Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ποίηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2024

«Πού θα πάει, θα ξημερώσει…» [*]

 


«…Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Μα πώς να φάω και να πιω,

όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,

όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο, τρώω και πίνω…»

«Στους Μεταγενέστερους» - Μπέρτολτ Μπρεχτ (απόσπασμα)

 


«…Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούν τόσο αντρίκια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ».

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν» - Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)


«…Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...»

«Στίχοι, 2» - Τίτος Πατρίκιος (απόσπασμα)



«Αν είχαμε το νερό τον αέρα

Τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

Εγώ κι οι φίλοι μου

Θα ‘μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

Αθάνατα

Με το άρωμα μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

Θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

Θα ‘μασταν το πριν το τώρα και το μετά

Η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα».

Γιάννης Αγγελάκας (απ’ τη συλλογή «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι»)

 


«Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»

«Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες» - Νίκος Εγγονόπουλος (απόσπασμα)



«Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Tούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

“Τι άλλο φοβάσαι;» - Active Member (απόσπασμα)



«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία.

Μέσα απ' του καθένα

την πανέμορφη ιδιαιτερότητα

ν' αποκαταστήσουμε

του Σύμπαντος την Αρμονία…»

Κατερίνα Γώγου

 


Art illustration by Pawel Kuczynski

ëΟ Pawel Kuczynski γεννήθηκε το 1976 στο Στσέτσιν της Πολωνίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία  Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Πόζναν, με ειδίκευση στην γραφιστική και καταπιάνεται με την σατυρική εικονογράφηση. Και το κάνει με τεράστια επιτυχία. Τα «βουβά» καυστικά, όσο και εύστοχα, σχέδια του Pawel δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ενώ το ιδιαίτερο στυλ ζωγραφικής του είναι πλέον αναγνωρίσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος απ’ το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα «Σαράβαλο»

 

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2024

"Διδάσκουμε ζωή, κύριε…" [Rafeef Ziadah]

 


«Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, επαρκώς γεμάτες με στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.

Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα τις αποφάσεις μου του ΟΗΕ.

Αλλά κι έτσι, αυτός με ρώτησε, κυρία Ζιάντεχ, δεν νομίζετε ότι όλα θα μπορούσαν να επιλυθούν αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση.

Κοίταξα μέσα μου να βρω δύναμη για να δείξω υπομονή αλλά η υπομονή δεν έρχεται στο στόμα μου καθώς οι βόμβες πέφτουν πάνω στη Γάζα.

Η υπομονή απλώς με εγκατέλειψε.

Παύση. Χαμόγελο.

Διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή μετά που αυτοί κατέλαβαν τους ύστατους ουρανούς.

Διδάσκουμε ζωή μετά που έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του απαρτχάιντ, μετά τους ύστατους ουρανούς.

Μα δώστε μας μόνο μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία. Κάτι που δεν είναι πολιτικό.

Εμείς θέλουμε μόνο να πούμε στον κόσμο για εσάς και τον λαό σας, οπότε δώστε μας μια ανθρώπινη ιστορία.

Μην αναφέρετε αυτή τη λέξη “απαρτχάιντ” και “κατοχή”.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Γιατί δεν μας λέτε μια ιστορία για μια γυναίκα στη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;

Ή μήπως για εσάς;

Εμπιστευτείτε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου μια λίστα των ονομάτων τους με περιορισμό τις χίλιες διακόσιες λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, απαλλαγμένο από όλα εκείνα που είναι απευαισθητοποιημένα από το αίμα της τρομοκρατίας.

Κι έτσι τους έδωσα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε, αποδοκιμάζουμε, απορρίπτουμε.

Μα αυτές δεν είναι δύο ίσες πλευρές: ο κατακτητής και ο κατεχόμενος.

Και εκατό νεκροί, διακόσιοι νεκροί, και χίλιοι νεκροί.

Και εν μέσω εγκλημάτων πολέμου και σφαγών, εγώ εκφέρω λέξεις και χαμογελώ “όχι εξωτικά”, “όχι τρομοκρατικά”.

Και μετρώ και ξαναμετρώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.

Είναι κανείς εκεί έξω;

Ακούει κανείς;

Θα ήθελα να μπορούσα να θρηνήσω πάνω από τις σορούς τους.

Θα ήθελα να μπορούσα απλά να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να κρατήσω κάθε παιδί, να σκεπάσω τα αυτιά του ώστε να μη χρειάζεται να ακούει τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής του, όπως εγώ.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Κι επιτρέψτε μου να σας πω μόνο πως τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό.

Και κανένας ρυθμός ήχου, κανέναν ρυθμό ήχου κι αν εφεύρω, όσο καλά κι αν είναι τα αγγλικά μου, κανένας ρυθμός ήχου, κανένας ρυθμός ήχου δεν θα τους φέρει πίσω.

Διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε».

Ραφίφ Ζιάντεχ



ëH Γάζα από υπαίθρια φυλακή έχει μετατραπεί σε έναν περίκλειστο ομαδικό τάφο. Περισσότεροι από 7.000 αγνοούμενοι και πάνω από 22.000 νεκροί, στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες και παιδιά, ενώ το 80% απειλείται με πείνα. Εκεί ζωή και θάνατος δεν είναι μόνον αριθμοί, αλλά ιστορίες αντοχής και απαντοχής μέσα στην κόλαση ενός πολέμου, που δεκαετίες τώρα διαιωνίζεται με μικρότερες ή μεγαλύτερες διακοπές, εξαναγκάζοντας τον πληθυσμό και ιδίως τις γυναίκες σε μια «συλλογική αποστολή» επιβίωσης, που γίνεται σχεδόν άθλος.

 

Πηγή

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023

Ο άνθρωπος που φοβόταν τα χέρια του

 


Είμαι ένας άνθρωπος που αρνιόταν να χρησιμοποιεί τα χέρια του

“Χρόνιος αντιρρησίας χρήσης άνω άκρων” η διάγνωση

Από μικρός άκουγα μόνο

“Να κρατάς άμυνα σ’ όσους είναι πιο δυνατοί

Να βαράς αλύπητα όσους είναι αδύναμοι”

Στο σχολείο μού δίδαξαν πως πρέπει πάντα να βγαίνω νικητής

και πως η ήττα είναι ντροπή

Κι όποιος σταθεί εμπόδιο “Χτύπα τον για να μάθει”

 

Στο σπίτι με ξαγρυπνούσαν τα ουρλιαχτά της μάνας

κάτι βράδια που της χτυπούσε το κεφάλι στον τοίχο

ο πατέρας “οι γυναίκες θέλουν ξύλο για να στρώσουν”

Στη γειτονιά έβλεπα φίλους να πετροβολούν αδέσποτα

Να δοκιμάζουν τις σφεντόνες τους στα σπουργίτια

Στο στρατό εκπαιδεύτηκα να σημαδεύω αόρατους εχθρούς

“Χτύπα τους στο ψαχνό”

 

Σε κάθε γωνιά της ζωής μου παραμόνευε κι ένα “Χτύπα”

Στη δουλειά ο προϊστάμενος με παρότρυνε να χτυπήσω μια καλή

θεσούλα “αν δεν χτυπήσεις κάτω απ’ τη ζώνη δεν πρόκειται να προκόψεις”

Επαγγελματίας Ανεπρόκοπος έμεινα

Οι φίλοι μ’ έκαναν πέρα γιατί ποτέ δεν χτυπήθηκα μαζί τους

“τι άντρας είσ’ εσύ που δεν παλεύεις;”

Φοβήθηκα τα χέρια μου, τ’ ομολογώ

μην έρθει η ώρα που θ’ αυτομολήσουν απ’ το κορμί μου

κι επανέλθουν στις συμβατικές ρυθμίσεις τους

ΧΤΥΠΑ

 

Τη μέρα που αποφάσισα να κόψω τα χέρια μου

“Άχρηστα πετσιά, κουράστηκα με δαύτα

Θα τα πετάξω στ’ αγρίμια να ξαλαφρώσουν οι ώμοι μου”

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα στο κέντρο

Τα πουλιά χτυπούσαν τρομαγμένα τα φτερά τους μέσα στα καπνογόνα

Οι αστυνόμοι χτυπούσαν τους διαδηλωτές

Τα παιδιά ξυλοκοπούσαν ανελέητα ένα σκουρόχρωμο χαμίνι

Λυσσασμένα ανθρωπόμορφα σκυλιά χτυπούσαν μετανάστες

Κυλούσε το αίμα από παντού γινόταν πηχτή λάσπη και γλιστρούσε στους υπονόμους

 

Κι ήρθε απ’ το πουθενά και κούρνιασε στο κρεμασμένο χέρι μου

ένας αλήτης σκύλος

που δεν ήξερε να γαβγίζει ο άθλιος

Με κάτι ακατάληπτα γουργουρητά αγκάλιασε το φόβο μου

Χάιδεψε την παλάμη μου με τις βρωμότριχές του

Κι ένιωσα να φλέγονται τα χέρια μου

Τους νευροδιαβιβαστές να ξαναμπαίνουν σε λειτουργία

Όλα τα “ΧΤΥΠΑ” που με σφυροκοπούσαν τόσα χρόνια

σκορπίστηκαν σαν πολύχρωμος χαρτοπόλεμος στη γκρίζα πόλη

 

Εκείνη τη σκυλίσια μέρα λοιπόν

ένα δίποδο ον έμαθε την ορθή λειτουργία των χεριών του

από ένα τετράποδο κυνηγόσκυλο που δεν διέθετε χέρια

παρά μονάχα ένα σπάνιο βίτσιο

να κυνηγάει τις χαρές του

στις ερημιές των ανθρώπων.

 


Η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε και φιλοξένησε η Αριστέα μας στον ιστότοπό της  Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους και τις φίλες που αγκάλιασαν τη συγκεκριμένη συμμετοχή μου. Η λέξη-κλειδί αυτού του συμποσίου ήταν η “αγκαλιά”. Και με αφορμή τη λέξη αυτή, δημιουργήθηκαν 31 αγκαλιές-συμμετοχές. Κάθε μια ιδιαίτερη και συγκινητική. Κι όλες μαζί, μια τεράστια κυκλωτική αγκαλιά γύρω απ’ την Αριστέα, που σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, μας απέδειξε περίτρανα πως η “Ζωή είναι ωραία”, κυρίως όταν χρειαστεί να δώσεις γενναίες μάχες γι’ αυτήν. Ολόψυχα σάς εύχομαι να βγαίνετε νικητές στις μικρές και μεγάλες μάχες της ζωής σας! Καλότυχη να είναι η νέα σας χρονιά, πιο φωτεινή και πιο ανθρώπινη Y

 


[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

 

 

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2023

Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη | Adonis |

 


// Ως τώρα, η γη ζωγραφιζόταν σαν αχλάδι
                εννοώ σαν στήθος
Όμως η διαφορά στήθους και ταφόπλακας είναι μονάχα ένα γεωμετρικό τέχνασμα:
Νέα Υόρκη,
ένας πολιτισμός με τέσσερα πόδια. Κάθε κατεύθυνση ένας φόνος
κι ένας δρόμος προς τον φόνο,
                στις αποστάσεις ανάμεσα το βογκητό των πνιγμένων.

Νέα Υόρκη

Μια γυναίκα – ένα άγαλμα γυναίκας
Στο ένα της χέρι σηκώνει ένα κουρέλι που το ονόμασαν ελευθερία
τα σκουπίδια που ονομάσαμε ιστορία
στο άλλο της χέρι πνίγει ένα παιδί που το λένε γη […]

Εδώ,
σε τούτη την πλευρά του κόσμου όπου τα βράχια σκεπάζονται με βρύα, μαθαίνω, ομολογώ. Θυμάμαι ένα φυτό που το έλεγαν ζωή ή χώρα μου, θάνατο ή χώρα μου – έναν άνεμο παγωμένο σαν σεντόνι, ένα πρόσωπο που σκοτώνει το παιχνίδι, ένα μάτι που κυνηγά το φως, κι επινοώ το αντίθετό σου, χώρα μου,

                   Κατεβαίνω στην κόλασή σου και κραυγάζω:
          Αποστάζω ένα δηλητήριο – ελιξίριο για σένα και σε ζωντανεύω

Ομολογώ: Νέα Υόρκη, έχεις στη χώρα μου στοά και κλίνη, καρέκλα και προσκέφαλο. Κι όλα είναι προς πώληση: η μέρα και η νύχτα, η πέτρα της Μέκκας και το νερό του Ευφράτη. Ανακοινώνω: Ασθμαίνουσα ωστόσο, παραβγαίνεις στην Παλαιστίνη, στο Ανόι, σε Βορά και Νότο, Ανατολή και Δύση, ανθρώπους που δεν έχουν άλλη ιστορία απ’ τη φωτιά,

Και λέω:
Μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, όλοι μας κουβαλάμε τα κομμένα μας κεφάλια σε πιατέλες, περιμένοντας την αναγέννηση […]

«Αναζήτησε τη δράση. Οι λέξεις πέθαναν» λένε άλλοι. Οι λέξεις πέθαναν γιατί οι γλώσσες σας εγκατέλειψαν τη συνήθεια των λέξεων για τη συνήθεια του πιθηκίζειν.

Η λέξη; Θέλετε να ανακαλύψετε τη φωτιά της; Τότε γράψτε. Λέω γράψτε, δεν λέω πιθηκίστε, ούτε λέω αντιγράψτε. Γράψτε – απ’ τον ωκεανό ως τον κόλπο δεν ακούω ούτε μια γλώσσα, δεν διαβάζω ούτε μια λέξη. Μόνο ένα βουητό από φθόγγους.  Γι’ αυτό δεν βλέπω ούτε έναν να εκτοξεύει φλόγες.
Η λέξη είναι το ελαφρύτερο πράγμα αλλά σηκώνει το φορτίο όλων των πραγμάτων. Η δράση είναι κατεύθυνση και στιγμή, κι η λέξη οι
κατευθύνσεις όλες και ο χρόνος όλος.
Η λέξη – το χέρι, το χέρι – το όνειρο

Σε ανακάλυψα φωτιά πρωτεύουσά μου,
Σε ανακάλυψα ποίηση,
Και προκαλώ τη Βηρυτό. Με φορά και τη φορώ. Σαν αχτίδες περιπλανιόμαστε και ρωτάμε: Ποιος διαβάζει, ποιος βλέπει;


Το Φάντομ του Νταγιάν και το πετρέλαιο κυλά προς τον προορισμό του. Ο θεός είπε την αλήθεια και ο Μάο δεν έσφαλε: «Τα όπλα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στον πόλεμο, μα όχι καταλυτικός. Ο άνθρωπος, αυτός είναι ο καταλυτικός παράγοντας» και δεν υπάρχει τελική νίκη ούτε τελική ήττα […]

Στα ογδόντα γίνομαι δεκαοχτώ. Το είπα και το επαναλαμβάνω μα η Βηρυτός δεν με ακούει.
Πτώμα: Εκείνο που ενώνει την επιδερμίδα με το ρούχο
Πτώμα: Εκείνο που πλαγιάζει σαν βιβλίο δίχως μελάνι
Πτώμα: Εκείνο που δεν κατοικεί στη σύνταξη του σώματος και στη γραμματική του
Πτώμα: Εκείνο που διαβάζει τη γη σαν πέτρα και όχι σαν ποτάμι
(ναι αγαπώ ενίοτε τα γνωμικά και τα αποφθέγματα,
                                Αν δεν παθιάζεσαι, τότε είσαι πτώμα!)
Λέω και επαναλαμβάνω,
η ποίησή μου είναι δέντρο, ανάμεσα στα κλαδιά και ανάμεσα στα φύλλα υπάρχει μόνο η μητρότητα του κορμού
Λέω και επαναλαμβάνω,
η ποίηση είναι το ρόδο των ανέμων. Όχι του ανέμου μα της πνοής του, όχι της περιστροφής μα της τροχιάς.
Καταργώ λοιπόν τον κανόνα και ορίζω έναν κανόνα για κάθε στιγμή. Πλησιάζω και δεν αποχωρώ. Αποχωρώ και δεν επιστρέφω. Κατευθύνομαι προς τον Σεπτέμβρη και τα κύματα.
Κουβαλώ λοιπόν στους ώμους μου την Κούβα και στη Νέα Υόρκη, ρωτώ: Πότε θα φτάσει ο Κάστρο; Κι ανάμεσα στο Κάιρο και τη Δαμασκό περιμένω, πάνω στον δρόμο που οδηγεί…


                …Συναντήθηκαν ο Γκεβάρα με την ελευθερία.
                Βυθίστηκαν μαζί στο στρώμα του χρόνου και
                κοιμήθηκαν. Κι όταν ξύπνησε δεν τη βρήκε εκεί.
                Άφησε τον ύπνο και μπήκε στο όνειρο,
στο Μπέρκλεϊ, στη Βηρυτό στ’ απομεινάρια των κυττάρων, εκεί όπου το καθετί ετοιμάζεται να γίνει κάτι…//

****************************************************************************

Adonis - “Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη” (απόσπασμα) - Ποίηση (1949 – 2008), Εκδόσεις Πατάκη – Μετάφραση από τα αραβικά: Αγγελική Σιγούρου

 

Κατά τον Άδωνη, η γυναίκα θα σώσει τον κόσμο, αυτό που ονομάζουμε Δύση έχει αποτύχει, οι έννοιες Δημοκρατία και Ελευθερία δεν είναι δυτικές αλλά αποκλειστικά ελληνικές, το ζήτημα της ποίησης είναι δύσκολο, όπως του έρωτα, ο Ρίτσος είναι ο μεγαλύτερος κομμουνιστής ποιητής και  ο δημιουργός είναι πάντα εξόριστος, ακόμα και στην ίδια του τη γλώσσα.


Σημ. Ο Αλί Αχμάντ Σαΐντ Ασμπάρ γεννήθηκε στη Συρία το 1930. Υιοθέτησε το μυθολογικής καταγωγής ψευδώνυμο “Adonis”, ένα μη μουσουλμανικό όνομα που υπογραμμίζει την οικουμενικότητα της δημιουργίας του. Μεγάλωσε στο χωριό Κασαμπίν, αλλά απ’ την ηλικία των 26 χρόνων, ζει ως αυτοεξόριστος. «Ο ποιητής είναι πάντα εξόριστος, ακόμη και στην ίδια του τη χώρα, στην ίδια του τη γλώσσα» όπως συχνά έλεγε. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου της Βηρυτού και υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Shi’r» (Ποίηση) και «Mawaqif» (Θέσεις). Από το 1970 έως το 1985 δίδαξε Αραβική Λογοτεχνία στον Λίβανο. Από το 1985 ζει μόνιμα στο Παρίσι, το οποίο επισκεπτόταν συχνά και προηγουμένως. Έχει τιµηθεί με το κορυφαίο γερμανικό βραβείο Γκαίτε, και έχει προταθεί αρκετές φορές ως υποψήφιος για το Βραβείο Νόµπελ.

Στην πρώτη φωτογραφία είναι με τον καλό του φίλο Τίτο Πατρίκιο, σε μία απ’ τις πολλές επισκέψεις του στην Ελλάδα. Ο Πατρίκιος είχε γράψει γι’ αυτόν: «Αν τα συνοψίσω, θυμάμαι τρία πράγματα από τον Άδωνη: την ευαισθησία του, την κριτική του σκέψη και τη γενναιοδωρία του.

Επειδή με ρώτησαν πως βλέπω τον Άδωνη στη σχέση του με την Ελλάδα, όχι μόνο προσωπικά εγώ ως γνώριμος και φίλος, αλλά ως ποιητής στη γλώσσα και στο χώρο μου, ας απαντήσω ότι νιώθω τον Άδωνη να είναι ταυτόχρονα ξένος, να είναι από αλλού και να μας φέρνει άλλα, καινούρια πράγματα και ταυτόχρονα να είναι δικός μας.

Όταν γνωριστήκαμε του είπα, το θυμάμαι αυτό: “Πώς πήρες για ψευδώνυμο ένα όνομα από την ελληνική μυθολογία;”

Έβαλε τα γέλια τότε και μου είπε: “Μα ο Άδωνης είναι από τη Μεσοποταμία, εσείς οι Έλληνες τον πήρατε από εμάς”. Στην ουσία, με την επιλογή του, συνδυάζει και τους δύο πολιτισμούς».

Ολόκληρο το άρθρο του Τίτου Πατρίκιου (Ένας Έλληνας από τη Μεσοποταμία), εδώ:

“Η γιατρειά θα ήταν ο κόσμος να γινόταν ένα παγκόσμιο πανεπιστήμιο Δικαιοσύνης κι Ελευθερίας, σε αντίθεση με την προσπάθεια να μετατραπεί σε μια πελώρια Αγορά"


 

[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

 

Κυριακή 28 Μαΐου 2023

«Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε»

 


Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές

που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε.

Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να

πάρουμε.

Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της

γιορτής.

Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να

βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια

σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες

της. Το βιβλίο με τα ποιήματα που λιώσαμε,

οι φίλοι μου είναι τα αστεία που γελάμε μόνο εμείς και οι

καφέδες που δεν ξέρουμε να πίνουμε με άλλους.

 

Οι φίλοι μου είναι τα τσιγάρα κάθε που

αποφασίζουμε να το κόψουμε και τα παγωτά κάθε

που λέμε πως αρχίζουμε δίαιτα.

Οι φίλοι μου είναι τάπερ με μαγειρευτά φαγητά που

ανταλλάσσουμε όπως οι άλλοι sms.



Οι φίλοι μου είναι εκεί ακόμη κι αν απουσιάζουν.

Οι φίλοι μου είναι πολεμιστές που σπάνε τα κοντέρ.

Πατάνε τα 100 όπως οι άλλοι τα σταφύλια και

συνεχίζουν.

Πατάνε τους Έρωτες και την πατάνε απ’ αυτούς, δεν

ντρέπονται να εξευτελιστούν για μια Αγάπη,

αντίθετα αυτό τους κάνει πιο γενναίους, να μπορούν

να ξανασηκώνονται κι αμείλικτοι να ξαναπέφτουν σε

μια νέα.

Ξέρουν να επιβιώνουν κάτω από τα αισθήματα, κάτω

από τις ατυχίες κάτω από το νερό.

 

Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.

Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία

εξολοθρευτή.

Σπάνια απαντούν στις προκλήσεις. Προτιμούν να

εργάζονται, αγαπούν τη μοναχικότητα και διαθέτουν

καρτερία.

Οι φίλοι μου είναι τα 1000 δικά μου πρόσωπα,

όπως κι εγώ τα δικά τους άλλα 1000.

 


Γι αυτό είμαστε συνωμοτικοί κι απρόβλεπτοι.

Δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν, δεν σταματώ να

τους θαυμάζω.

Αυτά όμως σπάνια τα λέμε.

 

Είμαστε αρκούντως επηρμένοι για να ασχολούμαστε

με ομολογίες.

Αυτά τα κάνουμε στις σπάνιες φορές που κάποιος

από μας λυγίζει. Εκείνα τα δευτερόλεπτα ξέρεις, που

ο φίλος σε γιατρεύει και μόνο που είναι εκεί.

Που σου βάζει στο τσεπάκι τα χρήματα του ενοικίου

που χρωστάς χωρίς λόγια.

Είμαστε απ΄αυτούς που κατανοούν και σπάνια

κρίνουν, γιατί κάθε που φτάνουμε στους "γκρεμούς"

μας ο καθένας, ξέρουμε πως την Κατανόηση

αναζητάμε όχι την κριτική.

 


Η κριτική συμβαίνει μετά τη σωτηρία, στο σταθερό

έδαφος της σχέσης.

Τότε που μπορείς ν' ακούσεις και να πεις τα πάντα,

αλλά όχι την ώρα του κινδύνου.

Οι φίλοι μου είναι η δική μου μοναδική περιουσία κι

εγώ ελπίζω η δική τους. Κι αυτός ο θησαυρός, για

όσους ξέρουν, είναι τόσο τεράστιος, τόσο

ανεκτίμητος που δεν ενέχει ρίσκο πτωχεύσεως.

Γιατί μοιράζεται κι όταν μοιράζεσαι πάντα κερδίζεις

τουλάχιστον σαν άνθρωπος.

Γι' αυτό οι φίλοι μου είναι μοναδικά συλλεκτικά

κομμάτια.

Με τέτοιους φίλους η αρρώστια μαραζώνει, η κρίση

δεν σ’αγγίζει, τα στραβά ισιώνουν κι εσύ

θαυματουργά χαλυβδώνεσαι.

Με τέτοιους φίλους δεν έχεις ανάγκη να πας

διακοπές, για να ξεκουραστείς, παραμένεις πάντα

ετοιμοπόλεμος για τον πιο βαρύ χειμώνα την πιο

σκληρή πανδημία την πιο αφόρητη μοναξιά.

 

Τέλλος Φίλης

Πηγή: www.doctv.gr

Φωτογραφίες: Θάνος Τσάκαλος

Παρασκευή 21 Απριλίου 2023

«Μη με λησμόνει»

30ο συμπόσιο ποίησης - συμμετοχή


 

Σήμερα είδα τον παππού μπροστάρη στην πορεία

αρμένιζε το ματωμένο μαντήλι του σα φλογερή παντιέρα

κι η γιαγιά ξοπίσω του

μπαρουτοκαπνισμένη απ’ τα χαλάσματα της Σμύρνης

κι ο πατέρας απ’ το κολαστήρι της Γυάρου

«ΛΑ-Ο-ΚΡΑ-ΤΙ-Α» σπάραζε με όση φωνή του απόμενε

κι η μάνα εκεί, τρέχει να τον συντρέξει

με το φτωχικό της φουστανάκι ξεσκισμένο

απ’ τις βουρδουλιές του Αλφαμίτη

«Καημένη μάνα, ακόμα να φανεί η άνοιξη»

«Ακολούθα το δρόμο τον κόκκινο απ’ το αίμα μας/

Γίνε εσύ η άνοιξη, ψυχή μου»

Γέρικο σκαρί η ιστορία και ταξιδεύει

ρίχνει άγκυρα στην πλατεία του άγνωστου Έλληνα

ανοίγουν τ’ αμπάρια της και ξεχύνονται

πλημμυρίδες δάκρυα, σπαράγματα, συνθήματα

εκεί προγόνοι και χαροκαμένες μανάδες

εκεί κι οι νεκροί εργάτες απ’ τα Δεκεμβριανά

υψωμένες γροθιές κι ένα πανό κυματίζει μεσίστιο

«Ή αλυσίδες ή όπλα»

εκεί κι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου

εκεί κι όσους έλιωσε του τύραννου η αρβύλα

εκεί και τα παιδιά των παιδιών μας

με τα όνειρά τους κουρελιασμένα

αλλά με το ατσάλινο πείσμα που έχει ο παππούς

στην κεφαλή της πορείας

 

ένα κορίτσι στεφανωμένο

ίδιο η άνοιξη

δίνει το σύνθημα

τινάζει αγέρωχη τα μαλλιά της

κυματίζει πίσω της η λαοθάλασσα

το φαρμακερό βέλος του χωροφύλακα χτυπάει κατάκαρδα

ανθάκια λεμονιάς ξεχύνονται απ’ το στήθος της

πανάκριβη κι αυτή η άνοιξη

κι ο δρόμος προς την αθανασία

σπαρμένος είναι με

«μη με λησμόνει».

 

*************

Artwork: Tim Burton

 


ëΣυμμετείχε στο 30o Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας. Με οδηγό τις λέξεις “δρόμος – διαδρομή – πορεία”, γράφτηκαν 24 εξαιρετικές συμμετοχές. Ευχαριστώ τους φίλους-μπλόγκερς για τη σύμπλευση, αλλά και την οικοδέσποινα του συμποσίου γι’ αυτό το πρόσημο “συν” που θέτει διαρκώς στην παρέα και στα δρώμενα που οργανώνει. Καλές διαδρομές να έχουμε στην πορεία που έχει χαράξει ο καθένας μας, με κοινή αφετηρία πάντα την ευγενή άμιλλα και τη σύμπνοια. Κάθε προσωπικό αποτύπωμα στην τέχνη άλλωστε, όταν είναι μέρος ενός συνόλου, αποκτάει άλλες διαστάσεις και δυναμική. Όπως είχε πει κι ο αλησμόνητος Λεωνίδας Κύρκος: «Να μάθουμε την τέχνη να συνεργαζόμαστε».