Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Τρίχες


“Στολίσατε; Εμείς χτες... για τα παιδιά βασικά... εγώ δεν είχα καμιά όρεξη... σιχαίνομαι κι αυτή την κωλοϋγρασία γαμώτο! Το μαλλί μου φριζάρει και τα ρούχα δεν στεγνώνουν με τίποτα... Άσε που τα σκασμένα θα κουβαλήσουν καμιά ίωση απ’ το σχολείο και θα τρέχουμε πάλι στους γιατρούς”.

“Η μεγάλη έχει ξεπατωθεί να τρώει γλυκά... να δω πώς θα την μαζέψω στις γιορτές... Ο μικρός; Ζει για να με τυραννάει... Ξέρεις τ’ είναι να γυρνάω σπίτι ξεθεωμένη και να θέλει πατάτες τηγανητές; Δεν υπάρχει σου λέω!...

“Λες να κάνω καμιά ισιωτική; Φοβάμαι μην καταστρέψει την τρίχα...”

“Εσείς τι κάνετε;... σκατά ε;”

“Χριστούγεννα;… Εμείς στα πεθερικά. Θα κόψω φλέβα πάλι... Και πρέπει να φτιάξω και το κωλόμαλλο... Ρε συ, δεν ανεβάζεις καμιά κοντινή στο φέϊς να δω το δικό σου;... Tι μου λες;  Άλλαξε η ζωή σου ε; Μεγάλη δουλειά να λούζεσαι και να μην ισιώνεις... Δεν υπάρχει λέμε!”

“Άντε, κλείνω. Πρέπει να βγάλω τον Ιλαρίωνα για κατούρημα… ναι-ναι, του δώσαμε το όνομα του πεθερού… μαράζι το είχε ν’ ακούσει τ’ όνομά του, μην τον αφήσουμε με το παράπονο… τι να κάνει μωρέ ο κωλόγερος; Τι ανάγκη έχει; Άντε σ’ αφήνω γιατί θα χέσει στο χαλί τελικά… κι έχει αρχίσει να ψιχαλίζει ο κωλόκαιρος… χάλια θα γίνει το μαλλί… την τύχη μου μέσα!”

Ο Ιλαρίωνας έκανε την ανάγκη του στις παρυφές του γέρικου ευκάλυπτου, που λειτουργούσε πλέον ως μόνιμο ανακουφιστήριο των σκυλιών της γειτονιάς. Καθώς τίναζε το πόδι του στο ροζιασμένο κορμό, ένα μικροσκοπικό αντικείμενο γλύστρησε απ’ τα γυμνά κλαδιά, στροβιλίστηκε για λίγο στον αέρα και προσγειώθηκε μπροστά στα παπούτσια της φριζαρισμένης κατόχου του. Το σήκωσε νομίζοντας πως είναι ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα, το έφερε κάτω απ’ το ημίφως της λάμπας και το ξετύλιξε. Διαπίστωσε απογοητευμένη πως δεν ήταν παρά ένα διπλωμένο τσιγαρόχαρτο και ο μόνος λόγος που δεν το πέταξε στον κάδο ανακύκλωσης, ήταν η ξαφνική εμφάνιση μιας γάτας που ηλέκτρισε τη χαίτη του Ιλαρίωνα. Το έχωσε μηχανικά στη τσέπη της, τραβώντας συγχρόνως το λουράκι του μαινόμενου σκύλου. Στην επιστροφή προς το σπίτι, έχωνε εκνευρισμένη τα δάχτυλα στο κεφάλι της, σιχτιρίζοντας τη γάτα, τον Ιλαρίωνα, την υγρασία και τη φύση που την καταδίκασε να υπάρχει με κατσαρές τρίχες. Το σημείωμα έμεινε ξεχασμένο στο παλτό της μέχρι το βράδυ που έστρωνε το τραπέζι, παρακολουθώντας συγχρόνως το  δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση.

«Ένα σπάνιο φαινόμενο παρατηρήθηκε νωρίς το πρωί, όταν σμήνη από διερχόμενα πτηνά βομβάρδισαν στην κυριολεξία με  πολύχρωμα χαρτάκια, πολλές περιοχές του κέντρου. Αρχικά δημιουργήθηκε πρόσκαιρος πανικός στους κατοίκους, τον οποίο όμως διαδέχτηκε μια ευχάριστη έκπληξη. Οι παραλήπτες των γραμμάτων, γρήγορα διαπίστωσαν πως πρόκειται για σημειώματα παιδιών από ασιατικές χώρες και εμπόλεμες περιοχές. Κάποια απ’ αυτά, ήταν γραμμένα στην αγγλική γλώσσα και έφεραν παιδικές ζωγραφιές.  Σύμφωνα με την Ορνιθολογική Εταιρεία, έχει σημειωθεί και στο παρελθόν αντίστοιχη αερομεταφορά σημειωμάτων με ταχυδρομικά περιστέρια. Με έκτακτη ανακοίνωσή του το Υπουργείο Εξωτερικών, όρισε την προσωρινή λειτουργία μεταφραστικής υπηρεσίας, για τους κατόχους των επιστολών που επιθυμούν να τις μεταφράσουν. Οι υπηρεσίες θα παρέχονται δωρεάν και κατόπιν σχετικής αίτησης, που θα υποβάλλεται στο αρμόδιο τμήμα…»

Ο Ιλαρίωνας ήταν ασυνήθιστα ανήσυχος όση ώρα έψαχνε εναγωνίως την τσέπη της. Το ξετύλιξε προσεχτικά, ήταν ένα μεγάλο ριζόχαρτο, διπλωμένο με τετραγωνική διάταξη και γραμμένο με ακαταλαβίστικα σύμβολα. Το πρωινό που είχε κλείσει το πολυπόθητο ραντεβού για την μόνιμη ισιωτική μαλλιών, την ειδοποίησαν απ’ το υπουργείο ότι μπορεί να περάσει να παραλάβει το μεταφρασμένο γράμμα. Το άρπαξε απρόθυμα απ’ τα χέρια του χαμογελαστού υπαλλήλου, που αντιλήφθηκε τη βιασύνη της και δεν πρόλαβε να της πει για το περιεχόμενο της επιστολής. Άνοιξε βιαστικά το φάκελο στο αυτοκίνητο, με την πρόθεση να του ρίξει μια πρόχειρη ματιά, ενόσω περίμενε στα κόκκινα φανάρια της Κηφισίας.

«Αγαπημένη μου φίλη,
Με λένε Σουάτι και ζω σ’ ένα ορεινό χωριό στο Νεπάλ. Αυτή την εποχή έχουμε τους μουσώνες και πρέπει να μετακινούμαστε διαρκώς για ν’ αποφύγουμε τις πλημμύρες και τα λασπωμένα μονοπάτια με τις βδέλλες. Σε λίγες μέρες το ταξίδι μας θα τελειώσει και μαζί με τις βροχές, θα σταματήσει και η περιπλάνησή μας στα γύρω βουνά. Αγαπάω τη βροχή, γιατί μου έμαθε να μη ριζώνω σ’ ένα μέρος, μα να περιπλανιέμαι διαρκώς, να μαθαίνω τον κίνδυνο και  να φυλάγομαι, να προσεύχομαι να μην πνιγούμε και να έχουμε μια καλή συγκομιδή ρυζιού και να γιορτάζω το τέλος του μουσώνα με τους αγαπημένους μου. Τότε που η ατμόσφαιρα είναι ξεπλυμένη απ’ τη σκόνη και τα βουνά γύρω απ’ το Κατμαντού αστράφτουν σαν κρυστάλλινοι όγκοι.

Αγαπάω τη βροχή γιατί, ακόμα κι αν δεν έχω πολλά ρούχα, είμαι καλά και δεν αρρωσταίνω πια. Οι γιατροί μιας οργάνωσης  μας έκαναν εμβόλια και είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να περπατάω. Ένα παιδί στη γειτονιά μας δεν μπορεί. Δεν τρέχω ποτέ μπροστά του, για να μην το κάνω να λυπηθεί. Η  αγαπημένη μου συντροφιά είναι η αγελάδα μας γιατί μου δίνει γάλα. Είμαι πολύ τυχερή  που μπορώ να γράφω και να διαβάζω. Σε λίγες μέρες έχουμε τη γιορτή του καλοκαιριού και θα φάμε γλυκά. Θα κρύψω ένα στην τσέπη μου για να το δώσω στην αγελάδα μου κι άλλο ένα για το παιδί που δεν μπορεί να τρέξει.
Αν ήμασταν κοντά, θα σου έδινα το δικό μου. Είμαι σίγουρη πως κι εσύ θα έκανες το ίδιο για μένα.
Με αγάπη, Σουάτι».

Ο ακτιβιστής και εκπαιδευτής των φτερωτών ταχυδρόμων, προτάθηκε για Νομπέλ Ειρήνης.
Η Σουάτι επέζησε απ’ το φονικό σεισμό που έγινε στο χωριό της, λίγες μέρες μετά την επιστολή της.
H ισιωτική δεν έγινε ποτέ, αλλά το μαλλί για κάποιον περίεργο λόγο, λείανε από μόνο του.



 πηγές φωτογραφιών: http://sinistronzi.tumblr.com & http://kontraste.tasmo.de/post/5601620921/finally-free

62 σχόλια:

  1. Αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα σε άλλους ανθρώπους λείπουν και μάλιστα αποτελούν και πρώτη ανάγκη. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι που στερούνται εκτιμούν πολύ περισσότερο τις αληθινές χαρές της ζωής και τα απλά άλλα όμορφα και σημαντικά. Συνήθως εμείς που τα έχουμε όλα γκρινιάζουμε για τις τρίχες και ένα τέτοιο κείμενο μας φέρνει προ των ευθυνών μας...
    Η Σουάτι και η οικογένεια της είναι πραγματικοί ήρωες της ζωής ενώ διαβάζοντας κάτι τέτοιο με κάνει να σκέφτομαι τι σκατά άνθρωποι είμαστε εμείς και αν έχουμε τη παραμικρή ιδέα πως είναι να παλεύεις να επιβιώσεις και να μη θεωρείς δεδομένα αυτά που είσαι απλά τυχερός να έχεις...
    Εξαιρετικό κείμενο για άλλη μια φορά.
    Να είσαι καλά Μαράκι μου!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε μια (αμυδρή) ιδέα Κατερίνα μου, αλλά μας διαφεύγει στις ταχύτητες που μας επιβάλλεται να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε. Σ' αυτές τις χώρες, δεν μετράνε με το ρολόι αλλά με τις εποχές και τα φυσικά φαινόμενα. Ειδοποιός διαφορά ;-)
      Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι τις εγκάρδιες ευχές μου για τη γιορτή σου!

      Διαγραφή
  2. κι εμείς στον κόσμο μας ,ακόμα και οι λεγόμενοι άνθρωποι του πνεύματος πια ασχολούνται με τρίχες ! Και να'ταν τρίχες της κεφαλής ,πάλι καλά θα έλεγα! Έλα όμως που όλοι ασχολούνται με τις τρίχες που βρίσκονται λίγο πιο κάτω....
    Καλημέρα Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο χαμηλό υπογάστριο ε;
      Γεια σου ρε Νάσια με τα ωραία σου!!!

      Διαγραφή
  3. Λοιπόν, το είχε πει και ο συγχωρεμένος ο Μπουσκάλια: οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που γνώρισε στη ζωή του και στα τόσα ταξίδια που έκανε είναι στην Μπακόνγκ. Όχι εκεί στα τουριστικά μέρη που πάνε οι χλιδάτοι. Αλλά στα ποτάμια, στις βάρκες που οι ντόπιοι είχαν στα χέρια τους όλα όσα μπορούσαν να πάρουν από το βιός τους στην αγκαλιά τους, την περίοδο των μουσώνων.. Τα χαμόγελα τους αλλά και μια φράση που έλεγαν όλοι τους του είχε κάνει τρομερή εντύπωση: "Μαχ πεν λάι" Ρωτώντας έμαθε ότι σημαίνει: "εντάξει, δεν πειράζει" και τότε κατάλαβε γιατί τη λένε χώρα του χαμόγελου!
    Στο δυτικό μας πολιτισμό όλα πειράζουν!

    Αχ τόσο απλά πράγματα κι άλλοι ασχολούνται πραγματικά με τρίχες!
    Πολλά γλυκά φιλιά κανελλάκι μου γλυκό!

    υγ: τι πρόβλημα έχουν μερικές με τα κατσαρά μαλλιά και την υγρασία; Εγώ τα λατρεύω και τα δύο ☺☺☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με βρίσκετε αμφότερες μες στο κλίμα, λόγω του πρόσφατου ταξιδιού μου στο Βιετνάμ, αλλά και επειδή γράφω την συνέχεια του ταξιδιού αυτού. Έτσι ακριβώς λοιπόν είναι η ζωή και στην Ταϊλάνδη (που την είδα πρόπερσι) και στο Βιετνάμ. Μαρία κρατώ μια φράση περισσότερο από τις άλλες: "Δεν τρέχω ποτέ μπροστά του, για να μην το κάνω να λυπηθεί"..

      Υ.Γ Μαρία, παλαιότερα είχα κάνει κι εγώ μια ανάρτηση που είχε τον τίτλο τρίχες! (αν και με εντελώς άλλη θεματολογία) Στο λέω γιατί εσύ κάνεις συλλογή από τίτλους κι όταν θα 'ρθει και πάλι αυτή ώρα, θα 'χει μπόλικες! (τρίχες!) :)

      Διαγραφή
    2. @ Μπουκλί: το είπες και στη σημερινή σου ανάρτηση "κι εγώ νιώθω ευγνώμων για τον αέρα που αναπνέω"
      @ Πέτρα: Σε σκεφτόμουν όταν το έγραφα, πως εσύ τα είδες με τα μάτια σου και ναι, κρατάω τις "τρίχες" για πάσα μελλοντική χρήση. Επιφυλάσσομαι ;-)

      Διαγραφή
  4. Ξεκίνησα την ανάγνωση γελώντας, αφού έχω κι εγώ το ίδιο θέμα με τα μαλλιά μου, αλλά τελειώνοντας σφίχτηκε η καρδιά μου κι η σκέψη μου πέταξε στη Σουάτι κι έπλασε εικόνες...
    Επαναλαμβάνεται τακτικά το ότι είμαστε αχάριστοι οι περισσότεροι, αφού θεωρούμε δεδομένα όλα όσα έχουμε και δεν είμαστε ευχαριστημένοι, όμως είναι η μόνη αλήθεια...

    Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου έχεις τα πιο ωραία μαλλιά του κόσμου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου και καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  5. Μακάρι η επιστολή της Σουάτι να αγγίζει τις καρδιές μας. Να προσπαθούμε ν'ακούμε, να βλέπουμε και να αγγίζουμε το απλό, το ωραίο, το ανεπιτήδευτο. Να αγαπάμε το ίδιο απλά. Ολόκληρη την ανάρτησή σου θα την εκτυπώσω, Μαρία, να το βλέπω όταν θ'αρχίζω να γκρινιάζω :)
    Πολλές ευχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ το εκτιμώ αυτό που λες Σεβάχ μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ απ' την καρδιά μου ♥

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα Μαρία μου
    Έχεις τη μαεστρία να περνάς τα πιο ανθρώπινα
    μηνύματα χωρίς στόμφο μεγαλοστομίες αλλά με
    έναν κώδικα ψυχής που καλά γνωρίζεις!!!
    Πόσο αγαπώ αυτές τις καρδούλες που με τα
    ελάχιστα γεμίζουν έναν κόσμο ολόκληρο
    Αυτόν τον κόσμο τον άγνωστο που σε εμάς διαφεύγει!!!

    φιλάκια στα χεράκια που είναι συνέχεια της ψυχής ♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τιμή μου τα λόγια σου Ελένη μου!
      Την καρδούλα σου την έχω καρφιτσωμένη μονίμως μέσα μου.
      Σ' ευχαριστώ...

      Διαγραφή
  7. Είσαι απίστευτη - τι κείμενο! Διάβαζα και μέσα μου εναλλάσσονταν τα συναισθήματα με ταχύτητα αστραπής: από το θυμό στην απορία, κι έπειτα στη θλίψη. Κι έπειτα ένιωσα μια γλυκύτητα...
    Μπράβο, Μαρία μου, μπράβο!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι για την γλυκιά γεύση που σου άφησε στο τέλος. Αυτό επεδίωκα κι εγώ.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!

      Διαγραφή
  8. Πόσα πράγματα πρέπει να γνωρίσουμε άραγε για να αφυπνιστεί η συνείδησή μας, να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας και να λειανθεί το πολύγωνο μοντέλο της ζωής μας;;; Εχουμε χάσει τα απλά και σπουδαία και έχουμε βυθιστεί στα επουσιώδη και άχρηστα που μας καταδυναστεύουν....Ο κόσμος της Σουάτι τόσο μακρινός για εμάς, είναι αληθινός και ανόθευτος.....ευλογημένοι όσοι προσφέρουν ανιδιοτελώς σ΄αυτές της γωνιές της γής, σ΄αυτούς τους ανθρώπους !!!! Σ΄ευχαριστώ Κανελλάκι μου για το υπέροχο κείμενο, σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευλογημένοι, και όχι μόνο. Προικισμένοι και ανώτεροι άνθρωποι.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Κλαυδία μου!

      Διαγραφή
  9. Μου θύμισες το κοριτσάκι από την Αφρική που πριν από κάποια χρόνια είχε ως επιθυμία να έχει μια πλαστική λεκάνη, για να μεταφέρει νερό...
    Μαρία μου, πάντα με συγκινεί η ρεαλιστική και ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητη ματιά σου απέναντι στον κόσμο και τον άνθρωπο! Ο σεβασμός και η λεπτότητα που δείχνεις για τα προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωής και της ανθρωπινης ψυχής!
    Ένα υπέροχο διήγημα που έρχεται να τονίσει το απίστευτο χάος ανάμεσα στη φριζαρισμένη τρίχα και τον αγώνα για την επιβίωση!
    Υπάρχουν άραγε γεφύρια, που μπορούν να φέρουν κοντά αυτά τα δύο;;;
    Πιστεύω πως ναι... Έρχεται η κατάλληλη στιγμή γι' αυτό, τουλάχιστον για όσους προλάβουν πριν φύγουν από την ζωή!
    Φιλιά πολλά, κορίτσι μου, και γράφε, γράφε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κάτι άνθρωποι-γέφυρες που προσφέρονται αφιλοκερδώς για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους.
      Ίσως αυτό είναι και το τελευταίο μας ανθρώπινο οχυρό. Και η μόνη μας ελπίδα Γλαύκη μου...

      Διαγραφή
  10. Μα ξέρουμε...
    Μπορεί να μη μας έρχονται γραμματάκια αλλά ξέρουμε.
    Μερικοί κάνουν πως δεν βλέπουν όλοι όμως ξέρουμε.
    Τα παιδιά που ζούνε στην Αφρική, τα παιδιά που λιμοκτονούν και στην χώρα μας πια...
    Οποιος μπορεί βοηθάει.
    Τα παιδιά παντού, στη διπλανή πόρτα, στην άλλη άκρη του πλανήτη.
    Σιχαίνομαι εκείνους που παριστάνουν πως δεν ξέρουν.
    Σε κάτι τέτοιους, που το μόνο που τους νοιάζει είναι να φτιάξουν τα νύχια...ή τα μαλλιά, θα είναι γροθιά η ανάρτηση σου Μαρία μου.
    Για κείνους που γυρίζουν το κεφάλι από την άλλη.
    Να τα γράφεις και για μας που κλεινόμαστε πολλές φορές στο μικρόκοσμο μας.

    Φιλάκια πολλά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σερενάτα μου νομίζω πως τα "νύχια-μαλλιά" δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν και να προβληματιστούν. Οπότε ας ανταλλάξουμε τις γροθιές μεταξύ μας για να κρατάμε τη φόρμα μας ;-)
      Kι έχεις απόλυτο δίκιο, πως έχουμε και τα δικά μας παιδιά που ζορίζονται και στερούνται πολλά.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
    2. Τα 'νύχια-μαλλιά' δεν διαβάζουν αλλά ακούν.
      Το ξέρω πως έχεις δίκιο αλλά προσπαθώ να ελπίσω πως δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι...
      Εκείνοι που αδιαφορούν για τον πόνο των άλλων.

      Διαγραφή
  11. Αισθάνομαι τυχερή που έχω ένα blog που χάρη σ' αυτό έχω γνωρίσει και σένα Μαρία μου!
    Ξεκίνησα χαμογελώντας με τις εκατοντάδες τρίχες που κατά εποχές μας απασχολούν, στη συνέχεια το κείμενο σοβάρεψε και ήρθε να μου θυμίσει πόσο τυχερή είμαι πάλι, που έχω την ψυχική και σωματική μου υγεία και μπορώ κουτσά στραβά να τα βγάζω πέρα καθυμερινά!
    Μήπως ήρθε επί τέλους η ώρα να "ισιώσουμε" τα κατσαρωμένα μας μυαλά;

    ΑΦιλάκια πολλά και καρδιάς και ευχαριστώ για την υπενθύμιση! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραία το έθεσες Στεφανία μου. Τα κατσαρωμένα μας μυαλά. Και δεν υπάρχει ισιωτική γι αυτά...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα τιμητικά σου λόγια!

      Διαγραφή
  12. Από μεγάλα μέχρι προκλητικώς ασήμαντα, τα προβλήματα των κατοίκων τού μικρού μας πλανήτη.
    Και με την ευαισθησία και τη δέουσα ειρωνεία, Μαρία, αναδεικνύεις το χάσμα ανάμεσα στις συνθήκες ζωής των μεν και των δε. Με το ωραίο εύρημα των αποδημητικών!
    Και το όμορφο μήνυμά σου στην κατακλείδα τού γραπτού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ! Μαριώ! Τι να λέμε (ή να γράφουμε) τώρα;
    Αποτελείς σταθερή αξία!
    Χαίρομαι που μου δίνεις την ευκαιρία να σε διαβάζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πόσο χαίρομαι όταν διαβάζομαι από ανθρώπους σαν και σένα Ινώ μου!
      Μεγάλη μου τιμή...

      Διαγραφή
  14. Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ πολύ για την εκπληκτική σου φωτογραφία, που την οικειοποιήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες Θάνο μου.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  15. Μαρία, πάλι το έκανες το ταξίδι σου σε σκέψεις που ταράζουν, σε θέματα που δημιουργούν κόμπους στο λαιμό από τη συγκίνηση και τις σκέψεις. Είναι το διήγημα τούτο ένα μικρό διαμαντάκι. Λάμπει μαζί με τις αξίες του, τις εικόνες του, και τους διαλόγους του, έναν προς έναν διαλεγμένο.
    Από την αβάσταχτη ελαφρότητα της τηλεφωνικής συνδιάλεξης μέχρι τα πουλιά που μοιράζουν γράμματα ζωής.
    Σε ευχαριστούμε καλή μου.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μπορώ να πω με σιγουριά πως μόνο τρίχες δε γράφεις!
    Καλό ξημέρωμα Μαράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Στην υγεία της Σουάτι και κάθε μιας Σουάτι που σε κάνει να ξεχάσεις την ισιωτική στο μαλλί και να σταματήσεις να ασχολείσαι με "τρίχες".Καταπληκτικό κείμενο γεμάτο με αξίες, ξέρεις από αυτό τα σπάνια πράγματα που κυκλοφορούν πια στις μέρες μας: σεβασμός, ευγνωμοσύνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Να σου πω την αμαρτία μου Μαράκι μου, όσο κι αν συγκινήθηκα και ένιωσα μέσα μου το τόσο δυνατό σου μήνυμα να πάψουμε πια να ασχολούμαστε με τρίχες, πως φοβάμαι αυτή την ''υγρασία'' που μπορεί να ξανα''κατσαρώσει'' τρίχες και ψυχές.. Πόσο θυμωμένη είμαι με τέτοιες συμπεριφορές.. Οχι ούτε εγώ είμαι τέλεια, αλλά μακάρι να ταν ικανά μια εικόνα ενός παιδιού, μια του λέξη να μας κάνει να μαστε περισσότερο άνθρωποι.. Θα χε αλλάξει ήδη αυτός ο κόσμος.. Αλλά κι από την άλλη αξίζει να πιστεύουμε ακόμα στους ανθρώπους ότι τέτοιοι παραμένουν.. Ετσι δεν είναι; Μακάρι..
    Εσύ πάντα τους αγαπάς και τους πιστεύεις!! ;))) Να σαι καλά Μαρία μου υπέροχη!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αξίζει και επιβάλλεται να πιστεύουμε Μαριλένα μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ!

      Διαγραφή
  19. Οταν εγω λέω πως όταν σε διαβαζω... με κανεις καλύτερο ανθρωπο ... Κανελλακι μου αυτό ακριβως εννοώ... δεν μπορω να σου εκφρασω με λογια το πως.....απλα γινεται...και μονο που διάβασα την σκεψη της μικρής Σουάτι.. για το παιδι που δεν μπορεί να τρέξει...(Δεν τρέχω ποτέ μπροστά του, για να μην το κάνω να λυπηθεί. ) αν δεν είναι αυτό ΑΞΙΑ τότε τι είναι πες μου.!!! είναι τόσα πολλα που θελω να πω... αλλα τα εχουν πει όλοι οι φιλοι πιο πάνω.. για μενα... να είσαι ευλογημένη μάτια μου...! μου εβγαλες μαντινάδα...
    Οταν θα δεις τον δυστυχή
    και οταν τον παντίξεις
    οσες χαρές και να κρατείς
    ψυχή μου μην τση δείξεις......φιλώ σε..!!
    υ.γ. μου αρέσει που στο παρακείμενο σου αφησες εκεινες τις μικρες χαραμαδες φωτός...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για τη συγκινητική σου μαντινάδα Ρούλα μου! Υπέροχη όπως πάντα.
      Η φωτογραφία είναι του φίλου μας Θάνου, που ομολογουμένως μου έκλεψε την καρδιά με την πρώτη ματιά.
      Γι αυτές τις χαραμάδες που λες κι εσύ και με ό,τι αυτές συμβολίζουν.
      Να'σαι καλά μάτια μου!

      Διαγραφή
  20. Φταίω τώρα εγώ να χειροκροτήσω πάλι;
    Καλό μου κορίτσι, μέχρι τώρα σου ζήταγα να γράφεις εδώ
    για να διαβάζουμε, να συγκινούμαστε και να βλέπουμε μέσα απ' τη δική σου ματιά.
    Τώρα θα σου πω να μην αναλώνεσαι μέσα απ' το blog.
    Γράφε ασταμάτητα και φύλαγε τα κείμενά σου και όταν μαζέψεις πολλά
    ταξινόμησέ τα, και φρόντισε να τα δώσεις σ' έναν εκδοτικό οίκο.
    Πιστεύω πως έτσι θα σπάσουν τα σύνορα
    και το ανοιχτό μυαλό σου με τις ιδέες του
    θα έχει την ευκαιρία εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους
    ή μάλλον για να το πω σωστότερα
    πολλοί περισσότεροι άνθρωποι από εμάς τους μετρημένους,
    που σε παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα,
    θα έχουν την ευκαιρία να εμπνευστούν μέσα απ' αυτά.
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ δίχως πολλά λόγια. Ξέρεις εσύ...
      Απ' την καρδιά μου και πολύ συγκινημένη στο γράφω αυτό ♥

      Διαγραφή
  21. Αυτές τις αξίες οφείλουμε να κατοχυρώσουμε στη συνείδηση μας Μαράκι μου!
    Την απλότητα στη χαρά, τη σοβαρότητα και προτεραιότητα στα προβλήματα μας μα και ευγνωμοσύνη
    που μπορούμε να προσπαθούμε, για τη ζήση μας. Μας έδωσες άλλο ένα σπουδαίο “μάθημα” Μαρία μου μας προσγείωσες
    με παραγωγική σκέψη και προβληματισμό! Εξαιρετική η γραφή σου, όπως πάντα άλλωστε και οι φωτό επίσης!
    Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο και γλυκό Σαββατοκύριακο!
    Φιλιά πολλά με μια διάπλατη ζεστή αγκαλιά!:)) ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τέτοια αγκαλιά, πετάω στους εφτά ουρανούς!
      Κατερίνα μου γλυκιά... πολύ σ' ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
  22. Μαρία θα συμφωνήσω με την Φλώρα!

    Εύχομαι κάποια στιγμή να πάψουμε να ασχολούμαστε με τρίχες γιατί πρώτα από όλα είμαι σίγουρη πως εμείς οι ίδιοι το έχουμε ανάγκη!Βαθιά συγκινητικό το κείμενο σου!
    σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Πως να μη σ΄αγαπώ που εδώ μέσα τα δικά σου αναγνώσματα τα φέρνεις στα μέτρα μας λες και νιώθεις την ανάγκη μας ν΄ανοίξουμε μια τρυπούλα μέσα μας γαι να χωρέσουν !!!
    Στ ΄αριστερά μου στέλνω τα φιλιά μου !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Διάβασα και θαμπώθηκα,
    έψαχνα να βρω τρίχες, τίποτα,
    Είναι ένα μικρό αριστούργημα κοινής λογικής η οποία υπερτερεί, πετά τα περιτά ψάχνει και βρίσκει την ανθρωπιά, θαυμάζει και μεταμορφώνεται σε μια ακόμα συντρόφισα που οι σκέψεις τους σαν σταγόνες δροσίζουν την άνυδρη από ανθρωπιά γη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε.. είχε και κάτι τρίχες διάσπαρτες για να μην ξεχνάμε τις συνήθειές μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γαβριήλ μου!

      Διαγραφή
  25. Νομιζα πως ξεκινησα να διαβαζω μια ιστορια ιδιαιτερη και ξεχωριστη σαν αυτη που απλοχερα κατα καιρους μας χαριζεις.
    Οταν εφτασα στους φτερωτους εκεινους ταχυδρομους ενιωσα τα ματια μου να με ενοχλουν, στην ουσια να δακρυζουν.
    Δεν εχω λογια, δεν υπαρχουν λογια. Ενα μεγαλο μπραβο σε ολους αυτους που βοηθουν και πραγματοποιουν ονειρα αυτων των ανθρωπων.
    Το Νομπελ Ειρηνης τους αξιζει και με το παραπανω
    Μακαρι ολοι να βοηθουσαν με οποιον τροπο μπορουσαν
    Καλη εβδομασα Μαρακι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kική μου ήταν μια ιστορία απλά. Δυστυχώς οι φτερωτοί ταχυδρόμοι & όλα τα αποδημητικά γενικά, βάλλονται κι αυτά απ' τις συνθήκες πολέμου και τους ελεύθερους σκοπευτές στις χώρες που διανύουν. Μερικά μάλιστα κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
      "Καλή μας εβδομάδα", με όλες τις δυνάμεις μας επιστρατευμένες για να την κάνουμε όσο καλή γίνεται!

      Διαγραφή
  26. Υπέροχη τρυφερή ιστορία με δίδαγμα! Η αρχή δε, με έκανε να ταυτιστώ! :) Καλή εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε Μαρία μου, φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Εβονίτα μου και σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη.
      Σγουρομάλλα κι εσύ ε;

      Διαγραφή
    2. άστα, εγώ όχι σγουρομάλλα, αλλά κυματιστό που αν χτενιστεί γίνεται αφάνα!!! κάτι σα λιοντάρι τύπου! χαχαχα... :)

      Διαγραφή
  27. Καλό μήνα Μαρία μου. Να σαι καλά να σε απολαμβάνουμε και εύχομαι να πάει στο καλό το 2015 που μας απογοήτευσε και ας ελπίσω ότι θα πάψουμε να ασχολούμαστε μόνο με τον ''δικό μας κόσμο'' και να δείχνουμε πόσο απολαμβάνουμε να είμαστε το κέντρο του υπόλοιπου κόσμου, με τρίχες δηλαδή! Πάντως πιστεύω ότι, ό,τι είναι εκτός της πόρτας μας δεν θα μας πολυαπασχολεί. Ίσως ο άνθρωπος να είναι έτσι για να αντέχει, τι να πω;
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό σου μήνα Αννούλα μου και σ' ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.
      Μακάρι το 2015 να αποδειχθεί χειρότερο απ' τη χρονιά που έρχεται!...

      Διαγραφή
  28. Καλο μηνα κι απο μενα..ΥΠΕΡΟΧΗ...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ρε συ Κανελάκι, πού τα σκαρφιζεσαι όλα αυτά;
    Δυο σβουριχτά φιλιά και πάω πάλι από την αρχή να το απολαύσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.