Πακέτο ευχών "All inclusive"

Μήτσος Μαινόμενος

"Mήτσο μου ήρθε κούριερ και μούφερε πακέτο

έχει και αφιέρωση σε τούτο το μπιλιέτο!"

"Σούλα να μάθω απαιτώ, ποιος είν’ ο αποστολέας;"

"Τι θα μπορούσε να’τανε;
Το έπαθλο που κέρδισα στο μπλογκ της Αριστέας!"...(*)

Αριστέα μου,

Δεν έχω λόγια για να σου εκφράσω τι νιώθω σήμερα που παρέλαβα το πακέτο σου! Μόνο κάτι στίχους εύκαιρους, για να αποφορτιστώ απ’ τη συγκίνηση.

Δεν υπόσχομαι πως θα την ανάψω αυτή τη λαμπάδα. Είναι ένα έργο τέχνης.
Μαζί με το ξύλινο λαμπαδόκουτο, θα είναι απ' τα αγαπημένα μου προσωπικά αντικείμενα. Τέλειο φινίρισμα, καλοδουλεμένο και με υπέροχα σχήματα και χρώματα. Μυρίζει ακόμα Αριστέα...

Για όσους δεν κατάλαβαν, σήμερα παρέλαβα το δώρο μου απ' την Αριστέα, για τη διάκριση της "Σούλας" στο 3ο Συμπόσιο Ποίησης.
Αν μπορούσα να βάλω σε τάξη τον ενθουσιασμό μου, θα έγραφα περισσότερα. Δεν γίνεται όμως. Μια διαπίστωση μόνο. 

Η Αριστέα μας...

Χώμα πιάνει

... και...

Άνοιξη γίνεται!

Ολόψυχα σ' ευχαριστώ!

(*) Όποιος επιθυμεί να συνεχίσει τη στιχομυθία, είναι ευπρόσδεκτος!

Σούλα Mαινόμενη

(πρόλογος)

Ο Μάρτης φέρνει τρόικα κι ο Απρίλης καρδιοχτύπι

φουσκοδεντριές η άνοιξη κι ο Μάης χαρμολύπη
κι ο Μήτσος για πλεόνασμα μου είπε αποβραδίς
“Πρωτογενές;” τον ρώτησα,
μα δεν αναφερότανε στου Σαμαρά τις δις.

(επεισόδιο)
Το μόνο σου πλεόνασμα υπάρχει στα ψωμάκια
αγκομαχούν τα φερμουάρ και τρίζουν τα κουμπάκια!
Βαστάτε Τούρκοι τ΄ άρματα κι η Σούλα ξεσπαθώνει:
“Σε ένα μήνα θα με δεις, με medium παντελόνι”!

(xορικό)
Άμα θα βγει πρωτογενές κι αυξήσεις θα δοθούνε
και στην οκτάβα του Άδωνη, αηδόνια θ’ ακουστούνε
κι άμα φανούν κεφάλαια και γίνουν επενδύσεις
και οι φτωχοί ανασάνουνε
τότε μονάχα Σούλα μου εσύ θ’ αδυνατίσεις!

(Σούλας ωδή)
Κατάρα στα κοκκινιστά, στις μπεσαμέλ, στις σάλτσες
Ω!... μα τον Δία θα κοπούν για πάντα οι μπουγάτσες!
Πιλάτες και κοιλιακούς, ποδήλατο και ζούμπα
νερόβραστα απ’ αύριο,
και μη τολμήσεις να μου πεις: “Έλα για μια τουλούμπα”!

(στάσιμον)
Αρχίζει η αναγέννηση κι η Σούλα θα ανθίσει
αδύνατη κι ευθυτενής να γίνει θα μοχθήσει
κι ο Μήτσος κατατρόμαξε γιατί θα πέσει πείνα
“Τσουκάλι δεν θα βάζουμε;”
“Έτσ’ είναι Μήτσο μου αυτά, εγώ στο γυμναστήριο κι εσύ σε μια καντίνα”!

(έξοδος)
Σούλα το παρανόησες, δεν είναι εδώ το Σούλι
δεν θέλω να θυσιαστείς για να γενείς μανούλι.
Αν είναι να πεινάσουμε και να μου τρέχουν σάλια...
“Να μείνω με πλεόνασμα;”
Ο Μήτσος καλοσκέφτηκε κι απάντησε νηφάλια:
“Καλύτερα μιας ώρας ψωμάκια κι αγκαλιές, παρά να ζούμε χώρια - νερόβραστοι εραστές”!

 

Η Σούλα συμμετείχε και βραβεύτηκε στο 3ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η αγαπημένη μας Αριστέα στο μπλογκ της "Η ζωή είναι ωραία". Δίνοντάς μας το σύνθημα με δύο υπέροχες λέξεις, Άνοιξη και Αναγέννηση, μας προέτρεψε να τρέξουμε με τη φαντασία μας στα προσωπικά μας μονοπάτια και να δημιουργήσουμε στίχους. Συμμετείχαν 24 ποιήματα (όσα και τα γράμματα στο αλφαβητάρι μας). Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη σας και τα υπέροχα σχόλιά σας! Αριστέα... ΣΛ !

Σημείωση: Το ποίημα είναι αφιερωμένο ολόψυχα σ' όλες τις "Σούλες" που αγαπούν τον εαυτό τους και γυρίζουν προκλητικά την πλάτη στα στερεότυπα της τέλειας γυναίκας. Που δεν θα ξεκινήσουν αυτό το μήνα -ειδικά- εντατική γυμναστική, δεν θα προμηθευτούν ανόητα κατασκευάσματα που υπόσχονται θεαματικό αδυνάτισμα σ' ένα μήνα και δεν θα ζοριστούν να χωρέσουν στο "μέγεθος" που κάποιοι άλλοι όρισαν ως κοινά αποδεκτό. 

Πηγή φωτογραφίας

Ιστορίες του καφενέ - "What is baklavas?"

Η αίθουσα ομιλιών του κεντρικού ξενοδοχείου, είναι ήδη γεμάτη. Έχουν πλακώσει πελάτες, συνεργάτες και σύσσωμο το τμήμα πωλήσεων της εταιρείας. Ένας αχταρμάς από ντόπιους γιάπηδες, Γερμανούς μεγαλομάνατζερς και βόρειους παρατρεχάμενους. Μιλάνε σε ακατάληπτα αγγλικά, ο καθένας με την προφορά του. Βαβέλ, ώρα δέκα το πρωί, με θέα την Ακρόπολη και θέμα τη νέα σειρά προϊόντων της εταιρείας. Οθόνες αφής, τεχνολογία cloud, οχταπύρηνοι επεξεργαστές και εικονικές βιβλιοθήκες αποθήκευσης. Τoυς παρατηρώ για λίγο και προσπαθώ να μαντέψω τις διαθέσεις τους. Απογοητεύομαι γρήγορα.Οι μισοί χασμουριούνται κι οι άλλοι μισοί είναι στην καφετέρια. Σχολιάζουν το χθεσινό ματς, σκανάροντας με κλεφτές ματιές τις κοπέλες της υποδοχής. Η παρουσίαση αρχίζει και οι θαμώνες κινούνται δύσθυμα προς τις καρέκλες τους. “Good morning to everybody and thank you for being here today”…

Στη δέκατη περίπου διαφάνεια μας διακόπτει ο ήχος μιας αναγγελίας. Μια ανήσυχη φωνή απ’ τα μεγάφωνα, προειδοποιεί για απειλητικό τηλεφώνημα βόμβας. Ακολουθούν οδηγίες για την εκκένωση της αίθουσας και απομάκρυνση απ’ την περιοχή. Όση ώρα μάζευα το λάπτοπ μου και σιχτίριζα την τύχη μου, άκουγα την εκφωνήτρια να λέει: “Όταν ολοκληρωθεί ο έλεγχος της αστυνομίας και επιβεβαιωθεί ότι μπορείτε να επιστρέψετε με ασφάλεια στο χώρο, θα ειδοποιηθείτε απ’ τη γραμματεία”.

Βγαίνουμε στην πλατεία, κάτω απ’ τον αθηναϊκό ήλιο και το βόμβο της πόλης. Ανάμεσα στο πλήθος των περαστικών, φαντάζουμε σαν ένα γραφικό μπουλούκι από κουστουμαρισμένους κομπάρσους, με γυαλισμένα παπούτσια, αλλά λασπωμένα βλέμματα. Χρυσόψαρα έξω απ’ τα νερά τους. Που δεν αναπνέουν, παρά μόνο σε κλιματισμένες αίθουσες, με παχιές μοκέτες και τεχνητούς φωτισμούς. Έχουμε δυο ώρες –τουλάχιστον- κενές. Άδειες. Το απόλυτο τίποτα. Δίχως οθόνες, δίχως ακουστικά, δίχως νούμερα. Δίχως νόημα. Εμείς κι ο ήλιος.

Η ατζέντα της ημέρας δεν προέβλεπε αυτή την αναπάντεχη βόλτα. Αμαθείς και απαίδευτοι να λειτουργούμε δίχως πρωτόκολλο και χρονικά πλαίσια, βαδίζουμε προς το ιστορικό κέντρο. Κάποιοι το βρήκαν σαν αφορμή να το σκάσουν επιτήδεια και να γυρίσουν στο λαγούμι τους. Οι υπόλοιποι, αναλάβαμε να ξεναγήσουμε τους ξένους καλεσμένους μας στα στενά της Αθήνας. Στην αναπάντεχη περιπλάνησή μας στα σοκάκια της Πλάκας, το κέφι άρχισε να ζωντανεύει στην παρέα. Δεν αργήσαμε να βλέπουμε με καλό μάτι, την αναβολή της παρουσίασης.

Σ’ ένα απόμερο καφενεδάκι, οι ξένοι κοντοστέκονται. Βγάζουν τα κινητά και τραβάνε φωτογραφίες. Με φόντο τον ιερό βράχο, ξεπροβάλλει ένα παλιό παραδοσιακό μαγαζάκι, με πέτρινη πρόσοψη και ξύλινο διάκοσμο. Στο πλακόστρωτο πεζοδρόμιο, αραδιασμένα μια σειρά από σιδερένια τραπεζάκια, όλα βαμμένα μπλε, μ’ ένα λευκό σεμεδάκι και μια γλαστρούλα με βασιλικό στο κέντρο τους. Στο παλιό χαγιάτι πάνω απ’ το καφενείο, κυματίζει μια ελληνική σημαία. Κι ακριβώς από κάτω, στον παχύ ίσκιο μιας μουριάς με ασβεστωμένο κορμό και αστραφτερά φύλλα, μια παρέα νεαρών σερβίρονται αχνιστό καφέ σε μπακιρένια μπρίκια, μια κανάτα δροσερό νερό και μεγαλοπρεπείς μερίδες μπακλαβά. Ένας ηλικιωμένος κύριος με κάτασπρη ποδιά τυλιγμένη στη μέση του, ένα κλωνάρι βασιλικό στηριγμένο στ’ αυτί του και μια καρό πετσέτα κρεμασμένη στον ώμο του, τους αραδιάζει με θόρυβο τα πιατέλα με τα γλυκά. Οι μυρωδιές απ’ τα σορόπια φτάνουν ως τα ρουθούνια μας. Στα λαρύγγια των ξένων διαγράφονται μικροί κόμποι που ανεβοκατεβαίνουν ξέφρενα.

Δίχως δεύτερη σκέψη, παρατάνε πάνω στο πλακόστρωτο τις τσάντες με τα λάπτοπ και ενώνουν με άφατο ενθουσιασμό τραπεζάκια και καρέκλες. Σαν μικρά παιδιά που ξαφνικά ανακάλυψαν μια αλάνα και ξαμολιούνται για παιχνίδι. “Με το μαλακό παιδιά!” τους φωνάζει ο συμπαθητικός καφετζής. “Από πού ξεφυτρώσατε όλοι σας ξαφνικά;”. Αναλαμβάνω χρέη δραγουμάνου και του εξηγώ τι έχει προηγηθεί. Με ύφος στομφώδους παρουσιαστή, του λέω: “Είναι μεγαλοστελέχη της εταιρείας μας και θέλω να τους περιποιηθείτε, κύριε… πώς είπαμε σας λένε;”. “Μιχάλη με λένε και περιττή η υπόδειξη παιδί μου. Εδώ, όλοι εξυπηρετούνται με το παραπάνω. Βολευτείτε κι έρχομαι σε λίγο για παραγγελία”.

Κάποιοι εισχωρούμε με περιέργεια στα ενδότερα του μαγαζιού για να χαζέψουμε το διάκοσμο. Πέτρινοι τοίχοι, στολισμένοι με παλιές φωτογραφίες επωνύμων που ήταν θαμώνες του καφενείου, ασπρόμαυρο μωσαϊκό και μαρμάρινα τραπέζια με μαντεμένια πόδια από παλιές ραπτομηχανές. Στα ράφια μιας πατιναρισμένης σερβάντας, γυάλες με γλυκά κουταλιού, χειροποίητες μαρμελάδες και σερμπέτια. Δεν αργήσαμε να συγκεντρωθούμε όλοι πάνω απ’ τη βιτρίνα με τα γλυκά, σαν τις μέλισσες που μυρίστηκαν νέκταρ. Πάνω στις σχάρες, ήταν αραδιασμένα ταψιά με γαλακτομπούρεκα και μπακλαβάδες. Ο θηριώδης Ολλανδός που στεκόταν δίπλα μου, με ρώτησε τι γλυκό είναι αυτό, με τον αντίχειρά του κολλημένο στο τζάμι της βιτρίνας. “Τhis is baklavas”, του απαντάω.

O κυρ-Μιχάλης ήρθε κοντά, για να μας δώσει τα φώτα του στις απανωτές ερωτήσεις και στα επιφωνήματα θαυμασμού του Ολλανδού.
“What is baklavas?” ρωτάει ο Ολλανδός κι εγώ μεταφράζω στον κυρ-Μιχάλη.
“Τον μπακλαβά, πες του, πρώτα τον τρως κι ύστερα τον αναλύεις”.

Το επόμενο δίωρο κύλησε σα δροσερό νεράκι. Στη λιακάδα του πρωινού, με θέα την Ακρόπολη και με τις γεύσεις του γλυκού και του καφέ στη χόβολη να μεθάνε τους ουρανίσκους μας, χαλαρώσαμε, λύσαμε τις γραβάτες μας και αφεθήκαμε σε φιλικές κουβέντες. Μοιραστήκαμε τα προσωπικά μας, τις ανησυχίες μας και τους προβληματισμούς μας. Οι ξένοι ενθουσιάστηκαν με την εξυπηρέτηση του κυρ-Μιχάλη, που πηγαινοερχόταν ασταμάτητα για να μας περιποιηθεί. Κάθε τόσο ρώταγε “Όλα καλά παιδιά; Να κεράσω μια λεμονάδα σπιτικιά, να πάνε κάτω τα σορόπια;”

Το καφενείο είχε ήδη γεμίσει από τουρίστες και παρέες περαστικών, αλλά εκείνος επέστρεφε σαν πιστό σκυλί. Καθάριζε τα τασάκια, έφερνε κανάτες με δροσερό νερό, μας έκανε χωρατά κι έκλεινε διαρκώς το μάτι στον Ολλανδό.

“Να ετοιμάσω ουζάκια παιδιά; Έχω και καλό μεζέ σήμερα. Γαύρο μαρινάτο, λαδοτύρι σαγανάκι και λιαστή ντομάτα”. Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του κι ο Ολλανδός σηκώθηκε ενθουσιασμένος, αλαλάζοντας “Ouzo!... Yes my friend! I love Ouzo!...”. Ήμουν αχρείαστος πλέον στη μεταξύ τους επικοινωνία. Μιλάγανε ήδη μια κοινή γλώσσα οι δυο τους.

Ο κυρ-Μιχάλης άδειασε τα τραπέζια μας και κατευθύνθηκε στο μαγαζί για να ετοιμάσει την παραγγελία μας. Την ώρα που έφερνε τα πρώτα κατοσταράκια με τα σωληνωτά ποτήρια, χτύπησε το τηλέφωνο. “Απ’ τη ρεσεψιόν σας τηλεφωνώ. Μπορείτε να επιστρέψετε αμέσως. Η έρευνα ολοκληρώθηκε και αποδείχτηκε φάρσα. Λυπούμεθα για την ταλαιπωρία. Δυστυχώς θα πρέπει να ολοκληρώσετε στo επόμενo δίωρο, γιατί η αίθουσα είναι κλεισμένη για την επόμενη εκδήλωση. Εάν επιθυμείτε, λόγω της προχωρημένης ώρας, μπορούμε να σας σερβίρουμε γλυκόξινα φίνγκερ φουντ με ελαφρύ κοκτέϊλ. Θα υπάρξει βέβαια μια μικρή οικονομική επιβάρυνση…”.

Ενημέρωσα τους ξένους για το τηλεφώνημα κι όλοι πέσανε σε μαύρες πλερέζες. Ο Ολλανδός ωρυόταν δίπλα μου “Oh shit…”. Ο κυρ-Μιχάλης ψυχανεμίστηκε τι είχε συμβεί κι άνοιξε σα φτερούγες τα χέρια του για να μας κάνει όλους μια αγκαλιά. “Μη σκάτε ρε παιδιά!... Αμέτε στη δουλειά σας κι άμα αποκάμετε, ελάτε πάλι. Δε κουνάει ο καφενές. Θα σας φυλάξω και τους μεζέδες και θα κεράσω και γιαουρτάκι με γλυκό κυδώνι… Ψες βράδυ το μαστόρεψε η Μαριώ μας”.

Σηκωθήκαμε απ’ τις καρέκλες σα δαρμένα σκυλιά. Ο Ολλανδός μου έκανε νόημα. Μου ζήτησε να πω στον κυρ-Μιχάλη να μας περιμένει και πως τον ευχαριστεί πολύ για τη φιλοξενία και την περιποίηση. Του τα μετέφερα αυτολεξεί κι ετοιμαζόμουν να τον πληρώσω και να τον αποχαιρετίσω.

“Χρωστώ κάτι στον Ολλανδό σου. Μιαν απόκριση γι αυτό που με ρώτησε νωρίτερα”.
“Τι σημαίνει μπακλαβάς, εννοείς;”
“Ναι… πες του πως ο μπακλαβάς είναι σαν τη ζωή. Πρέπει να κρατάει την παράδοση, να έχει καλή γέμιση, να τραγανίζει άμα τον δαγκώνεις και να μοσχομυρίζει αγνά υλικά”…

Οι αυτοτελείς ιστορίες του καφενέ, σερβίρονται χάρη στην Αριστέα που έχει αναλάβει το στήσιμο και το συντονισμό. Συμμετέχουν τα εξής ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, που φιλοξενήθηκε από την Αριστέα
Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/
Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/
Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/
Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/
Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

2 + 2 = 5

Η μικρού μήκους ταινία του ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη, Babak Anvari, διερευνά την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της;
Η ταινία «Δύο και Δύο» (“Two and Two”) προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012.

Πηγή: http://www.ksm.gr/2-2-5/