Ενικός

Απόψε βγήκα έξω να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Αδύνατον να τρώω μόνος μου σπίτι. Τα βράδια νομίζω πως ακούω τα βήματά σου να σέρνονται στο διάδρομο και να πλησιάζουν στο κρεβάτι μας. Ανάβω τη λάμπα πάνω απ’ το προσκεφάλι σου για να σ’ ενοχλήσω. Περιμένω πεισματικά να μου γκρινιάξεις. Στήνω αυτί να σ’ ακούσω. «Σβήσε χριστιανέ μου τον πολυέλαιο να κοιμηθούμε!» Άχνα δεν ακούγεται. Βάζω τη μουσική που μισούσες. Αμανέδες πειραιώτικοι και ταξίμια πονετικά. Τσαλακώνω τα κολλαρισμένα μας ασπρόρουχα, σκουντάω το μαξιλάρι σου, ψέματα σού έλεγα πως θέλω την άπλα μου στο κρεβάτι, πως με κούρασαν τα διπλά σεντόνια και οι πληθυντικοί που ακατάσχετα ξεστόμιζες «μας αρέσει να σκαρώνουμε όνειρα κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας»… Μοναξιά είναι όταν δεν υπάρχει πια κανείς να ενοχλήσεις.

Κι όσο περνάει η ώρα, το δωμάτιό μας γίνεται ένα συρμάτινο κλουβί. Το γυαλισμένο πάτωμα, η δρύινη βιβλιοθήκη, οι πορσελάνινες μινιατούρες στα ράφια και οι δαντελένιες κουρτίνες, μικραίνουν ξαφνικά και με τυλίγουν μέσα τους. Στον χαρίζω τον ενικό σου, εγώ θα στήνω τα βράδια κουβέντες μαζί σου. Τα σεντόνια μας θα λευκαίνουν τις σκιές, στα μαξιλάρια μας θα κρύβω επιθυμίες και ματαιώσεις, η λάμπα σου θα είναι διαρκώς αναμμένη μέχρι να εισβάλει η πρωινή ηλιαχτίδα απ’ το παράθυρο. Με το αγαπημένο σου άρωμα θα ξεγελάω τον ενικό μου. Να μην σπαταληθούν άδικα τόσοι πληθυντικοί που μοιραστήκαμε.

(μια μικρή απόπειρα να βάλω λέξεις στην εικόνα)

ëΗ φωτογραφία με τίτλο «Ενικός» είναι του αγαπημένου και ταλαντούχου φίλου Θάνου Τσάκαλου και συμμετείχε στον Πανελλήνιο Φωτογραφικό Διαγωνισμό “Η ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΑΣ ΛΕΞΗΣ” όπου και κέρδισε επάξια το 2^ο βραβείο.

Στο πολύ ατμοσφαιρικό και φιλόξενο χώρο «Πλώρη» στον Πειραιά, φιλοξενούνται φωτογραφίες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό και η έκθεση θα λειτουργεί έως και τις 15/6/2022. Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 19:00-23:00.

Κυριακή 12/6 και Δευτέρα 13/6 κλειστά

Αξίζει τον κόπο και το χρόνο σας, εκτός απ’ το έργο του Θάνου, υπάρχουν φωτογραφίες-διαμάντια.

Περισσότερα, εδώ: https://www.facebook.com/thanos.g.tsakalos

 

 

«Εκεί είναι»

 

Bathing Time – Joaquin Sorolla Y Bastida

Για τα καλοκαίρια που έρχονται
για όσα μας υπόσχονται από τώρα
και μας φτιάχνουν τη μέρα
δεν χρειάζεται να περιμένουμε
ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια
όχι βιαστικά κι επιπόλαια
όπως συνήθως συμβαίνει
μ’ εκείνη την ευπρέπεια της συνήθειας
και της παρακμής αυτών των καιρών
αλλά, κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου
απερίσπαστοι, με αφοσίωση επιτέλους
ας μείνουμε βαθιά μέσα
στο βλέμμα το συντροφικό
γιατί απλούστατα εκεί
με υπομονή
με πίστη ακλόνητη
μας περιμένουν όλα τα καλοκαίρια

από δω και πέρα.

 Γιώργος Βέης

♥Καλό μήνα σ’ όλους μας, με λιακάδες στην ψυχή μας και δυνατές αντοχές στο κουπί που τραβάμε ♥

Θάνος Κωτσόπουλος

}Η επιτυχία είναι ο κίνδυνος των κινδύνων στη νεότητα. Πρέπει, όταν αυτή έρθει, να στυλωθεί κανείς και να την πολεμήσει με σκληρή αυτοκριτική και με θηριώδη εργατικότητα, αλλιώς θα γίνει σκλάβος σ’ όλη του τη ζωή στην αυταρέσκεια και σ’ εκείνους που τους αρέσει σήμερα και δεν τους αρέσει αύριο. Σ’ αυτούς που τον διορίζουν και τον παύουν κατά τα κέφια τους και που υποχρεώνεται να τους κολακεύει ες αεί.

Ο ηθοποιός δεν έχει ανάγκη από τεχνάσματα και προστασίες, όταν αξίζει. Πρέπει όμως να έχει μία σχεδόν μεταφυσική πίστη στη δουλειά του, μίαν απόλυτα δική του μυστική ανάγκη να ’ναι αυτό που πρέπει να ’ναι, δηλαδή αληθινός καλλιτέχνης, ανεξάρτητα αν του το αναγνωρίζουν ή όχι. Διαφορετικά θα βουλιάξει μες στις ευκαιρίες του επαγγέλματος και θα χαθεί.~

Απόσπασμα από τον πρόλογο του Θάνου Κωτσόπουλου στην επανάληψη της ραδιοφωνικής παράστασης του Άμλετ με τον Αλέξη Μινωτή ως Άμλετ και τον Θάνο Κωτσόπουλο ως Κλαύδιο από το Τρίτο Πρόγραμμα.
Τη δεκαετία του ’90 το Τρίτο Πρόγραμμα παρουσίαζε κάθε εβδομάδα ένα θεατρικό έργο από το αρχείο της ΕΡΑ. Την παράσταση προλόγιζε ένας από τους ηθοποιούς της ραδιοφωνικής παράστασης. Όλοι μιλούσαν για το παρελθόν και τις αναμνήσεις τους. Ο Θάνος Κωτσόπουλος ήταν ο μόνος που απευθύνθηκε στους νέους.

Πηγή: Hellas Special – Tέτη Σώλου

 

ëΟ Θάνος Κωτσόπουλος γεννήθηκε στο Αικατερινοντάρ της Ρωσίας, τον Οκτώβριο του 1911 και έφυγε απ’ τη ζωή στις 18 Μαρτίου 1993.
Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1931) και αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1932).

Πρωταγωνίστησε σε μεγάλο αριθμό θεατρικών έργων στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Αθηνών του Κωστή Μπαστιά, στο θίασο Κατερίνας και στο θίασο Βάσως Μανωλίδου – Γιώργου Παπά – Θάνου Κωτσόπουλου. Το 1946 διορίστηκε καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1962 ανέλαβε διευθυντής. Στην περίοδο 1967–1973 περιορίσθηκε ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε.) στα έργα «Θυσία του Αβραάμ», «Αγαμέμνων», «Μάκβεθ», «Βασιλιάς Ληρ», «Φιλάργυρος», «Ερωτόκριτος» κ.ά. Έχει διακριθεί σε ρόλους του αρχαίου Δράματος. Μεγάλη επίσης υπήρξε η συμβολή του στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.Το 1974 συνταξιοδοτήθηκε, αλλά συνέχισε να διδάσκει σε δραματικές σχολές ενώ το 1978 διορίσθηκε διευθυντής του Άρματος Θέσπιδος. Έχει γράψει επίσης τα θεατρικά έργα: «Ο πόλεμος τελείωσε» (Α’ Καλοκαιρινό βραβείο), «Ο Λυτρωμός», «Εδώ δεν είναι Μεξικό», «Ατρείδες». Ήταν μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων.

Tο γραμματόσημό του φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Κώστας Ι. Σπυριούνης, για τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. ë

 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ: Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ 

ΤΙΤΛΟΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ. 

ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΦΙΑΣ, ΜΑΛΑΙΝΑ ΑΝΟΥΣΑΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΡΑΔΙΟΘΑΛΑΜΟΥΣ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ. 

ΜΕΤΑΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ Ε. Ι. Ρ.

Με δανεικό βεγγαλικό

 

Γι’ αυτούς που η νηστεία είναι από ανάγκη κι όχι από θρησκευτική επιλογή…

Γι’ αυτούς που καθόλου δεν ανησυχούν μην βάλουν παραπανίσια κιλά την περίοδο των γιορτών…

Γι’ αυτούς που δεν θα ζήσουν -ίσως ποτέ- μια εορταστική απόδραση στο γραφικό Γαλαξίδι ή σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί…

Γι’ αυτούς που δεν αγωνιούν πόσα μποφόρ θα φυσάει στο Αιγαίο τις παραμονές των γιορτών ή αν εξελίσσεται ομαλά η κίνηση στις εθνικές οδούς…

Γι’ αυτούς που αδιαφορούν για τις τιμές του οβελία ή της γαλοπούλας ή το κόστος του γιορταστικού τραπεζιού…

Γι’ αυτούς που δουλεύουν ανήμερα του Πάσχα για να πάρουν το επιπλέον 75% του ημερομισθίου τους…

Ή γι’ αυτούς που δουλεύουν σ’ όλα τα ανήμερα γιατί πρέπει να εξυπηρετήσουν τους υπόλοιπους που απολαμβάνουμε τις αργίες…

Γι’ αυτούς που σηκώνουν ισοβίως το σταυρό της επιβίωσης, δίχως να ελπίζουν σε κάποια επικείμενη Ανάσταση…

Γι’ αυτούς που τα πυροτεχνήματα μιας Ανάστασης ή μιας Πρωτοχρονιάς, ηχούν σαν ανελέητοι βομβαρδισμοί στα μοναχικά τους σπίτια, ή στα δωμάτια που φιλοξενούν τις κουρασμένες τους υπάρξεις…

Γι’ αυτούς που σπρώχνουν ευγενικά τις γιορτές απ’ το κατώφλι τους, γιατί οι γιορτές θέλουν στολίδια και δώρα, θέλουν τις κατσαρόλες γεμάτες και τους φούρνους να ψήνουν αφράτα τσουρεκάκια και θέλουν και παιδάκια χαρούμενα να πλάθουν κουλουράκια με τις μαμάδες τους, θέλουν σπίτια να μυρίζουν ήλιο κι αλεύρι για όλες τις χρήσεις και θέλουν καινούργια παπούτσια και κάρτες αλλαγής και λαμπαδόκουτα και σακούλες γεμάτες να πηγαινοέρχονται στους δρόμους, θέλουν, και τι δε θέλουν οι άτιμες…

Κι άντε να εξηγήσεις στο Λενάκι να μην ανησυχεί, γιατί βγαίνουμε σταδιακά απ’ την κρίση και πως το χρέος είναι ένα τικ βιώσιμο, σε αντίθεση με τον μπαμπά που έσκασε απ’ τη στεναχώρια του γιατί έμεινε άνεργος και πως η μαμά δε γινόταν να είναι κοντά της το βράδυ της Ανάστασης γιατί είχε βάρδια λάντζα στην οικογενειακή ταβέρνα «Η ωραία Ελλάς» και πως τα βεγγαλικά που άκουγε μοναχή της τα μεσάνυχτα απ’ την κοντινή εκκλησία, ήταν για μια Ανάσταση που δεν την αφορά ακόμα…

Και πως το δικό της βεγγαλικό, θέλει πολλές σταυρώσεις ακόμα για να λάμψει.

«Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου, να προσέχεις μέχρι να γυρίσω… θα φέρω και λίγη μαγειρίτσα να φάμε παρέα το πρωί… σ’ αφήνω, έχω πολλή δουλειά απόψε… σ’ αγαπώ πολύ…»

Ένα κοριτσίστικο βλέμμα κολλημένο στο τζάμι του παραθύρου. Ο ουρανός να σκίζεται από πολύχρωμα βεγγαλικά κι οι καμπάνες να παιανίζουν χαρμόσυνα την ανάσταση του Χριστού.

Καρφώνει τα μάτια της ψηλά. «Να έχω κι εγώ ένα βεγγαλικό σε παρακαλώ; Μόνο ένα…»

& & & &

 

ëΑπ’ το βιβλίο μου «Στα παπούτσια των άλλων» - εκδόσεις 24γράμματα

Πέντε χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή του, τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Η “ωραία Ελλάς” εξακολουθεί να βγαίνει (πολύ) σταδιακά απ’ την κρίση.

Και οι τηλεοράσεις βοούν το ίδιο βασανιστικό ερώτημα:

«Πόσο θα κοστίσει φέτος το πασχαλινό τραπέζι;» Απευθείας σύνδεση με τη Βαρβάκειο αγορά, δημοσιογράφοι και μικρόφωνα ανάμεσα σε τσιγκέλια με σφαγμένους αμνούς, πηχτό αίμα που ρέει και εμβόλιμες διαφημίσεις με ρουλέτες και καζίνο.

Μόνο το Λενάκι έχει μεγαλώσει, παραιτημένο, ίσως, απ’ την προσδοκία μιας Ανάστασης. ë

 

(Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)