«Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής» [*]

 

Στον ιδανικό κόσμο του Καμιλέρι, θα είχαμε έναν επιθεωρητή με πολύ ισχυρή την αίσθηση τις δικαιοσύνης, ακόμα κι αν αυτή δεν συνάδει πάντα με τη «δικαιοσύνη» που αποδίδουν τα δικαστήρια. Θα είχαμε μια αστυνομία που θα μαχόταν για την κάθαρση τις κοινωνίας, ακόμα κι αν δεχόταν πιέσεις και απειλές απ’ τη μαφία ή τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Θα είχαμε έντιμους δημόσιους λειτουργούς, με κατανόηση προς τους συνανθρώπους τους, κυρίως τους πιο αδύναμους και άτυχους τις ζωής. Θα είχαμε αδιάφθορους δημοσιογράφους που εκπληρώνουν με συνέπεια την υποχρέωσή τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σάλβο Μονταλμπάνο κατηγορήθηκε ως «κομμουνιστής» γιατί ήταν έντιμος και δίκαιος. Ήταν ο αγαπημένος και αξιοσέβαστος «μπάτσος» που ξεχώριζε για την ποιότητα του χαρακτήρα του. Ακόμη και όταν ήταν αναγκασμένος να στείλει δυνάμεις καταστολής εναντίον των εργατών, άφηνε να πάνε οι καραμπινιέρι και όχι η αστυνομία. «Ο Μονταλμπάνο δεν θα χτυπούσε ποτέ την κοινωνία. Έβγαινε από τη στενή αντίληψη που θα είχαμε για έναν επιθεωρητή τις αστυνομίας. Πάνω από όλα ήταν πολίτης» όπως έλεγε ο δημιουργός του.

«Το είπα και το επανέλαβα εκατό φορές. Δε θέλω κανένας από το αστυνομικό τμήμα να ανακατεύεται μ’ αυτές τις ιστορίες! […] Έτσι κι αλλιώς, στο διευθυντή του εργοστασίου θα βρουν μια άλλη θέση, εκείνοι που θα μείνουν άνεργοι είναι οι εργάτες. Κι εμείς θα τις δείρουμε κι από πάνω;» λέει οργισμένος στους υφισταμένους του στη «Φωνή του Βιολιού», όταν καλείται να καταστείλει μια εργατική κινητοποίηση.

ëΑντρέα Καμιλέρι. Αύριο συμπληρώνονται τρία χρόνια απ’ το θάνατό του. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του ήταν τυφλός. «Βλέπω περισσότερα πράγματα τώρα που είμαι τυφλός», έλεγε. Πυροδότησε μάλιστα και το μένος της φασιστοειδούς και ρατσιστικής Ιταλίας όταν δήλωσε για τον Σαλβίνι: «Όταν τον  βλέπω με το κομποσκοίνι, μού έρχεται εμετός». Οι φασίστες είναι εκδικητικά όντα και δεν του το συγχωρέσανε. Το απέδειξαν με τις απερίγραπτες προσβλητικές επιθέσεις εναντίον του, απ’ τη στιγμή που άρχισε να δίνει τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 1954 συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στην κρατική RAI, αλλά δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής.

Ήταν λάτρης τις Ελλάδας και του πολιτισμού και σε συνέντευξη που είχε δώσει στην Αυγή τον Ιανουάριο του 2014, είχε κατακεραυνώσει την Ευρώπη για τον τρόπο που φέρθηκε στη χώρα μας: “... Πρέπει να έρθει η μέρα που θα ζητήσουν συγγνώμη από την Ελλάδα για τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκαν. Γιατί είναι σαν να κακομεταχειρίστηκαν την ίδια τους τη μάνα και να την πέταξαν στο δρόμο. Η Ελλάδα αποτελεί το λίκνο του πολιτισμού, που εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Εκεί βρίσκονται τα θεμέλια της Ευρώπης. Όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν...”

Ο Καμιλέρι συνήθιζε να αποδελτιώνει τις αστυνομικές ειδήσεις και όταν του ερχόταν μια πρωτότυπη ιδέα τροποποιούσε αναλόγως τα γεγονότα και καθόταν να γράψει, πάντοτε ξυρισμένος και ντυμένος στην τρίχα, με ένα τσιγάρο στα χείλη. Είχε ήδη γράψει το τέλος του Μονταλμπάνο απ’ το 2005 φοβούμενος ότι μπορεί να πεθάνει χωρίς να έχει τον τελευταίο λόγο για την τύχη του. Δεν πεθαίνει ακριβώς ο επιθεωρητής, τον εξαφανίζει με έναν παράξενο τρόπο. Το χειρόγραφο βρίσκεται σε ένα συρτάρι του εκδοτικού οίκου Sellerio…

«Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου καθιστός σε μια πλατεία και να διηγούμαι ιστορίες, και στο τέλος να γυρίζω ανάμεσα στο κοινό με την κόπολα (σιτσιλιάνικη τραγιάσκα) στο χέρι»

Αν και γεννήθηκε  σε μια περιοχή που μαστίζεται από την ασχήμια της Μαφίας, της ομερτά και της διαφθοράς, ο Καμιλέρι πέρασε τη ζωή του με την ομορφιά και πολέμησε μέχρι το τέλος του την ασχήμια. Ο Σικελός συγγραφέας είναι ο δημιουργός 103 βιβλίων, έχει πουλήσει 26 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Ιταλία και έχει ξεπεράσει τα 35 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 40 γλώσσες, τα δικαιώματα της τηλεοπτικής σειράς «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» που βασίζεται στα μυθιστορήματά του, έχουν πωληθεί σε 63 χώρες.

[*] Ο τίτλος προέρχεται από συνέντευξή του σε δημοσιογράφο της ισπανικής εφημερίδας El Mundo. «Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής. Πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγω».

 

Ήτανε κάτι Ρώσοι και κάτι Αμερικάνοι…

Θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με την αιώνια κόντρα ανάμεσα σε Ρώσους και Αμερικάνους. Μόλις οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν ότι οι Ρώσοι πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι και άρχισαν να το βάφουν κόκκινο, έστελναν αγωνιώδη μηνύματα στον κυβερνήτη. «Πρόεδρε, έχουν βάψει, ήδη, το μισό και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Aναμένουμε οδηγίες». Καμία αντίδραση απ’ το Πεντάγωνο. «Πρόεδρε, τα τρία τέταρτα της σελήνης, είναι κόκκινα. Τι κάνουμε;» Λίγο πριν ολοκληρωθεί το έργο των Ρώσων, και αφού το φεγγάρι είχε κοκκινίσει ολούθε, ήρθε η πολυπόθητη απάντηση. «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Για όλα υπάρχουν λύσεις, φτάνει να συνυπάρχουν άφθονο θράσος και ταλέντο στην προπαγάνδα.

Ο Κουρός Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, ο Ιρανός πρόσφυγας που διέπρεψε στις φετινές πανελλαδικές, ήταν η άβολη περίπτωση ενός παιδιού-θαύματος που έπρεπε να διαχειριστούν οι αρμόδιοι απ’ τις υπηρεσίες Μετανάστευσης και Ασύλου. Το κακό γι’ αυτούς ήταν ότι το νεαρό προσφυγόπουλο κατάφερε να φτάσει ζωντανό απ’ τα τουρκικά παράλια ως τη Λέσβο, πάνω σε μια φουσκωτή λέμβο. Το χειρότερο ήταν ότι επέζησε μέσα στις εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης των προσφυγικών δομών, και το χείριστο, πως κατόρθωσε να διαχειριστεί την ψυχοφθόρα καθημερινότητα και να μάθει σε τρία χρόνια τη γλώσσα μας κι όλα αυτά που εμείς δεν τα μαθαίνουμε σ’ όλη μας της ζωή.

Ο Κουρός είναι αυτοδημιούργητος κι ό,τι κατάφερε το χρωστάει στον εαυτό του και στους γονείς του που τον στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους. Στους καθηγητές και στους συμμαθητές του που τον ενδυνάμωναν καθημερινά για να προλάβει να προετοιμαστεί έγκαιρα για τις εξετάσεις.

Δεκάρα τσακιστή δεν χρωστάει σ’ όλους αυτούς που το πρωί υπογράφουν παράνομες επανοπροωθήσεις και το απόγευμα φωτογραφίζονται πλάι στα παιδιά που ξεχωρίζουν για τις επιδόσεις τους και μας βάζουν στην κυριολεξία τα γυαλιά. Κανένας από δαύτους δεν βλέπει με συμπάθεια την ένταξη των νέων προσφύγων σε μια κοινωνία που έχει κάνει καραμέλα τη λέξη “λαθρομετανάστες”. Ουδέποτε στήριξαν τα δικαιώματα τους και ποτέ δεν επεδίωξαν να δημιουργήσουν ευκαιρίες στους νέους πρόσφυγες. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και δεν ξεβράστηκαν σε μια παραλία, όσοι δεν θάφτηκαν ως “άγνωστοι νεκροί” σ’ ένα χωράφι, μονάχοι τους παλεύουν κι ήρθαν ως εδώ για να μας δώσουν λίγη απ’ τη λάμψη τους.  Κι αν είναι κάποιοι που δικαιούνται να περηφανεύονται για την πρόοδό τους, είναι μόνοι οι καθηγητές τους κι όσοι εθελοντικά τούς συντρέχουν.

Η πρόσφατη ένταξη του νεαρού προσφυγόπουλου στην ομάδα Μεντόρων του Υπουργείου Μετανάστευσης (οι Μέντορες σάς μάραναν), είναι η απέλπιδα προσπάθεια μιας αποτυχημένης κυβέρνησης να περισώσει το γόητρό της.  Είναι η σύγχρονη προεδρική εκδοχή του: «Μη σκάτε, όταν τελειώσουν το βάψιμο, πάρτε άσπρο σπρέι και γράψτε Coca Cola». Στο κατάμαυρο σύμπαν που έχουν δημιουργήσει, η έγνοια των αρμοδίων είναι να κερδίσουν τις εντυπώσεις με ένα ρεσιτάλ χυδαίας υποκρισίας. «Μη σκάτε που πέτυχε, θα τον βάλουμε στο κλαμπ των αρίστων για να τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας». Μια σέλφι στο προεδρικό, δυο αράδες σκονάκι απ’ τους κειμενογράφους του Kυβερνήτη, λίγα τηλεοπτικά πλάνα για την τηλεόραση κι έτοιμο το μύθευμα.

Λες κι έχει ανάγκη αυτό το φωτισμένο πλάσμα να γίνει παράδειγμα προς μίμηση μέσα από γενικές γραμματείες και οφίτσια. Λες κι όλα τα προσφυγόπουλα που παλεύουν για μόρφωση αλλά δεν αριστεύουν, θα βρουν ξαφνικά ορθάνοιχτες τις πόρτες για την ένταξή τους στην κοινωνία. Κι άντε να εξηγήσεις στον Πρόεδρο της ολιστικής ανεμελιάς που ντύθηκε ξαφνικά την προβιά του αλληλέγγυου, τι σημαίνει “κοπιάζω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα”. Σε μια χώρα που καταδικάζεται απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τα δικαιώματα του Ανθρώπου.

*Το σκίτσο της ανάρτησης είναι του Γιάννη Δερμεντζόγλου, δημοσιευμένο στο tvxs

  

Φτώχεια

 

Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν ησυχία, ούτε μπορούν να την αγοράσουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τα πόδια τους έχουν ξεχάσει να περπατούν, όπως οι κότες που τα φτερά τους έχουν ξεχάσει να πετούν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που τρώνε σκουπίδια και τα πληρώνουν σαν να είναι φαγητό.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αναπνέουν κάθε λογής βρομιές, σαν να ήταν αέρας, χωρίς να τις πληρώνουν.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που η ελευθερία τους περιορίζεται στην επιλογή του καναλιού που θα δουν στην τηλεόραση.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που ζουν παράφορα πάθη με τις μηχανές.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που βρίσκονται πάντα με πολλούς αλλά πάντα μόνοι.
Αληθινά φτωχοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ότι είναι φτωχοί.

Eduardo Galeano

ëΑπόσπασμα από το βιβλίο του Galeano «Ένας κόσμος ανάποδα», μετάφραση Γεωργίας Ζιακοπούλου, εκδόσεις Πάπυρος

Αναδημοσίευση απ’ το 3point magazine

Σκίτσο: Gerhard Haderer

Ετηρήθη το πρωτόκολλο

 

Ιούνιος του 1963. Great Apes House-ζωολογικός κήπος της Νέας Υόρκης. Στην έκθεση με θέμα «Το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο», ανάμεσα στα κλουβιά με τους γορίλες και τους ουρακοτάγκους, οι διοργανωτές τοποθέτησαν έναν καθρέφτη. Οι περισσότεροι επισκέπτες αναφωνούσαν «Είναι αλήθεια!», βλέποντας τον εαυτό τους πίσω απ’ τις σιδερένιες μπάρες.

Την ίδια χρονιά ο Γαλλοκαναδός συγγραφέας Yann Martel θα έγραφε:

«Το πιο επικίνδυνο ζώο σ’ έναν ζωολογικό κήπο, είναι αυτό που πλήρωσε εισιτήριο».

 

Να μην ξαναπατήσει κανείς στο Αττικό και σε κανένα άλλο ζωολογικό κολαστήριο. Στο αστείο πρόσχημα ότι όλα αυτά τα δύστυχα ζώα θα εξαφανιζόντουσαν, εάν δεν τα «φιλοξενούσαν» στις επικερδείς επιχειρήσεις τους, η απάντηση είναι μία. Ας κλειστούν αυτοί οι «φιλόζωοι» σ’ ένα κλουβί και να τους πετούν μπανανόφλουδες οι περαστικοί για να κάνουν το κέφι τους.

ëΤο υπέροχο βίντεο αφιερωμένο σ’ όλα τα δίποδα που θεωρούν πως η φύση τούς ανήκει…