Πολλά Δε Θέλει Ο Άνθρωπος [*]

 

Τότε που οι χριστουγεννιάτικες μπάλες ήταν γυάλινες και απαστράπτουσες. Στα κλαδιά του δέντρου απλώναμε λωρίδες από βαμβάκι που παρίστανε το χιόνι. Απ’ το ίδιο υλικό ήταν και οι λευκές νιφάδες που κολλούσαμε στο τζάμι (δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα στην αγορά τα σπρέι χιονιού, καθώς και τα σπρέι αφαίρεσης χιονιού).

Το ραδιόφωνο έπαιζε από νωρίς το πρωί παραδοσιακά κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα και ακολουθούσε το ‘πλούσιο εορταστικό πρόγραμμα’ με χριστουγεννιάτικα τραγούδια απ’ την ‘παλιά δισκοθήκη’. Αγαπημένα ελληνικά και ξένα κομμάτια συνόδευαν τις προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι. Κι ενόσω η αλησμόνητη φωνή της Δόμνας Σαμίου έδινε τη θέση της στον Frank Sinatra και τον Dean Martin, η λαμαρίνα με το ψητό (εισαγόμενο αρνάκι Νέας Ζηλανδίας ήταν η τάσης της εποχής), ετοιμαζόταν για  την αλερετούρ διαδρομή ως τον φούρνο της γειτονιάς. Καλές οι σύγχρονες κουζίνες και οι φούρνοι με διακόπτες αφής, αλλά σαν εκείνη τη μυρωδιά που ανέδυε η λαμαρίνα, καθώς την κουβαλάγαμε με τις εφημερίδες πίσω στο σπίτι, δεν υπάρχει.

Η ‘Ραδιοτηλεόραση’ με το εορταστικό πρόγραμμα πάνω στο κολλαριστό σεμεδάκι του μακρόστενου τραπεζιού, πλάι στην κρυστάλλινη φοντανιέρα γεμάτη με τζοκόντες και νουαζέτες για τους επισκέπτες. Στον επάργυρο δίσκο παραταγμένα τα κολονάτα ποτηράκια για λικέρ βύσσινο (απ’ το θρυλικό ΑΚΡΟΝ ΙΛΙΟΝ ΚΡΥΣΤΑΛ) και παραδίπλα τα πιατάκια απ’ το καλό μας σερβίτσιο (αυτό που έκανε εμφανίσεις μονάχα σε γιορτές και σχόλες).

Οι κυλιόμενες σκάλες της μνήμης θα μας ανεβάσουν ως τον έβδομο όροφο του ΜΙΝΙΟΝ. Εκεί που μας περίμενε πιστά κάθε χρόνο ένας Άι Βασίλης, απ’ τις πιο γλυκές και σταθερές αξίες της παιδικής μας ηλικίας. Σε μια εποχή που ο όρος ‘shopping therapy’ δεν είχε εφευρεθεί ακόμα, μια ολόκληρη πόλη ζούσε τον δικό της καταναλωτικό παράδεισο. Ένα μαγικό σκηνικό με κινούμενες κούκλες στις τεράστιες βιτρίνες που ζωντάνευαν τους ήρωες της Disney. Στριμωξίδι στον έκτο όροφο για να δούμε ζωντανό θεατρικό με την Μαριάννα Τόλη και τον Ντάνο Λυγίζο κι ύστερα γραμμή για τους έβδομους ουρανούς της παιδικής μας αθωότητας. Τα πρώτα μας view master με κλασικά παραμύθια, ήταν αυτά που χαράχτηκαν για πάντα στις μνήμες μας.

Η βόλτα στη στολισμένη Αθήνα και το ΜΙΝΙΟΝ κατέληγε συνήθως με δυο πεντανόστιμα σουβλάκια απ’ τη ‘Λιβαδειά’ (με καρφωτό ψωμάκι από πάνω), κι ύστερα στο ημιυπόγειο της Πανεπιστημίου για λαχταριστούς λουκουμάδες στο θρυλικό ‘ΑΙΓΑΙΟΝ’ (φαγώθηκε κι αυτό στο βωμό των μνημονίων).

Επιστροφή στο σπίτι με τον ηλεκτρικό απ’ την Ομόνοια ή το λεωφορείο απ’ την Πλατεία Κάνιγγος. Αν βρίσκαμε αδειανές θέσεις, ρίχναμε τον πιο μακάριο ύπνο στις αγκαλιές των δικών μας. Ήταν τότε που η αγορά δεν είχε πλημμυρίσει ακόμα με ηλεκτρονικά παιχνίδια και ακριβές κονσόλες. Τα παιχνίδια ήταν λιγοστά, τυλιγμένα μ’ εκείνο το  λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο χαρτί ‘πολυτελείας’.

Στην παραμορφωτική αντανάκλαση απ’ την κατακόκκινη μπάλα του δέντρου, εκείνες οι μνήμες αναβοσβήνουν με νοσταλγία και πληρότητα. Ίσως ήμασταν η τυχερή γενιά που πρόλαβε να ζήσει την παιδική της αθωότητα, πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη και παραμύθι. Κι όσο κι αν ήταν λεπτές και εύθραυστες οι μπάλες εκείνες, αποδείχτηκαν ανθεκτικές και ανεκτίμητες. Σαν το ξύλινο τρενάκι που κυλούσε ανυποψίαστο στις ράγες του, δίχως έγνοιες και κυρίως δίχως φόβο.

Στους δαιδαλώδεις τροχιόδρομους της ενήλικης ζωής μας, εκείνον τον γέρο-καρβουνιάρη θ’ ανακαλούμε ισοβίως. Θα στριμωχνόμαστε στο μπροστινό κουπέ, πλάι στον μολυβένιο στρατιώτη και το ξύλινο αλογάκι. Στους ‘τυχερούληδες’ της Εl Greco και στην αχώριστη φίλη μας την Παταπούφα. Στη ρομαντική κούκλα με το λουλουδάτο κρινολίνο και το πλαστικό μωρό με το ενσωματωμένο δισκάκι ομιλίας κάτω απ’ τη φουφούλα του. Θα στριφογυρίζουμε την ξύλινη σβούρα και θα ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με την κουρδιστή μαϊμού και το ντέφι της.

Πέρασε η ώρα. Πάω να δω την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μέσα απ’ το παλιό σπιτάκι-view master. Κλικ στη λευκή καμινάδα και ξεκινάει το παραμύθι…

Καλά και ευσπλαχνικά Χριστούγεννα να έχουμε Y κουράγιο και δύναμη στο ζόρικο παιχνίδι της καθημερινότητας. Αξίζει να είμαστε μέλη της γραφικής κοινότητας που οραματίζεται έναν παραμυθένιο κόσμο. Να παραμένουμε τα πιτσιρίκια που διεκδικούν το μερτικό τους στην ελπίδα και την τρυφερότητα.

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος απ’ το συγκλονιστικό ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη

ëΟι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

 

Δέκα χρόνια πορεία

Αποκαρδιωτικό αλλά καθιερωμένο, πλέον, να “γιορτάζουμε” τα γενέθλια του Απάγκιου με διάκοσμο από στάχτες κι αποκαΐδια.  Εν μέσω αποπνικτικής ατμόσφαιρας λοιπόν, αγναντεύοντας τη βροχή από καύτρες και αιωρούμενα σωματίδια, στέλνω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου στους φίλους Απαγκιώτες. Και είναι όμορφα, ρε γ@αμώτο, να κλείνεις μια δεκαετία διαδικτυακής πορείας, συντροφιά με “δρομείς” αντοχής, παλαίμαχους στο άθλημα του blogging, που αντέχουν να εμπνέονται, να γράφουν, να μοιράζονται, και να κρατούν ζωντανό ό,τι μας κάνει [συν]ανθρώπους. Ίσως να είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης στο φαρμακωμένο περιβάλλον που βιώνουμε. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα ήταν η ζωή μου δίχως το Απάγκιο κι όλους τους φίλους που το περικλείουν. Κι αν κάτι με δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η διαπίστωση πως ακόμα και στη σιωπή ενός κακοπαθημένου διαδικτυακού εργαλείου, είναι οι γλυκές δοξαριές των φίλων που διαπερνούν τις οπτικές ίνες και στέλνουν κύματα αγάπης και ελευθερίας. Ναι, άξιζε το ταξίδι αυτό. Γιατί όπως είπε κι ο θείος Λέοναρντ (Κοέν):  “Eάν δεν γίνεις ο ωκεανός, θα νιώθεις ναυτία κάθε μέρα”. Nα είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και να μάχεστε καθετί που σας στερεί την ψυχή, τη συνείδηση και το θαύμα της ζωής.

Ακολουθεί επετειακό μπόνους: ένα εικονικό γλέντι που θα κάναμε  εκ του σύνεγγυς:

Την οργάνωση της συνάντησης θα αναλάμβανε αδιαμφισβήτητα ο Γιάννης μας:

«Αριστόγατοι, Κεραμιδόγατες και αφράτες Χνουδόμπαλες, την ταινία ορόσημο «The Cats» την ξέρετε όλοι. Κι αν δεν την ξέρετε δηλαδή, θα κάνω σύντομα αφιέρωμα στο Cinefil για να τη μάθετε. Λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο, μαζευόμαστε όλοι και όλες στο Απάγκιο και περνάμε 90 λεπτά γεμάτα δράση και βραβευμένα σάουντρακ. Ποπ-κορν και φύγαμε! Το νου σας, μην το κάνουμε κεραμιδαριό, ε;»

Η μουσική επένδυση, απευθείας ανάθεση στο “Καφέ της Γλαύκης” μας:

«Όπως είπε κι ο μεγάλος μας Σουρής: 

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον

άγονο / κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες

στο τετράγωνο. / Μας έρχεται κάθε σκατάς,

θαρρούμε πως σωθήκαμε /μα μόλις φύγει

βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε…/

Κι επειδή η θεραπεία για όλα τα σκ@τ@ είναι η μουσική, θα σας βάλω από Simply Red μέχρι Μίμη Νικολόπουλο».

Εδέσματα, γλυκά και ποτά, αναλαμβάνει η Σμαραγδένια μας, συνοδεία γατομαντινάδων:

"Μοσχοκανέλλα θα σε πω

κι ομορφογιασεμάκι 

να ξαποστάσω άσε με

Στ’ Απάγκιο σου λιγάκι"

 

Τη δημοσιογραφική κάλυψη της βραδιάς, αναλαμβάνει το Μαρινάκι μας:

"Χρόνος ακρόασης: 2 λεπτά

Spoiler alert: “Ευγνωμοσύνη που ζούμε ακόμα”

Το tweet του γατοσουαρέ: “Απαγορεύεται η είσοδος σε μιζερογατόνια και φλατ ψιψίνες”

H φράση του μήνα: “Mακριά του κουλά σας απ’ τα πνευματικά μας δικαιώματα”

Tην ψυχολογική υποστήριξη της εκδήλωσης θα έχει η γατο-Μαγισσούλα μας:

"Κάνω διαλογισμό τώρα. Θα επικοινωνήσω

 μαζί σας όταν το Τάο θα εναρμονιστεί με

 την παρούσα στιγμή και θα ενωθεί με τον

 κοσμικό κόσμο σας".

Το παρών στο γατοσουαρέ θα δώσει και η Πίπη η γλωσσοπαθής:

"Πείτε μου πότε είναι, να ζητήσω απ’ τον μπάτλερ

 μου να ετοιμάσει αχινοκαβουροσαλάτες,

 μπρουσκέτες με πατέ σαλαχιού και σμούθι από

 φύκια  γουακάμε. Αλεβουζάν τώρα γιατί έχω

 ραντεβού με τη φίλη μου την Ροδαλόφτερη…"

Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα

Όταν το σύνθημα δώσω εγώ

Σ' ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι (στης Πίπης κατά προτίμηση)

Να συνεχίσουμε στον ουρανό…

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Ετήσιος Απολογισμός Ευγνωμοσύνης (last year)

 

Ο ετήσιος απολογισμός του 2022 γίνεται με μια μικρή καθυστέρηση, λόγω έκτακτης άφιξης μιας ξεχωριστής αφορμής για ευγνωμοσύνη, όπως θα δείτε στο μήνα Δεκέμβριο. Ο ηθικός αυτουργός της λίστας που ακολουθεί, δεν είναι άλλη απ’ την Μαρίνα, που μέσα απ’ το μπλογκ της “Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή”, μας παρακίνησε να καταγράφουμε λέξεις και συναισθήματα, μήνα με το μήνα, για τη χρονιά που έφυγε. Αποδείχτηκε μια πολύ χρήσιμη άσκηση για όλους μας κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος να ευγνωμονούμε την Μαρίνα μας. Ιδού λοιπόν η λίστα του ’22, μιας χρονιάς που κάποιοι (ανέμελοι) την χαρακτήρισαν “περίοδο κανονικότητας” και διάφορα άλλα χαριτωμένα: Ελλάδα 2.0 – ανάκαμψη και ανθεκτικότητα (γιατί γελάτε κύριοι;)

Iανουάριος: Φόβος

Γιατί κάναμε ρεβεγιόν παρέα με τη μετάλλαξη Όμικρον, με μάσκες και απομόνωση και με τα παιδιά να επιστρέφουν φοβισμένα στα σχολεία.

Ευγνωμοσύνη για τον Ιανουάριο, ένιωθα μόνο μετά από κάθε τεστ που έβγαινε αρνητικό.

Φεβρουάριος: Aπογοήτευση

Γιατί ο πόλεμος έφτασε στην αυλή της Ευρώπης. Ίσως κάποιοι -αφελώς- να νόμιζαν πως ο ξεριζωμός δεν μας αφορά και η προσφυγιά υφίσταται μόνο σε κάτι μακρινές χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Είναι οι γνωστοί “πεφτοσυννεφάκηδες”, αυτή η μάστιγα της κοινωνίας μας.

Ευγνωμοσύνη για τον Φεβρουάριο δεν θα ένιωθα, παρά μόνο για το ότι επιβιώσαμε σε συνθήκες χιονιά και κορωνοϊού, σ’ ένα κράτος παράλυτο που σήκωσε τα χέρια στα δύσκολα και άφησε αβοήθητους τους πολίτες.

Μάρτιος: Απόγνωση

Γιατί οι συνέπειες του πολέμου είναι πλέον εμφανέστατες. Εκτός απ’ τις στρατιές των ξεριζωμένων, το ενεργειακό και η ακρίβεια είναι προ των πυλών.

Ευγνωμοσύνη γιατί πλησιάζει η άνοιξη. Κυρίως γιατί τελειώνει αυτός ο γδάρτης χειμώνας.

Απρίλιος: Φρίκη

Γιατί ήταν ο μήνας της Πισπιρίγκου. Όσο κι αν το έχουμε παραχώσει στη μνήμη μας, θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο συγκλονιστήκαμε όλοι με τη φρικαλεότητα αυτής της υπόθεσης και τον τρόπο που τη χειρίζονται τα μέσα ενημέρωσης. Ότι τρία αγγελούδια έφυγαν άκλαυτα “για το τίποτα”, όπως θα έλεγε κι η Μάρα Ζαχαρέα, με ξεπερνάει.

Ευγνωμοσύνη γιατί υπάρχουν ακόμα ενεργά κίνητρα για δημιουργία. Ένα βιβλίο που είναι στα σκαριά και μια αρμονική συνεργασία με μια ζωγράφο, μια σπουδαία γυναίκα, για την οποία θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.

Μάιος: Θυμός

Γιατί με πρόσχημα τον πόλεμο, παίζονται παιχνίδια αισχροκέρδειας και ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Γιατροί και νοσηλευτές δίνουν άνισες μάχες στα νοσοκομεία, για να εισπράξουν ένα μπαλκονάτο χειροκρότημα και μια μεγαλειώδη απαξίωση απ’ τους κυβερνώντες. Η αποκαθήλωση της δημόσιας υγείας είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Ευγνωμοσύνη γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί, σαν ηρωικό ροκ συγκρότημα. Διαπιστωμένο πλέον, πως σ’ αυτή τη χώρα, μόνο από τύχη επιβιώνεις.

Ιούνιος: Ντροπή

Με το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί, ντρέπομαι για την κακοποίηση της φύσης και για τις κατευθυνόμενες πυρκαγιές που αφάνισαν το λίγο πράσινο που έχει απομείνει ακόμα. Ντρέπομαι την αυριανή γενιά γι’ αυτά που θα τους παραδώσουμε, ντρέπομαι ακόμα κι αυτό το ρεματάκι της γειτονιάς μου που είναι μπαζωμένο και χτισμένο.

Ευγνωμοσύνη γιατί τα τεστ συνεχίζουν να βγαίνουν αρνητικά. Κι είμαστε σε κατακόρυφη έξαρση του ιού…

Ιούλιος: Χαρμολύπη

Ο μήνας με το πιο δυνατό (και αλλοπρόσαλλο) χαρμάνι διάθεσης και συναισθημάτων. Οδύνη για το καψαλισμένο τοπίο της Αττικής και τους ξεσπιτωμένους συνανθρώπους, απ’ τη μια. Αγωνία για το πόσοι φαντάροι κοιμούνται σ’ έναν θάλαμο, απ’ την άλλη. Περηφάνεια που ο γιος μου θα υπηρετήσει τη θητεία του στα παραμεθόρια της πατρίδας.

Ευγνωμοσύνη γιατί ο μήνας τελειώνει με τις ελάχιστες απώλειες. Τσιμπήματα από κοριούς και πάσης φύσεως έντομα. Τουλάχιστον όμως, δεν έχει κολλήσει κόβιντ.

Αύγουστος: Πανικός

Τελικά κόλλησε. Την παραμονή της ορκωμοσίας. Αντίο τιμητική άδεια. “Διακοπές” καραντίνας στο νοσοκομείο.

Ευγνωμοσύνη γιατί το πέρασε δίχως συμπτώματα. Και γιατί οι γιατροί του νοσοκομείου (φανταράκια κι αυτοί) ήταν πάντα παρόντες στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα. Ενημέρωναν με λεπτομέρειες και με καθησύχαζαν.

Σεπτέμβριος: Aνακούφιση

Ολιγοήμερη άδεια και επιστροφή στο σπίτι. Ο μήνας βέβαια κύλησε με απανωτές απώλειες (δεν αναφέρομαι στην Ελισάβετ) και άφησε μια πικρή γεύση. Ο Καζάκος, η Παππά και η Καραγιάννη ανηφόρισαν στη γειτονιά των αγγέλων. Πόνεσε πολύ αυτό το ομαδικό φευγιό.

Ευγνωμοσύνη γιατί πήραμε μια ανάσα διακοπών και ανταμώσαμε με αγαπημένους ανθρώπους.

Οκτώβριος: Συγκίνηση

Γιατί μια καλή φίλη στον Πύργο Ηλείας έχει οργανώσει παρουσίαση του βιβλίου μου. Ήταν η πρώτη ανάσα χαράς που πήρα αυτή τη χρονιά. Κυρίως η επαφή μου με μαθητές του δημοτικού και η αλληλεπίδραση που δημιουργήθηκε. Πρωτόγνωρη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω όσο ζω.

Ευγνωμοσύνη για τη γενναιοδωρία. Για την Γιούλη (τη φίλη που λέγαμε), αλλά και για όλους τους φίλους γνωστούς ή άγνωστους, που πλαισίωσαν την υπέροχη βραδιά που ζήσαμε.

Νοέμβριος: Ανασύνταξη

Γιατί έχουν αποκαθηλωθεί επώνυμα πρόσωπα και καθωσπρέπει “κύριοι” με αξιώματα. Αν και η δικαιοσύνη προχωράει με την όπισθεν, βγαίνει στην επιφάνεια όλη η παθογένεια της κοινωνίας. Η “διπλανή μας πόρτα” είναι πλέον ορθάνοιχτη και ξερνάει το κακοποιητικό της προφίλ απέναντι σε γυναίκες, παιδιά και ευάλωτους.

Ευγνωμοσύνη γιατί πέφτουν επιτέλους οι μάσκες. Όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, η κοινωνία ταρακουνιέται και ανασυντάσσεται.

Δεκέμβριος: Ελπίδα

Γιατί στην εκπνοή του χρόνου, έλαβα ένα χαρμόσυνο μήνυμα απ’ τον εκδότη μου. Το καινούργιο μου βιβλίο είχε μόλις γεννηθεί. Η επιμέλεια και το στήσιμο είναι πέρα απ’ τις προσδοκίες μου.

Ευγνωμοσύνη γιατί το ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι βγαίνει κάθε πρωί με το μωράκι τους αγκαλιά και απολαμβάνουν την πρωινή λιακάδα. Είναι ακριβώς η ώρα που ο ήλιος κάνει ένα σύντομο πέρασμα, για να κρυφτεί, μετά από λίγο, πίσω απ’ τις πολυκατοικίες της γειτονιάς. Για να φωτίσει ένα άλλο μπαλκόνι. Είναι η ελπίδα που ακόμα και στην πιο σκοτεινή γωνιά της ζήσης, εισβάλλει από μια χαραμάδα...

ëΣαν οδικό χάρτη προς τη νέα χρονιά, κρατάω μια φράση απ’ τον αλησμόνητο Νότη Μαυρουδή. Είναι απ’ την τελευταία του ανάρτηση, λίγο πριν φύγει τόσο άδικα και πρόωρα απ’ τη ζωή.

«Παλεύουμε καθημερινά με την πυξίδα εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν…
Τόσα ερωτήματα, τόσες αγωνίες για ό,τι το μέλλον υποκρύπτει…»

 

 

Ποιος σκότωσε το πνεύμα των Χριστουγέννων;

 Αμιγώς αστυνομική & ελαφρώς εορταστική ανάρτηση

F Η υπόθεση: Παραμονές γιορτών. Ο δήμαρχος της πόλης φωταγωγεί το πιο καμαρωτό δέντρο που στόλιζε μέχρι πρότινος κάποια βουνοπλαγιά, για να τονώσει -όπως αφελώς νόμιζε- το πεσμένο ηθικό των ιθαγενών. Το βράδυ της λαμπρής τελετής ωστόσο, κάποιος παρατηρητικός περαστικός εντοπίζει ένα φρικαλέο εύρημα μέσα στο ομοίωμα φάτνης που υπάρχει στην πλατεία. Στην ξύλινη κούνια του θείου βρέφους κείτονταν κατακρεουργημένο το πνεύμα των Χριστουγέννων, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ποιος τόλμησε να διαπεράσει τον αστυνομικό κλοιό για να κάνει τέτοιο ειδεχθές έγκλημα; Πώς κατάφερε να ξεγελάσει τους άγρυπνους φρουρούς του στολισμένου δέντρου και να δράσει κυριολεκτικά κάτω απ’ τα μάτια τους; Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ερασιτεχνικά μια επίλεκτη ομάδα μπλόγκερς, όχι τόσο διάσημη στο ευρύ κοινό, αλλά απολύτως έμπειρη, δεμένη και αποτελεσματική. Θα καταφέρουν οι δαιμόνιοι φίλοι να εξιχνιάσουν το έγκλημα;

F Πλοκή και ήρωες:

Αριστέα: Είναι θέμα χρόνου να τον εντοπίσουμε. Για αρχή θα του στείλω ένα ενημερωτικό σημείωμα. Αν δεν παραδοθεί ως το τέλος του συμποσίου, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί του. Μα καθόλου όμως…

Γιάννης Πητ: Σύντροφοι, αγαπημένοι. Ας μην εργαλειοποιούμε τη συζήτηση. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για άλλο ένα στυγνό χτύπημα του ενδοκαπιταλιστικού επιτελείου εναντίον των εξαθλιωμένων απ’ την κρίση λαϊκών στρωμάτων.

Άιναφετς: Προτείνω να προσεγγίσουμε την υπόθεση μ’ ένα εναλλακτικό μοντέλο σκέψης. Όταν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ένα κομμάτι του προβλήματος, θ’ αρχίσουμε σιγά σιγά να προσδιορίζουμε τις προκαταλήψεις και τους φόβους μας, κάτι που θα οδηγήσει στην αυτοεπίγνωση πως αυτό που βλέπουμε μπροστά μας δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας φύσης στην πιο αρχέγονη μορφή βίας.

Ρούλα: Εγώ στο μεταξύ θα σας ετοιμάσω λίγους λουκουμάδες κι ένα έξτρα ταψάκι γαλακτομπούρεκο για τη λιγούρα. Αυτού του είδους τα μυστήρια με κουράζουν λίγο, γιατί δεν είναι του γούστου μου. Μέχρι να τον επιάσετε τον αφορεσμένο, να σας πλέξω ένα μάλλινο καλυμματάκι για χειροπέδες, με ισοθερμικό εσωτερικό μαξιλαράκι; Nα μην παγώσει ο άνθρωπος, μέρες που είναι… Τι; Όχι; Καλά, μέχρι να βρείτε τότε τα κομμάτια του γρίφου, πάω να ετοιμάσω τη ζύμη για τους λουκουμάδες.

Ρένα: Να είμαστε ξηγημένοι όμως. Μόλις τελειώσουμε την έρευνα και βρούμε όλα τα κομμάτια, ΔΕΝ πετάμε τίποτα! Θα ράψουμε με τα κορίτσια ένα συλλογικό πάτσγουορκ για το μουσείο λαϊκής τέχνης. Θα το ονομάσουμε “To πάπλωμα της παρέας”.  

Μαρίνα: Kαλά, παιδιά, το πρότζεκτ αυτό, χαλαρά, θα μπορούσε να παίξει σαν ρετροσπεκτίβα στο Netflix. Mε μουσική υπόκρουση από Nick Cave και μια εσάνς από χριστουγεννιάτικη διάθεση που θα μετράει αντίστροφα μέχρι το φονικό χτύπημα. Α, μπορώ να βάλω και λίγη χιονόπτωση αν θέλετε. Και φτερωτούς τάρανδους να πηγαινοέρχονται δώθε κείθε, πάνω απ’ τον δράστη, την ώρα που αυτός θα δίνει το μοιραίο χτύπημα…

Μάκης: Νταξ, η αλήθεια είναι ότι εμένα δυο πράγματα με δυσκολεύουν too much σ’ αυτή τη ζωή. Το ένα είναι το συμπόσιο της Αριστέας. Και τ’ άλλο να έρχομαι σ’ επαφή με νοσηρούς ανθρώπους. Να μη σώσει να ξαναβγάλει σιντί η Μαράϊα, που πιο ιερό όρκο δεν έχω, σας το λέω και να με θυμηθείτε. Ο τύπος μάς θεωρεί βλάκες και παίζει το παιχνίδι “ψάξε ψάξε δεν θα με βρεις”. Μάκαρος speaking.

Γλαύκη: Εγώ πάλι, παραφράζοντας ένα απόφθεγμα του Frank Zappa, θα έλεγα πως “το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει πεθάνει, απλά μυρίζει λίγο περίεργα”. Καθήστε, μη στέκεστε, κερνάω καφέ.

Θάνος: Είναι όμως Near Documentary αυτό που βλέπουμε, ή πρόκειται για σκηνοθετημένη φωτογραφία; Εμένα πάντως αυτός ο δήμαρχος δε μου γεμίζει το μάτι. Πιο πολύ για μοντέλο φωτογράφησης μου κάνει, που με έντεχνα εφέ οικειοποιείται το δημόσιο χώρο για να καλύψει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

Βασίλειος: Συμφωνώ. Διαχρονικά στην ιστορία του τόπου εξυφαίνονται τέτοια γεγονότα με βία, προδοσία, εξευτελισμό του ανθρώπου και δόλια χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και συνήθως ο δράστης είναι ένας υπεράνω υποψίας θεσμικός παράγοντας.

Κλαυδία: Θυμήθηκα μια αντίστοιχη περίπτωση που μου είχε διηγηθεί ο κύριος Μιλτιάδης, αξιωματικός του στρατού και μικραδερφός της Ιφιγένειας, στενής φίλης της κυρίας Εριφύλλης που εργαζόταν τραπεζοκόμα στο ΝΙΜΙΤΣ και τη γνώρισα όταν νοσηλεύτηκε ένα διάστημα εκεί, η καλή μου φίλη και γειτόνισσα Αρσινόη Κουτσούμπελη. Της γνωστής οικογενείας των Κουτσουμπέληδων, που έχουν το εργοστάσιο επεξεργασίας ντομάτας. Να μην πολυλογώ, ο κύριος Μιλτιάδης μάς διηγήθηκε το φονικό που έγινε ανήμερα πρωτοχρονιάς σ’ ένα παράπηγμα στο Δουργούτι, όπου κάτι παιδιά βρήκαν μαχαιρωμένο έναν ηλικιωμένο άντρα που ήταν ντυμένος Άγιος Βασίλης. Αρχικά οι υποψίες έπεσαν στους αλήτες της γειτονιάς και η αστυνομία τούς τουλούμιασε στο ξύλο να υπογράψουν την ομολογία τους, όπερ και εγένετο και σαπίσανε στη φυλακή τα παιδιά. Μετά από χρόνια όμως, αποδείχτηκε πως ο φονιάς ήταν τελικά ο…

T T T T T

Ε, παιδιά παρατήστε τις έρευνες. Το πνεύμα είναι μια χαρά και τα σκηνοθέτησε όλα αυτά για να δει πόσοι ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτό. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έδωσαν σημασία στο αποκρουστικό θέαμα της φάτνης και ξεχυθήκανε στα εμπορικά κέντρα της πόλης. Λίγοι ήταν αυτοί που ειδοποίησαν την αστυνομία, αλλά κι από ‘κει τους είπαν ότι, εφόσον το δέντρο του δημάρχου είναι καλά, ουδείς άλλος λόγος ανησυχίας υπάρχει. Κάνα-δυο πιο τολμηροί έκαναν έκκληση στα κανάλια για να παίξουν “έκτακτη είδηση” και να εντοπιστεί εγκαίρως ο δράστης. Οι δημοσιογράφοι με τους οποίους μίλησαν, όμως, τους είπαν ότι η Αθήνα αποτελεί χειμερινό προορισμό για εκατομμύρια τουρίστες και δεν είναι σωστό να δυναμιτίζουν αυτό το κλίμα. Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος που είχε βάρδια, τους είπε: «Μην πετάτε λάσπη στον ανεμιστήρα, κύριοι! Γυρίστε ησύχως στα σπίτια σας, φάτε, δείτε τηλεόραση και κοιμηθείτε».

F Επίλογος: Τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα εκεί, όσο είμαστε ζωντανοί και πιασμένοι χέρι με χέρι. Και μερικές φορές οι πιο δυνατές χεραγκαλιές είναι εκ του μακρόθεν. Στη μεγάλη παρέα των μπλόγκερς είναι κι άλλοι φίλοι αγαπημένοι που για την οικονομία του σεναρίου και του χώρου, έμειναν εκτός γυρίσματος. Επιφυλάσσομαι να τους δώσω ρόλους σ’ ένα μελλοντικό “έγκλημα”. Αυτή είναι η μυστική μας συνωμοσία και από ‘κει αντλούμε όλοι κουράγιο και έμπνευση. Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη δύσκολη χρονιά. Όπως το λέει κι ο Μπρεχτ στο στίχο του:

«…Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά…»

 

F Συμμετείχαν με σειρά εμφανίσεως: Aριστέα, Γιάννης-Πητ, Άιναφετς, Ρούλα Σμαραγδένια, Ρένα, Μαρίνα, Μάκης, Γλαύκη, Θάνος, Baσίλειος και Kλαυδία

Βάλτε γιορτή και αγάπη στις μέρες σας, ανθρώπινα Χριστούγεννα να περάσετε και με το καλό ν’ αλλάξουμε χρονιά και κάτι άλλο που δεν είναι της παρούσης… 

[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]