«Η υψηλότερη μορφή της
άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα» (Γ. Σεφέρης)
 |
Ετοιμασίες για την ημέρα του Πάσχα στην Πάρο,
1965-1975.
Φωτογραφία Ζαχαρίας Στέλλας. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη. |
Σάββατο του Λαζάρου
σήμερα. Μια γιορτή που συμβολίζει τη νίκη ενάντια στο θάνατο. Την έλευση της Ανάστασης
και την αναγέννηση της φύσης.
Σύμφωνα με τη λαϊκή
παράδοση, η ανάμνηση των όσων είδε ο Λάζαρος στο βασίλειο του Άδη, άφησε τρόμο
και πόνο στην ψυχή του:
Πες
μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες
είδα
φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους.
Στη διάρκεια της
δεύτερης ζωής του δε γέλασε ποτέ παρά μόνο μία φορά όταν είδε στο παζάρι
κάποιον χωρικό να κλέβει κρυφά μια στάμνα από το σταμνά και να ξεφεύγει χωρίς
να τον αντιληφθεί κανείς. Τότε χαμογελώντας είπε τα εξής: βρε τον
ταλαίπωρο για δες πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί…..ξεχνά ότι είναι ένα
κομμάτι χώμα κι αυτός όπως και το σταμνί. Το ένα χώμα κλέβει τ’ αλλο! Μα δεν
είναι να γελούν και οι πικραμένοι; Τα λόγια αυτά του Αγίου έχουν μείνει σε
λαϊκές φράσεις όπως αυτή των Κυθήρων: Ο ένας πηλός κλέβει τον άλλο πηλό.
Πηγή
Εικόνες της Μεγάλης
Εβδομάδας από τη Μονή Σιμωνόπετρας στο Άγιο Όρος. Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας -
Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
Ο Θεός χρειάζεται τη
βοήθειά μας
Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.
"Λάζαρε, βγες έξω", φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τι να ΄κανε; Η γη είχε χαθεί,
πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...
Κι εγώ χρειάζομαι τη
βοήθεια του Θεού
- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...
Για
να σε ψάχνουν στους αιώνες!
«Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας» -ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
 |
| Πάρος, 1965-1975. Φωτογραφία Ζαχαρίας Στέλλας |
“Να ‘ναι αλήθεια πως
μετά απ’ αυτή τη ζωή μας
θα μας ξυπνήσουνε μια μέρα σάλπιγγες τρομαχτικές;
Συγχώρα με, Θε μου, όμως παρηγοριέμαι
πως η δική μας νεκρανάσταση θε να σημάνει
απλά και μόνο το λάληλμα του πετεινού.
Θα μείνουμε για λίγο ακόμα ξαπλωμένοι
κι ο πρώτος που θα σηκωθεί θα ‘ναι η μητέρα
θα την ακούσουμε να σκαλίζει απαλά τη φωτιά
απαλά ν’ ακουμπά τη χύτρα πάνω στη σόμπα
νωχελικά να τραβά μια κούπα απ’ το ντουλάπι
τότε θα ‘μαστε πάλι ζωντανοί.”
Βλάντιμιρ Χολάν - «ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
 |
| Ήπειρος, 1957. Φωτογραφία Κώστας Μπαλάφας |
Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ τον Ναό στο λιμάνι
κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών.
Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ τον χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙
κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ’ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».
Ντίνος Χριστιανόπουλος –
«Μαγδαληνή» (Από τη συλλογή «Εποχή των ισχνών αγελάδων»)
 |
| Απ' το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη |
Με το καλό να
υποδεχτούμε την πολυπόθητη «Ανάσταση» και το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα που σηματοδοτεί
αυτή η γιορτή.
Καλή Μεγαλοβδομάδα, με
αγάπη στις καρδιές μας Y
.gif)
