Μεθεόρτια…

Αυτό ήταν. Ας ξεστολίζουμε σιγά-σιγά κι ας επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς μας. Κόντρα στις μεγάλες προσδοκίες μας, η νέα χρονιά μάς κρατούσε πεσκέσι έναν Ηφαιστίωνα, μια ανελέητη βαρυχειμωνιά και ένα πακέτο “ευοίωνων” ειδήσεων σε τοπικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Προσπερνάμε διακριτικά ειδήσεις που αφορούν τις γειτονικές κατσίκες· ήτοι, τις φωτιές στην Αυστραλία, το καζάνι που κοχλάζει στη Μέση Ανατολή, τον ψυχοπαθή πλανητάρχη με την πλατινέ φράντζα, τους καλούς μας γείτονες στην Τουρκία και τους χιλιάδες πρόσφυγες που θα ξεχειμωνιάσουν (όσοι αντέξουν) στις ανύπαρκτες υποδομές στα νησιά και στην ενδοχώρα. Τους άστεγους και όσους συνωστίζονται σε μια δημοτική αίθουσα, για να μην παγώσουν στους δρόμους. Είναι μακριά μας αυτά, δεν μας αφορούν.

Δόξα τω Θεώ, στα εσωτερικά μας, πάμε περίφημα. Και 13η σύνταξη είδαμε, και κοινωνικά (δια)μερίσματα πήραμε, και η αγορά ανέκαμψε, και κρατικό μηχανισμό έχουμε, και μια χαρά τον βγάζουμε το μήνα με διακόσα ευρώ, περισσεύει και κατιτίς να βάλουμε στην άκρη για μια ώρα ανάγκης, που λέει ο λόγος (κι ο κύριος Άδωνις). Να μάς κόβει ο Πανάγαθος μέρες και να τους δίνει διακοπές για χαλάρωση και χειμερινές εξορμήσεις στα ορεινά μας θέρετρα.

Και για όσους νιώθουν αυτή τη… μεθεόρτια κατάθλιψη -που, μεταξύ μας, τη βρίσκω εντελώς αβάσιμη- ας φάνε το τηλεοπτικό παντεσπάνι με τα χλιδάτα ρεβεγιόν των επώνυμων, για να παρηγορηθούν. Τοπ είδηση στα δελτία, το πάρτι οργίων με τους swingers των Βορείων Προαστίων, οι οποίοι εκτός από χρονιά, άλλαξαν και συντρόφους. Με την ταρίφα να κυμαίνεται στα διακόσα πενήντα ευρώ ανά ζεύγος. Κάτι παραπάνω απ’ το μηνιαίο εισόδημα που θα έχει ένας μέσος άνθρωπος (κατά τον κύριο Άδωνη που λέγαμε παραπάνω). Κι εδώ δεν χωράνε έφοδοι της εφορίας, ούτε ηθικολογίες και θρησκευτικές υστερίες. Το “άσυλο της βίλας” εννοείται πως δεν απειλείται, σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια και τα σπίτια απλών ανθρώπων που δεν συγκαταλέγονται στους αρίστους. Πολιτισμένα πράγματα.
Τώρα, αν δεν έχετε ανταλλάξιμο σύντροφο (ή καθόλου σύντροφο γενικώς), πάτε για ένα σκι, ρε, παιδιά. Για ένα mountain bike, έστω…

Ο γιορτινός διάκοσμος αποκαθηλώνεται μέρα με τη μέρα. Η χρονιά που έφυγε άρον άρον, πήρε μαζί της το συρτάρι με τα τιμαλφή μας. Την ελπίδα μας, την αξιοπρέπεια που μας είχε απομείνει και την επίχρυση καδένα της κανονικότητας. Το ξέραμε πως ήταν τενεκεδένια, αλλά κάποιοι γοητεύτηκαν απ’ την εφήμερη λάμψη της. Είναι σαν να μάς έτυχε το φλουρί στην πίτα. Κι αυτό δεν ήταν παρά μια κάλπικη λίρα. Και δεν υπάρχει μεταξύ τους, ούτε ένας κύριος Μαυρίδης, που θα συγκινηθεί απ’ το δράμα μιας Φανίτσας, σήμερα. Ούτε ένας!