Κυριακή 14 Απριλίου 2019

Στην Θεσσαλονίκη (ηλιόλουστα και χαλλλαρά)…


Πήγαμε οδικώς και επιστρέψαμε “ιπτάμενοι”. Η “απογείωση” πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 11/4, στην αίθουσα (το λες και Κοσμοδρόμιο) του Συλλόγου Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και Βορείου Ελλάδας. Η παρουσίαση του βιβλίου μου, είχε -εδώ και καιρό οργανωθεί- απ’ την καλή φίλη Ρένα. Για όσους δεν την ξέρουν (πράγμα απίθανο μεταξύ μας), η Ρένα είναι η προσωποποίηση της γυναίκας-ορχήστρας. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποια δημιουργία, που να διαφεύγει απ’ το πεδίο δράσης της. Μεταξύ των πολλών καθηκόντων και δραστηριοτήτων της λοιπόν, η Ρένα οργάνωσε ήσυχα και αθόρυβα αυτή τη βραδιά.

Ο ορισμός της φιλοξενίας και της καλής παρέας. Ευχαριστώ απ' την καρδιά μου όλους τους φίλους που με τίμησαν με την παρουσία τους και γέμισαν την καλαίσθητη αίθουσα. Τον γλυκύτατο Πρόεδρο του Συλλόγου Περικλή Μπαλάφα, τον Πάρη Βορεόπουλο, την Λαμπρινή Κοτσίδου, τον Νίκο Μπουκουβάλα, τον Πρέδρο της Εταιρείας Συγγραφέων Β. Ελλάδας κ. Αλέκο Δαφνομήλη που βρέθηκε κοντά μας και όλους τους φίλους και τα μέλη του συλλόγου. Την Ρένα Χριστοδούλου, την Αντωνία, την Ελένη και την Χρύσα για την πολύτιμη βοήθειά τους με τα διεκπεραιωτικά, την Σοφία Μπαξεβανίδου & την Μαρία Ρίζου (επιτέλους ανταμώσαμε κι από κοντά) κι όλα τα "καρντάσια" εκ Θεσσαλονίκης... 


Αν μπορούσα να το χωρέσω σε μια φράση, αυτό που ζήσαμε εκεί πάνω, αυτή θα ήταν: «Τι να σε λέω τώρα;»


Υ.Γ. Χαλλαρά αύριο, θα έχουμε και βίντεο της βραδιάς, στο γιουτιούμπι…



Σάββατο 6 Απριλίου 2019

Ευ θνήσκειν [Παίζοντας με τις λέξεις #19]


−Να᾽ρθεις να με ζητήσεις απ’ τον μπαμπά. Τι θα λένε στη γειτονιά που μ’ έχεις ακόμα αστεφάνωτη; Να βάλεις το καλό σου κουστούμι και να᾽ρθεις, Αργύρη μου… να παντρευτούμε με το καλό  και να φύγουμε αμέσως για το ταξίδι μας στη Βενετία… αύριο πρωί να᾽ρθεις σπίτι μου…

«Δεν έχει επιστροφή κύριε Αργύρη. Μονάχα αυτή η προσμονή που έχει επινοήσει, την κρατάει στη ζωή. Ό,τι σας φωτίσει ο Θεός από δω και πέρα. Υπομονή και φροντίστε να παίρνει την αγωγή της για να μην υποτροπιάσει».

−Το γαμπριάτικο κουστούμι; Έλα Παναγία μου! Χάζεψες κι εσύ, ρε πατέρα, τώρα; Στην αποθήκη θα ᾽ναι, τράβα βρες το. Ευκαιρία να κάνεις κι ένα ξεκαθάρισμα εκεί μέσα, κι ό,τι βρεις, χάρισμά σου. Ρε, τι πάθαμε με τα γερόντια!... Να ᾽χω τόσα βάσανα, κι αυτοί στην κοσμάρα τους!...
~ // ~

−Άργησες Αργύρη.
−Το χάπι σου Ευανθία… Δώδεκα πήγε…. Πιες το να πάμε στην εκκλησία.
−Τι όμορφος γαμπρός που είσαι! Αχ, κι αυτή η μοδίστρα δεν φάνηκε ακόμα να φέρει το νυφικό. Να ᾽ρθεις πάλι αύριο Αργύρη μου.  Δεν προλαβαίνουμε να στεφανωθούμε απόψε. Έχω να ετοιμάσω και τις βαλίτσες για το ταξίδι… Τι καιρό κάνει άραγε εκεί πέρα;
−Ξεκουράσου Ευανθίτσα μου. Θα φροντίσω εγώ τις βαλίτσες. Να, κοίτα, σου έφερα και φωτογραφίες απ’ τη Βενετία. Μ’ αυτό το βαπορέτο θα διασχίσουμε το μεγάλο κανάλι…
−Αύριο Αργύρη μου. Να φορέσεις το γαμπριάτικό σου και να ᾽ρθεις να με ζητήσεις. Ο μπαμπάς περιμένει…

Συγύρισε σχολαστικά το κομοδίνο της, όσο εκείνη παραδιδόταν σ’ έναν βαθύ ύπνο. Πάνω στα διαφημιστικά φυλλάδια με τις ρομαντικές εξορμήσεις στα βενετσιάνικα κανάλια, τακτοποίησε τα υγρά χαρτομάντηλα και το παλιό κουρδιστό ρολόι. Απ’ την προβλήτα μιας λαγκούνας πετάχτηκαν στάλες νερού, πάνω στην καρτέλα με τα χάπια. Το ποτήρι της λικνιζόταν με χάρη μπροστά στο παλάτι των Δόγηδων. Ο ψηλόλιγνος γονδολιέρης με το λευκό ψαθάκι, χαμογελούσε στο γυάλινο πυθμένα της κανάτας. Το πιεσόμετρο σκαρφάλωσε στη Γέφυρα των Στεναγμών, κι ο Αργύρης νόμισε προς στιγμή, πως διασχίζει μαζί με τους φυλακισμένους, το ύστατο μονοπάτι της ζωής∙ απ’ το δουκικό ανάκτορο, στην κόλαση των βασανιστηρίων και την εκτέλεση, εκεί που τους έστελνε η ανελέητη εξουσία των ιεροεξεταστών.

Πριν φύγει από κοντά της, ακούμπησε το ξύλινο εικόνισμα της Παναγίας πάνω στις αλαβάστρινες καμάρες του Αγίου Μάρκου∙ η άφεση των αμαρτιών θα ερχόταν με τα ορμητικά νερά της παλίρροιας, που ολοένα ένιωθε να πλησιάζουν απειλητικά.
Τακτοποίησε το κουστούμι του στην κρεμάστρα. Αύριο πάλι…
~ // ~
Κάθε πρωί ο Αργύρης φορούσε το γαμπριάτικο κουστούμι του, έσερνε τα βήματά του ως το κρεββάτι της και ζητούσε το χέρι της. Τα μοναχικά του βράδια τα ζέσταιναν οι μνήμες και οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες του γάμου τους. Το ταξίδι που δεν πήγαν ποτέ, ναυάγησε στην επιφάνεια του κομοδίνου της.

Και κάθε μέρα η Ευανθία ξαναγεννιόταν απ’ τις στάχτες της. Λες και περίμενε υπομονετικά τους δύο Μαυριτανούς να χτυπήσουν την καμπάνα του Αγίου Μάρκου για να φύγει παρέα με τον σύντροφό της∙ καβάλα στο φτερωτό λιοντάρι, πέρασαν ένα βράδυ την αψιδωτή έξοδο προς τ’ αστέρια. 
* * * * * * * *
Σημείωση: η φωτογραφία είναι απ’ τη γαλλική ταινία “Amour” παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Μίχαελ Χάνεκε με τους Ζαν Λουί ΤρεντινιάνΕμανουέλ Ριβά και Ιζαμπέλ Υπέρ.

Το ανεκπλήρωτο ταξίδι στην Βενετία, έγινε μέσα απ’ το 19ο παιχνίδι λέξεων που οργανώνει και φιλοξενεί η Μαρία, στο Χάρτινο Καραβάκι της.
Αφιερωμένο σ’ όλους τους απόμαχους της ζωής που έμειναν μαζί, 
ως το τέλος του “ταξιδιού” τους.
Ευχαριστώ θερμά, όλους όσους δίνουν το παρόν στο παιχνίδι μας και την Μαρία που το στηρίζει με συνέπεια και πολλή δουλειά. 
* * * * * * * *
Λίγα λόγια για το "Παίζοντας με τις λέξεις"
Η καταπληκτική ιδέα της Φλώρας του TEXNIS STORIES ήταν το σύνθημα για να γράφουμε και να διαβάζουμε ιστορίες και ποιήματα, επί χρόνια.
Κάθε μήνα, η Φλώρα πιστή στο ραντεβού με λέξεις που ανανεώνονταν, μας καλούσε να δημιουργήσουμε. Και το κάναμε.
Με αφορμή το παιχνίδι, γράφτηκαν εξαιρετικές ιστορίες και υπέροχα ποιήματα, ξεκαρδιστικά ευθυμογραφήματα, αγαπημένα παραμύθια, αλλά και πόσα άλλα!
Προσωπικά, οφείλω ένα μεγάλο “Ευχαριστώ” στην Φλώρα για το παιχνίδι που εμπνεύστηκε, για τη σκληρή δουλειά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και για μια πολύτιμη συλλογή απ’ τα χειροποίητα κοσμήματά της που στολίζουν τις μνήμες, τα συρτάρια και την καρδιά μου.

Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

To φόβο του φιλιού τους να ᾽χετε! [φωτοσυγγραφική σκυτάλη #3]


«Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου το πιο ζεστό φιλί
και όρμα
επάνω σε κάθε καταστολή
σε κάθε τοίχο σαν καρφί πέρνα απ’ την άλλη
μια τεράστια αγκαλιά γίνε αντίστασης.
Ο έρωτας είναι η εξέγερση»

(Απόσπασμα απ’ το ποίημα του Δημήτρη Καφετζή «Εξεγέρσου!», δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Περιοδικό Κατιούσα 01.12.2018)

«Θα σας θάψουμε ρε κωλόπαιδα, σαν τους παππούδες σας στον εμφύλιο», βρυχήθηκε ένας κρανοφόρος απ’ τη διμοιρία. Οι φυσούνες των αστυνομικών ξερνούσαν διαρκώς γερές δόσεις ληγμένων δακρυγόνων. Ο εμβληματικός αγωνιστής της εθνικής αντίστασης Μανώλης Γλέζος βρέθηκε για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων και δεν δίστασε να ορθώσει τη φωνή του μπροστά σ’ έναν πάνοπλο διμοιρίτη. «Ντροπή σας!» φώναξε με όση δύναμη είχε απομείνει στα κουρασμένα του πλεμόνια. Η απάντηση ήρθε μ’ ένα βίαιο σπρώξιμο κι έναν άνανδρο ψεκασμό χημικών, κατευθείαν στο πρόσωπό του.

Λίγα στενά πιο κάτω, οι προστατευτικές ασπίδες παρατάχτηκαν η μία πλάι στην άλλη, σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τείχος από πλεξιγκλάς. Απανωτές χειροβομβίδες κρότου λάμψης έσκιζαν τον αττικό ουρανό, σκορπίζοντας τον πανικό. Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έπεσε σφαδάζοντας στο οδόστρωμα. Λίγο πριν, προσπαθούσε να αποτυπώσει με το φωτογραφικό του φακό τη βάρβαρη συμπεριφορά των αστυνομικών, καθώς και τους κουκουλοφόρους που ετοιμάζονταν για επίθεση με καδρόνια, κρυμμένοι πίσω από τα ΜΑΤ, στο υπουργείο Οικονομικών. Αν και έδειξε εγκαίρως τη δημοσιογραφική του ταυτότητα στους επικεφαλής αστυνομικούς, η απάντηση ήταν η κατά μέτωπο επίθεση με χειροβομβίδα κρότου που του στέρησε την ακοή κι απ’ τα δυο του αυτιά και ένα άγριο ξυλοκόπημα από μέλη της αστυνομικής ομάδας ΔΕΛΤΑ, ενόσω προσπαθούσε να πάει πεζός σε κάποιο νοσοκομείο για πρώτες βοήθειες.

Στο μετρό του Συντάγματος έριχναν διαρκώς μεγάλες ποσότητες χημικών∙ αλλόφρονες πολίτες ξεχυνόντουσαν απ’ τις υπόγειες στοές προσπαθώντας ν’ ανασάνουν και να προφυλάξουν τα μάτια τους. Στην έξοδο τούς περίμεναν τα γκλομπς και οι βρισιές των αστυνομικών. Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Άνθρωποι να καίγονται απ’ τις φλόγες, να ποδοπατούν ο ένας τον άλλο και να κουτρουβαλούν στις σκάλες. 

Στην πολύπαθη πλατεία που θύμιζε πλέον πεδίο μάχης, είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο ιατρείο για τους τραυματισμένους διαδηλωτές, με εθελοντές γιατρούς και νοσηλευτές. Οι ομάδες καταστολής επιτέθηκαν οργανωμένα με δακρυγόνα και ξύλο. Οι γιατροί ούρλιαζαν με απόγνωση: «Ντροπή, εδώ είναι ιατρείο! Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα κι εκεί, υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες!» Οι διαμαρτυρίες των γιατρών δεν σταμάτησαν το αφιονισμένο γιουρούσι των ένστολων. Οι γιατροί αναγκάστηκαν να μεταφέρουν το ιατρείο στο μετρό, αλλά κι εκεί τους περίμεναν οι απανωτές ρίψεις χημικών.
~ // ~
Το ραντεβού τους ήταν κι απόψε στα λουλουδάδικα, μπροστά απ’ τα στημένα κιγκλιδώματα των αστυνομικών. Εν μέσω της λαοθάλασσας και των στριγκών ήχων απ’ τα δακρυγόνα, τις ιαχές και τις κατσαρόλες που κράδαιναν ρυθμικά οι διαδηλωτές, αγκαλιάστηκαν τρυφερά μπροστά απ’ τις ασπίδες και ύψωσαν το πιο εκκωφαντικό σύνθημα. Ένα γαληνεμένο φιλί, τρυφερό και αγαπησιάρικο, σχεδόν υπερκόσμιο, που αφόπλισε διαμιάς τους φαλαγγίτες, τους αγνόησε περιφρονητικά και τους έφτυσε κατάμουτρα. Τη φωτογραφία τους απαθανάτισαν οι δημοσιογράφοι εκείνη τη βραδιά κι έγιναν το σύγχρονο σύμβολο αντίστασης σε μια ρημαγμένη κοινωνία που αναζητούσε πεισματικά δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Δυο νέα παιδιά, απ’ αυτά που, άλλοτε τα χλευάζουμε για την παθητική τους στάση κι άλλοτε τα αποθεώνουμε και τα κάνουμε ήρωες, έγραψαν την επικεφαλίδα της ιστορίας. «Φιλιά στα μούτρα σας!» Με την αγάπη μας απαντάμε στα ρόπαλα και στις κλωτσιές σας. Όπως ξεκίνησαν θαρραλέα  οι πρώτοι διαδηλωτές στην Πορτογαλία, για να ρίξουν τη χούντα στη χώρα τους το ’74, με την θρυλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων.

Φρύαξαν οι σιδερένιοι φρουροί της “τάξης” στη θέα των αγκαλιασμένων παιδιών. Η αντίδρασή τους ήταν το ίδιο γελοία, με αυτή των συναδέλφων τους, όταν παραμονές της χούντας [τον Απρίλιο του ’67], διέκοψαν έντρομοι τη συναυλία των Rolling Stones στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ο Μικ Τζάγκερ είχε την ατυχή έμπνευση να πετάξει στο κοινό κόκκινα γαρύφαλλα. Η κίνηση αυτή, είχε θεωρηθεί απ’ την αστυνομία ως προκλητική επίδειξη υποστήριξης του κομμουνισμού [ούτε κατά διάνοια] κι έτσι κατέβασαν το ρεύμα και ξαπόστειλαν κακήν κακώς το συγκρότημα και τους θεατές. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οι αμήχανοι αστυνομικοί επιστράτευσαν όλα τα μέσα καταστολής που διέθεταν∙ αύρες με κανόνι για εκτόξευση νερού, καταιγιστικές ριπές δακρυγόνων, ουρλιαχτά και επιδεικτικά χτυπήματα των γκλομπς στις ασπίδες τους. Ωστόσο, το ζευγάρι συνέχισε απτόητο το ατάραχο ταξίδι του στη φωτερή ατραπό της αγάπης. Πίσω τους, ηττημένοι και σιωπηλοί, οι θωρακισμένοι “φύλακες” της τάξης (και της τράπεζας).  Ίσως κάποιος απ’ τους κρανοφόρους να μελαγχόλησε στη διαπίστωση, πως είχε αντίκρυ του τον εαυτό του, τα προδομένα του όνειρα και τη ζωή που φοβήθηκε να διεκδικήσει.

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι της Γεωργίας Παναγοπούλου [Eurokinissi] και τραβήχτηκε στις μαζικές διαδηλώσεις της Αθήνας, την περίοδο 2010-12, ενάντια στα μνημόνια.

  • -      Συμμετοχή στο δρώμενο «Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3» που οργανώνει και συντονίζει η MaryPertax στη ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.
  • -      Ευχαριστίες θερμές στην Μαίρη μας που μας έδωσε την αφορμή για ένα συλλογικό “τρέξιμο”, καθώς και  στον καλό φίλο Γιάννη για την επιλογή της φωτογραφίας αυτής.
  • -      Παραδίδω τη σκυτάλη μου στην Αριστέα, με μια φωτογραφία του Θάνου Τσάκαλου και προτεινόμενη λέξη το: «όνειρο» (ή τα "όνειρα" αν έχει πολλά...)


Τρίτη 19 Μαρτίου 2019

Μαύρες ψυχές σε λευκή συσκευασία


«H πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε
Kατά την ερμηνεία που της δίνουμε
Kάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια» 
Ανδρέας Εμπειρίκος
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Τον Οκτώβριο του 2000, ο Τζίμης Πανούσης καταδικάζεται για την αφίσα της παράστασης “Της πατρίδας μου η σημαία”, υπό τους μύδρους και τους αλαλαγμούς  της γραφικότατης κυρίας Ελένης Λουκά.
Λίγα χρόνια μετά, στην κηδεία του Τζίμη, η κυρία Λουκά επιδίδεται σε μια παραληρηματική ρεπετισιόν, με κατάρες στον νεκρό: O Πανούσης ήταν ένα αναρχοκομμούνι που δεν σεβάστηκε τον Θεό και θα καίγεται τώρα στην κόλαση”. 
Τάδε έφη κυρία Ελένη, η χριστιανοταλιμπάν με τις εικόνες και τους μεγαλόσταυρους. Γραφική μεν, αποδεκτή όμως από πολλούς ομοϊδεάτες της που, στο όνομα της θρησκείας (ο Θεός να την κάνει), προσβάλλουν την αισθητική και τις αξίες που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.



* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ ** ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
1956 – 2019: μετά από 63 συναπτά έτη, οι εμμονές μας καλά κρατούν. Το συλλογικό φοβικό κλίμα συντηρείται περίφημα απ' τις θρησκευτικές & πολιτικές κάστες. Ο Ταρτουφισμός στις μεγάλες δόξες του! Οι απόγονοι της "Αδελφότητας της Υπεραγίας Κοινωνίας" που απαιτούσαν απ' τον βασιλιά  να ριχτεί στην πυρά ο Μολιέρος για τις ανατρεπτικές  κωμωδίες του, συνεχίζουν να βρίσκουν εκφραστές σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι είναι εξελιγμένη και προοδευτική. Τρεις αιώνες μετά...


Έφθασε λοιπόν και στην Ελλάδα ο έξαλλος αυτός χορός, πού προκάλεσε φρενίτιδα υστερισμού στην Αμερική, στην Αγγλία και τη Γαλλία και χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος για την δημοσία τάξη, αφού οι χορευταί, μέσα στον παροξυσμό του τρελού ρυθμού του, εκτρέπονται στις πιο απίθανες αταξίες… Στο μεταξύ στην Αθήνα, προ του επικειμένου κινδύνου της διαδόσεως του έξαλλου χορού και στον τόπο μας, ιδρύθηκε από μερικούς σπουδαστές μας ένας σύλλογος «κατά τής εξαπλώσεως του ροκ εντ ρολ…». Ας βάλει ο Θεός το χέρι του για να μην έχουμε και συγκρούσεις μεταξύ «ροκεντρολικών» και «αντιροκεντρολικών»… Περιοδικό Θησαυρός, 1956

και στην πιο σύγχρονη έκδοση:
«Ήταν απολύτως σωστή και επιβεβλημένη η ματαίωση της συναυλίας του μουσικού συγκροτήματος με την ονομασία "Σάπιος Χριστός" γιατί η πραγματοποίησή της θα προσέβαλε βάναυσα την πίστη όλων των χριστιανών της πόλης. Σε καμία δε περίπτωση η άποψή μας αυτή δεν θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως θρησκευτική μισαλλοδοξία ή ακροδεξιά απόκλιση. Θα ήταν ίδια η θέση μας και για κάθε εκδήλωση που θα έβαζε με ανάλογο τρόπο απέναντί της οποιαδήποτε θρησκεία». Ανδρέας Μαζαράκης Πρόεδρος της ΝΟΔΕ ΝΔ Αχαΐας
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ ** ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Την επόμενη φορά που θα σοκαριστούμε απ’ την “πολύνεκρη αιματηρή επίθεση” που έγινε σε κάποια γωνιά του πλανήτη, ή και στη γειτονιά μας (στα Βίλια για παράδειγμα), ας θυμηθούμε πόσες φορές έχουμε ανεχτεί ή συναινέσει σε σχόλια του τύπου:
«Μας πρήξατε τα α@@@α με τον Ζακ και από τι πέθανε»
«Καλά τους τα είπε ο Αμβρόσιος»
«Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»
«Να ξεκουμπιστούν τα προσφυγόπουλα απ’ το σχολείο μας. Είναι αμβολίαστα (*)»
σημ: η λέξη μεταφέρεται όπως ακριβώς ειπώθηκε από ωρυόμενη μητέρα στα κάγκελα σχολείου, άνευ σχολίων. 
Για τις φεμινίστριες που διακατέχονται από φίλαθλο πνεύμα και αγωνιστική διάθεση, να θυμίσω το επικό:
«Οποιαδήποτε γυναίκα προκαλεί έναν άνδρα πρέπει να είναι και έτοιμη για την απάντηση!»
Βούλα Παπαχρήστου [για τα χαστούκια του Ηλία στην Λιάνα]
Κουίζ: Πόσες φορές έχετε ακούσει τη φράση “Μωρέ καλά της έκανε της κ@@@ς! Και λίγα της έδωσε! 
«Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτό που κάνουμε αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνουμε» (Μολιέρος)