Να πας ν’ αγαπηθείς ντάρλινγκ!...

Θα μπορούσε να είναι ο επίλογος σ’ ένα αστυνομικό διήγημα. «Στο βαγόνι ενός τραίνου, όλοι οι επιβάτες είχαν ενοχική συμπεριφορά και διέπραξαν, από κοινού, ένα έγκλημα». Κι αν στο θρυλικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι “Όριεντ Εξπρές” υπήρχε ο γρίφος του πώς συνδέονται οι -φαινομενικά ετερόκλητοι- χαρακτήρες μέσα στο τραίνο, στην περίπτωσή μας ήταν ολοφάνερο πως ο κοινός κώδικας συμπεριφοράς τους ήταν το μένος και η επιθετικότητα απέναντι σε μια γυναίκα που βαστούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Για την ακρίβεια, μια γυναίκα που φορούσε μαντήλα, που έπιασε ένα κάθισμα μέσα στο βαγόνι και που το μωρό της κλαψούριζε ανήσυχο απ’ τα εχθρικά βλέμματα των επιβατών. Το κλαψούρισμα γινόταν ολοένα και πιο έντονο, για να καταλήξει σε γοερό κλάμα με αναφιλητά. Η υπεροχή της λογικής παραχώρησε πρόθυμα τη θέση της στην παρόρμηση και κάπως έτσι ξεκίνησε το ομαδικό “έγκλημα”.


Τα πρώτα χτυπήματα ήταν ήπια. Κάποια ειρωνικά σχόλια, δια γυναικείου μάλιστα στόματος (Tι έχει το μωρό σου και κλαίει; Νηστικό το άφησες;) Ακολούθησε ο βαρύς οπλισμός του βαγονιού. Κραυγές και υστερισμοί και σπρωξίματα να σηκωθεί απ’ το κάθισμα (Ήρθες στο τραίνο μας και θες να κάτσεις κιόλας, παλιοκα@@@λα). Ακόμα κι αυτοί που παρέμεναν σαν ουδέτεροι παρατηρητές, από απάθεια ή από φόβο για την μαινόμενη αγέλη, γύρισαν το κεφάλι τους απ’ την άλλη μεριά και χάζευαν τις οθόνες του κινητού τους. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην επόμενη στάση, με τη γυναίκα να αποχωρεί τρομοκρατημένη και το μωρό να κλαίει με λυγμούς στον ώμο της. Όλα έγιναν όπως τα ορίζει το πρωτόκολλο της εποχής. Χολή και μίσος. Και μαγκιά στον πιο αδύναμο. Για να συμπληρώσουν την εικόνα με τα καλτσάκια από νεκρά προσφυγόπουλα που επιπλέουν σαν τρόπαια νίκης στον οχετό του διαδικτύου.


Το τραίνο συνέχισε το δρομολόγιό του πάνω στις ράγες. Κάποιες κυρίες άνοιξαν τα παράθυρα «για να ξεβρωμίσει η ατμόσφαιρα», όπως αναφώνησε αγανακτισμένη μία εξ αυτών. Αν υπήρχε ο μικρόσωμος Βέλγος ντετέκτιβ ανάμεσά τους, σίγουρα θα τον έλουζαν κι αυτόν με διάφορα κοσμητικά επίθετα (ένας κοντοστούπης, γελοίος κι ασήμαντος ξένος). Με πεντακάθαρη συνείδηση και πεπεισμένοι ότι έπραξαν στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα, συνέχισαν τη μέρα τους.


Κάποιους θα τους περιμένει μια οικογένεια στο σπίτι. Ένα παιδί, ένας σύντροφος, μια μάνα, ένας ηλικιωμένος γέροντας. Αναρωτιέμαι αν η γυναίκα που ξεστόμισε σε μια νεαρή μάνα τέτοιες κουβέντες, είναι ικανή να αγαπήσει το δικό της παιδί. Να το φιλήσει με στοργή και να του διδάξει κώδικες ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς. Κι αν είναι ικανή να το προφυλάξει όταν κι αυτό θα βγει στη ζούγκλα του έξω κόσμου. Κι αν έχει αντιληφθεί τελικά, πως έχει ένα τεράστιο έλλειμμα αγάπης. Και πως ο μόνος εχθρός που απειλεί τα πάτρια εδάφη και τους ένθερμους “πατριώτες”, είναι το θηρίο του φόβου. Κι όπως πολύ σοφά είχε σημειώσει η Άγκαθα Κρίστι:
«Αν βάλεις το κεφάλι σου στο στόμα ενός λιονταριού, τότε δεν μπορείς να παραπονεθείς αν μία μέρα τύχει να σε δαγκώσει».

“Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης”

// Κάποτε είχα πάει σε ένα σχολείο στην Θεσσαλονίκη, στον Εύοσμο. Και μου λέει ένα αγοράκι, της έκτης δημοτικού: «Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όπως τελειώνει το βιβλίο. Σκοτώσατε τον Σωτήρη που ήτανε καλό παιδί, ένα αλητάκι που παίρνει μέρος στην αντίσταση».
Και του απαντάω: «Πρώτον δεν τον σκότωσα εγώ, τον σκότωσε ο Γερμανός. Και οι Γερμανοί σκότωναν και καλά παιδιά». Τότε μου αποκρίθηκε ότι εκείνος είχε γράψει ένα δικό του τέλος.
«Να, βγάζει ο Γερμανός το πιστόλι να σκοτώσει τον Σωτήρη και εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό του. Παίρνει ο Γερμανός το κινητό, το σκάει ο Σωτήρης».
Λέω: «Mα έχει ο Γερμανός κινητό;»
«Μα, κυρία Ζέη, αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό, ποιος θα έχει;»
Φαντάζεστε, λοιπόν, τι αχταρμάς γίνεται στο μυαλό των παιδιών με την πρόσφατη ιστορία... //

(απόσπασμα συνέντευξης της Άλκης)



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

"Με μολύβι φάμπερ νόυμερο δύο" διαγράφουμε έναν-έναν τους ακριβούς μας δασκάλους.
"Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης" μόλις ξεκίνησε.
Σαν ομαδικό φευγιό στην αντιπέρα όχθη.
Η Κατερίνα, η Κική και τώρα η Άλκη.
Ξεμένουμε από πνευματικά "πολεμοφόδια" όσο πάει...

Στιγμές απ’ την πρώτη βιβλιοπαρουσίαση των “Παπουτσιών” στο Χαλάνδρι

Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020. Κατά τους μελετητές της αριθμολογίας, η συνεύρεση των δυαριών στην ημερομηνία, αποτελεί έναν πολύ καλό οιωνό για την περαίωση κάποιων δραστηριοτήτων. Όπερ και εγένετο. Κόντρα στο τσουχτερό κρύο, είχαμε σύμμαχους τους αριθμούς αλλά και την θετική ενέργεια των φίλων που βρέθηκαν κοντά μας, στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου, στο μέρος που γεννήθηκε. Στον εκδοτικό οίκο 24γράμματα.

Σε παγκόσμια πρεμιέρα το βίντεο απ' τη βραδιά που ζήσαμε στο Χαλάνδρι, δια χειρός (δια φακού μάλλον) του παλαίμαχου φωτογράφου και φίλου Στέφανου Ξηρουχάκη. Πέρα απ' την παρουσίαση του βιβλίου, περιέχει μερικά δείγματα του ταλέντου και της ιδιαίτερης εκφραστικότητας της Όλγας Δαμάνη. Θεωρώ τιμή μου που την είχαμε κοντά μας και την απολαύσαμε να ερμηνεύει, μοναδικά, τα κείμενα που η ίδια επέλεξε απ' το βιβλίο. Στο πλάι της ο μεγάλος δάσκαλος μουσικής Διονύσης Κατινάκης, που κυριολεκτικά μας καθήλωσε με την ευγένεια και την εκτέλεση των μουσικών κομματιών που είχε ετοιμάσει.

Απ’ τις ωραιότερες στιγμές που έζησα, ήταν όταν διέκρινα κοντά μου φίλους μπλόγκερς, τους οποίους θέλω να ευχαριστήσω και δημόσια για τη στήριξη και τη φιλία τους. Ο Στρατής, η Γλαύκη, ο Γιάννης, που σχολίασε στο τέλος της παρουσίασης και με έκανε να νιώσω απίστευτα υπερήφανη για τη φιλία μας (ακούγεται προς το τέλος του βίντεο, όταν ολοκληρώθηκαν οι ομιλίες). Ο Σινεφίλ φίλος μας, επιβεβαιώνει στην πράξη αυτό που ο ίδιος αναφέρει για τον εαυτό του, στο προφίλ του: “Μια αγκαλιά ανοιχτή στους φίλους και ανθρώπους”.

Yστερόγραφα αλλά εγκάρδια ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Χρήστο Λαλόπουλο και στον Γιώργο Ζαχαριουδάκη που έστειλαν και το δικό τους οπτικοακουστικό υλικό.
Εύχομαι να είμαστε όλοι καλά και να δημιουργούμε τις συνθήκες για τέτοιες συναντήσεις!

Πρόσκληση για ανταλλαγές “παπουτσιών”

Το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, στις 07.00 το απόγευμα, είναι το ραντεβού μας. Σ’ έναν ατμοσφαιρικό χώρο που είναι διάσπαρτος με βιβλία και έργα τέχνης, θα ξεφυλλίσουμε παρέα το νέο μου βιβλίο και θα απολαύσουμε τη συντροφιά σπουδαίων φίλων που θα τιμήσουν με την παρουσία τους τη βραδιά αυτή. Η επιδίωξη, όπως πάντα, είναι η συνεύρεση και η διακίνηση ουσιών.

Κοντά μας θα είναι πέντε αγαπημένοι φίλοι. Από διαφορετικούς ρόλους ο καθένας τους, θα δώσουν την προσωπική τους οπτική για τους ήρωες του βιβλίου.

Η αγαπημένη συγγραφέας Νίνα Κουλετάκη, δημιουργός του blog «Έγκλημα και Τιμωρία» που ασχολείται με εγκληματικές υποθέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, με την εγκληματολογία, την αστυνομική λογοτεχνία και την «απεικόνιση» του εγκλήματος μέσω της τέχνης.

Όπως η ίδια αυτοσυστήνεται στο βιογραφικό της: //Απαντάται μεταξύ Αθήνας και Αρχαίας Επιδαύρου. Αντιφασίστρια από κούνια, περήφανη μητέρα διδύμων ξωτικών, πρώην εκπαιδευτικός, συνταξιούχος αντιρρησίας δημόσιος υπάλληλος, εν ενεργεία συγγραφέας, μανιώδης αναγνώστρια, άθλια ποιήτρια, άπληστη συλλέκτρια παιχνιδιών, ερασιτέχνης φωτογράφος, ηθοποιός ελευθέρας βοσκής, φρικτή μουσικός, υποφερτή τραγουδίστρια, εξαιρετική ακροάτρια, ιδιοφυής ψεύτρα, εύγλωττη ομιλήτρια, προκλητικά αθυρόστομη, φανατική ταξιδιώτισσα, ακτιβίστρια ερωμένη. Αηδιαστικά έξυπνη, επίσης.// 

Ο ερασιτέχνης φωτογράφος -και δεινός εξερευνητής παπουτσιών- Θάνος Τσάκαλος που, αφού διάβασε πρώτος το χειρόγραφο, αναζήτησε και δημιούργησε τις συνθήκες για τις λήψεις των εξαιρετικών φωτογραφιών που κοσμούν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. 

Η σπουδαία μας ηθοποιός Όλγα Δαμάνη που παίζει ασταμάτητα απ’ το 1975, όταν ξεκίνησε με τον Κάρολο Κουν στο «Επτά Επί Θήβας» του Αισχύλου. Με μια πλούσια θεατρική πορεία στο Εθνικό Θέατρο (“Εξορία” του Π. Μάτεσι, “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, “Βεγγέρα” του Δ. Καπετανάκη, “Η δολοφονία του Μαρά” του Π. Βάις και πολλά άλλα), αλλά και στο ελεύθερο θέατρο όπου συνεργάστηκε  με εξαίρετους ηθοποιούς, όπως: Αλέκο Αλεξανδάκη, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Κώστα Αρζόγλου, Γρηγόρη Βαλτινό, Κώστα Τσιάνο, Γιάννη Μπέζο, Σπύρο Παπαδόπουλο, Δήμητρα Παπαδοπούλου, Βλάση Μπονάτσο, Πέτρο Φιλιππίδη, Γιώργο Κιμούλη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μίνα Αδαμάκη, Ρένια Λουιζίδου, Γιώργο Αρμένη, Γιώργο Παρτσαλάκη, Στέλιο Μάινα, Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Μηνά Χατζησάββα και πολλούς άλλους. 

Με τις μουσικές της θα μας συνοδεύσει  η μουσική μπάντα Jaja Morris που την αποτελούν δυο νέα παιδιά ο Ιάσωνας και η Δανάη. Με τραγούδια που θα ετοιμάσουν ειδικά για τη βραδιά αυτή, θα μας ταξιδέψουν στις μελωδικές ιστορίες των δικών τους “παπουτσιών”.

Να ευχαριστήσω από καρδιάς τον εκδότη Γιώργο Δαμιανό και τις εκδόσεις 24γράμματα για την εμπιστοσύνη και τη φιλία που διέπει τη σχέση μας, αλλά και για την πολύ προσεγμένη έκδοση που δημιούργησε.

Σας περιμένω να τα πούμε κι από κοντά και ευχαριστώ θερμά όλους τους μακρινούς φίλους απ’ την επαρχία για τα συγκινητικά τους μηνύματα. Ελπίζω ότι σύντομα θα ανταμώσουμε με κάποιους, αφού το βιβλίο θα κάνει μια μικρή περιοδεία στα βόρεια, αλλά και στα πάτρια εδάφη του νότου.

Ετοιμάζω ήδη τα “παπούτσια” του ταξιδιού και ανυπομονώ για τις κοινές μας βόλτες…