«Τώρα να έβλεπες τι κάνουμε, Κατερίνα…»

Έφυγε στις 3 Οκτωβρίου 1993 ύστερα από ένα μοιραίο κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων και αλκοόλ. Τη βρήκαν την επόμενη μέρα στο τελευταίο σπίτι της στον Κεραμεικό. Ήταν μόλις 53 χρονών. Είχαν ήδη φύγει Άσιμος και Σιδηρόπουλος. Η «Καταραμένη Αγία Τριάδα των Εξαρχείων» όπως τους αποκαλούσαν, πρόλαβαν να συνεργαστούν  για  μία και μοναδική φορά, στον κύκλο τραγουδιών «Ράγκα-Παράγκα» του Ανδρέα Ταρνανά (1986).

 Το γλυκό κορίτσι των ελληνικών ταινιών της Φίνος Φιλμς, 

μετατρέπεται σε  επαναστατική ποιήτρια που αρχίζει να γράφει:

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής". Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν».

  //Την γνώρισα από κοντά στα τελευταία της, όταν ξαφνικά άρχισε να έρχεται στο βιβλιοπωλείο μου έτσι, για να κουβεντιάσουμε. Ήδη μιλούσε για τους φίλους της που έφυγαν, ήδη φοβόταν πως μοιραία θ’ ακολουθούσε. Ήταν μια καλλιτέχνιδα της πόλης με την αναγεννησιακή έννοια, μια σημαντική αναρχική ποιήτρια που δικαιώθηκε μετά θάνατον και είναι μάλιστα εμπορική, σε μια εποχή που η ποίηση δεν πουλά. Η αυτοκτονία της ήταν καθαρό ροκ εν ρολ, όπως και όλη η ζωή της, που εν τέλει την πλήρωσε με την τέχνη της// 

Γιώργος Χρονάς, συγγραφέας-εκδότης

 //Εμφανίζονται διαχρονικά κάποιες ψυχές που γίνονται η υποσυνείδητη συνείδησή μας. Που λειτουργούν ενορατικά, βλέπουν μελλούμενα που ο μέσος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται παρά μόνο σαν φάει το παλούκι! Τέτοια ήταν η Κατερίνα. Τόσο εκείνη όσο κι ο Παύλος, καθώς και ο Άσιμος, οι Εξαρχειώτες άγιοι που λέμε, φύγανε νωρίς. Δεν έζησαν όσο επιτρέπει η στατιστική, γλίτωσαν όμως την παρακμή. Ήταν όλοι τους ιδιότροπα, ευάλωτα άτομα. Δεν είχαν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ούτε ήταν ικανοί να δαγκώνουν, απλώς προσποιούνταν ότι το κάνουν, γι αυτό και δεν επέζησαν. Άφησαν όμως άξια παρακαταθήκη// 

Δημήτρης Πουλικάκος-μουσικός

Η Κατερίνα έσβησε την εποχή που ο θρύλος των Εξαρχείων, παραχωρούσε τη θέση του στο δανεικό νεοπλουτισμό και στην υπερκαταναλωτική ευδαιμονία. Η Κατερίνα δεν μάσαγε. Ψυχανεμιζόταν πως οι καιροί γυρίζουν, πως θα ξανάρθουν οι γκρίζες μέρες της καταστολής, πως η φούσκα της ψευδο-ευμάρειας, δεν είναι παρά ο προπομπός  της απόλυτης χρεοκοπίας και του ξεπεσμού. Δυο δεκαετίες μετά, η Αθήνα φλέγεται και βιώνει την πιο κρίσιμη μεταπολεμική κρίση στην Ευρώπη. Ο 16χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται στα Εξάρχεια και το κέντρο πάλλεται από πορείες και σοβαρά επεισόδια. Η Χρυσή Αυγή μπαίνει στο κοινοβούλιο και τα τάγματα εφόδου επανεμφανίζονται πανηγυρικά. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονείται εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια των αστυνομικών. Το κάρο του δήμου που μάζευε στην κατοχή τα πτώματα των νεκρών απ’ την πείνα, έδωσε τη θέση του στο ημερήσιο δελτίο αυτοκτονιών. Ο κατάλογος μακάβριος και ντροπιαστικός. Οι νέοι οργισμένοι και απογοητευμένοι, κάνουν στροφή προς την πολιτική. Ξαφνικά αρχίζουν να διαβάζονται τα ποιήματά της, αυτά που όσο ήταν εν ζωή κανένας εκδοτικός οίκος δεν δέχτηκε να τα εκδώσει, εκτός απ’ τον Καστανιώτη που τόλμησε και το έκανε.

 Σε μια εποχή που είναι διάχυτο το αγωνιώδες ερώτημα «Μα γιατί σιωπούν οι άνθρωποι της τέχνης;», τα ποιήματα της Κατερίνας γίνονται προφητείες, συνθήματα στους τοίχους, διαδίδονται και στοιχειώνουν το ίντερνετ. Η μορφή της γίνεται αφίσα με τις «Εκατό λιρέτες Εξαρχείων», ξαφνικά οι εκδότες δείχνουν ενδιαφέρον για τα βιβλία της, γίνονται μελέτες και γράφονται άρθρα. Έφτασε η εποχή που μπουκώσαμε απ’ τα καταναλωτικά σκουπίδια και ψάχνουμε απελπισμένα για προφήτες και ήρωες. Και μπορεί τότε να φάνταζαν παραληρηματικά χαϊκού και οργισμένοι στίχοι όσα έγραφε. Σ’ όσους αδυνατούσαν να αποκρυπτογραφήσουν το λόγο της. 

Τελικά οι λέξεις της είναι εδώ, να καρφώνουν σαν ατσαλένιες πρόκες τις γκρίζες μας μέρες. ΑΘΑΝΑΤΗ!