Τραβάω ένα νούμερο απ’ το
μηχάνημα που ξερνάει χαρτάκια στο ταχυδρομείο.
Περιμένω τη σειρά μου,
παρατηρώντας τα πακέτα στα απέναντι ράφια που περιμένουν κι αυτά με τη σειρά
τους, τους παραλήπτες τους.
Κρατάω σφιχτά το μαγικό χαρτάκι που κατέφτασε στα χέρια μου,
αφού έκανε μια μίνι περιοδεία στη βόρεια Ελλάδα.
Η ειδοποίηση «Έχεις
πακέτο» έφτασε στον πολύπαθο προορισμό της, αφού προηγουμένως ταξίδεψε στην
όμορφη συμπρωτεύουσα, σε άλλη παραλήπτρια που προφανώς θα πήρε τη δικιά μου
ειδοποίηση (?) Κομφούζιο!.... έχω την
υποψία πως η αποστολέας μέχρι τη Νικολούλη θα κατέφευγε, προκειμένου να βρει το
χαμένο ειδοποιητήριό μου…
Με δυναμική παρέμβαση λοιπόν
του πανίσχυρου Βιμ, η κατάσταση διαλευκάνθηκε και οι ειδοποιήσεις βρήκαν τις
σωστές παραλήπτριες.
Δεν θα είχα καταλάβει τις διαστάσεις που πήρε το ζήτημα, αν δεν
με κοίταζε έντονα η υπάλληλος του ταχυδρομείου μόλις είδε την ειδοποίηση.
«Εσείς είστε λοιπόν η παραλήπτρια;»
«Περιμένατε κάποιαν άλλη;»
«Χαμός έγινε γι αυτό το πακέτο... Το έστειλαν κατά λάθος
Θεσσαλονίκη και...»
Μου λέει τον πόνο της, της λέω
το δικό μου πως «...είχαμε ξεροσταλιάσει τόσες μέρες να περιμένουμε!...», και
φεύγω με το φάκελλο-υπερπαραγωγή της Αριστέας υπό μάλης.
Στη διαδρομή προς τη δουλειά, δεν κρατιέμαι και κάνω μια
πρόχειρη στάση για ν’ ανοίξω το πακέτο.
Δεν έχω υπολογίσει η αφελής,
πως είναι πιο απλό ν’ απασφαλίσεις μια βόμβα, παρά ν’ ανοίξεις πακέτο τυλιγμένο απ’ την Αριστέα.
Ξετυλίγω ίσαμε μια καλούμπα σπάγκο,
αλλά διαπιστώνω πως για ν’ ανοίξω μια δίοδο στις κολλητικές ταινίες και στα
χαρτιά περιτυλίγματος, πιθανόν να χρειαστώ δισκοπρίονο.
Στο ράδιο παίζει ένα αγαπημένο του Μάνου.
Βρίσκω πως εκφράζει απόλυτα αυτό που νιώθω και συγκινούμαι απ’
αυτή την απροσδόκητη συγκυρία.
Στο κάθισμα του συνοδηγού, είναι
απλωμένη η μικρή μου περιουσία:
* ένα σαπούνι ντεκουπαρισμένο,
συσκευασμένο σαν καραμέλα, σε διαφανές σελοφάν με κορδέλες στο πλάι...
* και μια κάρτα/σελιδοδείκτης με ντεκουπάζ στις ίδιες αποχρώσεις
με το δίσκο
* κι ένα κολλημένο σημείωμα στο εσωτερικό, με γραμματοσειρά “Iris’’
* κι ένας ξύλινος δίσκος σερβιρίσματος, με όλη την τέχνη και το
μεράκι της…
Τι άλλο θέλει μια μέρα για να γίνει ξαφνικά μαγική;
Που άμα δεν το κατέχεις το ντεκουπάζ, τι να ζωγραφίσεις πάνω στο
σκαρί της;
Γιατί άντε και γράφεις δυο αράδες με συγκινητικά και ευχολόγια.
Η μηχανή δεν παίρνει μπροστά με τα λόγια.
Θέλει να τραβήξεις την άγκυρα και να κάνεις τα χέρια σου χωνιά:
“H
ζωή είναι ωραία βρε ρεμάλια!... μην τη χαραμίζετε στα ρηχά!”
Κι εκεί μέσα στην κίνηση της λεωφόρου, με το ημερήσιο δρομολόγιο
προκαθορισμένο και απελπιστικά προβλέψιμο,
ένα λευκό πανί υψώθηκε κι έγινε το χιουντάι, μικρό καράβι!
Γιατί αυτό είναι το καύσιμο της αγάπης.
Κάποιος να σε νοιάζεται,
να βουτήξει τα χέρια του στις μπογιές και στα διαλυτικά για να
σε πάει ξαφνικά βαρκάδα στο ρεύμα προς Αμπελόκηπους.
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.
Αριστέα, δικό σου!
