μπλακ φόρεστ [family black stories]

Για πάρτι έκπληξη το ξεκινήσαμε. Εγώ δηλαδή πρότεινα να παραγγείλουμε σουβλάκια και μπύρες και να της βγάλουμε και μια τούρτα να τελειώνουμε.  Το άκουσε ο Ερντογάν κι έγινε θηρίο:

-         Αυτό δεν είναι πάρτι γενεθλίων, αλλά ο  τελικός  Μάντσεστερ-Ρεάλ!

-         Ποιος είναι πάλι ο Ερντογάν;

-         Η μάνα της. Έτσι και θυμώσει, φτυστή ο Ταγίμπ κυρ-αστυνόμε μου.

-         Να λείπουν οι χαρακτηρισμοί. Τι έγινε μετά;

-         Ως συνήθως, υποχώρησα. Η μάνα της ανέλαβε τα μεζεδάκια. Η κολλητή της να την καθυστερήσει στη δουλειά. Κάτι φίλοι τα ποτά  και σε μένα έγινε η ανάθεση της τούρτας.

-         Σαράντα δύο  κεράκια να πάρω; τους ρώτησα.

-         Όχι βρε ζώον, μανουάλι θα την κάνουμε τη τούρτα;  Ένα ερωτηματικό θα πάρεις.  Κι η τούρτα να είναι μπλακ φόρεστ  που της αρέσει.

-         Τη σιχαίνεται τη μπλακ φόρεστ, αλλά δεν το έκανα θέμα.  Το μοιραίο βράδυ παρέλαβα απ’ το ζαχαροπλαστείο «Τα νούφαρα»  τη μπλακ φόρεστ  που είχα παραγγείλει, καθώς κι ένα κεράκι σε σχήμα ερωτηματικού.  Ύστερα πήγα στο σημείο συγκέντρωσης  που είχαμε δώσει ραντεβού, για να της κάνουμε έκπληξη.

-         Πού ήταν αυτό;

-         Στο υπόγειο της πολυκατοικίας, εκεί που είναι ο καυστήρας. Είχαν συγκεντρωθεί  όλοι όταν έφτασα με την τούρτα και μια ανθοδέσμη με  λευκά χρυσάνθεμα.

-         Μαργαρίτες ήταν.

-         Τέλος πάντων, μαργαρίτες - χρυσάνθεμα, εκεί θα κολλήσουμε;

-         Μισή τιμή έχουν αυτή την εποχή οι μαργαρίτες. Μη μας το παίζεις και χουβαρντάς από πάνω! Που έρεψε το πουλάκι μου στα χέρια σου. Μια ζωή στερήσεις και βάσανα…

-         Σας παρακαλώ μαντάμ, δεν μας ενδιαφέρουν αυτά. Προχωρήστε κι εσείς να τελειώνουμε.

-         Που λέτε, όταν μας ειδοποίησε η κολλητή της ότι ήταν ήδη σπίτι, ανεβήκαμε στα σκοτεινά απ’ το κλιμακοστάσιο, για να μην ακούσει το ασανσέρ και μας καταλάβει.

-         Χτυπήσατε το κουδούνι;

-         Αυτό ήταν το λάθος μου! Κάτι θα είχα γλυτώσει αν χτύπαγα πριν... οι άλλοι όμως επέμεναν να κάνουμε ντου να την αιφνιδιάσουμε.

-         Και τι έγινε τελικά;

-         Μας αιφνιδίασε αυτή. Περίμενε στημένη πίσω ακριβώς απ’ την πόρτα. Όρθια, με τα χέρια της σταυρωμένα και μια βαλίτσα στα πόδια της. Κοκαλώσαμε όλοι. Το σπίτι ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι και μόνο κάτι τεθλασμένες δέσμες φωτός  απ’ τις τραβηγμένες βουάλ κουρτίνες, έπεφταν πίσω της και  διέγραφαν ένα ασημί περίγραμμα στη σιλουέτα της. Τα μάτια της λαμπύριζαν και το βλέμμα της ήταν αλλόκοτο, σχεδόν απόκοσμο.

-         Ρε παιδιά δεν είμαι ο Ηρακλής Πουαρό να μπαίνετε σε τέτοιες λεπτομέρειες. Ελάτε να τελειώνουμε γιατί με περιμένουν στοίβες με υποθέσεις έξω.

-         Καλά σου λέει βρε ζώον, παραλίγο να βάλεις και το Λοχαγό Χάστιγκς στην κατάθεση!

-         Συγνώμη αστυνόμε, παρασύρθηκα... αρπάζει λοιπόν τη βαλίτσα η Μαιρούλα και μου ρίχνει ένα θανατηφόρο βλέμμα λες και της είχα σκοτώσει τη μάνα.

-         Αυτή που σας λέει διαρκώς «ρε ζώον»;

-         Αυτήν. «Τι είν’ αυτό; »μου λέει. Τούρτα για τα γενέθλιά σου ρε Μαιρούλα, της λέω παγωμένος απ’ το φόβο. Να κοίτα, είμαστε όλοι εδώ για να σου κάνουμε έκπληξη. Πάμε παιδιά: «ΝΑ ΖΗ-ΣΕΙΣ  ΜΑΙ-ΡΟΥ-ΛΑ ...». Αντί για το κεράκι, η Μαιρούλα φύσηξε με τα δάχτυλά της ένα μεγαλοπρεπές  σφύριγμα που θα το ζήλευε λαχαναγορίτης.

-         Και μετά;

-         Μου’φερε τη μπλακ φόρεστ καπέλο κι έφυγε αγκαζέ με τον Βλάσση που βγήκε απ’ τα ενδότερα.

-         Ο Βλάσσης;

-         Ο διαχειριστής.

-         Αυτός που έστειλες στο νοσοκομείο ήταν διαχειριστής;

-         Ναι. Πήρε τη Μαιρούλα και  μου άφησε τα κοινόχρηστα.

-         Και γιατί του επιτέθηκες;

-         Εσείς τι θα κάνατε δηλαδή αν σας βούταγε ένας μαντράχαλος τη γυναίκα;

-         Θα τους έδινα την ευχή μου, αλλά πού τέτοια τύχη; 

-         Παθών κι εσείς κυρ-αστυνόμε μου;

-         Στο θέμα μας κύριε. Θα υπογράψετε την ομολογία σας για πρόκληση σωματικών βλαβών;

-         Θα υπογράψω και το κρίμα στο λαιμό της. Εγώ μέσα σ’ αυτή την τούρτα είχα κρύψει όλη μου την αγάπη κι ένα πανάκριβο δώρο που το πήρα με αιματηρές οικονομίες.

-         Τι λες βρε ζώον; Πού ήταν αυτό το δώρο δηλαδή;

-         Ένα απ’ τα βυσσινάκια που στόλιζαν την τούρτα, ήταν το δώρο για τα γενέθλιά της. Ένα δαχτυλίδι με ρουμπίνι. Η Μαιρούλα λάτρευε τα ρουμπίνια κυρ-αστυνόμε μου.

-         Καλά βρε ζώον, χάθηκε να της το προσφέρεις σ’ ένα κουτάκι να γλυτώναμε όλο αυτό το ρεζιλίκι;

-         Ε, είπα να σας κάνω κι εγώ μιαν έκπληξη.

-         Κατά βάθος δεν είν’ κακός κυρ-αστυνόμε μου. Εγώ πάντα το’λεγα. Έχω γαμπρό μάλαμα. Δε γίνεται τώρα να βρούμε μια συμβιβαστική λύση να τελειώνουμε;

-         Εσείς τι λέτε κύριε;

-         Κλείστε με μέσα κυρ-αστυνόμε μου, γιατί θα της στείλω μια μπλακ φόρεστ πακέτο κι αυτή τη φορά δεν θα’χει μέσα ρουμπίνι, αλλά στρυχνίνη!

Για την ιστορία: Ο Βλάσσης ανάρρωσε γρήγορα, αλλά παραιτήθηκε από διαχειριστής και υποψήφιος γαμπρός της Μαιρούλας. Η Μαιρούλα γιόρτασε τα επόμενα γενέθλιά της παρέα μόνο με τον Ερντογάν. Το ρουμπίνι κατέληξε στον κάδο απορριμμάτων μαζί με τα υπολείμματα της μπλακ φόρεστ. Εκεί το βρήκε ένας πιτσιρικάς - συλλέκτης σκουπιδιών λίγο πριν το απορριμματοφόρο του δήμου, αρπάξει στις δαγκάνες του τον κάδο. Ο απατημένος σύζυγος έγινε επιστήθιος φίλος του αστυνόμου που είχε βάρδια εκείνο το βράδυ στο τμήμα και του πήρε κατάθεση. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα και για να τιμήσουν την επέτειο γνωριμίας τους, καθιέρωσαν έξοδο σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο για να φάνε μπλακ φόρεστ.

[Συμμετοχή στον κύκλο ιστοριών “Family stories” στο ιστολόγιο της Αριστέας μας]

photos