-Τη ζωή τη μετράμε
στις στιγμές που μάς κόβεται η αναπνοή, αγαπητέ μου!
-Είστε σίγουρα
καρδιολόγος;
-Ας πούμε ότι
είμαι φιλόσοφος καρδιολόγος.
-Καρδιογράφημα είν’
αυτό που κάνουμε;
-Φυσικά!
-Δεν έχω ξαναδεί
τέτοιο μηχάνημα. Ο προηγούμενος γιατρός μού έβαζε κάτι
βεντουζίτσες…
-Απαρχαιωμένο! Αυτό είναι ένα τελευταίας
τεχνολογίας μηχάνημα, με αισθητήρες που καταγράφουν το ιστορικό των παλμών σας.
-Σοβαρά;
-Εντός ολίγου θα το
δείτε κι εσείς εκτυπωμένο.
-Εγώ; Τι να
καταλάβω εγώ απ’ αυτά; Εσείς να το δείτε, να μου πείτε αν η καρδιά μου δουλεύει
ρολόι.
-Μα σας είπα, το
ζητούμενο είναι να διακόπτεται, στιγμιαία, η λειτουργία της. Αυτό
εξετάζουμε απόψε.
-Δηλαδή, πρέπει να
έχω πάθει συγκοπές για να βγει καλή η εξέταση; Ανήκουστο!
-Μα αγαπητέ μου, σκεφτείτε
λίγο με την καρδιά σας.
-Εγώ, γιατρέ, την
καρδιά την έχω για ν’ ανασαίνω.
-Κρίμα! Είναι σαν να διαθέτετε ένα
αγωνιστικό αυτοκίνητο για ράλι, κι εσείς το κάνετε γύρους στο τετράγωνο, με
πρώτη και δεύτερη.
-Τελικά, είστε καρδιολόγος,
φιλόσοφος, ή μηχανικός αυτοκινήτων;
-Λυπάμαι αν δεν καταλαβαίνετε,
αλλά έχω ασθενείς έξω που περιμένουν. Έλεγα, λοιπόν,
ότι η αδιάλειπτη λειτουργία ενός οργάνου, δεν αφήνει περιθώριο για αναβάθμιση…
-Αναβάθμιση; Λάπτοπ
είμαι;
-Σαν ένας υπολογιστής,
σωστά! Κάπως έτσι λειτουργεί κι ο άνθρωπος.
Θέλει μια ψυχολογική επανεκκίνηση, αλλιώς είναι καταδικασμένος στο μαρασμό και,
μοιραία, στην απόσυρση.
-Αφήστε το, ντύνομαι
και φεύγω!
-Κι ό,τι εκτυπώθηκε
το ιστορικό των κομμένων αναπνοών σας.
-Μα, αυτά είναι
αρνητικά φωτογραφιών. Φιλμ με τραβήξατε; Κρίμα
τις συστάσεις που μου έδωσαν για εσάς! Τι χρωστάω;
-Πληρώνετε στη γραμματέα μου.
Ορίστε και η εξέτασή σας.
-Δεν τη θέλω. Πετάξτε
την!
-Σας ανήκει. Πετάξτε την εσείς, αν
θέλετε. Εγώ πάντως θα σας συμβούλευα να κάνετε μια επαναληπτική σ’ ένα χρόνο,
και αφού θα έχετε εκτεθεί σε τακτικές ΑΔΑ.
-Τι είν’ αυτό;
-Αναζωογονητικές Διακοπές
Αναπνοής.
-Kαληνύχτα σας… κύριε φιλόσοφε. Γιατί γιατρός
μια φορά, δεν είστε!
~ // ~
Την τελευταία φράση την ψιθύρισε,
καθώς έκλεινε πίσω του την πόρτα. Στο διάδρομο διασταυρώθηκε με την επόμενη ασθενή.
Αν δεν φορούσαν μάσκες, θα ορκιζόταν πως γνωρίζονται. Η αύρα που άφησε πίσω της,
του φάνηκε γνώριμη. Την άκουσε να καλησπερίζει τον γιατρό. Εκείνος πλήρωσε την
ευγενική υπάλληλο, παρέλαβε τον φάκελο κι ορκίστηκε πως θα τον πετάξει στον πρώτο κάδο που θα
συναντούσε στο δρόμο.
Όρμησε βιαστικά στο σπίτι. Άπλωσε τα
λιγοστά φιλμ κάτω απ’ το φωτιστικό του γραφείου. Στο πρόσωπό του εναλλάσσονταν το
χαμόγελο, η λύπη, η νοσταλγία και η αποστροφή.
«Η Ελένη»
«Όταν πέρασα πανεπιστήμιο»
«Όταν με προσλάβανε στην τράπεζα»
«Όταν πήρα προαγωγή»
«Όταν κέρδισα το λαχείο»
«Το γλέντι με τους φίλους»
«Όταν με ειδοποίησαν απ’ το νοσοκομείο
για το ατύχημα»
«Το τελευταίο σημείωμα του μπαμπά, στο
ψυγείο»
«Όταν τους αποχαιρέτησα στο κοιμητήριο»
«Μόνο η Ελένη. Κανείς φίλος»
«Δεν έχουν καταγραφεί πιο πρόσφατες
ΑΔΑ»
Έτρεξε πίσω. Στο χρόνο ή στο ιατρείο
του τρελογιατρού; Ούτε κι αυτός ήξερε. Η Ελένη περίμενε υπομονετικά για να
καταγράψουν, συντροφιά, τις μελλοντικές ΑΔΑ της κοινής τους ζωής.
Photo
By: Steve Schapiro
To κείμενο συμμετείχε στον πρώτο κύκλο
του δρώμενου «Τα γνωμικά εμπνέουν» που οργανώνει και φιλοξενεί στο ιστολόγιό της
ΓΗΙΝΗ
ΜΑΤΙΑ, η Mary Pertax.
Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου την
οικοδέσποινα για την έμπνευση, τη διοργάνωση και τις φροντίδες της! Ευχαριστώ
και τους φίλους που το αγκάλιασαν και του χάρισαν τη διάκριση!
Εύχομαι σ' όλους μας τα επόμενα
καρδιοχτύπια μας, να καταγράφονται μόνο από χαρούμενες στιγμές και δυνατές
συγκινήσεις ♥
-------------------------------------------------------------------------------
Λαυρέντης αγαπημένος...
