Νόσος Νάξος: Το έργο ενός σπουδαίου Έλληνα

Υπάρχουν νέα που δεν μπαίνουν στις ειδήσεις των 8 από τα μεγάλα κανάλια. Υπάρχουν Έλληνες επιστήμονες που δίνουν τη ψυχή τους στο έργο τους, κάνουν έρευνες, έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα, βραβεύονται σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια, η φήμη τους φθάνει σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά εδώ, στην πατρίδα μας, προβάλλονται μόνο οι οικονομικές και οι ασήμαντες ειδήσεις.

Ο Καρδιολόγος Νίκος Πρωτονοτάριος και η σύζυγός του, Παιδίατρος  Ανταλένα Τσατσοπούλου, βραβεύτηκαν για το ερευνητικό τους έργο σε διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 20-21 Μαρτίου 2014, στο Πανεπιστήμιο Palazzo del Bo της Πάντοβα της Ιταλίας.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2014, έξι μήνες μετά την βράβευση και την παγκόσμια αναγνώριση, ο Νίκος "έφυγε" από κοντά μας.

Ο Νίκος δεν ήταν ένας ακόμη καρδιολόγος, αλλά ένας εξαίρετος επιστήμονας και ένας υπέροχος άνθρωπος. Όσοι τον γνώρισαν, συνεργάστηκαν ή έζησαν κοντά του, τον περιγράφουν με λόγια ευγνωμοσύνης, λόγια συγκίνησης και δάκρυα στα μάτια.

Ο Νίκος και η σύζυγός του, όταν ξεκίνησαν την έρευνα, πάλεψαν χωρίς μέσα και χρηματοδότηση. Το όραμα και το μεράκι δεν χρειάζονται κονδύλια. Δυνατή καρδιά και μεγάλη ψυχή χρειάζονται. Να μη μιζεριάζεις, να μη σκύβεις το κεφάλι, να μη τα παρατάς στα δύσκολα. Χρειάζεται το σθένος ώστε οι αντιξοότητες αντί να σε απογοητεύουν να σου χαλυβδώνουν τη θέληση.

Το διήμερο 22-24 Μαΐου 2015 πραγματοποιήθηκε στα Χανιά διεθνές Καρδιολογικό Συνέδριο για τις Σπάνιες Καρδιαγγειακές Παθήσεις, στο οποίο προβλήθηκε και το παρακάτω βίντεο - αφιέρωμα στον Νίκο Πρωτονοτάριο.

Παρακαλώ να αφιερώσουμε 23 μόλις λεπτά από τη ζωή μας για να παρακολουθήσουμε το βίντεο και να ενημερωθούμε για το σπουδαίο έργο αυτού του ανθρώπου. Πρόκειται για την διαθήκη που άφησε ο Νίκος σε όλους μας.

Η ζωή και το έργο του Νίκου Πρωτονοτάριου

Ευχαριστούμε από καρδιάς την δική μας Αννούλα της Πάρου, που μας έστειλε αυτό το συγκινητικό βίντεο. Την ευχαριστούμε ακόμη περισσότερο που μας άνοιξε τα μάτια και γνωρίσαμε το έργο και την προσφορά αυτών των ανθρώπων.

Κλείνοντας, μεταφέρουμε τα λόγια της Άννας μας....

“Ο Νίκος, με την ζωή του μας δίδαξε ότι καμία δύναμη δεν είναι μεγαλύτερη από την θέληση. Και ότι καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή για να αποφύγουμε να δώσουμε στην Ζωή τον καλύτερο εαυτό μας. Αν αυτό μπορέσουμε να το κάνουμε πράξη, τότε κι εκείνος δεν θα πάψει ποτέ να ζει ανάμεσά μας.”

Ενιαία κίνηση bloggers.

Το θέμα ξεκίνησαν και δημοσιεύουν σήμερα αρκετά blogs.

Ας γίνουμε περισσότεροι!

Αν θέλετε και μπορείτε, αναδημοσιεύστε!

Βοηθήστε στη μετάδοση ειδήσεων που συμβάλουν 

στην πρόοδο, στην εξέλιξη, στην καλυτέρευση των πάντων γύρω μας.

Νόσος Νάξος: μια μορφή Αρρυθμιογόνου Μυοκαρδιοπάθειας που προσβάλλει -κυρίως- αθλητές. Η ανακάλυψη αυτή έχει τεράστια σημασία αν αναλογιστούμε πως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της κλινικής καρδιολογίας όπου εφαρμόστηκε η γενετική επιστήμη στην αντιμετώπιση μιας καρδιοπάθειας.

Πληροφορίες για τη Νόσο Νάξο εδώ.

Δελφίνια στην Πατησίων

Στο απέναντι κατάστρωμα ένα νεαρό ζευγάρι μεταφυτεύει βασιλικούς και δενδρολίβανα. Απ’ το ανοιγμένο φινιστρίνι τους, η διάφανη ουρά μιας βουάλ κουρτίνας θροϊζει στα φυσήματα του αέρα. Σμήνη γλάρων κόβουν βόλτες πάνω απ’ τις δορυφορικές. Στα ήρεμα νερά της πλωτής πολιτείας, μικρά παιδιά παίζουν κυνηγητό ανάμεσα στα παρκαρισμένα καϊκια. 

Ο μοναχικός ηλικιωμένος ρουφάει τον καφέ του απ’ το λευκό παραδοσιακό φλιτζάνι. Σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου, τσίγκινος δίσκος, γυάλινο ποτήρι “Γιούλα” και μια καράφα νερό. Το εσωτερικό της καμπίνας του,  πάλλεται απ’ τη φωνή της Μπέλλου… “Άραγε, άραγε ποιος να ’ναι αιτία / αχ γιατί τόση κακία / αχ κακούργα, κακούργα κοινωνία..”. Στο κάθε “Aχ!”, στριφογυρίζει ρυθμικά το κομπολόι  του, με το βλέμμα ν’ αλητεύει πέρα απ’ τα φουγάρα των πλοίων, στον ανοιχτό ορίζοντα της μνήμης του. 

Στη διπλανή κουπαστή, ένα ζευγάρι εφήβων ανταλλάσσουν απλόχερα όλο το βιός τους. Ματιές, φιλιά, αγκαλιές, λόγια και υποσχέσεις. 

Η γιαγιά στο πρώτο κατάστρωμα θα φτιάξει και φέτος γλυκό βύσσινο, αδιαφορώντας προκλητικά για το πολυ-εργαλείο που αφαιρεί κουκούτσια. Καθισμένη στο μεγάλο φερ-φορζέ της βεράντας, με μια φουρκέτα μαλλιών και την ποδιά της ματωμένη απ’ τα κόκκινα ζουμιά, θα γεμίζει σπυρί-σπυρί τα τεντζερικά της.  Ένα για το γλυκό κι ένα για λικεράκι με τα κουκούτσια.
“Γιατί δεν πετάμε τίποτα παιδάκι μου”... 

Μεσημεριάζει. Το μεσαίο κατάρτι είναι διάσπαρτο με απλωμένα ασπρόρουχα. Πίσω απ’ τις τέντες αντηχούν μεταλλικοί ήχοι από πιρούνια και καρέκλες που σέρνονται πάνω στα μωσαϊκά. Μυρωδιές ψητού και παιδικές φωνές. Ξυπόλητα ποδαράκια που αιωρούνται κάτω απ’ το τραπέζι. Στριμωγμένα τραπεζώματα που διαχρονικά έχουν την ίδια χωροταξία: 

“Εγώ θα κάτσω εδώ στην άκρη, για να μπορώ να σηκώνομαι πιο εύκολα. Βολευτείτε εσείς παραμέσα…”

Η φροντίδα κάθεται πάντα στο ακρόπρωρο, πάνω σ’ ένα πλαστικό σκαμπό.

Για να σερβίρει με κινήσεις γαζέλας τις ζεστές γάστρες και τις αχνιστές πιατέλες.

Και φέτες καρπουζιού και δίσκους με καφέδες και γλυκά κουταλιού.

Το καλοκαίρι η Αθήνα ντύνεται λιμάνι.

Όσοι δεν βρήκαν θέση στα μεγάλα υπερωκεάνια και στα φωταγωγημένα κρουαζιερόπλοια, δένουν τους κάβους τους στην προβλήτα της και κάνουν διακοπές στα γνώριμα νερά της. Ο καθένας με το μικρό σκαρί του, οργανώνουν μικρές αποδράσεις και παίρνουν ανάσες πριν βουτήξουν ξανά στα τσιμεντένια πελάγη τους.

Μια βραδινή κρουαζιέρα στη φωταγωγημένη Ακρόπολη, στο Λυκαβηττό,  

ή στα σοκάκια του Ψυρρή...

Βαρκάδες στο γαρμπίλι των θερινών και στα βράχια των συναυλιών...

Μπαλκόνια που βαστούν γερά τις αντιστάσεις τους στις επιδρομές των βαρβάρων...

Ήσυχα, αθόρυβα, συνθηματικά και με τα πολύτιμα υλικά, μιας αιώνιας συνταγής που είχαμε την ευλογία να κληρονομήσουμε...

Πρώτο τραπέζι στον ήλιο, έναν καταγάλανο ουρανό και μια θάλασσα να μας περικυκλώνει.

photos: Thanos Tsakalos photography

Το κείμενο φιλοξενήθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό πολιτισμού

Μ' ένα πρόταγκον ξεχνιέσαι...

"Τ' αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι. 

Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι" 

(ελληνικό γνωμικό)

Για την ιστορία: Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου αντέδρασε την Τετάρτη 20/5 στην απόφαση της αστυνομίας να ανακόψει την πορεία γιατρών και εργαζομένων στα νοσοκομεία προς το Μέγαρο Μαξίμου, τοποθετώντας κλούβες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή.

Ακολούθησε ισχυρή έκρηξη επιθετικών δηλώσεων, δηκτικών σχολίων και ειρωνικών αναρτήσεων.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης απ'το πιλοτήριο του "βομβαρδιστικού", εκτόξευσε πάραυτα το ακόλουθο ιστορικό ανακοινωθέν:
“Η κυρία Κωνσταντοπούλου όπως η ίδια έχει πει δεν είναι απλώς η Πρόεδρος της Βουλής, είναι ο τρίτος πολιτειακός παράγων και ως τέτοια θα έχει λόγο παντού, ακόμη και για τη διάταξη των δυνάμεων της Αστυνομίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Σε λίγο και στην... αγροφυλακή". 

Επίσης για την ιστορία, θυμήθηκα κάτι παλιά άρθρα στο Protagon. Ένα απ' αυτά, είχε δημοσιευτεί τον Μάϊο του 2011 και είχε τίτλο "Υπάρχει ζωή χωρίς μπάτσους;". Κατά λάθος προφητικός ο τίτλος του, αφού και Ζωή υπάρχει και ζωή χωρίς μπάτσους επίσης. Στον επίλογο του άρθρου, έγραφε τότε ο Ποταμάρχης:

"...Τι να καταλάβει από επεισόδια στο Σύνταγμα, ο βουλευτής που παρκάρει κατευθείαν στο υπόγειο της Βουλής; Τι να καταλάβει ο αριστερός, ο κυβερνητικός, ο δεξιός, ο ακροδεξιός αξιωματούχος που έχει την αστυνομία να του φυλάει το κόμμα, το σπίτι, το αμάξι; Οι υπόλοιποι όμως που ούτε σωματοφύλακες έχουμε, ούτε κουστωδίες μας συνοδεύουν, καταλαβαίνουμε. Και για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την «ασυνεννοησία», έχω μια πρόταση. Να αποσυρθούν από σήμερα, όλοι οι «μπάτσοι» από τους «πολιτικούς στόχους». Να φύγουν από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό, την Ιπποκράτους, τη Συγγρού, την Καλλιρόης. Να φύγουν από τα υπουργεία και από τα σπίτια των αρχηγών. Να φύγουν από τα αυτοκίνητα τους και από τα γραφεία τους. Να μη συνοδεύουν οι «μπάτσοι» τα σχολικά των παιδιών τους, ούτε τις κυρίες τους στα ψώνια. Και αφού φύγουν και περάσουν μια εβδομάδα απροστάτευτοι και μόνοι, μετά να έρθουν να μιλήσουμε για τη βία στην πόλη. Ας ξεκινήσουν σήμερα οι αριστεροί, αύριο οι υπουργοί, μεθαύριο οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί. Τους αναφέρω με την σειρά της κοινωνικής ευαισθησίας που έχουν επιδείξει (στα λόγια). Να πουν δημοσίως:

Δεν θέλω πια κανένα αστυνόμο στα πόδια μου. Θέλω να ζήσω σαν πολίτης του κέντρου. Ακόμη και στις διαδηλώσεις θα πηγαίνω μόνος μου. Χωρίς βοηθούς και παρατρεχάμενους. Και το Σύνταγμα μόνος μου θα το διασχίσω και την Ομόνοια και την Πατησίων και την Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς. Τολμάει κανείς; Ένας έστω;"

Ανάμεσα στα σχόλια των αναγνωστών, αντιγράφω το εξής εύστοχο: 

"Ωραία τα λες...Πρέπει να γίνεις συγγραφέας... Αν αυτά που γράφεις γίνουν ταινία επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να πάρεις και το oscar... Σκέψου το..."

Υστερόγραφο: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μείνει στην ιστορία ως μια μη συμβατική Πρόεδρος. Δεν κρύβεται πίσω από κουρτίνες, καναλάρχες, σκηνοθέτες του πολιτικού πεδίου και υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς. Λέει αυτό που πιστεύει. Και πιστεύει αυτό που λέει. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος. Αναγνωρίζω όμως στο πρόσωπό της, αυτό το κρυφό απωθημένο που είχαμε όλοι μας. Να βρεθεί επιτέλους ένας ακριβοδίκαιος άνθρωπος, με καθαρή ματιά και να τα λέει έξω απ' τα δόντια. Αν δεν το αντέχουμε, είναι πρόβλημά μας. Όχι δικό της. Η ιστορία δεν είναι κουίντα. Δεν συγχωρεί αλλαγές ρεπερτορίου, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων. Αναδεικνύει ως πρωταγωνιστές, όσους μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους, με όποιο πολιτικό κόστος. Και καταβαραθρώνει τους κομπάρσους που την κρυφοκοιτάζουν δειλά απ' το παρασκήνιο, περιμένοντας τα λόγια του υποβολέα να τους σιγοντάρουν.

 

Γατίσια φιλιά σε όλους! Νιαρ....

Aπόψε τρώμε στου Βαρουφάκη

Η διάγνωση του γιατρού ήταν λίγο ακαταλαβίστικη: Σύνδρομο τηλεοπτικής συνειδητότητας.

«Θεραπεία παίρνει;» τον ρωτήσαμε ανήσυχοι.

«Ένα μήνα αποχή από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κι εφημερίδες».

«Μας ανησυχείτε...»
«Αν δεν επανέλθει μετά την αγωγή, θα τα ξαναπούμε. Προς το παρόν εφαρμόστε τη μέθοδο που σας είπα».

Τις επόμενες μέρες, άρχισαν να εμφανίζονται πιο έντονα τα συμπτώματα της νόσου.
«Μάνα φεύγω... δεν θ’ αργήσω το βράδυ... να προσέχεις!»

«Να’ρθεις πριν τις έντεκα αγόρι μου...»

«Γιατί;»

« Έντεκα και κάτι πτωχεύουμε, το πολύ εντεκάμιση κλείνουν τα έϊ-τι-εμ κι αύριο το πρωί θα είναι άδεια τα ράφια του σούπερ-μάρκετ... »

«Πού... πού τα άκουσες όλα αυτά;»

«Το είπε χτες βράδυ ο Άρης στην Σία...»

«Βρήκες τηλεόραση ανοιχτή; Τι είπαμε ρε μάνα;»

«Παρακαλώ να θεωρηθεί ως μεμονωμένη ενέργεια. Ισχύει η δέσμευσή μου για πιστή τήρηση του μνημονίου, μέχρις ότου ανακτήσω πλήρη πρόσβαση στην οθόνη».

«Τι θα μαγειρέψεις το βράδυ;»

«Διαθέσιμους πόρους απ’ το πρόγραμμα-μαξιλάρι... καπαμά τους προτιμάς ή λεμονάτους;»

«Ρώτα τον Άρη... αν τον ξαναδείς δηλαδή... παίρνω και τα τηλεκοντρόλ μαζί μου, για να μην κάνεις τον κόπο να τα ψάχνεις...Γεια σου μάνα!»

«Δεν ντρέπεσαι ν’ απειλείς τη μάνα σου με γκρέξιτ;»

«Θα τα πούμε στο βραδινό γιούρογκρουπ μάνα... Υποσχέσου μου ότι θα το ρίξεις στο πλέξιμο μέχρι να γυρίσω».

«Δώσε μου τουλάχιστον ένα φλεξιμπίλιτι... Μόνο πλέξιμο, ακούγεται πολύ ασφυκτικό...»

«Άντε κι ένα καφεδάκι με τη γειτόνισσα... για καμιά ωρίτσα το πολύ... αλλά θα την φέρεις εδώ ε;»

«Αχ ναι, με την Κριστίν έχουμε εντοπίσει κοινό έδαφος για εποικοδομητικό διάλογο. Να δεις που ο καφές μας θα έχει θετικό πρόσημο σήμερα».

«Η Κριστίν είναι η κυρα-Χρήσταινα στο ισόγειο;»

«Άει γεια σου αυτή! Την έχουμε ανακηρύξει ‘Miss Παλιά Mercedes’ της πολυκατοικίας. Κι όλοι φαντασιώνονται να πάνε μια βόλτα μαζί της»...

«Αχ μάνα τι λες;»

«Ο Τράγκας τα λέει αγόρι μου. Μα ντιπ-καταντίπ πανάσχετος είσαι; Δεν παρακολουθείς την επικαιρότητα;»

«Λοιπόν μάνα... θα στα πω στη γλώσσα σου για να συνεννοηθούμε. Ακούγομαι καλά;»

«Μισό να διακόψω τη ροή του μαγειρέματος για να παρακολουθήσω σε απευθείας σύνδεση τις δηλώσεις σου».

«Αγαπητή τηλεθέατρια και μητέρα μου, στα πλαίσια του υφιστάμενου νοσηρού καθεστώτος, το αίτημα των παιδιών σου είναι ξεκάθαρο και αναπόδραστο. Οι κόκκινες γραμμές που έχουμε ορίσει είναι αδιαπραγμάτευτες. Εάν δεν τερματιστεί αυτή η αυτο-τροφοδοτούμενη παθογένεια με τη διαρκή έκθεσή σου στην τηλεόραση, θα προβούμε σε πιο δραστικά μέτρα που μπορεί και να οδηγήσουν στην οριστική ρήξη των σχέσεών μας»...

«Αχ αγόρι μου με συγκίνησες... φτυστός ο Βαρουφάκης είσαι! Στην πρώτη του συνάντηση με τον Γερούν, θυμάσαι;»

«Αχ ρε μάνα, σύνελθε!.. Αν μου υποσχεθείς ότι θα δεν δεις καθόλου τηλεόραση, το βράδυ θα πάμε παρέα στον εσπερινό κι ύστερα για δείπνο στην θεία Ματθίλδη...».

«Σόρυ αγόρι μου, δεν θα μπορέσω να σε συνοδεύσω. Απόψε τρώμε στου Βαρουφάκη... μας έχει καλέσει για ένα άτυπο μπρίφινγκ μετά τη συνόδο κορυφής... θα είναι όλα τα παιδιά εκεί... ο Μπάμπης, ο Τσίμας, η Μάρα, η Σία, ο Άρης,...δεν είναι εφικτό αλλά ούτε και ευκταίο να απουσιάζω εγώ... με καταλαβαίνεις ε;»

«Μάνα φεύγω. Η ρευστότητα στην υπομονή μου αρκεί για λίγες μόνο μέρες… Αν δεν βρεθεί λύση στις διαπραγματεύσεις μας, η τηλεόραση θα βρεθεί στην ευρωζώνη του ακάλυπτου»…

(μπορεί και να συνεχιστεί)

2o παιχνίδι λέξεων: Το Mανιφέστο της Εκάλης

Σύντροφοι και συντρόφισσες της ηρωικής περιοχής μας, σας καλωσορίζω στην πρώτη μας αντιεξουσιαστική κινητοποίηση! Με ιδιαίτερη συγκίνηση διακρίνω ανάμεσα στο ακροατήριο, παλιούς συναγωνιστές απ’ το τένις κλαμπ, γόνους πολύπαθων εφοπλιστικών οικογενειών και ένδοξους πολιτικούς που συνθλίβονται σήμερα κάτω απ’ τις ερπύστριες του κομμουνιστικού θηρίου. Το παρών τους επίσης δίνουν διακεκριμένοι μαχητές της δημοσιογραφίας, αλλά και απλοί-ανώνυμοι πολίτες που υψώνουν τη γροθιά τους στο τυραννικό καθεστώς της ανάλγητης αντιελιτίστικης κυβέρνησης.

Τα μηνύματα που καταγράφονται καθημερινά απ’ τους σκληρά χειμαζόμενους συμπολίτες μας, προκαλούν αγανάκτηση κι ανησυχία. Πενταμελής οικογένεια στην περιοχή Δημοσιογραφικά, αδυνατεί να συντηρήσει το σκυρόδεμα στην εσωτερική τους πισίνα. Ηλικιωμένο ζευγάρι στην οδό Ρόδων, σιτίζεται αποκλειστικά με κατεψυγμένες καραβίδες και δευτεροκλασάτο χαβιάρι Σεβρούγκα, ενώ έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις οικογενειών που δεν έχουν πρόσβαση σε Chardonnay Sauvignon Blanc!... Η τραγωδία συνεχίζεται με μαρτυρίες για λιποθυμίες παιδιών στο St Catherine's British Embassy school, για δραματική μείωση της κατανάλωσης αστακού, καθώς και για τραγικές περικοπές στις επανορθωτικές θεραπείες spa και ανόρθωσης γλουτών. Σήμερα το πρωί είχαμε επώνυμη καταγγελία από κάτοικο της περιοχής, που μας εξομολογήθηκε συντετριμμένος πως θα καταφύγει σε αίτηση επιδόματος για την επισκευή του πίσω θερμαινόμενου τζαμιού της Porche Cayenne.

Φίλες και φίλοι,

Ας σταθούμε αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπο που ζει δίχως Φιλιππινέζα στη μεζονέτα του.

Στον εφοπλιστή που κινδυνεύει άμεσα απ’ την επερχόμενη ληστρική φορολόγηση.

Στον τέως υπουργό και συμπολίτη μας, που αφιέρωσε τη ζωή του στον πολιτικό στίβο της χώρας και σήμερα αναγκάζεται να πουλάει βιβλία για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, έχοντας άνεργη γυναίκα και μωρό παιδί.

Στην απλή, ανώνυμη Εκαλιώτισσα, που συνωστίζεται στα μπαζάρ επώνυμων ρούχων για μια Celia Kritharioti κι αντέχει στωικά το μαρτύριο του κεριού για την αποτρίχωση στο μπικίνι της, μην έχοντας πλέον τους οικονομικούς πόρους για μια στοιχειώδη θεραπεία λέιζερ.

Στα παιδιά που μεγαλώνουν ασφυκτικά, σ’ ένα περιβάλλον δίχως πριβέ πάρτι, δίχως ποδηλατοδρόμιο, με το γκαζόν ακούρευτο σε πολλά πάρκα και με το i-phone 5 ακόμα στις σάκες τους. Κι αυτό δίχως αναβάθμιση!...

Στον ένδοξο δημοσιογράφο, τον αφανή εργάτη των συμφερόντων μας, που δίνει σκληρές μάχες στο μετερίζι της βαυαρικής ενημέρωσης.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες να συμμετέχουν δυναμικά στην αυριανή κινητοποίηση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε μηνών απ’ την κομμουνιστική επέλαση στην περιοχή μας.

Την εκδήλωση θα ανοίξει η συντρόφισσα Άννα Βίσση, που θα απαγγείλει στίχους απ’ την «Μεθυσμένη Πολιτεία» και μνημειώδη αποσπάσματα Καρβέλα και Ναταλίας Γερμανού.

Θα ακολουθήσει ανάγνωση του επικού αριστουργήματος «Το φιλί του Δράκου», απ’ την εμβληματική συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου, η οποία θα τιμήσει την εκδήλωση πριν μεταβεί στο Πέραμα για να κάνει παρέα με απλούς ψαράδες.

Θα εκτεθεί αρχειακό υλικό με παράνομες εκδόσεις απ’ το «Πρώτο Θέμα», «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ». Επίσης θα προβληθούν πενήντα εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη, όλες οι προεκλογικές ομιλίες του και ιστορικές συλλογές άρθρων απ’ το Protagon, εμπνευσμένες απ’ την αντιστασιακή του πάλη.

Θα ακολουθήσει πορεία προς το σκληρά δοκιμαζόμενο Κεφαλάρι, όπου και θα κατατεθεί στεφάνι βιντάζ, φτιαγμένο από πέρλες και ροζ ορχιδέες Σιγκαπούρης.

Τόπος συνάντησης: Sushi Bar στην κεντρική πλατεία.
Να μη λείψει κανείς!
Κανένα σπίτι δίχως σούσι!

Η τοπική οργάνωση Μαχητών-Αντιεξουσιαστών Εκάλης, ευχαριστεί θερμά την συντρόφισσα Μαρία  για την υπέροχη φιλοξενία που μας πρόσφερε στο ζεστό της στέκι: mytripsonblog!

Επίσης στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς σ’ όλα τα συντρόφια που συμμετείχαν στο Παιχνίδι και δεσμεύεται πως θα κορυφώσει τους αγώνες της για τα δίκαια αιτήματά της.

Άμα τη απελευθερώσει της πόλης μας, θα τελεστεί τουρνουά/τρισάγιο στο ιστορικό τένις κλαμπ, με ελεύθερη πρόσβαση ακόμα και σε εκπροσώπους λαϊκών συνοικιών.

Los Venceremos!...

Το μανιφέστο φιλοξενήθηκε στο μηνιαίο περιοδικό 
"Ανθρώπων Έργα - Digital Art Magazine" - τεύχος Ιουνίου

πηγή φωτογραφίας

Ένα νούμερο μεγαλύτερο

Μητέρα μου, πόσο φρικτὰ βαραίνει

 ἡ μοίρα σου στὸ νεανικό μου στῆθος.

Ὅλοι μου οἱ πόνοι καταφεύγουν πλῆθος

γύρω στὴ θύμησή σου ποὺ πικραίνει. 

Mαρία Πολυδούρη

“Ένα νούμερο μεγαλύτερο, να έχει περιθώριο που θα ψηλώσεις”.

Όλα ήταν ένα νούμερο μεγαλύτερο. Τα ρούχα, τα παπούτσια και η αγάπη σου.

Βιαζόμουν λοιπόν να μεγαλώσω, να ξηλώσουμε το στρίφωμα, να ψηλώσω κι άλλο, να ξαναβγούμε χεράκι-χεράκι στα εμπορικά. Για να σ’ ακούω να λες με νόημα στην πωλήτρια “ένα νούμερο μεγαλύτερο”. Δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω τη φράση σου τότε. Νόμιζα πως ήταν μια μικρή σπονδή στα ουράνια, να μεγαλώνω διαρκώς και να είμαι καλά. Μέχρι που έγινα κι εγώ μάνα κι άκουσα τον εαυτό μου να λέει την ίδια φράση στο εγγόνι σου: “Ένα νούμερο μεγαλύτερο”. Κι ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα τι έκρυβε αυτή η φράση. 

Ξενύχτια, αγωνίες, θερμόμετρα, κούραση, εμπύρετα βράδια, αντιβίωση κάθε έξι ώρες και πορτοκαλάδες και σορόπια και μουρουνέλαια.

Χάδια, παραμύθια με χασμουρητά και μαύρους κύκλους στα μάτια σου, κουρασμένες καληνύχτες κι ασημένιες εικονίτσες κρεμασμένες στο κρεβάτι να φυλάνε σαν κέρβεροι τα όνειρά μου.

Μαθήματα να γράφω και να διαβάζω, να κολυμπάω στα βαθιά, να κρατάω τις ανάσες μου, να βαδίζω στητά και να κάνω το σταυρό μου στα δύσκολα.

Δυο τσακισμένα χέρια μετά τη δουλειά, να καταθέτουν στα πόδια μου σακούλες με ψώνια και μεταμεσονύχτια μαγειρέματα, με το μάτι να υγραίνει απ’ την κόπωση της μέρας, να πέφτει το δάκρυ στην κατσαρόλα και να χυλώνει το φαγητό, να γίνεται πεντανόστιμο, με τη γεύση σου να με κυνηγάει ισοβίως.

Κι άγριες εφηβείες και λεονταρισμοί και μια δρομολογημένη επανάσταση, που ξεκίναγε απ’ την πόρτα ασφαλείας μου, για να καταλήξει στο -ένα νούμερο μεγαλύτερο- ρούχο μου. Ήξερα πως πάντα υπάρχει στο στρίφωμά μου, γερά γαζωμένη και αιώνια διαθέσιμη, η αγάπη σου…

Η πόρτα ασφαλείας άνοιξε και δεν παίρνω πια μπόι.

Ό,τι φοράω, είναι ακριβώς στα μέτρα μου. Ευθύνη μου να διαλέγω το σωστό νούμερο. Να μετράω με ακρίβεια τραπεζίτη τα αποθέματά μου και να ισοσκελίζω τις λαχτάρες με τις ανάγκες μου. Να καμαρώνω που ψηλώνει και ν’ αγωνιώ πως στο τέλος του καλοκαιριού θα θέλει καινούργια παπούτσια…

Και κάθε φορά που τον περιμένω να βγει από ένα δοκιμαστήριο, ν’ ακούω τη φωνή σου σα βαλσαμωμένη μνήμη: “Ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί θα ψηλώσεις”…

Φωτογραφίες: http://www.blogbaster.org/letnee/