Ευπειθώς αναφέρω...

 

«Να το πλύνεις στο πρόγραμμα χωρίς στύψιμο. Και να του βάλεις αγάπη και μαλακτικό για να μυρίζει μανούλα». Η κυρία στο κατάστημα που εμπορεύεται στρατιωτικά είδη ήταν κατατοπιστικότατη σ’ ότι φορά τον φανταρικό αλλά και τον ψυχολογικό εξοπλισμό. Ο υπνόσακος πλύθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες της. Και για να είμαστε ασορτί μέχρι να τελειώσει αυτή η θητεία, ντύνομαι κι εγώ τη στολή της παραλλαγής. Να καμουφλάρω αγωνίες και έγνοιες, να είμαι ψύχραιμη μέχρι να πάρεις τηλέφωνο και να εύχομαι να κρατήσεις απ’ αυτό το ταξίδι σου, μονάχα τις καλύτερες στιγμές. Να μην αναζητάς τη ζωή που άφησες πίσω σου, αλλά να βρεις καινούργιους φίλους για να μοιραστείτε παρέα τις χαρές, τις αγωνίες, τις αγγαρείες και τα ζόρια του στρατού. Να γίνει αυτή η παρένθεση στη ζωή σου, μια αφορμή για να επαναπροσδιορίσεις τα όρια και τις αξίες σου.

Λένε πως ο στρατός είναι το οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου μεταξύ μάνας και γιου. Τρίχες, θα σου πω εγώ. Αυτός ο λώρος μένει εσαεί αναπόσπαστος. Μαζί κάνουμε ασκήσεις και σκοπιές. Εσύ για να υπηρετήσεις την πατρίδα κι εγώ για να πειθαρχήσω στο νέο μου ρόλο. Από μάνα-κουράγιο σε μάνα κομάντο. Να συντροφεύω σιωπηλά τα όνειρά σου και να σ’ εμψυχώνω νοερά στα νέα σου βήματα.

Αύριο ορκίζεσαι. Ορκίζομαι κι εγώ πως θα έρθω αδάκρυτη, οπλισμένη με ψυχραιμία και καλά καμουφλαρισμένα όλα όσα νιώθω για σένα. Οι δεκάδες ερωτήσεις που είχα κατά νου να σε βομβαρδίσω, θα περιοριστούν σε μία μόνο. «Tι φαγητό πεθύμησες;”

Κι αν μου έλεγε κανείς, πριν χρόνια, ότι θ’ ανυπομονούσα ν’ ακούσω ιστορίες για το στρατό, θα τον έλεγα αιθεροβάμονα.

«Εμπρός μαρς για τη νέα σου ζωή», αγόρι μου!