηθεί στο σφαγείο. Για τις κότες που δεν έχουν αποδώσει τα τελευταία χρόνια τα αβγά που τους αναλογούσαν, έχει προβλεφθεί ρύθμιση.
- Τι ρύθμιση;
- Θα τους παρακρατούνται τα κλωσσόπουλα για τους επόμενους έξι μήνες και φυσικά θα ισχύσουν ελαφρύνσεις για τις κότες που ανήκουν σε ευπαθείς πληθυσμούς.
- Με δουλεύεις κυρ-Παντελή!
- Αμοιβαίο κυρ-Πρόεδρε…
- Δεν υπολόγισες καλά με ποιον μιλάς γελοίε καφετζή! Μπορεί να καταδέχτηκα να έρθω στον καφενέ σου, μπορεί να μην έχω δύναμη στο ισχίο μου για να σου ρίξω μια κλωτσιά, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά η παρουσία μου έχει σηματοδοτήσει την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
- Κι εσύ δεν υπολόγισες καλά τις δυνατότητες της κότας. Μπορεί να ζει σε κοπάδι, να μην έχει φτερά δυνατά για να πετάξει και να προσφέρεται για εύκολο ξεζούμισμα και φάγωμα, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά έχει σηματοδοτήσει μιαν επανάσταση (*)

****

- Αντώνη χρυσέ μου ξύπνα!... Ήρθε ο σωφέρ, πρέπει να φύγουμε σιγά-σιγά.
- Τι έγινε; Άρχισε η επανάσταση; Να καλέσουμε το ελικόπτερο! Γρήγορα να φύγουμε!...
- Αχ πάλι όνειρα έβλεπες; Δεν είναι καλά τα νεύρα σου το τελευταίο διάστημα. Πάμε να πάρουμε το πρωινό μας και να φύγουμε. Αύριο πρέπει να σε δει ο γιατρός σου αναφανδόν!
- Όνειρο ήταν δηλαδή; Δόξα τω Θεώ… αν ήξερες τι εφιάλτη έζησα!...
- Τι πρωινό θα πάρεις καλέ μου; Να παραγγείλω αυγά Μπένεντικτ,με σος ολαντέζ;
- Αυγά όχι! Να μην ξανακούσω για αυγά! Και για κότες εν γένει!....

* Η Επανάσταση της Κότας: Ο φόρος της «ορνιθολογίας» κρατούσε από την εποχή της κατάκτησης της Κρήτης από τους Βενετσιάνους: Οι κάτοικοι υποχρεώνονταν κάθε πρωτομηνιά («νεομηνία») να δίνουν σε κάθε φεουδάρχη μια κότα. Με τα χρόνια όμως, οι «δικαιούχοι» της κότας πλήθαιναν και το πράγμα καταντούσε αφαίμαξη. Στα 1470, οι Σφακιανοί κατάργησαν με το «έτσι θέλω» την απόδοση του φόρου. Οι Βενετσιάνοι φεουδάρχες απάντησαν με εντάλματα σύλληψης «οφειλετών της κότας» και κατάσχεσης περιουσιών. Οι Σφακιανοί επαναστάτησαν. Μαζεύτηκαν στην κορφή του Αγίου Θεοδώρου, πραγματοποίησαν συνέλευση κι έστειλαν στον Βενετσιάνο διοικητή των Χανίων έγγραφη διαμαρτυρία. Ο διοικητής έριξε στη φυλακή τους απεσταλμένους κι απέρριψε τη διαμαρτυρία. Ο ένοπλος αγώνας απλώθηκε σ’ όλα τα Σφακιά. Τρία χρόνια αργότερα, ο δούκας της Κρήτης ξεκίνησε από τον Χάνδακα κι έφτασε στα Σφακιά με προτάσεις: Οι Βενετσιάνοι γλίτωσαν τον μπελά αμνηστεύοντας τους παραβάτες και ματαιώνοντας τις δίκες που εκκρεμούσαν. Ο φόρος της «ορνιθολογίας» καταργήθηκε οριστικά σε όλο το νησί.
Πηγή: http://www.historyreport.gr/

Η συμμετοχή μου στις ιστορίες του Καφενέ #2

Συμμετέχουν:

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενείται στης Αριστέας 

Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/

Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/

Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενείται στης Αριστέας

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/

Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/

Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/

giwta ar,http://giwtatotongi.blogspot.gr/

Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/

Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Christina Andromeda, http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Η Παναγία των Πατησίων

Η μετανάστρια μητέρα ζητιανεύει μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της γράφουν τα μαθήματά τους για το σχολείο!... 

Η λήψη έγινε με κινητό τηλέφωνο από τον Γιάννη Κ.Ιωάννου στο Τέρμα Πατησίων, στο παρκάκι απέναντι από το ζαχαροπλαστείο “Χαρά”.

Αναδημοσίευση απ' την Κίνηση "Απελάστε το Ρατσισμό"