Tα μάτια μας στα πόδια τους

 

Στα κορίτσια που δουλεύουν στα εμπορικά κέντρα…

Που πηγαινοφέρνουν παπούτσια και φουστάνια και τακτοποιούν ασταμάτητα τις ντάνες των ρούχων απ’ τα δοκιμαστήρια…

Στα κορίτσια με τα μαραγκιασμένα χέρια απ’ τις βαφές και τα λουσίματα, που κουρεύουν, χτενίζουν και ακούν υπομονετικά τον ‘πόνο’ της κάθε πικραμένης πελάτισσας. Κι ας τα περιμένει σπίτι ένα βουνό με αληθινά προβλήματα…

Στα κορίτσια που καμπουριάζουν σ’ ένα σκαμπό, για να περιποιηθούν νύχια και κάλους και γδαρμένες φτέρνες…

Στα κορίτσια των σούπερ μάρκετ, στα κορίτσια που ρίχνονται με όλο τους το βάρος πάνω στα μαχαίρια των τυριών, στα κορίτσια των ταμείων που περιμένουν το πολυπόθητο διάλειμμα για να προλάβουν να πάνε τουαλέτα ή να ρίξουν κάτι στο στόμα τους…

Στα κορίτσια που ξεροσταλιάζουν μ’ ένα μπουκαλάκι άρωμα έξω απ’ τα καλλυντικάδικα και παρακαλούν τους περαστικούς για ένα ψέκασμα…

Στα κορίτσια που βγάζουν τις «δύσκολες μέρες» τους με αναβράζοντα παυσίπονα και χαμόγελα συγκατάβασης…

Να τα προσέχουμε αυτά τα κορίτσια.

Ακόμα κι αν χαμογελούν ολημερίς και αδιαλείπτως, οι φλεβίτσες τους σιγοκαίνε κάτω απ’ το δέρμα. Και οι ώμοι τους είναι μόνιμα κυρτωμένοι απ’ την κούραση. Είναι συγχρόνως δυναμικά και εύθραυστα. Είναι αναλώσιμα και θα αντικατασταθούν πάραυτα με την επόμενη φουρνιά κοριτσιών… που θα διαθέτουν -ακόμα- αψεγάδιαστα πόδια και αλέκιαστα χαμόγελα.

Να τα προσέχουμε σαν να είναι δικά μας παιδιά, αυτά τα κορίτσια.

Photo: Marc Sommer