«Ουαί υμίν»

 

Θα μπορούσε να ήταν ένα κοινωνικό πείραμα. Aνήμερα του Αγίου Πνεύματος, στον προαύλιο χώρο μεγάλης και πολυτελούς ενορίας. Στο εσωτερικό γίνεται το αδιαχώρητο. Κοσμοσυρροή και γύρω απ’ το εξωτερικό μανουάλι του ναού, μια  μεγάλη μεταλλική κατασκευή με άμμο και στρογγυλές υποδοχές για τις λαμπάδες. Κυρίες με σφιχτοπιασμένους κότσους δεν προλαβαίνουν να τσιτσιρίζουν αρμαθιές κεριά στο σκουρόχρωμο ζουμί για ν’ ανοίξουν χώρο. Στο εξωτερικό πωλητήριο κεριών -το επίσημο, της εκκλησίας δηλαδή- σχηματίζεται ουρά από πιστούς που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Ανάμεσα στο πλήθος περιφέρονται νεαρές μανάδες και κοριτσάκια Ρομά που πουλάνε κεριά. «Πάρτε ένα κεράκι κι από ‘μένα, καλέ κυρία». Οι κυρίες ρίχνουν υποτιμητικές ματιές στ’ απλωμένα χέρια και παραμερίζουν ενοχλημένες. Κάποιες είναι και συνοφρυωμένες, λες και ήρθαν σ’ επαφή με κάτι μιαρό και παράταιρο απ’ την αισθητική τους.

Με την αρχική πρόθεση να γλυτώσω την αναμονή, αλλά και με την πεποίθηση πως η Αγία Τριάδα θα συνηγορούσε αναφανδόν να της ανάψω ένα κεράκι «μη επώνυμο», αλλά προερχόμενο απ’ την πραμάτεια ενός φτωχού κοριτσιού, την πλησίασα και της έδωσα λίγα κέρματα. Το κορίτσι πισωπάτησε τρομαγμένο. Τόσα παρακάλια που δεν συγκινούσαν κανέναν, παραξενεύτηκε μόλις με είδε ξαφνικά μπροστά της. Πήρε τα κέρματα και μου είπε συγκινημένο: «Πάρτε κι άλλα». «Μου φτάνουν αυτά», της αποκρίθηκα. Γυρνώντας για να πάω στην ουρά προς το μανουάλι, ακούω μια νεαρή κυρία να ρωτάει: «Πού πουλάνε κεριά;». Σύσσωμο το σώμα των πιστών, της υπέδειξε την παραπλήσια ουρά του επίσημου πωλητηρίου της εκκλησίας.  

«Γιατί δεν παίρνετε απ’ το κοριτσάκι που είναι πλάι σας; Κερί είναι κι αυτό. Και πιο ιερό μάλιστα». Το στιγμιαίο αντανακλαστικό της ήταν να στραφεί προς το κορίτσι. Εντελώς στιγμιαίο όμως. Επανήλθε γρήγορα στις εκκλησιαστικές της ρυθμίσεις. Ξεχώρισε στο πλήθος  το περιφερόμενο κορίτσι μ’ ένα μάτσο κεριά στα χέρια της, το σκανάρισε από πάνω ως κάτω και γύρισε προς το μέρος μου: «Μα αυτά δεν είναι της εκκλησίας». Διέκρινα στο πλήθος κάποια καλοχτενισμένα κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν, επαινώντας  την ηρωική στάση της. Εννοείται ότι η εν λόγω κυρία προσευχήθηκε στην ιερή εικόνα, με το επίσημο, αυθεντικό κερί της εκκλησίας,  πεπεισμένη πως έπραξε το χριστιανικό της καθήκον στο έπακρον.

Θα μπορούσε να ήταν ένα κοινωνικό πείραμα. Δεν ήταν όμως. Ήταν μια εντελώς αυθόρμητη και αυθεντική στιγμή που ανέδειξε τα κοινωνικά αντανακλαστικά μιας ομάδας ανθρώπων. Η τυφλή υποταγή στη συνήθεια και στο εκκλησιαστικό πρωτόκολλο είναι ανυπέρβλητα. Ακόμα κι αν στην άλλη μεριά της ζυγαριάς, είναι ένας ανήμπορος, ένας σακάτης ή ένα μικρό παιδί.

Καθόλου δεν θα με χάλαγε αν σηκωνόταν ξαφνικά ένας ανεμοστρόβιλος και μας έπαιρνε όλους παραμάζωμα. Ράσα, καντήλες, μεγαλόσταυρους, μάρμαρα, μανουάλια, εικόνες, κεριά αυθεντικά και κομποσκοίνια διαβασμένα στο κελί μιας ιεράς μονής (είχε κι απ’ αυτά). Να έδινε ένα σήμα  πως μας βαρέθηκε και μας σιχάθηκε η ψυχή Του…

Από μακριά, το κορίτσι με χαιρέτησε μ’ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και χάθηκε ανάμεσα στο ιερό ποίμνιο.

Βαλτό ήταν;

------------------------------------------------------------------------------

(η φωτογραφία είναι τυχαία απ’ το διαδίκτυο και ανήκει στο δημιουργό της)

ΕΓΩ, δεν...

 

«ΕΓΩ δεν θέλω περιπέτειες, ΕΓΩ θέλω σταθερότητα στη ζωή μου». Είπε ο καλός μου γείτονας, κύριος Δεμεμέλης, κραδαίνοντας τον δείκτη του -δεξιού πάντα χεριού του- προς το μέρος μου. Προς στιγμή φοβήθηκα, μήπως -άθελά μου- απείλησα τη σταθερότητά του, με τόσο μένος που μου φώναζε. Αργότερα κατάλαβα βέβαια, πως απευθυνόταν σε κάποιο αόρατο κοινό, εχθρικό προς τα χριστιανοπατριωτικά του ιδεώδη. Ηρέμησα. Τον άφησα σιωπηλή να ολοκληρώσει τον καθιερωμένο του μονόλογο που φέρει τον τίτλο: «ΕΓΩ δεν…».

Και το γκράντε φινάλε, με την ατάκα: «ΕΓΩ δεν είμαι δεξιός, για να ‘μαστε ξηγημένοι». (Λες και τον ρώτησε κανείς, δηλαδή…)

Αυλαία.

Σήκωσα το πλαστικό καπάκι, έριξα τα σκουπίδια στον κάδο και περίμενα, πατώντας υπομονετικά το έμβολο, μέχρι να ρίξει και τα δικά του.

Χτες βράδυ. Σταθερό σημείο συνάντησής μας, ο κάδος των σκουπιδιών.

Πώς το είχε πει ο Κομφούκιος; “Όταν παραπονιέσαι για το κακό, το διπλασιάζεις. Όταν το περιγελάς, το εξουδετερώνεις”.

Σταθερή αξία.

Photo

«Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε»

 

Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές

που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε.

Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να

πάρουμε.

Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της

γιορτής.

Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να

βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια

σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες

της. Το βιβλίο με τα ποιήματα που λιώσαμε,

οι φίλοι μου είναι τα αστεία που γελάμε μόνο εμείς και οι

καφέδες που δεν ξέρουμε να πίνουμε με άλλους.

 

Οι φίλοι μου είναι τα τσιγάρα κάθε που

αποφασίζουμε να το κόψουμε και τα παγωτά κάθε

που λέμε πως αρχίζουμε δίαιτα.

Οι φίλοι μου είναι τάπερ με μαγειρευτά φαγητά που

ανταλλάσσουμε όπως οι άλλοι sms.

Οι φίλοι μου είναι εκεί ακόμη κι αν απουσιάζουν.

Οι φίλοι μου είναι πολεμιστές που σπάνε τα κοντέρ.

Πατάνε τα 100 όπως οι άλλοι τα σταφύλια και

συνεχίζουν.

Πατάνε τους Έρωτες και την πατάνε απ’ αυτούς, δεν

ντρέπονται να εξευτελιστούν για μια Αγάπη,

αντίθετα αυτό τους κάνει πιο γενναίους, να μπορούν

να ξανασηκώνονται κι αμείλικτοι να ξαναπέφτουν σε

μια νέα.

Ξέρουν να επιβιώνουν κάτω από τα αισθήματα, κάτω

από τις ατυχίες κάτω από το νερό.

 

Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.

Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία

εξολοθρευτή.

Σπάνια απαντούν στις προκλήσεις. Προτιμούν να

εργάζονται, αγαπούν τη μοναχικότητα και διαθέτουν

καρτερία.

Οι φίλοι μου είναι τα 1000 δικά μου πρόσωπα,

όπως κι εγώ τα δικά τους άλλα 1000.

 

Γι αυτό είμαστε συνωμοτικοί κι απρόβλεπτοι.

Δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν, δεν σταματώ να

τους θαυμάζω.

Αυτά όμως σπάνια τα λέμε.

 

Είμαστε αρκούντως επηρμένοι για να ασχολούμαστε

με ομολογίες.

Αυτά τα κάνουμε στις σπάνιες φορές που κάποιος

από μας λυγίζει. Εκείνα τα δευτερόλεπτα ξέρεις, που

ο φίλος σε γιατρεύει και μόνο που είναι εκεί.

Που σου βάζει στο τσεπάκι τα χρήματα του ενοικίου

που χρωστάς χωρίς λόγια.

Είμαστε απ΄αυτούς που κατανοούν και σπάνια

κρίνουν, γιατί κάθε που φτάνουμε στους "γκρεμούς"

μας ο καθένας, ξέρουμε πως την Κατανόηση

αναζητάμε όχι την κριτική.

 

Η κριτική συμβαίνει μετά τη σωτηρία, στο σταθερό

έδαφος της σχέσης.

Τότε που μπορείς ν' ακούσεις και να πεις τα πάντα,

αλλά όχι την ώρα του κινδύνου.

Οι φίλοι μου είναι η δική μου μοναδική περιουσία κι

εγώ ελπίζω η δική τους. Κι αυτός ο θησαυρός, για

όσους ξέρουν, είναι τόσο τεράστιος, τόσο

ανεκτίμητος που δεν ενέχει ρίσκο πτωχεύσεως.

Γιατί μοιράζεται κι όταν μοιράζεσαι πάντα κερδίζεις

τουλάχιστον σαν άνθρωπος.

Γι' αυτό οι φίλοι μου είναι μοναδικά συλλεκτικά

κομμάτια.

Με τέτοιους φίλους η αρρώστια μαραζώνει, η κρίση

δεν σ’αγγίζει, τα στραβά ισιώνουν κι εσύ

θαυματουργά χαλυβδώνεσαι.

Με τέτοιους φίλους δεν έχεις ανάγκη να πας

διακοπές, για να ξεκουραστείς, παραμένεις πάντα

ετοιμοπόλεμος για τον πιο βαρύ χειμώνα την πιο

σκληρή πανδημία την πιο αφόρητη μοναξιά.

 

Τέλλος Φίλης

Πηγή: www.doctv.gr

Φωτογραφίες: Θάνος Τσάκαλος

Μανάδες παντός καιρού

 

Mετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την εκπρόσωπο των οικονομικών θεμάτων, το αίτημα ναυάγησε.

«Δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για έκτακτες παροχές. Το χρέος μας ξεπερνά κατά πολύ το εισόδημά μας και κινδυνεύει να μην είναι βιώσιμο».

«Δηλαδή δεν γίνεται να τις πάρω;»

«Όχι! Ίσως το 2024 και εφόσον καταφέρουμε να ενταχθούμε σ’ ένα νέο δημοσιονομικό πλαίσιο. Άφησέ τις πίσω στο ράφι, τώρα αμέσως!»

Παρασκευή απόγευμα. Ταμείο νούμερο 6, σε μεγάλο σούπερ μάρκετ. Το αίτημα αφορούσε ένα κουτάκι καραμέλες, που το μεγαλύτερο εκ των τριών κοριτσιών της οικογένειας ζητούσε επιτακτικά να προσθέσουν στο καρότσι με τα λιγοστά ψώνια τους. Τα παρακάλια της ακολούθησαν διαμαρτυρίες και παράπονα. «Επειδή είμαι η μεγαλύτερη, μια ζωή με ρίχνεις, εμένα… τι ζητάω μωρέ;… ένα κουτάκι καραμέλες είναι…»

Οι καραμέλες επέστρεψαν άρον άρον στο ράφι τους και τέσσερις γυναικείες φιγούρες, απ’ όλη την ηλικιακή κλίμακα, αποχώρησαν προς την έξοδο σα δαρμένα σκυλιά. Η πιο μικρή της παρέας ίσως και να μην είχε κατανοήσει εντελώς τι είχε γίνει. Προχωρούσε με ανέμελα βηματάκια πίσω απ’ τις αδερφές της, χαζεύοντας τον κόσμο τριγύρω, τα καλάθια του νοικοκυριού και τα πολύχρωμα μπαλόνια μας εταιρείας που εμπορεύεται ρεύμα «σε απίστευτα χαμηλές τιμές».

Αύριο, ίσως να χαρίσει μια ζωγραφιά στη μητέρα της με καρδούλες και λουλούδια. Μεθαύριο, ίσως να θυμώσει κι αυτή για μια ανεκπλήρωτη επιθυμία της. Αργότερα που θα γίνει κι αυτή μητέρα, ίσως να φοράει το ίδιο φθαρμένο πανωφόρι και να σέρνει το καρότσι της ζωής με όση αξιοπρέπεια μπορέσει να διασώσει.

Κι όποιος δεν έχει δει μια τέτοια σκηνή από κοντά, καλύτερα να μη μιλάει για σκληρούς διαπραγματευτές και σπουδαίους τραπεζίτες που «καταστρώνουν σχέδια διάσωσης» και «πασχίζουν να εξοικονομήσουν κονδύλια», βουλιαγμένοι στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου τους. Είναι πολύ εύκολο να εποπτεύεις τράπεζες και δείκτες ρευστότητας. Αλλά είναι πολύ ζόρικο και θέλει γερό στομάχι να παραδέχεσαι δημόσια την ήττα σου στο παιδί σου.

Χρόνια πολλά σ’ όλες τις μανάδες που παλεύουν άγριους δράκους με φωτόσπαθα. Που τα βράδια καταστρώνουν σχέδια επιβίωσης, μετράνε κουπόνια, ψιλά και υπολείμματα αντοχών κι ύστερα ξαναγίνονται μικρά κορίτσια, φορούν το νεανικό τους φουστάνι και βουρκώνουν για τα ματαιωμένα τους όνειρα. Πίσω απ’ τα ερωτικά ραβασάκια της νιότης τους, ίσως να σημειώσουν τη λίστα με τα ψώνια της επόμενης βδομάδας. Κουτσουρεμένη πάντα, αλλά με περισσή ευθύνη. Και αγάπη.

Και με την προσδοκία να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα για ένα κουτάκι καραμέλες…