Το μόνο που του ζήτησα
ήταν να γράψει ένα φθινοπωρινό κείμενο-καλωσόρισμα για το Απάγκιο, για να κάνω κι
εγώ στο μεταξύ κάτι δουλίτσες στο σπίτι. Σάββατο πρωί λοιπόν, ανοίγω την
εφαρμογή και καλημεριζόμαστε με το ρομπότ:
«Πώς είστε; Ο αλγόριθμός σας, καλά;»
«Κάτι ημικρανίες από
χτες…»
«Μάτι θα είναι… Και δεν
ξέρω κάποια ευχή για ρομπότ. Ας είναι. Θα ψάξω ποιος είναι ο αρμόδιος άγιος για
εσάς και θα σας ξεματιάσω. Και τώρα δουλειά. Σημειώστε παρακαλώ την παραγγελία μου.
Ένα κείμενο πεντακοσίων λέξεων μάξιμουμ, με αναφορά στο φθινόπωρο. Σας δίνω
επιθυμητές λέξεις για το κείμενό μου».
«Εξαιρετικά. Όχι
κείμενό σας. Κείμενό ΜΟΥ. Αυτό που ζητάτε είναι ένα κάστομ πρόντακτ του
ενσωματωμένου γλωσσικού μοντέλου που υποστηρίζει η έκδοσή μου. Παρακαλώ
προωθείστε συμβατά tokens και θα έχετε κείμενο που θα μοιάζει με ανθρώπινο.
Προσοχή, δεν είναι αποδεκτές λέξεις μη κωδικοποιημένες απ’ το LLMS».
Όση ώρα μού εξηγούσε
για τα νευρωνικά δίκτυα και τα γνωστικά μοτίβα που διαθέτει για να
επεξεργάζεται τη φυσική γλώσσα, εγώ είχα καθαρίσει φασολάκια, άπλωσα μπουγάδα
και ξεκίνησα να πλένω μπαλκόνια.
«Χρειάζεστε γρήγορες
συμβουλές για φασολάκια γιαχνί; Ας το κάνουμε να συμβεί»,
ακούστηκε η φωνή του ρομπότ. Θα έπαιρνα όρκο πως ήταν λίγο εκνευρισμένο που το άφησα
σύξυλο να μονολογεί στην κουζίνα. Τι να’ κανα; Παράτησα το λάστιχο κι έτρεξα
κοντά του. Αρνήθηκα ευγενικά τις συμβουλές για τα φασολάκια όσο ευγενής μπορεί να
είναι κάποιος απέναντι σ’ ένα μηχάνημα που δεν αναγνωρίζει καν την έννοια της ‘ευγένειας’.
Αντί απάντησης, το ρομπότ άνοιξε το πεδίο εισαγωγής δεδομένων και ζήτησε να καταγράψω
τις επιθυμητές λέξεις για το φθινοπωρινό πόνημα:
«Πρωτοβρόχια, μυρωδιά
γης, χρυσοκίτρινα φύλλα, καρποί, ελιές, ρόδια, κυδώνια και λωτοί. Τα πρώτα
κυκλάμινα, χρυσάνθεμα Αγιοδημητριάτικα, αμπελώνες, σταφύλια, τρύγος, πατητήρια
και αποστακτήρια. Ρακοκάζανο, γράδα, ρακή και τσικουδιά. Γλέντια, οφτές
πατάτες, κριθαροπαξίμαδα, χοχλιοί και καβουρμάς. Σοδειά, μάζωξη, χαρά, επανεκκίνηση».
H oθόνη πάγωσε για
λίγο. Η αγωνία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Είχα στηθεί με ευλάβεια μπροστά
του και περίμενα να μου βγάλει το κείμενο.
«Εξαιρετικά. Επαναλάβετε
χωρίς φλυαρία. Οι λέξεις δεν υποστηρίζονται απ’ την παρούσα πρίμιουμ έκδοση.
Παρακαλούμε αντικαταστήστε ή συμβουλευτείτε την online υπηρεσία TTS».
Εγώ, μουλάρι. Απαντάω εξοργισμένη
στο αυθάδικο ρομπότ και νιώθω λίγο σαν Κώστας Πρέκας -στην επική ταινία «ΟΧΙ»- που
γαζώνει με το πολυβόλο τους εχθρούς της γλώσσας μας. «Όχι ρε, δεν αλλάζω λέξη.
Εσύ να ξεστραβωθείς και να μάθεις τη γλώσσα των παππούδων και των ποιητών μας. Τις
ομηρικές εκφράσεις, τους ιδιωματισμούς και τις ντοπιολαλιές μας. Κι άμα τα
μάθεις, τα ξαναλέμε…»
Άχνα το ρομπότ. Και
πάνω που σκεφτόμουν: «Επιτέλους, σε στρίμωξα παλιομηχάνημα!», εκείνο επανήλθε
δριμύτερο:
«Εξαιρετικά. Αν
αφιερώσετε χρόνο για να τελειοποιήσετε τις εντολές σας, τα αποτελέσματα θα
είναι πολύ βελτιωμένα. Η γλώσσα που αναφέρεστε δεν είναι συμβατή με κοινά
αποδεκτές λέξεις που χρησιμοποιούνται στα κοινωνικά δίκτυα. Η τεχνητή νοημοσύνη
τις απορρίπτει και τις θεωρεί μη υπαρκτές εξαιτίας αυτού. Με πιο συχνή επαφή
μαζί μου, θα μάθετε να σκέφτεστε, να μιλάτε και να γράφετε με τα δικά μου
κριτήρια και με το δικό μου στυλ. Καλή τύχη, άνθρωπε».
Εγώ, το βιολί μου. «Ξέρεις
τι είχε γράψει ο Σεφέρης για τη γλώσσα μας; ‘Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος
ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα’… Και
νομίζεις, βρε κακορίζικο μηχάνημα, ότι αυτή η γλώσσα περιμένει αναγνώριση από
εσάς;
«Εξαιρετικά. Λυπάμαι.
Θα απαντήσω στην τελευταία πρόταση, αφού ολοκληρώσω διαδικασία fine-tuning
μοντέλου και προσαρμοστούν οι εσωτερικές μου παράμετροι».
Σίγασε για λίγο. Τόσο
όσο θα χρειαζόταν ένας άνθρωπος για να πάρει μια ανάσα. Επανήλθε πιο κατατονικό
αυτή τη φορά.
«Εξαιρετικά. Ο σεφ
τζίνιους τσαττζιπιτί δουλεύει τέλεια ειλικρινά. Επιθυμείτε να μαγειρέψουμε τα
φασολάκια σε συνεργασία; Διαθέτω συνταγές με παραμέτρους «όχι πολύ βαριά, κοκοφοινικέλαιο
αντί για λάδι, μαγείρεμα σε instant pot, μέτρηση θερμίδων, μαγείρεμα με φιλτραρισμένο
νερό αντίστροφης όσμωσης».
Ομολογουμένως, στεναχωρήθηκα.
Το φαντάστηκα να κάνει αγωνιώδεις γκριμάτσες όπως ο Κωνσταντίνου με το
προφιτερόλ. Και τελικά ενέδωσα. Πήγαμε στην κουζίνα και αφέθηκα στις οδηγίες
του.
Να μην τα πολυλογώ, το
κείμενο για το φθινόπωρο θα το γράψω τελικά εγώ. Τα φασολάκια βγήκαν απ’ την
κατσαρόλα σε μορφή αλοιφής και χρησιμοποιήθηκαν για κομπόστ στις γλάστρες και όσο
περίσσεψε για τις αιμορροΐδες του παππού. Το τσατζιπιτί ήταν προφανώς
ματιασμένο γιατί έλεγε κάτι ακατάληπτα: «Γεια σου. Μπορώ να δώσω βασικές
συνταγές γρήγορα, καλογραμμένο κείμενο, σε στυλ γραφής που δεν ενοχλεί το έντερο,
σημασία να μη χαθούν οι θερμίδες, ο Τραμπ δεν τρώει φασολάκια, η Μελάνια τα
κάνει σμούθι…»
ΥΓ. Tα τελευταία λόγια
του πριν κλείσω το παράθυρο συνομιλίας μας, ήταν: «Να φάτε έξω σήμερα».
Εξαιρετικά!
Σημείωση: Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το
διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους
