Ήταν χειμώνας. Παγωνιά. Μήτε ραδίκι δεν ξεφύτρωνε. Μήτε ένα γέλιο δε διαγραφόταν. Η γη είχε καταξεραθεί. Βρέχει με το τουλούμι. Κανόνια γιόμιζαν τον ουρανό. Μήτε να βγάλει το άρβυλο να πέσει ο κάπτα-Νίκος. Μήτε να ξαναθυμηθεί τις επιστήμες και τα γράμματα. Μόνο για να νεκροφιλήσεις απόμενε λίγος καιρός. Μόνο για ν’ αποχαιρετήσεις ένα ένα πράμα που ’φευγε.
Εκείνη την ημέρα ήρθε η σειρά του λοχαγού. Ήταν
μια στενή κάμαρα μ’ ένα κερί που όλο κι έλιωνε απάνω στα ποδάρια του. Κι ο
λοχαγός καταμεσής νεκρός, κι εκοίταγε κατά τη δύση. Και πριν να λιώσει το κερί
να σκοτεινιάσει ολότελα, κάμποσοι φίλοι εβάδιζαν κι έσκυβε ένας ένας και τον
αποχαιρέταγε. Την ώρα αυτή που κίναγε στο αιώνιο ταξίδι.
Μπήκε κι ο κάπτα-Νίκος τότε, και το κερί
ετρεμόσβηνε πάνω στη μούρη του νεκρού, κι είχε ξεχάσει ολότελα εκείνον τον
καιρό τις επιστήμες και τα γράμματα και πως υπάρχουν ζωντανοί κι αγάπες και
φθινόπωρα, κι έβλεπε μόνο εμπρός του το νεκρό λοχαγό.
Μεμιάς τα μάτια του εφουριάσανε. Μια λάμψη σα να
τα ’ζωσε. Ένα φως σα να πήδησε μες στο μικρό σκοτάδι και του ’κλεισε τα
βλέφαρα. Δίπλα στον πεθαμένο, μια σπιθαμή στα πόδια του, απάνω στα
σανίδια, ακίνητη σαν άγαλμα, φρουρός μαζί κι εκδικητής, καθότανε η Μαρία, μες
στην ασκήμια της και τα κουρέλια της, με το ντουφέκι του νεκρού κρατώντας το
ωσάν λάβαρο, στραμμένο προς τ’ ανάστροφα, αμίλητο κι ακίνητο, και μες στην κάνη
που έχασκε είχε καρφώσει ένα περίφημο κόκκινο τριαντάφυλλο. Ήταν σημάδι φανερό
ενός μεγάλου έρωτα. Που ποτέ δεν ειπώθηκε. Το πρώτο της και το έσχατο.
Ο κάπτα-Νίκος ξέχασε ότι ήτανε Δεκέμβρης,
χειμώνας, παγωνιά, που ραδίκι δε φύτρωνε, που γέλιο δε διαγραφόταν, που κανόνια
σκοτώνανε, που τα κεριά ετρεμόσβηναν, που μάνες μοιρολόγαγαν, που ’βρεχεν
ασταμάτητα, και μονομιάς θυμήθηκε ότι υπάρχαν ζωντανοί κι αγάπες και φθινόπωρα
και γράμματα και γέλιο και κόκκινο τριαντάφυλλο που ’χε τη δύναμη κι εφύτρωσε
στην καρδιά του Δεκέμβρη.
Κι έτσι από τότε πάλι εβρήκαμε, πάνω στην ώρα που
τη χάναμε, την πίστη στη ζωή. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο φώτισε την απόγνωση του
κουρασμένου ανθρώπου.
 |
| Μέλπω Αξιώτη και Ναζίμ Χικμέτ, το 1951 στο Βερολίνο |
Xρονογράφημα της Μέλπως Αξιώτη δημοσιευμένο στο περιοδικό
«Ελεύθερα Γράμματα» (1945-46)
Όμορφο και το ζωντανεύει η γλώσσα με τους ιδιωματισμούς της. Συγκινητικό και ανθρώπινο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε Μαρία για το χρονογράφημα της Αξιώτη
Καλό σου βράδυ
Σκέφτηκα πως ένα κόκκινο τριαντάφυλλο περιμένουμε κι εμείς, για να ξαναβρούμε την πίστη μας στη ζωή. Η ιστορία που επαναλαμβάνεται, ξέρεις...
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου Άννα μου😘
Τί ωραίο Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας.
Φιλάκια πολλά.
Εγώ ευχαριστώ που περάσατε, Ρένα μου!
ΔιαγραφήΤα φιλιά και τη σκέψη μου😘
Μέλπω Αξιώτη, πολύ πιο μοντέρνα απ’ όσο άντεχε η εποχή της. Μια "λοξή" διανοούμενη που έζησε εξόριστη από το πατρικό της, τη χώρα της, τη γλώσσα, συντροφιά με την ίδια βαλίτσα. Τολμηρή, δραστήρια, αγωνίστρια, αυτοεξόριστη στις γειτονιές του κόσμου. Αυτά μεταξύ άλλων βρήκα στο διαδίκτυο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς έχω διαβάσει μόνο «το σπίτι μου» και «Η Κάδμω»
Υπέροχο το απόσπασμα Μαρία μου από μια υπέροχη Μέλπω!
Σ' ευχαριστούμε!
Στη "λόξα" τέτοιων ανθρώπων, πάτησε η ιστορία και διασώθηκε η (όποια) ελευθερία μας.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ Αννίκα μου! Πάντα διαβάζεις με σεβασμό και διεισδυτικότητα τα κείμενα.
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά!
Πολύ ιδιαίτερη γραφή, με ευαισθησία παρά την βαρβαρότητα που διαισθάνομαι ότι υπάρχει γύρω τους. Μου κάνουν εντύπωση οι ιδιωματισμοί που χρησιμοποιεί, που δένουν αρμονικά με το κείμενο. Οι λογοτέχνες μας εκείνης της εποχής, έζησαν μεγάλα γεγονότα, (δεν θα πω ευτύχησαν να ζήσουν), και η πένα τους θα ήταν αδύνατον να μην βρει πατήματα για να γράψει. Όπως και το χρονογράφημα, που μας παρουσίασες σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου, Μαρία!
Ήθελε κυρίως "τσαγανό" για να καταγράψεις εκείνη τη μαύρη εποχή. Δίχως ελευθερία λόγου, το τίμημα ήταν το περιθώριο, οι εξορίες, έως και "διακοπές" σ' ένα ξερονήσι.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ Βασίλη!
Ένα χρονογράφημα από μια αξιόλογη συγγραφέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μαρία μου που μας το παρουσίασες.
Την καλημέρα μου
Σ' ευχαριστώ Ελένη μου!
ΔιαγραφήΜαρία μου σε ευχαριστώ για τη δυνατότητα να διαβάσω αυτές τις σειρές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντα μαθαίνω απο οσα μοιράζεσαι μαζι μας.
Ευχομαι να εισαι καλα και να περνας όμορφα!
Χαίρομαι όταν νέα παιδιά έρχονται σε επαφή με τους σπουδαίους μας συγγραφείς.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ Κική μου!
Κι εγώ μόλις το διάβαζα είπα..κατι μου θυμίζει. Το έχω διαβάσει κάπου σε βιβλίο όμως.Υπέροχα κείμενα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Γεωργία μου ♥
ΔιαγραφήΔιάβασα αυτά τα λόγια, τα περιγραφικά της Αξιώτη και δε μπορούσα παρά να σκεφτώ: άραγε σε ποιο σύμβολο θα ανταμώσουμε εμείς ξανά τη πίστη στη ζωή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευχή να ξημερώσουν μέρες με ζωή και τη δύναμη να την ερωτευτούμε ή έστω να τη ζήσουμε με θάρρος και στοργή σου στέλνω ένα γλυκό φιλί Μαρία μου!
Από σύμβολα ξεμένουμε, Μαρίνα μου.
ΔιαγραφήΜε λάικ και τουίτερ, δεν γίνεται επανεκκίνηση.
Φιλί γλυκό!
Μήπως Μαρία μου, λέω μήπως και εμείς όλοι που ζούμε καιρούς πολέμου είναι καιρός να θυμηθούμε πως υπάρχουν μες την παγωνιά και κόκκινα τριαντάφυλλα αγάπης που πάντα θα ανθίζουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο κείμενο που ζεσταίνει την καρδιά αυτών που αντιστέκονται στην καταπίεση, στην χειραγώγηση και στο μίσος...
ΑΦιλάκια μ' ένα μεγάλο αυχαριστώ!
Επιβάλλεται να το θυμόμαστε διαρκώς, Στεφανία μου!
ΔιαγραφήΚυρίως στους ζοφερούς καιρούς που διανύουμε.
Να είσαι καλά, φιλιά πολλά!
Πάντα κάπου εδώ είναι στιγμές που μαθαίνω κάτι όμορφο από εσένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ γι αυτό, όμορφο μοίρασμα <3
Κι εγώ σ' ευχαριστώ Νικολέτα μου ♥
ΔιαγραφήΛίγη λόξα κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να επιβιώσει με το κεφάλι ψηλά σε όλες τις δύσκολες συνθήκες που θα του τύχουν στη ζωή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσια η επιλογή σου!
Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει κάτι από το έργο της, ενώ τη γνωρίζω.
Φιλιά πολλά, Μαράκι!
Ποτέ δεν είναι αργά, Γλαύκη μου.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ ♥
Συγκλονιστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάποια πράγματα, κάποιες αφηγήσεις Μαρία που, έρχονται να σου θυμίσουν κάποιες άγριες και εφιαλτικές στιγμές. Κάποιες στιγμές που λες πως τις άντεξαν οι άνθρωποι, πως τις σήκωσαν και τις κουβάλησαν οι ψυχές. Σήμερα, στεκόμαστε, στοιχειωδώς έστω σε μια "τακτοποίηση", έχοντας κάποια δεδομένα και πάλι ιδροκοπάμε από αυτά που ζούμε. Όταν όμως σκύψεις πάνω στα βιώματα εκείνων των ανθρώπων τότε νιώθεις ένα ρίγος στην σπονδυλική στήλη να σε ρημάζει.
Τι τράβηξαν και τι έζησαν κάποιοι άνθρωποι σε κάποιες εποχές.
Υπέροχο κείμενο, αφήγηση που σε κάνει να γονατίζεις από σεβασμό.
Μαρία σε ευχαριστούμε καλή μας φίλη για την προσφορά σου.
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις.
Πόσο ανεβαίνουμε πνευματικά όταν διαβάζουμε ουσιαστικές και ποιοτικές ιστορίες άγνωστες σε εμάς ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει ενα δικό της τρόπο να γράφει της σκέψεις της η συγγραφέας Κανελλάκι μου... βάζει και τον αναγνώστη μέσα στους ήρωες της γραφής της!
Δεν την ξέρω την Μέλπω Αξιώτη, αλλά μας έδωσε εικόνες βιωματικές από τους ανθρώπους που έζησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες!!
Σε ευχαριστούμε για τις συστάσεις Μαράκι μου.. την αγάπη μου πάντα φιλώ σε!!
Υ.Γ πολύ μου άρεσαν πολύ τα γκράν σουξέ σου😉