Είκοσι χρόνια χωρίς την Μελίνα

Πριν είκοσι χρόνια πέταξε για την απάνω γειτονιά.

Η Μελίνα μας... η Στέλλα, η Ίλια, η Φαίδρα, η μάχιμη Ελληνίδα, η μικρή Θεά που υπερασπίστηκε με πάθος τις αξίες της ως την τελευταία στιγμή.

Στους ζόρικους καιρούς που βιώνουμε, λείπει η δυνατή φωνή της, η παλληκαριά της και η αστραφτερή ματιά της. Αναρωτιέμαι.
Αν ζούσε σήμερα...

Να πάλευε ακόμα για την επιστροφή των κλεμμένων. Κόντρα ρόλος στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό.

Που όλοι φυγαδεύουν τα κλεμμένα τους έξω.

Λεηλατούν και ξεπουλάνε γη, νερό και αέρα. Παραχωρούν εκτάσεις σε

ιδιωτικές εταιρείες. Λιμάνια και αεροδρόμια σε ξένα συμφέροντα.

Εργατικά δικαιώματα που καταχτήθηκαν μετά από αιματηρές θυσίες χρόνων, αποκαθηλώνονται από φιρμάνια αμόρφωτων και άεργων αποφοίτων κολλεγίων.

Τις ασφαλιστικές εισφορές των ηλικιωμένων, τις κάνανε οφσόρ εταιρείες και λογαριασμούς στην Ελβετία. Κι αφού μας παραμύθιασαν με στικάκια και λίστες, ζήσανε αυτοί καλά κι οι συνταξιούχοι ζητιανεύουν το αυτονόητο. Ένα χαρτζηλίκι κι ένα φάρμακο. Κι ας έχουν καταβάλλει ήδη την αξία τους, διπλή και τρίδιπλη όλα αυτά τα χρόνια.

Ακόμα και τον ανθό της κοινωνίας μας, τα παιδιά μας... κι αυτά τα στέλνουμε καραβιές στο εξωτερικό. Για να γλυτώσουν την ξεφτίλα και την ανέχεια.

Πόσο θα ήθελα να την έβλεπα για λίγο ανάμεσά τους. Στο κοινοβούλιο. Που το καταντήσανε κι αυτό, επαρχιακό μπαρ που συχνάζουν γραφικοί τύποι. Την ώρα που η χώρα καταρρέει και μετράει χιλιάδες θύματα, αυτοί τρωγοπίνουν στο κυλικείο και γυρίζουν στην αίθουσα για να τσακωθούν με θεατρινίστικους διαλόγους. Ξύνοντας το χαμηλό τους υπογάστριο, εκεί ακριβώς που έχουν τοποθετημένη την πατρίδα τους.

Απομόνωσα ένα απόσπασμα της ομιλίας της στην Oxford Union (1986). Είναι ένα κομμάτι που το διαβάζω συχνά και φοβάμαι πως θα παραμείνει τραγικά επίκαιρο και διαχρονικό. Ίσως είναι και μια άλλη οπτική στη μίζερη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.

Μα κυρίως γιατί οι λέξεις της, χαρακτηρίζουν είκοσι χρόνια μετά, τη σύγχρονη ληστρική επιδρομή των ντόπιων ΕΛΓΙΝαράδων:

«...Για να αφηγηθώ όλη την τερατωδία, χρειάζεται αρκετός χρόνος και αρκετή ψυχραιμία. Οι λέξεις "λεηλασία", "ερήμωση", "αχαλίνωτη καταστροφή", "αξιοθρήνητη συντριβή και συμφορά" δεν είναι δικές μου για να χαρακτηριστεί το γεγονός...»

«...Η κυβέρνησή μου έχει ζητήσει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μας το αρνήθηκαν. Ας σημειωθεί ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το αίτημα αυτό. Επιτρέψτε μου να απαριθμήσω τα μόνιμα επιχειρήματα ενάντια στην επιστροφή και να ασχοληθώ με αυτά ένα προς ένα./..

Παραμένει ένα δεύτερο επιχείρημα παρά το ότι έχει έκτοτε αμφισβητηθεί από πολλούς Βρετανούς περιηγητές στην Ελλάδα την εποχή αυτή: "Οι αδαείς και δεισιδαίμονες Έλληνες ήταν αδιάφοροι για την τέχνη και τα μνημεία τους".

Αυτό βέβαια υπονοεί ότι ήταν τυφλοί, ασυνείδητοι και άκαρδοι. Ποιοι ; Οι Έλληνες που πολύ μετά τον Περικλή δημιούργησαν τα θαύματα της Βυζαντινής Τέχνης; Οι Έλληνες, που ακόμα και κάτω από την οθωμανική κατοχή, δημιούργησαν σχολές τέχνης και χειροτεχνίας; Οι Έλληνες που παρά τα 400 χρόνια τουρκικής κατοχής, διατήρησαν με πείσμα τη γλώσσα και τη θρησκεία τους; Οι ίδιοι Έλληνες που κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία τους έστειλαν στους Τούρκους στρατιώτες βόλια να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους; Ναι, εναντίον τους.

Οι Τούρκοι στρατιώτες κλεισμένοι στην Ακρόπολη έμειναν από πολεμοφόδια και άρχισαν να καταστρέφουν τις κολώνες για να αφαιρέσουν το μολύβι να κάνουν με αυτό βόλια. Οι Έλληνες τους έστειλαν πολεμοφόδια με το μήνυμα : "Να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες". Μόλις έγινε ανεξάρτητη η Ελλάδα, ένα από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα που πέρασαν από την ελληνική κυβέρνηση ήταν εκείνο για την προστασία και συντήρηση των εθνικών μνημείων. Είναι αυτό αδιαφορία;

Θεωρούμε αυτή την κατηγορία τερατώδη. Θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά επιτρέψτε μου, να επαναλάβω τι είπε ένας γέρος καρδιοπαθής Έλληνας στον J. C.Hobhouse.
"Παίρνετε τους θησαυρούς μας. Σας παρακαλώ να τους φυλάξετε καλά. Μια μέρα θα τους ζητήσουμε πίσω". Μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος αυτός μιλούσε για λογαριασμό του;...»

Μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης.

Την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.

Αθάνατη!

Χρησιμοποιήθηκε υλικό από το σύνδεσμο:

http://www.melinamercourifoundation.org.gr