Λαχταρώ:
Ένα μέρος δίχως Χριστούγεννα,
δίχως Πάσχα,
δίχως εθνικές εορτές.
Ένα απάνεμο, περίκλειστο κρατίδιο.
Πότε πότε θα επιτρέπεται η είσοδος
μόνο σε γαλαζωπές ανταύγειες
από παιδικό ουρανό.
Τίποτε άλλο.
Δημήτρης Καταλειφός | «Λαχταρώ»
Κι όμως δεν
αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του
στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.
Άρης Αλεξάνδρου | «Μέσα στις πέτρες»
Δεν έχω πια δικαίωμα να
κλαίγομαι
τώρα που χόρτασα κι εγώ ψωμί κι αγάπη.
Οι στερημένοι δεν είναι πια αδέλφια μου,
οι πεινασμένοι δε μ’ έχουν για δικό τους,
κι ούτε με ξελασπώνει που ταράζομαι
σαν τύχει κι αντικρίσω τη ματιά τους.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
| «Ό,τι κορόιδευα»
Η ασετιλίνη που σφυρίζει στη γωνιά
ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.
Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.
Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.
— Θωμά, πάρε τσιγάρο
και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.
Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι
απ’ το παλιό παιδικό χριστόψωμο.
Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς
σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα
και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ’ άλλο του χέρι είναι κομμένο.
Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό
που μπαίνει
μ’ ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγόνι του
θα τρέμει πίσω απ’ το χακί κασκόλ.
Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου.
Χιονίζει.
Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά
η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.
Συλλογιέσαι τ’ άστρα πίσω απ’ την καταχνιά
σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.
Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη
χώσε τα χέρια σου.
— Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.
Κι η καρδιά σου φωτίζεται σαν
χριστουγεννιάτικο τζάμι.
Μακρόνησος 1950
Τάσος Λειβαδίτης | «Παραμονή Χριστουγέννων» |
απόσπασμα
Ω, μη
θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.
Ναζίμ
Χικμέτ | «Εγώ χτυπώ την πόρτα σας» | μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος | απόσπασμα
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κάπου ανάμεσα στα εκκωφαντικά χοχοχο και τα μυριάδες λαμπιόνια των μπαλκονιών και των εμπορικών λεωφόρων, κρύβονται οι λέξεις των ποιητών. Όχι ότι θα σώσει τον άνθρωπο η ποίηση, μπορεί ωστόσο να προσφέρει ένα ασφαλές και ήρεμο καταφύγιο.
Εύχομαι
ολόψυχα όλες οι ευχές που θ’ ανταλλάξουμε αυτές τις μέρες να συμπεριλαμβάνουν
την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Αν δεν τα ανακτήσουμε
εγκαίρως όλα αυτά, τότε φοβάμαι ότι το υπέρτατο αγαθό που είναι κοινή ευχή όλων
μας, η υγεία δηλαδή, είναι καταδικασμένη. Κανένα σώμα δεν είναι υγιές όταν η ψυχή
νοσεί. Και καμιά κοινωνία δεν προκόβει όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει το χαμόγελό
τους.
Να
περάσετε όμορφα και μόνο κοντά σε ανθρώπους που εκπέμπουν αγάπη 💗
[*] Ο
τίτλος της ανάρτησης προέρχεται απ’ τους στίχους του Φοίβου Δεληβοριά και το υπέροχο
τραγούδι του «Χριστούγεννα»
* Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ΄ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους
