ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ

[αλλά σεβασμός στις ώρες της κοινής ανησυχίας των θνητών]

Αν δεν μπορείτε να συνδράμετε έμπρακτα στη δοκιμασία αυτή, τουλάχιστον, σταματήστε τη διασπορά αναρτήσεων με το «Πόσο ουάου περνάτε που μένετε σπίτι». Δεν βοηθάτε στην υιοθέτηση του σλόγκαν, τουναντίον, γίνεστε προκλητικοί για όσους δεν είμαστε σελέμπριτις και, σίγουρα, δεν διαθέτουμε τα γυαλιστερά τετραγωνικά και την πανοραμική θέα που εσείς έχετε καβατζάρει στη ζωή σας.

Παντελώς αδιάφορο για το πόσο δημιουργικά περνάτε το χρόνο σας με τα παιδιά, κάτι που, για τον απλό κόσμο, είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο και καθημερινώς επιδιωκόμενο.

Κι αντί να αυτοφωτογραφίζεστε "άνευ ρετούς και μακιγιάζ", όπως με στόμφο γράφουν οι λεζάντες σας, προσπαθήστε να βοηθήσετε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας σας, τον πλησίον σας. Αυτόν που με δυσκολία «θα μείνει σπίτι», γιατί το σπίτι του είναι ένα τσιμεντένιο κλουβί και γιατί ο εγκλεισμός θα τον γλυτώσει, ενδεχομένως, απ’ τον ιό αλλά δεν θα τον προφυλάξει απ’ την κατάθλιψη.

Κι απ’ τον πανικό της απόλυσης και της αιφνιδιαστικής απώλειας των ελάχιστων που είχε καταφέρει με κόπους να εξασφαλίσει για την οικογένειά του.

Κι απ’ την απόγνωση για την επερχόμενη φτώχεια.

Αν δεν μπορείτε να «Μείνετε σιωπηλοί στο σπίτι», τουλάχιστον μην ενοχλείτε τους αποκάτω. Έχουμε άγριο κουπί να τραβήξουμε. Δίχως ρετούς, με το χέρι στην καρδιά -για να μετράμε τις ταχυπαλμίες- και με όλο το σεβασμό στους κυβερνητικούς αντιπροσώπους που εξαγγέλλουν διαρκώς νέα μέτρα. Ας είχαμε κι εμείς την ασφάλεια της θέσης, το μισθό ακέραιο και στην ώρα του, την ιατρική κάλυψη -ο μη γένοιτο- εξασφαλισμένη και θα μέναμε σπίτι μας αδιαμαρτύρητα και χαμογελαστά. Και θα λιώναμε στους κοιλιακούς, όπως μια γνωστή αοιδός κάνει αυτές τις μέρες, στο γυμναστήριο της βίλας της.

Κι αν σας διαφεύγει -που δεν θα έπρεπε- υπάρχουν και  τα παιδιά των στενών μπαλκονιών και των ανήλιαγων διαμερισμάτων που συνθλίβονται απ’ την ψυχολογική ομηρία και την άτυπη αιχμαλωσία. Κι άντε να μαντρώσεις ένα ή περισσότερα παιδιά που λαχταράνε τρεχαλητό και παιχνίδι, στα στενά πλαίσια ενός τοξικού διαμερίσματος. Εδώ σε θέλω Σπύρο μου!...

Πίτσα ντι Ρουφιάνο

Τηλεφώνημα για παραγγελία φαγητού:

- Γεια σας! "Πίτσα Mario" εκεί;

- Όχι κύριε." Είμαστε το "Google Pizza".

- Κάλεσα λάθος αριθμό;

-  Όχι κύριε Μυλωνά. Η Google αγόρασε το κατάστημα "Πίτσα Mario".

- A, καλά. Τότε θα ήθελα να παραγγείλω μία πίτσα.

- Εντάξει, κύριε Mυλωνά. Ως συνήθως;

- Ως συνήθως; Ξέρετε τι παραγγέλνω "συνήθως";

- Σύμφωνα με τα στοιχεία μας, τις τελευταίες 15 φορές, είχατε παραγγείλει πίτσα 12 τεμαχίων με διπλό τυρί, λουκάνικο, χαλούμι, πιπεριά, μανιτάρια και παχιά ζύμη.

- Xμ... Λοιπόν, ναι. Αυτό θα ήθελα να παραγγείλω κι αυτή τη φορά.

- Μήπως μπορώ να προτείνω για σας και τη φίλη σας την Μαρία από τα Βριλήσσια, αυτή τη φορά, να πάρετε μικρότερη πίτσα με 8 φέτες με ρικότα, ρόκα και ντομάτες ;

- Όχι, μισώ τα λαχανικά.

- Έχετε όμως υψηλή χοληστερόλη.

- Πώς το ξέρετε;

- Έχουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματός σας στον ΕΟΠΥΥ, τα τελευταία 7 χρόνια.

- Ίσως είναι κι έτσι, αλλά δεν θέλω πίτσα με λαχανικά. Παίρνω ήδη φάρμακο για υψηλή χοληστερόλη.

- Ναι, αλλά παίρνετε το φάρμακο ακανόνιστα. Πριν από 4 μήνες αγοράσατε από το φαρμακείο μια συσκευασία μόνο με 30 δισκία. Σύμφωνα με τον γιατρό σας, τον κύριο Παπαδόπουλο, δεν μπορεί να σας έφτασαν, αν ακολουθούσατε τις οδηγίες του φαρμάκου.

- Αγόρασα τα υπόλοιπα, άλλη μέρα, σε άλλο φαρμακείο.

- Η αγορά σας δεν εμφανίζεται στην πιστωτική σας κάρτα, κύριε.

- Πλήρωσα μετρητά.

- Κακώς. Σύμφωνα με τον άδειο τραπεζικό σας λογαριασμό, δεν έχετε κάνει ανάληψη τόσα χρήματα.

- Έχω άλλη πηγή εισοδημάτων. Πήρα αναδρομικά σύνταξης από το έτος 2013.

- Ναι, αλλά δεν κάνατε τροποποιητική δήλωση και φάγατε πρόστιμο από την ΑΑΔΕ.

- Αρκετά! Κουράστηκα με το google, το facebook, το twitter και το whatsapp. Φεύγω για ένα νησί στον Ινδικό ωκεανό, χωρίς ίντερνετ και κοινωνική δικτύωση, όπου κανείς δεν θα με κατασκοπεύει!...

- Καταλαβαίνω, κύριε, αλλά δεν μπορείτε να βγάλετε αεροπορικό εισιτήριο για Μαλδίβες. Σύμφωνα με το ταξιδιωτικό σας γραφείο "Go Wild", πρέπει να ανανεώσετε το διαβατήριο της κουμπάρας σας. Έληξε πριν από 5 εβδομάδες. Και επιπλέον, θυμείστε της να καλέσει τον γυναικολόγο της, γιατί είναι έγκυος. Συγχαρητήρια! 

Υ.Γ. Καλές αντοχές να έχουμε όλοι μας, εντός σπιτιού και εκτός πανικού. Αποθέματα σε τρόφιμα και χαρτιά υγείας, έχουμε όλοι μας. Ας φροντίσουμε για  τις καβάτζες μας σε χαμόγελα, αισιοδοξία και αλληλεγγύη.

(Κείμενο και φωτογραφίες αλιευμένα απ' το διαδίκτυο)

Να πας ν’ αγαπηθείς ντάρλινγκ!...

Θα μπορούσε να είναι ο επίλογος σ’ ένα αστυνομικό διήγημα. «Στο βαγόνι ενός τραίνου, όλοι οι επιβάτες είχαν ενοχική συμπεριφορά και διέπραξαν, από κοινού, ένα έγκλημα». Κι αν στο θρυλικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι “Όριεντ Εξπρές” υπήρχε ο γρίφος του πώς συνδέονται οι -φαινομενικά ετερόκλητοι- χαρακτήρες μέσα στο τραίνο, στην περίπτωσή μας ήταν ολοφάνερο πως ο κοινός κώδικας συμπεριφοράς τους ήταν το μένος και η επιθετικότητα απέναντι σε μια γυναίκα που βαστούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Για την ακρίβεια, μια γυναίκα που φορούσε μαντήλα, που έπιασε ένα κάθισμα μέσα στο βαγόνι και που το μωρό της κλαψούριζε ανήσυχο απ’ τα εχθρικά βλέμματα των επιβατών. Το κλαψούρισμα γινόταν ολοένα και πιο έντονο, για να καταλήξει σε γοερό κλάμα με αναφιλητά. Η υπεροχή της λογικής παραχώρησε πρόθυμα τη θέση της στην παρόρμηση και κάπως έτσι ξεκίνησε το ομαδικό “έγκλημα”.


Τα πρώτα χτυπήματα ήταν ήπια. Κάποια ειρωνικά σχόλια, δια γυναικείου μάλιστα στόματος (Tι έχει το μωρό σου και κλαίει; Νηστικό το άφησες;) Ακολούθησε ο βαρύς οπλισμός του βαγονιού. Κραυγές και υστερισμοί και σπρωξίματα να σηκωθεί απ’ το κάθισμα (Ήρθες στο τραίνο μας και θες να κάτσεις κιόλας, παλιοκα@@@λα). Ακόμα κι αυτοί που παρέμεναν σαν ουδέτεροι παρατηρητές, από απάθεια ή από φόβο για την μαινόμενη αγέλη, γύρισαν το κεφάλι τους απ’ την άλλη μεριά και χάζευαν τις οθόνες του κινητού τους. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην επόμενη στάση, με τη γυναίκα να αποχωρεί τρομοκρατημένη και το μωρό να κλαίει με λυγμούς στον ώμο της. Όλα έγιναν όπως τα ορίζει το πρωτόκολλο της εποχής. Χολή και μίσος. Και μαγκιά στον πιο αδύναμο. Για να συμπληρώσουν την εικόνα με τα καλτσάκια από νεκρά προσφυγόπουλα που επιπλέουν σαν τρόπαια νίκης στον οχετό του διαδικτύου.


Το τραίνο συνέχισε το δρομολόγιό του πάνω στις ράγες. Κάποιες κυρίες άνοιξαν τα παράθυρα «για να ξεβρωμίσει η ατμόσφαιρα», όπως αναφώνησε αγανακτισμένη μία εξ αυτών. Αν υπήρχε ο μικρόσωμος Βέλγος ντετέκτιβ ανάμεσά τους, σίγουρα θα τον έλουζαν κι αυτόν με διάφορα κοσμητικά επίθετα (ένας κοντοστούπης, γελοίος κι ασήμαντος ξένος). Με πεντακάθαρη συνείδηση και πεπεισμένοι ότι έπραξαν στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα, συνέχισαν τη μέρα τους.


Κάποιους θα τους περιμένει μια οικογένεια στο σπίτι. Ένα παιδί, ένας σύντροφος, μια μάνα, ένας ηλικιωμένος γέροντας. Αναρωτιέμαι αν η γυναίκα που ξεστόμισε σε μια νεαρή μάνα τέτοιες κουβέντες, είναι ικανή να αγαπήσει το δικό της παιδί. Να το φιλήσει με στοργή και να του διδάξει κώδικες ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς. Κι αν είναι ικανή να το προφυλάξει όταν κι αυτό θα βγει στη ζούγκλα του έξω κόσμου. Κι αν έχει αντιληφθεί τελικά, πως έχει ένα τεράστιο έλλειμμα αγάπης. Και πως ο μόνος εχθρός που απειλεί τα πάτρια εδάφη και τους ένθερμους “πατριώτες”, είναι το θηρίο του φόβου. Κι όπως πολύ σοφά είχε σημειώσει η Άγκαθα Κρίστι:
«Αν βάλεις το κεφάλι σου στο στόμα ενός λιονταριού, τότε δεν μπορείς να παραπονεθείς αν μία μέρα τύχει να σε δαγκώσει».

“Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης”

// Κάποτε είχα πάει σε ένα σχολείο στην Θεσσαλονίκη, στον Εύοσμο. Και μου λέει ένα αγοράκι, της έκτης δημοτικού: «Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όπως τελειώνει το βιβλίο. Σκοτώσατε τον Σωτήρη που ήτανε καλό παιδί, ένα αλητάκι που παίρνει μέρος στην αντίσταση».
Και του απαντάω: «Πρώτον δεν τον σκότωσα εγώ, τον σκότωσε ο Γερμανός. Και οι Γερμανοί σκότωναν και καλά παιδιά». Τότε μου αποκρίθηκε ότι εκείνος είχε γράψει ένα δικό του τέλος.
«Να, βγάζει ο Γερμανός το πιστόλι να σκοτώσει τον Σωτήρη και εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό του. Παίρνει ο Γερμανός το κινητό, το σκάει ο Σωτήρης».
Λέω: «Mα έχει ο Γερμανός κινητό;»
«Μα, κυρία Ζέη, αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό, ποιος θα έχει;»
Φαντάζεστε, λοιπόν, τι αχταρμάς γίνεται στο μυαλό των παιδιών με την πρόσφατη ιστορία... //

(απόσπασμα συνέντευξης της Άλκης)



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

"Με μολύβι φάμπερ νόυμερο δύο" διαγράφουμε έναν-έναν τους ακριβούς μας δασκάλους.
"Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης" μόλις ξεκίνησε.
Σαν ομαδικό φευγιό στην αντιπέρα όχθη.
Η Κατερίνα, η Κική και τώρα η Άλκη.
Ξεμένουμε από πνευματικά "πολεμοφόδια" όσο πάει...