Η διάγνωση του γιατρού ήταν λίγο ακαταλαβίστικη: Σύνδρομο τηλεοπτικής συνειδητότητας.
«Θεραπεία παίρνει;» τον ρωτήσαμε ανήσυχοι.
«Ένα μήνα αποχή από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κι εφημερίδες».
«Μας ανησυχείτε...»
«Αν δεν επανέλθει μετά την αγωγή, θα τα ξαναπούμε. Προς το παρόν εφαρμόστε τη μέθοδο που σας είπα».
Τις επόμενες μέρες, άρχισαν να εμφανίζονται πιο έντονα τα συμπτώματα της νόσου.
«Μάνα φεύγω... δεν θ’ αργήσω το βράδυ... να προσέχεις!»
«Να’ρθεις πριν τις έντεκα αγόρι μου...»
«Γιατί;»
« Έντεκα και κάτι πτωχεύουμε, το πολύ εντεκάμιση κλείνουν τα έϊ-τι-εμ κι αύριο το πρωί θα είναι άδεια τα ράφια του σούπερ-μάρκετ... »
«Πού... πού τα άκουσες όλα αυτά;»
«Το είπε χτες βράδυ ο Άρης στην Σία...»
«Βρήκες τηλεόραση ανοιχτή; Τι είπαμε ρε μάνα;»
«Παρακαλώ να θεωρηθεί ως μεμονωμένη ενέργεια. Ισχύει η δέσμευσή μου για πιστή τήρηση του μνημονίου, μέχρις ότου ανακτήσω πλήρη πρόσβαση στην οθόνη».
«Τι θα μαγειρέψεις το βράδυ;»
«Διαθέσιμους πόρους απ’ το πρόγραμμα-μαξιλάρι... καπαμά τους προτιμάς ή λεμονάτους;»
«Ρώτα τον Άρη... αν τον ξαναδείς δηλαδή... παίρνω και τα τηλεκοντρόλ μαζί μου, για να μην κάνεις τον κόπο να τα ψάχνεις...Γεια σου μάνα!»
«Δεν ντρέπεσαι ν’ απειλείς τη μάνα σου με γκρέξιτ;»
«Θα τα πούμε στο βραδινό γιούρογκρουπ μάνα... Υποσχέσου μου ότι θα το ρίξεις στο πλέξιμο μέχρι να γυρίσω».
«Δώσε μου τουλάχιστον ένα φλεξιμπίλιτι... Μόνο πλέξιμο, ακούγεται πολύ ασφυκτικό...»
«Άντε κι ένα καφεδάκι με τη γειτόνισσα... για καμιά ωρίτσα το πολύ... αλλά θα την φέρεις εδώ ε;»
«Αχ ναι, με την Κριστίν έχουμε εντοπίσει κοινό έδαφος για εποικοδομητικό διάλογο. Να δεις που ο καφές μας θα έχει θετικό πρόσημο σήμερα».
«Η Κριστίν είναι η κυρα-Χρήσταινα στο ισόγειο;»
«Άει γεια σου αυτή! Την έχουμε ανακηρύξει ‘Miss Παλιά Mercedes’ της πολυκατοικίας. Κι όλοι φαντασιώνονται να πάνε μια βόλτα μαζί της»...
«Αχ μάνα τι λες;»
«Ο Τράγκας τα λέει αγόρι μου. Μα ντιπ-καταντίπ πανάσχετος είσαι; Δεν παρακολουθείς την επικαιρότητα;»
«Λοιπόν μάνα... θα στα πω στη γλώσσα σου για να συνεννοηθούμε. Ακούγομαι καλά;»
«Μισό να διακόψω τη ροή του μαγειρέματος για να παρακολουθήσω σε απευθείας σύνδεση τις δηλώσεις σου».
«Αν δεν επανέλθει μετά την αγωγή, θα τα ξαναπούμε. Προς το παρόν εφαρμόστε τη μέθοδο που σας είπα».
Τις επόμενες μέρες, άρχισαν να εμφανίζονται πιο έντονα τα συμπτώματα της νόσου.
«Μάνα φεύγω... δεν θ’ αργήσω το βράδυ... να προσέχεις!»
«Να’ρθεις πριν τις έντεκα αγόρι μου...»
«Γιατί;»
« Έντεκα και κάτι πτωχεύουμε, το πολύ εντεκάμιση κλείνουν τα έϊ-τι-εμ κι αύριο το πρωί θα είναι άδεια τα ράφια του σούπερ-μάρκετ... »
«Πού... πού τα άκουσες όλα αυτά;»
«Το είπε χτες βράδυ ο Άρης στην Σία...»
«Βρήκες τηλεόραση ανοιχτή; Τι είπαμε ρε μάνα;»
«Παρακαλώ να θεωρηθεί ως μεμονωμένη ενέργεια. Ισχύει η δέσμευσή μου για πιστή τήρηση του μνημονίου, μέχρις ότου ανακτήσω πλήρη πρόσβαση στην οθόνη».
«Τι θα μαγειρέψεις το βράδυ;»
«Διαθέσιμους πόρους απ’ το πρόγραμμα-μαξιλάρι... καπαμά τους προτιμάς ή λεμονάτους;»
«Ρώτα τον Άρη... αν τον ξαναδείς δηλαδή... παίρνω και τα τηλεκοντρόλ μαζί μου, για να μην κάνεις τον κόπο να τα ψάχνεις...Γεια σου μάνα!»
«Δεν ντρέπεσαι ν’ απειλείς τη μάνα σου με γκρέξιτ;»
«Θα τα πούμε στο βραδινό γιούρογκρουπ μάνα... Υποσχέσου μου ότι θα το ρίξεις στο πλέξιμο μέχρι να γυρίσω».
«Δώσε μου τουλάχιστον ένα φλεξιμπίλιτι... Μόνο πλέξιμο, ακούγεται πολύ ασφυκτικό...»
«Άντε κι ένα καφεδάκι με τη γειτόνισσα... για καμιά ωρίτσα το πολύ... αλλά θα την φέρεις εδώ ε;»
«Αχ ναι, με την Κριστίν έχουμε εντοπίσει κοινό έδαφος για εποικοδομητικό διάλογο. Να δεις που ο καφές μας θα έχει θετικό πρόσημο σήμερα».
«Η Κριστίν είναι η κυρα-Χρήσταινα στο ισόγειο;»
«Άει γεια σου αυτή! Την έχουμε ανακηρύξει ‘Miss Παλιά Mercedes’ της πολυκατοικίας. Κι όλοι φαντασιώνονται να πάνε μια βόλτα μαζί της»...
«Αχ μάνα τι λες;»
«Ο Τράγκας τα λέει αγόρι μου. Μα ντιπ-καταντίπ πανάσχετος είσαι; Δεν παρακολουθείς την επικαιρότητα;»
«Λοιπόν μάνα... θα στα πω στη γλώσσα σου για να συνεννοηθούμε. Ακούγομαι καλά;»
«Μισό να διακόψω τη ροή του μαγειρέματος για να παρακολουθήσω σε απευθείας σύνδεση τις δηλώσεις σου».
«Αγαπητή τηλεθέατρια και μητέρα μου, στα πλαίσια του υφιστάμενου νοσηρού καθεστώτος, το αίτημα των παιδιών σου είναι ξεκάθαρο και αναπόδραστο. Οι κόκκινες γραμμές που έχουμε ορίσει είναι αδιαπραγμάτευτες. Εάν δεν τερματιστεί αυτή η αυτο-τροφοδοτούμενη παθογένεια με τη διαρκή έκθεσή σου στην τηλεόραση, θα προβούμε σε πιο δραστικά μέτρα που μπορεί και να οδηγήσουν στην οριστική ρήξη των σχέσεών μας»...
«Αχ αγόρι μου με συγκίνησες... φτυστός ο Βαρουφάκης είσαι! Στην πρώτη του συνάντηση με τον Γερούν, θυμάσαι;»
«Αχ ρε μάνα, σύνελθε!.. Αν μου υποσχεθείς ότι θα δεν δεις καθόλου τηλεόραση, το βράδυ θα πάμε παρέα στον εσπερινό κι ύστερα για δείπνο στην θεία Ματθίλδη...».
«Σόρυ αγόρι μου, δεν θα μπορέσω να σε συνοδεύσω. Απόψε τρώμε στου Βαρουφάκη... μας έχει καλέσει για ένα άτυπο μπρίφινγκ μετά τη συνόδο κορυφής... θα είναι όλα τα παιδιά εκεί... ο Μπάμπης, ο Τσίμας, η Μάρα, η Σία, ο Άρης,...δεν είναι εφικτό αλλά ούτε και ευκταίο να απουσιάζω εγώ... με καταλαβαίνεις ε;»
«Μάνα φεύγω. Η ρευστότητα στην υπομονή μου αρκεί για λίγες μόνο μέρες… Αν δεν βρεθεί λύση στις διαπραγματεύσεις μας, η τηλεόραση θα βρεθεί στην ευρωζώνη του ακάλυπτου»…
(μπορεί και να συνεχιστεί)
