Ενημερωτικό σημείωμα [*]

 

[*] Ο τίτλος είναι δάνειο απ’ την Αριστέα μας, όταν στέλνει τα χαμπέρια της για τα Συμπόσια Ποίησης και όχι μόνο…

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μου για τα «Εμπριμέ Χρόνια», ήθελα να σας ενημερώσω και να σας καλέσω -για όσους είναι εφικτό- στην πρώτη του παρουσίαση.

Το μυθιστόρημά μου λοιπόν κάνει τον ντεμπούτο του την Τετάρτη 24 Απριλίου, στις 19.00, στη ΒΙΛΑ ΣΤΕΛΛΑ (οδηγίες για μετακίνηση, εδώ)

(Γαλήνης και Σοφίας, Ηράκλειο Αττικής, πλησίον του ηλεκτρικού σταθμού)

Θα μιλήσουν και θα παρουσιάσουν το βιβλίο, τρεις εξαιρετικοί φίλοι, που μου έκαναν την τιμή να βρίσκονται στην παρέα μας:

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΕΛΛΗΣ – Φιλόλογος, Συγγραφέας

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΡΙΓΙΑΝΝΗΣ - Πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτιστικής & Κοινωνικής Παρέμβασης Ηρακλείου Αττικής «ΑΡΓΩ»

Αφήγηση αποσπασμάτων: ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ – Ηθοποιός, Συγγραφέας, Δασκάλα θεατρικού παιχνιδιού σε παιδιά και ενήλικες

Και για όσους ακούν ραδιόφωνο, το μεσημέρι της Τρίτης 23 Απριλίου στις 12.30, θα είμαι φιλοξενούμενη στον ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ FM στην εκπομπή Dolce Vita της Ελίζας Λιμοντζόγλου. Την εκπομπή μπορείτε να την ακούσετε και ιντερνετικά, απ’ το σύνδεσμο που σας έχω βάλει.

Θα χαρώ πολύ να σας δω κι από κοντά, να τα πούμε, και να ταξιδέψουμε στις σελίδες του βιβλίου. Α, μη το ξεχάσω, θα έχουμε κι ένα «του νόου ας μπέτε» μετά την παρουσίαση μετά οινοπνεύματος και αλμυρών σνακς.

Να είστε όλοι καλά και σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές και τα υπέροχα μηνύματα που στέλνετε Y

«Εμπριμέ χρόνια»

Τα «Εμπριμέ Χρόνια» σήκωσαν άγκυρα και σαλπάρουν πλέον στα εκδοτικά νερά.

Θα σας κρατήσω ενήμερους για την παρθενική του παρουσίαση. Ως τότε, θέλω να ευχαριστήσω απ’ την καρδιά μου όλους τους συντελεστές αυτής της δουλειάς. Τον εκδότη μου Γιώργο Δαμιανό και τα 24γράμματα, ειδικά την γραφίστρια Ιώ Φιλιππίδη για την υποδειγματική της δουλειά και τον Θάνο Τσάκαλο για το άφθονο και άψογο φωτογραφικό υλικό που μου παραχώρησε.

Αν ισχύει αυτό που είχε γράψει ο Προυστ: «Κάθε αναγνώστης, ουσιαστικά, βρίσκει τον εαυτό του σε ένα βιβλίο. Η δουλειά του συγγραφέα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα είδος οπτικού μέσου, το οποίο κάνει εφικτό στον αναγνώστη να διακρίνει αυτό που, χωρίς το συγκεκριμένο βιβλίο, πιθανόν δεν θα είχε ποτέ δει από μόνος του», τότε η προσδοκία μου είναι να ταυτιστούμε με κάποιους ήρωες, να ανακαλέσουμε ιστορικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας και να ενώσουμε το χθες με το σήμερα. Ίσως έτσι μπορέσουμε να κατανοήσουμε πολλά απ’ αυτά που βιώνουμε σήμερα, να συμβιβαστούμε με τις αλήθειες μας, αλλά και να αντιδράσουμε σ’ αυτά που μοιάζουν αδιαπραγμάτευτα και καταδικαστικά.

Όπως λέει κι η ηρωίδα του βιβλίου άλλωστε, όταν έσφιξαν οι αναδουλειές και τα στριμώγματα, κι εκείνη δεν το ’βαλε κάτω: «Τόσα στενέματα έχω περάσει στη ζωή μου, σιγά μη στενάξω τώρα!»

Πληροφορίες για το βιβλίο και τρόπους παραγγελίας, μπορείτε να βρείτε στο σύνδεσμο του εκδοτικού, εδώ.

Ή πιο απλά, μπορείτε να το παραγγείλετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, για να ενισχύουμε και τις τοπικές μας αγορές. Να είστε όλοι καλά!

 

 

"Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία" [*]

 

Διημεράκι χαλάρωσης με κολλητούς, στην έρημο της Σίβα. Όλα τα έξοδα κερασμένα. Απευθείας μεταφορά & υπερπολυτελές ξενοδοχείο με κόστος διανυκτέρευσης όσο δύο μηνιάτικα στη χώρα των Τεμπών και του Όλιβερ.

Και κάπου εκεί στο βάθος, βρίσκεται ένας καρκινοπαθής σε λίστα αναμονής, μια οικογένεια που μετράει τα ψιλά της για να χορτάσει με τέσσερα τοστάκια, ένας ανάπηρος συνταξιούχος που τα funds τον πέταξαν στο δρόμο, μια έγκυος γυναίκα που έχασε το παιδί της γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο εναέριο μέσο να τη μεταφέρει εγκαίρως στην Αθήνα, ένα 12χρονο κορίτσι που κακοποιήθηκε κατ’ επανάληψη απ’ τους καθωσπρέπει στυλοβάτες της κοινωνίας μας, αυτούς με τις αγιαστούρες και την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι… και κάτι άλλα παιδιά που είναι καθημερινά στους δρόμους και δέρνονται αλύπητα γιατί διεκδικούν το αυτονόητο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να σπουδάσουν και να στήσουν τη ζωή τους σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα που καταγράφει -και επίσημα- ρεκόρ μειωμένων γεννήσεων.

«Δεν κάνουμε λάθη, απλά χαρούμενα μικρά ατυχήματα», ήταν η αγαπημένη φράση του συμπαθέστατου Μπομπ Ρος. Πάνω στα «χαρούμενα συννεφάκια» που συνήθιζε να ζωγραφίζει, κάποιοι χαλαρώνουν αμέριμνοι και τρώνε απ’ τους κόπους των άλλων.

Κι άλλοι πάλι μετρούν απώλειες κι ορκίζονται δικαίωση, τραγουδώντας τους στίχους του αλησμόνητου Μάνου: “Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει / ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος απ’ τη γη;»

[*] Ο τίτλος είναι στίχος απ’ το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον άγριο θάνατο του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη (Μάρτης του 2015). Ατιμώρητο (κι αυτό) το έγκλημα…

“Ένα βιβλίο… ράβεται"

 

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι».

Με τα λόγια του Καβάφη -που αποτελούν και το έμβλημα της ΠΕΛ- να σηματοδοτούν διαρκώς τη διαδρομή, έκλεισε ένας κύκλος για να ξεκινήσει ένας νέος. Το μυθιστόρημά μου “Εμπριμέ χρόνια” τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στον 42ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Σε μια συγκινητική εκδήλωση που έγινε το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, απονεμήθηκαν τα βραβεία στις κατηγορίες “Ποίηση, Μυθιστόρημα, Παιδικό Παραμύθι και Δοκίμιο”.

Η χαρά μου απερίγραπτη και η συγκίνηση ανυπέρβλητη. Ίσως γιατί η Τούλα, η ηρωίδα του βιβλίου, είχε καταπιαστεί με πολλές δουλειές στο μοδιστράδικό της και ούτε που το περίμενε πως η ιστορία της θα διακριθεί απ’ την πιο μεγάλη και ιστορική λογοτεχνική ένωση στη χώρα. Επόμενος σταθμός, η έκδοση του βιβλίου που, ήδη, έχει αρχίσει να αποκτά υπόσταση. Προσεχώς λοιπόν τα “Εμπριμέ  χρόνια” θα κάνουν την εμφάνισή τους, μαζί με τους ήρωες που τα πλαισιώνουν.

Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ψυχή του εκδοτικού οίκου 24γράμματα Γιώργο Δαμιανό, που πάντα στηρίζει και εμπιστεύεται τις προσπάθειές μου.

Στον καλό φίλο Θάνο Τσάκαλο που ετοιμάζει με υποδειγματική φροντίδα το φωτογραφικό υλικό της έκδοσης. Η φωτογραφία στο τέλος της ανάρτησης είναι μία απ’ τις πολλές εξαιρετικές λήψεις που μου έστειλε, ώστε να επιλέξουμε αυτή που θα ντύσει το εξώφυλλο. Και ομολογώ πως κάθε φορά ανεβάζει όλο και πιο πολύ τον πήχη δυσκολίας, αφού το υλικό που ετοιμάζει είναι εξαιρετικό στο σύνολό του (θα μπορούσε άνετα να στήσει μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Το μοδιστράδικο»).

Θα τα ξαναπούμε σύντομα για το βιβλίο και τα πρώτα του βήματα. Σας ευχαριστώ ολόθερμα για τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια. Σ’ όλους εσάς και σε καθέναν ξεχωριστά, είναι αφιερωμένο αυτό το βιβλίο. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και, παρά το ότι είχε μείνει παροπλισμένο στο συρτάρι για μεγάλο διάστημα, αυτή η “Τούλα”, κάθε τρεις και λίγο, με τραβούσε απ' το μανίκι  για καφεδάκι και ψυχοθεΡαπτική…

 

[Απ’ το οπισθόφυλλο]

Απ’ το ‘Ατελιέ Ραπτικής’ της πάλαι ποτέ κοσμικής Αθήνας, έως το ‘Επιδιορθώσεις & μεταποιήσεις ρούχων’ της ξεπεσμένης λεωφόρου Πατησίων, κάπου ανάμεσα στο κρατικοποιημένο ΜΙΝΙΟΝ και τα αμέτρητα βίντεο κλαμπ της τσιμεντένιας μεγαλούπολης…

Η Αθήνα της Μεταπολίτευσης έως την εποχή του ‘ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια’, μέσα από ένα ιστορικό μοδιστράδικο που πέρασε απ’ τη μάνα στην κόρη. Ένα μωσαϊκό με ανθρώπινες ιστορίες και ένοχα μυστικά, περίεργους θανάτους και εκ βαθέων εξομολογήσεις, με μάρτυρα μια παλιά ραπτομηχανή. Και μια μοδίστρα που κατείχε περίφημα τα μυστικά του ραψίματος αλλά και της ανθρώπινης ψυχής.

Ζωές άχρωμες που επιζητούν να γίνουν εμπριμέ κι άνθρωποι που ονειρεύονται αποδράσεις απ’ τη γκρίζα καθημερινότητα. Όλα ριγμένα στον πάγκο μοδιστρικής, ανάμεσα στις βελόνες, τα ψαλίδια και τις μεζούρες.

«Βάλε καφεδάκι στο μπρίκι να σ’ τα πω, Τούλα μου»…

 

Μια πρόσκληση και στιγμές μιας υπέροχης εκδήλωσης

 

Το βράδυ της Δευτέρας που μας πέρασε, είχα την τιμή και την απέραντη χαρά να συμμετέχω στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου μας Αργώ. Αφορούσε τα έργα από ορισμένους Ηρακλειώτες συγγραφείς και ποιητές, μία εκ των οποίων ήταν και η υποφαινόμενη. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Τασιλένα Βουδούρη διάβασε δύο κείμενά μου απ’ τις «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» και «Στα παπούτσια των άλλων». Και τις απογείωσε με την ερμηνευτική της δεξιότητα, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς στο βίντεο.

Ήταν πέρα από κάθε προσωπική μου προσδοκία η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε σ’ αυτή τη ζεστή συνάντηση. Η αλληλεπίδραση με τους φίλους που γέμισαν τη Βίλα Στέλλα, αλλά και η συνύπαρξη με τους άλλους 4 δημιουργούς, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Αν και ετερόκλητα τα έργα μας, ωστόσο είχαμε ως συνεκτικό κρίκο την αγάπη μας για τη λογοτεχνία και την έκφραση, μέσα από διαφορετικές διαδρομές ο καθένας μας. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους που βρέθηκαν κοντά μας και ήταν πολλοί. Και μου χάρισαν απέραντη συγκίνηση…

Τα κορίτσια απ' την θεατρική μας ομάδα "Οι Τσαλακωμένοι"

Συντροφιά με τους ανθρώπους του συλλόγου και τους υπόλοιπους φίλους που τιμήθηκαν

Με την Τασιλένα

Ο Φοίβος Ζαντές ήταν ο νεώτερος ποιητής της παρέας, φοιτητής της Φιλοσοφικής και ενεργό μέλος των φοιτητικών κινημάτων. Την προηγούμενη της εκδήλωσης, στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων στο κέντρο, δέχτηκε τα "στοργικά χάδια" των αστυνομικών. Στο τέλος της εκδήλωσης, συγκίνησε η ποιητική εκδοχή του γι' αυτή την εμπειρία.

Η πρόσκληση που αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης, αφορά την προσεχή βράβευσή μου απ’ την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στις 10:00 π.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50, Αίθουσα ‘Αντώνη Τρίτση’. Το έργο μου «Εμπριμέ χρόνια» κέρδισε το 1ο βραβείο στην κατηγορία ‘Μυθιστόρημα’ και η χαρά μου είναι απερίγραπτη…

Είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπάω πολύ και σύντομα θα εκδοθεί σε βιβλίο, απ’ τις εκδόσεις 24γράμματα. Αν σας παίρνει η ώρα και ο δρόμος, θα χαρώ πολύ να σας δω στις απονομές.

Κι αν ήθελα να βρω λέξεις για να περιγράψω τη συγκίνηση που ένιωσα όταν άκουσα τις ιστορίες μου δια στόματος Τασιλένας, θα διάλεγα τα λόγια του Σεφέρη:

“Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει”.

Γιατί οι ήρωες των ιστοριών μου, είναι βγαλμένοι από κάτι μικρές κι ασήμαντες στιγμές της ζωής μου… που έμειναν όμως ανεξίτηλες στο χρόνο.

Για την ιστορία, η Τασιλένα με είχε ρωτήσει την προηγούμενη μέρα, αν της επιτρέπω να αφεθεί στο συναίσθημα και να εκφραστεί ελεύθερα απ’ αυτό που θα διάβαζε. «Φυσικά», της είπα. «Αυτό είναι και το ζητούμενο». Στο τέλος της δεύτερης ιστορίας «Μίτινγκ με την ξινή», η Τασιλένα έσπασε. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μοναδική στιγμή…

 

“Σε ικετεύω, σκότωσέ με!”

 Μια ιδέα-μια έμπνευση [*]

“Γιατρέ, δεν χρειάζομαι θεραπευτική αγωγή. Ας μιλήσουμε σαν γιατρός προς γιατρό. Δεν σκοπεύω να χαπακώνομαι σ’ όλη μου τη ζωή προκειμένου να ξεχνάω πρόσκαιρα την προδοσία που έγινε εις βάρος μου”.

“Επειδή θέλεις να μιλάμε στην κοινή μας γλώσσα, Αντιγόνη, σε διαβεβαιώνω ότι δεν σε αντιμετωπίζω σαν μια κοινή απατημένη σύζυγο. Καταλαβαίνω απόλυτα την οδύνη σου. Δώσε λίγο χρόνο για να ξεπεραστεί το αρχικό σοκ και πάρε αυτά τα ηρεμιστικά για ένα σύντομο διάστημα. Πρέπει να κοιμάσαι τα βράδια και να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου. Εμείς, θα τα λέμε τακτικά. Θα κάνω ό,τι είναι ανθρωπίνως και ιατρικώς εφικτό, για να βγεις αλώβητη απ’ αυτή τη δοκιμασία. Moνάχα εμπιστεύσου με, σε παρακαλώ!...”

Στο βιβλίο επισκέψεων ασθενών, ο ψυχίατρος Παύλος Σαρηγιάννης είχε σημειώσει το τελευταίο ραντεβού της ημέρας με την οικογενειακή φίλη του Αντιγόνη Βαλάση. Ήθελε να δώσει περισσότερο χρόνο και όλη του την προσοχή σ’ αυτή τη συνεδρία, ανταποδίδοντας έτσι και τις δικές της υπηρεσίες όλα αυτά τα χρόνια της φιλίας τους. Κάθε φορά που δεινοπαθούσε από έναν απροσδόκητο πονόδοντο -κι αυτό συνήθως γινόταν σε μέρες αργίας-, η Αντιγόνη άνοιγε με προθυμία το οδοντιατρείο της και τον φρόντιζε. Η δουλειά της ήταν υποδειγματική και ποτέ δεν τον χρέωνε για τις υπηρεσίες της, παρά μόνο για τα υλικά που χρησιμοποιούσε. Κι επειδή η παιδιόθεν φοβία του ψυχίατρου ήταν η καρέκλα του οδοντίατρου -κάτι που τον ταλαιπώρησε πολύ με την φιλάσθενη οδοντοστοιχία που διέθετε-, ένιωθε πάντα υποχρεωμένος απέναντί της. Θα προτιμούσε βέβαια να μην υπήρχε αυτή η τραγική συγκυρία για να της ανταποδώσει την υποχρέωση…

“Αντιγόνη Βαλάση, 55 χρονών. Οδοντίατρος. Πρώτη αναγνωριστική συνεδρία. Δεν υπάρχει ιστορικό ψυχικής νόσου. Αιτία προσωρινής διαταραχής: η ανακάλυψη της απιστίας του επί 20ετίας συζύγου της με την επιστήθια φίλη της. Οι συνθήκες της αποκάλυψης την αιφνιδίασαν και της άφησαν ψυχικά τραύματα. Δείχνει καταρρακωμένη. Συστήθηκε φαρμακευτική αγωγή (βενζοδιαζεπίνες) σε συνδυασμό με ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες. Επόμενο ραντεβού μετά από 5 ημέρες”.

Ο Σαρηγιάννης ολοκλήρωσε τις σημειώσεις του και έκλεισε τον καινούργιο ‘φάκελο ασθενούς’ στον υπολογιστή του. Μετά από λίγο θα κλείδωνε προβληματισμένος την εξώπορτα του ιατρείου του και θα αποχωρούσε.

~ // ~

[2 μήνες μετά. Απόσπασμα απ’ τη δικογραφία της υπόθεσης:]

“Το τελευταίο διάστημα η αδελφή μου είχε γίνει αγνώριστη. Παραμελούσε τις υποχρεώσεις της, ακύρωνε καθημερινά τα ραντεβού στο ιατρείο της και απομονώθηκε στον εαυτό της. Εκείνο το πρωί του Σαββάτου που την επισκέφτηκα στο σπίτι της, μου ζήτησε ν’ ανέβουμε στην ταράτσα για να μου δείξει κάτι, όπως μου είπε. Μόλις πλησιάσαμε στα κάγκελα, με άρπαξε απ’ τα χέρια και μου ζήτησε επιτακτικά να την ρίξω στο κενό. «Σε ικετεύω, βοήθα με αδερφούλα μου να λυτρωθώ απ’ αυτό το μαρτύριο!...» Έκλαιγε γοερά και ήταν εκτός εαυτού. Δεν την αναγνώριζα… Παραληρούσε για την προδοσία που της έκαναν ο άντρας και η κολλητή της και πως της ήταν αδύνατον να το διαχειριστεί. Την τράβηξα με όση δύναμη είχα προς το κέντρο της ταράτσας. Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να την συνεφέρω λίγο και να κατέβουμε στο διαμέρισμά της. Όχι, ο άντρας της δεν ήταν εκεί. Είχε εγκαταλείψει το σπίτι τους, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί το προηγούμενο βράδυ. «Μ’ αυτή την παλιοβρώμα την Αννέτα το σκάσανε», έτσι μου είπε. Της έδωσα ένα χάπι απ’ αυτά που είχε στο κομοδίνο της και περίμενα μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Γύρισα για λίγο σπίτι μου για να το συζητήσω με την οικογένεια και ν’ αποφασίσουμε από κοινού τι θα κάνουμε. Όταν επέστρεψα το βράδυ στο διαμέρισμά της, ήταν άφαντη”.

~ // ~

[«Η εκδίκηση του νεκρού» - 2 μέρες πριν την παρουσίαση:]

“Kαταπληκτική δουλειά, γιατρέ! Με τέτοιο αστραφτερό χαμόγελο, θα γοητεύσω στην παρουσίαση του βιβλίου μου, μεθαύριο. Θα μου κάνετε την τιμή να είστε κι εσείς; Aν οι υποχρεώσεις σaς το επιτρέπουν βέβαια. Σάββατο βράδυ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Τι λέτε; Θα τα καταφέρετε;”

Όση ώρα περίμενε απάντηση απ’ την οδοντίατρο, παρατηρούσε παραξενεμένος τις συσπάσεις στη γυρισμένη πλάτη της, καθώς τοποθετούσε στον κλίβανο τα χρησιμοποιημένα εργαλεία.

“’Η εκδίκηση του νεκρού’. Αυτός δεν είναι ο τίτλος σας; Είμαι σίγουρη πως άλλο ένα best seller θα προστεθεί στη λίστα με τα βιβλία σας, κύριε Μοσκώφ. Και ναι, θα έρθω οπωσδήποτε. Έχω ένα λόγο παραπάνω για να το κάνω…”

Ο Ερρίκος Μοσκώφ, καταξιωμένος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, έκανε τις εξής διαπιστώσεις, καθώς αποχωρούσε εκείνο το βράδυ απ’ το οδοντιατρείο της Βαλάση.

Πρώτον, ήταν μια εξαιρετική γιατρός. Τα κιτρινισμένα απ’ τα τσιγάρα και την προχωρημένη ηλικία δόντια του, έδωσαν τη θέση τους σε μια κατάλευκη οδοντοστοιχία που, στο εξής, θα του επέτρεπαν να χαμογελάει με καμάρι.

Δεύτερον, ήταν μια μυστηριώδης γυναίκα τελικά. Δεν τον χρέωσε για την πολύμηνη εργασία της και το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησε, ήταν να διαβάσει έναν ευμεγέθη πάκο με τις σημειώσεις της και να γράψει το επόμενο βιβλίο του με θέμα τη βιογραφία της.

Μ’ αυτές τις σκέψεις και μ’ έναν σφραγισμένο φάκελο υπό μάλης, βρέθηκε στην εξώπορτα της πολυκατοικίας που στεγαζόταν το οδοντιατρείο της Αντιγόνης Βαλάση. Υποσχέθηκε να μελετήσει τα χειρόγραφά της και να επικοινωνήσουν την επόμενη εβδομάδα για να κανονίσουν μια συνάντηση. Το ίδιο βράδυ θα έριχνε μια βιαστική ματιά στις πρώτες σελίδες και στη συνέχεια θα τις επέστρεφε άρον-άρον στον φάκελο, για να τον παραχώσει τελικά στο συρτάρι του. Δεν θα ολοκλήρωνε ποτέ την ανάγνωση, αφού την βρήκε μελοδραματική και αταίριαστη με το ύφος του.  Τι δουλειά άλλωστε είχε αυτός με βιογραφίες; Τον περίμενε μια θριαμβευτική βραδιά με την παρουσίαση του τελευταίου του έργου και δεν είχε επ’ ουδενί βλέψεις ν’ αλλάξει το είδος γραφής που υπηρετούσε με συνέπεια τα τελευταία χρόνια. “Να δω βέβαια πώς θα της το σερβίρω με τρόπο…” σκεφτόταν ενόσω αυτοθαυμαζόταν, χαμογελαστός, μπροστά στον καθρέφτη του. Κάτι θα σκαρφιζόταν. Ως την επόμενη εβδομάδα, ήταν βέβαιος πως θα έβρισκε μια ευγενική δικαιολογία για να την αποφύγει, αλλά και ένα ακριβό δώρο για να μετριάσει την υποχρέωσή του απέναντί της.

Προς μεγάλη του ανακούφιση, τη βραδιά της παρουσίασης, διαπίστωσε πως η οδοντίατρος δεν ήταν ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό του. Ωστόσο δεν έφευγε απ’ το μυαλό του η εκκρεμότητα που είχε μαζί της. “Θα της τηλεφωνήσω οπωσδήποτε από βδομάδα, να τελειώνω μ’ αυτή την ιστορία” σκεφτόταν το ίδιο βράδυ που βούρτσιζε τα κατάλευκα δόντια του. “Δεν έχω παρά μονάχα να την επισκεφτώ μ’ ένα καλό δώρο για να πατσίσουμε, μάλλον ένα κόσμημα…”

~ // ~

[2 μήνες πριν]

Στο μικρό καφέ που στεγαζόταν στο ισόγειο της πολυκατοικίας, η Αντιγόνη Βαλάση συνήθιζε να παίρνει τον πρωινό καφέ της, πριν ανοίξει το οδοντιατρείο της. Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό έδειχνε απρόθυμη να ανέβει ως τον τέταρτο όροφο και κάθισε για αρκετή ώρα σ’ ένα γωνιακό τραπεζάκι, με το απλανές βλέμμα της να χαζεύει τους περαστικούς. Κάθε τόσο, γυρνούσε ανήσυχη προς τα ενδότερα του μαγαζιού και τον αναζητούσε με τα μάτια της. Ο Παράσχος κατάλαβε πως δεν θα ξεμπέρδευε πάλι εύκολα με δαύτην. Την πλησίασε, αφού παρέδωσε στον μεταφορέα μια παραγγελία με καφέδες και νερά. “Πήγαινε στη δουλειά σου, να κάνω κι εγώ τη δικιά μου. Θα τα πούμε το βράδυ στο γνωστό μέρος. Φύγε όμως τώρα. Έχω πολλή δουλειά”.

Αν υπήρχε κάποιος περαστικός στο μέρος που συναντήθηκαν το ίδιο βράδυ, σίγουρα θα παραξενευόταν απ’ το θέαμα που θα αντίκρυζε, ακόμα κι αν δεν άκουγε ούτε λέξη απ’ όσα ειπώθηκαν. Το σημείο όμως που επέλεγαν για τις κρυφές συναντήσεις τους ήταν εντελώς απόμερο, μακριά απ’ τον τελευταίο οικισμό της περιοχής. Εκείνη έβγαλε απ’ την τσάντα της ένα μικρό περίστροφο και το κράδαινε στο μέρος του, με την κάνη γυρισμένη προς το μέρος της. Εκείνος έκανε αδέξιες κινήσεις για να την αποφύγει. Του μιλούσε ψιθυριστά με ακατάληπτες φράσεις, σχεδόν λαχανιασμένη. Της απαντούσε με τα χέρια του σηκωμένα ψηλά, με το βλέμμα της άρνησης αποτυπωμένο στο πρόσωπό του. Εκείνη ξέσπασε στα κλάματα. Την αγκάλιασε τρυφερά απ’ τους ώμους και την τράβηξε προς το παρκαρισμένο αυτοκίνητό της. Σε λίγη ώρα θα ξεκινούσε τη διαδρομή του, κι αφού θα διέσχιζε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, θα έβγαινε στον κεντρικό δρόμο.

~ // ~

[2 μήνες μετά. Απόσπασμα απ’ τη δικογραφία της υπόθεσης:]

“Παράσχος Δελατόλας. 35 χρονών, υπάλληλος του καφέ μπαρ, απ’ όπου η Βαλάση έπαιρνε κάθε πρωί τον καφέ της. Απ’ τον καιρό που επισκεπτόμουν το οδοντιατρείο της, μου είχε τραβήξει την προσοχή αυτός ο τύπος. Τον είχα δει αρκετές φορές να βγαίνει απ’ το ιατρείο, αφού του έφτιαχνε την σάπια οδοντοστοιχία του, όπως μου είχε εμπιστευτεί η Βαλάση. Τον λυπόταν γιατί δεν είχε χρήματα για τέτοιες ‘πολυτέλειες’ -αυτή τη λέξη είχε χρησιμοποιήσει- και εκείνη ανέλαβε τη θεραπεία του δωρεάν. Ομολογώ πως μου μπήκαν πονηρές σκέψεις στο μυαλό, βλέποντας τη στενή σχέση που είχαν δημιουργήσει. Γρήγορα όμως οι υποψίες μου εξαϋλώθηκαν, αφού διαπίστωσα πως επρόκειτο όντως για ένα προβληματικό άτομο. Και η αγαπημένη μου οδοντίατρος ήταν πάντα δοτική σ’ όποιον είχε ανάγκη. Μέχρι την ημέρα που επισκέφτηκα το ιατρείο της για να διαπιστώσω γιατί δεν απαντούσε στις κλήσεις μου, είχα ξεχάσει εντελώς την παρουσία του. Ναι σωστά, είχαμε συμφωνήσει να μιλήσουμε στα τέλη του περασμένου Ιούνη. Το θυμάμαι καλά, γιατί πριν μια βδομάδα είχε γίνει η παρουσίαση του βιβλίου μου, στην οποία η Βαλάση δεν ήρθε, παρότι μου είχε υποσχεθεί πως θα είναι παρούσα. Στην τελευταία μας συνάντηση, μου είχε παραδώσει ένα πακέτο με χειρόγραφες σημειώσεις της και εγώ θα αναλάμβανα να γράψω τη βιογραφία της. Ωστόσο δεν φάνηκε το βράδυ της παρουσίασης κι εγώ την αναζήτησα στο τηλέφωνο. Την καλούσα συνεχώς επί μέρες. Το κινητό της έδειχνε ότι είναι εκτός σύνδεσης και το σταθερό του ιατρείου δεν απαντούσε. Την ημέρα που επισκέφτηκα το ιατρείο της, αντίκρυσα ένα σημείωμα κολλημένο στην πόρτα της. ‘Το ιατρείο θα παραμείνει κλειστό λόγω θερινών διακοπών’, κάτι τέτοιο έγραφε…

Βγαίνοντας απ’ την πολυκατοικία, αναγνώρισα αμέσως τον υπάλληλο του καφέ-μπαρ που ήταν στο ισόγειο. Ήταν ο Παράσχος. Δίχως δεύτερη σκέψη, μπήκα στο μαγαζί και παράγγειλα καφέ. Μόλις ήρθε να με σερβίρει, τον ρώτησα ευθέως για την εξαφανισμένη οδοντίατρο. Του είπα για τις ανησυχίες μου και του ζήτησα να μου πει τι γνωρίζει για την υπόθεση. Υπαινίχτηκε τον ανήξερο και μου ζήτησε το λόγο που απευθύνομαι σ’ αυτόν –‘έναν απλό καφετζή-, όπως μου είπε. Δικαιολογήθηκα πως το κάνω λόγω της φιλικής σχέσης που ήξερα πως έχουν. Μου προξένησαν υποψίες οι νευρικές αντιδράσεις και οι αμήχανες απαντήσεις του. Έδειχνε πως ήθελε να με ξεφορτωθεί, επικαλούμενος πως πρέπει να γυρίσει στο πόστο του. Ωστόσο, το μαγαζί ήταν απολύτως άδειο εκείνη την ώρα.

Εκείνο που με κινητοποίησε και πήγα κατευθείαν στην αστυνομία, ήταν ο επίλογος στις σημειώσεις της Βαλάση:

‘Κι αν οι σελίδες αυτές απ’ τη ζωή μου, αποτυπώνουν ένα μικρό ανυπεράσπιστο κορίτσι, ο κρυφός μου πόθος είναι να βρω κάποιον να το δολοφονήσει’…

Στην αστυνομία πληροφορήθηκα πως δεν έχει δηλωθεί εξαφάνιση απ’ τον σύζυγο. Έμαθα μάλιστα από γνωστό μου πρόσωπο μέσα στο τμήμα πως, αν και τον ειδοποίησαν για την καταγγελία μου, εκείνος δήλωσε απροθυμία να βοηθήσει, αφού είχε απομακρυνθεί απ’ τη συζυγική εστία το τελευταίο διάστημα. Στράφηκα στους συγγενείς της, αλλά κι αυτοί δεν είχαν ιδέα για την τύχη της. Κι όπως ήδη γνωρίζετε, από κοινού με την αδερφή της Βαλάση, πήραμε την πρωτοβουλία να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες αναζήτησής της”.

~ // ~

[«Κατά παραγγελία δολοφονία» - Aπ’ το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Ε. Μοσκώφ]

Η πρόχειρα θαμμένη σορός μιας γυναίκας ανακαλύπτεται τυχαία από κυνηγόσκυλα, σε μια έρημη περιοχή του Μαρκόπουλου. Έχει πυροβοληθεί πισώπλατα από κοντινή απόσταση. Στ’ αυτιά της φοράει ωτασπίδες. Ο ιατροδικαστής εκτιμάει πως η δολοφονία διαπράχθηκε το τελευταίο 24ωρο.

Ένας νεαρός εμπλέκεται στην υπόθεση και οι έρευνες γρήγορα θα οδηγήσουν σ’ αυτόν. Μετά από αντιφάσεις, θα ομολογήσει πως εκτέλεσε την διακαή επιθυμία της οδοντιάτρου να την λυτρώσει απ’ το μαρτύριο που ζούσε. Οι σημειώσεις που είχε αφήσει η εκλιπούσα στον συγγραφέα -με την προοπτική να γραφεί η βιογραφία της-, αλλά και το γεγονός ότι δεν υπήρξε οικονομικό κίνητρο, ελάφρυναν την ποινή του δράστη, αλλά και δίχασαν την κοινή γνώμη.

Το όπλο του εγκλήματος βρέθηκε πεταμένο λίγα μέτρα μακριά απ’ το πτώμα. Η υπόθεση έκλεισε για την αστυνομία. Ωστόσο δεν ερευνήθηκε επαρκώς το γεγονός ότι το μικρό περίστροφο που έκοψε το νήμα ζωής της οδοντιάτρου, προερχόταν απ’ την προσωπική συλλογή του συζύγου της, την οποία διατηρούσε στην παράνομη γκαρσονιέρα που ενοικίαζε για τις εξωσυζυγικές του συνευρέσεις. Κι η γυναίκα του δεν είχε ποτέ πρόσβαση εκεί…”

Σημείωση: Το βιβλίο του Μοσκώφ διακρίθηκε ως «το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς». Ο διάσημος συγγραφέας θα αναζητήσει τον Παράσχο, μετά την αποφυλάκισή του, για να του αποδώσει μέρος των εισπράξεων και να προτείνει να του γράψει την βιογραφία του. Ο Παράσχος όμως είναι εξαφανισμένος…

ëΗ ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και είναι εμπνευσμένη απ’ την δολοφονία που συγκλόνισε την Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1994. Πληροφορίες και πηγή, εδώ:

[*] Η συμμετοχή μου στο νέο συγγραφικό δρώμενο: “Μια ιδέα – μια έμπνευση” που οργανώνει και συντονίζει ο Γιάννης μας στον ΗΔΥΠΟΤΟΝ

Στην κατηγορία «Μυστήριο» και με κεντρική ιδέα την παρακάτω φράση:

"Μια γυναίκα, επισκέπτεται έναν επώνυμο συγγραφέα. Τού κάνει μια ελκυστική πρόταση να της γράψει τη βιογραφία της. Ο συγγραφέας θα την αναζητήσει τις αμέσως επόμενες μέρες για να προχωρήσουν. Η γυναίκα όμως έχει εξαφανιστεί"

 

 [Oι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ' το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

25 Λέξεις #15 ~Συμμετοχή~

 

«Τι να τον κάνω τον ουρανό δίχως φεγγάρι;» είπε ο ρομαντικός.

Και περιφρόνησε το στεναγμό του γαλαξία.

Τις ματωμένες ψυχές τις είπε σύννεφα, ο αγιογδύτης!»

 

Συμμετείχε στο δρώμενο 25 Λέξεις # 15 [blog: ΚΕΙΜΕΝΟ της Μαρίας Νικολάου]

Μια φωτογραφία, 25 λέξεις και προσωπικές διαδρομές πάνω στον καμβά της Μαρίας. Υπέροχη εμπειρία και καταπληκτικές συμμετοχές. Όλες συγκεντρωμένες εδώ, με τις αντίστοιχες βαθμολογίες. Συγχαρητήρια από καρδιάς στη νικήτρια Άννα και ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στη διοργανώτρια και εμπνεύστρια του δρώμενου.

«Πού θα πάει, θα ξημερώσει…» [*]

 

«…Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Μα πώς να φάω και να πιω,

όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,

όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο, τρώω και πίνω…»

«Στους Μεταγενέστερους» - Μπέρτολτ Μπρεχτ (απόσπασμα)

 

«…Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούν τόσο αντρίκια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ».

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν» - Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

«…Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...»

«Στίχοι, 2» - Τίτος Πατρίκιος (απόσπασμα)

«Αν είχαμε το νερό τον αέρα

Τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

Εγώ κι οι φίλοι μου

Θα ‘μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

Αθάνατα

Με το άρωμα μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

Θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

Θα ‘μασταν το πριν το τώρα και το μετά

Η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα».

Γιάννης Αγγελάκας (απ’ τη συλλογή «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι»)

 

«Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»

«Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες» - Νίκος Εγγονόπουλος (απόσπασμα)

«Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Tούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

“Τι άλλο φοβάσαι;» - Active Member (απόσπασμα)

«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία.

Μέσα απ' του καθένα

την πανέμορφη ιδιαιτερότητα

ν' αποκαταστήσουμε

του Σύμπαντος την Αρμονία…»

Κατερίνα Γώγου

 

Art illustration by Pawel Kuczynski

ëΟ Pawel Kuczynski γεννήθηκε το 1976 στο Στσέτσιν της Πολωνίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία  Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Πόζναν, με ειδίκευση στην γραφιστική και καταπιάνεται με την σατυρική εικονογράφηση. Και το κάνει με τεράστια επιτυχία. Τα «βουβά» καυστικά, όσο και εύστοχα, σχέδια του Pawel δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ενώ το ιδιαίτερο στυλ ζωγραφικής του είναι πλέον αναγνωρίσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος απ’ το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα «Σαράβαλο»

 

"Διδάσκουμε ζωή, κύριε…" [Rafeef Ziadah]

 

«Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, επαρκώς γεμάτες με στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.

Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα τις αποφάσεις μου του ΟΗΕ.

Αλλά κι έτσι, αυτός με ρώτησε, κυρία Ζιάντεχ, δεν νομίζετε ότι όλα θα μπορούσαν να επιλυθούν αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση.

Κοίταξα μέσα μου να βρω δύναμη για να δείξω υπομονή αλλά η υπομονή δεν έρχεται στο στόμα μου καθώς οι βόμβες πέφτουν πάνω στη Γάζα.

Η υπομονή απλώς με εγκατέλειψε.

Παύση. Χαμόγελο.

Διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή μετά που αυτοί κατέλαβαν τους ύστατους ουρανούς.

Διδάσκουμε ζωή μετά που έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του απαρτχάιντ, μετά τους ύστατους ουρανούς.

Μα δώστε μας μόνο μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία. Κάτι που δεν είναι πολιτικό.

Εμείς θέλουμε μόνο να πούμε στον κόσμο για εσάς και τον λαό σας, οπότε δώστε μας μια ανθρώπινη ιστορία.

Μην αναφέρετε αυτή τη λέξη “απαρτχάιντ” και “κατοχή”.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Γιατί δεν μας λέτε μια ιστορία για μια γυναίκα στη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;

Ή μήπως για εσάς;

Εμπιστευτείτε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου μια λίστα των ονομάτων τους με περιορισμό τις χίλιες διακόσιες λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, απαλλαγμένο από όλα εκείνα που είναι απευαισθητοποιημένα από το αίμα της τρομοκρατίας.

Κι έτσι τους έδωσα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε, αποδοκιμάζουμε, απορρίπτουμε.

Μα αυτές δεν είναι δύο ίσες πλευρές: ο κατακτητής και ο κατεχόμενος.

Και εκατό νεκροί, διακόσιοι νεκροί, και χίλιοι νεκροί.

Και εν μέσω εγκλημάτων πολέμου και σφαγών, εγώ εκφέρω λέξεις και χαμογελώ “όχι εξωτικά”, “όχι τρομοκρατικά”.

Και μετρώ και ξαναμετρώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.

Είναι κανείς εκεί έξω;

Ακούει κανείς;

Θα ήθελα να μπορούσα να θρηνήσω πάνω από τις σορούς τους.

Θα ήθελα να μπορούσα απλά να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να κρατήσω κάθε παιδί, να σκεπάσω τα αυτιά του ώστε να μη χρειάζεται να ακούει τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής του, όπως εγώ.

Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Κι επιτρέψτε μου να σας πω μόνο πως τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό.

Και κανένας ρυθμός ήχου, κανέναν ρυθμό ήχου κι αν εφεύρω, όσο καλά κι αν είναι τα αγγλικά μου, κανένας ρυθμός ήχου, κανένας ρυθμός ήχου δεν θα τους φέρει πίσω.

Διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε».

Ραφίφ Ζιάντεχ

ëH Γάζα από υπαίθρια φυλακή έχει μετατραπεί σε έναν περίκλειστο ομαδικό τάφο. Περισσότεροι από 7.000 αγνοούμενοι και πάνω από 22.000 νεκροί, στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες και παιδιά, ενώ το 80% απειλείται με πείνα. Εκεί ζωή και θάνατος δεν είναι μόνον αριθμοί, αλλά ιστορίες αντοχής και απαντοχής μέσα στην κόλαση ενός πολέμου, που δεκαετίες τώρα διαιωνίζεται με μικρότερες ή μεγαλύτερες διακοπές, εξαναγκάζοντας τον πληθυσμό και ιδίως τις γυναίκες σε μια «συλλογική αποστολή» επιβίωσης, που γίνεται σχεδόν άθλος.

 

Πηγή