Είναι η Άνοιξη κύριε Βόλφανγκ μου…

Οκέϊ το κατάλαβα. Το εμπέδωσα καλά πως “η κατάσταση είναι κρίσιμη, ο κίνδυνος εξόδου απ’ την ευρωζώνη ορατός, οι κυβερνητικοί χειρισμοί ανώριμοι έως κι επικίνδυνοι”...

“Τελειώνουν τα αποθέματα ρευστότητας, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα έχουν χρήματα για τις συντάξεις, το τραπεζικό σύστημα καταρρέει, οι διαπραγματεύσεις ναυαγούν”...

Πάει, ως εδώ ήταν. Όσα με κόπο οικοδομήθηκαν απ’ τους προηγούμενους γραβατωμένους μετόχους/κυβερνήτες, τώρα μηδενίζονται και πάνε στράφι.

Το ξέρω πως όταν μου κουνάς το τσιγκελωτό δαχτυλάκι σου, εγώ οφείλω να τρέμω. Και να τρέχω.

“Τι θα φάει σήμερα ο καλός μας κύριος Βόλφανγκ; Α!.. έχω φιλέτο εδαφάκι, με γαρνιτούρα παραλιούλες και πέστο από κορφοβούνια. Για επιδόρπιο, συνταξούλες πετσο-καραμελωμένες κι ανθρωπάκια φλαμπέ”!

Κοντολογίς.
Ορκίζομαι πίστη και υποταγή στα δελτία ειδήσεων!
Ο Μπάμπης κορώνα στο κεφάλι μου!
Το ηθικό μου καταβαραθρωμένο!
Μαζί τα φάγαμε!
Ο λαός μας είναι τεμπέλης και διεφθαρμένος ως το μεδούλι!
H πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι το Βερολίνο!
Αι κομμουνισταί προελαύνουν και αποδομούν το απόλυτα επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο που είχε μέχρι πρότινος η χώρα. Φόβοι για τα γυναικόπαιδα!
Μπουμμμμ! Τα τρενάκια συγκρούονται.

- Και τι γίνεται μετά μπαμπά;
- Κι ύστερα ήρθε το Συνέδριο Νικόλα μου...

Ηχούν οι σειρήνες, αρχίζουν οι βομβαρδισμοί, αλυχτούν τα φερέφωνα, ανταριάζουν τα μικρόφωνα!
Οι πολεμικοί ανταποκριτές μας, ξεχύθηκαν με τις ξιφολόγχες τους στις ορεινές συχνότητες και μας κρατούν καλά εξημερωμένους.
“Πάρε κόσμε φόβο!”. Το πλέον εισαγόμενο προϊόν απ’ τη γερμανική αυτοκρατορία, κατευθείαν στα ράφια των σούπερ-καναλιών μας.

Επειδή στη γελοιότητα που μας περιβάλλει, η Άνοιξη μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα και μπουκάρει στη ζωή μας...

Κι επειδή ζέστανε ο καιρός, μεγάλωσε η μέρα, σκάνε μύτη κάτι αγριολούλουδα στο διπλανό οικόπεδο κι ο γείτονας άρχισε να χαμογελάει ξαφνικά και να μου λέει “Καλημέρα”…

Να με συμπαθάτε κιόλας... αλλά εγώ την κάνω με ελαφρά απ’ την αίθουσα προβολής.

Λέω να διαπραγματευτώ με την ανθισμένη αμυγδαλιά που συνεδριάζει έξω απ’ το παραθύρι μου. Να της εμπιστευτώ τα ελλείμματα μου. Να κάνουμε έναν βιώσιμο διακανονισμό. “Εγώ σου δίνω καρπούς, εσύ μου δίνεις φροντίδα”. Απλή και αλάνθαστη συνταγή. Χρόνια τώρα.

Κι έπειτα, εσείς θα το ξέρετε καλύτερα απ’ όλους. Άμα σου μέλλει να επιζήσεις από μια δοκιμασία, είναι για δύο λόγους.

Έχεις ανεπίδοτα κέρδη.
Ή ανεξόφλητα χρέη.

Αουφίντερζεν “κύριε” Βόλφανγκ μου!

“Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει

αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει 

κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει… 

…Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει

ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει 

η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει” (Αγγελάκας)

Φωτογραφίες (εκτός του Βόλφανγκ): Θάνος Τσάκαλος

Bullying… ένα παιδικό παραμύθι μόνο για ενήλικες

Ας αφήσουμε τα παιδιά στην άκρη κι ας μην τα φορτώνουμε κι άλλες αμαρτίες. Το Bullying είναι πρωτίστως προσωπική μας κατάκτηση. Χαρακτηριστικό των ενηλίκων. Πολλές φορές, ακόμα και των μορφωμένων ενηλίκων. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, των ενηλίκων εκείνων που υπηρετούν ένα λειτούργημα που –θεωρητικά- αντιμάχεται και καταδικάζει κάθε μορφής εκφοβισμούς, ρατσιστικές συμπεριφορές, λεκτική και σωματική βία, νταηλίκι κι όλα τα παραφερνάλια. Όταν π.χ. διαβάζω πως το θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήρθε στη βουλή - όχι γιατί χάθηκε ένα παλικάρι, αλλά γιατί στοχοποιήθηκε ως υπεύθυνος ένας συνάδερφος απ’ το κουρμπέτι τους- αναρωτιέμαι. Τους είναι άγνωστο το φαινόμενο του εκφοβισμού από πολιτικά πρόσωπα; Ακούν για πρώτη φορά την ανάμιξη πολιτευτάδων σε υποθέσεις κυκλωμάτων, διακίνησης ναρκωτικών, σωματεμπορίας, ακόμα και αθωωτικών αποφάσεων για στυγνούς δολοφόνους; Κανένας συνειρμός, καμιά υποψία;

Θυμόμαστε καλά τις επικές φράσεις επιφανών πολιτικών εντός του κοινοβουλίου, αλλά και κάποιων αυτοαποκαλούμενων ‘λόγιων’, τα βιβλία των οποίων έχουμε διαβάσει, ίσως και αγαπήσει στο παρελθόν. Ας ψυχοαναλύσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και την κοινωνία που χτίσαμε για να ζήσουν τα παιδιά μας. Σ’ ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα που καταρρέει, δεν ευθύνονται οι νεοφερμένοι ένοικοι, αλλά οι “αρχιτέκτονες” της κατασκευής.

"Θέλεις Κασιδιάρη!" - Υφυπουργός Παιδείας Γ. Στύλιος στην Λ. Κανέλλη

"Έλα μωρή καλτσοδέτα!" - Σ. Ξυνίδης στην Εύα Καϊλή

"Θα μας κλάσεις μια μάντρα αρχ…δια" - Ιορδ. Τζαμτζής στην Ραχήλ Μακρή

"Κάτσε κάτω ρε, τι μιλάς εσύ, πάλι πιωμένη είσαι;" Ηλ. Κασιδιάρης στην Φ. Πιπιλή

"Τσόγλαν μπόι" - Κανέλλη για Τσίπρα

"Εσύ να πας να δεις ποια είσαι, να πας σε κανένα ψυχιατρείο!" - Αδωνης στην Ζωή Κωνσταντοπούλου

"Δίπλα στους Ρομά, ζουν άνθρωποι…" Σ. Βούλτεψη 

"Έχουμε όλους τους καλούς Έλληνες μαζί μας" Μ. Βορίδης

Η παρακάτω στιχομυθία δεν είναι απ’ την ταινία του Στάθη Ψάλτη ‘Πες τα βρωμόστομε’, αλλά απ’ την προανακριτική επιτροπή της Βουλής (5/4/2013):

Κασιδιάρης: Άντε βρε χοντρέ τελείωνε!
Βενιζέλος: Φασίστα!
Μαρκογιαννάκης (Πρόεδρος της Επιτροπής): Σας παρακαλώ πολύ!
Βενιζέλος: Εξευτελίζεις το Κοινοβούλιο!
Κασιδιάρης: Έτσι να μιλάς στους χαφιέδες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, γελοίε! Χοντρέ! Να μιλάς έτσι μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όχι σ’ εμένα!
Βενιζέλος: Δεν ντρέπεσαι;

"Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό" Ειρωνικό τουίτ της Λένας Διβάνη, για τον 18χρονο που έχασε τη ζωή του σ’ ένα τρόλεϊ. Για ένα εισιτήριο…

"Η κραυγαλέα του ημιμάθεια, που την πουλάει ως στυλ, με ενοχλεί αφάνταστα. Ρε φίλε, frozen war …Frozen war"; Μα Frozen war; Δεν ξέρεις αγγλικά, εντάξει..." - Χρήστος Χωμενίδης για Αλ. Τσίπρα.

“O ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα πεζοδρομίου… Επιπλέον, πολλά από τα στελέχη του είναι εμφανώς ασταθή, νευρωτικά, εν εξάλλω καταστάσει” - Σώτη Τριανταφύλλου

“Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά.” - Χριστίνα Ταχιάου, βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης με Το Ποτάμι. Στην Ελλάδα...

"Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα κι αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή" - Πέτρος Τατσόπουλος.

Στη μικρή κοινωνία μας που ξεκινάει απ’ το κοινοβούλιο και φτάνει ως το δωμάτιο του σπιτιού μας, η βία είναι ο αέρας που ανασαίνουμε. Μπανιστήρι στην τηλεόραση, σεξιστικά στερεότυπα σε διαφημίσεις και τηλεσκουπίδια, παιχνίδια που μυούν τα παιδιά στη βία, επιθετικότητα στο σπίτι, στη δουλειά, στους δρόμους, στα γήπεδα, στις στρατιές των ΜΑΤ, στις διαδηλώσεις, στις σχολικές αίθουσες, στα έδρανα της βουλής, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους του «πνεύματος» που υποτίθεται ότι έχουν κατακτήσει την αυτοκυριαρχία και τη νηφαλιότητα και προτάσσουν την τέχνη τους ως όπλο στα σημερινά αδιέξοδα. Μα και στον ιντερνετικό μικρόκοσμό μας, είναι βία τα δηλητηριώδη σχόλια, οι απειλές και οι εκφοβισμοί. Κι όσο σιωπούμε, γινόμαστε συνυπεύθυνοι. Ο μεσαίωνας έχει ανοίξει ήδη τις πύλες του για να μας υποδεχτεί.

 φωτογραφίες

"Πώς έμαθα να βλέπω"

“Θέλω μαζί μου ανθρώπους που να μην παίζουν θέατρο. Που ό,τι σκέπτονται το λένε. Που ενοχλούν όταν πρέπει να ενοχλήσουν. Δεν μπορώ πια τα συμπλεγματικά άτομα. Η ζωή είναι απλή. Κι εκτός από απλή, είναι και πολύ σύντομη, γι' αυτό δεν μας παίρνει να μπλεκόμαστε στα δίχτυα των κομπλεξισμών”

Η Έλενα. Η ατσαλάκωτη απ’ το σύστημα, η αντισυμβατική, η κερένια κούκλα με την απόκοσμη γοητεία και το μυστηριακό βλέμμα, που παρέμεινε άφθαρτο, ως το πρόωρο τέλος της. Τα πιο εκφραστικά μάτια του ελληνικού κινηματογράφου, βασίλεψαν οριστικά πριν εφτά χρόνια. 

Σε μια άκρως συντηρητική εποχή, τολμάει να γεννήσει την κόρη της Ίνκα, χωρίς να παντρευτεί τον αγαπημένο της Γιώργο Τσαγκάρη.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 απομακρύνεται για ένα διάστημα απ’ το επάγγελμα και προσφέρει τις υπηρεσίες της σε ίδρυμα με τυφλά παιδιά, βοηθώντας τα να διαβάζουν. Ευαισθητοποιημένη από τις συνθήκες που βίωσε στα ιδρύματα, γράφει ένα βιβλίο, “Πώς έμαθα να βλέπω”, με καταγγελτικό λόγο, για την αναλγησία των υπευθύνων.

Το ’90 αποσύρεται στο κτήμα της στη Βόρεια Εύβοια, φροντίζοντας ετοιμοθάνατα άλογα του ιπποδρόμου, κάνοντας αγροτικές δουλειές, φτιάχνοντας κρασί και οραματιζόμενη μία βιολογική μονάδα. Στο κτήμα της, η Έλενα έχει και το αγαπημένο της άλογο, τον Καλλίστρατο.

Ο Καλλίστρατος ήταν άλογο του ιπποδρόμου, αλλά έπασχε κι αυτό από καρκίνο και θα τον θανάτωναν. Η Έλενα τον πήρε στο κτήμα της και τον φρόντιζε σαν παιδί της. Η Έλενα  έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαρτίου του 2008, δύο μήνες μετά τη διάγνωση της ασθένειάς της. Οι γιατροί ανέφεραν ότι η ηθοποιός κατάφερε να ζήσει αυτό το διάστημα χάρη στην επιμονή και τη θέλησή της. Όπως υποστήριξε η κόρη της Ίνκα, τη μέρα που η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή, το άλογό της έκανε σαν τρελό. Χλιμίντριζε δυνατά και χτυπούσε με τα πίσω πόδια του την πόρτα του στάβλου. Ο επιστάτης του κτήματος ανέφερε ότι πρώτη φορά έβλεπε το άλογο σε τέτοια κατάσταση. 

Ο Καλλίστρατος έσβησε μια εβδομάδα μετά την Έλενα.

Απόσπασμα απ' τη συνέντευξή της στον Σωτήρη Κακίση

Σ.Κ.: Οι "σταρ" όμως, όπως εσείς, αν όχι τώρα που αποποιείσθε μετά βδελυγμίας κι αυτόν τον... ρόλο, έχουν κι άλλα αγωνιώδη ερωτήματα να απαντήσουν. Όπως, πώς δεν θα γεράσουν ποτέ π.χ. Πώς θα μείνουν ίδιες οπτικά πάνω κι από αιώνα, αν γίνεται, την ψυχή τους μέχρι και στον ίδιο τον διάβολο πουλώντας...

Ε.Ν.: Πάλι σας τα χάλασα, ε; Εγώ και εικόνα, δόξα τω Θεώ, άλλαξα και το επονομαζόμενο "εθνικό μαλλί" το 'κοψα. Δεν με αφορούν τα αισθητικά τερτίπια αυτής της μορφής. Ούτε πιστεύω πως όσοι μ' αγάπησαν στη ζωή μου, όσοι άντρες, αν θέλετε, βρέθηκαν ως τώρα μαζί μου, μ' αγάπησαν ή με θαύμασαν για τα μαύρα μου τα... μαλλιά και μόνο.

Σ.Κ.: Βέβαια, όσον αφορά το μαλλί το μυθικό, εγώ φαντάζομαι πως κάποιος πονηρός κομμωτής ίσως το φύλαξε, για να βγάλει σε κάποια δημοπρασία κάποτε!

Ε.Ν.: Κι εδώ φρόντισα, δυστυχώς, πριν από σας για... σας: τα πέταξα εγώ η ίδια και ησύχασα κι απ' αυτή τη διάσταση του θέματος. Καμία δημοπρασία δεν προβλέπεται. Κι εγώ, που δεν είμαι εκατό χρόνων ακόμα, που δεν με πολυβλέπω να τα φτάνω, μια και είμαι από εκείνους που τρώγονται συνέχεια με τα ρούχα τους, είμαι σαράντα οκτώ ετών σήμερα, κι ευτυχής με όλες τις ρυτίδες που έχω πια. Ας μην έχω τη φρεσκάδα των είκοσι ετών, της εικόνας μου στο σινεμά και στη ζωή μια φορά κι έναν καιρό. Δεν μπορώ να διεκδικώ από τη φύση, θέση δίπλα στην κόρη μου, που είναι είκοσι δύο. Δεν το 'χω αυτό το δικαίωμα. Θα τιμωρηθώ αν το κάνω.

Σ.Κ.: Κι εμάς, το κοινό σας, που μας λείπουνε τα μάτια σας;

Ε.Ν.: Υπάρχουν πια κι ωραιότερα μάτια από τα δικά μου στην τηλεόραση και στα έργα. Να τα βλέπετε, να με θυμόσαστε!

Ιστορίες του καφενέ #3: "Χαμογέλα, μας βλέπουν..."

“Κύριους Αναστάσιους πολιύ αγκαπούσε εμένα... Ιρίνα πολιύ λιυπημένη που πέτανε...  Τι θα κάνει τώρα Iρίνα;”

“Θα πάει στον αγύριστο!...”

“Σσσς... πιο σιγά. Σε κηδεία είμαστε ρε Σούλα... κι επιτέλους αδερφός σου ήταν ... Χαμογέλα, έρχεται η πρώην νυφούλα σου…”

“ Μμμμ... καλό χαϊβάνι ήταν κι αυτή... Θε μου σχώρα με!...  Μωρέ ας μην ήταν ο δικηγόρος  που μας έστειλε φιρμάνι να’ρθουμε  και θα σου’λεγα εγώ αν θα πάταγα... ούτε στο νεκροκρέββατό του δεν ήθελα να τον δω... τον πορνόγερο... ρόμπα μας έκανε... ακούς εκεί να σπιτωθεί με μια ρωσίδα που έχει την ίδια ηλικία με την κόρη του!…

Εμάς δεν μας σκέφτηκε;… μια καθωσπρέπει οικογένεια να ντρεπόμαστε για τις πομπές του... χαμογέλα, έρχεται προς τα δω...”

“Συλλυπητήρια Ευγενία μου... ο Θεός που τον ανάπαυσε, ας συγχωρέσει και τις αδυναμίες του... Η Λένα δεν είναι αυτή στο τραπέζι;”

“Όχι καλέ!..., η κόρη μου δεν πατάει το πόδι της στο καφενείο... το δήλωσε ρητά: με δαύτην, δεν κάθεται στο ίδιο τραπέζι… οι Κουλουμπήδες είναι αυτοί; Καλέ πώς φακλάνεψε έτσι η Ντόρα;… ”

“Παρακαλώ περάστε στο τραπέζι με το ταμπελάκι ‘Οικογένεια’… να, εκεί που κάθεται εκείνη η κοπέλα.”

“Άμα δεν θες να σου κλείσω το γραφείο αύριο το πρωί, πες της να ξεκουμπιστεί απ’ το τραπέζι αμέσως. Τ’ ακούς;”

“Λυπάμαι κυρία μου, η διάταξη  είναι  καθ’ υπόδειξη του κ. Ροδάμανθου, του δικηγόρου του μακαρίτη. Άλλωστε αυτός πλήρωσε  τα έξοδα της τελετής… Παρακαλώ περάστε να καθίσετε  και μη δημιουργείτε εντάσεις!”

“Βαγγέλη, άσε μια καρέκλα κενή… μην κάτσεις δίπλα της και κολλήσεις κάνα τσιμπούρι… Το κέρατό μου σήμερα!... ”

“Σσσς… ακούγεσαι ρε Σούλα!... Χαμογέλα λίγο, μας βλέπουν όλοι!”

 “Παρακαλώ σερβιριστείτε καφέδες. Αριστερά είναι οι μέτριοι και δίπλα οι γλυκοί  βραστοί…  Κονιάκ και παξιμαδάκια έρχονται πάραυτα.”

“Μήπως σας βρίσκεται γαλλικός; Με άρωμα φουντούκι αν γίνεται. Ο ελληνικός με πειράζει στο έντερο…”

“Σσσσς… μιλάει ο δικηγόρος… ησυχία!”

“Αφού σας συλλυπηθώ για τον απροσδόκητο χαμό του προσφιλούς μας Αναστάση, με τον οποίο μας ένωσαν τριάντα χρόνια  δυνατής φιλίας, σας ενημερώνω για το λόγο που σας κάλεσα σήμερα εδώ, σ’ αυτό το ιστορικό καφενείο της γειτονιάς μας. Ο αποθανών μεταξύ των άλλων παραγγελιών που  άφησε πριν αποδημήσει εις Κύριον, εξέφρασε την επιθυμία του να συγκεντρωθούμε εδώ, αμέσως μετά την τελετή της ταφής του. Ο κυρ-Λεωνίδας, ο ιδιοκτήτης του καφενείου, υπήρξε επιστήθιος φίλος του…”

“Στο ψητό κυρ-δικηγόρε! Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε…”

“Παρακαλώ σεβαστείτε την περίσταση!… Ανοίγω ενώπιον σας τη σφραγισμένη διαθήκη του, έτσι όπως το όρισε εκείνος. Διαβάζω:

Αγαπημένες μου  Λένα και Ιρίνα.

Αγαπητή πρώην συμβία μου Ευγενία.

Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι.

Θα ήθελα να σας βλέπω  από κει πάνω,  όλους μαζωμένους  στο καφενείο του φίλου μου του Λεωνίδα.

Τούτη την ώρα, θα έχει τελειώσει το μυστήριο στην εκκλησία και θα έχετε τρέξει φουριόζοι  για το δεύτερο μυστήριο. Τη διαθήκη μου. Πιείτε το καφεδάκι σας και χαλαρώστε.  Ο καλός μου φίλος κύριος Ροδάμανθος,  με βοήθησε πολύ να συντάξω με ψυχραιμία  τις τελευταίες μου επιθυμίες, ενόσω έχω ακόμα πλήρη διαύγεια και είμαι σχετικά καλά στην υγεία μου. Τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την προσήλωση και την αγάπη του.

Λένα μου, αγαπημένη μου κόρη. Πάνε χρόνια απ’ την τελευταία μας συνάντηση. Μάταια σε παρακαλούσα να βρεθούμε, έστω για έναν καφέ στο δρόμο, να δω πώς είσαι, να σ’ αγγίξω, να μου πεις τα νέα σου... ποτέ δεν μου  έκανες το χατίρι. Ακόμα και σήμερα, μπορεί να μην έχεις έρθει γι αυτόν τον τελευταίο μας καφέ. Ας είναι. Θα στα πει η μητέρα σου. Έχει να σου πει πολλά.

Πάντα έβρισκες δικαιολογίες να μ’ αποφύγεις, μέχρι που έφτασες να με βρίσεις κατάμουτρα μπροστά στην παρέα σου. Θυμάσαι; Τη μέρα που σε είδα στο δρόμο και φώναζα σαν τρελός να σταματήσεις, να μιλήσουμε... εσύ μου έριξες τη χολή σου κι έφυγες γελώντας με τους φίλους σου. Απ’ την άλλη βέβαια, περίμενες κάθε μήνα να είμαι συνεπής στις οικονομικές υποχρεώσεις μου απέναντί σου. Έτσι δεν το είπες στο δικαστήριο; “Πως έχω την υποχρέωση να σε συντηρώ οικονομικά μέχρι να αποκασταθείς επαγγελματικά”… Μέχρι την Ευελπίδων φτάσανε τα ρεζιλίκια μας. Αγωγή του παιδιού προς τον πατέρα του! Για φαντάσου!

Αχ παιδί μου! Ποτέ δεν σεβάστηκες  τις επιλογές στη ζωή μου, απαιτούσες όμως να σεβαστώ εγώ τις δικές σου. Πάντα ήμουν για σένα μια επιταγή, ένα έσοδο. Κι όταν ήρθε η ώρα να στηρίξεις εσύ εμένα, να αποδείξεις πως στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου,  που τόσο κόπτεσαι για τους άλλους, έχει κι ο πατέρας σου δικαίωμα, εσύ έβγαλες τις πιο σκουριασμένες ιδέες σου και με πέταξες απ’ τη ζωή σου.

Κάποτε θα γίνεις κι εσύ γονιός και θα καταλάβεις. Θα μάθεις να κατανοείς, να σέβεσαι και κυρίως να υποστηρίζεις ό,τι αγαπάς... ακόμα κι αν πρόκειται να τα βάλεις με ολάκαιρο το σόϊ σου.

Μαζί με την ευχή μου, σου αφήνω την εξής παρακαταθήκη.

Όλες οι αποταμιεύσεις μου , έχουν ήδη μεταβιβαστεί στον καλό μου φίλο Λεωνίδα για την αγορά του καφενείου αυτού. Είναι πολύ ηλικιωμένος  πλέον και μην έχοντας απογόνους, η επιχείρησή του θα σβήσει.  Ο δικηγόρος μου θα σου παραδώσει τους τίτλους και τα συμβόλαια του οικήματος. Αποτελείται απ’ το κυρίως κατάστημα, το  πατάρι, τον κήπο στο πίσω μέρος του καταστήματος, τον επάνω όροφο, καθώς και το μικρό δώμα στην ταράτσα. Ο δικηγόρος μου θα παραχωρήσει το ποσόν που θα απαιτηθεί για την ανακαίνιση του καφενείου, η οποία όμως δεν θ’ αλλάξει στο ελάχιστο το παραδοσιακό  του ύφος, το διάκοσμο, τις φωτογραφίες και κυρίως το ασπρόμαυρο μωσαϊκό. Ο Λεωνίδας μου είχε εκφράσει  την επιθυμία του να αποσυρθεί στο νησί του και να περάσει εκεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Με όλη μου την καρδιά του εύχομαι καλή επιστροφή στον τόπο του, υγεία και μακροημέρευση.

Η επιχείρηση και το οίκημα μοιράζονται εξ αδιαιρέτου σε σένα και στην Ιρίνα. Υπό τον όρο να την δουλέψετε με προσωπική σας  εργασία, να μην μεταβιβαστεί, πωληθεί ή ενοικιαστεί σε τρίτους. Αυτή είναι η μαγιά που σας αφήνω για να πορευτείτε στη ζωή σας.

 Όταν ήσουν μικρή,  παραπονιόσουν πως δεν σου κάναμε ένα αδερφάκι. Θυμάσαι; Ε λοιπόν η επιθυμία σου αυτή είχε ήδη πραγματοποιηθεί, αλλά ποτέ δεν τόλμησα να σου πω την αλήθεια που με βασάνιζε όλα αυτά τα χρόνια. Η Ιρίνα είναι αδερφή σου.

“Λέναααααααα…. Έλα μέσα παιδί μου ν’ ακούσεις τα καζάντια του πατέρα σου… Μ’ ακούς;  Έλα γρήγορα μέσα, σου άφησε και κληρονομιά ο αθεόφοβος… χαμογέλα λίγο κι έλα μέσα γρήγορα!…”

“Παρακαλώ μη διακόπτετε! Όποιος θέλει να μιλήσει στο κινητό του, ας περάσει έξω! Συνεχίζω…”

Αγαπητή Ευγενία! Μετά τη διαθήκη μου, σου αναθέτω ν’ ανοίξεις κι εσύ το συρτάρι με τα καλοφυλαγμένα μυστικά σου. Ποτέ δεν μίλησες για τους λόγους που μας οδήγησαν στο χωρισμό. Το μόνο που διέδιδες ήταν πως βρέθηκε στα ξαφνικά ένα τρίτο πρόσωπο κι έγινε η αιτία να χωρίσουμε. Τάχα μου πως ήταν όλα ρόδινα μεταξύ μας μέχρι τότε. Μα κι η Ιρίνα να μην έμπαινε στη ζωή μου, πάλι θα έφευγα. Το ξέρεις καλά. Με τόσες προσβολές και κατάρες που με έλουζες καθημερινά, λογικά θα είχα φύγει για τον άλλο κόσμο πολύ νεώτερος. Και θα μαλλιοτραβιόσουν στην κηδεία μου, προσποιούμενη την θλιμμένη χήρα. Και θα είχα μια καθωσπρέπει κηδεία. Αφού εξηγήσεις στο παιδί μας για το παρελθόν μας, για τους αγώνες που έκανα να στήσω μια άνετη ζωή για να μη σας λείπει τίποτα, για τις παράλογες απαιτήσεις σου και την κακή διαχείριση που έκανες στα οικονομικά μας, εξουσιοδοτώ τον κύριο Ροδάμανθο να σου χορηγεί ένα συμβολικό μηνιαίο βοήθημα. Εφόσον δεν δούλεψες ποτέ σου και δεν έχεις άλλο έσοδο απ’ τη διατροφή που σου έδινα, σου παραχωρώ αυτή την άνεση μέχρι το τέλος του βίου σου.

Φίλτατοι συγγενείς και φίλοι,

Η Ιρίνα είναι καρπός της σύντομης σχέσης μου με την μητέρα της Οξάνα Γιούριεβνα Γεωργίεβα. Την γνώρισα όταν έφτασε στην Ελλάδα κυνηγημένη απ’ τη χώρα της, δίχως χαρτιά και με την απειλή να βρεθεί μπλεγμένη σε κυκλώματα σωματεμπορίας. Ήταν τότε που η οικονομική κατάσταση της αδερφής και του γαμπρού μου άνθισε ξαφνικά. Ο Βαγγέλης, χαμηλόβαθμος αξιωματικός της αστυνομίας εκείνη την εποχή, αναλάμβανε με το αζημίωτο να κάνει τα στραβά μάτια σε κακοποιήσεις και παράνομες διακινήσεις ξένων γυναικών που κατέφθαναν απ’ τις ανατολικές χώρες.

“Αίσχος! Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το ρεζιλίκι!... Ντρέπομαι που αυτός ο ψυχοπαθής ήταν αδερφός μου!”

-          Παρακαλώ μη με διακόπτετε! Ο αδερφός σας μου έχει παραδώσει όλες τις δικαστικές  υποθέσεις που εκκρεμούν σε βάρος του συζύγου σας , καθώς και δημοσιεύματα εκείνης της εποχής που τον φωτογραφίζουν. Αλλά γι αυτά θα μιλήσουμε αργότερα. Συνεχίζω την ανάγνωση.

“Η αδερφή μου γνώριζε και σιωπούσε. Με τα χρήματα που εξοικονομούσαν απ’ τους προαγωγούς και τους διακινητές, δημιούργησαν πολύ γρήγορα μια περιουσία. Η Οξάνα ήταν ένα απ’ τα υποψήφια θύματά του. Γλύτωσε από τύχη, αφού εκείνη την εποχή υπήρχαν υποψίες εναντίον του και είχε μαζευτεί. Γνωριστήκαμε στο σπίτι της αδερφής μου, αφού την υποχρέωνε μεταξύ των άλλων, να καθαρίζει το σπίτι τους και να προσέχει την κατάκοιτη μητέρα του. Το διάστημα που συνδέθηκα μαζί της, ήταν η μόνη ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η Οξάνα με τα φτωχά ελληνικά της, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που με καταλάβαινε. Δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ η σχέση μας. Γύρισε εσπευσμένα στην πατρίδα της, λόγω θανάτου του πατέρα της. Δεν την ξαναείδα από τότε.

 Πριν από εφτά χρόνια έλαβα ένα γράμμα της μαζί με μια φωτογραφία. Μου αποκάλυψε για την εγκυμοσύνη της και για την κόρη μας  που πλησίαζε πλέον τα είκοσι. Μετά από λίγες μέρες πέθανε από καρκίνο. Ταξίδεψα στη Ρωσία αλλά δεν την πρόλαβα ζωντανή. Εκεί γνώρισα την Ιρίνα μου, την έφερα στην Ελλάδα και ανέλαβα την προστασία της. Το λάθος μου ήταν ότι δεν βρήκα το κουράγιο να σας το πω κατάμουτρα. Προτίμησα να σας αφήσω να πιστεύετε ένα ψέμα. Κι ας βλέπατε όλοι πόσο πολύ μοιάζουν τα δύο κορίτσια.

Όλα τα παραπάνω συντάχτηκαν στο σπίτι μου, με την παρουσία του δικηγόρου μου, καθώς και δύο μαρτύρων. Μετά τον θάνατό μου, το διαμέρισμα αυτό επιθυμώ να γίνει ξενώνας για κακοποιημένες γυναίκες.  Ο κύριος Ροδάμανθος έχει ήδη κάνει την προεργασία με τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου κι έχει ετοιμάσει το νομικό πλαίσιο για την υλοποίηση του ξενώνα. Όλες οι μετοχές μου και τα έσοδα απ’ την πώληση των αντικειμένων που είναι στην κατοχή μου, θα διατεθούν για την επάνδρωση του ξενώνα. Επιθυμώ μόνο να υπάρχει η φωτογραφία της γυναίκας που μου εμφύσησε αυτή την ιδέα, στον προθάλαμο του ξενώνα. Σαν φόρος τιμής στη μνήμη της. Της Οξάνα Γιούριεβνα Γεωργίεβα.

Παρακαλώ να εκτελέσετε στο ακέραιο τη διαθήκη αυτή κι επίσης να χαμογελάτε... ίσως και να σας βλέπω!”

Ο Αναστάσης και η διαθήκη του, συμμετέχουν στον διαδικτυακό καφενέ της Αριστέας.

Εδώ μπορείτε να βρείτε τους συνδαιτυμόνες στον καφενέ και να διαβάσετε τις ιστορίες τους.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα για το στήσιμο και το άψογο “σερβίρισμα”!

πηγή φωτογραφιών