My secret Santa

Kαλοί μου άνθρωποι, ξέρετε από φωτογραφία;

Πώς ήταν ο αξέχαστος Βέγγος στην ταινία «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης» όταν ανέλαβε καθήκοντα φωτογράφου; Στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κι εγώ. Είχα την τύχη να παραλάβω τα δώρα μου απ’ το μυστικό μου ταίρι στην ανταλλαγή δώρων που οργάνωσε η Μαριλένα μας. Ένα πακέτο γεμάτο εκπλήξεις, χειροποίητες κατασκευές και ζεστές ευχές. To ταίρι μου δεν είναι άλλη απ’ τη Μαρία μας, με το blog: mytripssonblog.

Για όσους την ξέρουν, καταλαβαίνουν το φορτίο ευθύνης που ανέλαβα. Η Μαρία είναι –εκτός όλων των άλλων- μια εξαιρετική φωτογράφος. Μέσα απ’ τις θεματικές της ενότητες “Photoaday”, μας παρουσιάζει απλά, δίχως πολύπλοκες φόρμες και τεχνοτροπίες, φωτογραφίες με περιεχόμενο, που μεταδίδουν συναισθήματα. Τολμάει να κάνει «κλικ» στην καθημερινότητα, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της φύσης, αλλά και τις απλές λεπτομέρειες που περνούν απαρατήρητες στη διάρκεια μιας μέρας. Κάθε της ανάρτηση κι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους και κάθε της ματιά, ένας μικρός φόρος τιμής στην ποικιλότητα και γοητεία που μας περιβάλλει. Αξίζει μια μικρή περιήγηση στα γοητευτικά μονοπάτια της. Κυρίως για όσους είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα γραφείο κι αναζητάμε λίγο οξυγόνο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις παραδεισένιες λήψεις της.

Εγώ: Λοιπόν! Όλοι ακίνητοι, έτσι;
Κασκόλ: Μια στιγμή κύριε φωτογράφε! Να παραμείνω ένα απαθές κασκόλ, ή να μειδιώ;
Εγώ: Τώρα να παραμείνεις απαθές, γιατί όταν δεις τις φωτογραφίες θα βάλεις τα κλάματα!

Λοιπόν, κάνω απογραφή. Ένα χειροποίητο κέντημα με χριστουγεννιάτικο θέμα, που έγινε μια πανέμορφη κάρτα με συγκινητικές ευχές στο εσωτερικό της. Ένα υπέροχο κασκόλ, με αγαπημένα χρώματα και αφράτη πλέξη. Ένα απαλόχρωμο ελατάκι με κορμό-κουβαρίστρα και ιριδίζουσες αποχρώσεις στα κλαδιά του. Ένα πακέτο που μυρίζει γιορτές, νοιάξιμο και φροντίδα.

Οι φωτογραφίες αδικούν κατάφορα την πραγματικότητα.

Μαράκι, ζητώ την κατανόησή σου…

Και σ’ ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για το πολύτιμο δέμα σου!

Κασκόλ: Μα τι είναι αυτά κύριε φωτογράφε; Τι θέλει η γκουμούτσα δίπλα μας;
Eγώ: Α, το φωτιστικό; Μη φοβάσαι δεν θα βγει. Το θέλω για το μέτρημα, για να κρατήσω τα γράδα…

Το τζαμάκι δεν έσπασε

Το τρίτο πακέτο στήριξης κατέφτασε προχτές.
Η θηλυκή έκδοση του Άη-Βασίλη, έστειλε πεσκέσι απ’ τον Πύργο και με συγκίνησε πολύ. Αν δεν έχετε λάβει πακέτο απ’ την Αριστέα, δεν έχετε νιώσει την ιεροτελεστία του ανοίγματος και τη μαγευτική διαδρομή μέχρι να φτάσετε στο εσωτερικό του.

Χαρτόκουτο διακοσμημένο με νιφάδες χιονιού, καλλιγραφικά γράμματα και γραμματόσημα κολλημένα σε απόλυτη στοίχιση στην άκρη του κουτιού.

Ακολουθούν αναλυτικές οδηγίες για το ξεπακετάρισμα…

Με τέτοια ποσότητα προστατευτικού πλαστικού, η έννοια «εύθραυστο» δεν υφίσταται καν… Η χαρά της φυσαλίδας λέμε…

Η αναπαλαιωμένη κορνίζα είναι ένα χειροποίητο αριστούργημα.

Μια καλαίσθητη κάρτα, με τη δαντέλα της, τα χάρτινα λουλουδάκια της και ευχές χαραγμένες στο εσωτερικό της… με κάτι απ’ αυτά τα ακαταλαβίστικα που μας λέει κατά καιρούς. Στένσιλ είναι, πάουερ.. κάτι είναι, θα σας γελάσω. Ό,τι και να’ναι, το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Και απόλυτα συγκινητικό.

Η ατραξιόν του πακέτου, είναι ένα σαπούνι ντεκουπαρισμένο. Για μένα, είναι ιστορία μυστηρίου να σχεδιάζεις πάνω στην επιφάνεια ενός σαπουνιού. Για την Αριστέα είναι υπόθεση ρουτίνας…

Ένα τεράστιο ευχαριστώ και δημόσια! Όχι μόνο για τις μερακλίδικες κατασκευές σου, αλλά κυρίως γιατί μαζεύεις, μοιράζεις, ανοίγεσαι και τολμάς! 

Το τζαμάκι μας δεν έσπασε τελικά… 

Κάποια πράγματα είναι ανθεκτικά. Κάποια άλλα, όχι...

Υστερόγραφον:

Radio Kourelaria

Αχ ρε μπάρμπα-Μιχάλη… με τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά και την ξεχασμένη χαίτη σου, που παραπέμπει στην ένδοξη εποχή του ογδόντα. Και πολύ σου βάζω…

Κρίμα τα πεντόκιλα κόκκινο-μαονί που ξόδεψες για να μας πείσεις πως είσαι ακόμα άγριο νιάτο. Άρπαξες το μικρόφωνο και βρωμίσαμε ναφθαλίνη. Λάβρος και ξαναμμένος έστειλες και διάγγελμα διαμαρτυρίας στον πρωθυπουργό "Αντουάν κάνε κάτι, βάλε κάποιον να λήξει το θέμα". Για την «κουρελαρία» που ενοχλεί την υψηλής αισθητικής οπτική σου. Για τους εξαθλιωμένους Σύριους πρόσφυγες που αγωνίζονται για μιαν αξιοπρεπή επιβίωση. Επιστήμονες οι περισσότεροι, γυναίκες με τα μωρά και τα μικρά τους παιδιά που πέρασαν ξυστά το θάνατο, νέα παιδιά με καθαρό βλέμμα και πείσμα να ζήσουν, ακρωτηριασμένοι άντρες, «άνθρωποι».. αν σου θυμίζει κάτι η λέξη.

Και δεν είχες τη στοιχειώδη μαγκιά να υποστηρίξεις αυτά που ξεστόμισες. Κάπου ανάμεσα στο σουξεδάκι της Lady Gaga και στην επιστημονική σου διατριβή περί συμπληρωμάτων διατροφής που αλλάζουν τη μυρωδιά στο αιδοίο, να βγεις και να πεις κατάμουτρα: «Η εκπομπή είναι αφιερωμένη στα φιλαράκια Άδωνη και Θάνο. Τους στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς και την αμέριστη συμπαράστασή μου στο δίκαιο αγώνα τους για μια πλατεία καθαρή». Αντ’ αυτού, μάζεψες πίσω τα προσωπικά σου κουρέλια, ως αγνή και άσπιλη παρθένα: «Δεν είμαι ρατσιστής. Πλάκα έκανα. Την εκπομπή μου κάθε πρωί την ακούν άνθρωποι, που ξυπνούν νωρίς και δίνουν καθημερινά τον αγώνα του μεροκάματου. Άνθρωποι που πηγαίνουν σε γραφεία, εργοστάσια, βιοτεχνίες, ή βρίσκονται πάνω στο τιμόνι. Μέσα σε αυτούς, είναι και πολλοί αλλοδαποί, που επικοινωνούν μαζί μου με μηνύματα»…

Αχ ρε μπάρμπα-Μιχάλη… Είναι κάτι συνομήλικοί σου, που αφήνονται γλυκά στο γήρας και στη σοφία που αυτό φέρνει. Που ισιώνουν την ψυχή τους αντί για το μαλλί τους. Που δίνουν μάχες με το σύστημα, κι όχι με το φριζάρισμα της τρίχας τους. Που δακρύζουν απ’ τον ανθρώπινο πόνο, κι όχι απ’ το οξυζενέ του ντεκαπάζ. Που η φωνή τους λειαίνεται και στρογγυλεύει με τα χρόνια και δεν κράζει σαν αρπαχτικό πάνω από αδύναμους ανθρώπους.

Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που μοίραζε μπισκότα στα παιδάκια και τα μάτια της τρέχανε δάκρυα. Ένας γέροντας που κουβάλαγε τσάντες με γάλατα και ψωμί… «Αχ Παναγιά μου, τα έζησα αυτά στα νιάτα μου και αξιώθηκα να τα ξαναδώ στα γεράματά μου…” μονολογούσε δακρυσμένος. Νέα παιδιά, φορτωμένα με εμφιαλωμένα νερά, καφάσια με φρούτα και παιδικά παιχνίδια.

Τιμής ένεκεν στις στυλιζαρισμένα φιλαριστές ρητορείες σου, το άρθρο του χρυσαυγίτικου τύπου. Τι να σου λέω τώρα; Εσύ, το νου σου στο μαλλί! Να το προσέχεις, γιατί έχει ξανοίξει στις «ρίζες». Λίγο ακόμα και θα ξεράσει τη μαυρίλα που κρύβει κάτω απ’ το δέρμα.

"Ας λήξουν"

Ποίηση - Απαγγελία: Μανόλης Πολέντας

Επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας.

Αντί ευχών για την πρωτομηνιά...

Αντί στολισμών για τις επερχόμενες γιορτές...

Αντί για λαμπιόνια και γιρλάντες και "βιτρίνες" που στολίζονται με ψεύτικο χιόνι και χαμόγελα από φελιζόλ... 

...Τώρα ας ανθίσουν

οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,

τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια

τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια

οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι, οι κομψοί εξυβριστές

τώρα ξανά ας ανθίσουν

όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους

σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος

πως πάντα θα έχουν συντρόφους

σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος...

[Ποίημα του Μανόλη Πολέντα, από την ποιητική συλλογή Evil I, Ταξιδευτής, 2012
Ο Μανόλης Πολέντας είναι ποιητής και διδάκτωρ της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Δημοσιογράφος και παραγωγός στο ραδιόφωνο: 105,5 Στο Κόκκινο].

Για την ιστορία: Πέρυσι τέτοιες μέρες, έχασε τη ζωή της η 13χρονη Σάρα. Το κομμένο ρεύμα, ένα μαγκάλι, χίλια ευρώ χρέος στη ΔΕΗ, οι αναθυμιάσεις, η λιποθυμία, το μοιραίο... Ένα γνώριμο γαϊτανάκι λέξεων, που όμορφα τις ταιριάζουμε για να κλείσουμε το φάκελλο του εγκλήματος. 

Αν είναι να κάνουμε ευχές για τις μέρες που έρχονται, ας είναι όλες μια δυνατή προσευχή. Να δικαιωθούν οι ψυχούλες όλων όσων δεν άντεξαν την ασφυξία της "ανάπτυξης".