Ο Βαγγέλης κι ο Μανώλης

Η ευθύνη είναι λίγα μέτρα απ’ την πόρτα μας. Δεν θα τη ανακαλύψει κανείς  εξ ημών, γιατί βαυκαλιζόμαστε πως είναι σε δύσβατη περιοχή. Αν και βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη, καμία υποψία οσμής δεν ενοχλεί τα ρουθούνια μας. Η Νικολούλη έκλεισε το φάκελλο, οι δύτες μάζεψαν το φουσκωτό απ’ τη λίμνη, η σχολή θα επιστρέψει στους γαλακτοκομικούς της ρυθμούς και η βδομάδα θα έχει συνεχείς πτώσεις δακρύων. Τα μαυρομάνικα “μαχαίρια” θα ξαναμπούν στα θηκάρια τους, τα στόματα θα κεντηθούν με παραδοσιακή σταυροβελονιά, οι καθηγητές θα συνεχίσουν να προσποιούνται τους παιδαγωγούς (άραγε έχουν παιδιά;) και οι συμφοιτητές θα καταθέτουν λουλούδια, αλλά όχι αλήθειες. Μαζί με το σώμα του Βαγγέλη, θάβουμε οριστικά και την ανθρωπιά μας.

Επίσης οι κατασκευαστές μαχαιριών, θα συνεχίσουν να χαράζουν στις λεπίδες τους πατριωτικά στιχάκια:

“ Είναι μαχαίρι κρητικό όπλο τιμής κι ανδρείας, 
μα είμαι και ενθύμιο ειλικρινούς φιλίας “

Κι αν το κρητικό μαχαίρι συγχέει τη λεβεντιά με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ακυρώνει και την ιστορία που κουβαλάει.

Αν θεωρείται αντριλίκι να τα βάζει μια αγέλη μ’ έναν σπουδαστή κι ύστερα να κάνουν τις “κότες”, ακυρώνουν το φύλο και κυρίως την καταγωγή τους.

Κι αν η τοπική κοινωνία δεν βρει την παλληκαριά να σπάσει το απόστημα που τη μολύνει, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε άδικους θανάτους.

Πριν από εφτά χρόνια, στις 16 Μαϊου του 2008, ο 21χρονος φοιτητής Μανώλης Χορευτάκης δολοφονείται από το Ζαχαρία Λαγουδάκη, στο Ενετικό Λιμάνι του Ρεθύμνου. Η αφορμή… ένα σουβλάκι. Ο Μυλοποταμίτης Ζαχαρίας Λαγουδάκης επιτέθηκε στον φοιτητή, κραυγάζοντας του “Θα σε φάω!”. Toν “έφαγε” με δύο μαχαιριές. Μία στο χέρι και άλλη μία κατευθείαν στην καρδιά. Για όσους δεν θυμούνται το παρασκήνιο αυτού του άγριου φονικού, ο 33χρονος δράστης είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία και εξέτιε την ποινή του στις φυλακές Αλικαρνασσού. Την υπεράσπισή του είχε αναλάβει ο Χρ. Μαρκογιαννάκης, ο οποίος είχε βαφτίσει και το παιδί του. Πριν ολοκληρωθεί η ποινή του, αποφυλακίζεται με σκανδαλώδη τρόπο το Γενάρη του 2008 και λίγους μήνες αργότερα, δολοφονεί το Μανώλη Χορευτάκη.

Μεταξύ μας τώρα.

Σου μιλάω σαν Πιλάτος σε Πιλάτο.

Ρίξε πάνω απ’ το χιτώνα σου το μαύρο πουκάμισο γιατί έπιασε ψύχρα.

Ο Χριστός ξανασταυρώθηκε, στα Γιάννενα αυτή τη φορά.

Άντε να κάνουμε ταμείο τώρα.

Ας μετρήσουμε το νταηλίκι μας.

Ποιος το έχει μεγαλύτερο;

Εμείς ή Αυτός;

“Άντρας θα πει να μη δειλιάς όπου κι αν δώσεις μάχη,

Να ξεψυχάς κι όμως να λες: θάνατος δεν υπάρχει”

Κι αν κάτω απ’ τα στιβάνια και τις μουστάκες σου υπάρχει ίχνος φιλότιμου, τράβα παραδώσου.

Ακόμα και το έγκλημα, έχει τους νόμους του.

Υπάρχουν κι “έντιμοι φονιάδες”.

Όσοι έχουν τη μαγκιά της αυτοτιμωρίας τους.

Αλλιώς … ξα σου!