Ο Βαγγέλης κι ο Μανώλης

Η ευθύνη είναι λίγα μέτρα απ’ την πόρτα μας. Δεν θα τη ανακαλύψει κανείς  εξ ημών, γιατί βαυκαλιζόμαστε πως είναι σε δύσβατη περιοχή. Αν και βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη, καμία υποψία οσμής δεν ενοχλεί τα ρουθούνια μας. Η Νικολούλη έκλεισε το φάκελλο, οι δύτες μάζεψαν το φουσκωτό απ’ τη λίμνη, η σχολή θα επιστρέψει στους γαλακτοκομικούς της ρυθμούς και η βδομάδα θα έχει συνεχείς πτώσεις δακρύων. Τα μαυρομάνικα “μαχαίρια” θα ξαναμπούν στα θηκάρια τους, τα στόματα θα κεντηθούν με παραδοσιακή σταυροβελονιά, οι καθηγητές θα συνεχίσουν να προσποιούνται τους παιδαγωγούς (άραγε έχουν παιδιά;) και οι συμφοιτητές θα καταθέτουν λουλούδια, αλλά όχι αλήθειες. Μαζί με το σώμα του Βαγγέλη, θάβουμε οριστικά και την ανθρωπιά μας.

Επίσης οι κατασκευαστές μαχαιριών, θα συνεχίσουν να χαράζουν στις λεπίδες τους πατριωτικά στιχάκια:

“ Είναι μαχαίρι κρητικό όπλο τιμής κι ανδρείας, 
μα είμαι και ενθύμιο ειλικρινούς φιλίας “

Κι αν το κρητικό μαχαίρι συγχέει τη λεβεντιά με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ακυρώνει και την ιστορία που κουβαλάει.

Αν θεωρείται αντριλίκι να τα βάζει μια αγέλη μ’ έναν σπουδαστή κι ύστερα να κάνουν τις “κότες”, ακυρώνουν το φύλο και κυρίως την καταγωγή τους.

Κι αν η τοπική κοινωνία δεν βρει την παλληκαριά να σπάσει το απόστημα που τη μολύνει, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε άδικους θανάτους.

Πριν από εφτά χρόνια, στις 16 Μαϊου του 2008, ο 21χρονος φοιτητής Μανώλης Χορευτάκης δολοφονείται από το Ζαχαρία Λαγουδάκη, στο Ενετικό Λιμάνι του Ρεθύμνου. Η αφορμή… ένα σουβλάκι. Ο Μυλοποταμίτης Ζαχαρίας Λαγουδάκης επιτέθηκε στον φοιτητή, κραυγάζοντας του “Θα σε φάω!”. Toν “έφαγε” με δύο μαχαιριές. Μία στο χέρι και άλλη μία κατευθείαν στην καρδιά. Για όσους δεν θυμούνται το παρασκήνιο αυτού του άγριου φονικού, ο 33χρονος δράστης είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία και εξέτιε την ποινή του στις φυλακές Αλικαρνασσού. Την υπεράσπισή του είχε αναλάβει ο Χρ. Μαρκογιαννάκης, ο οποίος είχε βαφτίσει και το παιδί του. Πριν ολοκληρωθεί η ποινή του, αποφυλακίζεται με σκανδαλώδη τρόπο το Γενάρη του 2008 και λίγους μήνες αργότερα, δολοφονεί το Μανώλη Χορευτάκη.

Μεταξύ μας τώρα.

Σου μιλάω σαν Πιλάτος σε Πιλάτο.

Ρίξε πάνω απ’ το χιτώνα σου το μαύρο πουκάμισο γιατί έπιασε ψύχρα.

Ο Χριστός ξανασταυρώθηκε, στα Γιάννενα αυτή τη φορά.

Άντε να κάνουμε ταμείο τώρα.

Ας μετρήσουμε το νταηλίκι μας.

Ποιος το έχει μεγαλύτερο;

Εμείς ή Αυτός;

“Άντρας θα πει να μη δειλιάς όπου κι αν δώσεις μάχη,

Να ξεψυχάς κι όμως να λες: θάνατος δεν υπάρχει”

Κι αν κάτω απ’ τα στιβάνια και τις μουστάκες σου υπάρχει ίχνος φιλότιμου, τράβα παραδώσου.

Ακόμα και το έγκλημα, έχει τους νόμους του.

Υπάρχουν κι “έντιμοι φονιάδες”.

Όσοι έχουν τη μαγκιά της αυτοτιμωρίας τους.

Αλλιώς … ξα σου!

Είναι η Άνοιξη κύριε Βόλφανγκ μου…

Οκέϊ το κατάλαβα. Το εμπέδωσα καλά πως “η κατάσταση είναι κρίσιμη, ο κίνδυνος εξόδου απ’ την ευρωζώνη ορατός, οι κυβερνητικοί χειρισμοί ανώριμοι έως κι επικίνδυνοι”...

“Τελειώνουν τα αποθέματα ρευστότητας, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα έχουν χρήματα για τις συντάξεις, το τραπεζικό σύστημα καταρρέει, οι διαπραγματεύσεις ναυαγούν”...

Πάει, ως εδώ ήταν. Όσα με κόπο οικοδομήθηκαν απ’ τους προηγούμενους γραβατωμένους μετόχους/κυβερνήτες, τώρα μηδενίζονται και πάνε στράφι.

Το ξέρω πως όταν μου κουνάς το τσιγκελωτό δαχτυλάκι σου, εγώ οφείλω να τρέμω. Και να τρέχω.

“Τι θα φάει σήμερα ο καλός μας κύριος Βόλφανγκ; Α!.. έχω φιλέτο εδαφάκι, με γαρνιτούρα παραλιούλες και πέστο από κορφοβούνια. Για επιδόρπιο, συνταξούλες πετσο-καραμελωμένες κι ανθρωπάκια φλαμπέ”!

Κοντολογίς.
Ορκίζομαι πίστη και υποταγή στα δελτία ειδήσεων!
Ο Μπάμπης κορώνα στο κεφάλι μου!
Το ηθικό μου καταβαραθρωμένο!
Μαζί τα φάγαμε!
Ο λαός μας είναι τεμπέλης και διεφθαρμένος ως το μεδούλι!
H πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι το Βερολίνο!
Αι κομμουνισταί προελαύνουν και αποδομούν το απόλυτα επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο που είχε μέχρι πρότινος η χώρα. Φόβοι για τα γυναικόπαιδα!
Μπουμμμμ! Τα τρενάκια συγκρούονται.

- Και τι γίνεται μετά μπαμπά;
- Κι ύστερα ήρθε το Συνέδριο Νικόλα μου...

Ηχούν οι σειρήνες, αρχίζουν οι βομβαρδισμοί, αλυχτούν τα φερέφωνα, ανταριάζουν τα μικρόφωνα!
Οι πολεμικοί ανταποκριτές μας, ξεχύθηκαν με τις ξιφολόγχες τους στις ορεινές συχνότητες και μας κρατούν καλά εξημερωμένους.
“Πάρε κόσμε φόβο!”. Το πλέον εισαγόμενο προϊόν απ’ τη γερμανική αυτοκρατορία, κατευθείαν στα ράφια των σούπερ-καναλιών μας.

Επειδή στη γελοιότητα που μας περιβάλλει, η Άνοιξη μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα και μπουκάρει στη ζωή μας...

Κι επειδή ζέστανε ο καιρός, μεγάλωσε η μέρα, σκάνε μύτη κάτι αγριολούλουδα στο διπλανό οικόπεδο κι ο γείτονας άρχισε να χαμογελάει ξαφνικά και να μου λέει “Καλημέρα”…

Να με συμπαθάτε κιόλας... αλλά εγώ την κάνω με ελαφρά απ’ την αίθουσα προβολής.

Λέω να διαπραγματευτώ με την ανθισμένη αμυγδαλιά που συνεδριάζει έξω απ’ το παραθύρι μου. Να της εμπιστευτώ τα ελλείμματα μου. Να κάνουμε έναν βιώσιμο διακανονισμό. “Εγώ σου δίνω καρπούς, εσύ μου δίνεις φροντίδα”. Απλή και αλάνθαστη συνταγή. Χρόνια τώρα.

Κι έπειτα, εσείς θα το ξέρετε καλύτερα απ’ όλους. Άμα σου μέλλει να επιζήσεις από μια δοκιμασία, είναι για δύο λόγους.

Έχεις ανεπίδοτα κέρδη.
Ή ανεξόφλητα χρέη.

Αουφίντερζεν “κύριε” Βόλφανγκ μου!

“Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει

αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει 

κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει… 

…Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει

ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει 

η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει” (Αγγελάκας)

Φωτογραφίες (εκτός του Βόλφανγκ): Θάνος Τσάκαλος

Bullying… ένα παιδικό παραμύθι μόνο για ενήλικες

Ας αφήσουμε τα παιδιά στην άκρη κι ας μην τα φορτώνουμε κι άλλες αμαρτίες. Το Bullying είναι πρωτίστως προσωπική μας κατάκτηση. Χαρακτηριστικό των ενηλίκων. Πολλές φορές, ακόμα και των μορφωμένων ενηλίκων. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, των ενηλίκων εκείνων που υπηρετούν ένα λειτούργημα που –θεωρητικά- αντιμάχεται και καταδικάζει κάθε μορφής εκφοβισμούς, ρατσιστικές συμπεριφορές, λεκτική και σωματική βία, νταηλίκι κι όλα τα παραφερνάλια. Όταν π.χ. διαβάζω πως το θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήρθε στη βουλή - όχι γιατί χάθηκε ένα παλικάρι, αλλά γιατί στοχοποιήθηκε ως υπεύθυνος ένας συνάδερφος απ’ το κουρμπέτι τους- αναρωτιέμαι. Τους είναι άγνωστο το φαινόμενο του εκφοβισμού από πολιτικά πρόσωπα; Ακούν για πρώτη φορά την ανάμιξη πολιτευτάδων σε υποθέσεις κυκλωμάτων, διακίνησης ναρκωτικών, σωματεμπορίας, ακόμα και αθωωτικών αποφάσεων για στυγνούς δολοφόνους; Κανένας συνειρμός, καμιά υποψία;

Θυμόμαστε καλά τις επικές φράσεις επιφανών πολιτικών εντός του κοινοβουλίου, αλλά και κάποιων αυτοαποκαλούμενων ‘λόγιων’, τα βιβλία των οποίων έχουμε διαβάσει, ίσως και αγαπήσει στο παρελθόν. Ας ψυχοαναλύσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και την κοινωνία που χτίσαμε για να ζήσουν τα παιδιά μας. Σ’ ένα ετοιμόρροπο οικοδόμημα που καταρρέει, δεν ευθύνονται οι νεοφερμένοι ένοικοι, αλλά οι “αρχιτέκτονες” της κατασκευής.

"Θέλεις Κασιδιάρη!" - Υφυπουργός Παιδείας Γ. Στύλιος στην Λ. Κανέλλη

"Έλα μωρή καλτσοδέτα!" - Σ. Ξυνίδης στην Εύα Καϊλή

"Θα μας κλάσεις μια μάντρα αρχ…δια" - Ιορδ. Τζαμτζής στην Ραχήλ Μακρή

"Κάτσε κάτω ρε, τι μιλάς εσύ, πάλι πιωμένη είσαι;" Ηλ. Κασιδιάρης στην Φ. Πιπιλή

"Τσόγλαν μπόι" - Κανέλλη για Τσίπρα

"Εσύ να πας να δεις ποια είσαι, να πας σε κανένα ψυχιατρείο!" - Αδωνης στην Ζωή Κωνσταντοπούλου

"Δίπλα στους Ρομά, ζουν άνθρωποι…" Σ. Βούλτεψη 

"Έχουμε όλους τους καλούς Έλληνες μαζί μας" Μ. Βορίδης

Η παρακάτω στιχομυθία δεν είναι απ’ την ταινία του Στάθη Ψάλτη ‘Πες τα βρωμόστομε’, αλλά απ’ την προανακριτική επιτροπή της Βουλής (5/4/2013):

Κασιδιάρης: Άντε βρε χοντρέ τελείωνε!
Βενιζέλος: Φασίστα!
Μαρκογιαννάκης (Πρόεδρος της Επιτροπής): Σας παρακαλώ πολύ!
Βενιζέλος: Εξευτελίζεις το Κοινοβούλιο!
Κασιδιάρης: Έτσι να μιλάς στους χαφιέδες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, γελοίε! Χοντρέ! Να μιλάς έτσι μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όχι σ’ εμένα!
Βενιζέλος: Δεν ντρέπεσαι;

"Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό" Ειρωνικό τουίτ της Λένας Διβάνη, για τον 18χρονο που έχασε τη ζωή του σ’ ένα τρόλεϊ. Για ένα εισιτήριο…

"Η κραυγαλέα του ημιμάθεια, που την πουλάει ως στυλ, με ενοχλεί αφάνταστα. Ρε φίλε, frozen war …Frozen war"; Μα Frozen war; Δεν ξέρεις αγγλικά, εντάξει..." - Χρήστος Χωμενίδης για Αλ. Τσίπρα.

“O ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα πεζοδρομίου… Επιπλέον, πολλά από τα στελέχη του είναι εμφανώς ασταθή, νευρωτικά, εν εξάλλω καταστάσει” - Σώτη Τριανταφύλλου

“Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά.” - Χριστίνα Ταχιάου, βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης με Το Ποτάμι. Στην Ελλάδα...

"Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα κι αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή" - Πέτρος Τατσόπουλος.

Στη μικρή κοινωνία μας που ξεκινάει απ’ το κοινοβούλιο και φτάνει ως το δωμάτιο του σπιτιού μας, η βία είναι ο αέρας που ανασαίνουμε. Μπανιστήρι στην τηλεόραση, σεξιστικά στερεότυπα σε διαφημίσεις και τηλεσκουπίδια, παιχνίδια που μυούν τα παιδιά στη βία, επιθετικότητα στο σπίτι, στη δουλειά, στους δρόμους, στα γήπεδα, στις στρατιές των ΜΑΤ, στις διαδηλώσεις, στις σχολικές αίθουσες, στα έδρανα της βουλής, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους του «πνεύματος» που υποτίθεται ότι έχουν κατακτήσει την αυτοκυριαρχία και τη νηφαλιότητα και προτάσσουν την τέχνη τους ως όπλο στα σημερινά αδιέξοδα. Μα και στον ιντερνετικό μικρόκοσμό μας, είναι βία τα δηλητηριώδη σχόλια, οι απειλές και οι εκφοβισμοί. Κι όσο σιωπούμε, γινόμαστε συνυπεύθυνοι. Ο μεσαίωνας έχει ανοίξει ήδη τις πύλες του για να μας υποδεχτεί.

 φωτογραφίες

"Πώς έμαθα να βλέπω"

“Θέλω μαζί μου ανθρώπους που να μην παίζουν θέατρο. Που ό,τι σκέπτονται το λένε. Που ενοχλούν όταν πρέπει να ενοχλήσουν. Δεν μπορώ πια τα συμπλεγματικά άτομα. Η ζωή είναι απλή. Κι εκτός από απλή, είναι και πολύ σύντομη, γι' αυτό δεν μας παίρνει να μπλεκόμαστε στα δίχτυα των κομπλεξισμών”

Η Έλενα. Η ατσαλάκωτη απ’ το σύστημα, η αντισυμβατική, η κερένια κούκλα με την απόκοσμη γοητεία και το μυστηριακό βλέμμα, που παρέμεινε άφθαρτο, ως το πρόωρο τέλος της. Τα πιο εκφραστικά μάτια του ελληνικού κινηματογράφου, βασίλεψαν οριστικά πριν εφτά χρόνια. 

Σε μια άκρως συντηρητική εποχή, τολμάει να γεννήσει την κόρη της Ίνκα, χωρίς να παντρευτεί τον αγαπημένο της Γιώργο Τσαγκάρη.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 απομακρύνεται για ένα διάστημα απ’ το επάγγελμα και προσφέρει τις υπηρεσίες της σε ίδρυμα με τυφλά παιδιά, βοηθώντας τα να διαβάζουν. Ευαισθητοποιημένη από τις συνθήκες που βίωσε στα ιδρύματα, γράφει ένα βιβλίο, “Πώς έμαθα να βλέπω”, με καταγγελτικό λόγο, για την αναλγησία των υπευθύνων.

Το ’90 αποσύρεται στο κτήμα της στη Βόρεια Εύβοια, φροντίζοντας ετοιμοθάνατα άλογα του ιπποδρόμου, κάνοντας αγροτικές δουλειές, φτιάχνοντας κρασί και οραματιζόμενη μία βιολογική μονάδα. Στο κτήμα της, η Έλενα έχει και το αγαπημένο της άλογο, τον Καλλίστρατο.

Ο Καλλίστρατος ήταν άλογο του ιπποδρόμου, αλλά έπασχε κι αυτό από καρκίνο και θα τον θανάτωναν. Η Έλενα τον πήρε στο κτήμα της και τον φρόντιζε σαν παιδί της. Η Έλενα  έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαρτίου του 2008, δύο μήνες μετά τη διάγνωση της ασθένειάς της. Οι γιατροί ανέφεραν ότι η ηθοποιός κατάφερε να ζήσει αυτό το διάστημα χάρη στην επιμονή και τη θέλησή της. Όπως υποστήριξε η κόρη της Ίνκα, τη μέρα που η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή, το άλογό της έκανε σαν τρελό. Χλιμίντριζε δυνατά και χτυπούσε με τα πίσω πόδια του την πόρτα του στάβλου. Ο επιστάτης του κτήματος ανέφερε ότι πρώτη φορά έβλεπε το άλογο σε τέτοια κατάσταση. 

Ο Καλλίστρατος έσβησε μια εβδομάδα μετά την Έλενα.

Απόσπασμα απ' τη συνέντευξή της στον Σωτήρη Κακίση

Σ.Κ.: Οι "σταρ" όμως, όπως εσείς, αν όχι τώρα που αποποιείσθε μετά βδελυγμίας κι αυτόν τον... ρόλο, έχουν κι άλλα αγωνιώδη ερωτήματα να απαντήσουν. Όπως, πώς δεν θα γεράσουν ποτέ π.χ. Πώς θα μείνουν ίδιες οπτικά πάνω κι από αιώνα, αν γίνεται, την ψυχή τους μέχρι και στον ίδιο τον διάβολο πουλώντας...

Ε.Ν.: Πάλι σας τα χάλασα, ε; Εγώ και εικόνα, δόξα τω Θεώ, άλλαξα και το επονομαζόμενο "εθνικό μαλλί" το 'κοψα. Δεν με αφορούν τα αισθητικά τερτίπια αυτής της μορφής. Ούτε πιστεύω πως όσοι μ' αγάπησαν στη ζωή μου, όσοι άντρες, αν θέλετε, βρέθηκαν ως τώρα μαζί μου, μ' αγάπησαν ή με θαύμασαν για τα μαύρα μου τα... μαλλιά και μόνο.

Σ.Κ.: Βέβαια, όσον αφορά το μαλλί το μυθικό, εγώ φαντάζομαι πως κάποιος πονηρός κομμωτής ίσως το φύλαξε, για να βγάλει σε κάποια δημοπρασία κάποτε!

Ε.Ν.: Κι εδώ φρόντισα, δυστυχώς, πριν από σας για... σας: τα πέταξα εγώ η ίδια και ησύχασα κι απ' αυτή τη διάσταση του θέματος. Καμία δημοπρασία δεν προβλέπεται. Κι εγώ, που δεν είμαι εκατό χρόνων ακόμα, που δεν με πολυβλέπω να τα φτάνω, μια και είμαι από εκείνους που τρώγονται συνέχεια με τα ρούχα τους, είμαι σαράντα οκτώ ετών σήμερα, κι ευτυχής με όλες τις ρυτίδες που έχω πια. Ας μην έχω τη φρεσκάδα των είκοσι ετών, της εικόνας μου στο σινεμά και στη ζωή μια φορά κι έναν καιρό. Δεν μπορώ να διεκδικώ από τη φύση, θέση δίπλα στην κόρη μου, που είναι είκοσι δύο. Δεν το 'χω αυτό το δικαίωμα. Θα τιμωρηθώ αν το κάνω.

Σ.Κ.: Κι εμάς, το κοινό σας, που μας λείπουνε τα μάτια σας;

Ε.Ν.: Υπάρχουν πια κι ωραιότερα μάτια από τα δικά μου στην τηλεόραση και στα έργα. Να τα βλέπετε, να με θυμόσαστε!