Ένα άλλοθι για τρεις αφορμές

 [όχι, δεν είναι αστυνομικό]

Μια τελευταία ερευνητική ματιά στις αποσκευές του γαϊδαροκαλόκαιρου, λίγο πριν κλείσει τα τεφτέρια με τις εκκρεμότητές της. «Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Μια ιδέα, λίγη έμπνευση, δώδεκα κεράκια γενεθλίων κι ένα ποίημα για το καλοκαίρι. Εντάξει, είναι λίγο αχταρμάς το πράγμα, αλλά δεν μου κάνει καρδιά ν’ αφήσω κάτι εκτός», μονολόγησε με στοργικό ύφος. Είχε προηγηθεί βέβαια η παραλαβή εκείνου του μυστηριώδους πακέτου που της άλλαξε εντελώς τη διάθεση και τα σχέδια. Πριν λίγες ώρες, κοιτούσε απορημένη το επιμελώς τυλιγμένο με διάφανη ταινία δέμα που βρήκε στην πόρτα της. Πρόσεξε ότι δεν υπήρχε όνομα αποστολέα και, προς στιγμή, σκέφτηκε να καλέσει το εκατό για να στείλουν συνεργείο με πυροτεχνουργούς. Τελικά όμως, η περιέργειά της υπερτέρησε της ανησυχίας της. Το ξετύλιξε προσεκτικά και αντίκρυσε έκπληκτη το περιεχόμενο. Ένα παλιό φορητό κασετόφωνο Philips με μια εξηντάρα κασέτα στο εσωτερικό του. Η στιγμιαία απορία της για το αν υπάρχουν μπαταρίες στην ειδική θήκη του και εάν λειτουργεί, λύθηκε στη στιγμή. Πάτησε το play και η ταινία ξεκίνησε να στριφογυρίζει στα γρανάζια του μηχανήματος.

«Ξεχασιάρα, ανασκουμπώσου! Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να το ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες μέχρι τη λήξη του δρώμενου. Αν δεν ανεβάσεις κάτι εγκαίρως, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί σου. Θα φας ενημερωτικό σημείωμα που θα πάει σύννεφο. Λαστ μπατ νοτ λιστ που λέγαμε και στο Σικάγο, να ξέρεις πως οργανώνω ήδη νέο κύκλο αίματος. ‘‘Ένα ποίημα για το φθινοπωροχείμωνο’ κι αν  επιμένεις να απέχεις, θα πάμε στα πιο σκληρά. ‘Ένα Ποίημα-Αποχαιρετισμός στην εποχή του φούτερ’». Άι γουίλ καμ μπακ. Το νου σου!»

Πάτησε ταραγμένη το κόκκινο πλήκτρο του stop. Στο μυαλό της στριφογύριζαν διάφορα σενάρια για την κάτοχο της φωνής αυτής. Κάπου την οδηγούσαν οι υποψίες της, αλλά δεν ήταν ακόμα σίγουρη. Ξανάβαλε την κασέτα να παίζει, δυνάμωσε τη φωνή και αφουγκράστηκε το ηχητικό μήνυμα της άγνωστης γυναίκας. Αυτή τη φορά διέκρινε απόμακρους ήχους, πίσω απ’ τη γυναικεία φωνή. Παρατήρησε επίσης ότι η ομιλήτρια ήταν ελαφρώς λαχανιασμένη. Το ξανάκουσε τρίτη φορά. Τώρα ήταν βέβαιη. Αυτά που ακούγονταν στο βάθος του χώρου όπου έγινε η μαγνητοφώνηση, ήταν δύο κρίσιμα και άκρως αποκαλυπτικά στοιχεία. Ο απόηχος από ένα ανεπαίσθητο γάβγισμα, το ένα. Οι επαναλαμβανόμενοι θόρυβοι που κάνει ένα μέταλλο όταν ακουμπάει σε μια επιφάνεια. «Να δεις που αυτή σηκώνει βαράκια όση ώρα μαγνητοφωνεί το μήνυμά της… ή σιδερώνει ρούχα!!!». Αναλαμπή. Θυμήθηκε το συνήθειο μιας καλής φίλης να ισιώνει ό,τι είναι τσαλακωμένο. «Βρε, λες να ‘ναι αυτή;;;»

Προς επίρρωση της υποψίας της, ανακάλυψε ότι στο ενσωματωμένο μικρόφωνο της συσκευής, εκεί δηλαδή που έγινε η μαγνητοφώνηση του μηνύματος, υπήρχαν υπολείμματα παπαγαλοτροφής. Με μια πιο προσεκτική ματιά βέβαια διαπίστωσε ότι, τελικά, ήταν σπόροι τσία, λίγα πίτουρα βρώμης και κάτι ύποπτοι κόκκοι από κινόα τρίχρωμη. «Βingo!» Που θα έλεγε και κάποια ψυχή στο θρυλικό Πυργόσπιτό της. Η εικόνα ξεκαθάρισε. Οι απόμακροι ήχοι που ακουγόντουσαν στην κασέτα ήταν το γάβγισμα του Σερ Μαξ, καθώς και τα βαράκια που ανεβοκατέβαιναν στα γραμμωμένα χέρια της. Εξ ου και το ανεπαίσθητο λαχάνιασμα στη φωνή της. Σήκωσε με νευρικές κινήσεις το καπάκι του υπολογιστή. Αναζήτησε το αποθηκευμένο αρχείο που είχε τον τίτλο «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι/παρτ 2». Συνειδητοποίησε με φρίκη ότι δεν το είχε αναρτήσει ποτέ. Αναζήτησε με αγωνία την ημερομηνία λήξης του δρώμενου. 30 Αυγούστου. Τη μέρα δηλαδή που το Απάγκιο θα κλείνει τα 12 χρόνια του. Κρύος ιδρώτας την έλουσε. Υπήρχε έντονα στην ατμόσφαιρα ένα διαμορφωμένο υπόβαθρο με στοιχεία θρίλερ, λίγο από δραματικό ψυχογράφημα και μια εσάνς από φιλμ νουάρ που παρέπεμπε σε βιβλίο του Γιάννη Μαρή. Δεύτερη αναλαμπή. Το έτερον αποθηκευμένο αρχείο στον υπολογιστή της, με το ξεκίνημα της συμμετοχής της στον τέταρτο κύκλο του Γιάννη. Και τώρα, η αναμέτρηση με το χρόνο αρχίζει. Πρέπει να προλάβει. Τι ενώνει όλα αυτά τα δρώμενα και τι τα χωρίζει; Ποιος θα πληγωθεί αν δεν ανταποκριθεί ‘ον τάιμ’ που λέει και το Αριστάκι; Πόσα ενημερωτικά σημειώματα ν’ αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι θα έλεγε το Απάγκιο στους φίλους του, αν είχε φωνή; Δίχως δεύτερη σκέψη καβάλησε τη χρονοκάψουλα του Γιάννη κι έστειλε τα φιρμάνια της. Ένα ποίημα για το καλοκαίρι, κρεμασμένο στο δέντρο της έμπνευσης:

 

Το δικό μου σταθερό καλοκαίρι είστε όλοι εσείς

Φίλοι που μεγαλώνουμε στην ίδια γειτονιά

Αγαπώ τις στιγμές μας τις ιερές

Τα Συμπόσια και τις ασπρόμαυρες λήψεις της Μαρίας

Τα γυάλινα βαζάκια της Ρούλας με τους τυλιγμένους χάρτινους λαχνούς

Αυτό το «Κανελλάκι» γραμμένο απ’ τα χεράκια της… το πιο λατρεμένο ουδέτερο που μου χάρισαν στη ζωή μου όλη

Τα κουρασάν της Πίπης και τα ψαγμένα της Στεφανίας

Τις μουσικάρες της Γλαύκης

Το αστέρι μας το Μαρινάκι που όσο πάει κι ανθίζει

Τους γραφιάδες και τις ποιήτριες της συντροφιάς

Όλους αυτούς κι αυτές που δε μασάνε τα λόγια τους

Κόντρα στα δήθεν και στα σουργελοκαρνάβαλα

Την Αννούλα, την Αννίκα κι όλες τις γλυκές υπάρξεις που ο λόγος τους είναι δροσερή στέρνα να σε ξεδιψάσει

Αγαπώ που υπάρχω ανάμεσά σας

Μετράω δώδεκα χρόνια ζωής στο κουρμπέτι-ιντερνέτι

Πώς ήταν;

Τα φαντάζομαι μικρές ψηφίδες σ’ ένα ταψί μπακλαβά απ’ τα χεράκια της Ρούλας

Τεμαχισμένος αρχιτεκτονικά και αγαπησιάρικα

Ρόμβοι με γαρουφαλλάκι και κριτσανιστές στρώσεις φύλλα

Σοροπιασμένες οι ευχές και οι ευχαριστίες μου

Παρεούλα και προχωράμε να ξεκαλοκαιριάσουμε

Να ‘ρθουνε τα μποφοράκια, ανάσα βαθιά, χεράκι και φύγαμε…

----------------------- Y ---------------------

ëΤο λες και συγκεντρωτική συμμετοχή (sic) σε 3 δρώμενα. «Ένα ποίημα για το καλοκαίρι» της Αριστέας μας, «Μια ιδέα-Μια έμπνευση΄#4» του Γιάννη μας και τα 12χρονα γενέθλια του Απάγκιου  που είπα να τα ξεπετάξω με τα άλλα 2. Λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του πρωθυπουργού, λίγο ότι δεν αφήσαν χλωρή ούτε μια αγριοτσουκνίδα στα βουνά μας… ε, πόσα ν’ αντέξει η δόλια η μπλόγκερ; Απ’ την καρδιά μου σας ευχαριστώ για ό,τι μοιραζόμαστε τόσα χρόνια. Να προσέχετε, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο και κυρίως… ψηλά το κεφάλι! Τις προάλλες έβγαινε μια μαμά με το μικρό της από ένα κατάστημα κι εκείνο έδειξε ενθουσιασμένο με το δαχτυλάκι του προς τον ουρανό. «Κοίτα μαμά… Τέλεια είναι!!!» Είχε σουρουπώσει κι ο πύρινος ουρανός ήταν έργο τέχνης. Κι αν δεν ήταν εκείνος ο αετομάτης μικρούλης, κανείς μας δεν θα το πρόσεχε. Η μαμά του, εγώ, και τρεις τέσσερις περαστικοί που σηκώσαμε ευθύς το βλέμμα μας στον ουρανό. Όλοι σκυμμένοι, γαρ…

 

Σημείωση: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους

Μια πρόσκληση και στιγμές μιας υπέροχης εκδήλωσης

 

Το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε, είχα την τιμή και την απέραντη χαρά να συμμετέχω στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου μας Αργώ. Αφορούσε τα έργα από ορισμένους Ηρακλειώτες συγγραφείς και ποιητές, μία εκ των οποίων ήταν και η υποφαινόμενη. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Τασιλένα Βουδούρη διάβασε δύο κείμενά μου απ’ τις «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» και «Στα παπούτσια των άλλων». Και τις απογείωσε με την ερμηνευτική της δεξιότητα, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς στο βίντεο.

Ήταν πέρα από κάθε προσωπική μου προσδοκία η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε σ’ αυτή τη ζεστή συνάντηση. Η αλληλεπίδραση με τους φίλους που γέμισαν τη Βίλα Στέλλα, αλλά και η συνύπαρξη με τους άλλους 4 δημιουργούς, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Αν και ετερόκλητα τα έργα μας, ωστόσο είχαμε ως συνεκτικό κρίκο την αγάπη μας για τη λογοτεχνία και την έκφραση, μέσα από διαφορετικές διαδρομές ο καθένας μας. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους που βρέθηκαν κοντά μας και ήταν πολλοί. Και μου χάρισαν απέραντη συγκίνηση…

Τα κορίτσια απ' την θεατρική μας ομάδα "Οι Τσαλακωμένοι"

Συντροφιά με τους ανθρώπους του συλλόγου και τους υπόλοιπους φίλους που τιμήθηκαν

Με την Τασιλένα

Ο Φοίβος Ζαντές ήταν ο νεώτερος ποιητής της παρέας, φοιτητής της Φιλοσοφικής και ενεργό μέλος των φοιτητικών κινημάτων. Την προηγούμενη της εκδήλωσης, στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων στο κέντρο, δέχτηκε τα "στοργικά χάδια" των αστυνομικών. Στο τέλος της εκδήλωσης, συγκίνησε η ποιητική εκδοχή του γι' αυτή την εμπειρία.

Η πρόσκληση που αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης, αφορά την προσεχή βράβευσή μου απ’ την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στις 10:00 π.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, Αίθουσα ‘Αντώνη Τρίτση’. Το έργο μου «Εμπριμέ χρόνια» κέρδισε το 1ο βραβείο στην κατηγορία ‘Μυθιστόρημα’ και η χαρά μου είναι απερίγραπτη…

Είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπάω πολύ και σύντομα θα εκδοθεί σε βιβλίο, απ’ τις εκδόσεις 24γράμματα. Αν σας παίρνει η ώρα και ο δρόμος, θα χαρώ πολύ να σας δω στις απονομές.

Κι αν ήθελα να βρω λέξεις για να περιγράψω τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα τις ιστορίες μου δια στόματος Τασιλένας, θα διάλεγα τα λόγια του Σεφέρη:

“Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει”.

Γιατί οι ήρωες των ιστοριών μου, είναι βγαλμένοι από κάτι μικρές κι ασήμαντες στιγμές της ζωής μου… που έμειναν όμως ανεξίτηλες στο χρόνο.

Για την ιστορία, η Τασιλένα με είχε ρωτήσει την προηγούμενη μέρα, αν της επιτρέπω να αφεθεί στο συναίσθημα και να εκφραστεί ελεύθερα απ’ αυτό που θα διάβαζε. «Φυσικά», της είπα. «Αυτό είναι και το ζητούμενο». Στο τέλος της δεύτερης ιστορίας «Μίτινγκ με την ξινή», η Τασιλένα έσπασε. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μοναδική στιγμή…

 

Δέκα χρόνια πορεία

Αποκαρδιωτικό αλλά καθιερωμένο, πλέον, να “γιορτάζουμε” τα γενέθλια του Απάγκιου με διάκοσμο από στάχτες κι αποκαΐδια.  Εν μέσω αποπνικτικής ατμόσφαιρας λοιπόν, αγναντεύοντας τη βροχή από καύτρες και αιωρούμενα σωματίδια, στέλνω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου στους φίλους Απαγκιώτες. Και είναι όμορφα, ρε γ@αμώτο, να κλείνεις μια δεκαετία διαδικτυακής πορείας, συντροφιά με “δρομείς” αντοχής, παλαίμαχους στο άθλημα του blogging, που αντέχουν να εμπνέονται, να γράφουν, να μοιράζονται, και να κρατούν ζωντανό ό,τι μας κάνει [συν]ανθρώπους. Ίσως να είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης στο φαρμακωμένο περιβάλλον που βιώνουμε. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς θα ήταν η ζωή μου δίχως το Απάγκιο κι όλους τους φίλους που το περικλείουν. Κι αν κάτι με δυνάμωσε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η διαπίστωση πως ακόμα και στη σιωπή ενός κακοπαθημένου διαδικτυακού εργαλείου, είναι οι γλυκές δοξαριές των φίλων που διαπερνούν τις οπτικές ίνες και στέλνουν κύματα αγάπης και ελευθερίας. Ναι, άξιζε το ταξίδι αυτό. Γιατί όπως είπε κι ο θείος Λέοναρντ (Κοέν):  “Eάν δεν γίνεις ο ωκεανός, θα νιώθεις ναυτία κάθε μέρα”. Nα είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και να μάχεστε καθετί που σας στερεί την ψυχή, τη συνείδηση και το θαύμα της ζωής.

Ακολουθεί επετειακό μπόνους: ένα εικονικό γλέντι που θα κάναμε  εκ του σύνεγγυς:

Την οργάνωση της συνάντησης θα αναλάμβανε αδιαμφισβήτητα ο Γιάννης μας:

«Αριστόγατοι, Κεραμιδόγατες και αφράτες Χνουδόμπαλες, την ταινία ορόσημο «The Cats» την ξέρετε όλοι. Κι αν δεν την ξέρετε δηλαδή, θα κάνω σύντομα αφιέρωμα στο Cinefil για να τη μάθετε. Λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο, μαζευόμαστε όλοι και όλες στο Απάγκιο και περνάμε 90 λεπτά γεμάτα δράση και βραβευμένα σάουντρακ. Ποπ-κορν και φύγαμε! Το νου σας, μην το κάνουμε κεραμιδαριό, ε;»

Η μουσική επένδυση, απευθείας ανάθεση στο “Καφέ της Γλαύκης” μας:

«Όπως είπε κι ο μεγάλος μας Σουρής: 

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον

άγονο / κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες

στο τετράγωνο. / Μας έρχεται κάθε σκατάς,

θαρρούμε πως σωθήκαμε /μα μόλις φύγει

βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε…/

Κι επειδή η θεραπεία για όλα τα σκ@τ@ είναι η μουσική, θα σας βάλω από Simply Red μέχρι Μίμη Νικολόπουλο».

Εδέσματα, γλυκά και ποτά, αναλαμβάνει η Σμαραγδένια μας, συνοδεία γατομαντινάδων:

"Μοσχοκανέλλα θα σε πω

κι ομορφογιασεμάκι 

να ξαποστάσω άσε με

Στ’ Απάγκιο σου λιγάκι"

 

Τη δημοσιογραφική κάλυψη της βραδιάς, αναλαμβάνει το Μαρινάκι μας:

"Χρόνος ακρόασης: 2 λεπτά

Spoiler alert: “Ευγνωμοσύνη που ζούμε ακόμα”

Το tweet του γατοσουαρέ: “Απαγορεύεται η είσοδος σε μιζερογατόνια και φλατ ψιψίνες”

H φράση του μήνα: “Mακριά του κουλά σας απ’ τα πνευματικά μας δικαιώματα”

Tην ψυχολογική υποστήριξη της εκδήλωσης θα έχει η γατο-Μαγισσούλα μας:

"Κάνω διαλογισμό τώρα. Θα επικοινωνήσω

 μαζί σας όταν το Τάο θα εναρμονιστεί με

 την παρούσα στιγμή και θα ενωθεί με τον

 κοσμικό κόσμο σας".

Το παρών στο γατοσουαρέ θα δώσει και η Πίπη η γλωσσοπαθής:

"Πείτε μου πότε είναι, να ζητήσω απ’ τον μπάτλερ

 μου να ετοιμάσει αχινοκαβουροσαλάτες,

 μπρουσκέτες με πατέ σαλαχιού και σμούθι από

 φύκια  γουακάμε. Αλεβουζάν τώρα γιατί έχω

 ραντεβού με τη φίλη μου την Ροδαλόφτερη…"

Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα

Όταν το σύνθημα δώσω εγώ

Σ' ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι (στης Πίπης κατά προτίμηση)

Να συνεχίσουμε στον ουρανό…

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Ποιος σκότωσε το πνεύμα των Χριστουγέννων;

 Αμιγώς αστυνομική & ελαφρώς εορταστική ανάρτηση

F Η υπόθεση: Παραμονές γιορτών. Ο δήμαρχος της πόλης φωταγωγεί το πιο καμαρωτό δέντρο που στόλιζε μέχρι πρότινος κάποια βουνοπλαγιά, για να τονώσει -όπως αφελώς νόμιζε- το πεσμένο ηθικό των ιθαγενών. Το βράδυ της λαμπρής τελετής ωστόσο, κάποιος παρατηρητικός περαστικός εντοπίζει ένα φρικαλέο εύρημα μέσα στο ομοίωμα φάτνης που υπάρχει στην πλατεία. Στην ξύλινη κούνια του θείου βρέφους κείτονταν κατακρεουργημένο το πνεύμα των Χριστουγέννων, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ποιος τόλμησε να διαπεράσει τον αστυνομικό κλοιό για να κάνει τέτοιο ειδεχθές έγκλημα; Πώς κατάφερε να ξεγελάσει τους άγρυπνους φρουρούς του στολισμένου δέντρου και να δράσει κυριολεκτικά κάτω απ’ τα μάτια τους; Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ερασιτεχνικά μια επίλεκτη ομάδα μπλόγκερς, όχι τόσο διάσημη στο ευρύ κοινό, αλλά απολύτως έμπειρη, δεμένη και αποτελεσματική. Θα καταφέρουν οι δαιμόνιοι φίλοι να εξιχνιάσουν το έγκλημα;

F Πλοκή και ήρωες:

Αριστέα: Είναι θέμα χρόνου να τον εντοπίσουμε. Για αρχή θα του στείλω ένα ενημερωτικό σημείωμα. Αν δεν παραδοθεί ως το τέλος του συμποσίου, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί του. Μα καθόλου όμως…

Γιάννης Πητ: Σύντροφοι, αγαπημένοι. Ας μην εργαλειοποιούμε τη συζήτηση. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για άλλο ένα στυγνό χτύπημα του ενδοκαπιταλιστικού επιτελείου εναντίον των εξαθλιωμένων απ’ την κρίση λαϊκών στρωμάτων.

Άιναφετς: Προτείνω να προσεγγίσουμε την υπόθεση μ’ ένα εναλλακτικό μοντέλο σκέψης. Όταν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ένα κομμάτι του προβλήματος, θ’ αρχίσουμε σιγά σιγά να προσδιορίζουμε τις προκαταλήψεις και τους φόβους μας, κάτι που θα οδηγήσει στην αυτοεπίγνωση πως αυτό που βλέπουμε μπροστά μας δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας φύσης στην πιο αρχέγονη μορφή βίας.

Ρούλα: Εγώ στο μεταξύ θα σας ετοιμάσω λίγους λουκουμάδες κι ένα έξτρα ταψάκι γαλακτομπούρεκο για τη λιγούρα. Αυτού του είδους τα μυστήρια με κουράζουν λίγο, γιατί δεν είναι του γούστου μου. Μέχρι να τον επιάσετε τον αφορεσμένο, να σας πλέξω ένα μάλλινο καλυμματάκι για χειροπέδες, με ισοθερμικό εσωτερικό μαξιλαράκι; Nα μην παγώσει ο άνθρωπος, μέρες που είναι… Τι; Όχι; Καλά, μέχρι να βρείτε τότε τα κομμάτια του γρίφου, πάω να ετοιμάσω τη ζύμη για τους λουκουμάδες.

Ρένα: Να είμαστε ξηγημένοι όμως. Μόλις τελειώσουμε την έρευνα και βρούμε όλα τα κομμάτια, ΔΕΝ πετάμε τίποτα! Θα ράψουμε με τα κορίτσια ένα συλλογικό πάτσγουορκ για το μουσείο λαϊκής τέχνης. Θα το ονομάσουμε “To πάπλωμα της παρέας”.  

Μαρίνα: Kαλά, παιδιά, το πρότζεκτ αυτό, χαλαρά, θα μπορούσε να παίξει σαν ρετροσπεκτίβα στο Netflix. Mε μουσική υπόκρουση από Nick Cave και μια εσάνς από χριστουγεννιάτικη διάθεση που θα μετράει αντίστροφα μέχρι το φονικό χτύπημα. Α, μπορώ να βάλω και λίγη χιονόπτωση αν θέλετε. Και φτερωτούς τάρανδους να πηγαινοέρχονται δώθε κείθε, πάνω απ’ τον δράστη, την ώρα που αυτός θα δίνει το μοιραίο χτύπημα…

Μάκης: Νταξ, η αλήθεια είναι ότι εμένα δυο πράγματα με δυσκολεύουν too much σ’ αυτή τη ζωή. Το ένα είναι το συμπόσιο της Αριστέας. Και τ’ άλλο να έρχομαι σ’ επαφή με νοσηρούς ανθρώπους. Να μη σώσει να ξαναβγάλει σιντί η Μαράϊα, που πιο ιερό όρκο δεν έχω, σας το λέω και να με θυμηθείτε. Ο τύπος μάς θεωρεί βλάκες και παίζει το παιχνίδι “ψάξε ψάξε δεν θα με βρεις”. Μάκαρος speaking.

Γλαύκη: Εγώ πάλι, παραφράζοντας ένα απόφθεγμα του Frank Zappa, θα έλεγα πως “το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει πεθάνει, απλά μυρίζει λίγο περίεργα”. Καθήστε, μη στέκεστε, κερνάω καφέ.

Θάνος: Είναι όμως Near Documentary αυτό που βλέπουμε, ή πρόκειται για σκηνοθετημένη φωτογραφία; Εμένα πάντως αυτός ο δήμαρχος δε μου γεμίζει το μάτι. Πιο πολύ για μοντέλο φωτογράφησης μου κάνει, που με έντεχνα εφέ οικειοποιείται το δημόσιο χώρο για να καλύψει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.

Βασίλειος: Συμφωνώ. Διαχρονικά στην ιστορία του τόπου εξυφαίνονται τέτοια γεγονότα με βία, προδοσία, εξευτελισμό του ανθρώπου και δόλια χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και συνήθως ο δράστης είναι ένας υπεράνω υποψίας θεσμικός παράγοντας.

Κλαυδία: Θυμήθηκα μια αντίστοιχη περίπτωση που μου είχε διηγηθεί ο κύριος Μιλτιάδης, αξιωματικός του στρατού και μικραδερφός της Ιφιγένειας, στενής φίλης της κυρίας Εριφύλλης που εργαζόταν τραπεζοκόμα στο ΝΙΜΙΤΣ και τη γνώρισα όταν νοσηλεύτηκε ένα διάστημα εκεί, η καλή μου φίλη και γειτόνισσα Αρσινόη Κουτσούμπελη. Της γνωστής οικογενείας των Κουτσουμπέληδων, που έχουν το εργοστάσιο επεξεργασίας ντομάτας. Να μην πολυλογώ, ο κύριος Μιλτιάδης μάς διηγήθηκε το φονικό που έγινε ανήμερα πρωτοχρονιάς σ’ ένα παράπηγμα στο Δουργούτι, όπου κάτι παιδιά βρήκαν μαχαιρωμένο έναν ηλικιωμένο άντρα που ήταν ντυμένος Άγιος Βασίλης. Αρχικά οι υποψίες έπεσαν στους αλήτες της γειτονιάς και η αστυνομία τούς τουλούμιασε στο ξύλο να υπογράψουν την ομολογία τους, όπερ και εγένετο και σαπίσανε στη φυλακή τα παιδιά. Μετά από χρόνια όμως, αποδείχτηκε πως ο φονιάς ήταν τελικά ο…

T T T T T

Ε, παιδιά παρατήστε τις έρευνες. Το πνεύμα είναι μια χαρά και τα σκηνοθέτησε όλα αυτά για να δει πόσοι ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτό. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έδωσαν σημασία στο αποκρουστικό θέαμα της φάτνης και ξεχυθήκανε στα εμπορικά κέντρα της πόλης. Λίγοι ήταν αυτοί που ειδοποίησαν την αστυνομία, αλλά κι από ‘κει τους είπαν ότι, εφόσον το δέντρο του δημάρχου είναι καλά, ουδείς άλλος λόγος ανησυχίας υπάρχει. Κάνα-δυο πιο τολμηροί έκαναν έκκληση στα κανάλια για να παίξουν “έκτακτη είδηση” και να εντοπιστεί εγκαίρως ο δράστης. Οι δημοσιογράφοι με τους οποίους μίλησαν, όμως, τους είπαν ότι η Αθήνα αποτελεί χειμερινό προορισμό για εκατομμύρια τουρίστες και δεν είναι σωστό να δυναμιτίζουν αυτό το κλίμα. Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος που είχε βάρδια, τους είπε: «Μην πετάτε λάσπη στον ανεμιστήρα, κύριοι! Γυρίστε ησύχως στα σπίτια σας, φάτε, δείτε τηλεόραση και κοιμηθείτε».

F Επίλογος: Τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα εκεί, όσο είμαστε ζωντανοί και πιασμένοι χέρι με χέρι. Και μερικές φορές οι πιο δυνατές χεραγκαλιές είναι εκ του μακρόθεν. Στη μεγάλη παρέα των μπλόγκερς είναι κι άλλοι φίλοι αγαπημένοι που για την οικονομία του σεναρίου και του χώρου, έμειναν εκτός γυρίσματος. Επιφυλάσσομαι να τους δώσω ρόλους σ’ ένα μελλοντικό “έγκλημα”. Αυτή είναι η μυστική μας συνωμοσία και από ‘κει αντλούμε όλοι κουράγιο και έμπνευση. Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη δύσκολη χρονιά. Όπως το λέει κι ο Μπρεχτ στο στίχο του:

«…Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά…»

 

F Συμμετείχαν με σειρά εμφανίσεως: Aριστέα, Γιάννης-Πητ, Άιναφετς, Ρούλα Σμαραγδένια, Ρένα, Μαρίνα, Μάκης, Γλαύκη, Θάνος, Baσίλειος και Kλαυδία

Βάλτε γιορτή και αγάπη στις μέρες σας, ανθρώπινα Χριστούγεννα να περάσετε και με το καλό ν’ αλλάξουμε χρονιά και κάτι άλλο που δεν είναι της παρούσης… 

[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

 

 

 

Οι ήρωες [ακόμα] κοιμούνται ανήσυχα

 

Απ’ την αντιφασιστική πορεία στον Πειραιά, με το συγκλονιστικό έργο του ζωγράφου-εικαστικού Δημήτρη Αστερίου που απεικονίζει ματωμένα πρόσωπα θυμάτων βίας, μεταξύ των οποίων αυτό του Αλέξη Γρηγορόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Μιχάλη Καλτεζά, του Βασίλη Μάγγου, του Αλεξ Μεσχισβίλι, του Ζακ Κωστόπουλου, του Μπερκίν Ελβάν, του Κάρλο Τζουλιάνι και του Τζορτζ Φλόιντ. [Φωτογραφία: EUROKINISSI Τατιάνα Μπόλαρη]

Γέμισε η πόλη προσκυνητάρια νεκρών. Εδώ σφάξανε τον Παύλο, παρακεί έλιωσαν στο ξύλο τον Ζακ, πιο πάνω δολοφονήθηκε από χέρι “οργάνου της τάξης” ο Αλέξανδρος, σ’ αυτό το κτίριο βασανίστηκε μέχρι θανάτου ο Βασίλης. Και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος της ντροπής.

Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις μανάδες να υψώνουν τις μαυροντυμένες ψυχές τους και να δίνουν κουράγιο η μία στην άλλη, είναι σαν ν’ ανοίγει ένα μικρό παραθύρι στον ουρανό, μια χαραμάδα απ’ όπου εισβάλλει καθαρός αέρας, λίγη φλόγα απ’ τη λάμψη τους, παράκληση στη συνείδησή μας να μη λησμονήσουμε τους αγώνες τους, εντολή επιτακτική να μην αφήσουμε το τέρας του φασισμού να νικήσει.

Αγκαλιασμένες μητέρα Φύσσα και μητέρα Ζακ. Justice4Zak-Zackie: ΖΩΗ ΚΟΚΚΑΛΟΥ

Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε απ’ τη μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, τρία χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του από “νοικοκυραίους” και όργανα της τάξης που έσπευσαν αμέσως να συνδράμουν με τις κλωτσιές και τα γροθιές τους. Περαστικοί κυρ-Παντελήδες που απαθείς κατέγραφαν το φονικό στα κινητά τους, καθώς και “δημοσιογράφοι” του γλυκού νερού που ανέλαβαν πρόθυμα το μπουγάδιασμα των φονιάδων, έχουν το γενναίο μερτικό τους στη δολοφονία του Ζακ.

}Σε κοιτάζω κι είσαι ένα πλάσμα αλλόκοτο και κατανοητό συνάμα.

Στο κεφάλι σου υπάρχουν μικρά μαύρα φίδια, τα μάτια σου λάμπουν από το φως της αλήθειας ή μήπως από τη χρυσή σκιά που έβαλες;

Τα χείλη σου στάζουν κόκκινο αίμα ή μήπως είναι το κόκκινο κραγιόν σου;

Τα χέρια σου είναι ορθάνοιχτα και πελώρια πώς να χωρέσουν όλοι οι πονεμένοι σε μια αγκαλιά;

Παιδί μου, ομόρφυνες τον κόσμο με τα λόγια σου, την καλοσύνη και τη συμπόνια σου, την ευγενική σου ψυχή και την αγάπη σου.
Και τρία χρόνια λείπεις κι άφησες ανοιχτές πληγές και τη μαγεία σου να πλανάται στον αέρα και να ψάχνει κάπου να φωλιάσει.

Η χρυσόσκονη που σκόρπισες φεύγοντας, ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα και είναι σαν να μας κλείνεις το μάτι και να λες "Εδώ είμαι, οι πράξεις μου, τα λόγια μου, τα γραπτά μου είναι εδώ. Συνεχίστε μέχρι που κάθε παπούτσι που κλωτσά να γίνει στάχτη στο χώμα της κόλασης.~

Ο Ζακ που αγαπούσε τους ανθρώπους, λάτρευε τα ζώα, αγωνίστηκε για δικαιοσύνη, υπερασπίστηκε με πάθος τις αξίες του και  ήταν πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους τους φίλους του. 

Μακάρι ν’ αποδειχτούμε αντάξιοί του…

[oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]