Η Αριστέα στο Μαξίμου (Διαγωνισμός Γέλιου, made by Aristea & Co.)

Αγαπητή Άϊρις,

Με λένε Αντώνη Βενιζέλο και είμαι φανατικός αναγνώστης σου. Δεν σου έχω σχολιάσει ως τώρα λόγω έλλειψης χρόνου, αφού το επάγγελμά μου απαιτεί πολλές υπερωρίες και εξουθενωτικά ωράρια. Είμαι αρχι-μεσάζοντας μιας γερμανικής αλυσίδας που εμπορεύεται χώρες. Τις παίρνουμε όσο-όσο, τις ντεκουπάρουμε και τις πουλάμε ξανά στα διεθνή πρατήρια σαν καινούργιες. Δεν πετάμε τίποτα! Ακόμα και κάτι παλιά κούτσουρα που είχαμε στην πυλωτή για προσάναμμα, τα πέρασα μια στρώση πάουερ-ρέιτζερ και τα έκανα υπουργούς. Απίστευτος δεν είμαι;

Προχτές το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου. Συνήθως βλέπω τον Θεό, αλλά προχτές είδα εσένα. Παντρευτήκαμε που λες και την πρώτη νύχτα του γάμου μας, με πήρες στο κυνήγι μ’ ένα ξύλο κοπής, ντεκουπαρισμένο με shabby chic, γιατί πριν ξαπλώσουμε στη νυφική παστάδα, σε ρώτησα αν έχεις πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ. Έγινε της… φωτοσκίασης στην κρεβατοκάμαρα. Αφού μου έκανες το κεφάλι κρακελέ, με έβαλες να γράψω εκατό φορές με στένσιλ πάνω σε μια χαρτοπετσέτα: “Δεν θα ξανακόψω τις συντάξεις των ασφαλισμένων”. Με πήρε το ξημέρωμα να γράφω… Κι ύστερα ξύπνησα. Ωστόσο, μου άνοιξε την όρεξη το όνειρο και τηλεφώνησα στον Γκίκα και του είπα να μου στείλει μια μερίδα κοψίδια από συνταξιούχους. Απίστευτος δεν είμαι;

Χτες επικοινώνησε μαζί μου ο Θεός. Του είπα πως θέλω να ξεκινήσω εργασίες αναπαλαίωσης της Πολιτικής Άνοιξης, γιατί με τη Νέα Δημοκρατία δεν είδα χαΐρι και προκοπή. Μου σύστησε να καλέσω στο Μαξίμου έναν ειδικό στις πατίνες και στα ντεκουπάζ γιατί εμένα –λέει- δεν πιάνουν τα χέρια μου. Απίστευτος δεν είναι; “Τα δικά μου χέρια δεν πιάνουν;” του λέω. Που με το σούπερ-ντούπερ σφουγγαράκι μου (ελαφρώς νωπό), πέρασα με μαύρη ριπολίνη ολάκερη τη χώρα; Και τι ήταν για μένα; “A piece of cake” του είπα και τον τάπωσα. Πριν κλείσει το τηλέφωνο, μου είπε ότι θα μου στείλει μια “Μπλούζα-Ελικόπτερο”, γιατί θα τη χρειαστώ σύντομα. Τι αναιδής! Θα πω στον Γκίκα να του κόψει κανένα φόρο “Θεϊκής Περιουσίας”, για να μάθει να μου αντιμιλάει. Απίστευτος δεν είμαι;

Αγαπητή Άϊρις, καλού-κακού δεν έρχεσαι προς το Μαξίμου; Όχι ότι φοβάμαι τον Θεό, αλλά τον τελευταίο καιρό έχω κάτι διάρροιες και διαρροές στο σπίτι. Μου ξεφεύγουν αέρια, βουλευτές κι ένα παλιόπαιδο, ο Αλέξης, μου πετάει συνεχώς σπόντες πως αλλάζω τα φώτα στη χώρα και πως στο τέλος θα μείνω μπουκάλα. Κι επειδή θαυμάζω απεριόριστα (εκτός από μένα) κι εσένα, ήθελα να σε παρακαλέσω να βάλεις ένα χεράκι να διακοσμήσουμε τη μπουκάλα μου και να την κάνουμε καινούργια. Να της κολλήσουμε με ατλακόλ βουλευτές και ψηφοφόρους, να βάλουμε δαντελίτσες και τσαχπινιές, να κοτσάρουμε και τίποτα χαρτοπετσέτες με παροχές στις τρύπες των ταμείων, τάχαμου πως δεν είναι πτώχευση, αλλά πτύχωση του υφάσματος. Πως δεν φταίει –και καλά- που τα έκανα κ@@ο με τα πινέλα, αλλά πως ευθύνεται η φωτοσκίαση… Τι λες; Σ’ αφήνω να το σκεφτείς, δεν σε πιέζω. Αλλά ως την ερχόμενη Τρίτη το αργότερο, να είσαι εδώ. Θα σε περιμένω στο σπίτι μου, θα το βρεις εύκολα. Άμα ρωτήσεις πού συχνάζουν κάτι τεμπελχανάδες που ολημερίς ξύνονται και λύνουν σταυρόλεξα στα έδρανα, θα στο δείξουν. Πάρε τελάρα, πινέλα, τζελ, ρελιέφ, δαχτυλοπατίνες, ξύλα, σανίδια, δίσκους, τενεκέδες (τέτοιους, έχω πολλούς στο μαγαζί) και… το τσιμπιδάκι σου μην ξεχάσεις.

Πρώτα ο Θεός, θα την κάνουμε τη χώρα Αntonis Company @ ΣΙΑ (Η ΣΙΑ θα είσαι εσύ). Εγώ θα είμαι ο Αντώνης. Πανέξυπνος δεν είμαι;

Φιλάκια πολλά και σε περιμένω στο εργαστήριό μου.

Αντώνης

Υ.Γ. Έχω κι ελικόπτερο. Άμα θες, πάμε μια βόλτα...

Η προσωπική επιστολή του Αντώνη, πήρε μέρος στο Διαγωνισμό Γέλιου της Αριστέας. Μεταφέρω τις προσωπικές ευχαριστίες του υπογράφοντα, καθώς και εκτενές φωτογραφικό ρεπορτάζ απ' τα παρασκήνια. 

(Σημείωση: Το κείμενο και οι φωτογραφίες, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.)